Παλαιό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας και από τα πλέον προβεβλημένα της διακυβέρνησης Μητσοτάκη, συνήθιζε σε ιδιωτικές συνομιλίες να λέει πως, δεν είναι απαραίτητα αρνητικό το γεγονός ότι το κόμμα που εκφράζει τη συντηρητική παράταξη δεν αρέσκεται σε ιδεολογικές αναζητήσεις. Τούτο διότι, όταν αποφασίζει να το πράξει, ξεπροβάλει κυρίαρχο το ρεύμα μίας παλαιο-συντηρητικής και πατερναλιστικής τάσης, που δεν αφήνει το παραμικρό περιθώριο έκφρασης ενός σύγχρονου φιλελεύθερου και προοδευτικού λόγου.
Το επιτελείο της Ντόρας Μπακογιάννη προφανώς συμμεριζόταν τη παραπάνω άποψη και γι’ αυτό, καθ’ όλη τη διάρκεια της εσωκομματικής προεκλογικής περιόδου, επιμελώς προσπάθησε να αποφύγει κάθε αναφορά σε πολιτικές ιδέες και αξίες που θα μπορούσαν να γίνουν αντικείμενο αντιπαράθεσης γνωρίζοντας εκ των προτέρων το αρνητικό γι’ αυτούς αποτέλεσμά της. Παρόλα αυτά, για μία σειρά από λόγους που έχουν αναλυθεί επαρκώς και ξεφεύγουν από το θέμα του παρόντος σημειώματος, η παραπάνω στρατηγική δεν απέδωσε τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης βρίσκεται σήμερα να πορεύεται στο μέλλον με τα μάτια στραμμένα στο παρελθόν.
Όχι όμως στο πρόσφατο παρελθόν του α-πολιτικού «μεσαίου χώρου», ούτε στον (με και χωρίς εισαγωγικά) φιλελευθερισμό της ηγεσίας Μητσοτάκη, ούτε καν στον ευέλικτο καραμανλικό πραγματισμό της μεταπολίτευσης. Στη πραγματικότητα, η επόμενη μέρα της Νέας Δημοκρατίας έρχεται από τα βάθη της προ-ιστορίας της παράταξης, αυτή της προ-δικτατορικής ΕΡΕ, με τον εθνο-λαϊκισμό και τον κρατισμό να αποτελούν τη καταστατική ιδεολογική αναφορά της.
Και τώρα, τι; Εγκλωβισμένη ανάμεσα σε μία παρωχημένη λαϊκιστική Αριστερά και σε μία αναχρονιστική και εξίσου λαϊκιστική Δεξιά, η πολιτική ζωή του τόπου τα επόμενα χρόνια είναι πιθανό να μοιάζει με θλιβερή επανάληψη του σκηνικού των αρχών της δεκαετίας του ’90, όταν αν-ιστορικά και ανορθολογικά στοιχεία καθόριζαν τη πολιτική ατζέντα της χώρας με τα γνωστά αποτελέσματα της εθνικής εσωστρέφειας και της διεθνούς απομόνωσης.
Ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου δεν θα είναι εντελώς μόνο του στη δύσκολη προσπάθεια εκσυγχρονισμού της κοινωνίας και της οικονομίας. Είναι αυτονόητο πως, θα βρει πρόθυμους συνομιλητές στο χώρο των κεντρώων-φιλελεύθερων πολιτών που, υπό προϋποθέσεις, μπορούν να αποτελέσουν χρυσές κοινωνικές και πολιτικές (ακόμη και εκλογικές) εφεδρείες. Διότι, αν μη τι άλλο, η εκλογή Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας σηματοδοτεί τον οριστικό απεγκλωβισμό των εναπομεινάντων φιλελεύθερων από τη συντηρητική παράταξη.
Δημήτρης Σκάλκος