Βεβαίως και πρέπει να δεχόμαστε σαν χώρα την απόλυτα ελεύθερη άσκηση των ατομικών δικαιωμάτων. Οφείλουμε όμως να εντάξουμε στην άσκηση της καθημερινής κυβερνητικής πρακτικής αλλά και να εμπεδώσουμε στην πολιτική μας κουλτούρα την αντίληψη πως τα δικαιώματα συνεπάγονται και υποχρεώσεις. Και πως η άσκηση δικαιώματος δεν μπορεί να εκτείνεται πέραν του σημείου όπου θίγει τα δικαιώματα κάποιου άλλου.

Δεν θα μπώ εδώ σε φιλοσοφικές συζητήσεις και θεωρητικές αναλύσεις. Θα θίξω απλά ζητήματα που ακουμπούν στην κοινή λογική. Την οποία είναι απαραίτητο να σεβόμαστε. Εκτιμώ πως η αξιοποίηση των φιλελεύθερων αντιλήψεων για σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων έχει ξεφύγει από κάποια όρια. Και οδηγεί στην ακυβερνησία και το χάος.

Από πότε είναι λογικό να εκτιμούμε πως διάφορες κοινωνικές ομάδες, οι μετανάστες (νόμιμοι η παράνομοι) λ.χ. δικαιούνται να κινούνται έξω από τα όρια του νόμου. Να κινούνται οπλισμένοι κατά ομάδες, να διακινούν απροκάλυπτα κι ανεμπόδιστα ναρκωτικές ουσίες και να ζούν σε διαμερίσματα σε μεγάλους αριθμούς παραβιάζοντας κανόνες υγιεινής και καθαριότητας. Στην Βρετανία λ.χ. αν δεν φροντίζεις τον κήπο η τον περιβάλλοντα χώρο του σπιτιού σου η αν δεν βγάζεις την καθορισμένη ώρα τα σκουπίδια σου στον δρόμο αντιμετωπίζεις σοβαρές κυρώσεις. Ανεξάρτητα αν είσαι άσπρος, μαύρος, κόκκινος η μπλέ. Στην υποχρέωση εφαρμογής του νόμου δεν τίθεται θέμα διακρίσεων και ρατσισμού. Ο νόμος είναι ίδιος για όλους.

Πολίτες νομιμόφρονες επίσης είναι αδιανόητο να εμποδίζονται στην καθημερινότητά τους να απολαύσουν στοιχειώδη αγαθά για τα οποία φορολογούνται. Η ασφάλεια στην γειτονιά τους, η διαμονή σε περιοχές που δεν στοιχειώνουν από κυκλώματα του εγκλήματος κι ανεμπόδιστους πιστολέρο και μαχαιροβγάλτες αλλά και η δυνατότητα των παιδιών να παίζουν, χωρίς κίνδυνο, σε πλατείες και παιδικές χαρές αποτελούν αυτονόητα δικαιώματα που όλοι πρέπει να έχουν την δυνατότητα να ασκούν. Όπως βέβαια και να μην αισθάνονται πως υπάρχουν περιοχές (Εξάρχεια λ.χ.) που για ακατανόητους λόγους αποτελούν άβατο για άτομα που δεν είναι αρεστά σε συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες η γκρουπούσκουλα.

Αντίστοιχο φαινόμενο είναι αυτό που συμβαίνει με τις διαδηλώσεις και τις πορείες. Ανεξάρτητα από τον αριθμό των κάθε φορά διαμαρτυρομένων η αστυνομία ποτέ δεν σέβεται τον νόμο. Ο οποίος προβλέπει ποινές για την παρακώλυση των συγκοινωνιών. Αντίθετα, τιμωρεί κάθε φορά τους απλούς πολίτες. Κλείνοντας τους δρόμους για ώρες πριν από την εμφάνιση της όποιας πορείας κι’ αντιμετωπίζοντας με απίστευτη ανοχή κουκουλοφόρους και καταστροφείς.

Από τον φόβο των φραστικών επιθέσεων λογής κονδυλοφόρων και σχολιαστών ηλεκτρονικών μέσων το κράτος ανέχεται το χάος και υποχωρεί μπροστά στην λογική. Τιμωρώντας τελικά τους νομιμόφρονες και καλύπτοντας τους παράνομους. Δεν μπορώ να ξεχάσω την ανάλυση γνωστού καθηγητή εναντίον της χρήσης όπλου από τους φρουρούς της φυλακής όταν γνωστός κρατούμενος δραπέτευσε από την αυλή της με ελικόπτερο. Η άποψη ήταν πως η δραπέτευση ήταν πολύ χαμηλότερης βαθμίδας αδίκημα από τον τραυματισμό του κατάδικου με όπλο την ώρα της διαφυγής. Και κατά συνέπεια, ορθά οι φύλακες δεν είχαν πυροβολήσει. Κάτω από την λογική αυτή η άσκηση βίας από τις κρατικές αρχές είναι πάντοτε σχεδόν παράνομη, ιδιαίτερα στην πρόληψη, διότι ουδείς γνωρίζει το μέγεθος της εγκληματικής πράξης που τελικά θα πραγματοποιηθεί. Ενας φονιάς λ.χ. μπορεί και να αστοχήσει. Αν λοιπόν χτυπηθεί, η πράξη του οργάνου της τάξης θα είναι ποινικά ασύμμετρη. Θα πρέπει λοιπόν κάποιος πολίτης η αστυνομικός πρώτα να …δολοφονηθεί!! Και στη συνέχεια να απαντήσει!! Εξυπακούεται πως με βάση την λογική αυτή είναι ακατανόητο οι φορολογούμενοι να μισθοδοτούν φύλακες που απαγορεύεται να παρεμποδίζουν αποδράσεις και όργανα της τάξης που όμως διώκονται αν επιχειρήσουν να την επιβάλουν.

Αυτά που συμβαίνουν μέσα στα Πανεπιστήμια ξεπερνούν κάθε όριο λογικής. Το ελληνικής εφεύρεσης άσυλο θεσμοθετήθηκε για την προστασία της ακαδημαικής ελευθερίας. Η οποία όμως σήμερα μέσα στα πανεπιστήμια βίαια παραβιάζεται αν ακουσθούν απόψεις που δεν συνάδουν με τις ιδεοληψίες ομάδων ροπαλοφόρων που ελεύθερα εισβάλλουν η περιπολούν σε αίθουσες, αμφιθέατρα και ίσως και εργαστήρια.

Πριν από ένα περίπου χρόνο βουλευτές συνελήφθησαν όμηροι, κατά τη διάρκεια κάποιας εκδήλωσης μέσα στο Πολυτεχνείο, γιατί σε κάποιους προφανώς δεν άρεσε ο λόγος τους. Δεν υπήρξε η παραμικρή συνέχεια. Χτίζονται γραφεία καθηγητών, καμιά φορά με τους ίδιους μέσα, και οι …οικοδόμοι κομπορημονούν από τηλεοράσεως δίχως κανείς να ενοχλείται. Τελευταία μάλιστα, καθηγητές και φοιτητές εδάρησαν στο Πανεπιστήμιο Αθηνών από μασκοφόρους τραμπούκους. Το γεγονός πέρασε σαν απλά αξιοπερίεργο με τους κήρυκες του χάους με αυστηρότητα να παρακολουθούν αν κανείς θα επιχειρούσε να μιλήσει για αυθαιρεσία και εκμετάλλευση του ασύλου.

Κοντολογής, η όποια παρανομία μέσα στα Πανεπιστήμια βρίσκεται «νόμιμα» έξω από τον έλεγχο του νόμου. Οι πάντες μπορούν να εμπορεύονται όπλα, ναρκωτικά, γυναίκες και παιδική πορνογραφία καθώς και να βιαιοπραγούν, να σχεδιάζουν ληστείες η ακόμη και να κρύβουν κλοπιμαία δίχως σταματημό και όριο μέσα στον γεωγραφικό χώρο των ακαδημαικών ιδρυμάτων. Η ιδιοτυπία της ελληνικής πραγματικότητας είναι σε παγκόσμια κλίμακα μοναδική. Και ουδείς ενοχλείται από τα συμβαίνοντα…

Δεν είναι εύκολο να κατανοήσω που όλα αυτά οδηγούν. Όχι πάντως σε καλύτερες ημέρες. Επι τέλους, ας κατανοήσουν οι ηγεσίες πως έχουν ευθύνες για την εξέλιξη της κοινωνίας. Κι αν κάτι πάει αύριο στραβά και βρεθούμε μρπσοτά σε τραγωδίες υπεύθυνοι θα υπάρχουν. Και θα είναι όλοι αυτοί που αγνοώντας τις ευθύνες τους αφήνουν τα παράσιτα να πνίγουν την υγεία της κοινωνίας μας.

Ανδρέας Ανδριανόπουλος