Φιλελευθερισμό χωρίς επίθετα χρειάζεται η χώρα
Νοέ 10th, 2009 | Μάρκος Δραγούμης| Κατηγορία: Μάρκος Δραγούμης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Εξαιρετικό, ως συνήθως. το κύριο άρθρο τηε ‘Εστίας’ της 31-10-09 με τίτλο «Σε λάθος δρόμο η Νέα Δημοκρατία». Είναι όντως καιρός πιά να καταργηθούν οι ποικίλοι επιθετικοί προσδιορισμοί στο κύριο όνομα «φιλελευθερισμός» (όπως ‘ριζοσπαστκός’, ‘κοινωνικός’ και ένας Λούλης. ξέρει τι άλλο ακόμη).
Χειρότερο απ’ όλα είναι το πρόθεμα ‘νεο-‘ που του έχουν κολλήσει λογής-λογής αντι-φιλελεύθεροι. Ο φιλελευθερισμός δεν είναι δόγμα που παλιώνει δεδομένου ότι το άτομο του οποίου εξαίρει το πρωτείο είναι πηγή αυτονομίας και συνεχούς καινοτομίας. Όπως αναφέρω στην εισαγωγή τού προ 20ετίας εκδοθέντος βιβλίου μου «Πορεία προς τον Φιλελευθερισμό»
‘ο φιλελευθρισμός… σε αντίθεση με τις ολοκληρωμένες, τελειωμένες, τελοκρατικές ιδεολογίες δεν προσφέρει έτοιμες λύσεις, η αναπαυτικές βεβαιότητες καθώς βασίζεται στην εγρήγορση της συνδυαστικής και ανασυνδυαστικής φαντασίας του ατόμου μάλλον παρά σε συναγωγή τελικών συμπερασμάτων από αξιωματικές αρχές. Το μόνο «άρθρο πίστεως» του φιλελευθέρου είναι το πρωτείο του ατόμου και η εξασφάλιση των δικαιωμάτων του, όλα τα άλλα στασιάζονται, ποικίλουν εξελίσσονται και προβληματίζουν’.
Κακώς επίσης ταυτίζεται ο φιλελευθερισμός που βασίζεται στο πρωτείο του ατόμου γενικώς με τον καπιταλίσμό που βασίζεται στο πρωτείο του οικονομικώς ενεργού ατόμου ειδικώς και θεσμοποιεί την καρποφόρο επένδυση και επανεπένδυση κεφαλαίου, τη μίσθωση εργατικής δύναμης και την παραγωγή-για-την-αγορά με σκοπό την κερδοφορία. Υπάρχουν άτομα τα οποία επιλέγουν άλλο τρόπο ζωής, το μοναχικό βίο, την ενασχόληση με την τέχνη και την ανεμελιά που έχουν ακριβώς τα ίδια δικαιώματα να στοχοθετούν ελευθέρως σε μια νομοκρατική πολιτεία όπως και ο κάθε επιχειρηματίας.
Όσο για το επίθετο ‘κοινωνικός εκεί τα πράγματα ξεφεύγουν τελέιως. Ο λόγος είναι ότι το ιδεολογικό υπόβαθρο αυτού του επιθέτου είναι η μηδέποτε σαφώς οριζόμενη έννοια της ‘κοινωνικής δικαιοσύνης’. Έτσι λοιπόν όταν ορισμένοι υποψήφιοι για την αρχηγία της Ν.Δ. αρχίζουν να μιλάνε για ‘κοινωνική δικαιοσύνη’ δικαιούται κανείς να τους προσάψει ότι φληναφούν. Το επίθετο ‘κοινωνική’ συνδυαζόμενο με το ουσιαστικό ‘δικαιοσύνη’ – σε αντίθεση με το ‘φορολογική’ η ‘στρατιωτική’ που προσδιορίζουν το καθ’ ύλην αντικείμενό της η την κατηγορία προσώπων που υπάγονται στη δικαιοδοσία της – εμπεριέχει μιαν αξιολογική κρίση δεκτική υποκειμενικών και μόνον ερμηνειών. Η απουσία νόμου, δικαστού, εισαγγελέως, συνηγόρων και σώματος ενόρκων καθιστά τελείως αυθαίρετη κάθε κρίση που εκφέρεται στο όνομα αυτής της υποθετικής ‘δικαιοσύνης’. Εδώ και 20 χρόνια ο τέως σοσιαλιστής δήμαρχος Χαλκηδόνος Παπαδόπουλος, εγκέφαλος μιας εταιρείας δολοφόνων που σκότωνε ανυπεράσπιστους ευπόρους ηλικιωμένους έχοντας εξασφαλίσει προηγουμένως τις διαθήκες τους στο όνομα της εταιρείας του, απολογούμενος στο δικαστήριο είπε κάτι σημαντικό το οποίο κακώς έχει ξεχαστεί.: ‘Απέδιδα’ τόνισε ‘κοινωνική δικαιοσύνη διότι έπαιρνα διαθήκες πλουσίων και μοίραζα τις περιουσίες τους στους φτωχούς’. Κατέληξε δε με μιαν ενδιαφέρουσα κορώνα: ‘Αν υπήρχαν 100 εταιρείες θανάτων στην Ελλάδα δεν θα ήταν σήμερα έτσι η κατάσταση’ (‘Ελευθεροτυπία’ 19-07-89).
Εταιρείες θανάτων μπορεί να μην υπάρχουν αλλά όταν π.χ. μια χούφτα λιμενεργατών που κερδίζουν πάνω από 100.000 ευρώ το χρόνο χάρη στο ότι το επάγγελμά τους είναι κλειστό μπορούν να στραγγαλίζουν με τις απεργίες τους την οικονομική ζωή της χώρας στο όνομα της ‘κοινωνικής δικαιοσύνης’ δικαιούται κανείς να αναρωτηθεί γιατί εξακολουθούν κατά τεκμήριο σοβαροί άνθρωποι να χρησιμοποιούν αυτήν την τόσο διαβλητή έννοια. Στο κάτω΄κάτω και η ’17 Νοέμβρη’ δεν λήστευε ‘δι΄ ίδιον όφελος΄και αυτό ισχυρίζονται και οι σημερινοί τρομοκράτες που συνεργάζονται με επαγγελματίες του υποκόσμου. Οι πολιτικοί που πρεσβεύουν την ‘κοινωνική δικαιοσύνη’ θεσμοθετούν κατά την ατομική τους κρίση‘κοινωνικά δικαιώματα’ (στον καλό μισθό ανεξαρτήτως πρσφερομένου έργου, την επιδότηση προϊόντων που προορίζονται για τη χωματερή κ.α.) χωρίς ούτε να προσδιορίζουν τα κριτήρια επιλογής δικαιούχων (που είναι ψηφοθηρικά και γι’ αυτό τα συγκαλύπτουν) ούτε να εξηγούν ότι αυτά επιβαρύνουν το σύνολο των πολιτών.
Καιρός λοιπόν να εγκαταλείψει η Ν.Δ κάθε μνεία περί ‘κοινωνικής δικαιοσύνης’ – που τείνει να εξελιχθεί σε διακομματικό πολιτικό αξίωμα στην σημερινή Ελλάδα – καθώς αυτή απειλεί να καταβαραθρώσει την οικονομία της χώρας δικαιολογώντας κάθε αυθαιρεσία, σπατάλη και διαφθορά.
Μάρκος Δραγούμης
Ἐπιτρέψτε μου δυὸ-τρεῖς παρατηρήσεις.
«Φιλελευθερισμό χωρίς επίθετα χρειάζεται η χώρα»
Ὄχι, ὅμως ἡ Νέα Δημοκρατία. Ἄλλωστε, τὸ Κόμμα Φιλελευθέρων ἦταν ἡ ἀντίθετη τῆς Δεξιᾶς, ἀριστερὴ παράταξις. Ἀπὸ ποῦ καὶ ὣς ποῦ, ἐπομένως, ἐφαρμόζοντες πρακτικὲς εἰσοδισμοῦ τύπου Τρότσκι καὶ Γκράμσι (δὲν εἶναι λίγοι οἱ νεοφιλελεύθεροι ποὺ στὰ νιάτα τους ὑπῆρξαν ἀριστεριστές – ἀκόμη καὶ ἡ νῦν ὑποψήφια ἀρχηγός, λέγεται), ζητοῦν νὰ ἀποτελέσουν τὴν κυρίαρχη καὶ τὴν μόνη ἰδεολογία τῆς -κάποτε- Δεξιᾶς παρατάξεως;
«μια χούφτα λιμενεργατών που κερδίζουν πάνω από 100.000 ευρώ το χρόνο χάρη στο ότι το επάγγελμά τους είναι κλειστό μπορούν να στραγγαλίζουν με τις απεργίες τους την οικονομική ζωή της χώρας»
Στὴν καταγγελία αὐτὴν συμφωνῶ ἀπολύτως. Μάλιστα, συμφωνοῦν ἀκόμη καὶ οἱ σοσιαλισταὶ τοῦ ΠΑΣΟΚ. Μόνον τὸ ΚΚΕ ἀντιτίθεται. (Ἐπιπλέον, συμφωνῶ καὶ στὸ ὅτι ἐν Ἑλλάδι εἰδικῶς τὸ σάπιο, γιγαντωμένο κομματικὸ κράτος χρειάζεται ἀντιμετώπισι μὲ δραστικὰ μέτρα. Τὸ πρόβλημα εἶναι ὅτι καὶ ὁ ἐφαρμοζόμενος καπιταλισμὸς εἶναι ἐξ ἴσου σάπιος, φοῦσκες χρηματιστηρίου, διαπλοκή κ.λπ., ὁ δὲ ἐφαρμοζόμενος φιλελευθερισμὸς ἀκόμη χειρότερος – ἀφελληνιστικὸς δούρειος ἵππος.)
«Χειρότερο απ’ όλα είναι το πρόθεμα ‘νεο-‘ που του έχουν κολλήσει λογής-λογής αντι-φιλελεύθεροι.»
Ἔχει ἐπικρατήσει γιὰ ἱστορικοὺς λόγους ὁ προσδιορισμὸς αὐτός. Ὅπως π.χ. λέμε «ναζί» (καὶ ἀναφερόμαστε στοὺς Γερμανοὺς τοῦ Β’ Π.Π.) καὶ «νεοναζί» (καὶ ἀναφερόμαστε σὲ σημερινοὺς περίεργους νοσταλγούς). Ὄχι, δὲν συγκρίνω, μὴν μὲ παρεξηγήσετε. Ἐπισημαίνω ὅτι τὸ «νεο-» χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ διακρίνῃ ἀπο τὸ ἱστορικὸ παρελθόν. Φιλελεύθεροι ἐν Ἑλλάδι ὀνομάζονταν οἱ ὁπαδοὶ τοῦ Βενιζέλου (Κόμμα Φιλελευθέρων). Κάπως πρέπει νὰ διακρίνουμε τοὺς σημερινούς.
Ἐπὶ πλέον, φιλελεύθεροι εἴμαστε ὅλοι, κατὰ τὸν ἴδιο τρόπο ποὺ καὶ πατριῶτες εἴμαστε ὅλοι -ἢ μήπως ὄχι;- καὶ δημοκράτες -ἢ μήπως ὄχι; Ἐὰν πάντως κάποιος ἐπιχειρήσῃ νὰ μονοπωλήσῃ τὸν χαρακτηρισμὸ «δημοκράτης» ἢ τὸν χαρακτηρισμὸ «πατριώτης», ὅλοι θὰ τοῦ ἐπιτεθοῦν (ἢ περίπου, διότι τελευταίως εὐδοκιμοῦν καὶ δεδηλωμένοι ἀντιπατριῶτες, μισέλληνες καὶ προδότες). Ἔτσι καὶ τὸ «φιλελεύθερος». Κι ἐγὼ εἶμαι. Πές μου, ἑπομένως, πῶς τὸ ἐννοεῖς ἐσύ, κύριε Φιλελεύθερε, γιὰ νὰ σὲ προσδιορίζω. Ἐλευθεριακός, νεοφιλελεύθερος, κάπως.
Ἀναφέρεται, ἐπιπλέον, τὸ «νεο-» -τρίτος λόγος χρησιμοποιήσεώς του-, στὴν ἐποχὴ τῆς νεωτερικότητος, τῆς παγκοσμιοποίησης Ἀντιθέτως, ὁ κλασσικὸς φιλελευθερισμὸς ἦταν ἀναπόσπαστα δεμένος μὲ τὸν ἐθνικισμό, τὴν ἀρχὴ τῆς εθνικῆς αὐτοδιαθέσεως, τὴν ἐθνικὴ δεξιά, ἑπομένως, καὶ ὄχι τὴν ἐθνομηδενιστικὴ ἀριστερά (ἡ ὁποία καταλήγει σὲ πλανητικὴ δικτατορία, ὄχι σὲ πραγματικὴ ἐλευθερία, βεβαίως).
«Ο φιλελευθερισμός δεν είναι δόγμα που παλιώνει δεδομένου ότι το άτομο του οποίου εξαίρει το πρωτείο είναι πηγή αυτονομίας και συνεχούς καινοτομίας.»
«Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι θρησκεία», λέγουν οἱ ὀρθόδοξοι πατέρες καὶ οἱ «νεορθόδοξοι» (ἀρνοῦνται τὸ «νεο-»!) διανοητές. Ὁ φιλελευθερισμὸς δὲν εἶναι ἰδεολογία, λέγετε ἐσεῖς. Βεβαίως, καὶ αὐτοὶ καὶ ἐσεῖς ἔχετε ὁρισμένα ἐπιχειρήματα ποὺ στέκουν – δὲν ἀντιλέγω.
Σωστή τοποθέτησις,
“ο φιλελευθερισμός δεν είναι δόγμα” και θα προσέθετα : είναι περιττόν να τον αναγάγουμε σε “νέα” πολιτική φιλοσοφία.
– Είναι, απλά, η πραγματική ζωή, εντός των ορίων της αενάως αιτουμένης Ηθικής (ναι, των περιφρονημένων – απο πολλούς – Αρχαίων) .
– Και εκτός παρενθέσεων…….
– Οι Liberals της Αγγλίας είναι οι αιτούντες λιγότερο Κρατικισμό, λιγότερο Κοινωνικό παρεμβατισμό,
– Οι LIberals της Αμερικής είναι οι αιτούντες ελευθερίαν διαχειρίσεως των Κρατικών κονδυλίων για “Κοινωνικούς” σκοπούς.
– Δηλαδή, και εδώ, έχουν καταφέρει να καπελλώσουν με έναν τίτλο δύο διαφορετικές πολιτικές…….
Επομένως, μια γενικότης, (εθνικιστής, φιλελεύθερος, δεξιός κλπ)κλπ δεν λέει και πολλά πράγματα.
– Αλλά, συμπλέοντας, και εγώ, ας δώσω έναν χαρακτηρισμό για το σύγχρονο Ελληνικό Κατεστημένο,
” ΟΘΩΜΑΝΟ-ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΟΛΙΓΑΡΧΙΑ”
Συμφωνώ σε γενικές γραμμές με τη άποψη του γράφοντος, αλλά δε νομίζω ότι ο παραλληλισμός του φιλελευθερισμού με τη δικαιοσύνη είναι επιτυχής όσον αφορά τα δρώμενα στη χώρα μας. Η κρίσιμη διαφορά είναι η εφαρμογή της εννοιας Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα. Όταν το κράτος δικαίου υπολειτουργεί, όταν η οικονομία δυναστεύτεται από ολιγωπόλια και συντεχνίες πάσης φύσεως, όταν τα ΜΜΕ ελέγχονται από επιχειρηματικά συμφέροντα, η πολιτική καλείται να δώσει λύσεις. Και στην πολιτική είναι σημαντικό οι όροι που χρησιμοποιείς να μην επιδέχονται εύκολης διαστρέβλωσης. Γιά ιστορικούς λόγους, ο όρος Φιλελευθερισμός στην Ελλάδα ακούγεται – και μεταφράζεται – ακόμα ως ο νόμος της ζούγκλας. Θέλουμε πολιτικούς με όραμα για να αλλάξουμε αυτές τις αντιλήψεις που συμβάλλουν ώστε τη χώρα να υπολείπεται των δυνατοτήτων της< Δυστυχώς η επικοινωνιακή διαχείριση αυτής της αλλαγής – με τη χρήση επιθέτων όπως Κοινωνικός – είναι απαραίτητη.
Ο Δραγούμης ψηφίζει Ντόρα δαγκωτό. Βγάλαμε και την είδηση της ημέρας. Άλλη ερώτηση: ο Μπουρλάς πότε θα βγει στον Αυτιά;
Το επίθετο «κοινωνικός»-social χρησιμοποιείται γενικώς στην πολιτική και υποδηλοί συνήθως το «κοινοτικός» -communitarian, και όχι το κοινωνικός-«societal». Ο Liberalism αναφέρεται έτσι κι αλλιώς στην Society-Gesellschaft, την κοινωνία που σχηματίζεται πάνω στη σύμβαση ατομικών συμφερόντων. Αντίθετα η αντι-φιλελεύθεροι πάσης αποχρώσεως αξιώνουν την επιστροφή στην αρχαία και μεσαιωνική κοινότητα-Community-Gemeinschaft σχηματισμένη πάνω στην τήρηση κοινών πρακτικών και στόχων, συνήθως μέσα από κάποια «διαλεκτική» Aufhebung (αναίρεση και εξύψωση) της πρώτης. «Socialism» είναι ακριβώς η Society «αναβαπτισμένη» στην Community.
Δηλαδή, ο όρος «Societal Liberalism» είναι περιττός,
ο όρος «Communitarian Liberalism» οξύμωρος
και ο «Social Liberalism», προβληματικός.
Αν κάποιος ζητά ένα επίθετο για το “Φιλελευθερισμός” που να έχει «πολιτειακό» χρώμα δηλαδή μιαν αναφορά στο «Κοινόν» και την Πολιτική Αρετή, θα πρότεινα ανεπιφύλακτα το «Republican Liberalism» του οποίου ωστόσο η μετάφραση στην Ελληνική γλώσσα είναι αδόκιμη. Το «Δημοκρατικός Φιλελευθερισμός» (βλ.Liberal Democrats) βρίσκεται κοντά, αν και ο όρος «Δημοκρατικός» δεν είναι ταυτόσημος με το «Republican»: το «Δημοκρατικός» είναι εγγύτερος στο «Αμεσοδημοκρατικός» ενώ το «Republican», στο «Κοινοβουλευτικοδημοκρατικός».
Φυσικά, πρέπει να μας εξηγήσει, όποιος είναι αυτός, τι σημαίνει το όποιο επίθετο υιοθετήσει, γιατί κάθε όρος έχει και κάποια ιστορία και κάποια σημασία…
Λαμπρός Ελλην ο κύριος κ. Σιβρίδης. Αποκαλύπτομαι.
Υπάρχουν world-class creme-de-la-creme Ελληνες και αυτοί είναι που κάνουν την διαφορά!
Someone once calculated that the Left in western democracies costs these societies about 1.5% loss of GDP every year. This is from all the apergies, pressure for social programs, intimidation of business etc. Over decades of Left’s cost on the GDP loss to these nations is enormous. My guess is that for Greece the Lest costs her at least 2-4% of GDP every year. This is crushing. The Left is a polyteleia for Greece. She cannot afford it.
Κοινωνικός φιλελευθερισμός για μένα – και δεν θα σταθώ σε ονόματα αλλά σε ουσία – σημαίνει μια γενικότερη προσέγγιση της οικονομίας όπου το κράτος είναι ένα “σαλόνι με τέλειο χαλί ” για να πατάνε οι επιχειρήσεις και στο τέλος του πάρτυ αυτές θα γυρίζουν στον οικοδεσπότη ένα μεγάλο ποσό. Φυσικά θα εξασφαλίζεται ότι το ποσό θα το παίρνει το προσωπικό της οικίας γιατί μετά από τα πολλά πάρτυ χωρίς φιλοδόρημα, το προσωπικό μπορεί να στήσει γκιλοτίνες στον κήπο.
Σαλόνι σημαίνει όμως κεφάλαια,τεχνογνωσία και όλα όσα χρειάζεται μια επιχείρηση για να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό, χρειάζεται αξιολόγηση των επιχειρηματιών (ακόμα και ψυχολογική) και των πλάνων τους πριν δοθεί η μεγάλη επιχορήγηση, μεγαλύτερη από τα όσα συνηθίζονται έως τώρα. Δηλαδή να αφαιρεθεί από τους κακούς επιχειρηματίες και να αυξηθεί στους καλούς.
Απαιτούνται εσωτερικά κίνητρα για εργασία εντός των επιχειρήσεων με υποχρεωτική αναδιανομή κερδών της εντός αυτής , με μια νέα νοοτροπία που υποχρεώνει τους πολίτες να σκέφτονται παραγωγικά. Δεν χρειάζεται φυσικά διαβούλευση με τον πολίτη σε καμία περίπτωση γιατί καλώς ή κακώς οι γονείς αποφασίζουν που θα πάνε τα παιδιά.Αυτά κλαίνε αλλά στο τέλος πάνε όπου ορίσει ο γονέας που του κρατάει το χέρι.Πατερναλιστικό βέβαια αλλά δεν βλάπτει κανέναν στο τέλος.
Κοινωνικός φιλελευθερισμός για μένα είναι ένας όρος. Αν μπορείτε να βρείτε άλλον θα τον δεχτώ. Το θέμα είναι αν όσοι αναλύουν την έννοια του φιλελευθερισμού έχουν ζήσει στο πετσί τους την καθημερινή αντιπαράθεση εργοδότη – εργαζομένου και την σαβούρα από “καμμένους” εργαζόμενους που έχει γεμίσει αυτή η χώρα με τους οχλοκρατικούς σοσιαλισμούς.
Να σημειώσω εδώ ότι η γενιά εργαζομένων που κατακλύζει την αγορά τα τελευταία χρόνια χρειάζεται ένα γερό χαστούκι πείνας για να επανέλθει μετά από 2-3 χρόνια δημιουργική. Έως τότε θα δουλεύει μια χαρά το πλάνο του κοινωνικού φιλελευθερισμού καθώς θα έχουν γίνει όλες εκείνες οι βίαιες διεργασίες που απαιτεί η κοινωνία μας.Επίσης οι νέοι των 700 ευρώ είναι υπερεκτιμημένοι. Μάλλον παίρνουν 700 γιατί αξίζουν τόσα και λιγότερα οι περισσότεροι.Η αγορά είναι γεμάτη ακόμα και τώρα από ευκαιρείες ακόμα και σε υπαλληλικό επίπεδο και είναι καθαρά πρόβλημά τους αν τους αρέσει η μιζέρια του μισθού αυτού,η γκρίνια και η βόλη της οικογένειας.
Ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν προυποθέτει το να αγαπάει κάποιος το σύνολο ή να κόπτεται για τους εργαζομένους. Ας τους βλέπει και σαν το γρανάζι της μηχανής του εργοστασίου του. Αρκεί αυτό και σε αυτούς αν τους σέβεται έτσι τελικά σαν μέσο επιτυχίας και ανέλιξης της επιχείρησής του και του ιδίου, αφού έτσι θα τους προσέχει και θα “συντηρεί” καλύτερα.
Ο όρος σίγουρα μπορεί να μην είναι δόκιμος. Το θέμα όμως είναι να συμβαδίζει η σημειολογία του με το γενικότερο κλίμα και όλοι να κάνουν τη δουλειά τους γιατί βαρέθηκαμε όλοι τις θεωρίες της χώρας αυτής.
Οι επιχειρηματίες πνίγονται περισσότερο από τους θεωρητικούς παρά από τους τεμπέληδες αυτές της εποχές.
Βαρεθήκαμε τις θεωρείες στις αρχαίες αγορές και στα νέα φόρουμς..
Καταλάβετε ότι κάποιοι πάντα θα είναι εργοδότες και κάποιοι πάντα εργαζόμενοι.Δεν αλλάζει αυτό.Η μεταξύ τους σχέση αλλάζει μόνο και πρέπει να έρθουν πιο κοντά αυτές οι δύο άγριες φυλές..!!