Κανείς, τελικά, δεν ήξερε πώς ο νεαρός με τα χλωμά μάγουλα και το μπλέιζερ βρέθηκε στο γραφείο του μεγαλοβουλευτή της Νέας Δημοκρατίας. Ολοι είχαν ακούσει ότι είχε κάνει σπουδές «στα ξένα», στο Γιέιλ ή στο Χάρβαρντ, κανείς δεν θυμόταν. Δεν υπήρχε λόγος άλλωστε. Η παρουσία του Γιάννη -έτσι τον έλεγαν- περνούσε τελείως απαρατήρητη. Οταν ο μεγαλοβουλευτής καλούσε τους άλλους στο γραφείο για να θαυμάσουν στην τηλεόραση την απάντηση που έδωσε στον Χατζηνικολάου ή στην Τρέμη, ο Γιάννης δεν συμμετείχε. Ούτε τον καλούσε ποτέ ο μεγαλοβουλευτής να λάβει μέρος στις συσκέψεις για θέματα «επικοινωνιακής στρατηγικής», όπως τα έλεγαν. Στο γραφείο τον είχαν προσλάβει για να κάνει «τεκμηρίωση» -να ψάχνει δηλαδή με τις ώρες στο Ιντερνετ να βρει στοιχεία που θα στήριζαν κάποια επερώτηση ή ομιλία του αφεντικού του.

Ομως, η Παρασκευή της 12ης του Οκτώβρη έμελλε να αλλάξει οριστικά τη ζωή του. Ο μεγαλοβουλευτής είχε κλειστεί από το πρωί στο προσωπικό του γραφείο με τους στενούς συνεργάτες του. Πριν από μερικές ημέρες ο ηγέτης του κόμματος είχε παραιτηθεί, ανοίγοντας τον δρόμο της διαδοχής. Ενα από τα ονόματα που «έπαιζαν» στα ΜΜΕ για τη διαδοχή ήταν αυτό του μεγαλοβουλευτή.

«Γιάννη, μπορείς να πας στο γραφείο των συσκέψεων;» Η ένταση στη φωνή της Κικής, της ιδιαιτέρας του αφεντικού, δεν άφηνε περιθώρια για αντιρρήσεις.

Σηκώθηκε, προχώρησε και άνοιξε την πόρτα περιμένοντας τα χειρότερα. Στο τραπέζι καθόταν ο μεγαλοβουλευτής με τους τρεις πιο στενούς συνεργάτες του. Μόλις τον είδε χαμογέλασε και του ζήτησε να καθήσει πλάι του.

«Γιάννη μου, δεν έχω βρει τον καιρό να σ’ το πω αλλά θα ήθελα να σε συγχαρώ για τη δουλειά που κάνεις εδώ. Ομως σήμερα σε θέλω κάτι για πολύ πιο σημαντικό. Να σου βάλω καφέ;»

«Σκέφθηκα να πάω για την αρχηγία του κόμματος», συνέχισε ο μεγαλοβουλευτής, «και σε χρειάζομαι. Θέλω να μου φτιάξεις μες στο Σαββατοκύριακο μια ιδεολογία! Να μου γράψεις κάτι για φιλελευθερισμό… ξέρεις εσύ …τα έχεις σπουδάσει στα ξένα πανεπιστήμια».

Ο Γιάννης αισθάνθηκε να ζαλίζεται. «Θέλετε ο φιλελευθερισμός να πηγάζει από την Αυστριακή Σχολή, τον Γαλλικό Διαφωτισμό ή μήπως την Αγγλοσαξονική Σχολή των φυσιοκρατών;», ρώτησε προσπαθώντας να θυμηθεί τις διακρίσεις που είχε διδαχθεί στο μάθημα της Πολιτικής Επιστήμης.

«Αυτά θα τα βρεις εσύ», απάντησε με ανυπομονησία το αφεντικό. «Αλλωστε, όπως ξέρεις, εμένα δεν με πολυενδιαφέρουν αυτά. Αυτό που θέλω είναι να είναι κοινωνικός ο φιλελευθερισμός… ξέρεις ένας φιλελευθερισμός για τον λαό, όχι για τους λεφτάδες. Και πάνω από όλα, Γιάννη μου, να είναι εθνικός φιλελευθερισμός – ελληνικός, ρε αδελφέ! Να, αυτό θέλω να μου έχεις έτοιμο τη Δευτέρα το πρωί: έναν εθνικό, κοινωνικό, φιλελευθερισμό!»

Προτού καν προλάβει να απαντήσει ο Γιάννης, ο μεγαλοβουλευτής είχε σηκωθεί από το τραπέζι και περνώντας το χέρι του γύρω από τον ώμο του νεοδιορισθέντος ιδεολογικού αρχιστοχαστή άνοιξε την πόρτα:

«Ο Γιάννης θα μας γράψει την ιδεολογία μας!», ανακοίνωσε θριαμβευτικά στους υπόλοιπους συνεργάτες. «Να τον βοηθήσετε σε ό,τι σας ζητήσει!»

Ο Γιάννης αισθάνθηκε ξαφνικά να τον αγκαλιάζει ένα συννεφάκι και να τον ανεβάζει ψηλά στο ταβάνι. Από κει μπορούσε να δει όλα τα μάτια να τον κοιτάνε – άλλα με ζήλεια και άλλα με θαυμασμό. Και κάπου του φάνηκε ότι είδε και τη λαμπερή Τίνα με τα πράσινα μάτια -που μέχρι τώρα δεν καταδεχόταν να του πει ούτε ένα γεια- να τον κοιτάει με ένα βλέμμα γεμάτο απορία, ένα βλέμμα που ρωτούσε “αγόρι μου, πού σε έκρυβαν τόσο καιρό;”».

Και τότε, εκείνη ακριβώς τη στιγμή, ο Γιάννης κατάλαβε ότι το νόημα της ζωής δεν βρισκόταν ούτε στα Μάστερ ούτε στα διδακτορικά, ούτε στο Χάρβαρντ ούτε στο Γιέιλ αλλά σε ένα μόνο μέρος: στον «εθνικό κοινωνικό φιλελευθερισμό».

Και από τότε εμείς μεν ζήσαμε καλά, αλλά ο ήρωάς μας πολύ, μα πολύ καλύτερα.

Τάκης Μίχας

——————————————————————–

Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 24/10/2009 και στο newstime.gr