20 χρόνια από την Πτώση του Τείχους II: Η τρέλλα του κεντρικού σχεδιασμού
Νοέ 1st, 2009 | Αντώνης Βακιρτζής| Κατηγορία: Κόσμος, Οικονομικά |

Θυμάμαι ακόμα όταν πήγαινα σχολείο, στην τελευταία τάξη του Λυκείου, στο βιβλίο της ιστορίας κορμού, κάπου ανάμεσα στην ατέλειωτη κριτική του «μονοπωλιακού καπιταλισμού» (μα την πίστη μου, τόσο αμερόληπτο ήταν το βιβλίο) και την εξύμνηση του σοβιετικού σοσιαλισμού, ο μαθητής μπορούσε να βρει ένα συγκριτικό πίνακα της βιομηχανικής παραγωγής της ΕΣΣΔ και των ΗΠΑ. Εκεί, με τα ψυχρά νούμερα μπροστά στα μάτια του, ο μαθητής μπορούσε να διαπιστώσει από μόνος του πως ο υπαρκτός σοσιαλισμός ήταν, αν μη τι άλλο, τουλάχιστον ισοδύναμος με τον «μονοπωλιακό καπιταλισμό», και από την άποψη της παραγωγικότητας τουλάχιστον δεν είχε να ζηλέψει τίποτα. Στους πιο πολλούς τομείς η ΕΣΣΔ ήταν, αν όχι μπροστά από τις ΗΠΑ, σε τουλάχιστον συγκρίσιμα επίπεδα. Δυστυχώς δεν έχω στη διάθεση μου το συγκεκριμένο βιβλίο αυτή τη στιγμή, αλλά βρήκα ένα παρόμοιο συγκριτικό πίνακα αλλού, κομμάτια του οποίου και παραθέτω εδώ:
Υπάρχει μια μεγάλη συζήτηση για το αν τα σοβιετικά νούμερα είναι αξιόπιστα ή προϊόν προπαγάνδας. Από αυτά που έχω διαβάσει τείνω να πιστεύω πως τα νούμερα είναι γενικά αξιόπιστα, και αποτελούν μια χρήσιμη βάση συζήτησης, οπότε θα τα μεταχειριστώ εδώ ως αληθινά.
Από τον πίνακα βλέπει κανείς πως σε ορισμένους τομείς η ΕΣΣΔ υπερέχει, σε άλλους οι ΗΠΑ είναι μπροστά, ενώ σε άλλους οι δυο χώρες είναι πάνω κάτω στα ίδια επίπεδα. Συγκρίσεις αυτού του τύπου είναι από τα πιο αγαπημένα όπλα των υποστηρικτών του υπαρκτού σοσιαλισμού. Ξανά και ξανά συναντά κανείς σε αντι-καπιταλιστικά κείμενα την ίδια ιστορία, της εξαιρετικά φτωχής και οπισθοδρομικής χώρας που κατάφερε μέσα σε λίγες μόνο δεκαετίες, χάρη στον κεντρικό σχεδιασμό, να φτάσει τις ΗΠΑ σε βιομηχανική παραγωγή και να την ξεπεράσει κιόλας σε πολλούς τομείς. Αυτή η ιστορία αποτελεί, υποτίθεται, την πιο χειροπιαστή και αδιαμφισβήτητη δικαίωση του υπαρκτού σοσιαλισμού.
Υπάρχει ωστόσο κάτι που οι παθιασμένοι φίλοι της ΕΣΣΔ παραβλέπουν να εισαγάγουν στις αναλύσεις τους, και το οποίο εξηγεί πολύ εύκολα το αβυσσαλέο χάσμα ανάμεσα στα λαμπρά και εντυπωσιακά νούμερα από τη μια μεριά και την καταθλιπτική πραγματικότητα του 1989-91 από την άλλη. Τα αμερικάνικα νούμερα ήταν προϊόν μιας δευτερεύουσας και ουσιαστικά διακοσμητικής διεργασίας, κατά την οποία οι αρμόδιες στατιστικές υπηρεσίας της ομοσπονδιακής κυβέρνησης αποτιμούσαν, μετά το συμβάν, το μέγεθος της παραγωγής, χωρίς να έχουν καμία αιτιώδη εμπλοκή στην παραγωγική διαδικασία. Οι αμερικάνικες επιχειρήσεις που παρήγαγαν το ατσάλι, τα σιτηρά ή τα βιομηχανικά εργαλεία είχαν έναν και μόνο σκοπό, τουτέστιν να βρουν αγοραστή στην ελεύθερη αγορά πρόθυμο να αποχωριστεί τα χρήματά του προκειμένου να αποκτήσει τα προϊόντα τους. Το αμερικάνικα συνολικά μεγέθη που παρέθεσα στον πίνακα παραπάνω δεν είχαν καμία σημασία για την λειτουργία της οικονομίας, μα ούτε και απασχολούσαν κανέναν, καθώς η αποτίμηση της επιτυχίας ή της αποτυχίας γινόταν με άλλα κριτήρια.
Τα σοβιετικά νούμερα, από την άλλη πλευρά, ήταν ο αυτοσκοπός του συστήματος. Λόγω της ολοκληρωτικής απουσίας πραγματικών τιμών και κέρδους , οι γραφειοκράτες της Μόσχας αναγκάζονταν να ασκήσουν τον έλεγχο τους πάνω στην οικονομία σε καθαρά ποσοτικούς όρους. Καθόριζαν, δηλαδή, μέσα στα πλαίσια του κάθε μονοετούς και πενταετούς προγράμματος, τις ποσότητες των πρώτων υλών, εργαλείων, μηχανών, τελικών προϊόντων κτλ που θα παραγόντουσαν. Οι διευθυντές των κρατικών εργοστασίων και επιχειρήσεων αμοίβονταν με βάση το πόσο καλά ανταποκρίθηκαν στο σχέδιο και παρήγαγαν την ποσότητα που οι γραφειοκράτες τους είχαν ζητήσει στην αρχή της χρονιάς. Διευθυντές που έπιαναν τους στόχους τους αμοίβονταν με αυξήσεις και προαγωγές (στα χρόνια του Στάλιν αμοίβονταν, βεβαίως, με το δικαίωμα να διατηρήσουν τη ζωή τους), ενώ διευθυντές που αποτύγχαναν να πιάσουν τους στόχους τους έχαναν τελικά τη δουλειά τους. Η οικονομία ήταν μια τεράστια αλυσίδα μέσα στην οποία η παραγωγή της μίας κρατικής επιχείρησης ήταν η πρώτη ύλη της επόμενης, η οποία με τη σειρά της παρήγαγε για μια άλλη κρατική επιχείρηση κοκ.
Μπορούμε τώρα να δούμε για ποιό λόγο συγκριτικοί πίνακες όπως αυτός στην αρχή του άρθρου αποκρύπτουν το γεγονός ότι, για παράδειγμα, το αμερικάνικο ατσάλι ήταν μια πολύ διαφορετική οντότητα από το σοβιετικό ατσάλι. Καμία αμερικάνικη επιχείρηση δεν είχε κίνητρο να παράγει προϊόν υποδεέστερης ποιότητας, καθότι δεν υπήρχε περίπτωση να βρει αγοραστή πρόθυμο να το αγοράσει στην ελεύθερη αγορά. Στο σοβιετικό σύστημα, από την άλλη μεριά, η παραγωγή υποδεέστερου ή ελλατωματικού προϊόντος ήταν ο κανόνας. Μια κρατική επιχείρηση καρφιών, για παράδειγμα, που χρειαζόταν ατσάλι ως πρώτη ύλη για την δική της παραγωγή, δεν μπορούσε να αρνηθεί το ατσάλι που της έστελνε ο κρατικός προμηθευτής της, όσο χαμηλής ποιότητας και αν ήταν, καθότι θα αποτύχαινε τελείως να πιάσει τους δικούς της στόχους. Η μοναδική επιλογή του διευθυντή της συγκεκριμένης επιχείρησης ήταν, λοιπόν, να αποδεχτεί το προβληματικό ατσάλι, να το χρησιμοποιήσει για να παράγει τα δικά του ελαττωματικά καρφιά, τα οποία με τη σειρά τους θα πήγαιναν στην κατασκευή προβληματικών κτιρίων κοκ. Οι αδυναμίες συσσωρεύονταν λοιπόν από το ένα στάδιο της παραγωγής στο επόμενο, μέχρι το σημείο που το τελικό προϊόν ήταν πολλές φορές τελείως άχρηστο. Αν αναρωτηθήκατε ποτέ για ποιό λόγο τα παλιά σοβιετικά προϊόντα ήταν πάντα βαριά, ογκώδη, δύσχρηστα, ελαττωματικά, σαβούρα με μια λέξη, γνωρίζετε τώρα το γιατί.
Πέρα από την χαμηλή ποιότητα, ο ποσοτικός σχεδιασμός της οικονομίας δημιουργούσε μια σειρά άλλα προβλήματα που ταλαιπώρησαν το σύστημα μέχρι την πτώση του. Επειδή, λόγω του τεράστιου μεγέθους της οικονομίας, οι γραφειοκράτες των κεντρικών υπηρεσιών δεν μπορούσαν ποτέ να ορίσουν με κάθε λεπτομέρεια την παραγωγή και τους συνεπαγόμενους ποσοτικούς στόχους, οι διευθυντές των εργοστασίων και λοιπών κρατικών επιχειρήσεων είχαν στην διάθεση τους διάφορα κόλπα με τα οποία μπορούσαν να εκπληρώσουν τους ποσοτικούς στόχους που τους είχαν θέσει οι γραφειοκράτες χωρίς ωστόσο να παράγουν τίποτα χρήσιμο για την οικονομία. Για παράδειγμα ο διευθυντής του εργοστασίου καρφιών που αναφέραμε παραπάνω θα τροποποιούσε την παραγωγή του ανάλογα με το αν το σχέδιο καθόριζε τον στόχο με βάση τον αριθμό των καρφιών ή το βάρος τους. Αν το σχέδιο έθετε τον στόχο ως ένα συγκεκριμένο αριθμό καρφιών, ο διευθυντής θα είχε κίνητρο να παράγει εκατομμύρια πολύ ψιλά καρφιά, ενώ αν το σχέδιο καθόριζε τον στόχο σε τόνους καρφιών, για λόγους ευκολίας ο διευθυντής θα κατεύθυνε την παραγωγή προς λίγα και πολύ βαριά καρφιά, ανεξάρτητα με τις πραγματικές ανάγκες των εργοστασίων τα οποία αυτός με τη σειρά του προμήθευε.
Πέρα από όλα αυτά, το θεμελιώδες πρόβλημα του σοβιετικού κεντρικού σχεδιασμού είχε να κάνει με το ότι ήταν, σε βάθος χρόνου, απλά ανέφικτος. Οι ποσοτικοί στόχοι καθορίζονταν με βάση την φιλοσοφία που ο οικονομολόγος Igor Birman ονόμασε planning from the achieved level, το οποίο σε χαλαρή μετάφραση θα μπορούσαμε να ονομάσουμε «σχεδιασμός με βάση αυτά που έχουμε ήδη πετύχει». Η βασική φιλοσοφία ήταν η εξής: γνωρίζουμε πως αυτά που πετύχαμε πέρυσι είναι μέσα στις δυνατότητες μας, άρα με λίγη παραπάνω προσπάθεια φέτος, μπορούμε, έστω και κατά λίγο, να υπερβούμε τα περυσινά μεγέθη. Στατιστικοί πίνακες σαν αυτόν που παρέθεσα παραπάνω ήταν, συνεπώς, το παν για τους Σοβιετικούς, και το μοναδικό κριτήριο με το οποίο μπορούσαν να αποτιμήσουν την επιτυχία ή αποτυχία του συστήματός τους (έννοιες όπως ανάγκες του καταναλωτή, ευημερία, ποιότητα, κτλ δεν είχαν γενικά θέση στην ΕΣΣΔ), αλλά είναι χρήσιμο να εξετάσουμε κατά πόσο, ακόμα και με τα δικά τους κριτήρια, θα μπορούσαν να συνεχίσουν το οικονομικό πείραμά τους σε βάθος χρόνου. Στις καπιταλιστικές οικονομίες η αυξημένη συνολική παραγωγή, έστω και ως ευτυχές παραπροϊόν της παραγωγικής διαδικασίας, έρχεται ως αποτέλεσμα της διαρκούς καινοτομίας και πειραματισμού, με την ταυτόχρονη εγκατάλειψη ξεπερασμένων μεθόδων και τεχνικών. Στη σοβιετική οικονομία όπου τα πάντα σχεδιάζονταν από το κέντρο, πολύ απλά δεν υπάρχε χώρος για καινοτομία, καθότι ο οποιοσδήποτε πειραματισμός συνιστούσε πιθανή παρέκλιση από το σχέδιο και τιμωρία του διευθυντή ή γραφειοκράτη που τον αποτόλμησε. Παρατηρούνταν λοιπόν μια στατική οικονομία η οποία αναπαρήγαγε τις ίδιες απολιθωμένες δομές από χρόνο σε χρόνο, προσπαθώντας μόνο κάθε χρονιά να ανεβάσει και λίγο τον όγκο της παραγωγής. Μα με την απουσία της καινοτομίας και της αδιάκοπης τεχνολογικής προόδου, ο μόνος τρόπος να αυξηθεί μια στατική οικονομία είναι με την συνεχή αύξηση των απόλυτων μεγεθών των διαφόρων εισερχομένων στην παραγωγική διαδικασία (inputs), όπως πρώτες ύλες, κεφάλαιο και εργατικό δυναμικό (extensive growth). Τα πρώτα χρόνια (ειδικά την εποχή του Στάλιν) το σύστημα αυτό ήταν σχετικά εύκολο να αποδώσει, καθώς με τον έναν ή τον άλλο τρόπο οι αρχές κατάφεραν να μετατοπίσουν μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού από την γεωργία ή την οικιακή απασχόληση (στην περίπτωση των γυναικών) στην βιομηχανική παραγωγή. Κάπου στην δεκαετία του ’60 όμως, αυτή η διαδικασία έφτασε στο τέλος της, και πολύ απλά δεν υπήρχε πλεονάζων εργατικό δυναμικό που θα ανέβαζε εύκολα την παραγωγή σε ψηλότερα μεγέθη. Οι ρυθμοί ανάπτυξης άρχισαν να πέφτουν, και προς τα τέλη της δεκαετίας του ’70 αρχές ’80 η παραγωγή σε ορισμένους τομείς έπεσε για πρώτη φορά (σε απόλυτα μεγέθη). Αυτή η περίοδος έμεινε γνωστή στην ιστορία ως η λιμνάζουσα περίοδος Brezhnev, και αποτέλεσε την αρχή του τέλους του σοσιαλιστικού πειράματος. Ήταν όμως μια κατάληξη απόλυτα προβλέψιμη, ειδικά αν αναλογιστεί κανείς πως οι πιο εύκολα προσιτές πηγές πρώτων υλών είχαν αρχίσει να εξαντλούνται, και αναγκαστικά οι κεντρικές αρχές στράφηκαν στην εκμετάλλευση δευτεροκλασάτων εναλλακτικών λύσεων. Στον καπιταλισμό η μετάβαση σε τέτοιες υποδεέστερες πηγές γίνεται χωρίς πρόβλημα, καθότι η διαρκή τεχνολογική πρόοδος και καινοτομία αναπληρώνει και με το παραπάνω την κατωτερότητα των καινούργιων πηγών. Στο σοσιαλισμό η ίδια η άκαμπτη φύση του συστήματος σπέρνει, μετά τις εύκολες πρώτες επιτυχίες, τον σπόρο της αναπόφευκτης αυτοκαστροφής.
Αντώνης Βακιρτζής
Προς κ.Χαραλαμπους
Δεν αγνοω οτι ο laskos παρεθεσε σε καποιες εκλαμψεις του και επιχειρηματα τα οποια διαβασα με προσοχη σε πληροφορω.Δυστυχως ομως το υφος του δεν μου επιτρεπει να συζητω παραπανω με αυτο το ατομο..Αυτα για να τελειωνω εκ μερους με το θεμα αυτο.Μολις διαβασα το σχολιο 141 το οποιο θεωρω ιδιαιτερα ενδιαφερον.Για τους συνδεσμους που εχεις παραθεσει σε ολη την συζητηση δεν τους εχω διαβασει μεχρι στιγμης,σου δινω το λογο μου ομως οτι αυτο θα συμβει συντομα.Τα περιθωρια χρονου ειναι ελαχιστα βλεπεις.Τωρα οσον αφορα το σχολιο 141.Θελω να σταθω σε καποια σημεια.Τι εννοεις οταν λες οτι φλιλελευθεροι και συντηρητικοι συνεβαλαν στην καταργηση της σκλαβειας.Δεν αναφερομαι προσεχε στις νομοθετικες πρωτοβουλιες που θεσπιστηκαν χαρη στην οργανωμενη πιεση αφενος του εργατικου κινηματος και αφετερου στον φοβο που τον 20ο αιωνα προκαλουσε στις κυβερνησεις το ενδεχομενο μιας κομμουνιστικης επαναστασης.Οι φιλελευθεροι ηταν μπροστα μονο στον αγωνα εναντιον του δουλεμποριου τον 18ο αιωνα τοτε που οι εποχες ομως ηταν διαφορετικες και οι φιλελευθεροι ας πουμε ηταν η Αριστερα της περιοδου.Για τα σχολεια τωρα.Προφανως δεν γνωριζω τι εγινε φετος στην Α Γυμνασιου,εγω θελω να σταθω στο θεμα της Αμερικανικης Εκπαιδευσης.Το ερωτημα μου ειναι ποσο αναδιανεμητικα λειτουργει σημερα η εκπαιδευση στις ΗΠΑ σημερα.Μπορει οι δασκαλοι οπως λες να ειναι εμποδιο,ειναι ομως το κυριοτερο?Οταν υπαρχει μια κατασταση οπου τα πανεπιστημια π.χ λειτουργουν καθαρα με ιδιωτικοοικονομικα κριτηρια και συνεπως δεν παρεχουν τις υπηρεσιες τους δωρεαν αλλα τιμολογουν τις υπηρεσιες τους με τα κριτηρια της ελευθερης αγορας ειναι δυνατον να εχει προσεχε σε γενικες γραμμες τις ιδιες σπουδες ενα παιδι απο το Κειμπριτζ της Νεας Υορκης με ενα παιδι απο το Μπρονξ?Ειναι προφανες πως ενα πανεπιστημιο οπως το Χαρβαρντ θα τιμολογει ακριβα τις σπουδες αρα με αυτον τον τροπο αποκλειεται κατα καποιον τροπο ενα τμημα του πληθυσμου που ενδεχομενως θα μπορουσε βασει ακαδημαικων προσοντων να φοιτησει επιτυχως εκει περα.
Η ρεαλιστική και με ψυχρή λογική απάντηση σε όλα αυτά είναι ότι η Ελλάδα βρισκόταν σε ομηρία στην μετακατοχική και μετεμφυλιακή περίοδο, δηλαδή δεν μπορούσε να κάνει ούτε χωρίς την Φρειδερίκη μήτε χωρίς τους δωσίλογους – έπρεπε να τους ανεχθεί, διότι τους είχε ανάγκη, όσο τους είχε ανάγκη.
Βεβαίως, ήταν ΑΣΤΟΧΟ και καταδικαστέο ως προανέφερα αλλού ότι οι δωσίλογοι επιβραβεύτηκαν, καθότι άλλο πράγμα η ΑΝΟΧΗ και διαφορετικό η επιβράβευση που (υπο)δηλοί δικαίωση – μεγάλη (ηθικώς) η σημειολογική διαφορά! Ετσι δεν είναι;;;
Nonetheless και ΕΞ ΙΣΟΥ,
να ΜΗ ξεχνά και η Aριστερά εδώ μέσα (αλλά και εκτός) ότι τελικά επήλθε η εθνική συμφιλίωση με τον “κοινωνικό ισοσκελισμό” από τον μακαρίτη πρωτεξάδελφο με την μοναδική του σωστή πολιτική πράξη, δηλαδή την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης at large.
Ηγουν, τουτέστιν, δηλαδή
εδικαιώθησαν ΚΑΙ άτομα από την αντίπεραν όχθη που, to say the least, ΔΕΝ ειδκαιούντο τέτοιας ΤΙΜΗΣ (και θα αποφύγω τους χαρακτηρισμούς)
Therefore, το θέμα κρίνεται ΛΗΞΑΝ!!
Ο κύριος Χαραλάμπους γράφει:
“Τα συνδικάτα των δασκάλων που είναι ο μεγαλύτερος χορηγός του Δημοκρατικού κόμματος, αντιτίθενται με λύσσα στα κουπόνια εκπαίδευσης γιατι δίνει την επιλογή στους γονείς να προτιμήσουν τους καλούς δασκάλους και να απορρίψουν τους κακούς.”
Θα παρακαλούσα θερμώς να ΜΗ δίδετε αποκλειστικά πολιτικές ερμηνείες σε θέματα που υπερβαίνουν τις πολιτικές σκοπιμότητες KAI AΠΤΟΝΤΑΙ ευαισθήτων φυλετικών προβλημάτων.
Στην παραπάνω περίπτωση, το θέμα είναι περίπλοκο. Ο κεντρικός λόγος (χωρίς να αποκλείεται και ο δικός σας ισχυρισμός ως τροφοδοτικός της αντίδρασης) είναι η ειλικρινής διάθεση της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης (Federal in distinction from State Government) να εξαλείψει τα φαινόμενα ρατσισμού και κοινωνικού εξοστρακισμού.
Μα κυριε Χασαπογιαννη ενας λογος που δεν εδιωχθησαν οι δωσιλογοι ειναι οτι η περιπετεια στην οποια μας οδηγησαν ο ψυχανωμαλος Κλαρας και οι λοιποι κατσαπλιαδες, δεν αφησαν την χωρα να εισελθει σε περιοδο ευρυθμου κοινοβουλευτικου βιου. Αν οι “κυριοι” του ΚΚΕ αποφασιζαν την πολιτικη ομαλοτητα του τοπου οι δωσιλογοι δεν θα ΕΙΧΑΝ κανενα τροπο να ξεφυγουν. Προς επιρρωσην οι Λογοθετοπουλος, Ραλλης και Τσολακογλου οι 3 αρχιδωσιλογοι λογοδοτησαν για τις πραξεις τους.
Τωρα μην μας το παιζει και το ΚΚΕ η παρθενοπη. Συνεπεστατο προς το επαναστατικο του καθηκον διειδε το κενο εξουσιας και επειδη τα κομμουνιστικα κομματα στις καλπες παιρνουν μην πω τι, αποφασισε τον ενοπλο αγωνα για την εξουσια. Οι μυξοκλαψες των επιγονων τους ειναι εκ του πονηρου, ανεκαθεν στην ιδεολογια του ΚΚΕ και του κομμουνισμου ισχυε το ρητο του Λενιν, μια σφαιρα εχει μεγαλυτερη αξια απο ενα κομματι χαρτι. Ας ειναι συνεπεις στο επαναστατικο τους καθηκον και ας δηλωσουν φανερα οτι δεν τους φταινε οι Αγγλοι η η Δεξια αλλα ηθελαν επανασταση. Period!
Kαι να μην αρχισουν οι αλλες κουτοπονηριες για κουτορνιθια για την Βαρκιζα. Δεν παρεδωσαν τιποτα στην Βαρκιζα γιατι στο Βιτσι δεν πεταγαν πετρες με σφεντονες.
Από την Κατοχή, τον Εμφύλιο, το παρακράτος της Δεξιάς, τη δικτατορία, κτλ. πολύ νερό κύλησε στο αυλάκι. Τα σύγχρονα δεινά της Ελλάδος ας μην τα αποδίδουμε σε γεγονότα εκείνων των εποχών. Ξεκόλλα.
“ατέλειωτη κριτική του «μονοπωλιακού καπιταλισμού»”
Και τώρα τα ίδια λένε, μανία κι αυτή. Ποιοι, αυτοί που θέλουν να επιβάλουν ΤΟ μονοπώλιο -στα πάντα.
@ alex
ειναι δυνατον να εχει σε γενικες γραμμες τις ιδιες σπουδες ενα παιδι απο το Κειμπριτζ της Νεας Υορκης με ενα παιδι απο το Μπρονξ?
Θέλατε να πείτε από το Cambridge Massachusetts. NAI, είναι δυνατό, δυνατότατο και επιβεβαιώνεται καθημερινά. Ενα παιδί που απέδωσε στο SAT σε επίπεδο που να του επιτρέπει είσοδο στο Harvard, θα μπει στο Harvard, ο κόσμος να χαλάσει. Οι Αμερικανοί είναι notorious ως προς την προσήλωσή τους σε τέτοιες αρχές όχι μόνο στα εντός, αλλά και στα εκτός επικράτειας Αμερικανικά σχολεία, μέσης ή ανώτατης παιδείας. Εγραφα, προ καιρού, ότι στην Ελλάδα, την αρχή αυτή έχουν ακολουθήσει επί πολλές δεκαετίες τόσο το Athens College όσο και το Anatolia της θεσσαλονίκης, μέσα από talent search and recruitment απ’ άκρου σ’ άκρο της Ελλάδος.
Ενας από αυτούς τους ευεργετηθέντες, ένα φτωχόπαιδο, Αρβανίτης, καθ’ ομολογίαν του ιδίου, από την άγονη Νότια Κυνουρία, ποτ τόβαλαν εσωτερικό στο Anatolia και κατόπιν το σπούδασαν στα καλύτερα ιδρύματα των ΗΠΑ, είναι ο φίλτατος και εξαίρετος Διευθυντής του Τμήματος Ερευνών της EuroBank, Οικονομικός Σύμβουλος του πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη, καθηγητής κύριος κ. Γκίκας Χαρδούβελης.
Ενας άλλος ευεργετηθείς, είναι ο γιός μικρομπακάλη με γνώσεις Δημοτικού από το Μαρούσι που τον είχε ως υπότροφο το Cornell, ο πιό αξιολάτρευτος άνθρωπος που έχω γύρω μου, ο καθηγητής της Κβαντομηχανικής κύριος κ. Χρήστος Λύκος.
Θέτετε υπό αμφισβήτηση την προσωπική σας αξιοπιστία, αγαπητέ alex, όταν καταμαρτυρείτε στους Αμερικανούς εκείνα στα οποία όχι μόνο δεν είναι ένοχοι, αλλά αποτελούν τα atouts της ΗΘΙΚΗΣ τους ΥΠΕΡΟΧΗΣ!!
ΚΑΙ αν τόκαναν για προπαγάνδα, good for them. Εγώ κρίνω τα πάντα συνεπειοκρατικά. Ποσώς με νοιάζει ΓΙΑΤΙ τόκαναν. Σημασία έχει πως σ΄αυτά τα φτωχόπαιδα δόθηκαν οι οικονομικές δυνατότητες να αναπτύξουν το maximum των δυνατοτήτων τους ΚΑΙ κοντολογίς κερδίζει και η πατρίδα και ο κόσμος ευρύτερα!
Δεν τα πάμε καλά στη Θεωρία των Πιθανοτήτων και τη Στατιστική απ’ ό,τι βλέπω.
1.Χαλαρωστε.
2.Οχι δα και ο Fridman να ναι ισος και ομοιος του Kolmogorov.
Ο O Friedman δεν ειναι ουτε μισο paper του δευτερου και μεταγενεστερος του στο αντικειμενο.
Ναι,σιγουρα καποιες θεωριες στα γενικα τους πλαισια μπορουν να διατυπωνωνται πριν την αξιωματικη τους
θεμελιωση αλλα το ζητουμενο ειναι παντα η θεμελιωση.Ειναι γνωστο οτι ο Αριστοτελης ανακαλυψε τα παντα.
3.Ωραια η επικληση στην επιστημη αλλα οχι για ανακριβιες.Καλο και το σνομπ υφος.
4.Ωραια και η a priori υποθεση οτι οι αλλοι ειναι αγραμματοι ή οπαδοι της Παπαρηγας ετσι οπως την φανταστηκε καποιος ή θα ‘θελε να ηταν.
5.Κατανοητο και το οτι καθεκαστος εχει e-πεος 7 Linux και πανω στην κλιμακα της γαμιστεροτητας
6.Ο καπιταλισμος δεν ειναι ηθικη κατηγορια.
7.Απο ποτε η βετιστοποιηση μιας διαδικασιας αποτελει κριτηριο βαθμου λαμογιας;
8.Καλες και οι μεταμοντερνες συγκρισεις του καπιταλισμου σημερα με την ΕΣΣΔ του τοτε.
9.Ακομα καλυτερες οι αισθητικες κρισεις για την καταστροφη του περιβαλλοντος απο την αναπτυξη τοτε.
Ιδιετερα αν αυτες γινονται εντος του γενικοτερου θεωριτικου πλαισιου που χαρακτιριζει το 8.
10.Οταν κανετε επικληση σε καποια αυθεντια παρακαλω να παραθετετε πηγες.
Οχι οπως κανει ο Φριντμαν στο Capitalism and Freedom οπου προσδιδει στον Λενιν το ρητο: “…ο πιο αποτελεσματικος τροπος για να καταστρεψεις μια κοινωνια γινεται καταστρεφοντας το χρημα της…”
και μετα τρεχα γυρευε 100 τομους κομματικων βιβλιων για να δεις αν στεκει ή ειναι μουφα κληρονομια της αυστριακης σχολης.
(M.F. Capitalism and freedom,The control of money p.39 και οχι δεν τον θεωρω αυθεντια).
11.Η αφετρηα και κεντρικη εννοια της παρεμβασης μου ηταν το θεμα της ποιοτητας.Οχι επιχειρηματα
του κιλου και επιπεδου δημοσιας χεστρας εδω.
12.Μου φαινεται οτι πρεπει να παραδωσω μερικα μαθηματα προβοκατσιας με τακτ.
13.Η αποδωση σε αγγλικους ή αλλης γλωσσας ορους νοηματων που μεταφρασμενα στην Ελληνικη ειναι ανουσια,οταν κατι τετοιο ειναι απολυτα δυνατο, ισως περα απο εκφραση υπεροψιας να εξυπηρετει και την εκφραση της αδυναμιας/αδιαφοριας προς κατανοηση ,πραγμα που ειναι εξισου ανουσιο με το αρχικο νοημα και ισως να ειναι συμπτωμα του γεγονοτος οτι προς το παρον ο καπιταλισμος βρεθηκε σε μια κατασταση out of body experience.
14.Πιο ευκολο ειναι να δουμε το Λενιν Φανταρο παρα να επικρατισουν προπερτυ ραιτς στην Αφρικη
π.σ.
Δεν ειμαι οπαδος του Μαρξισμου αλλα μιας νεας θεωριας που λεγεται καταστροφικος καταστροφισμος.
Βασικη του διδασκαλια ειναι η ιδιωτικοποιηση ακομα και του κρατικου μηχανισμου σε επιπεδο καταστολης μεσω διαδοχικων τμηματικων μεταρυθμισεων(οχι ολιστικων) ετσι ωστε κανενας καρατικοδιαιτος φιλελευθερος να μην μπορει να κατηγορει κανενα αλλο αυτου του ειδους για κρατικοδιαιτισμο και οσοι επιβιωσουν να πλακονονται μεταξυ τους και να αναλαμβανουν τα δημοσια χρεη τους ως ιδιωτικα.Θελω δηλαδη με λιγα λογια ο ηθικος κινδυνος να γινει μια γενικευμενη ανηθικη πραγματικοτητα.Ο Μαρξισμος οτι ειχε να πει το ειπε.Και αφου δεν υπαρχει τοιποτα αλλο να πει δεν ειναι σε θεση να δωσει σε κανενα κρυπτομελετητη του συντηρητικο τροφη στη σκεψη του για να επιλυει τα αδιεξοδα του.(Αυτο που αποκαλει το ΚΚΕ ρεφορμισμο-οπορτουνισμο βλεπει τα ραδικια αναποδα και δεν το ξερει ακομα)
Αν ηταν τραγουδι αυτη η θεωρια θα πηγενε καπως ετσι:
http://www.youtube.com/watch?v=GhK-rzjfUMw&feature=fvst
Aφήστε τις ζιριζάνζουλες περικαλώ (Βασιλειάδου)
Οτι να ναι ονομα και πραγμα. Μπαι δε γουει δεν ισχυριστηκε ουδεις οτι ο Κολμογκοροφ ειναι υποδεεστερος του Φρηντμαν, αλλα οχι και πως εκτος ΕΣΣΔ δν υπηρχαν στατιστικοι κλπ. Στατιστικη και πιθανοτητες μελετωντο και πριν την αξιωματικη τους θεμελιωση. Ιδε Μπασελιε, Βινερ, Χαραλντ Κραμερ κλπ
Κυριε Xασαπογιαννη το θεμα για τα αμερικανικα πανεπιστημια θιχτηκε απο εμενα.Το νοημα τηςαπαντησης μου συνοψιζεται στο σχολιο 159 του rebel work.Τωρα μου εκανε εντυπωση αυτα που γραψατε για τον κ.Χαρδουβελη.Ηταν βλεπετε καθηγητης μου στο πανεπιστημιο.Αφου περασα στο μαθημα του τελειος!!!!!!!!!Βεβαια εφτυσα αιμα αλλα γουσταρα γιατι πραγματι ηταν ενδιαφερον μαθημα.
Ευχαριστώ marios για την διόρθωση. Zητώ συγγνώμη από τον alex για το λαθος!!
Τον κ. Χαρδούβελη εκτιμώ απεριόριστα και υπολήπτομαι βαθύτατα!
Αν οι «κυριοι» του ΚΚΕ αποφασιζαν την πολιτικη ομαλοτητα του τοπου ……………
Kαί όχι μόνο δεν συναίνεσαν στην ομαλοποίηση!!!!! Συγκεκριμένα, στην κήρυξη της λήξης του ΕΝΟΠΛΟΥ αγώνα, οπόταν δόθηκε μοναδική ευκαιρία στον Ν. Ζαχαριάδη να επιδιώξει, έστω και ανειλικρινώς, ένα rapprochement με τον “αντίπαλο”, ο τελευταίος προτίμησε, αντ’ αυτού, την ΕΜΠΡΗΣΤΙΚΗ ακροτελεύτια πρόταση της ιστορικής του δήλωσης που αφενός τροφοδότησε διαρκή ανασφάλεια, καχυποψία, συνωμοσιολογίες KAI συνωμοσίες ad infinitum (ΙΔΕΑ, παρακράτος, δικτατορία), αφετέρου δε στοίχισε άδικα ζωές (Μπελογιάννη, Μπάτση, Καλούμενου, Πλουμπίδη κλπ), φυλακίσεις και εξορίες, και και και………..
Ας την πουμε για να την γνωριζουν ολοι. Οπλα παρα ποδας, που ηταν η συνεχης δικαιολογια ολων των καταπιεστικων μηχανισμων κρατους και παρακρατους και βεβαια της περαιτερω ανοχης των παλαιων δωσιλογων. Τωρα για τον Μπελογιαννη δεν μπορω να καταλανω γιατι εχει ηρωοποιηθει. Απο το ΚΚΕ βεβαια ειναι ντροπη και αισχος αφου τον πουλησε [μαζι και τον Κλαρα] να τον εχει συμβολο. Ευτυχως που εμεινε ο Τακης Λαζαριδης να φωναζει “Συντροφοι ευτυχως ηττηθηκαμε”!!!
Ας εντρυφήσομεν επ΄όλίγον στην πραγματικότητα, όπως την έζησα εγώ,
– Δεν ξέρω άν τα νοσοκομεία της Κούβας ήσαν καλύτερα απο τα της Ελλάδος, αλλά οι “νοσοκόμες” ήσαν πολυπληθέστατες (ολο-πληθυσμιακέστατες) και σε κάνανε περδίκι στο πι-και-φι…..
– Τα νοσοκομεία της ΕΣΣΔ ήσαν καλά, και παρείχαν υπηρεσίες και φάρμακα σε ΟΛΟΥΣ, με απτή απόδειξι τις σύριγγες πεταμένες πίσω απο τα μπάρ……
– Η παραγωγή αγαθών ήταν μεγάλη, απόδειξι τα γεμάτα καταστήματα, π.χ., με καπέλλα νούμερο 10 και 70 (αλλά με άνα μαλμποράκι κάπου σου έβρισκε το νούμερό σου η πωλήτρια…..)
– Ηλεκτρισμός και νερό ήσαν σχεδόν τσάμπα για ΟΛΟΥΣ, μεταξύ ορισμένων ωρών, βεβαίως βεβαίως,
– Το τοπικό τηλέφωνο ήταν τσάμπα, και κάπου-κάπου δούλευε και μάλιστα καθαρά…….
– Οι εργαζόμενοι είχαν πολλές ελεύθερες ώρες, για να μπορούν να στήνονται στην ουρά για χλέμπα….
Να συνεχίσω ?????????
@rebel σχόλιο 145
Επιμένεις να υποθέτεις ότι κοιμόμαστε και ξυπνάμε με το τί ελλατώματα θα βρούμε στον Μαρξισμό και ότι μας αρέσει να σκεφτόμαστε πόσο τον μισούμε.
Σε αυτό το ιστολόγιο το κύριο ενδιαφέρον στρέφεται στον Ελληνικό κρατισμό, και στο φιλελεύθερο όραμα για την Ελλάδα, ένα όραμα που δεν είναι μία ουτοπία, είναι μια πραγματικότητα για τις πιο ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου.
Ο Μαρξισμός, ο σοσιαλισμός, και τα ελλατωματά τους και η καταρρευσή τους ανακύπτουν όταν στην επεξεργασία ενός θέματος αναφέρεσαι εσύ και μερικοί άλλοι στην ‘σοσιαλιστική’ αντιπρόταση.
Μην περιμένεις να μην αναφέρουμε τα γεγονότα του 89. Είναι σημαδιακά για όλη την ανθρωπότητα..
Μαριε-alex-rebel περι εκπαιδευτικού.
Νομίζω ότι κάθε συζήτηση για το εκπαιδευτικό που έχετε ανοίξει είναι εκτός θέματος και επιπλέον φέρνοντας για παράδειγμα το εκπαιδευτικό των ΗΠΑ, δεν είναι θετικό για την θέση σας.
Πρώτον το άρθρο τιτλοφορείται ‘η τρέλλα του κεντρικού σχεδιασμού’ και δίνει ιδιαίτερη έμφαση στην οικονομία.
Πολλά προηγμένα κράτη έχουν στήσει δημόσια συστήματα παιδείας αλλά μπορούν να τα κρατούν σε υψιλό επίπεδο γιατί αφήνουν τις οικονομίες να λειτουργήσουν ελεύθερα και να δημιουργήσουν πλούτο και μέ τους φόρους να χρηματοδοτήσουν το δημόσιο σύστημα εκπαίδευση. Αυτό ισχύει ακόμα και για τις σκανδιναβικές χώρες λεγόμενες σοσιαλδημοκρατικές που έχουν τα καλύτερα εκπαιδευτικά συστήματα.
Δευτερον η πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση στις ΗΠΑ είναι όπως ανέφερα πιο πάνω τόσο κρατικιστική όσο και στην Ελλάδα. Το σμπαραλιασμένο σύστημα εκπαίδευσης όντως αφήνει τα φτωχά παιδιά πίσω παρόλη την προσπάθεια που έγινε την δεκαετία του 60 αν δεν κάνω λάθος (ο κ. Χασαπογιάννης θα με διορθώσει) με τα SAT (Scholastic Aptitude Tests) που ήταν έτσι σχεδιασμένα ώστε να ανακαλύπτουν την εφυία των μαθητών και όχι την δυνατότητα αποστήθισης.
Η τριτοβάθμια εκπαίδευση των ΗΠΑ όμως είναι παράδειγμα για τους φιλελεύθερους γιατι τα πανεπιστήμια είναι αυτόνομα, κυνηγάνε δωρεές, έχουν κοινά προγράμματα με επιχειρήσεις και οργανισμούς (και το Κράτος) και όχι μόνο αυτό αλλά έχουν και την ευελιξία σαν σύστημα να ξεκινάς απο ένα πανεπιστήμιο και να αποφοιτάς απο ένα άλλο.
Οταν μια χώρα έχει 18 στα 20 καλύτερα πανεπιστήμια στον κόσμο, πρέπει να δείς γιατι δουλευει, και το κλειδί είναι η επιχειρηματικότητα και ο ανταγωνισμός. Επομένως δεν μπορώ να δώ σε τι ωφελεί τα επιχειρηματά σας ή παράθεση των παραπάνω παραδειγμάτων.
Η φιλελεύθερη πρόταση για την παιδεία αλλά και για κάθε κοινωνική παροχή δεν έχει να κάνει με την κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης. Έχει να κάνει με την κατάργηση της κρατικής παροχής υπηρεσιών και την προώθηση της ΕΠΙΛΟΓΗΣ και στις κοινωνικές υπηρεσίες ώστε ο κάθε πολίτης με την βοήθεια του κράτους να μπορεί να επιλέγει νοσοκομείο, σχολείο και ασφαλιστικό φορέα.
Και για να το πούμε πρακτικά: Αυτή τη στιγμή το κράτος ξοδεύει 4000 ευρώ για κάθε μαθητή και φοιτητή τον χρόνο και του παρέχει παιδεία χαμηλότατης ποιότητας.
Πόσο καλύτερη θα ήταν η παιδεία μας αν κάθε παιδί λάμβανε ένα κουπόνι 4000 ευρώ και μπορούσε να επιλέξει το σχολείο του;.
Και το μέτρο θα μπορούσε να βελτιωθεί ακόμα περισσότερο αν με περικοπές απο άλλους τομείς (ζημιογόνες επιχειρήσεις κτλ) το ποσό μπορούσε να πάει στις 6000 ευρώ ή και παραπάνω.
Ενδεικτικά να αναφέρουμε ότι στο Αμερικανικό Κολλέγιο τα δίδακτρα είναι 12000 ευρώ το χρόνο. Με μία επιπλέον συμβολή απο τους γονείς που θα προστίθετο στο κρατικό κουπόνι, πόσα παιδιά παραπάνω θα μπορούσαν να σπουδάσουν στο Αμερικανικό Κολλέγιο ή σε ανάλογης ποιότητας σχολεία;
Αν σας ενοχλούν οι ανισότητες ελάτε να μιλήσουμε για παιδεία και αφήστε την οικονομία να δουλέψει με τον τρόπο που μπορεί να δημιουργήσει κέρδη που θα χρηματοδοτήσουν καλύτερα την παιδεία.
Σημειολογική παρατήρηση: Φιλελευθερισμός vs. φιλελευθερισμος
Γράφτηκαν ξανά και ξανά εδώ μέσα και αλλού πολλά για την γεωγραφική διαφοροποίηση [Ευρώπη vs. ΗΠΑ] της έννοιας του i>φιλελευθερισμού. Ενα άλλο που ΔΕΝ εθίγη είναι η διαφοροποίησή του από ένα μορφωτικo-κοινωνικό επίπεδο στο άλλο ή, πιό ορθά, η επιστημονική/πολιτικο-ιδεολογική σημασία vs. κοινή σημασία κατά τρόπον παράλληλο προς τις λέξεις Δημοκρατία και δημοκρατία. Οπως η λέξη Δημοκρατία (με Δ) δηλοί πολιτειακό σύστημα [τρόπο διακυβέρνησης – το ότι εκφυλισθηκε ή έννοια είναι άλλη συζήτηση], ενώ δημοκρατία (με δ) αναφέρεται σε αξιακό σύστημα, έτσι και Φιλελευθερισμός (με Φ) [Liberalism (with L)] αναφέρεται σε συγκεκριμένη ιδεολογία διακυβέρνησης (όπως διαμορφώνεται και διαφοροποιείται από φιλοσοφικά ρεύματα), ενώ φιλελευθερισμός (με φ) [liberalism (with l)] αφορά ακριβώς στο αξιακό σύστημα, την ετυμολογία της λέξης, το φιλείν την ελευθερία, προοδευτικότητα γενικώς.
Ετσι, αντιλαμβάνεσθε, μπορείτε να “κολλήσετε στον τοίχο” κάθε ζουζέκι [Βασιλειάδου]. Διότι αν ρωτήσετε, “Οταν λέτε κύριε ΧΥΖ ότι δεν είστε φιλελεύθερος εννοείτε την λέξη με φ κεφαλαίο (upper case) ή φ μικρό (lower case);” Και, αν απαντήσει, “Με φ μικρό” θάφτηκε, διότι θα αντιτάξετε, “Δηλαδή λέτε ότι είστε ανελεύθερος ή ίσως αντιδραστικός, αυταρχικός” ενώ, αν απαντήσει, “Με Φ κεφαλαίο” τότε τον “αποτελειώνετε” απαιτώντας να σας δώσει τον ιδεολογικό ορισμό, ο οποίος, by the way and in the final analysis, είναι ενιαίος.
Κυρίες και Κύριοι, ο λόγος, o ορθός λόγος, le mot juste του Flaubert, είναι το ΜΟΝΟ αλλά ΤΟ ισχυρότερο όλων των όπλων για να ΑΠΟΚΑΛΥΨΟΥΜΕ την ιδεολογική απάτη, να εκθέσουμε ανεπανόρθωτα, ακυρώσουμε, συντρίψουμε, αδρανοποιήσουμε και ΕΞΟΝΤΩΣΟΥΜΕ ΗΘΙΚΩΣ τους λογής-λογής βερμπαλιστές, ιδεολογικούς σοφιστές και intellectual frauds.
@ self
ο οποίος [ιδεολογικός ορισμός του φιλελευθερισμού], by the way and in the final analysis, είναι ενιαίος.
In fact, είναι ενιαίος ΚΑΙ ΑΔΙΑΙΡΕΤΟΣ, the sine qua non.
Αυτός δε είναι ο λόγος που προσωπικά πίστευα και πιστεύω ότι άτομα όπως Bush υιός and Co, αλλά ΚΑΙ ο Ronald Reagan ήσαν απλοί ιδεολογικοί τυχοδιώκτες. Διότι, ΔΕΝ μπορείς να ερωτοτροπείς με την θρησκεία/εκκλησία [ειδικά σε μιά χώρα που ΠΡΩΤΗ διαχώρισε ΕΚΚΛΗΣΙΑ και ΚΡΑΤΟΣ] και να επιτρέπεις σιωπηρώς [tacitly] την ανάμιξη της εκκλησίας στα πολιτικά και την έκπτυξη του Dominionism των διαβολικών Pat Robertson και Jerry Falwell, μήτε να καταφέρεσαι ανοικτά ΕΝΑΝΤΙΟΝ της ευθανασίας, ΕΝΑΝΤΙΟΝ της έκτρωσης, ΕΝΑΝΤΙΟΝ της συμβίωσης των φιλομοφύλων, ΕΝΑΝΤΙΟΝ της έρευνας επί βλαστοκυττάρων [stem cell research] και και και, και μετά να εμφανίζεσαι ως Φιλελεύθερος – ΔΕΝ είσαι Φιλελεύθερος, μηδέ φιλελεύθερος for that matter!!!!
ΑΛΛΑ ούτε και ελευθεριακός (libertarian) είναι, εάν κάποιος προσπαθήσει να υπεκφύγει διαλεκτικώς επιστρατεύοντας αυτόν τον ισχυρισμό.
Επειδή τα υπ αρθ 170, 171 και 172 παραπάνω σχόλια τα προσθεσα ΚΑΙ στο σχετικό με τον φιλελευθερισμό άρθρο του κυρίου Χατζή που αναρτήθηκε σήμερα, θα παρακαλούσα θερμά να γίνει εκεί η συνέχεια πιθανόν αντι-σχολίων επί των δικών μου. Ευχαριστώ.
@laskos
Καμια φορα το οτιναναι ειναι οτιπρεπει στο βαθμο που εκφραζει την πραγματικοτητα
αμεσα χωρις πολλα πολλα.
Αν ηταν να πω πολλα πολλα θα ελεγα κατι τετοιο,αλλα χωρις το μεθοδολογικο λαθος του αρθρογραφου
που πανω κατω θεωρει οτι το οτιναναι ξεπηδα απο τα κεφαλια καποιων ιδεολογων στοχοποιοντας την σκεψη
γενικα:http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_08/11/2009_336488
Φιλελευθερισμός (με Φ) [Liberalism (with L)] αναφέρεται σε συγκεκριμένη ιδεολογία διακυβέρνησης (όπως διαμορφώνεται και διαφοροποιείται από φιλοσοφικά ρεύματα), ενώ φιλελευθερισμός (με φ) [liberalism (with l)] αφορά ακριβώς στο αξιακό σύστημα, την ετυμολογία της λέξης, το φιλείν την ελευθερία, προοδευτικότητα γενικώς.
???
Μερικά αρθράκια και ιστορίες για το ’89
http://www.economist.com/world/americas/displaystory.cfm?story_id=14803155
http://www.economist.com/displaystory.cfm?story_id=14793753
http://www.economist.com/displaystory.cfm?story_id=14793729
http://www.economist.com/displaystory.cfm?story_id=14793737
http://www.economist.com/displaystory.cfm?story_id=14793745
Καλό διάβασμα
Προσωπικα θα τα διαβασω κ.Χαραλαμπους δεν θα τα θεωρησω τεκμηρια απο μονα τους χωρις να γνωριζω τον αντιλογο τους.Σοβαρο περιοδικο ο Εκονομιστ ομως στον κοσμο που ζουμε η αντικειμενικοτητα εχει εγκαταλειψει τα ΜΜΕ και το αντιστροφο.Βεβαια τωρα θα πεταχτει κανας Λασκος και λοιπες φιλελευθερες δυναμεις και θα πει “Ενταξει να πας να διαβασεις Ριζοσπαστη τοτε”Βλεπεις φροντιζω να τους απαλλασσω απο τον κοπο να μου απαντουν τωρα.
marios
Oταν ταξείδευα, μάζευα βιβλία και περιοδικά στα λιμάνια για να διαβάζω.
Ο Εκονομιστ απαραίτητος και άλλα……
– Πάντοτε ο Εκονομιστ έβλεπε τα πράγματα περισσότερο απο την Αγγλική άποψη – και, δεν περίμενα να διαβάσω άλλη άποψη……. στο συγκεκριμμένο/
Εν έτει 1981, όταν εδώ ετοιμάζοντο όλοι για τις “κοινωνικοποίησεις”, είχε κύριο άρθρο για την οικονομία του τότε σοβιετικού κόσμου και έλεγε ‘οτι ή θα άλλαζε οικονομικό σύστημα ή θα έκανε πόλεμο.
– Τον πόλεμο τον θεωρούσα αυτοκτονία, (άν και πιό πιθανό), την αλλάγή οικονομικού συστήματος αδύνατη, και. για πρώτη φορά είπα οτι έλεγαν ανοησίες…….
– Καί όμως, αυτό που έγινε τελικώς ήταν πέρα από κάθε φαντασία !!!!
– Γι΄αυτο , γενικώς, είμαι αισιόδοξος, και έχω εμπιστοσύνη στην τελική κρίση ημών, των “προβάτων”….
Το οτι ο Εκονομιστ εχει μια ιστορια σαν περιοδικο δεν σημαινει πως ειναι Ευαγγελιο.Οι κρισεις του περιοδικου οπως και οποιοδηποτε περιοδικου και γενικοτερα ΜΜΕ στον κοσμο δεν ειναι αντικειμενικη αλλα υποκειμενικη.Οποτε απευθυνομενος στον Χαραλαμπους που παραθετει ως πηγη το συγκεκριμενο εντυπο μεσο του λεω το εξης.Θα διαβασω τα αρθρα ομως μην περιμενει απο εμενα να πω “Α οπως ειπε ο Εκονομιστ….”.Αυτο που θα πρεπει να κανει οποιοσδηποτε δηλαδη δεν ειναι η δεν θελει να ειναι “προβατο”.
Μάριε, δεν παρέθεσα τα κείμενα για να σε πείσουν ή ότι αυτή είναι η μία και μόνη σωστή άποψη.
Είναι άρθρα απο ανθρώπους που κάποιοι ήταν εκεί κάποιοι μπορεί να ξέρουν περισσότερα απο εμάς.
Ελπίζω να καταλαβαίνεις ότι όλοι μας τελικά έχουμε τους ίδιους στόχους, μία κοινωνία που να ευημερεί, την εξαφάνιση της φτώχειας και της αρρώστιας, ένα καλύτερο βιοτικό επίπεδο για όλους και ένα περιβάλλον που να διατηρεί την ποιοτητά του παρά την ανθρώπινη παρουσία. Διαφωνούμε στα κριτήρια και στους τρόπους για να επιτευχθούν αυτοί οι στόχοι.
Αξίζει να έχουμε υπ’οψη ότι το Economist πρωτοβγήκε το 1843, είναι η χρονιά που η Ελλάδα απέκτησε το πρώτο συνταγμά της ως νεοελληνικό κράτος.
Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι το Economist, αλλά και άλλα περιοδικά και εφημερίδες του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου δεν στέκονται μόνο στις γνώμες, επιστρατεύουν και στοιχεία. Δυστυχώς τουλάχιστον στην Αγγλία κάτι ανάλογο στον Αριστερό χώρο δεν υπάρχει. Η Guardian και το New Statesman, παραδοσιακά έντυπα αριστερών πεποιθήσεων συγκεντρώνουν γνώμες και καταθέτουν ανεκδοτολογικές εντυπώσεις αλλά είναι πολύ φτωχά σε στοιχεία.
Το Economist είναι ένα έγκυρο περιοδικό που η γνώμη του βαραίνει, αλλά φυσικά αυτό δεν σημαίνει οτι είναι και ευαγγέλιο.
Εγώ πάντως θα σου πρότεινα να γραφτείς συνδρομητής στο Economist έστω και για τον ένα χρόνο για τον οποίο κάνουν έκπτωση ακόμα και 70%. Θα δείς ότι παρ’ολο που υπάρχουν πολλές αποχρώσεις του φιλελευθερισμού και το Economist εκφράζει μία μόνο μετριοπαθή απόχρωση, ο φιλελευθερισμός είναι μια ιδεολογία που έχει περισσότερα κοινά στοιχεία με αυτό που συμβατικά ονομάζουμε αριστερά απ’οσο νομίζει ο κόσμος.
ΥΓ πάντως το άρθρο για την Βενεζουέλα είναι αρκετά διασκεδαστικό
Hey guys sorry for writing in English but i forgot to install greek.
My name is Stefanovits Atanasovits,
I come from a different dimension than yours. In my dimension Communism exists and i have to say it is great. You do not know what you are missing. In my dimension the wall did NOT come down and the west selected to have communism on its own.
It is great we all drive the same type of car, that means every 10 families get to share a car which is decided from the Party. All the cars have the same color, same characteristics and the same fault ratios. In case a car has a problem which happens very rarely(only 1 time per 3 months) we get to wait another 3 months to have fixed at specific location dictated by the party.
we watch the same channel(since there is only one). of course Plasma and LCD screens have not yet been developed and we have black and white technologies(since tecnicolor was developed in the Imperialist country the USA). The thing you call the internet has not yet been developed but we hope it will be available by the end of the century. Computers we have! one per building block!
Our country/ world is a paradise! we wear the same clothes and the social services are amazing. One has to book an appointment at least a year in advance! Talk about customer service.
The best part is that there is NO poverty! why? because we are all the same so by definition we cannot be poor. we live in Utopia.
I understand why there are people here who would like to experience communism. becaus ethey have not yet tasted its benefits.
Που μπορούμε να διαβάσουμε το άρθρο για την Βενεζουέλα;
Υπάρχουν στοιχεία για την οικονομική κατάσταση της χώρας;
Ευχαριστώ.
marios (179)
– KANENA, έντυπο και μή, δεν είναι ευαγγέλιο….. γι΄αυτό και χρησιμοποιώ -ειρωνικά- την έκφρασι “πρόβατα”.
– Ετσι, ίσως μας θεωρούν πολλοί πολιτικάντηδες και γκεμπελίσκοι, αλλά , έλα που “δεν τους βγαίνει”……
Περαστικός,
Ασε τα “αρθρα” – Η Βενεζουέλα είναι μια χαρά χώρα, όπως ήταν και απο την δεκαετία του ΄60, γεμάτη μάντρες με “ιέρειες” ………………………, μπυρίτσα του θεού, και “bailar” μ’εχρι τελικής “ανόδου”………