Η επίπλαστη ευημερία
Νοέ 20th, 2008 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Τα σύννεφα της ανησυχίας για την παγκόσμια οικονομία πυκνώνουν και τα προβλήματα για την Ελλάδα θα είναι ιδιαίτερα οδυνηρά. Σε όλη την υφήλιο το πρόβλημα από την οικονομική κρίση μεταφράζεται σε μείωση της κατανάλωσης και αύξηση της ανεργίας. Διαφορετικές χώρες εισπράττουν την κρίση με διαφορετικό τρόπο. Στις ΗΠΑ υπάρχει έλλειψη ρευστότητας. Στην Ευρώπη το ζήτημα είναι η βιωσιμότητα των Τραπεζών και η κατάρρευση των χρηματιστηρίων. Στις οικονομικά ισχυρές χώρες της Ασίας η κρίση επικεντρώνεται στην αδυναμία της κατανάλωσης στις χώρες της Δύσης και στην συνακόλουθη δραστική κάμψη των εξαγωγών. Στην Ελλάδα το πρόβλημα γίνεται πολύ πιο πιεστικό λόγω του υπερδανεισμού και της πλήρους έλλειψης δραστικών μεταρρυθμίσεων.
Κοντολογίς, η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα εκτός από τηλε-εισαγγελείς και φτηνο-εξυπνάδες. Ζούμε σε ένα καθεστώς κλεπτοκρατίας, όπου ο ένας απολαμβάνει τη ζωή έχοντας το χέρι στην τσέπη του άλλου. Ολα αυτά τα χρόνια η ελληνική επίπλαστη ευημερία στηριζόταν σε δανεικά, στις κοινοτικές παροχές, στη ναυτιλία και τον τουρισμό. Ουσιαστικά, οι τρεις τελευταίοι παράγοντες συνέβαλαν στην ανακούφιση από τις υποχρεώσεις που είχαμε να πληρώνουμε στον πρώτο – δηλαδή στους τόκους των δανεικών. Τώρα και οι τρεις παράγοντες «στεγνώνουν». Είναι λοιπόν αναπόφευκτο η ελληνική οικονομία να αντιμετωπίσει μεγάλες δυσκολίες, που σε σημαντικό βαθμό οφείλονται στις διαρθρωτικές της αδυναμίες.
Αλλά η κοινωνία δεν θέλει αλλαγές. Μοναχά σε παροχές προσβλέπει. Κάθε τι καινούργιο το αντιμετωπίζει με καχυποψία και σκεπτικισμό. Η ελληνική κοινωνία αυτοχαρακτηρίζεται σαν προοδευτική εμφορούμενη από αριστερές ιδέες. Στην πραγματικότητα όμως είναι βαθύτατα συντηρητική. Κι’ από τις αριστερές ιδέες έχει υιοθετήσει το άκοπο βόλεμα, την υπερπροστασία και στην αντιπάθεια στην δουλειά, την προσπάθεια και την άμιλλα.
Αυτό που πρέπει να κάνει η κυβέρνηση, τώρα που όλοι πρεσβεύουν την παρέμβαση του κράτους, είναι να φροντίσει να μειώσει τις δαπάνες στο δημόσιο τομέα και τα χρήματα που περισσεύουν να τα διαθέσει στις κοινωνικές ομάδες που θα έχουν σύντομα ανάγκη. Δεν είναι ώρα για μεγαλοστομίες, ούτε για αδράνεια. Δεν υπάρχει πολύς χρόνος…
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
> ίναι να φροντίσει να μειώσει τις δαπάνες στο δημόσιο τομέα και τα χρήματα που περισσεύουν να τα διαθέσει στις κοινωνικές ομάδες που θα έχουν σύντομα ανάγκη
Χεχεχε νεοέλληνας, μείωση δαπανών και κοινωνικές ομάδες είναι κάτι που ακούγεται αστείο στην ίδια πρόταση.
Κοντολογίς, η Ελλάδα δεν παράγει τίποτα εκτός από τηλε-εισαγγελείς και φτηνο-εξυπνάδες.
Νομίζεις…
O Ανδριανόπουλος είναι λίγο ζαλισμένος από την καπιταλιστική κρίση. Ας είμαστε επιεικείς.
Θεωρώ εντελώς άγονο να υπάρχουν σχόλια που ακολουθούν τα άρθρα. Τα περισσότερα είναι απλοϊκά, κακεντρεχή, αβασάνιστα, επιθετικά και το μόνο που κάνουν είναι να αποσπούν την προσοχή του αναγνώστη από το κεντρικό κείμενο. Πολλά ούτε τους στοιχειώδεις κανόνες ευγενείας δεν πληρούν και δεν τιμούν κανένα. Φυσικά για προαγωγή της πολιτικής συζήτησης ούτε λόγος. Νομίζω ότι ένας διακεκριμένος πολιτειολόγος όπως ο κ. Ανδριανόπουλος αξίζει καλύτερης μεταχείρησης από το περιοδικό. Προτείνω άμεση κατάργηση όλων των σχολίων από όλα τα κείμενα. Ο πολιτικός διάλογος εξυπηρετείται με τον καλύτερο τρόπο από τα ίδια τα άρθρα.
Ας δούμε τι έγραψε αυτός ο “διακεκριμένος πολιτειολογος” περίπου ένα μήνα πριν:
“Που βρίσκεται λοιπόν η σημερινή οικονομική «κρίση»; Αυξάνονται θεαματικά τα επιτόκια; Θυμίζω πως στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 είχαν ακουμπήσει το 20%. Και δεν είχε κινδυνεύσει ο κόσμος. Σήμερα, φθάνουν δεν φθάνουν στο 6%. Μήπως μεγαλώνει απειλητικά η ανεργία; Oχι βέβαια. Τότε πως βρισκόμαστε σε κρίση, και καταρρέει, υποτίθεται, ο καπιταλισμός; Το μόνο που καταρρέει είναι η πρόσφατη εφεύρεση των «επενδυτικών τραπεζών» και οι οργανισμοί που χορηγούσαν δίχως ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά, στην κυριολεξία, θαλασσοδάνεια. Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν.
Εχει πρόβλημα καμία από τις γνωστές και μεγάλες Τράπεζες; Κινδύνευσε ποτέ στην Αμερική η Bank of America, η Wells Fargo, η PNC Bank, η American Express; Η στην Βρετανία η Midlands, η Barclays, η Lloyds, η Westminster ; Ποιός είχε ακούσει ποτέ του την Northern Rock, την Bradford and Brinkley, την Freddy Mac η την Fenny Mae; Mοναχά οι καρχαρίες των παραγώγων και οι αποδέκτες των αεριτζήδικων οικιστικών δανείων. Οταν όμως παίζεις με την φωτιά οφείλεις να είσαι έτοιμος να δεχθείς και τα εγκαύματα.”
Τώρα το τραγούδι κάπως άλλαξε και η κρισούλα μάλλον έγινε κρίση:
“Τα σύννεφα της ανησυχίας για την παγκόσμια οικονομία πυκνώνουν και τα προβλήματα για την Ελλάδα θα είναι ιδιαίτερα οδυνηρά.”
Αλλά όπως θα έλεγε η Maggie: ‘you ain’t seen nothing yet!’
Για άλλη μια φορά ο κ.Ανδριανόπουλος εστιάζει στην πικρή αλήθεια: εν ολίγοις, είμαστε ένα κράτος από τζάμπα (ή με δανεικά) μάγκες που μας αρέσουν τα δικαιώματα άνευ “επαχθών” υποχρεώσεων. Ευτυχώς που υπάρχουν φωνές όπως η δική του, σαν φανάρι μέσα στη λαίλαπα της ημιμάθειας και της συμπλεγματικής χαιρεκακίας που επικρατεί σε κάθε στραβοπάτημα του δυτικού συστήματος από τους Ελληνάρες: Είναι αυτοί οι ίδιοι ξερόλες κύριοι, που αρνούμενοι πεισματικά την ύπαρξη αντίθετης άποψης πέραν της “εν Ελλάδι πολιτικά ορθής” (βλέπε Σρεμπρένιτσα, Κόσοβο, Κυπριακό, 11η Σεπτεμβρίου) λοιδορούν με λαϊκιστικές γενικολογίες, θυμοσοφίες, ακόμα και βρισιές, δίχως θετική αντιπροσφορά, όποιον υπερασπίζεται το δικαίωμα στον ορθολογικό αντίλογο. Κατά τα άλλα, γνήσιοι απόγονοι του Περικλέους, βεβαίως-βεβαίως…
Κι εγώ επίσης θα διαφωνήσω με τον κ. Ανδριανόπουλο σε κάποια από τα σημεία που αναφέρει. Νομίζω ο καθένας μας μπορεί να παρασυρθεί από κάποια δυσάρεστα φαινόμενα διαφθοράς και να βγάζει εξαιρετικά απαισιόδοξες θέσεις για το σύνολο. Συμφωνώ ότι πρακτικά δεν παράγουμε παρά ελάχιστα πράγματα, και επίσης θα συμφωνήσω ότι για μία μερίδα του ελληνικού λαού ισχύει το ότι έχει συνηθίσει να προτιμάει το άκοπο βόλεμα, την υπερπροστασία και την αντιπάθεια στην δουλειά, την προσπάθεια και την άμιλλα. Πολλά μέλη (αλλά όχι όλα) αυτής της μερίδας θα τα βρούμε να εργάζονται στον δημόσιο τομέα. Είμαι σίγουρος ότι με ψυχραιμότερη σκέψη όλοι θα συμφωνήσουμε ότι υπάρχουν αρκετοί σκληρά εργαζόμενοι έλληνες σε όλους του τομείς της οικονομίας μας. Εάν το σκεφτούμε ψυχραιμότερα θα πρέπει να αποδώσουμε ευθύνες για τα προβλήματά μας στα αίτια που ξέρουμε καλά ότι υπάρχουν: μεγάλος και αχόρταγος για φόρους δημόσιος τομέας, φορτισμένος με υπέρογκο -για τις ικανότητές του- έργο, λόγω έλλειψης ενός αποτελεσματικού συστήματος. Χαμηλή παραγωγικότητα και του ιδιωτικού τομέα σε αρκετές περιπτώσεις, όχι επειδή οι άνθρωποι δεν εργάζονται αρκετά σκληρά, αλλά επειδή χάνουν τον χρόνο τους άσκοπα: λ.χ. το ελληνικό φορτηγό που μεταφέρει γάλα από το εργοστάσιο στο σούπερ μάρκετ θέλει πολύ περισσότερο χρόνο απ’ ότι το φορτηγό μιας αναταγωνιστικής μας χώρας. Ο οδηγός του φορτηγού δουλεύει μέχρι αργά το βράδυ για να προλάβει, σε δρόμους όχι μόνο πιο αργούς αλλά και πιο επικίνδυνους.
Ο μέσος έλληνας εργαζόμενος ξοδεύει 2 ώρες την ημέρα για μετακίνηση. Σίγουρα δεν κάνουν το ίδιο οι εργαζόμενοι σε άλλες χώρες. Δεν αμφιβάλλω καθόλου ότι γιαυτό το λόγο η παραγωγικότητά του είναι μειωμένη. Ίσως μόνο κατά ένα μικρό μονοψήφιο ποσοστό, αλλά αν αθροίσουμε αυτή τη χαμένη παραγωγή στο σύνολο της χώρας τότε δεν είναι αμελητέο. Δεν είναι πιο τεμπέληδες οι έλληνες (χωρίς απαραίτητα να είναι και πιο εργατικοί). Είναι σαν τους άλλους ανθρώπους. Είναι όμως η Ελλάδα μας μία χώρα με τρομακτικές ελλείψεις σε υποδομές, σε συστήματα, σε μεθόδους, σε οργάνωση. Και δυστυχώς μία χώρα με πολύ μεγαλύτερο δημόσιο τομέα απ’ αυτόν που της χρειάζεται.
Επικροτώντας απολύτως τα λεγόμενα στο σχόλιο του κ. Χατζόπουλου, θα ήθελα να συμπληρώσω κάτι, που τείνει να αγνοηθεί από το σύνολο των Πολιτικών, ΜΜΕ, και κοινωνίας γενικότερα: Στην Ελλάδα δύο βαρίδια δεν μάς αφήνουν να προχωρήσουμε, να λύσουμε τα προβλήματα, που και οι άλλες χώρες έχουν. Τα δύο βαρίδια είναι το κράτος των Αθηνών και το κράτος των Δημοσίων Υπαλλήλων. Αν δεν διορθώσουμε αυτά τα βαρίδια, δεν πρόκειται να πετύχουμε τίποτε. Και δυστυχώς οι κυβερνήσεις τα τελευταία 30 χρόνια, με εξαίρεση την προσπάθεια της κυβέρνησης Καραμανλή, το 1978, όταν Υφυπουργός με αρμοδιότητες γιά την χωροταξία ήταν ο Στ. Μάνος, δεν έκαναν τίποτε προς την κατεύθυνση αυτή. Αν δεν δημιουργήσουμε Δημόσια Διοίκηση ικανή να λύσει τα προβλήματα της εποχής μας και βλέπουμε την Δημόσια Διοίκηση ως πεδίο άσκησης κοινωνικής πολιτικής με την πρόσληψη υπαλλήλων και μετάταξη “εργαζομένων”από ΟΑ και άλλες ΔΕΚΟ, η κατάσταση στην χώρα μας συνεχώς θα χειροτερεύει. Αν συνεχίζουμε να ξοδεύουμε χρήματα γιά την βελτίωση της ζωής στην Αθήνα, δεν θα κάνουμε τίποτε άλλο, παρά να συνεχίζουμε τον φαύλο κύκλο: προβλήματα- διάθεση χρημάτων γιά την επίλυσή τους-πρόσκληση ανθρώπινου προσωπικού από την επαρχία και εισροή οικονομικών μεταναστών γιά την επίλυσή τους-αύξηση πληθυσμού της Αττικής- καινούργια προβλήματα, κ.ο.κ.
Και θα λέμε συνεχώς ότι η Ελλάδα έχει προβλήματα. Έυτυχώς αγαπητοί φίλοι που τα προβλήματα της επαρχίας δεν είναι τόσο μεγάλα, όσο της Αθήνας.