Αναζητώντας την πρόοδο

Νοέ 2nd, 2007 | | Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

του Γιάννη Σφήκα

Για ακόμα μια φορά επιβεβαιώθηκε το βασικό χαρακτηριστικό των εκλογικών αναμετρήσεων της τελευταίας δεκαετίας στη χώρα μας: ένα ποσοστό γύρω στο 10%, οι λεγόμενοι αναποφάσιστοι, έκρινε το αποτέλεσμα. Όπως το 1996 και το 2000 εμπιστεύθηκαν τον ‘εκσυγχρονισμό’ του Σημίτη έτσι και το 2004 και το 2007 είδαν στον Καραμανλη την πιο αξιόπιστη λύση.

Το ερώτημα που αυθόρμητα τίθεται είναι απλό: πως προκύπτει αυτό το ποσοστό; Η απάντηση ανιχνεύεται στο ίδιο το πολιτικό σύστημα που έχει αγγίξει πλέον τα όριά του. Η αλήθεια είναι πως πάντοτε υπήρχαν ανένταχτοι σε κόμματα πολίτες, αλλά η σημερινή εικόνα της πολιτικής σκηνής που μόνο ειρωνικά σχόλια μπορεί να προκαλέσει, εξηγεί τον καθοριστικό ρόλο αυτών των πολιτών. Ο ξύλινος λόγος κυριαρχεί ενώ οι προτάσεις κοινής λογικής δαιμονοποιούνται ή στην καλύτερη περίπτωση αντιμετωπίζονται ως απρόσιτες λύσεις με πρόσχημα κάθε είδους δικαιολογία. Η μεγάλη πλειοψηφία των βουλευτών μοιάζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για μια πεντάλεπτη παρουσία στα τηλεοπτικά παράθυρα παρά για συζήτηση ουσίας. Στην πράξη φαίνεται να επιβραβεύεται η πολιτική του (τηλεοπτικού) καφενείου με τις φωνές, τις προσβολές και τα υπονοούμενα αφού χρόνος για σοβαρές τοποθετήσεις δεν απομένει εφόσον τα δημοσιογραφικά ερωτήματα υποδαυλίζουν -παρά τις επίμονες αρνήσεις – τα πάθη. Και φυσικά μπροστά στην καταστροφή μια εκκωφαντική σιωπή. Το ζήσαμε όλοι πρόσφατα, στις φονικές πυρκαγιές.

Σ’ αυτό το 10% εντάσσονται σκεπτόμενοι και πολιτικοποιημένοι αλλά απαλλαγμένοι από συναισθηματικές φορτίσεις του παρελθόντος, άνθρωποι ,κυρίως νέοι, που ενδιαφέρονται για ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις. Δεν πρέπει να ταυτίζονται όμως με πολιτικούς χώρους και ούτε προσδιορίζονται με όρους του παρελθόντος. Δεν ανήκουν στο παλιό ‘κέντρο’. Κοινό γνώρισμά τους αποτελεί η μετριοπάθεια και η αναζήτηση ξεκάθαρων και ρεαλιστικών λύσεων στα τρέχοντα προβλήματα.

Βλέπουν με αγανάκτηση το μεγάλο κράτος που με τη συχνά παράλογη φορολογία και το απόστημα του κομματισμού αποτελεί τροχοπέδη στις επαγγελματικές τους δραστηριότητες αλλά και στην ανάπτυξη της ίδιας της χώρας. Αδιαφορούν για το πολιτικό κόστος αφού στηρίζουν βαθιές μεταρρυθμίσεις στην Παιδεία και στο ασφαλιστικό. Στην εξωτερική πολιτική αναζητούν δυναμικό ρόλο συμμετοχής της χώρας σε υπερεθνικούς οργανισμούς προτάσσοντας ρεαλιστικές λύσεις σε εθνικά ζητήματα, όπως στο όνομα της ΠΓΔΜ. Βλέπουν στην Κοινωνία της γνώσης, το περιβάλλον και τον τουρισμό τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της Ελλάδας. Ενδιαφέρονται για τον πολιτισμό και την αισθητική σε μια χώρα ουραγό στην ΕΕ και σ’ αυτούς τους τομείς. Ζητούν δηλαδή με δυο λόγια μικρότερο, ευέλικτο και πραγματικά κοινωνικό κράτος που δε φοβάται το άτομο αλλά το εμπιστεύεται και συμμετέχει ενεργά στη δυναμική της παγκοσμιοποίησης απελευθερώνοντας τις πιο δημιουργικές δυνάμεις της χώρας.

Το αποτέλεσμα των πρόσφατων εθνικών εκλογών έδειξε ξανά πως αυτό το προοδευτικό 10% είναι που καθορίζει την πορεία της χώρας. Γιατί φυσικά δε μπορεί να λογαριάζεται ως προοδευτική στροφή η αύξηση των ποσοστών των μικρών κομμάτων (δεξιών και αριστερών που φλερτάρουν με τα άκρα) όταν αντιδρούν και αρνούνται οτιδήποτε καινούριο. Τα κόμματα εξουσίας διεκδικούν συνεχώς αυτόν το χώρο με κάθε τρόπο. Αλλά εγκλωβίζεται σε μηχανισμούς ένα τόσο δυναμικό κομμάτι της κοινωνίας;

Ένα σχόλιο
Leave a comment »

  1. Πολυ καλο. Συμφωνο απολυτα. Οσο το διαβαζα ενιωθα να περιγραφεται ο εαυτος μου.

Σχολιαστε