Το ανθρώπινο πρόσωπο του νεοφιλελευθερισμού
Νοέ 22nd, 2006 | Πάσχος Μανδραβέλης| Κατηγορία: Φιλελευθερισμός |
Email This Post
|
Print This Post
|
Του Πάσχου Μανδραβέλη
Ο Μίλτον Φρίντμαν έγινε γνωστός στην Ελλάδα υβριζόμενος. Ως νεοφιλελεύθερος και δη ανάλγητος. Ασχετα αν είναι ένας από τους πιο διάσημους υποστηρικτές της ιδέας του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος, ιδέα που συνταγματικά θέλει να κατοχυρώσει στην Ελλάδα η Αριστερά. Ο νομπελίστας οικονομολόγος, που πέθανε την Πέμπτη σε ηλικία 94 χρόνων, θεωρείται ο βασικός και ισάξιος σε μέγεθος αντίπαλος του Τζον Μέιναρντ Κέινς.
Ο Κέινς διαμόρφωσε με τις ιδέες του την οικονομική πολιτική της Δύσης πριν και μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ευνοώντας την επέκταση του κράτους στην οικονομία, και ο Μίλτον Φρίντμαν ήταν αυτός που τις κατεδάφισε. Ο πρώτος επιχειρηματολόγησε ότι το κράτος οφείλει να παρέμβει στην οικονομία προκειμένου να επιτύχει την πλήρη απασχόληση, άσχετα αν αυτό δημιουργούσε πληθωρισμό.
Στη δεκαετία του 1960, περίοδο που οι κεϊνσιανές ιδέες βασίλευαν χωρίς αντίλογο, ο Φρίντμαν προέβλεψε ότι η κρατική παρέμβαση θα δημιουργούσε και πληθωρισμό και ανεργία. Επιχειρηματολόγησε ότι η αυξανόμενη προσφορά χρήματος στην οικονομία μακροχρόνια αυξάνει τις τιμές, αλλά δεν έχει καμιά επίπτωση στην παραγωγή. Τότε πολλοί χλεύασαν ότι η «ψυχή της σχολής του Σικάγου» είναι για την οικονομική θεωρία κάτι αντίστοιχο εκείνων που πίστευαν ότι η γη είναι επίπεδη (flat-earther). Δέκα χρόνια μετά ο μεγάλος κεϊνσιανός οικονομολόγος Πολ Σάμουελσον ονόμασε το φαινόμενο της ταυτόχρονης ύπαρξης πληθωρισμού και ανεργίας «στασιμοπληθωρισμό».
Η πρόβλεψη, σε μια επιστήμη που δεν φημίζεται για τις επιτυχείς προβλέψεις της, και η δουλειά του στη μονεταριστική θεωρία (που θέλει τον πληθωρισμό να ελέγχεται με την προσφορά χρήματος από την κεντρική τράπεζα) του χάρισαν το 1976 το Βραβείο Νομπέλ Οικονομίας. «Ο πληθωρισμός», είπε τότε, «είναι η μόνη μορφή φορολογίας που επιβάλλεται χωρίς νομοθεσία». Ηταν η περίοδος που οι κρατικοπαρεμβατικές πολιτικές οδηγούσαν σε ύφεση τις οικονομίες της Δύσης. Τότε, σε αντίθεση με την ιερή κεϊνσιανή θεωρία, ο κόσμος άρχισε να βλέπει ότι το κράτος δεν έδινε λύση στο πρόβλημα, αλλά ήταν το πρόβλημα. Πολλοί σταμάτησαν να κοιτούν αφ’ υψηλού τις αντικρατικιστικές ιδέες του Φρίντμαν και των συναδέλφων του στη Σχολή του Σικάγου. «Το γεγονός ότι το λέει ο Φρίντμαν, δεν σημαίνει κατ’ ανάγκην ότι είναι λάθος», είπε σε μια ομιλία του ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Σάμουελσον.
Με την άνοδο στην εξουσία του Ρόναλντ Ρέιγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ, σε ΗΠΑ και Βρετανία, οι ιδέες του δοκιμάζονται στην πράξη δημιουργώντας πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη και επηρεάζοντας τις οικονομικές πολιτικές σε παγκόσμια κλίμακα. Ακόμη και στο Βιετνάμ, τα κείμενά του κυκλοφορούσαν στα ανώτερα κλιμάκια του κομμουνιστικού κόμματος, προκαλώντας μια παθιασμένη συζήτηση, η οποία κατέληξε σε συνταγματική αναθεώρηση για την αναγνώριση του δικαιώματός του στην ιδιοκτησία.
Ο Μίλτον Φρίντμαν τιμήθηκε για τη συμβολή του στη μονεταριστική θεωρία, αλλά έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό για ένα μνημειώδες ντοκιμαντέρ που τελικά κατέληξε στο «μπεστ σέλερ» βιβλίο με τίτλο «Ελεύθερος να διαλέξεις» (στα ελληνικά: εκδόσεις «Ευρωεκδοτική»). Σ’ αυτό εκλαΐκευσε τη φιλελεύθερη θεωρία του, η οποία εκτείνεται πέραν των οικονομικών. Ο Μίλτον Φρίντμαν πέρα από τη σφοδρή πολεμική του στις κρατικοπαρεμβατικές πολιτικές («αν παραδώσεις την έρημο Σαχάρα στην κρατική διαχείριση, σε λίγα χρόνια θα έχουμε έλλειψη άμμου») υπήρξε πολέμιος της ποινικοποίησης των μαλακών ναρκωτικών, ένθερμος υποστηρικτής του εθελοντικού στρατού και εισήγαγε την ιδέα των «κουπονιών εκπαίδευσης».
Το πέρασμα από τις Συρακούσες…
Στην ιστορία του ανθρώπινου πνεύματος οι Συρακούσες έχουν μια ξεχωριστή θέση. Tο 386 π.X. ο Πλάτων πήγε για δεύτερη φορά στην αθηναϊκή αυτή αποικία. Κατά την άποψη του μεγάλου φιλοσόφου, ο τύραννος Διονύσιος ο Νεότερος μπορούσε να γίνει ο «βασιλιάς – φιλόσοφος», όπως τον περιέγραψε στην «Πολιτεία» του. Tο δεύτερο αυτό ταξίδι στις Συρακούσες ήταν ανεπιτυχές. O Πλάτων δεν κατάφερε να κάνει τον τύραννο «φίλο της αλήθειας και της δικαιοσύνης». Εφυγε με την εκτίμηση ότι ο Διονύσιος ήταν ένας άνθρωπος που βγήκε στον ήλιο της αλήθειας, αλλά το μόνο που κατάφερε ήταν να πάθει εγκαύματα. Eπτά χρόνια μετά, ο Πλάτων ξεκινούσε το τελευταίο ταξίδι στις Συρακούσες. Φυσικά και την τρίτη φορά απέτυχε.
Ο Μίλτον Φρίντμαν πίστευε βαθύτατα ότι ο καπιταλισμός υπονομεύει κάθε δικτατορικό καθεστώς. Η απελευθέρωση της οικονομίας δεν μπορεί παρά να οδηγήσει και σε χαλάρωση του πολιτικού ελέγχου σε κάθε τομέα της ζωής. Η ελεύθερη αγορά αργά ή γρήγορα έρχεται σε σύγκρουση με τις δικτατορικές δομές της πολιτείας.
Γι’ αυτό και πέρασε από τις Συρακούσες δύο φορές: Μια φορά από τη Χιλή και μία από την Κίνα.
Την πρώτη φορά προσκλήθηκε από το «Καθολικό Πανεπιστήμιο» στο Σαντιάγκο, το 1975, όταν κυβερνούσε ο αιμοσταγής Αουγκούστο Πινοσέτ. Κανείς από τους επικριτές του δεν στάθηκε στην ομιλία του με τίτλο «Το εύθραυστον της Ελευθερίας», που ήταν μια σφοδρή πολεμική των δικτατορικών καθεστώτων, διότι η «ελεύθερη οικονομία χρειάζεται πολιτική ελευθερία για να ανθίσει».
Η πολεμική που δέχθηκε από την Αριστερά γι’ αυτήν την επίσκεψη ήταν σφοδρή. «Είναι περίεργο», έγραψε τη δεκαετία του 1980. «Εκανα ακριβώς την ίδια διάλεξη στην Κίνα υπό κομμουνιστικό καθεστώς. Δέχθηκα πολλές επικρίσεις για την ομιλία μου στη Χιλή, αλλά καμιά για την Κίνα. Πώς κι έτσι;».
Ο Μίλτον Φρίντμαν, σε αντίθεση με κάποιους άλλους της Σχολής του Σικάγο, δεν υπήρξε σύμβουλος του Πινοσέτ.
ΟΙ ΙΔΕΕΣ ΤΟΥ
Αρνητικός φόρος εισοδήματος
Παρά τα θρυλούμενα περί «ανάλγητου νεοφιλελευθερισμού» ο Μίλτον Φρίντμαν υπήρξε ένας από τος εισηγητές του Ελάχιστου Εγγυημένου Εισοδήματος με τη μορφή της αρνητικής φορολόγησης.
Διαπίστωσε ότι το «κοινωνικό κράτος» με τη σημερινή μορφή του παράγει πολλή γραφειοκρατία, με αποτέλεσμα τα κονδύλια του προϋπολογισμού αντί να βοηθούν τους ασθενέστερους, χρηματοδοτούν τους γραφειοκράτες. Ετσι, πρότεινε ένα απλούστερο σύστημα επιδότησης όσων έχουν χρεία κρατικής μέριμνας, διά του έτσι κι αλλιώς υπαρκτού μηχανισμού της φορολογίας.
Πρότεινε την υιοθέτηση του ελάχιστου εισοδήματος διαβίωσης. Αντί το κράτος να έχει απλώς ένα αφορολόγητο ποσό εισοδήματος και να βοηθά δι’ άλλων μηχανισμών όσους βρίσκονται χαμηλότερα απ’ αυτό, πρότεινε την απλή λύση της πληρωμής όσων βρίσκονται κάτω απ’ αυτό το όριο. Αν δηλαδή το αφορολόγητο είναι στα 10.000 και κάποια οικογένεια έχει εισόδημα 9.000 ευρώ τότε το κράτος πρέπει να τους δώσει 1.000 ευρώ.
Με αυτή τη λύση βοηθιούνται οι ασθενέστεροι, αλλά συμπυκνώνονται δύο διαδικασίες σε μία. Αντί άλλοι να μαζεύουν τα χρήματα (εφορία) και άλλοι να τα μοιράζουν, όπως είναι τα ασφαλιστικά ταμεία (ζητώντας μάλιστα στοιχεία από τους πρώτους), μπορούμε να μειώσουμε τη γραφειοκρατία και να εξοικονομήσουμε χρήματα για να χρηματοδοτήσουμε άλλες ανάγκες.
Τα κουπόνια εκπαίδευσης
Το 1955 ο Μίλτον Φρίντμαν έγραψε το ριζοσπαστικό άρθρο με τίτλο «Ο ρόλος του κράτους στην εκπαίδευση». Σ’ αυτό διαπιστώνει ότι κι εμείς σήμερα στην ελληνική παιδεία. Το σύστημα της κρατικής χρηματοδότησης στα σχολεία απέτυχε. Δημιουργεί γραφειοκρατία και δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία. Δεν δημιουργεί κίνητρα για βελτίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας.
Eτσι διατύπωσε την ιδέα των «κουπονιών εκπαίδευσης». H σκέψη του ήταν απλή: αντί το κράτος να επιδοτεί απευθείας τα σχολεία (δημιουργώντας τη νοοτροπία «βρέξει χιονίσει») πρέπει να επιδοτεί απευθείας τους πολίτες για να εκπαιδεύονται. Oι μαθητές, φοιτητές κ.λπ., ή οι γονείς τους, παίρνουν ένα κουπόνι εκπαίδευσης που αντιστοιχεί σε χρηματικό ποσό αντίστοιχο με τα έξοδα που θα έκανε η pολιτεία ανά σπουδαστή για ένα ακαδημαϊκό έτος. Aυτό το καταθέτουν στο σχολείο της αρεσκείας τους και το σχολείο εισπράττει από το κράτος το ποσόν που αντιστοιχεί ανά σπουδαστή.
Mε αυτό τον τρόπο οι δικαιούχοι των κουπονιών έχουν την ελευθερία επιλογής. Mπορούν να διαλέξουν δημόσιο ή ιδιωτικό σχολείο. Aπό την άλλη μεριά μπαίνει το στοιχείο του ανταγωνισμού στη δημόσια εκπαίδευση. Tα σχολεία θα αρχίσουν να λειτουργούν σαν επιχειρήσεις και όλοι αυτοί που απαρτίζουν τους μηχανισμούς μάθησης (διοικητικό προσωπικό, δάσκαλοι κ.λπ.) δεν θα επαναπαύονται με τις παγιωμένες κρατικές επιδοτήσεις, αλλά θα βελτιώνουν διαρκώς τις υπηρεσίες τους για να προσελκύσουν σπουδαστές. Aν κάποιοι δεν τα καταφέρνουν τότε θα ισχύει ο σκληρός νόμος της αγοράς: απλώς θα κλείνουν.
Tα «κουπόνια εκπαίδευσης» ήδη άρχισαν να εφαρμόζονται σε πολλές Πολιτείες των ΗΠΑ με εξαιρετικά αποτελέσματα. Τα σχολεία -δημόσια και ιδιωτικά- ανταγωνίζονται για την πρόσληψη καλύτερων δασκάλων, ενώ ο μέσος όρος επιτυχίας στις εισαγωγικές για τα ΑΕΙ εξετάσεις στις Πολιτείες που το εφαρμόζουν παρουσίασαν θεαματική βελτίωση. Σε αντίθεση με όσα λέγονται ο νεοφιλελεύθερος Φρίντμαν δεν εναντιώνεται στην κρατική χρηματοδότηση της Παιδείας. Απλώς πρότεινε ένα τρόπο για να πιάσουν τόπο τα χρήματα των φορολογουμένων.
——————————————————————
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 19.11.2006
Καλά όλα αυτά, αλλά είναι ψευδές οτι η
‘ιδέα που συνταγματικά θέλει να κατοχυρώσει η Αριστερά’
είναι το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα με αρνητικό φόρο εισοδήματος.
Η αριστερά θέλει να κατοχυρώσει ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα -για λόγους δικαιοσύνης, και όχι για την περικοπή της γραφειοκρατίας- αλλά άνευ εισοδηματικού ορίου (δηλαδή χωρίς τα αντικίνητρα που δίνει ο αρνητικός φόρος εισοδήματος). Μία (σχετικά επιπόλαιη) επισκόπηση των συναφών ζητημάτων υπάρχει εδώ.
τα τροποποιημενα συστηματα ελαχιστου εγγυημενου εισοδηματος λαμβανουν υποψιν τα αντικινητρα προς εργασια και προσπαθουν να ειναι ετσι δομημενα που τα αντικινητρα να ειναι ελαχιστα (μαλιστα τετοιου ειδους μετρα ειναι και τα προγραμματα δουλειάς σε οχι ιδιαιτερα παραγωγικες θεσεις για οσους λαμβανουν κοινωνικη προνοια στις ΗΠΑ. Ο σκοπος δεν ειναι ο βασανισμος, ουτε η τιμωρια, σκοπος ειναι να ξεχωριζουν οι πραγματικα ανικανοι προς εργασια απο τους απλα τεμπεληδες.). Ειναι μαλιστα ενα ενδιαφερον προβλημα του σχεδιασμου μηχανισμων η δημιουργια αυτων των συστηματων, που δεν προκειται ομως να θιξω πιο εκτεταμενα εδω (αν θες τα συζηταμε στο δικο σου αρθρο?).
τωρα για το αρθρο, δεν θα αποκαλουσα τον Φριντμαν αντιπαλο του Κεϊνς, απο την ιδια μεγαλη σχολη οικονομικων προερχονται. Το οτι τον εναν το εκανε σημαια η αριστερα και τον αλλο ο φιλελευθερισμος δεν σημαινει οτι δεν ηταν και οι δυο οικονομολογοι που θα συμφωνουσαν μεταξυ τους σε παρα πολλα, και θα διαφωνουσαν με τους οπαδους τους σε αλλα τοσα…
Η μονεταριστική θεωρία, ο έλεγχος δλδ απο τη κρατική τράπεζα της προσφοράς χρήματος προφανώς είναι κρατική παρέμβαση.
Επίσης η παρέμβαση με μελέτες,έρευνα και υποδομές σε δημόσια έργα με κρατικά,κοινωνικά και ιδιωτικά κεφάλαια μπορεί να μήν αφορούν στενά τη (βιομηχανική) παραγωγή αλλά αφορούν άμεσα την οικονομική ανάπτυξη.
Η συγκυρία, ο Μ.Φρίντμαν αυτός ο σπουδαίος επιστήμων να συμβουλεύει μεγάλους ηγέτες σε εποχές συγκεντρωτικής εξουσίας τους απο Πινοσέτ μέχρι Κ.Κ.Βιετνάμ και Θάτσερ, προδίδει τη μεγάλη κυβερνητική παρέμβαση των θεωριών του, τώρα άν οι εντολές μεταβιβάζονται με υπαλλήλους. οι οποίοι αντί μισθού παίρνουν το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα προσαυξημένο ανάλογα με την οσφυοκαμψία της συνειδήσεως ή σε υπεργολάβους του δημοσίου,
διαχωρίζουν με επίπλαστες διαχωριστικές το πολιτικό σύστημα σε αριστερά και δεξιά για να δικαιώσουν την ανάγκη να παίζεται το στάσιμο παιχνίδι των δύο πόλων.
E-rooster,
I have ended up with no passport. I am trying to find what I can I do but it seems there is simply no convenient solution. You can read about it here.
http://zanat0s.typepad.com/brutal_facts/2006/11/passport_saga_t.html#comments
Read this and tell me where I should link it to
Also leave a comment and tell me your opinion. I am trying to find a solution but the Greek state doesn’t help.
Και μία αντίθετη άποψη
http://commentisfree.guardian.co.uk/richard_adams/2006/11/post_650.html
Επιστολή στον A. Pinochet στις 21 Απριλίου 1975, ένα μήνα μετά τη γνωστή ομιλία:
Dear Mr. President:
During our visit with you on Friday, March 21, to discuss the economic situation in Chile, you asked me to convey to you my opinions about Chile’s economic situation and policies after I had completed my visit. This letter is in response to that request.
May I first say how grateful my wife and I are for the warm hospitality that was showered on us by so many Chileans during our brief visit. We were made to feel very much at home. The Chileans we met were all aware of the serious problems your country faces; all realized that the immediate future was going to be difficult; but all displayed a determination to surmount those difficulties and a dedication to work for a happier future…….
Η συνέχεια εδώ:
http://www.cb.cl/newcbcl/Estudios/DetalleE.asp?Id=1297
……Ιf Chile now takes the right track, I believe it can achieve another economic miracle, that it can take off into sustained economic growth that will provide a widely shared prosperity. But to benefit from this opportunity Chile must first surmount a very difficult transitional period.
Sincerely yours,
Milton Friedman
Το παραπάνω με μια μικρή επιφύλαξη ως προς την πηγή, αλλά υπάρχουν πολλές αναφορές και αλλού για την επιστολή
Που αποδεικνύει τι ακριβώς;
Ό,τι καταλαβαίνει ο καθένας Φώτη μου.
Εγώ χρειάζομαι μια βοήθεια για να καταλάβω.
Διότι δεν αναιρεί ούτε κόμμα από το αρχικό κείμενο.
Δεν έδωσα το link πιστεύοντας πως θα επηρεάσει τη γνώμη των συντελεστών του site. Θα ήμουν αφελής αν το πίστευα. Ο κάθε αναγνώστης μπορεί να το διαβάσει και να βγάλει τα συμπεράσματά του.
Για τη “ΦΣ”, τι νέα υπάρχουν;
@ Stathis
Ούτε εγώ κατάλαβα τι ακριβώς προσπαθείς να πεις.
Γενικά…
Ο λόγος που με γοητεύουν οι ιδέες του Φρήντμαν είναι γιατί εκφράζουν μια πιο μετριοπαθή και πραγματιστική (ίσως κάποιοι να την πούνε συμβιβαστική) πτέρυγα του φιλελευθερισμού.
Συμφωνόντας με τον Μανδραβέλη, και διαφωνώντας με το αμέσως προηγούμενο άρθρο, πιστεύω ότι η μεγαλύτερη συνεισφορά του Φρήντμαν ήταν ότι κατέδειξε την αναποτελεσματικότητα (και όχι τη σημασία) της νομισματικής πολιτικής μακροπρόθεσμα, λόγω της προσαρμοστικότητας των προσδοκιών. Με άλλα λόγια, νομισματικές μεταβολές μπορούν να έχουν βραχυπρόθεσμα θετικές ή αρνητικές επιπτώσεις στην πραγματική οικονομία (εισόδημα, ανεργία) αλλά οι επιπτώσεις αυτές εξαφανίζονται σχετικά συντομότερα από ότι υποστήριξε ο Κέυνς, καθώς οι άνθρωποι προσαρμόζουν τις προσδοκίες τους. Το μόνο που επηρεάζεται στο τέλος είναι το επίπεδο τιμών.
Ο Φρήντμαν υποστήριξε, με βάση τα παραπάνω, ότι η νομισματική πολιτική ΔΕΝ πρέπει να χρησιμοποιείται για να αυξάνει τεχνιτά την απασχόληση ή το εισόδημα πέρα από το φυσικό τους επίπεδο, όπως γινόταν κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960, ή ακόμα και για τα στοχεύει το φυσικό τους επίπεδο. Ταυτόχρονα όμως, αναγνωρίζοντας και τις σημαντικές βραχυπρόθεσμες επιπτώσεις που έχουν οι νομισματικές μεταβολές στην πραγματική οικονομία, ΔΕΝ θέλησε να στερήσει τελείως τον έλεγχο της προσφοράς χρήματος από άνθρώπινο έλεγχο (μη υιοθετώντας για αυτό το λόγο το χρυσό κανόνα). Εναλλακτικά, προσπάθησε να εισάγει θεσμούς που θα βοηθούσαν στη σταθεροποίηση της αύξηση της ποσότητας χρήματος και την ανεξαρτητοποίησης της από τις βουλές των εκάστοτε κυβερνώντων.
Το ίδιο ισχύει και για το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα. Αναγνωρίζοντας ότι δεν είναι εφικτό, και ίσως επιθυμιτό, να καταργηθεί τελείως το κράτος πρόνειας, καθώς φαίνεται ότι η πλειοψηφία των πολιτών θέλουν να γνωρίζουν ότι οι πιο φτωχοί συμπολίτες τους διαθέτουν ένα βασικό επίπεδο διαβίωσης (ακόμα και αν από δικά τους λάθη βρίσκονται σε αυτήν τη θέση) πρότεινε ένα σύστημα που θα επιτυγχάνει το σκοπό του πιο αποτελεσματικά και δημιουργώντας τις λιγότερες στρεβλώσεις στην οικονομία.
Μπορώ να αναφέρω και άλλα παραδείγματα, αλλά το συμπέρασμά μου είναι αυτό στο οποίο καταλήγει και ο Πάσχος Μανδραβέλης. Δηλαδή, ότι είναι απορίας άξιο με βάση τα παραπάνω ο Φρήντμαν να θεωρείται από κάποιους ως ο εκπρόσωπος του πιο σκληρού “νεοφιλελευθερισμού”.
Από τότε που θυμάμαι να μας τίθεται ως θέμα ΄,δεν σταμάτησε κανένας μας να δηλώνει σ όλους τους τόνους ότι ο Φρίντμαν έδωσε αποκλειστικά και μόνο την επιστημονική του γνώμη σχετικά με την οικονομκή κατάσταση στη Χιλή. Οτι ουδέποτε στηριξε την πολιτική της δικτατορίας, και κυρίως, ότι ποτέ δεν συμμετείχε , ούτε υποστήριξε κατ ουδένα τρόπο τα ανοσιουργήματα του δικτάτορα Πινοσέτ.
Και αξαφνα ο Στάθης μας εμφανίζει ένα λινκ που ουσιαστικά αποδεικνύει τα λεγόμενα μας. Ο Φρίντμαν να δίνει την καθαρά επιστημονική του γνώμη πάνω στο πώς θα μπορούσε να ξεπεραστεί η κρίση στη Χιλή. Ένας οικονομολόγος που γνωμοδοτεί επί οικονομικών προβλημάτων. Για να μην σχολιάσω τους μύδρους του κατά των κυβερνητικών εξόδων,που μάλλον θα πανικόβαλαν πολλούς γραφειοκράτες αξιωματικούς της κλίκας του Πινοσέτ. Στάθη, σ ευχαριστούμε
εξαιρετικο αρθρο στους ΦΤ για τον Φριντμαν και μια συγκριση με τον Κεϊνς
Keynes v Friedman: both can claim victory
μιλαει για πολλα απο τα θεματα στα οποια αναφερθηκαμε εδω. ειδικα για το γεγονος οτι σημερα οι οικονομολογοι ειναι παιδια και των δυο…
Ο αρνητικός φόρος εισοδήματος χρησιμοποιείται σε κάποια χώρα σήμερα; Φαίνεται πολύ καλό για να’ναι αληθινό…
Χάρη Πεϊτσίνη, δεν χρειάζεται να με ευχαριστείς. Νομίζω πως έχετε αναπτύξει μια πολύ αμυντική στάση στο θέμα. Η επιστολή απλά δείχνει αυτό που λες κι εσύ , πως έδωσε την επιστημονική συμβολή του στο δικτάτορα Πινοσετ.
Κάτι που συμπληρώνει τη μισή αλήθεια του post:
“Την πρώτη φορά προσκλήθηκε από το «Καθολικό Πανεπιστήμιο» στο Σαντιάγκο, το 1975, όταν κυβερνούσε ο αιμοσταγής Αουγκούστο Πινοσέτ. Κανείς από τους επικριτές του δεν στάθηκε στην ομιλία του με τίτλο «Το εύθραυστον της Ελευθερίας», που ήταν μια σφοδρή πολεμική των δικτατορικών καθεστώτων, διότι η «ελεύθερη οικονομία χρειάζεται πολιτική ελευθερία για να ανθίσει».”
Δεν απήντησα πιο πριν στο Φώτη γιατί ακριβώς αυτό είναι προσωπικό θέμα του καθενός το πως το αξιολογεί.
Δε χρειάζεται επίσης να με ευχαριστείς διότι είναι λογική ακροβασία η άποψή σου πως η επιστολή ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ πώς δεν συνεργάστηκε ο M.F. με τον Πινοσέτ. Αλλά δεν χρειάζεται να αποδείξεις τίποτα. Το βάρος της απόδειξης το έχει όποιος ισχυριστεί πως υπήρξε άλλου είδους συνεργασία. Για κάτι τέτοιο δεν έχω διαβάσει κανένα στοιχείο.
Σε αντίθεση ας πούμε με τον Hayek, ή τη Thatcher…
Κ’ωστα μου αρέσει ειλικρινά η τοποθέτησή σου.
Όχι συμβολή… συμβουλή ήθελα να πω
Ο λαός της Χιλής κατέθεσε στεφάνι εις μνήμην του διακεκριμένου οικονομολόγου Μ. Φρίντμαν.
Επάνω στο στεφάνι έγραφε: ” όταν ένας άνθρωπος βλάπτει έναν άλλο άνθρωπο είναι τουλάχιστον καταδικαστέος. Όταν όμως ένας ευθύνεται για τη δυστυχία ενός ολόκληρου λαού είναι νεοφιλελεύθερος με ανθρώπινο πρόσωπο”
Να ζήσουμε να τον θυμόσαστε!!
Τσίπιδες τελικά αυτοί οι Χιλιανοί. Τόσα εκατομμύρια κόσμος ένα στεφάνι μόνο κατέθεσαν. Από όσα έγραψαν πάντως φαίνεται πως διαβάζουν πολύ αυτό το μπλογκ. Αυτά και άλλα στη φαντασία του αλλουυυ.
Ο πολιτικός φιλόσοφος Ι. Berlin έχει διακρίνει εδώ και καιρό δύο ειδών ελευθερίες: την “ελευθερία από…” και την “ελευθερία για….”
Κάποιοι όψιμοι και trendy οπαδοί της ελευθερίας (libertarians) έσπευσαν ασθμαίνοντας να φορέσουν το προσωπείο της “ελευθερίας από..” μόνο και μόνο για να πείσουν τον εαυτό τους και τους άλλους ότι είναι κάτι περισσότερο από απλοί καθημερινοί γιάπηδες-νεοφιλελεύθεροι.Ότι νοιάζονται και για άλλες ελευθερίες πέρα από αυτήν της αγοράς!!(sic)
Μα γιατί ντρέπονται τόσο για αυτό που είναι;
Ούτε οι υποστηρικτές του πρώην ανύπαρκτου σοσιαλισμού δε ντρέπονται τόσο για αυτό που είναι!!( αν και οι libertarians πρέπει να παραδεχτούμε ότι στην αναζήτηση της αλήθειας είναι τόσο ανοιχτόμυαλοι όσο τουλάχιστον είναι και οι κομμουνιστές )
Όταν έρθει η ώρα να γίνει πράξη η “ελευθερία για..” τότε θα πέσουν όλα τα προσωπεία.
Όλοι οι παραπάνω θα είναι απλά μια θλιβερή υποσημείωση στην ιστορία…
Διαλογιστείτε “ελεύθερα” τώρα….
“Ακόμη και στο Βιετνάμ, τα κείμενά του κυκλοφορούσαν στα ανώτερα κλιμάκια του κομμουνιστικού κόμματος, προκαλώντας μια παθιασμένη συζήτηση, η οποία κατέληξε σε συνταγματική αναθεώρηση για την αναγνώριση του δικαιώματός του στην ιδιοκτησία.”
Το δικαίωμα τίνος στην ιδιοκτησία ; Όπως είναι διατυπωμένο φαίνεται να εννοεί το δικαίωμα του κομμουνιστικού κόμματος στην ιδιοκτησία.
Τώρα, έχω ακούσει και δει με τα μάτια μου τον Φρήντμαν στην τηλεόραση να διακηρύττει ότι ο μονεταρισμός και ο φιλελευθερισμός είναι πράγματα ανεξάρτητα μεταξύ τους. Απλώς, έτυχε, όπως ο ίδιος έλεγε, να έχουν έναν ισχυρότατο υποστηρικτή και τα δύο στο πρόσωπο του Φρήντμαν. Τόσο απλά !
Όσο για την λεγομένη αντιπαλότητα μεταξύ Κέυνς και Φρήντμαν, αυτή ανάγεται καθαρά στην σφαίρα της φανατασίας. Οι οπαδοί (προσοχή, οι οπαδοί) τους μπορεί να διαφωνούν, οι ίδιοι όχι.
Στο δικαστήριο της πολιτικής κριτικής δυστυχώς δεν ισχύουν οι αυστηροί δικονομικοί όροι περί αποδείξεων που διέπουν την πρακτική των ειρηνοδικείων και των πρωτοδικείων της χώρας.
Έτσι,η εφαρμογή εκ μέρους του Αουγκούστο Πινοσέτ των οικονομικών προτάσεων ενός διαπρεπούς οικονομολόγου συνδυασμένη με μια ομιλία οικονομικού περιεχομένου, “αποδεικνύει” άνετα την ενεργή συνεργασία του στους βασανισμούς και τις εκτελέσεις αθώων πολιτών. “Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε” όπως θα λεγε και ο Πιραντέλλο…
Φυσικά κανείς ποτέ δεν ισχυρίστηκε το ίδιο σ ό,τι αφορά την ίδρυση του ΙΚΑ από τον δικτάτορα Ιωάννη Μεταξά. Οι υπέρμαχοι της υποχρεωτικής ασφάλισης θα εξαγριώνονταν αν κάποιος τους χρέωνε τις πολιτικές διώξεις επί Μεταξικής Δικτατορίας.
Η ουσία είναι ότι μια αλληλογραφία μεταξύ Φρίντμαν-Πινοσέτ αυστηρά περικλεισμένη στα θέματα της οικονομικής ανάκαμψης της Χιλής, αποδεικνύει νομίζω τον χαρακτήρα της σχέσης τους αποστομώνοντας με τον πιο άμεσο τρόπο τους επίδοξους εισαγγελείς..
Όσο για την αμυντική στάση μας, σου θυμίζω ότι πρόκειται απλά για πολιτικούς διαλόγους μεταξύ διαφωνούντων. Τίποτε παραπάνω και τίποτε λιγότερο…
Τελικά αυτή η “αποκαλυπτική” αντίληψη του κόσμου, ότι κάποια στιγμή θα έρθει η “Δευτέρα Παρουσία” και θα πάνε όλα στη θέση τους, είναι πολύ πιο διαδεδομένη από ότι περίμενα. Κανένας ψυχολόγος να μας εξηγήσει που οφείλεται?
Ένα άλλο ενδιαφέρον φαινόμενο είναι ότι ρε παιδί μου σε τόσους αρέσει να χαρακτηρίζουν ανθρώπους τους οποίους δε γνωρίζουν καθώς και τις προθέσεις τους. Γράφει ο αλλουυυ
Μάλιστα… trendy, γιάπις, επί της ουσίας μηδέν. Σύμφωνα με το πρωτόκολο θα έπρεπε να πάρω τώρα εγώ σειρά και να εξηγήσω γιατί εγώ δεν είμαι γιάπις, ή γιατί ο αλλουυυ είναι ηλίθιος με αυτά που γράφει. Και τελικά η συζήτηση δεν θα είχε καμία σχέση με τις ιδέες του Φρίντμαν ή του φιλελευθερισμού γενικά, θα ήταν μια ανταλλαγή ύβρεων και χαρακτηρισμών. Χρόνια τώρα αυτό είναι το επίπεδο της αντιπαράθεσης στην Ελλάδα, για αυτό και κανείς δεν ξέρει ούτε τι προασπίζει αυτός, ούτε τι προασπίζει ο απέναντι. Δυστυχώς, οι ιδέες μας τελείωσαν.
Πάντως την “ελευθερία για…” προσπάθησε και ο Μαρκήσιος Ντε Σαντ να την προασπιστεί, ελευθερία για να ηδονιζόμαστε εις βάρος του άλλου, αλλά η αλήθεια είναι ότι ο Αλμπέρ Καμύ είχε μερικές πολύ καλές απαντήσεις στο “Ο Επαναστατημένος Άνθρωπος”.
Χάρη Πεϊτσίνη
Ξαναδιάβασε το τελευταίο μου σχόλιο. Μάλλον δεν κατάλαβες τι γράφω.
stathis κατάλαβα πολύ καλά τι γράφεις καθώς και ό,τι κατά βάσει συμφωνείς με την άποψη μας παρά τα υπονοούμενα που φαίνονταν να υποβόσκουν στις προηγούμενες απαντήσεις σου. ΕΛπίζω να μου επιτρέπεις όμως πάνω στη ροή της κουβέντας, να σχολιάζω τις ποικίλες συκοφαντίες εξ αριστερών , που ακούστηκαν με αφορμή το θέμα της ομιλίας στη Χιλή. Ως προς τη μεταξύ μας διαφωνία , απλά εξέθεσα πιο αναλυτικά τον ισχυρισμό μου ότι η επιστολή αποδεικνύει την οικονομική φύση των συμβουλών Φρίντμαν στον Πινοσέτ.
Χάρη , εξηγούμαι λοιπόν ξανά , για αποφυγή οποιασδήποτε παρεξήγησης.
Αν κάποιος ισχυριστεί πως ο M.F. είχε κάποια συμμετοχή στα εγκλήματα του Πινοσέτ θα πρέπει να φέρει τα ντοκουμέντα πως το αποδεικνύουν. Η επιστολή δείχνει πως ο μακαρίτης δεν πήγε απλά στη Χιλή καλεσμένος ενός πανεπιστημίου αλλά συναντήθηκε με τον Πινοσέτ και του έδωσε την επιστημονική συμβουλή του, κάτι που δεν φαινόταν στο κείμενο του Π. Μανδραβέλη.
Δεν αφήνω κανένα υπονοούμενο. Εγώ αυτό το θεωρώ κακό, ειδικά τη φράση :”Ιf Chile now takes the right track…” όταν απευθύνεται σε αιμοσταγή δικτάτορα.Αλλά από κει και πέρα δεν το θεωρώ συμμετοχή στα εγκλήματα του Πινοσέτ.
Σε επίπεδο μεθοδολογίας τώρα, η επιστολή αποδεικνύει την οικονομική φύση των συμβουλών, αλλά δεν αποκλείει την πιθανότητα να υπάρχει ένα άλλο ντοκουμέντο που να δείχνει κάτι διαφορετικό.
Αλλά αφού δεν υπάρχει τέτοιο ντοκουμέντο, μένουμε στο συμπέρασμα πως η συμβουλή του ήταν οικονομικής φύσεως.
Παρεπιπτόντως όσο κι αν έψαξα δεν βρήκα το κείμενο της ομιλίας.
Έχει κάποιος κάποιο Link , να δούμε και τι είπε; Ίσως μας βοηθούσε να βγάλουμε σωστότερα συμπεράσματα.
Αν γνώριζες έστω και επιφανειακά το τι πρεσβεύει ο Ζ. Μπάουμαν, ο Σ. Ζίζεκ, ο Κ. Καστοριάδης,ο Π. Κονδύλης,ο Ι. Βάλερσταιν ο Ν. Τσόμσκι, για να μην πάω ακόμα πιο παλιά και χαθείς,τότε ίσως να έπειθες και λίγο πως δεν είσαι τρεντις!
Τον χαρακτηρισμό τον κέρδισες με το σπαθί σου, με την μονομέρεια και τον ιδεολογικό φανατισμό που σε χαρακτηρίζει στην αναζήτηση της αλήθειας και των ιδεών, που τόσο σε απασχολούν.
ΥΓ1 Έχουν μειωθεί αισθητά οι αφελείς, που δεν αντιλαμβάνονται ότι πίσω από κάθε “αλήθεια” κρύβονται υλικά συμφέροντα.Είναι πέρα πάσης αμφιβολίας, ότι οι νεοφιλελεύθεροι υπερασπίζονται τα κοινωνικά συμφέροντα των μη-προνομιούχων!!!(sic). Τα ίδια λέει και ένας ακόμα διανοούμενος του φιλελευθερισμού στην Ελλάδα ο κ. Κυριακόπουλος!
ΥΓ2 Προέβεις σε προσωπικούς υβριστικούς χαρακτηρισμούς, αν και οι δικοί μου δεν είχαν να κάνουν παρά με τις θέσεις σου και τις φαντασιώσεις σου(βλέπε Καστοριάδη).Ίσως και αυτό να είναι δείγμα του πόσο φιλελεύθεροι, δημοκρατικοί, ανεκτικοί και ανοιχτόμυαλοι είναι οι Libertarians.Επ΄ ευκαιρία δε θα σε χαρακτηρίσω και εγώ ηλίθιο, απλά σου συστήνω το βιβλίο ¨Η χρησιμότητα των ηλιθίων στο κοινωνικό βίο”
ΥΓ3 Όσο για το ψυχολόγο που αναζητάς,αν διάβαζες Ζίζεκ θα γνώριζες τι πρέσβευε ο διακεκριμένος ψυχαναλυτής Lacan για την αποκαλυπτική αντίληψη του κόσμου. Ίσως και κατόπιν εορτής θα συνειδητοποιούσες ότι και οι δικές σου θέσεις δε στηρίζονται παρά στην επίκληση μίας ουτοπίας . Και όπως υποστήριζε ο σπουδαίος Π. Κονδύλης, ο 21ος αιώνας θα είναι ο αιώνας του γκρεμίσματος της φιλελεύθερης ουτοπίας…
Και μία προσφορά μήπως γίνει και στη χώρα μας ο διάλογος επί των ιδεών ουσιαστικός και όχι τρέντις και προπαγανδιστικός:
Μικρά μαθήματα πολιτικής φιλοσοφίας
— το ανώτερο στάδιο του φιλελευθερισμού είναι ο νεοφιλελευθερισμός ( ένας Rawls δεν αρκεί για άλλοθι αγαπητέ μου…Είναι σαν να λες πως ο Τρότσκι αρκεί για να σώσει τον υπαρκτό σοσιαλισμό!)
—Ο νέο-φιλελευθερισμός είναι ο “σοσιαλισμός” των ελίτ και των “ηλιθίων”
—ο πρώην ανύπαρκτος σοσιαλισμός ήταν απλά ένα δείγμα κρατικού καπιταλισμού
—ο πραγματικός σοσιαλισμός δεν αναφέρεται καν στην ελευθερία, γιατί απλά είναι το βασικότερο συστατικό του στοιχείο.Είναι αυτονόητο για όσους έχουν στοιχειώδη παιδεία.
Καλή ανάγνωση….
allouuu
το ότι μπορείς να χωρέσεις καμια δεκαριά ονόματα στο ποστ σου δεν δίνει κύρος στην άποψή σου, όπως το να σου παραθέσω εγώ άλους 10 και να πω διάβασε δε δίνει κύρος στη δική μου.
Η φράση “Κάποιοι όψιμοι και trendy οπαδοί της ελευθερίας (libertarians) έσπευσαν ασθμαίνοντας να φορέσουν το προσωπείο της” δεν είναι υβριστική? Μάλιστα. Φαίνεται ότι ξέχασα τα Ελληνικά γιατί θα ορκιζόμουν ότι λίγο-πολύ χαρακτηρίζει τους libertarian ως υποκριτές.
Το λόγο για τον οποίο δεν πέρνω το Lacan ατα σοβαρά θα τον βρεις στο βιβλιο “Fashionable Nonsense: Postmodern Intellectuals’ Abuse of Science”. Να επισημάνω ότι οι συγγραφεις, Sokal και Bricmont μόνο νεοφιλελεύθεροι δεν είναι.
“—ο πρώην ανύπαρκτος σοσιαλισμός ήταν απλά ένα δείγμα κρατικού καπιταλισμού
—ο πραγματικός σοσιαλισμός δεν αναφέρεται καν στην ελευθερία, γιατί απλά είναι το βασικότερο συστατικό του στοιχείο.Είναι αυτονόητο για όσους έχουν στοιχειώδη παιδεία.”
Μάλιστα, θα ήθελες να μας περιγράψεις το πως είναι οργανωμένη η παραγωγή στον “πραγματικό” σοσιαλισμό? Διότι συνήθως όσοι χαρακτηρίζουν κάτι ως αυτονόνητο προσπαθούν να αποφύγουν να δώσουν εξήγηση.
“νεοφιλελεύθεροι υπερασπίζονται τα κοινωνικά συμφέροντα των μη-προνομιούχων!!!” Όταν θα μου δώσεις χαρακτηρισμό του τι είναι προνομιούχος, θα σου απαντήσω. Πάντως ο προνομιούχος σύμφωνα με το λεξικό είναι αυτός που κατέχει προνόμιο δωτό από κάποιον. Ποιός έδωσε προνόμιο στον κ. Κυριακόπουλο? Τον έχρισε π.χ. το κράτος βιομήχανο? Μήπως μας χρίσει και εμάς βρε αδερφέ, όχι τίποτα άλλο.
Και για να τελειώνουμε, οι φιλελέυθεροι υπερασπίζονται το δικαίωμα του ατόμου να επιδιώκει ελεύθερα την προσωπική του ευημερία, και να λαμβάνει βάση των επιλογών και ικανοτήτων του και της προσφοράς του στους άλλους, και όχι βάση των βουλών κάποιου τρίτου. Από τον καθένα με βάση τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ικανότητές του, και όχι “από τον καθένα με βάση τις ικανότητές του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του” που υποδουλώνει τον ικανό για να υπηρετεί τον άπληστο. Αν ο ικανός είναι προνομιούχος, τότε ναι, εγώ είμαι με τους προνομιούχους.
Κακοί οι βιομήχανοι όταν “εκμεταλεύονται” τους εργάτες, κακοί και όταν δεν τους εκμεταλεύονται και τα μαζέυουν και φεύγουν. Εμ που είναι το προτελαριάτο να βγάλει το φίδι από την τρύπα? Γιατί κανένας από αυτούς που διαδηλώνουν δεν έχει τα κότσια να πάρει την εταιρία στα χέρια του? Ανάγκη τον έχουν αυτόν που βρίζουν, να τους προσφέρει δουλιά με τους δικούς τους όμως όρους. Αυτή και αν είναι ανηθικότητα!
Αν σταματήσεις να αναπαράγεις τα ψευτο-ιντελεκτουέλ κλισέ του ενός και του άλλου και βάλεις το μυαλουδάκι σου να δουλέψει και λίγο πρωτότυπα ίσως λύσεις το γρύφο.
—Αναφορικά με το πρότυπο σου στο επιχειρείν, τον αξιότιμο κ. Κυριακόπουλο, φυσικά και δεν τον έχρισε επιχειρηματία το κράτος. Η μαμά του τον έχρισε!! Μίλησε κανείς για νεποτισμό; Ο “καθένας σύμφωνα με τις ικανότητες του…”
Όσο για το κράτος που τόσο απαξιώνεις,αν διάβαζες καμία εφημερίδα της εποχής θα διαπίστωνες πως η μαμά Κυριακοπούλου, όπως και άλλες μαμάδες και μπαμπάδες, το άρμεξε κανονικά και με το νόμο.
Πρώτα προσκυνάμε τον κρατικό καπιταλισμό και στη συνέχεια το παίζουμε ιδεολόγοι και ορκιζόμαστε στον αντικρατιστή Φρίντμαν! Κατάλαβες τώρα πως άρπαξε το προνόμιο και έγινε προνομιούχος; Και φυσικά δεν είναι ο μόνος. Πιο απλά αδυνατώ να στο δώσω να το καταλάβεις.
Κλασικό σύνδρομο “αρχοντοχωρίατη”… Διάβασε Μολιέρο και θα αναγνωρίσεις πολλά στοιχεία των προτύπων σου.
—Τα 10 ονόματα που όπως λες απλά παρέθεσα είναι ενδεικτικά και μόνο. Ένα παράθυρο σε ένα κόσμο που αγνοείς. Πώς να συζητήσω σε βάθος με κάποιον που ούτε καν τα ονόματα πολλών εξ αυτών δε γνωρίζει;Πιο συγκεκριμένα:
1)Για τον Π. Κονδύλη ούτε κουβέντα; Τι έγινε δε βρήκες να του βάλεις καμία πρόχειρη ταμπέλα, για να τον απαξιώσεις; Κατά τ’ άλλα θέλουμε συζήτηση ιδεών…
2)Επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά ότι δε μίλησα για υποκριτές, αλλά για φαντασιώσεις( Κ. Καστοριάδης: H φανταστική θέσμιση της κοινωνίας). Άμα όμως διαβάζεις μονόπατα, τότε είσαι σε θέση να συνεννοηθείς μόνο με όσους διαβάζουν ακριβώς τα ίδια με σένα. Τι μου θυμίζει αυτό, τι μου θυμίζει…
3)—Επειδή σ αρέσει να σχολιάζεις μόνο ότι είναι βολικό επαναλαμβάνω: “Έχουν μειωθεί αισθητά οι αφελείς, που δεν αντιλαμβάνονται ότι πίσω από κάθε “αλήθεια” κρύβονται υλικά συμφέροντα”.Αγνοείς την άλφαβήτα της πολιτικής θεωρίας;
4)«Αν ο ικανός είναι προνομιούχος, τότε ναι, εγώ(!!) είμαι με τους προνομιούχους». Σε αυτό το σημείο θα σου χρειαστεί σίγουρα να ξαναδιαβάσεις τον Lacan… Διαπρεπής ψυναναλυτής.
—Επιμένεις να ντρέπεσαι να χρησιμοποιείς τον όρο νεοφιλελεύθερος. Επαναλαμβάνω ότι ένας Rawls δεν αρκεί για άλλοθι, ώστε να βγάλεις το «νέο» και να κρυφτείς πίσω από τον όρο φιλελεύθερος.
Ακόμα και στο ΚΚΕ δεν απαρνιούνται αντίστοιχους χαρακτηρισμούς ,όπως λ.χ σταλινιστής. Λίγο θάρρος…
— Κρίμα που εγώ αναπαράγω κλισέ ενώ εσύ παράγεις πρωτότυπη γνώση! Φαίνεται το Deere κάνει καλή δουλειά…
Ταιριάζει άλλωστε με την κοσμοθεωρία των libertarians σύμφωνα με την οποία «ότι πληρώσεις είσαι».
Επαναλαμβάνω είσαι τόσο απροκάλυπτα απλουστευτικός, προβλέψιμος και φανατισμένος, όσο και οι κομμουνιστές του πρώην ανύπαρκτου σοσιαλισμού ( βγάζουν το φίδι από τη τρύπα, τους προσφέρει δουλειά,ας πάρουν την επιχείρηση στα χέρια τους κτλ).
Ακόμα και τα κόκαλα του Τζον Στιούαρτ Μίλ θα έτριζαν με τόσο συντηρητικές απόψεις. Κάτι εξηντάρηδες έχουν απομείνει να τις εκφράζουν, σε καφενειακό επίπεδο.Περίμενα ειλικρινά κάτι καλύτερο…
—Όταν αποκτήσεις σφαιρική γνώση θα μιλήσουμε για τη παραγωγή στο σοσιαλισμό. Άλλωστε παραμένει μια ανοιχτή συζήτηση και σε καμία περίπτωση δεν είναι μεσσιανική. Εμείς δε πιστεύουμε σε ουτοπίες που κάνουν λόγο για το «τέλος της ιστορίας». Μάλλον κάτι νεοφιλελεύθερο θυμίζει το τελευταίο..
YΓ1 Α, αν έχεις την ευγενή καλοσύνη να μου θυμίσεις το ποσοστό που πήραν οι libertarians την τελευταία φορά που τέθηκαν στη κρίση του εκλογικού σώματος στην Ελλάδα. Ταύροι όνομα και πράγμα…
ΥΓ2 Το ότι ο Φρίντμαν είναι ο che του νεοφιλευθερισμού, όπως κάποιος έγραψε, είναι τόσο σουρεαλιστικό, που ούτε ο Νταλί δε θα το σκεφτόταν. Μήπως ήταν απλά ένα ψεύτο- ιντελεκτουέλ κλισέ και μόνο; Τουλάχιστον προσφέρετε γέλιο. Κάτι είναι και αυτό δε λέω..
«Στο τέλος της μέρας, είσαι απλώς μία μέρα γηραιότερος. Στη χώρα χορτάτοι είναι μόνον οι λίγοι. Ανοικτοί είναι όμως ακόμα κάποιοι λογαριασμοί. Μια μέρα θα τους πληρώσουν.» – Οι Άθλιοι, Β. Ουγκώ
“Αναφορικά με το πρότυπο σου στο επιχειρείν, τον αξιότιμο κ. Κυριακόπουλο, φυσικά και δεν τον έχρισε επιχειρηματία το κράτος. Η μαμά του τον έχρισε!!”
Αγαπητέ, και εσένα κάποιος δε ανέθρεψε και σε σπούδασε. Να καταργήσουμε τη γονική παροχή προς τα παιδιά? Έχει κάποιος το δικαίωμα να αρπάζει όσα κάποιοι γονείς έχουν δημιουργήσει με κόπο για τα παιδιά τους επειδή οι δικοί του γονείς δεν κατάφεραν να κάνουν κάτι αντίστοιχο? Το ότι κάποιου άλλου οι γονείς δεν τον βοήθησαν να μορφωθεί τόσο όσο οι δικοί σου του δίνει το δικαίωμα να χρησιμοποιεί τη δική σου μόρφωση για την εξυπηρέτηση των δικών του αναγκών? Το ότι η φύση προικίζει κάποιον με υψηλότερο επίπεδο νοημοσύνης ή κάποιο άλλο ταλέντο δίνει το δικαίωμα σε όσους δεν έχουν ταλέντο να τον υποχρεώσουν να το χρησιμοποιεί για να εκπλήρωση των αναγκών του? Είναι αυτό συμβατό με την αρχή της ελευθερίας του ατόμου?
Επιπλέον, χαραμοφάηδες γιοί έχουν χάσει περιουσίες σε μια νύχτα και άλλοι τις έχουν πολλαπλασιάσει. Το αν ο Κυριακόπουλος είναι ικανός να διατηρίσει αυτά που κληρονόμησε θα φανεί. Δυστυχώς, έτσι που όσοι σκέφτονται σαν και σένα έχουν κάνει το παιχνίδι ο Κυριακόπουλος δεν θα κριθεί από την ικανότητά του ως επιχειρηματίας, αλλά από την ικανότητά του ως πολέμαρχου να αμυνθεί απέναντι σε εσένα και τους άλλους που θέλουν να του αρπάξουν αυτά που κληρονόμησε διατηρώντας τον έλεγχο της κεντρικής εξουσίας. Που με φέρνει στο επόμενο θέμα.
“Όσο για το κράτος που τόσο απαξιώνεις,αν διάβαζες καμία εφημερίδα της εποχής θα διαπίστωνες πως η μαμά Κυριακοπούλου, όπως και άλλες μαμάδες και μπαμπάδες, το άρμεξε κανονικά και με το νόμο.”
Αν το κράτος φταίει βάλτα με το κράτος, όχι με τον Κυριακόπουλο. Αλλά φαίνεται τελικά ότι αυτό που σε ενοχλεί ήταν ότι η μαμά Κυριακοπούλου κατάφερε και τα άρμεξε ενώ η μαμά αλλουυυ όχι. Εγώ τουλάχιστον είμαι συνεπής. Δεν θέλω το κράτος να παρεμβαίνει υπέρ του οποιουδήποτε, παρά μόνο να προασπιζει τα βασικά ατομικά δικαιώματα με τον ίδιο τρόπο για όλους. Οι όμοιοί σου θέλουν να αλλάξουν απλώς τον ποιο αφέντη υπηρετεί το κράτος.
“Τα 10 ονόματα που όπως λες απλά παρέθεσα είναι ενδεικτικά και μόνο. Ένα παράθυρο σε ένα κόσμο που αγνοείς. Πώς να συζητήσω σε βάθος με κάποιον που ούτε καν τα ονόματα πολλών εξ αυτών δε γνωρίζει;”
Δεν τα γνωρίζω? Μα μόλις σου ανέφερα γιατί δεν παίρνω τον Lacan στα σοβαρά (διάβασε το βιβίο των Sokal και Bricmont, αξίζει), το ίδιο και τον Ζίζεκ (δεν έχεις μάθει ότι η ψυχανάλυση είναι επιστημονικά ξεπερασμένη?) και βέβαια με τον Τσόμσκυ είναι αδύνατο να συμφωνήσω. Αν έχεις την απαίτηση να γράψω πραγματία για τον καθένα για να σου αποδείξω τι ξέρω ή όχι να σου πω ότι δεν αισθάνομαι την ανάγκη να το κάνω, για να μη σου στερήσω κιόλας την αυτοϊκανοποίηση από την ψευδαίσθηση ότι εμείς εδώ δεν είμαστε του δικού σου μορφωτικού επιπέδου. Απλώς επιβεβαιώνεις τα στερεότυπα για τον ελιτισμό της ψευτο-ιντελεκτουέλ αριστεράς.
Για φιλελευθερισμό και νεοφιλελευθερισμό θα σου απαντήσω όταν μου αναφέρεις με βάση τη διεθνή επιστημονική βιβλιογραφία τι είναι ο νεοφιλελευθερισμός και πως διαφέρει από το φιλελευθερισμό. Διότι αν και διδάσκω το αντικείμενο της Πολιτικής Οικονομίας, δεν έχω δει κάτι επ’ αυτού. Πάντως δεν είναι θέμα ντροπής, είναι θέμα επιστημονικής ακρίβειας.
Α, μάλιστα, οι φιλελεύθεροι-νεοφιλέυθεροι, πέστους όπως θες, δεν είναι υποκριτές, αλλά φαντασιόπληκτοι. Τώρα το διόρθωσες!
Για το Deree δε μπορώ να ξέρω τι παραγωγή κάνει, την άποψή μου όμως για το Πανεπιστήμιο Πειραιά το οποίο τελείωσα και τα υπόλοιπα κρατικά πανεπιστήμια, έχοντας κάνει το διδακτορικό μου στο εξωτερικό που μου δίνει μέτρο σύγκρισης, να μην την πω καλύτερα. Όσο για το αν παράγω πρωτότυπη γνώση δεν περιμένω από εσένα να μου το πείς, υπάρχουν καταλληλότεροι (π.χ. διεθνή επιστημονικά περιοδικά) που το κρίνουν.
Και για να αφήσουμε τις αηδίες περί υπαρκτού και ανύπαρκτου σοσιαλισμού, η ουσία είναι ότι από τότε που ο Bohm-Bawerk, ξεσκέπασε τα λάθη στη συλλογιστική του Μαρξ η αριστερά δεν έχει καταφέρει να δώσει μια πειστική απάντηση. Ούτε το ποσοστό κέρδους (profit rate) έχει πέσει παρά το ότι ο λόγος κεφαλαίου-εργασίας είναι πολλαπλάσιος αυτού που ήταν όταν έγραφε ο Μαρξ, γεγονός που αντιτίθεται στις προβλέψεις της Μαρξιστικής θεωρίας, ούτε η ανταλλακτική αξία των αγαθών προσδιορίζεται με βάση την ποσότητα της εργασίας που εμπεριέχει και το οποίο είναι προϋπόθεση για την ύπαρξη υπεραξίας αλλά με βάση την προσφορά και τη ζήτηση, και αντίθετα με ότι οι ομοϊδεάτες σου θέλουν να μας κάνουν να πιστεύουμε τα ποσοστά του ΑΕΠ που πηγαίνουν ως εισόδημα στην εργασία και το κεφάλαιο δεν δείχνουν τάσεις διαχρονικής μεταβολής.
Αυτή τη “γύμνωση του αυτοκράτορα” όπως στο παραμύθι του Άντερσεν, οι σοσιαλιστές (υπήκοοι) προσπαθούν να την κρύψουν με πομπώδεις εκφράσεις, κλισέ, και τη ψευτο-διανοουμενίστικη ρητορική του μεταμοντερνισμού, ορμώμενοι από μια αποκαλυπτική πίστη ότι, όπως έλεγε πρώην καθηγητής μου και φίλος μου κομμουνιστής, “μπορεί να μη ζω τότε, αλλά είμαι σίγουρος ότι ο σοσιαλισμός θα έρθει.” Μόνο που αυτή η νομοτελιακή προσέγγιση της ιστορίας έχει πλέον χαρακτήρα θρησκείας, καθώς οι επιστημονικές υποθέσεις που κατά το Μαρξ θα μας οδηγούσαν εκεί έχουν διαψευσθεί.
Αυτό λοιπόν που μας εμποδίζει να μιλήσουμε δεν είναι έλλειψη σφαιρικής γνώσης, αλλά η δική σου άρνηση να αντικρίσεις την πραγματικότητα ως είναι, και όχι όπως θα ήθελες να είναι. Όταν την ξεπεράσεις και πάψεις να κρύβεις την έλλειψη ιδεών πίσω από λέξεις, έλα να μιλήσουμε όχι με ατάκες του στυλ, “Ακόμα και τα κόκαλα του Τζον Στιούαρτ Μίλ θα έτριζαν με τόσο συντηρητικές απόψεις”, η οποία παρεπιπτόντως δεν απαντά στο ερώτημά μου, αλλά με επιχειρήματα. Αν το καταφέρεις εγώ θα σου μιλήσω για αυτά που σκέφτομαι και ξέρω, και δεν θα σε στείλω να διαβάσεις Hayek, Mises, Tullock, Coase και να σου πω ότι έχω άλλους τόσους καβάντζα. Μέχρι τότε, συνέχιζε να χάνεις το χρόνο σου συζητώντας για την οργάνωση της παραγωγής στο σοσιαλισμό.
Η κατάσταση τελικά παραμένει αμετάβλητη , με όποιον «σοσιαλισμό» και αν καθαρίσεις πάντα θα βρεθεί ένας «σοσιαλιστής» απ’ allouuu που θα έχει και το θράσος αυτή την φορά να σε κατηγορήσει ως συνοδοιπόρο τουλάχιστον ή και απολογητή του «υπαρκτού σοσιαλισμού» ή όπως τον αναφέρει του «κρατικού καπιταλισμού».
Η κατάσταση διαφοροποιείται εδώ βέβαια γιατί ο «απ’ allouuu»προσέρχεται στον διάλογο όπως οι πρώτοι κονκισταδόρες στους ινδιάνους : με μια χούφτα χρωματιστές χάντρες τις οποίες στριφογυρνά αντίκρυ στο φώς του ήλιου για να φάνουν τα γυαλιστερά και φανταχτερά χρώματά τους. «Κακόμοιροι και πρωτόγονοι ινδιάνοι διαβάστε και κανένα βιβλίο δεν κάνει κακό!».
Και πώς να αντισταθεί ένας γιάπις λιμπερτίνος απέναντι στον διανοουμενίστικο ναρκισσισμό ενός πρωτόλειου της πολιτικής φιλοσοφίας;
Ε, λοιπόν όχι μόνο δεν θα αντισταθεί αλλά και φιλάρεσκα θα ξεδιπλώσει ονόματα και αναφορές, ορισμούς και απαντήσεις, εντυπωσιακά αποφθέγματα και όλα αυτά μετά από ώρες ξεσκονίσματος στην βιβλιοθήκη …. Μεγάλη τιμή σου απ’ «allouuu».
Επειδή λοιπόν για κάθε φιλελεύθερο , νεοφιλελεύθερο, αναρχοκαπιταλιστή ή όπως στον διαόλο θέλεις να τον ονομάσεις «alloouuu γι’ αλλού» η ελευθερία δεν είναι πρόφαση το βασικό ερώτημα, όσον αφορά την πολιτική φιλοσοφία, πριν ακόμη αναρωτηθούμε για την μορφή του κράτους και της οργάνωσής του πρέπει να αναρωτηθούμε για το αν θα πρέπει να υπάρχει τελικά οποιαδήποτε μορφή κρατικής οργάνωσης ή όχι (Robert Nozick : Anarchy, State and Utopia 1974 σ.4)
Και γιατί ξεκινάμε με αυτό το ερώτημα , μα γιατί ορίζουμε ως ελευθερία την ανεμπόδιστη εκπλήρωση των ανθρώπινων επιθυμιών (συμφωνεί και ο Bertrand Russell : Freedom and Government 1940 σ.251)
Να πάμε τώρα στην άλλη πλευρά της ελευθερίας, πως μπορώ να είμαι ελεύθερος εάν με κυβερνά το ασυνείδητό μου; Αφού δεν γίνεται ούτε να το εξαφανίσω ούτε να το απομονώσω, η μόνη απάντηση είναι: μπορώ να είμαι ελεύθερος, εάν διαμορφώσω μιαν άλλου τύπου σχέση με το ασυνείδητό μου, μια σχέση χάρη στην οποία θα είμαι σε θέση να ξέρω – στο μέτρο του δυνατού – τι μου συμβαίνει, αυτό που ο Κορνήλιος Καστοριάδης ονομάζει εδραίωση μιας στοχαστικής και αποφασίζουσας υποκειμενικότητας (Figure du Pensable 1999). Μην αμφιβάλεις «απ’ allouuu» όμως πως και ένας λιμπερτίνος μπορεί να διαμορφώσει μιας τέτοια ποφασίζουσα υποκειμενικότητα.
Να θεωρήσω πως καθαρίσαμε με τον ορισμό της ελευθερίας μέσα στα σχήματα συνύπαρξης (βλ. Κορνήλιος Κατοριάδης : Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας σ.260) στην μετουσίωση (βλ. Sigmund Freud : Εγώ και το Αυτό ΧΙΙΙ, σ.258) δηλ. στον εκκοινωνισμό της ψυχής καθώς και στο αγαπημένο σου ψυχαναλυτικό πεδίο «απ’ allouuu»;
Και επειδή εμείς οι λιμπερτίνοι (πρέπει να ζητήσω συγγνώμη για την υπερβολική χρήση του όρου από τον σύντροφο εν ελευθερία Γιώργο Μπούρχα) είμαστε σαν τους Αθηναίους του Περικλή (Επιτάφιος) και η σκέψη μας δεν αναστέλλει την δράση – εσύ «απ’ allouuu» θα βρείς την εικόνα σου στους άλλους αυτούς που η αμάθεια γεννά θράσσος (Θουκυδίδου Ιστορίες Βιβλίο Β’, κεφ. 38-41) – λέμε πως ελευθερία είναι η δύναμη να ενεργούμε ή όχι , ανάλογα με τις οδηγίες του πνεύματος (John Locke Two Treatises of Government 1689 κεφ.ΙΙ Of the State of Nature) , ορίσουμε την ελευθερία της βούλησης του Voltaire σαν πρωταρχική και θεμελιώδη αρχή της ηθικής φιλοσοφίας του φιλελευθερισμού. Απαραίτητα χρειαζόμαστε και ένα ορθολογικό σύστημα ένα σύστημα όχι με μυθική ή θρησκευτική νομιμοποίηση, τον καπιταλισμό (ακόμη και ο Καστοριάδης τον χαρακτηρίζει έτσι για να θεμελιώσει εκεί την κριτική του πως ο ορθολογισμός του καπιταλισμού είναι θεσμισμένος από το ίδιο το σύστημα – Η «Ορθολογικότητα του Καπιταλισμού» σ.12 – για να συμπληρώσει βέβαια παρακάτω πως έτσι και αλλιώς κάθε κοινωνία αυτοθεσμίζεται – ό.π. σ.14).
Και επανερχόμαστε στο πρώτο μας ερώτημα , σχετικά με την αναγκαιότητα της ύπαρξης του κράτους καθώς και της μορφής της οργάνωσής του. Η δυνατότητα του ανθρώπου να επιβιώσει με ελεύθερη βούληση δρώντας σύμφωνα με την ορθολογική του κρίση πραγματώνεται μέσα σε μια κοινωνία ανθρώπων όπου ξεδιπλώνεται ένα ακόμη μοναδικό χαρακτηριστικό του ανθρώπου : να μεταδίδει και να διευρύνει την γνώση του από γενιά σε γενιά καθως και να μεγιστοποιεί το αποτέλεσμα των προσπαθειών του μέσα από την κατανομή της εργασίας (αυτό θα τον γνωρίζεις και εσύ – Adam Smith : An Inquiry into the Nature and Causes of the Wealth of Nations 1776 αλλά και Bernard de Mandeville Fable of Bees Vol. II 1705)
Σε αυτή την κοινωνία έλλογων ανθρώπων λοιπόν , για να μην πολυλογώ και ταλαιπωρώ όχι εσένα «απ΄allouu» αλλά τους υπολοίπους, μπορούμε να δεχτούμε την λειτουργία μιας κυβέρνησης με αποκλειστικό σκοπό τον αντικειμενικό έλεγχο της φυσικής βίας ως μέσου αντεκδίκησης-ανταπόδοσης (Ayn Rand The Nature of Government – The Objectivist Newsletter December 1963). Εδώ κάποιοι φιλελεύθεροι θα διαφωνήσουν για τα όρια της λειτουργίας της κυβέρνησης αλλά μην ξεχνάτε φίλοι μου ότι εδώ κάνουμε καζούρα στον «απ΄allouu».
Και γιατί αυτός ο έλλογος άνθρωπος δεν έχει ανάγκη ισχυρότερης αποτροπής από την απληστία; Δεν χρειάζεται ένα ισχυρό κράτος προστάτη; Εδώ έρχεται η δημιουργία μια ηθικής που δημιουργείται εξελικτικά από την πραγματικότητα , (όπως ο Friedrich August von Hayek στο The Fatal Conceit 1988 τεκμηριώνει) της ηθικής που ο Edmund Burke πολύ παραστατικά περιγράφει : «Οι άνθρωποι είναι άξιοι για πολιτκές ελευθερίες, ανάλογα με την διάθεση που δείχνουν να περιορίσουν ηθικά τις ορέξεις τους, ανάλογα με το πόσο η αγάπη τους για δικαιοσύνη βρίσκεται πάνω από την απληστία τους» ( A Vindication of Natural Society: A View of the Miseries and Evils Arising to Mankind 1756)
Να ισχυριστώ πως υπερασπίστηκα αρκετά το ελάχιστο κράτος που οι φιλελεύθεροι υποστηρίζουν ;
Να τολμήσω να συναντήσω αυτό το σημείο από την ανάποδη – με την κριτική στην Μαρξιστική Θεωρία της Ιστορίας αυτή την κοινωνική και ιστορική δυναμική που βρίσκουμε στο Κεφάλαιο , που όπως μας περιγράφει με τις ρωμαλέες δυνάμεις της παραγωγής θα ξηλώσει αυτές τις καθυστερημένες κοινωνικές υπερδομές όπως η ατομική ιδιοκτησία; Ας σημειώσω εδώ την κριτική του Κορνήλιου Καστοριάδη που ομολογεί πως η ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στον καπιταλισμό τον τροποποιεί , τον μεταλάσσει και δεν φαίνεται ακόμα να τίθονται σε αμφισβήτηση η ουσία των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής (Η Φαντασιακή Θέσμιση της Κοινωνίας- Προσωρινός απολογισμός του Μαρξισμού σ.31-32). Και θα μπορούσα να παραθέσω και άλλες κριτικές , μερικές αντιφατικές , στην βασική σοσιαλιστική σκέψη, την μαρξιστική ανάλυση αν θέλεις μα κράτησα μόνο τον αγαπημένο σου Καστοριάδη (για μένα είναι από τους σημαντικότερους ευρωπαίους διανοητές του 20ου αιώνα γι’ αυτό και κοσμώ τα ράφια της βιβλιοθήκης μου με περισσότερα από 10 έργα του με πρώτο τις απαράμιλλες Δοκιμές του από την δεκαετία του ’40 – έτσι για να ζηλεύεις «απ’allouuu»)
Ποια λοιπόν η θεμελίωση του κράτους για έναν σοσιαλιστή, με πλήρη αποτυχία στην ιστορική πραγματικότητα – έχετε καταλήξει ηθικολόγοι του κερατά.
Θα κλείσω – το πρώτο μέρος της παρέμβασής μου(;) – με τον David Hume : «Οι κανόνες της ηθικής δεν είναι τα συμπεράσματα της λογικής μας»
Ένας ένας μη στριμώχνεστε!
Επειδή δε πήρα απάντηση( η μια από τις πολλές ) για τις ψήφους που πήραν οι “light ελευθεριστές” τη τελευταία φορά που τέθηκαν στη κρίση του εκλογικού σώματος( τι μαύρισμα και καζούρα ήταν αυτή, αφήνει απωθημένα.Άντε πάλι η ψυχανάλυση!), υποθέτω βάσιμα πλέον πως συζητώ με δύο από αυτούς. Μεγάλη τιμή αν αναλογιστεί κανείς, με βάση τα αποτελέσματα, ότι πρόκειται για ένα είδος προς εξαφάνιση.Θα μου παρατηρήσει κάποιος βέβαια, ότι προς εξαφάνιση και είναι το κόμμα των κυνηγών, το οποίο όμως συνεχίζει να διεκδικεί την αποδοχή του κόσμου. Άρα κάντε μία αίτηση στο κράτος(!) για να μπείτε και εσείς σε υπό ανέγερση μουσείο με πολιτικά απολιθώματα.
Αλλά βέβαια για μία ακόμη φορά για όλα φταίει ο αδαής λαός, που δε μπορεί να συλλάβει τα υψηλά νοήματα της ελίτ των “light ελευθεριστών”.θα αντιτείνει κανείς πως διαθέτετε δύο βουλευτές οι οποίοι περιφέρονται από κόμμα σε κόμμα με μοναδικό χαρτί διαπραγμάτευσης μία θέση στο ψηφοδέλτιο της επικρατείας(!).Άμα έχεις αξιόπιστες και αποτελεσματικές ιδέες δε σε φοβίζει τίποτα…
Όλη η αναφορά στη πολιτκή πράξη γίνεται, γιατί ως γνωστόν οι θεωρίες στη πράξη εφαρμόζονται και κρίνονται.Και δυστυχώς στη πράξη, είστε τόσο μη-ορατοι,αδιάφοροι και γραφικοί για τη πραγματική κοινωνία,όσο και κάποιοι εναπομείναντες μαοϊκοί.Το μόνο που μου μένει είναι να δω και εσάς να στρέφεστε στο αντάρτικο!!
Ας αφήσουμε τη πραγματική κοινωνία τώρα και να πάμε στο δικό σας τον εικονικό κόσμο, όπου οι θεωρίες των light ελευθεριστών είναι θέσφατα και αρέσκεστε,κατά βάση μεταξύ σας, μέσα από θεωρητική γυμναστική( οι άλλοι τουλάχιστον έκαναν επαναστατική γυμναστική )να κάνετε αναπαράσταση της κοινωνίας κατά το δοκούν.Άλλωστε ως γνωστόν αν δε συμφωνεί η πραγματικότητα με όσα πρεσβεύει κανείς, τόσο το χειρότερο για τη πραγματικότητα.
Κώστας:Κακοί οι βιομήχανοι όταν “εκμεταλεύονται” τους εργάτες, κακοί και όταν δεν τους εκμεταλεύονται και τα μαζέυουν και φεύγουν. Εμ που είναι το προτελαριάτο να βγάλει το φίδι από την τρύπα? Γιατί κανένας από αυτούς που διαδηλώνουν δεν έχει τα κότσια να πάρει την εταιρία στα χέρια του? Ανάγκη τον έχουν αυτόν που βρίζουν, να τους προσφέρει δουλιά με τους δικούς τους όμως όρους. Αυτή και αν είναι ανηθικότητα!
Πρόκειται για επιστημονική και θεωρητική ανάλυση που τελευταία φορά την άκουσα στη λαική αγορά ανάμεσα σε δύο συνταξιούχους, που τσακώνονταν για τη τιμή των μαρουλιών.Δεν έχω τίποτα βέβαια με τους συνταξιούχους,αλλά είναι τόσο ξεπερασμένη επιστημονικά και ηθικά που ο Μιλ αν την άκουγε θα αυτοκτονούσε πριν την ώρα του, που τον συγκαταλέγετε στους light ελευθεριστές.Ο Μιλ που δεν ήταν σε καμία περίπτωση σοσιαλιστής, άσκησε ηθική( βέβαια προς μεγάλη απογοήτευση του Μιλ, ο κ. Κατρανίτσας διαφωνεί) κριτική στο καπιταλισμό, ο οποίος όπως έγραφε χαρακτηριστικά “αναπαράγει ένα νέο φεουδαλισμό και μια νέα σκλαβιά”.Όσο για το αξίωμα των “light ελευθεριστών” για χωρίς προυποθέσεις ιδιωτική παιδεία ανέφερε: “η εκπαίδευση του ατόμου αποτελεί θεμελιώδη προύποθεση της ελευθερίας του και ότι η έλλειψη εκπαίδευσης ή η ανεπαρκής εκπαίδευση είναι η πηγή απαράδεκτης αδικίας”.Το αξιώμα επομένως του “ότι πληρώσεις τέτοια εκπαίδευση λαμβάνεις” είναι πολύ φιλελεύθερο!
Για να μην αναφερθώ στο παραλήρημα του αξιοσέβαστου Κώστα για τις θυσίες της μαμάς Κυριακοπούλου, οι οποίες μόνο σε δακρύβρεχτες ελληνικές ταινίες του 60(“Αμάρτησα για το παιδίμου”) στέκονται.Όσο για τα πνευματικά προσόντα που ανέφερε, ας αναλογιστεί τι συμβαίνει στη περίπτωση που άλλος ένας, ο οποίος έχει τα ίδια πνευματικά προσόντα με το κ. Κυριακόπουλο(όχι και πολύ δύσκολο άλλωστε),συναγωνίζεται για την ίδια κοινωνική θέση και τις ίδιες απολαβές.Παίζουν με τους ίδιους κανόνες ή το παιχνίδι είναι στημένο;Αρκετά λοιπόν με τις φούσκες περί “στο καθένα σύμφωνα με τις ικανότητες του…”.
Είπαμε αυτά στέκουν μόνο στο εικονικό κόσμο σας.Γελάω και μόνο στην ιδέα τι αντικειμενική και σφαιρική μόρφωση θα λάβουν οι φοιτητές στο ιδιωτικό πανεπιστήμιο, που θα διδάσκουν αυθεντίες των “light ελευθεριστών”.Για το επίπεδο κανενός κέντρου ελευθέρων σπουδών τύπου ALBA καλοί είναι. Τι θέλετε και μπλέκεται με την επιστημονική αλήθεια;
Καλύτερα να πάτε να γίνετε σύμβουλοι του φιλελεύθερου και δημοκράτη Πούτιν.Ξέρετε εσείς…
Ακόμα, μόνο και μόνο η διαχρονικότητα και οι βιβλιογραφικές αναφορές στο έργο του Μαρξ σε σχέση με τον Bohm-Bawerk αρκούν.Θυμίζει το ανέκδοτο:ποιος είναι ο μουσάτος δίπλα στον Bohm-Bawerk;
ΥΓ1:Αυτά τα ολίγα, γιατί παρά τους μύθους που κυριαρχούν οι αριστεροί εργάζονται και μάλιστα πολύ και δεν περιορίζονται μόνο σε θεωρητική γυμναστική για την αυτοικανοποίηση τους.Άλλωστε δε με έπεισε κανείς σας ότι μιλώ με αντIκρατιστές και όχι με φανατικούς οπαδούς του κρατικού καπιταλισμού( Αν το κράτος φταίει βάλτα με το κράτος, όχι με τον Κυριακόπουλο. Αλλά φαίνεται τελικά ότι αυτό που σε ενοχλεί ήταν ότι η μαμά Κυριακοπούλου κατάφερε και τα άρμεξε ενώ η μαμά αλλουυυ όχι). Βρείτε τα πρώτα με τον εαυτό σας.Δεν είναι αργά άλλωστε για να ξεκινήσετε ψυχανάλυση.Τα συμπτώματα είναι εμφανέστατα.
ΥΓ2: Όσο για τον αναρχοκαπιταλιστή και αυτομάτως μέγα σουρρεαλιστή κ. Κατρανίτσα, το ξεσκόνισμα της βιβλιοθήκης του, αν κρίνουμε από το πως κρίνει τον Μιλ(ηθικολόγο του κερατά) και πως ερμηνεύει αποσπασματικά σαν κομματικός αντιπρόσωπος τον Καστοριάδη,μπορεί άνετα να πάρει θέση στη μεγάλη στρατιά των στρατευμένων “διανοουμένων”. Δεν έχει κανένα νόημα όσον αφορά την αναζήτηση της αλήθειας, το να του παραθέσω, άλλες 10 διαφορετικές ερμηνείες του Καστοριάδη,Χιούμ,Λοκ κτλ.Είναι σαν να συζητάς με πολιτικό κομισάριο της ΕΣΔΔ αναφορικά με την ορθότητα του σταλινισμού.
Ενδεικτικά και μόνο, είναι βέβαιο πως θα συγχέει την “αυτονομία” του Καστοριάδη με το δικαίωμα στο ελεύθερο επιχειρείν και την κοινωνική ευθύνη του Σμιθ με τα προγράμματα εταιρικής ευθύνης των επιχειρήσεων.Αναφέρεται στο Μπερκ ο οποίος αποκήρυξε τη Γαλλική επανάσταση.Οι μεγαλύτεροι πολέμιοι της ψυχανάλυσης σήμερα είναι οι νεοσυντηρητικοί του Μπους και ο κ. Κατρανίτσας.Από τους πρωτους που μίλησαν για την “ελευθερία για” ήταν ο Λοκ,όταν παραβιάζεται το κοινωνικό συμβόλαιο.Όσο για το Χάγιεκ τον θρηνούν οι ελάχιστοι που θρήνησαν και τον Φρίντμαν.Κανείς δε θα τον θυμάται σε λίγα χρόνια, όπως δε θυμάται κανείς και “το τέλος της ιστορίας” του ΦΟυκουγιάμα.
Ο τρόπος που παραθέτει τα αποσπάσματα των βιβλίων του θυμίζει το τρόπο που στο ΚΚΕ παραθέτουν τη μαρξιστική βιβλιοθήκη.Όσο για το κεφάλαιο το μόνο που θα έχει διαβάσει, είναι ο τίτλος του.
Όσο για τη καζούρα, με τιμή τον συγκαταλέγω, ως τρόπο σκέψης, στη μεγάλη συλλογή με κιτς αντικείμενα του Μπουτάρη!
Μπορεί τον εχθρό να τον βλέπετε στους παλαιοκομμουνιστές, αφού στο τρόπο σκέψης τους αναγνωρίζετε και σας αναγνωρίζουν, όμως να είστε βέβαιοι ότι “θα την βρείτε από αλλουυυ”.
“Η κοινωνική αυτονομία παράγει την ηθική”. Κορνήλιος Καστοριάδης
“Γυμναστείστε” τώρα και αυτοικανοποιηθείτε “ελεύθερα”, η ζωή σας ξεπερνά.
Χαίρομαι πραγματικά, γιατί αντιλήφθηκες «απ’allouuu» (αλήθεια δεν βρίσκω καθόλου πρακτικό το ψευδώνυμο που διάλεξες-ειδικά έτσι όπως το τροποποίησα εγώ) ότι το προηγούμενο μου σχόλιο ήταν μια «σουρεαλιστική» απαρίθμηση σχεδόν τυχαία συνδεδεμένων ρήσεων πραγματικά μια τεχνική που αρμόζει σε αριστερό διανοούμενο σε τοποθέτηση του σε συνεδρίαση των κατά τόπους σοβιέτ. Ήταν , όπως σωστά παρατήρησες μια προσπάθεια εντυπωσιασμού (και ειλικρινά ήταν και ευκαιρία να ξεσκονίσω την βιβλιοθήκη μου!).
Άρα πρώτα πρέπει να παραδεχτώ πως έχεις κερδίσει την εκτίμησή μου.
Μα γιατί επειμένεις να συνδέεις και εμένα και άλλους σχολιαστές με ότι σε βολεύει – με τον Μπους, με κομισάριο ή και με χαρακτηρισμούς που ειλικρινά δεν βρίσκω να μη μου προσιδιάζουν.
Είμαι σίγουρος πως μπορείς να γίνεις πιο προκλητικός μα συνάμα να δώσεις και μεγαλύτερο ενδιαφέρον στην ανταλλαγή αυτών των σχολίων.
Δεν μας πληγώνεις όσο πρέπει με το να προσπαθείς να απαριθμήσεις τις ψήφους που μπορεί ένας φιλελεύθερος κομματικός φορέας να συγκεντρώσει στις εκλογές. Και να μην σου πω πόσο μηχανιστικά φαίνεσαι να ερμηνεύεις την κοινωνική εξέλιξη προφητεύοντας την τοποθέτηση των φιλελεύθερων στο Μουσείο Απολιθωμάτων της ανθρώπινης ιστορίας.
Αναμένω…………
Πραγματικά δεν μου έχει απομείνει ούτε η στοιχειώδης περιέργεια, ούτε το ελάχιστο επιστημονικό ενδιαφέρον για να συνεχίσω αυτό τον ιδιότυπο διάλογο.
Από τη “καζούρα” πηγαίνουμε στη σεβαστή ανταλλαγή σχολίων και στη μη-πρόκληση;Tι οβιδιακές μεταμορφώσεις είναι αυτές σεβαστέ κύριε Κατρανίτσα;
Τώρα σαν αθώο παιδί απορείτε επειδή σας ταυτίζω με κομισάριο της ΕΣΔΔ;Δείξτε μου μία, δε θέλω δεύτερη, περίπτωση που προχωρήσατε σε αυτοκριτική.Ποιοι άλλοι το κάνουν αυτό στη χώρα μας;
To ψευδώνυμο “αλλού” χαρακτηρίζει το πως αισθάνεται και τοποθετείται κάποιος στο διάλογο που διεξάγεται στη χώρα μας ανάμεσα σε δύο πολιτικές “θρησκείες”.Των παλαιοκομμουνιστών και των νεοφιλελευθέρων σε όλες τις δυνατές συσκευασίες.
Η επιμονή σας να τους πολεμάτε τόσα χρόνια σας έκανε σε νοοτροπία ένα με αυτούς.
Μιλάτε για ειλικρινή διάλογο, όταν γράφεται επισήμως ότι το μεγαλύτερο καρτέλ στη χώρα μας το έχει ο πρόεδρος του ΣΕΒ-ο οποίος μάλιστα πιέζει για μεταρρυθμίσεις- και εσείς σφυρίζετε αδιάφορα;!
Έρχεσθε μετά και μου μιλάτε για τον αντικρατιστή Φρίντμαν και το θέσφατο της ελεύθερης λειτουργίας της αγοράς;Kαι σαν να μην έφθαναν αυτά προσβάλεστε και από πάνω όταν κάνω λόγο για φαντασιώσεις και ψυχανάλυση.
Από τα παραπάνω συνάγεται ότι δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο λαός δε σας λαμβάνει στα σοβαρά, εξαιτίας της ασυνέπειας ανάμεσα στα έργα και στα λόγια.Η πολιτική πράξη που λέγαμε…
Αποζητάς τώρα ουσιώδη διάλογο, ενώ το μόνο που έκανες μέχρι τώρα είναι να απαξιώνεις ελαφρά τη καρδία και χωρίς επί της ουσίας διάλογο, διανοητές που είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κάποιος μαζί τους, δε μπορεί παρά να τους αναγνωρίσει κάποιο πνευματικό έργο.
Αναφέρθηκα στον Rawls,τον Μιλ,τον Κονδύλη,τον Σμίθ (οι οποίοι βέβαια μόνο σοσιαλιστές δεν είναι) και από την άλλη μερία είδα μόνο ένα κουτσουρεμένο και εν πολλοις διαστρεβλωμένο σχόλιο για τον Καστοριάδη.
Για ποια επιστημονική αλήθεια αγωνιάτε κ. Κατρανίτσα;
Με την πολεμική νοοτροπία που κουβαλάτε απλώνετε το χέρι σε όσους υποστηρίζουν ότι οι κοινωνικές θεωρίες κρίνονται μόνο στους δρόμους και τα οδοφράγματα.
Για να το κλείσω κάπου εδώ,επιμένω ,ως βάση της ευρύτερης συλλογιστικής μου, ότι πίσω από κάθε αλήθεια κρύβονται υλικά( για να μην πω ταξικά και κοκκινίσετε)συμφέροντα.
Δεν με πείθετε ότι υπερασπίζεστε με τόσο πάθος απλά και μόνο την ελευθερία και όχι κάτι άλλο πιο χειροπιαστό.
Κάποιος στην αρχή αναρωτήθηκε “που στο καλό βρίσκεται ο διάλογος ιδεών”.Με όσα επακολούθησαν για το μόνο που με πείσατε είναι ότι “φωνάζει ο κλέφτης”, και για αυτό ακολούθησε το σχόλιο για το μουσείο πολιτικών απολιθωμάτων.
“Το πρώτο μέλημα ενός στρατηγού είναι να γνωρίζει τον εχθρό του”.Κλάουσεβιτς
Να είστε βέβαιοι ότι “θα την βρείτε από αλλουυυ”.
”
Μου κάνει μεγάλη εντύπωση η αφελέστατη άποψη που υποβόσκει στο παραπάνω γραπτό, ότι η φιλοσοφική δικαίωση ενός ιδεολογικού χώρου εξαρτάται από την απήχηση που θα συναντήσει στις εκλογές. Αυτό μόνο ο “Αλλού” και ο Χριστόδουλος (με τα 3 εκατομμύρια υπογραφές που κουβαλάει) θα μπορούσαν να το υποστηρίζουν… Και οι Ναζί κύριε μου σάρωναν στις εκλογές της Δημοκρατίας της Βαιμάρης.
Εμπρός λοιπόν, διορθώστε τώρα το απλοικό σχήμα σας, με κάποια εξίσου απλοική ατάκα τύπου, “οι προτιμήσεις της πλειοψηφίας κρίνουν την ορθότητα ή τη γραφικότητα μιας ιδεολογίας παρεκτός όταν τούτη η πλειοψηφία ψηφίζει ναζί” …
allouuu και αλλούθε, κατάφερες πάλι να γεμήσεις κάμποσες παραγράφους λέξεις χωρίς να πεις τίποτα. Στα βασικά ερωτήματα τουμπεκί.
– Υπάρχει η υπεραξία ή όχι? Τα δεδομένα λένε όχι, και χωρίς τη θεωρία της υπεραξίας καταρέει όλο το Μαρξιστικό οικοδόμημα.
– Στέκει η ψυχαναλυτική ερμηνεία των κοινωνικοε-οικονομικών συστημάτων που επιχειρεί και ο Καστοριάδης? Και εκεί η ψυχολογία ως επιστήμη έχει δώσει απάντηση.
– Είναι ηθικό κάποιος να χρησιμοποιεί την κρατική βία για να αφαιρεί από κάποιον άλλο υλικά αγαθά που απέκτησε με την προσπάθειά του ή και την τύχη, απλά και μόνο επειδή ο ίδιος ήταν άτυχος ή ανίκανος?
Αντί για αυτό έγραψες κατεβατά από χαρακτηρισμούς, προφητείες, και πειράγματα όπως αυτά που κάνουν οι οπαδοί της μιας ομάδας στους οπαδούς της άλλης (επειδή είπες κάτι για καφενεία). Ανέφερες δε τα ονόματα Μιλ, Σμιθ, κ.λπ. αλλά δεν είπες κάτι για τις ιδέες τους. Απλώς, για μια ακόμα φορά αερολόγησες. Τέλος, αν διάβαζες πιο τακτικά αυτό το μπλογκ θα είχες δει ότι τον ΣΕΒ ως καρτέλ τον είχα καταγγείλει εγώ προσωπικά, όπως και τη ΓΣΕΕ για τον ίδιο ακριβώς λόγο.
Όλα αυτα επιβεβαιώνουν τον αρχικό χαρακτηρισμό μου, καθώς και ότι είνα χάσιμο πολύτιμου χρόνου να συνεχίσω να σου απαντάω.
Συνέχισε την ψυχανάλυση allouu, δεν σου κρύβω ότι δεν πρέπει να είσαι και πολύ αισιόδοξος – μόνο ο λαός μπορεί να σε δικαιώσει, ο λαός του Dream Show
Ο λαός του Dream Show είναι γνήσιο τέκνο του υπερκαταναλωτισμού και της γκλαμουροποίησης που είναι τα καύσιμα της “ελεύθερης” αγοράς του “δημιουργικού” και “καινοτόμου” επιχειρείν-marketing-εταιρική ευθύνη-δημόσιες σχέσεις-πάνω απ όλα η κονόμα-χέσε ψηλά και αγνάντευε, προκειμένου να επιβιώσει μέσω της αποβλάκωσης.
Πρώτα φτιάχνετε τον φρανκεσταιν και μετά κλαίγεστε γιατί δεν σας προτιμά στις εκλογές.Αρχίζω και σας συμπαθώ…
Δυστυχώς είστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως και αντιφατικοί στο DNA σας.
Πάντως για το κ. Κατρανιτσα είμαι έστω και ελάχιστα αισιόδοξος ότι μπορεί να δει, έστω και λίγο αργά, τη χίμαιρα.
Άμα με πεθυμήσετε να ξέρετε ότι διαθέτω βήμα για να εκφράζομαι( δεν είναι περιθωριακό μη κρυφογελάτε).
Στο επανειδείν
ΥΓ1 Βασικά αποχωρώ με μία βασική απορία.Είναι libertartian να είσαι σύμβουλος σε ένα ηγέτη που τον κατηγορείς για αυταρχικές μεθόδους και ανελευθερία(βλέπε Πούτιν);Το αντιφατικό DNA που λέγαμε..
Και να μην ξεχνάτε ποτέ: “θα σας βρει από αλλουυυ”.
Ευχαριστώ ειλικρινά για τη φιλοξενία.
Αν και μπορεί να θεωρηθεί διπλή ασέβεια αυτή η παρέμβασή μου, (1) ασέβεια για το γεγονός ότι η συζήτηση αυτή έληξε ήδη, προ εξαμήνου, και (2) ασέβεια για το γεγονός ότι οι γνώσεις των προλαλησάντων σε θέματα τα οποία (ως φαίνεται) έχουν σπουδάσει εκτενώς, καθόλου δεν μπορούν να συγκριθούν με τη δική μου… μεγαλοπρεπή ημιμάθεια (προς το παρόν) για αμιγώς οικονομικο-πολιτικά θέματα, θα ήθελα να προσθέσω 2-3 πραματάκια σε όσα ειπώθηκαν, με στόχο όχι την αναμόχλευση… ιντερνετικών παθών, αλλά τη δημιουργική επανεξέταση κάποιων θεμάτων από εντελώς άλλες οπτικές γωνίες (νομίζω).
Επειδή μάλιστα ο πατέρας μου υπήρξε οικονομολόγος, και… σιχάθηκα αυτή την επιστήμη μεροληπτικά και αδικαιολόγητα, κάποτε, σαν πολύ νέος και οργισμένος, τώρα που… ισορρόπησα ευελπιστώ ότι δεν θα τρίξουν τα… κόκκαλά του με όσα θα τολμήσω να προσθέσω… 🙂
Κατ’ αρχήν, με προβληματίζει το γεγονός ότι ο πλούτος αυξάνει ραγδαία σε όλο και πιο λίγους ανθρώπους, ενώ η φτώχεια εξαπλώνεται σε ολοένα και περισσότερους. Προφανώς, είτε υποστηρίζετε αυτό το φαινόμενο, είτε όχι. Αν το υποστηρίζετε, σαν κάτι σωστό, πάω πάσσο (που λένε). Αν δεν το υποστηρίζετε, ΤΙ προτείνετε για να μειωθεί; (απευθύνομαι βέβαια σε φιλελεύθερους).
Δεύτερον, οι νόμοι περί κληρονομίας είναι δίκοπο μαχαίρι. Ειλικρινά δεν έχω πρόβλημα αν κάποιοι γονείς μοχθούν “για τα παιδιά τους” και τα εφοδιάσουν όσο μπορούν καλύτερα. Ομως… ΠΟΣΟ καλύτερα; Και γιατί -τελικά- να μοχθούν ΜΟΝΟ για τα δικά τους παιδιά και όχι για τα παιδιά των… εργαζομένων (στις ίδιες τους τις επιχειρήσεις). Νομίζω ότι ο Bill Gates έδωσε κάποια δείγματα ότι… ενδιαφέρεται ΚΑΙ για το δεύτερο, αφού (αν τον πιστέψουμε) δήλωσε ότι θα χαρίσει 95% (ή κάτι τέτοιο) της περιουσίας του! Μήπως λοιπόν ο υπερβολικός μόχθος για “τα δικά μας παιδιά” αποκρύπτει έναν υπερβολικό και εσωστρεφή ατομισμό, που είναι τελικά ικανός να φτάσει στα όρια της αντι-κοινωνικότητας; Σιγά με τον γιόκα σου, μεγάλε επιχειρηματία Τάδε. Με… ένα απλό υποπολλαπλάσιο, αν τον εφοδίαζες, ΠΑΛΙ θα ήταν απολύτως και εντελώς εξασφαλισμένος καλύτερα από άλλους.
Στο προηγούμενο που ανάφερα, ένας (ας πούμε) “ανοιχτόμυαλος σοσιαλιστής” ίσως και να πρότεινε φορολογικές απαλλαγές για όσους επιχειρηματίες τολμήσουν να πράξουν το ίδιο με τον Μπιλ Γκαίητς, ή όσες επιχειρήσεις αντιμετωπίσουν τους εργαζόμενους ΜΕΣΑ σε αυτές, ως συνεταίρους και όχι σαν “αενάως υπαλλήλους”. ΗΔΗ, πολύ σοβαρές εταιρείες προσφέρουν μερίδια στα κέρδη (π.χ. με options). EXETE KANA ΠΡΟΒΛΗΜΑ με αυτή την καινοτομική προοπτική;
Τέλος, ένα “κράτος” που μετατρέπεται σε συλλογική ιδιοκτησία των πολιτών του, με μετοχές και άλλα μέσα, ένα κράτος που γίνεται ΚΑΙ επιχειρηματίας με διαφάνεια και με συνέπεια, νομίζω ότι δεν είναι κάτι ξένο προς τις αρχές σας. Η κάνω λάθος? Βεβαίως αυτό είναι ουτοπικό ίσως για την Ελλάδα.
Αλλά… μια και είπα “ουτοπικό” και ορισμένοι από εσάς προβάλλετε τον ρεαλιστή και πραγματιστή εαυτό σας, πείτε μου σας παρακαλώ, ΠΩΣ είναι δυνατόν σε όλες τις άλλες επιστήμες και τέχνες, η “ουτοπική” φαντασία αποτέλεσε τον πυρήνα καινοτομικών τρόπων σκέψης που αναβάθμισαν τον πολιτισμό, ενώ στο δικό σας τομέα, τον τόσο σημαντικό, η αξιοπρεπής αυτή Κυρία, η Φαντασία Μασ, υποχρεούται να παίζει το ρόλο… φαντασιόπληκτης υπηρέτριας; Μήπως επειδή δεν ανήκει στη δική σας… οικογένεια, αγαπητοί διανοητές; 🙂
Είχα πολλά άλλα να πω, αλλά θα σας απαλλάξω περιττολογιών, αναμένοντας τυχόν απαντήσεις σας με εκτίμηση, ουτοπικότητα σκέψεως, ρεαλισμό δράσης, και… χιούμορ (πάνω απ’ όλα)!
Σας υπερ-ευχαριστώ
Γιώργος Α. Στάθης