Κυβερνητική απραξία και πολιτική αξιοπιστία
Νοέ 9th, 2006 | Δημήτρης Σκάλκος| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
Του Δημήτρη Σκάλκου
Για την φιλελεύθερη πολιτική σκέψη, συνετή κυβέρνηση είναι αυτή που, σε γενικές γραμμές, κυβερνά λιγότερο.
Η πολυνομία και η πληθώρα διοικητικών πράξεων συνεπάγονται υψηλό κόστος συναλλαγών, εκτρέφουν τη γραφειοκρατία και τη διαφθορά, αποθαρρύνουν την ιδιωτική πρωτοβουλία, περιορίζουν την δημιουργικότητα, συχνά δε και την ελευθερία των πολιτών.
Η αποτελεσματική διακυβέρνηση προϋποθέτει την αξιοποίηση ενός μικρού και ευέλικτου κρατικού μηχανισμού από ένα συνεκτικό κυβερνητικό σχήμα, με ιεραρχημένους στόχους και αποσαφηνισμένες προτεραιότητες.
Καθώς συμπληρώνονται δυόμιση χρόνια διακυβέρνησης της χώρας από τη Νέα Δημοκρατία, είμαστε σε θέση να εξάγουμε, με σχετική ασφάλεια, τα πρώτα συμπεράσματα για το μοντέλο διαχείρισης που ακολουθεί η κυβέρνηση.
Δυσκολευόμαστε βέβαια να αποδεχτούμε ότι η καραμανλική Νέα Δημοκρατία υιοθέτησε εσχάτως τις απόψεις του Χάγεκ και του Μίζες περί ελάχιστου κράτους.
Αντίθετα, το ακολουθούμενο μοντέλο διακυβέρνησης συνίσταται στη διαδικαστική διεκπεραίωση των κρατικών υποθέσεων και την αντιμετώπιση των αναπόφευκτων κρίσεων, με στόχο το μικρότερο δυνατό πολιτικό κόστος και την ελαχιστοποίηση της κυβερνητικής φθοράς. Η κυβέρνηση περισσότερο μοιάζει να περιορίζεται στη γλυκιά νωθρότητα της απραξίας και να απολαμβάνει την έλλειψη των ψυχοφθόρων πολιτικών συγκρούσεων.
Στη γλώσσα των διοικητικών σπουδών γίνεται λόγος για «αναξιοπιστία της εκτελεστικής πολιτικής» (executive policy unreliability), όρος που χρησιμοποιείται για να περιγράψει τον βαθμό στον οποίο οι δεσμεύσεις ευρύτερης πολιτικής της κυβέρνησης δεν εφαρμόζονται, ή εφαρμόζονται περιορισμένα, εντός ορισμένου χρόνου.
Οι Ζαν Μπλοντέλ (Jean Blondel) και Νικ Μάνινγκ (Nick Manning), σε έρευνά τους που δημοσιεύτηκε στην επιθεώρηση «Πολίτικαλ Στάντις», διακρίνουν τρία αίτια κυβερνητικής απραξίας:
• τη συλλογική κυβερνητική αναξιοπιστία (collective governmental unreliability),
• τη γραφειοκρατική αναξιοπιστία (bureaucratic unreliability) και
• την ατομική υπουργική αναξιοπιστία (individual ministerial unreliability).
Ακολουθώντας το παραπάνω μοντέλο, αδυνατούμε να αποδώσουμε το περιορισμένο κυβερνητικό έργο στην ατομική αναξιοπιστία των μελών του υπουργικού συμβουλίου, παρά το γεγονός πως είναι ολοφάνερη η ανεπάρκεια ορισμένων εξ αυτών. Άλλωστε, οι περισσότεροι μετείχαν σε προηγούμενες κυβερνήσεις και η εμπειρία καθώς και οι ικανότητες τους είναι δεδομένες.
Ακόμη, δεν μπορεί να γίνει λόγος για γραφειοκρατική αναξιοπιστία, αν και είναι πρόδηλο ότι αποτελεί τροχοπέδη για τον εκσυγχρονισμό της χώρας.
Τούτο διότι δεν προχώρησε στη υιοθέτηση νέων οργανωτικών σχημάτων πέρα από τις αναπόφευκτες αλλαγές προσώπων και τη συμβολική μετονομασία πολλών υπουργείων. Αντίθετα, φαίνεται αποφασισμένη να λειτουργήσει με τις υφιστάμενες οργανωτικές δομές.
Ουσιαστικά η μέχρι σήμερα πορεία της κυβέρνησης εξηγείται με το μοντέλο της συλλογικής κυβερνητικής αναξιοπιστίας.
Σύμφωνα με την παραπάνω μελέτη, το πρώτο στάδιο της κυβερνητικής διαδικασίας αφορά τη διακήρυξη των στόχων-πολιτικών και ακολουθείται από το στάδιο της προετοιμασίας λεπτομερών σχεδίων δράσης (blue prints) και προτάσεων προϋπολογισμού.
Κάτι τέτοιο δεν υπήρξε στην προκειμένη περίπτωση και αξίζει να γίνουν πάνω σε αυτό ορισμένες παρατηρήσεις:
1. Κατά την προεκλογική περίοδο έγινε φανερό ότι, η Νέα Δημοκρατία δεν διέθετε επεξεργασμένες προτάσεις πολιτικής.
Ουσιαστικά, με την εξαίρεση ίσως του προγράμματος για την υγεία, επρόκειτο για έκφραση καλών προθέσεων και επανάληψη αφόρητων κοινοτοπιών, από τις οποίες υποφέρει το σύνολο σχεδόν του πολιτικού κόσμου της χώρας.
2. Η σύνθεση του υπουργικού συμβουλίου κατέδειξε ότι η παρούσα κυβέρνηση στερείται συγκεκριμένου ιδεολογικο-πολιτικού στίγματος και αντανακλά περισσότερο εσωκομματικές ισορροπίες.
Αναπόφευκτα οι υπουργοί κινούνται σε διαφορετικές κατευθύνσεις και οι μεταξύ τους διαφωνίες και συγκρούσεις προτεραιοτήτων προκύπτουν εντελώς φυσιολογικά.
Το γεγονός αυτό, σε συνδυασμό με το ισχύον πρωθυπουργικό σύστημα, οδηγεί στον ασφυκτικό συντονισμό από τον πρωθυπουργό και στον συγκεντρωτισμό με αναπόφευκτες συνέπειες στο κυβερνητικό έργο (καθυστερήσεις, κ.λπ).
Υπό αυτό το πρίσμα πρέπει να ερμηνευτούν και οι ήδη καταγραμμένες παλινωδίες στην επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, καθώς απουσιάζει μία συνεκτική ιδεολογική πλατφόρμα, που να λειτουργεί ως πόλος εναρμόνισης αντιλήψεων και αυτοματοποιημένης αντίδρασης στα ζητήματα.
Έτσι λοιπόν, το επικοινωνιακό έλλειμμα για το οποίο τόσος λόγος γίνεται, είναι περισσότερο το επιφαινόμενο παρά η αιτία της επιδεινούμενης εικόνας της κυβέρνησης.
3. Τέλος, δεν πρέπει να παραγνωρίζεται ότι, στο επίπεδο της πολιτικής στρατηγικής, η ακολουθούμενη κυβερνητική πρακτική είναι σύμφωνη με τις επιταγές του περίφημου ιδεολογήματος του «μεσαίου χώρου», που ουσιαστικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά η ιδιότυπη εφαρμογή του «catch-all party» στα ελληνικά δεδομένα, δηλαδή την διαμόρφωση ενός κόμματος, οι πολιτικές του οποίου δεν έχουν «γωνίες» και με το οποίο μπορούν να ταυτιστεί το μεγαλύτερο κομμάτι της «κοινής γνώμης».
Η από-ιδεολογικοποίηση μοιάζει να προσφέρει βραχυπρόθεσμα εκλογικά οφέλη ως αντιπολιτευτική γραμμή (κύρια περιορίζοντας τις αρνητικές γνώμες και εισπράττοντας την φθορά του εκάστοτε κυβερνώντος κόμματος), ως κατευθυντήρια κυβερνητική γραμμή όμως, δημιουργεί περισσότερα προβλήματα από όσα επιλύει.
Έτσι, η προεκλογικά και σε όλους τους τόνους, εξαγγελθείσα από τη Νέα Δημοκρατία «επανίδρυση του κράτους», που βασίστηκε στην απόλυτα ορθή εκτίμηση της ανάγκης ριζικής μεταρρύθμισης του τρόπου οργάνωσης και λειτουργίας της κρατικής μηχανής, μοιάζει να περνά γρήγορα στη λήθη και να καταγράφεται στο μεγάλο βιβλίο των άτυχων πολιτικών όρων.
Σε αυτό το πλαίσιο, η πρόσφατη επ’ αόριστο χρονικό διάστημα αναβολή της προγραμματισμένης παρουσίασης της έκθεσης με τον φιλόδοξο τίτλο «Συνταγματική αναθεώρηση για ανταγωνιστική οικονομία σε ένα κοινωνικό κράτος δικαίου», που εκπονήθηκε από τη νεοσυσταθείσα Επιτροπή Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων (ΕΔΙΜΕΤ) του υπουργείου Οικονομίας & Οικονομικών, σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί έκπληξη για τους προσεκτικούς παρατηρητές των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα μας.
Συμπερασματικά, είναι πλέον προφανές πως οι συνεχείς αναβολές στην προώθηση των παραπάνω μεταρρυθμίσεων, στο βαθμό που δεν μπορούν να αποδοθούν πλέον σε συγκεκριμένους περιορισμούς του πολιτικού περιβάλλοντος (πχ. ολυμπιακοί αγώνες), ενισχύουν τις απόψεις όσων εξέφρασαν αμφιβολίες για την ετοιμότητα της Νέας Δημοκρατίας να αναλάβει τη διακυβέρνηση του τόπου. Ακόμη χειρότερα, θέτουν υπό αμφισβήτηση την ίδια την πολιτική αξιοπιστία της κυβέρνησης.
——————————————————–
* Η αρχική μορφή του κειμένου δημοσιεύτηκε τον Απρίλιο του 2005 στην ιστοσελίδα της Προοδευτικής Πολιτικής, έκτοτε όμως ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει.
Κι όμως, όχι απλά τροχοπέδη…
Η Ελλάδα και το πανίσχυρο πρωθυπουργικό της σύστημα. Και τι δεν θα δινα για λίγο ενίσχυση των αρμοδιοτήτων του διακοσμητικού μας Προέδρου της Δημοκρατίας.
Η αναξιοπιστία ως προς το υποτιθέμενο πρόγραμμά της είναι δεδομένη, καθώς και η απραξία της σε σοβαρά ζητήματα. Η “αναπτυξιακή” ποτιτική της δε είναι απούσα και μάλλον εντελώς αντίθετη από την έννοια της ανάπτυξης. Η απραξία όμως δεν αφορά τις επονομαζόμανες “μεταρρυθμίσεις”. Η κυβέρνηση ενός κράτους καλείται να εκφράσει την θέληση του λαού που την εξέλεξε. Τίποτε περισσότερο και τίποτε που να αφορά μια περιορισμένη μερίδα του λαού ή λαούς άλλων κρατών.
Ο πρόεδρος της Ελλάδας οπως τον διαμορφωσε ο Στεφανοπουλος και τον συνεχιζει οσο μπορει ο Παπουλιας ειναι να κανει επισκεψεις στο εξωτερικο και να παρεμβαινει σε κοινωνικα θεματα που αγνοουν οι πολιτικοι. Δυστηχως ειναι καλυτερα να μεινει αυτος ο ρολος γιατι αλλιως θα εχουμε κυβερνησεις που φοβουνται να μπουν στο αεροπλανο και να κανουν μια επισκεψη στους ομογενεις ή σε άλλα κρατη. Ισως και να μην εχουν το χρονο.
Οσο για την Ν.Δ. βλεπω μια απο τα ιδια, ισως και χειροτερα απο το ΠΑΣΟΚ του 2004. Παντου γινονται προσληψεις στο δημοσιο, κουμπαριες κτλπ δινουν μια πολυ ασχημη εικονα που ομως δεν μπορει να την εκμεταλευτει το ΠΑΣΟΚ του ΓΑΠ. Ισως γιατι μεσα στο ΠΑΣΟΚ υπαρχουν “συντροφοι” που αναπολουν το ΠΑΣΟΚ του 80 ίσως γιατι δεν γουσταρουν τους νεωτερισμους του ΓΑΠ. Πιστευω οτι πρεπει ο κοσμος να ακουσει και λιγο τι εχει να πει ο ΓΑΠ αλλά και το ίδιο το ΠΑΣΟΚ να παρει πολιτικο στιγμα στο κεντρο, διπλα στον μικρο επιχειρηματία, στον πτυχιουχο που δουλευει για 600 και 700€, στις επιχειρησεις που δεν μπορουν αλλο με την φορολογια που εχει βαλει η Ν.Δ. και οχι σε κλικες και συντεχνιες του δημοσιου που ολοι ξερουμε ποιες ειναι.
“Πιστευω οτι πρεπει ο κοσμος να ακουσει και λιγο τι εχει να πει ο ΓΑΠ”
Dysthxws o GAP mas mperdeyei.Giati den mporei otan milaei sthn enwsh biomhxanwn na tasetai yper idiotikwn panephsthmiwn kai meta apo mhnes otan fernei tetoia protash h ND na to paizei tse guevara.Ase pou teleytaia fainetai na ton katapye o vourkos toy vatheous pasok.Sthn pragamtikothta ideologikos kyvernhths ths xwras einai o alavanos.
Eidate proxthes ton tsitouridh poso perhfana dhlwne pws katafere mazi me th gallia kai italia na stamathsei tis epikyndynes fileleutheres politikes allages pou h EU hthele na ferei ston tomea ths ergasias me thn eisodo ths elastikothtas?(malista den milouse kan gia thn flexibility alla gia th flexicurity!)Meta apo auto ti allo na pei o khmenos o GAP.Ton kentroaristero xwro ton katellave h ND.O kentro dexios xwros allwste akolouthei to vosko tou kai pleon voskei se aristera livadia(pou sthn ellada exoun akomh poly xortari)
Gia na teleiwnw sthn ellada h politikh antiparathesh den yparxei.Ta kommata synagwnizontai sto na apotaksoun apo panw tous ideologika stigmata wste na piasoun ton legomeno kentrwo xwro.O opoios fysika sthn ousia den yparxei.Einai o xwros pou metaferetai panta yper twn kyvernwntwn.H legomenh gohteia tou nikhth.Arkei na deite pws oi ellhnes evlepan ton karamanlh prin kyvernhsei.Ws th mera pou pareththike o shmiths o karamanlhs htan phsw tou sta galop ws katalhloteros na kyvernhsei.Opws tha einai ws thn teleutaia hmera o papandreou prin kerdisei apo kapoio lathos ths ND.Ela omws pou o karamanlhs katalave pws sthn ellada alanthastos einai mono opoios koimatai?Mh sas fainetai loipon parakseno pou 2mish xronia twra opoios perna eksw apo th voulh akouei ena paratetameno zzzzzzzz.Kalynyxta mas kai sygnwmh gia ta comment pou egrapsa me doseis.
Πάνω στις σωστές διαπιστώσεις των προλαλησάντων έχω να πω τα εξής:
Πιστεύω ότι ο Καραμανλής και η ΝΔ (με αυτή τη σειρά) ΔΕΝ κυβερνούν αλλά απλά διαχειρίζονται για τους εξής λόγους:
1. Διότι ο παμπόνηρος Ανδρέας φρόντισε αμέσως με το που ήρθε στην εξουσία να δημιουργήσει αμέσως μια ιδεολογική πλατφόρμα που στηριζόταν στο λαϊκισμό (οπότε ο Ορθός Λόγος και η Επιστήμη, άρα και η δια της επιχειρηματολογίας πειθώ πετάχτηκαν από το παράθυρο), και δεύτερον ένα στρατό φανατικών πραιτοριανών (βλέπε δημόσιων υπαλλήλων) οι οποίοι είτε διότι ήταν αριστερών καταβολών (οπότε αυτομάτως είχαν αποκλειστεί από τα κανάλια κοινωνικής ανέλιξης – τα τραγικά σφάλματα της “δεξιάς” αλλά και της Ενώσεως Κέντρου του αειμνήστου Γεωργίου Παπανδρέου αλλά αυτά τζίιιιιζζζζ – δεν τα λέμε), είτε γιατί ήταν άχρηστοι (συμβαίνει και αυτό), ευρίσκοντο εκτός κοινωνικών διεργασιών.
Πάνω σε αυτούς στηρίχτηκε ο πρωτοπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, και μάλιστα κατά τέτοιο τρόπο ώστε και οι ίδιοι οι ωφελούμενοι αφ’ ενός μεν να μην έχουν οδό διαφυγής (βέβαια, όταν εκτός του συγκεκριμένου τομέα του δημοσίου στον οποίο διορίστηκες με κομματικό μέσο το βιογραφικό σου κάνει μόνο για χαρτοπολτό τουαλέτας και το ξέρεις, χώρια το θέμα της μονιμότητας, τότε μένεις εκεί που είσαι γαντζωμένος με χέρια πόδια και δόντια -που να τρέχεις εξάλλου), αφ’ ετέρου να μην υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις, οπότε όλοι να τρέχουν προς το δημόσιο αφού φυσικά δηλώσουν υποταγή στα κομματικά κελεύσματα (διάβαζε δαιμονοποίηση ιδιωτικού τομέα, φορολογίες και γραφειοκρατίες, κλπ ώστε να μην είναι δυνατόν να αντέξει και να αναπτυχθεί επικίνδυνα μια επιχείρηση εκτός αν ο ιδιοκτήτης είναι “γάτος” ή/ και φυσικά, δώσει γην και ύδωρ στο σύστημα).
2. Πιστεύω ότι ο κος Καραμανλής ήταν τόσο αφελής όταν ήλθε στην εξουσία, που πίστευε πραγματικά ότι μπορούσε να κάνει κάτι με τον τρόπο που κυβερνάει τώρα. Δυστυχώς, άσχετα από το μέγεθος των απαιτουμένων μεταρρυθμίσεων οι οποίες θα απαιτούσαν συγκρούσεις όχι μόνο με όλο αυτό το θυρυβώδη και εν πολλοίς εγκληματικά κοινωνικά ανεύθυνο στρατό κατοχής αλλά κυρίως με τις αυτό-τροφοδοτούμενες και αυτό-διαδιδόμενες ιδέες – mimics (αυτό που θα ονομάζαμε και “ιδεοληψίες”). Δεν υπολόγισε ο κος Καραμανλής τις αντιδράσεις του “βαθέως κράτους” όπως και το ότι οι καθαυτοί “πραίτορες” της προηγούμενης κατάστασης ήτοι ο “ευρύτερος δημόσιος τομέας” στοσύνολο του δεν θα ήταν με το μέρος του αλλά αλλοτριωμένος πλήρως από τους αντιπάλους του (Η ΝΔ στην κυβέρνηση, το ΠΑΣΟΚ στην εξουσία), συν φυσικά τα 3-4 κανάλια που ανήκουν σε μεγαλοεπιχειρηματίες με αλλότρια συμφέροντα και δεσμεύσεις τα όποια αντιτίθενται στην οποιαδήποτε αλλαγή σκηνικού (ποιος φιλελευθερισμός; Δηλαδή θα έρθει ο κάθε πικραμένος ονειροπόλος να ανοίξει επιχείρηση να μας πάρει την μπουκιά από το στόμα; )
Οπότε, ενώ μεν γύρω στα 3 με 4 εκατομμύρια (βάλε 5 με 6 να είσαι μέσα) Έλληνες (και μη…) αποτελούν τους υπάρχοντες ή εν δυνάμει συμμάχους του κου Καραμανλή, εν τούτοις αυτοί δεν… ακούγονται επειδή δεν έχουν πρόσβαση στα κανάλια εξουσίας ή/και επικοινωνιών, ενώ οι διάφοροι τηλεπαρουσιαστές συμψηφίζουν στα παράθυρα τις γνώμες των άγουρων μειρακίων, των εν αγνοία τελούντων διαμαρτυρομένων, και πενόμενων συνταξιούχων, οδοιπορούντων, ασθενούντων, πεινώντων με εκείνες των υπουργών, κρατικών λειτουργών και βουλευτών όπου ο μεν Αλογοσκούφης κοιτάει να βγάλει το έτος, οι δε ζητούντες, κουτοπονήρως δρώντας όπως και ο υπουργός τους, κοιτάνε να βρούν ο ένας τον άλλο “μπόσικο’ να κόψουν όσο μεγαλύτερο κομμάτι μπορούν φυσικά “για πάρτη τους”, και φυσικά τους τη σπάει ο φιλελευθερισμός και ας είναι απείρως χειρότερη η κοινωνική ζούγκλα την οποία άπαντες έχουν τελικά στην πράξη διαμορφώσει.
Ποια είναι τα αδύνατα σημεία της ΝΔ λοιπόν;
Πρώτον το ότι δεν έχει στελέχη. Δεν νομίζω να υπάρχει κυβέρνηση με ποιο άχρωμα, άοσμα και άγευστα άτομα. Ακόμα και στις περιπτώσεις που επιδεικνύεται μαχητικότητα για το σωστό σκοπό, αυτή εκδηλώνεται με λάθος και άκομψο τρόπο. Αφήνω το γεγονός ότι πολλοί υπουργοί της κυβέρνησης εμφανίζουν μια ιδιόρρυθμη έως δελαπατρίδια εικόνα, η οποία πέρα από τη διασκεδαστική ιδιορρυθμία της μας εμβάλλει και σε σκέψεις για το αν είναι ικανοί αυτοί οι άνθρωποι να υπουργεύουν, με αποτέλεσμα, ακόμα και υπέρμαχοι ορισμένων ιδεών και μεταρρυθμίσεων να δαγκώνουν τα χείλια τους όταν ακούγονται φράσεις όπως “δε μασάω” – όσο και αν γνωρίζουμε ότι πολλές ενστάσεις πχ για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση γίνονται εκ του πονηρού.
Από την άλλη, μια πλήρης, εμπεριστατωμένη και όχι απαξιωτική απάντηση – έστω και εν είδει διαγγέλματος επιβάλλεται όχι τόσο για να αντικρούσεις τους μονίμως αντιδρώντες αλλά για να ενημερώσεις μέσω αυτής τους αμφιταλαντευόμενους ή τους εν αγνοία τελούντες περί τα εκπαιδευτικά (οι οποίοι επί του προκειμένου είναι και πιθανοί ψήφοι, περισσότερο από τους κομματικά στρατευμένους εχθρούς σου), ή επί όποιου άλλου επίμαχου θέματος προς συζήτηση.
Δεύτερον, το γεγονός ότι ο κος Καραμανλής δεν πρωθυπουργεύει. Αντί να μπει μπροστά και να προστατεύσει τους μαχόμενους υπουργούς του, αρκείται σε απλές δηλώσεις στήριξης. Δυστυχώς, εκείνο που χρειάζεται αυτή τη στιγμή η εξαγριωμένη και εξαχρειωμένη από την 30ετή κυριαρχία του ανορθολογισμού μάζα είναι μια ενημέρωση σχετικά με τα φλέγοντα ζητήματα, όπως έκανε ο μάστορας ΑΓΠ με τα πολύ πετυχημένα mimics κυβερνητικής μηχανικής περί “αλλαγής”, “περήφανων γηρατειών”, “βαθέματος” και “πλατέματος” της δημοκρατίας, “σοσιαλιστικού μετασχηματισμού” της κοινωνίας, “τρίτου δρόμου”, και λοιπών πράσίνων αλόγων (τα θυμάστε; ). Κάτι παρόμοιο σε ένταση θα έπρεπε να γίνει αυτή τη φορά με σαφείς αναφορές στη λογική της κάθε μεταρρύθμισης. Αλλά που..
Τρίτον, το γεγονός ότι η ΝΔ δεν εμφανίζεται να έχει ένα συμπαγές μέτωπο αφοσιωμένων οπαδών (και δεν έχει ούτε τους πακτωλούς των ανέλεγκτων από την τότε ΕΟΚ χρηματικών ροών που είχε στη διάθεση του ο –και σε αυτό τυχερός- ΑΓΠ για να “αγοράσει” μέσω της δια της κομματικοποίησης την ψήφο της μάζας). Το εν δυνάμει εκλογικό σώμα της ΝΔ αποτελείται από πικραμένους που δεν μπόρεσαν να “βολευτούν”, “καλά παιδιά” που ο σταυρός στο χέρι άρχισε να τους βαραίνει πλέον από το πολύ ανώφελο κουβάλημα κατα τα χρόνια της μετοίκησης των επιτηδείων στα υψίπεδα της Εκάλης και των πέριξ οικισμών, από απαξιωθέντες παλαιοαριστοκράτες που ξέμειναν σε ένα αέναο αναχρονισμό, από ένα νέο σώμα ατόμων που έχουν πάει “έξω”, έχουν δει πράγματα και κάνουν την κλασική ερώτηση “γιατί όχι και στην Ελλάδα”; και δεν ανήκουν – δεν πρόλαβαν να ανήκουν πουθενα. Α, ναι, ξέχασα φυσικά και τους κομματικά προσκείμενους η πλειοψηφία των οποίων έδωσε γην και ύδωρ (και χρήμα -και χρήμα, όπως και σε όλα τα κόμματα) για την επικράτηση του κόμματος, γιοι και κόρες μικροστελεχών που βρήκαν εν πολλοίς τις πόρτες κλειστές (τα “δικά μας παιδιά”), με μια πολύ μικρή μειοψηφία να είναι οι στενά προσκείμενοι και ωφεληθέντες (αυτοί που στο ΠΑΣΟΚ ανέρχονται πιθανόν σε εκατομμύρια και ομνύουν στο όνομα του ΑΓΠ για το καλό που τους έκανε).
Θα μου πέιτε τι να κάνει κος Καραμανλής εφόσον δεν μπορεί να εξαγοράσει (ευτυχώς!!!) ψήφους με δανεισμό και δημόσιο χρήμα όπως ο ΑΓΠ;
Πολλά μπορεί να κάνει, τα οποία σε γενικές γραμμές, σχετίζονται με την ενεργοποίηση των “φυσικών” του συμμάχων αντί του να προσπαθεί να κανακεύσει τα 1 – 2,5 εκ των δημοσίων υπαλλήλων που στο φινάλε είναι ορκισμένοι εχθροί του εφόσον σε άλλον χρωστούν το διορισμό τους και σε άλλη ιδεολογική τράπεζα έχουν καταθέσεις.
Ελεύθεροι επαγγελματίες, μικροεπιχειρηματίες, νέοι επιστήμονες σε τεχνολογίες αιχμής που είχαν την αφέλεια να πιστεύουν ότι θα αξιοποιηθούν στην Ελλάδα, πτυχιούχοι που δεν είναι “καπάτσοι” για να τουμπάρουν τους recruiters ή να κάνουν δημόσιες σχέσεις με πιθανούς μελλοντικούς εργοδότες αλλά μπορούν να προσφέρουν. Υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω που είναι αποκλεισμένος από αυτό το στρεβλό και περίεργο κοινωνικοπολιτικό σύστημα που χαρακτηρίζεται από έλλειψη ευκαιριών, κουμπαριές, “μέσα” και αναξιοκρατία. Αυτοί πρέπει να αποκτήσουν φωνή και να αξιοποιηθούν (και το ευτράπελο του πράγματος, μια και μιλάμε για φωνή, που ακούστηκε παράταξη εξουσίας να μην έχει δικά της ΜΜΕ; Γελούν και οι πέτρες).
Αλλιώς, όλη αυτή η αυτοκαταστροφική σπορά του παράλογου αρνητισμού της τελευταίας 30ετίας θα συνεχίσει να παράγει τους περίεργους καρπούς της όπου δράσεις δοκιμασμένες και ωφέλιμες θα ματαιώνονται από οργανωμένες και ιδεοληπτικά αφιονισμένες μειοψηφίες – στρατούς “χρήσιμων ηλιθίων” κατά Λένιν. Όχι στην αξιολόγηση των ΑΕΙ, όχι στα μη κρατικά ΑΕΙ(*), όχι στους ουρανοξύστες και ας μοιάζουν οι πόλεις μας με μεσανατολικά κεφαλοχώρια, Όχι στις μικρομεσαίες επιχειρήσεις με τρελά εμπόδια στους βουλόμενους επιχειρείν (barriers to entry), όλοι πωλητές και ourrier – πιτσαδώροι (χρειάζονται και αυτοί, όχι όμως και με τη βία), ή δημόσιοι υπάλληλοι που προσλαμβάνονται τη μια μέρα και διαδηλώνουν την επόμενη (με μισθούς πείνας ΚΑΝΕΝΑ αρκούδι δε χορεύει, μόνο διαδηλώνει), όχι στη γνώση, όχι στην ελευθερία επιλογής, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι, όχι γενικώς.
Υπάρχει ελπίς;
___________________________________
(*)Και το αστείο είναι ότι οι αφιονισμένοι αυτοί τύποι, όπως είναι για παράδειγμα. τα άμυαλα μειράκια και οι “παραθυράτοι” προστάτες τους, στην ουσία εξυπηρετούν βολεμένους επιτήδειους κομματάρχες, οι οποίοι έχουν ήδη στείλει τα παιδιά τους να σπουδάσουν σε ιδιωτικά ιδρύματα ή ξενόγλωσσα σχολεία της ημεδαπής (έχει “βουλιάξει” το κολέγιο του Ψυχικού από τα παιδιά των στελεχών των ηγετών της “Αριστεράς”) και της αλλοδαπής αλλά φυσικά αυτό δεν το λέμε στην τεχνηέντως εξαθλιωμένη πλέμπα των €1000 μείον τις κρατήσεις…
Βοήθα με φτωχέ να μη σου μοιάσω…