Η δημιουργική καταστροφή αναζωογονεί τον καπιταλισμό

Οκτ 2nd, 2008 | | Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Είναι αδύνατον πιά να μετρήσω τους ισχυρισμούς που κατά καιρούς έχω ακούσει για την κατάρρευση του νεοφιλελευθερισμού, της παγκοσμιοποίησης και τελευταία ολόκληρου πλέον του καπιταλισμού. Επιχαίροντες πολιτικοί, δημοσιογράφοι, καθηγητάδες και λογής αναλυτές είναι πια πεπεισμένοι πως ο εχθρός έχει εξοντωθεί. Και πως ήρθε η ώρα της αλήθειας. Του παγκόσμιου δηλ. θριάμβου του σοσιαλισμού και της εργατικής – κοινωνικής επανάστασης.

Το ότι θα διαψευσθούν για μια ακόμη φορά δεν με χαροποιεί. Γιατί καταντάει μονότονο και βαρετό να συνθλίβονται οι ίδιες πάντα ιδεοληψίες και φαντασιώσεις. Η μοναδική διαφορά είναι πως από διάψευση σε διάψευση είμαστε ηλικιακά μεγαλύτεροι. Κατά τα άλλα τίποτε σχεδόν δεν αλλάζει. Το κακό είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει η αντίθετη άποψη. Η λεγόμενη λαική δεξιά διαφέρει από την αριστερά μοναχά στην αγάπη της για την βασιλεία, στην πεποίθησή της πως ο εμφύλιος του ’44 – ’46 ήταν συμμοριτοπόλεμος και πως η δικτατορία του ’67 δεν ήταν και τόσο κακό πράγμα. Σε όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στην οικονομία, στις απλόχερες κι αδούλευτες βέβαια παροχές και στον κρατισμό, οι διαφορές είναι ασήμαντες. Ολοι λοιπόν συγκλονίζονται αρνητικά όταν η ελεύθερη οικονομία της αγοράς επιβιώνει και κυριαρχεί. Και ο τόπος βέβαια παρακμάζει.

Το μόνο που καταρρέει είναι η πρόσφατη εφεύρεση των «επενδυτικών τραπεζών» και οι οργανισμοί που χορηγούσαν δίχως ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά, στην κυριολεξία, θαλασσοδάνεια. Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν

Που βρίσκεται λοιπόν η σημερινή οικονομική «κρίση»; Αυξάνονται θεαματικά τα επιτόκια; Θυμίζω πως στις αρχές της δεκαετίας του ΄80 είχαν ακουμπήσει το 20%. Και δεν είχε κινδυνεύσει ο κόσμος. Σήμερα, φθάνουν δεν φθάνουν στο 6%. Μήπως μεγαλώνει απειλητικά η ανεργία; Oχι βέβαια. Τότε πως βρισκόμαστε σε κρίση, και καταρρέει, υποτίθεται, ο καπιταλισμός; Το μόνο που καταρρέει είναι η πρόσφατη εφεύρεση των «επενδυτικών τραπεζών» και οι οργανισμοί που χορηγούσαν δίχως ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά, στην κυριολεξία, θαλασσοδάνεια. Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν.

Εχει πρόβλημα καμία από τις γνωστές και μεγάλες Τράπεζες; Κινδύνευσε ποτέ στην Αμερική η Bank of America, η Wells Fargo, η PNC Bank, η American Express; Η στην Βρετανία η Midlands, η Barclays, η Lloyds, η Westminster ; Ποιός είχε ακούσει ποτέ του την Northern Rock, την Bradford and Brinkley, την Freddy Mac η την Fenny Mae; Mοναχά οι καρχαρίες των παραγώγων και οι αποδέκτες των αεριτζήδικων οικιστικών δανείων. Οταν όμως παίζεις με την φωτιά οφείλεις να είσαι έτοιμος να δεχθείς και τα εγκαύματα.

Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί ο μέσος φορολογούμενος θα πρέπει να επιβαρυνθεί για να γλυτώσουν οι μέτοχοι και οι επενδυτές των απίστευτα ριψοκίδυνων προιόντων στα οποία είχαν ποντάρει αγοράζοντάς τα από τις Τράπεζες αυτές. Και οι αγοραστές σπιτιών που συνομολογούσαν δάνεια με μοναδική εγγύηση την μελλοντικά εκτιμούμενη αυξημένη τιμή τους, πως είναι δυνατόν να απαιτούν τώρα κρατική χρηματοδότηση; Εξ άλλου όλοι γνωρίζουν πως τέτοια φαινόμενα είναι σχεδόν φυσιολογικά σε περιόδους μεγάλης ευημερίας. Ο καθηγητής Hyman Minsky (Stabilizing Unstable Economies) έχει με λεπτομέρεια περιγράψει πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Πως «εκπλήσσονται» λοιπόν ακόμη και καθηγητές – αναλυτές στην Ελλάδα;

Ομολογημένα το πρόβλημα ξεκίνησε από την χρεωκοπία των δύο αμερικανικών πυλώνων έκδοσης στεγαστικών δανείων για τα χαμηλότερα εισοδήματα, των Freddy Mac και Fenny Mae. Δύο οργανισμών δημιουργημένων από το Κογκρέσσο για κοινωνικούς λόγους, που δούλευαν έξω από κάθε λογική ελεύθερης αγοράς

Γιατί όμως ευθύνεται ο καπιταλισμός για το σημερινό χάλι; Ομολογημένα το πρόβλημα ξεκίνησε από την χρεωκοπία των δύο αμερικανικών πυλώνων έκδοσης στεγαστικών δανείων για τα χαμηλότερα εισοδήματα, των Freddy Mac και Fenny Mae. Δύο οργανισμών δημιουργημένων από το Κογκρέσσο για κοινωνικούς λόγους, που δούλευαν έξω από κάθε λογική ελεύθερης αγοράς. Και που βρίσκονταν κάτω από στενότατο κρατικό έλεγχο. Το Office of Federal Housing Enterprise Oversight είχε σαν αποκλειστική αποστολή τον έλεγχο της οικονομικής συμπεριφοράς αυτών των δύο «ειδικών» τραπεζών. Η επίβλεψη όμως απέτυχε. Όπως συνήθως συμβαίνει σε κάθε κρατική λειτουργία. Και η χρεωκοπία ήλθε.

Το Αμερικανικό Κογκρέσο είχε απόλυτο δίκιο που αρνήθηκε, κάτω από την γνήσια πίεση των απλών πολιτών, να εγκρίνει το αρχικό σχέδιο Πόλσον. Που στόχευε απλά στην διάσωση των παλιών του συντρόφων της Wall Street. Οσο για την χρηματιστηριακή φρενίτιδα δεν κατανοώ γιατί υποδηλώνει κατάρρευση της καπιταλιστικής οικονομίας. Δεν έχει ακούσει κανείς για πανικούς και χρηματιστηριακές φοβίες; Το βιβλίο του Charles P. Kindleberger, (Manias, Panics and Crashes: A History of Financial Crises) είναι best seller εδώ και οκτώ τουλάχιστον χρόνια. Τι είναι καινούργιο σε όλα αυτά; Που ακριβώς βρίσκεται λοιπόν η κρίση;

Όπως το κέρδος λοιπόν είναι αποδεκτό στον καπιταλισμό, εξ ίσου δεκτές, ίσως και απαραίτητες, είναι και οι χρεοκοπίες. Μέσα από τις στάχτες της αποτυχίας αναδύεται το καινούργιο και μεταρρυθμιστικό. Η Αμερική αναδείχθηκε σε υπερδύναμη γιατί η οικονομική της φιλοσοφία οδηγούσε τις αποτυχημένες μεγάλες επιχειρήσεις του παρελθόντος στο νεκροταφείο

Κάποιοι κυνικά ισχυρίζονται πως οι αγορές δεν είναι σε θέση να αυτορυθμισθούν. Αρα, οι νεοφιλελεύθεροι αερολογούν. Αλλά ποιος τις αφήνει να αυτορυθμισθούν, εφ’ όσον το κράτος σε πρώτη ευκαιρία αμέσως παρεμβαίνει; Εφ’ όσον η κρατική παρέμβαση τελικά εγκριθεί τότε οι κίνδυνοι κατάρρευσης θα γίνουν ορατοί. Αν αφεθεί να λειτουργήσει η αγορά, τότε το σύστημα θα αυτό-ανανεωθεί. Το «κράχ» θα έλθει αν εγκριθούν από το αμερικανικό Κογκρέσο τα 800 τόσα δις δολάρια. Οπως και στην δεκαετία του ’30, η οικονομική κατάρρευση προήλθε από την παρέμβαση του κράτους. Το ίδιο κινδυνεύει να γίνει και τώρα. Τα κονδύλια αυτά θα πλημμυρίσουν την αγορά, θα αυξήσουν τον πληθωρισμό, θα οδηγήσουν τα επιτόκια στα ύψη, θα πέσει η παραγωγή και θα αυξηθεί η ανεργία. Η αμερικανική τότε κάμψη θα μεταφερθεί σε όλο τον υπόλοιπο κόσμο (μείωση αμερικανικών εισαγωγών θα διαλύσει τις οικονομίες της Ασίας ενώ η Ευρώπη θα δεί τις εξαγωγές να συρρικνώνονται και την ανεργία να αυξάνει). Δεν θα φταίει τότε για την καταστροφή ο καπιταλισμός, αλλά η παρέμβαση του κράτους.

Όπως το κέρδος λοιπόν είναι αποδεκτό στον καπιταλισμό, εξ ίσου δεκτές, ίσως και απαραίτητες, είναι και οι χρεοκοπίες. Μέσα από τις στάχτες της αποτυχίας αναδύεται το καινούργιο και μεταρρυθμιστικό. Η Αμερική αναδείχθηκε σε υπερδύναμη γιατί η οικονομική της φιλοσοφία οδηγούσε τις αποτυχημένες μεγάλες επιχειρήσεις του παρελθόντος στο νεκροταφείο. Η Ευρώπη παρέμεινε μικρή γιατί διατήρησε με διάφορα παρεμβατικά μέτρα στο προσκήνιο τις ίδιες οικονομικές δυναστείες από τον Μεσαίωνα σχεδόν μέχρι σήμερα. Ο,τι δεν αφήνεται να πεθάνει, δολοφονεί την ανανέωση.

Ανδρέας Ανδριανόπουλος

15 σχόλια
Leave a comment »

  1. […] Διαβάστε το πλήρες άρθρο στους e-roosters: Η δημιουργική καταστροφή αναζωογονεί τον καπιταλισμό […]

  2. Το θέμα είναι ότι στον καπιταλισμό δεν κερδίζουν ποτέ οι λαοί. Το κέρδος αφορά μόνο τους μεγαλοκαρχαρίες, το μεγάλο κεφάλαιο, την πλουτοκρατία. Καλό είναι να αναδύετε το καινούργιο και το μεταρρυθμιστικό, έλα όμως που σε συνθήκες καπιταλισμού τίποτα καινούργιο και τίποτα μεταρρυθμιστικό δεν γίνετε για τις λαϊκές οικογένειες, και ότι ευνοϊκό γεννιέται, γεννιέται για το συμφέρον του μεγάλου κεφαλαίου και της πλουτοκρατίας.
    Δεν μίλησε κανείς για κατάρρευση του καπιταλισμού. Μην σας πιάνει σοκ και δέος κύριε Ανδριανόπουλε! Το θέμα είναι, και γι’ αυτό πρέπει να επαγρυπνούν οι λαοί και τα λαϊκά κινήματα, τις συνέπειες αυτής της διεθνείς οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, να μην τις πληρώσουν οι λαοί, και βγουν πάλι λάδι οι κεφαλαιοκράτες και μεγαλοτραπεζίτες που κάνουν τις κομπίνες και δημιουργούν κρίσεις είτε στημένες είτε αληθινές.

  3. Γιατί όμως ευθύνεται ο καπιταλισμός για το σημερινό χάλι;

    Μερικές διορθώσεις:

    Το πρόβλημα δεν ξεκίνησε από την χρεωκοπία των δύο αμερικανικών πυλώνων έκδοσης στεγαστικών δανείων για τα χαμηλότερα εισοδήματα, των Freddy Mac και Fenny Mae. Το πρόβλημα ξεκίνησε από το γεγονός ότι τα “χαμηλότερα” στρώματα σταμάτησαν να αποπληρώνουν τα στεγαστικά δάνεια που τους χορηγήθηκαν από τους ευγενείς τραπεζίτες με σκοπό το κέρδος. Επομένως τη χρεωκοπία είναι περισσότερο αποτέλεσμα παρά αιτία της κατάστασης του καπιταλισμού σήμερα.

    Δεύτερον, το γεγονός ότι οι “Northern Rock, Bradford and Brinkley, Freddy Mac και Fenny Mae” δεν υπάρχουν στην ελληνική αγορά, δεν σημαίνει ότι όλοι αγνοούν την ύπαρξή τους. Ρωτήστε όλους αυτούς που δανείστηκαν 125% της αξίας του ακινήτου που αγόρασαν καθώς και όλους αυτούς που πίστεψαν τους property developers ότι τα BLT (buy-to-let) είναι η πραγματοποίηση του πιο υγρού τους ονείρου! Τέλος, σε ό,τι αφορά τις τράπεζες, και χωρίς να θέλω να τρομάξω κανένα, η Midlands δεν υπάρχει πια! HSBC ίσως…

    “Δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί ο μέσος φορολογούμενος θα πρέπει να επιβαρυνθεί για να γλυτώσουν οι μέτοχοι και οι επενδυτές των απίστευτα ριψοκίδυνων προιόντων στα οποία είχαν ποντάρει αγοράζοντάς τα από τις Τράπεζες αυτές.” Κι εγώ δυσκολεύομαι να καταλάβω πως ο κ. Ανδριανόπουλος δεν έχει πάρει χαμπάρι την εκβιαστική στάση των τραπεζών και του κεφαλαίου σε όλες τις καταστάσεις! Ίσως επειδή το τραπεζικό σύστημα στην Ελλάδα είναι ακόμη σε εμβρυακό επίπεδο, αλλά στο Ηνωμένο Βασίλειο, οπου σχεδόν χωρίς τραπεζικό λογαριασμό δεν μπορεί κανείς να βρεί σπίτι και άλλα τέτοια καλά και όλα περιστρέφονται γύρω από τις τράπεζες, το να κλείσει μια τράπεζα δεν σημαίνει ότι “αυτορυθμίζονται οι αγορές” αλλά ότι γ****ται το σύμπαν για τους απλούς πολίτες! Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κανείς να είναι τόσο αναίσθητος ώστε να θεωρεί την ανθρώπινη ζωή collateral damage μιας “αυτορύθμισης”.

    Στο μόνο που συμφωνώ με το άρθρο είναι ότι το bailout είναι καταστροφικό, αλλά εφόσον κρατάμε το καπιταλιστικό σύστημα ζωντανό, ε, στράφι να γίνει! Όπως έχει γραφεί όμως κι αλλού, ελπίζω να μην ξανακούσουμε κυβερνήσεις και πολιτικούς ότι δεν υπάρχει χρήμα για κοινωνικές πολιτικές.

    Ευχαριστώ για τον χώρο!

  4. Ο κ. Ανδριανόπουλος φαίνεται ότι κι αυτός έχει καταληφθεί έστω και με κάποια υστέρηση από το σύνδρομο που ταλανίζει τους (νεο)φιλελεύθερους τελευταία: της απεγνωσμένης προσπάθειας να ανακαλύψουν, κατόπιν βέβαια εορτής, συνήθως εκ του ασφαλούς, και εν μέσω πάντα της μεγα-κρίσης (ή «προβλήματος» ή «κρισούλας») που διανύουμε, το κρυφό χέρι του επάρατου κρατικού παρεμβατισμού, ενώ τόσα έτη και δεκαετίες ευλογούσαν και μας παραμύθιαζαν με το προς μίμηση φιλελεύθερο-αγγλοσαξωνικό μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης.

    Το τελευταίο άρθρο του βρίθει από ατεκμηρίωτες αυθαιρεσίες, στρεβλώσεις, ασυναρτησίες, έως και (ίσως εσκεμμένα) ψεύδη, είναι ένδειξη απόγνωσης εν μέσω κατάρρευσης των ιδεολογικών θεμελίων της «ελεύθερης αγοράς», και ίσως να σημαίνει και το τέλος της αξιοπιστίας και φερεγγυότητας ενός κατά τ’ άλλα αξιόλογου πολιτικού προσώπου. Σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα, χωρίς πολλά σχόλια- η στρέβλωση της αλήθειας και πραγματικότητας είναι αδύνατο να αποτελέσει αντικείμενο ορθολογικής κριτικής:

    “Η λεγόμενη λαική (sic) δεξιά διαφέρει από την αριστερά μοναχά…. Σε όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στην οικονομία, στις απλόχερες κι αδούλευτες βέβαια παροχές και στον κρατισμό, οι διαφορές είναι ασήμαντες”

    “Το μόνο που καταρρέει είναι η πρόσφατη εφεύρεση των «επενδυτικών τραπεζών» και οι οργανισμοί που χορηγούσαν δίχως ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά, στην κυριολεξία, θαλασσοδάνεια…Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν” [Αλήθεια; H US Αdministration, η FED, η ECB κ.ά. μάλλον έχουν διαφορετική άποψη, μπορεί να ξέρουν κάτι λιγότερο από τον κ. Ανδριανόπουλο. Αν το σύστημα αφεθεί στις «its own devices” τότε δεν θα μιλούσαμε απλά για κατάρρευση μιας χούφτας τραπεζών, αλλά ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα έπαιρνε μαζί του και την υπόλοιπη παραγωγική βάση της οικονομίας. Οψόμεθα. Πάραυτα συμφωνώ ότι με ή χωρίς τα $700bn του US House of Reps, τις συνέπειες της κρισης θα τις πληρώσουν όχι οι Dick Fuld και σία, αλλά οι γνωστοί συνάνθρωποι μας.]

    «Ποιός είχε ακούσει ποτέ του την Northern Rock, την Bradford and Brinkley, την Freddy Mac η την Fenny (sic) Mae;» [Η Northern Rock ήταν από τους 5 μεγαλύτερους δανειστές της Μ. Βρετανίας… Όσο για τις Freddie & Fannie… τι να πει κανείς; Καμιά κουβέντα για τις AIG, Fortis, Lehman Brothers, Bear Stearns; Ο κ. Ανδριανόπουλος προφανώς δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσης και καλά θα ’κανε (για αρχάριους) να έριχνε μια ματιά εδώ, ώστε να το εμπεδώσει:

    http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/7644238.stm

    «Ομολογημένα το πρόβλημα (sic) ξεκίνησε (sic) από την χρεωκοπία των δύο αμερικανικών πυλώνων έκδοσης στεγαστικών δανείων (sic) για τα χαμηλότερα εισοδήματα, των Freddy (sic) Mac και Fenny (sic) Mae.» [Αυτό να το εκλάβουμε ως εμπεριστατωμένη ανάλυση των βαθύτερων αιτιών της πιστωτικής κρίσης ή ως ένδειξη επιπολαιότητας, ημιμάθειας ή και άγνοιας; Περιμέναμε τη χρεωκοπία των Fannie & Freddie για να διαπιστώσουμε την κρίση ή το «πρόβλημα»; Έλεος!]

    «Δύο οργανισμών δημιουργημένων από το Κογκρέσσο για κοινωνικούς λόγους, που δούλευαν έξω από κάθε λογική ελεύθερης αγοράς.» [Δύο οργανισμών που ήταν ιδιωτικές, λειτουργούσαν ώς τέτοιες, ΕΙΧΑΝ ΜΕΤΟΧΟΥΣ και εγγυόταν τη ρευστότητα των τραπεζών, οι οποίες τελευταίες είχαν και την αποκλειστική ευθύνη για τη χορήγηση των δανείων!]

    Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται, χωρίς εμβάθυνση σε μαρξιστικές αναλύσεις περί οικονομικών και πιστωτικών κρίσεων. Ιστορικά οι ρίζες της τωρινής κρίσης βρίσκονται στα χαμηλά επιτόκια της FED και της Bank of England, μετά το 2000-01 και το σκάσιμο της άλλης φούσκας, εκείνης των «νέων τεχνολογιών». Στόχος τους βέβαια ήταν η έξοδος από εκείνη την κρίση, η ενίσχυση της καταναλωτικής ζήτησης, και το imperative της US growth, στηριγμένης αυτή τη φορά στην κατοικία και την άμυνα, αλλά πάντα στις πλάτες ενός ανελέητου ιδιωτικού και δημόσιου δανεισμού.

    Το πρόβλημα με τα subprimes επιδεινώθηκε βαθμιαία, κάτι που είναι τυπικό και ιστορικά φυσιολογικό για πιστωτικές κρίσεις. Οι τράπεζες αρχικά δάνειζαν με ορθολογικά κριτήρια, στη βάση μιας «προσωπικής σχέσης» με το δανειστή, και αντικειμενικών αποδείξεων της creditworthiness του. Βέβαια, μετά επήρθε ο έντονος ανταγωνισμός της «ελεύθερης αγοράς» της πίστης, που ο Ανδριανόπουλος ευαγγελίζεται, όπου οι τράπεζες πλέον δανείζουν με υψηλότερο ρίσκο, ενώ η απόδειξη της creditworthiness του δανειστή αντικαταστάθηκε από κάποιο “dodgy” credit scoring, δηλαδή ένα νούμερο. Όποτε το νούμερο-κατώφλι αυτό ξεπεράστηκε η τράπεζα χορήγησε το δάνειο, ενώ στα πλαίσια πάντα του ανταγωνισμού και της κερδοσκοπίας, οι τράπεζες είχαν κάθε κίνητρο να μειώσουν αυτό το κατώφλι. Παράλληλα, με τη μοιραία και κυκλική επιβράδυνση της οικονομίας όλο αυτό το trust & confidence, χτισμένο σε γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης άρχισε να υποχωρεί. Και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε…

    Επιγραμματικά, τα αίτια της κρίσης είναι δύο και απλά: η προσφορά χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες ώστε να επιτευχθεί η ανάκαμψη μετά το 2000-01 και να διατηρηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης, αφενός, και η απορύθμιση της αγοράς και της χονδρικής-λιανικής αγοροπωλησίας χρέους και ο έντονος τραπεζικός ανταγωνισμός και κερδοσκοπία, αφετέρου. Η αιτία της κρίσης, το λοιπόν, ΕΙΝΑΙ η ελεύθερη αγορά, η περαιτέρω απορύθμισή της επί Bush, και οι νόμοι που τη διέπουν.

  5. Ο κ. Ανδριανόπουλος φαίνεται ότι κι αυτός έχει καταληφθεί έστω και με κάποια υστέρηση από το σύνδρομο που ταλανίζει (νεο)φιλελεύθερους τελευταία: της απεγνωσμένης προσπάθειας να ανακαλύψουν, κατόπιν βέβαια εορτής και εν μέσω πάντα της μεγα-κρίσης (ή «προβλήματος» ή «κρισούλας») που διανύουμε, το κρυφό χέρι του επάρατου κρατικού παρεμβατισμού, ενώ τόσα έτη και δεκαετίες ευλογούσαν και μας παραμύθιαζαν με το προς μίμηση φιλελεύθερο αγγλοσαξωνικό μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης.

    Το τελευταίο άρθρο του βρίθει από ατεκμηρίωτες αυθαιρεσίες, στρεβλώσεις, ασυναρτησίες, έως και (ίσως εσκεμμένα) ψεύδη, είναι ένδειξη απόγνωσης εν μέσω κατάρρευσης των ιδεολογικών θεμελίων της «ελεύθερης αγοράς» και ίσως να σημαίνει και το τέλος της αξιοπιστίας και φερεγγυότητας ενός κατά τ’ άλλα αξιόλογου πολιτικού προσώπου. Σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα, χωρίς πολλά σχόλια- η στρέβλωση της αλήθειας και πραγματικότητας είναι αδύνατο να είναι αντικείμενο ορθολογικής κριτικής:

    “Η λεγόμενη λαική (sic!) δεξιά διαφέρει από την αριστερά μοναχά…. Σε όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στην οικονομία, στις απλόχερες κι αδούλευτες βέβαια παροχές και στον κρατισμό, οι διαφορές είναι ασήμαντες”

    “Το μόνο που καταρρέει είναι η πρόσφατη εφεύρεση των «επενδυτικών τραπεζών» και οι οργανισμοί που χορηγούσαν δίχως ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά, στην κυριολεξία, θαλασσοδάνεια…Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν” [Αλήθεια; H US Αdministration, η FED, η ECB κ.ά. μάλλον έχουν διαφορετική γνώμη, μπορεί να ξέρουν κάτι λιγότερο από τον κ. Ανδριανόπυ Αν το σύστημα αφεθεί στις «its own devices” τότε δεν θα μιλούσαμε απλά για κατάρρευση μιας χούφτας τραπεζών, αλλά ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα έπαιρνε μαζί του και την υπόλοιπη παραγωγική βάση της οικονομίας. Οψόμεθα. ]

    «Ποιός είχε ακούσει ποτέ του την Northern Rock, την Bradford and Brinkley, την Freddy Mac η την Fenny (sic) Mae;» [Η Northern Rock ήταν από τους μεγαλύτερους 5 lenders της Μ. Βρετανίας… Όσο για τις Freddie & Fannie… τι να πει κανείς; Καμιά κουβέντα για τις AIG, Fortis, Lehman Brothers, Bear Stearns; Ο κ. Ανδριανόπουλος προφανώς δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσης και καλά θα ’κανε (για αρχάριους) να έριχνε μια ματιά εδώ, ώστε να το εμπεδώσει:

    http://news.bbc.co.uk/2/hi/business/7644238.stm

    «Ομολογημένα το πρόβλημα (sic) ξεκίνησε (sic) από την χρεωκοπία των δύο αμερικανικών πυλώνων έκδοσης στεγαστικών δανείων (sic) για τα χαμηλότερα εισοδήματα, των Freddy (sic) Mac και Fenny (sic) Mae.» [Αυτό να το εκλάβουμε ως εμπεριστατωμένη ανάλυση των βαθύτερων αιτιών της πιστωτικής κρίσης ή ως ένδειξη επιπολαιότητας, ημιμάθειας και άγνοιας; Περιμέναμε τη χρεωκοπία των Fannie & Freddie για να διαπιστώσουμε την κρίση ή το «πρόβλημα»; Έλεος!]

    «Δύο οργανισμών δημιουργημένων από το Κογκρέσσο για κοινωνικούς λόγους, που δούλευαν έξω από κάθε λογική ελεύθερης αγοράς.» [Δύο οργανισμών που ήταν ιδιωτικές, λειτουργούσαν ώς τέτοιες, ΕΙΧΑΝ ΜΕΤΟΧΟΥΣ και εγγυόταν τη ρευστότητα των τραπεζών που χορηγούσαν τα δάνεια!]

    Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται χωρίς εμβάθυνση σε μαρξιστικές αναλύσεις περί οικονομικών και πιστωτικών κρίσεων. Ιστορικά οι ρίζες της τωρινής κρίσης βρίσκονται στα χαμηλά επιτόκια της FED και της Bank of England, μετά το 2000-01 και το σκάσιμο της άλλης φούσκας των «νέων τεχνολογιών», που στόχος τους βέβαια ήταν η έξοδος από εκείνη την κρίση, η ενίσχυση της καταναλωτικής ζήτησης, και το imperative της US growth, στηριγμένης αυτή τη φορά στην κατοικία και την άμυνα, και πάντα στις πλάτες ενός ανελέητου ατομικού και δημόσιου δανεισμού

    Το πρόβλημα με τα subprimes επιδεινώθηκε βαθμιαία, κάτι που είναι τυπικό και ιστορικά φυσιολογικό για πιστωτικές κρίσεις. Οι τράπεζες αρχικά δάνειζαν με ορθολογικά κριτήρια, στη βάση μιας «προσωπικής σχέσης» με το δανειστή, και αντικειμενικών αποδείξεων της creditworthiness του. Βέβαια, μετά επήρθε ο έντονος ανταγωνισμός της «ελεύθερης αγοράς» της πίστης, που ο Ανδριανόπουλος ευαγγελίζεται, όπου οι τράπεζες πλέον δανείζουν με υψηλότερο ρίσκο, ενώ η απόδειξη της creditworthiness του δανειστή αντικαταστάθηκε από κάποιο “dodgy” credit scoring, δηλαδή ένα νούμερο. Όποτε το νούμερο-κατώφλι αυτό ξεπεράστηκε η τράπεζα χορήγησε το δάνειο, ενώ στα πλαίσια πάντα του ανταγωνισμού και της κερδοσκοπίας, οι τράπεζες είχαν κάθε κίνητρο να μειώσουν αυτό το κατώφλι. Παράλληλα, με τη μοιραία και κυκλική επιβράδυνση της οικονομίας όλο αυτό το trust & confidence, χτισμένο σε γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης άρχισε να υποχωρεί. Και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε…

    Επιγραμματικά τα αίτια της κρίσης, λοιπόν, είναι δύο και απλά: η προσφορά χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες ώστε να επιτευχθεί η ανάκαμψη μετά το 2000-2001 και να διατηρηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης, αφενός, και η απορύθμιση της αγοράς και χονδρικής-λιανικής αγοροπωλησίας χρέους και ο έντονος τραπεζικός ανταγωνισμός και κερδοσκοπία από την άλλη. Η αιτία της κρίσης ΕΙΝΑΙ η ελεύθερη αγορά, η περαιτέρω απορύθμισή της επί Bush, και οι νόμοι που τη διέπουν.

  6. Ο κ. Ανδριανόπουλος φαίνεται ότι κι αυτός έχει καταληφθεί έστω και με κάποια υστέρηση από το σύνδρομο που ταλανίζει (νεο)φιλελεύθερους τελευταία: της απεγνωσμένης προσπάθειας να ανακαλύψουν, κατόπιν βέβαια εορτής και εν μέσω πάντα της μεγα-κρίσης (ή «προβλήματος» ή «κρισούλας») που διανύουμε, το κρυφό χέρι του επάρατου κρατικού παρεμβατισμού, ενώ τόσα έτη και δεκαετίες ευλογούσαν και μας παραμύθιαζαν με το προς μίμηση φιλελεύθερο αγγλοσαξωνικό μοντέλο καπιταλιστικής ανάπτυξης.

    Το τελευταίο άρθρο του βρίθει από ατεκμηρίωτες αυθαιρεσίες, στρεβλώσεις, ασυναρτησίες, έως και (ίσως εσκεμμένα) ψεύδη, είναι ένδειξη απόγνωσης εν μέσω κατάρρευσης των ιδεολογικών θεμελίων της «ελεύθερης αγοράς» και ίσως να σημαίνει και το τέλος της αξιοπιστίας και φερεγγυότητας ενός κατά τ’ άλλα αξιόλογου πολιτικού προσώπου. Σταχυολογώ μερικά αποσπάσματα, χωρίς πολλά σχόλια- η στρέβλωση της αλήθειας και πραγματικότητας είναι αδύνατο να είναι αντικείμενο ορθολογικής κριτικής:

    “Η λεγόμενη λαική (sic!) δεξιά διαφέρει από την αριστερά μοναχά…. Σε όλα τα υπόλοιπα, ιδιαίτερα στην οικονομία, στις απλόχερες κι αδούλευτες βέβαια παροχές και στον κρατισμό, οι διαφορές είναι ασήμαντες”

    “Το μόνο που καταρρέει είναι η πρόσφατη εφεύρεση των «επενδυτικών τραπεζών» και οι οργανισμοί που χορηγούσαν δίχως ουσιαστικές εγγυήσεις στεγαστικά, στην κυριολεξία, θαλασσοδάνεια…Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν” [Αλήθεια; H US Αdministration, η FED, η ECB κ.ά. μάλλον έχουν διαφορετική γνώμη, μπορεί να ξέρουν κάτι λιγότερο από τον κ. Ανδριανόπυ Αν το σύστημα αφεθεί στις «its own devices” τότε δεν θα μιλούσαμε απλά για κατάρρευση μιας χούφτας τραπεζών, αλλά ολόκληρου του χρηματοπιστωτικού συστήματος, που θα έπαιρνε μαζί του και την υπόλοιπη παραγωγική βάση της οικονομίας. Οψόμεθα. ]

    «Ποιός είχε ακούσει ποτέ του την Northern Rock, την Bradford and Brinkley, την Freddy Mac η την Fenny (sic) Mae;» [Η Northern Rock ήταν από τους μεγαλύτερους 5 lenders της Μ. Βρετανίας… Όσο για τις Freddie & Fannie… τι να πει κανείς; Καμιά κουβέντα για τις AIG, Fortis, Lehman Brothers, Bear Stearns; Ο κ. Ανδριανόπουλος προφανώς δεν έχει αντιληφθεί το μέγεθος της κρίσης και καλά θα ’κανε (για αρχάριους) να έριχνε μια ματιά εδώ, ώστε να το εμπεδώσει:

    news.bbc.co.uk/2/hi/business/7644238.stm

    «Ομολογημένα το πρόβλημα (sic) ξεκίνησε (sic) από την χρεωκοπία των δύο αμερικανικών πυλώνων έκδοσης στεγαστικών δανείων (sic) για τα χαμηλότερα εισοδήματα, των Freddy (sic) Mac και Fenny (sic) Mae.» [Αυτό να το εκλάβουμε ως εμπεριστατωμένη ανάλυση των βαθύτερων αιτιών της πιστωτικής κρίσης ή ως ένδειξη επιπολαιότητας, ημιμάθειας και άγνοιας; Περιμέναμε τη χρεωκοπία των Fannie & Freddie για να διαπιστώσουμε την κρίση ή το «πρόβλημα»; Έλεος!]

    «Δύο οργανισμών δημιουργημένων από το Κογκρέσσο για κοινωνικούς λόγους, που δούλευαν έξω από κάθε λογική ελεύθερης αγοράς.» [Δύο οργανισμών που ήταν ιδιωτικές, λειτουργούσαν ώς τέτοιες, ΕΙΧΑΝ ΜΕΤΟΧΟΥΣ και εγγυόταν τη ρευστότητα των τραπεζών που χορηγούσαν τα δάνεια!]

    Θα το πω όσο πιο απλά γίνεται χωρίς εμβάθυνση σε μαρξιστικές αναλύσεις περί οικονομικών και πιστωτικών κρίσεων. Ιστορικά οι ρίζες της τωρινής κρίσης βρίσκονται στα χαμηλά επιτόκια της FED και της Bank of England, μετά το 2000-01 και το σκάσιμο της άλλης φούσκας των «νέων τεχνολογιών», που στόχος τους βέβαια ήταν η έξοδος από εκείνη την κρίση, η ενίσχυση της καταναλωτικής ζήτησης, και το imperative της US growth, στηριγμένης αυτή τη φορά στην κατοικία και την άμυνα, και πάντα στις πλάτες ενός ανελέητου ατομικού και δημόσιου δανεισμού

    Το πρόβλημα με τα subprimes επιδεινώθηκε βαθμιαία, κάτι που είναι τυπικό και ιστορικά φυσιολογικό για πιστωτικές κρίσεις. Οι τράπεζες αρχικά δάνειζαν με ορθολογικά κριτήρια, στη βάση μιας «προσωπικής σχέσης» με το δανειστή, και αντικειμενικών αποδείξεων της creditworthiness του. Βέβαια, μετά επήρθε ο έντονος ανταγωνισμός της «ελεύθερης αγοράς» της πίστης, που ο Ανδριανόπουλος ευαγγελίζεται, όπου οι τράπεζες πλέον δανείζουν με υψηλότερο ρίσκο, ενώ η απόδειξη της creditworthiness του δανειστή αντικαταστάθηκε από κάποιο “dodgy” credit scoring, δηλαδή ένα νούμερο. Όποτε το νούμερο-κατώφλι αυτό ξεπεράστηκε η τράπεζα χορήγησε το δάνειο, ενώ στα πλαίσια πάντα του ανταγωνισμού και της κερδοσκοπίας, οι τράπεζες είχαν κάθε κίνητρο να μειώσουν αυτό το κατώφλι. Παράλληλα, με τη μοιραία και κυκλική επιβράδυνση της οικονομίας όλο αυτό το trust & confidence, χτισμένο σε γρήγορους ρυθμούς ανάπτυξης άρχισε να υποχωρεί. Και φτάσαμε εκεί που φτάσαμε…

    Επιγραμματικά τα αίτια της κρίσης, λοιπόν, είναι δύο και απλά: η προσφορά χρήματος από τις κεντρικές τράπεζες ώστε να επιτευχθεί η ανάκαμψη μετά το 2000-2001 και να διατηρηθούν οι ρυθμοί ανάπτυξης, αφενός, και η απορύθμιση της αγοράς και χονδρικής-λιανικής αγοροπωλησίας χρέους και ο έντονος τραπεζικός ανταγωνισμός και κερδοσκοπία από την άλλη. Η αιτία της κρίσης ΕΙΝΑΙ η ελεύθερη αγορά, η περαιτέρω απορύθμισή της επί Bush, και οι νόμοι που τη διέπουν.

  7. “Εχει πρόβλημα καμία από τις γνωστές και μεγάλες Τράπεζες; Κινδύνευσε ποτέ στην Αμερική η Bank of America, η Wells Fargo, η PNC Bank, η American Express; Η στην Βρετανία η Midlands, η Barclays, η Lloyds, η Westminster ; Ποιός είχε ακούσει ποτέ του την Northern Rock, την Bradford and Brinkley, την Freddy Mac η την Fenny Mae;”.
    Μάλιστα κε Ανδριανόπουλε κινδύνευσαν και κινδυνεύει όλο το Τραπεζικό σύστημα και όχι μόνο στις Η.Π.Α.. Η Citigroup ( ή μήπως και συτή δεν την έχετε ακούσει) αυτήν τη στιγμή έχει κάνει 61 δις δολλάρια writedowns και 71δις δολλάρια αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου. Η WAMU (Washington mutual ) έγινε ήδη bail-out, και η Wachovia Corp είναι στα πρόθυρα. Οι επενδυτικές Τράπεζες (π.χ. Lehman, Bear, Morgan Stanley, Goldman) έχουν πελάτες τις μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες καθώς επίσης και κυβερνήσεις. Συνεπώς η κατάρευση μιας ή – ακόμη χειρότερα- πολλών εξ αυτών δημιουργεί το φαινόμενο ντόμινο με συνέπειες και σε τράπεζες που δεν έχουν απ ευθείας έκθεση σε subprime mortgages ή credit derivatives.
    To bail-out των 700 δις είναι απαραίτητο διότι απλώς αν δεν γίνει το οικονομικό κόστος για το σύστημα θα είναι πολύ μεγαλύτερο. Ο ακρογωνιαίος λίθος του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι η “πίστη”, η οποία αν τρωθεί παύει να ισχύει η χρηματοδότηση . Αυτήν τη στιγμή υπάρχουν Τράπεζες που προτιμούν να έχουν τα κεφάλαια τους στο 0% !!! των ασφαλών 3μηνων εντόκων του Αμερικανικού Δημοσίου παρά να δανείσουν η μία την άλλη στο 8- 10%. Τέλος με το να μην γίνει bail-out του συστήματος δεν πλήτονται τα μεγαλοστελέχη των επενδυτικών Τραπεζών αφού αυτοί έχουν ήδη εκταμιεύσει τα παχηλά bonus ( ο CEO της Goldman τον περασμένο χρόνο πήρε 67 εκ. δολλάρια), αλλά θα πληγούν όλοι οι πολίτες του αναπτυγμένου κόσμου (και οχι μόνον των Η.Π.Α.). Είναι σαν να έχει πιάσει φωτιά το σπίτι του γείτονα και εμείς να χαιρόμαστε γιατί ουσιαστικά αυτός την προκάλεσε, ξεχνώντας όμως κε Ανδριανόπουλε ότι ο γείτονας είναι εξασφαλισμένος λόγω των υπερκερδών των τελευταίων χρόνων, και αγνοώντας ότι η πυρκαγιά θα κάψει όλη την πόλη και τα σπίτια ανθρώπων που δεν έχουν τίποτα άλλο. Γι αυτό καλό είναι να μην είμαστε δογματικοί. Είναι μια συστημική κρίση, που εγώ προσωπικά στα 21 χρόνια που έχω στον χώρο δεν έχω ξαναδεί.
    Με σεβασμό
    Γ. Στυλιανόπουλος

  8. Όπως πάντα η ανάλυση του κυρίου Ανδριανόπουλου είναι μέσα στον πυρήνα του θέματος…
    Το δικά μου σχόλια θα επικεντρωθούν στο τι ακριβώς σημαίνει να αποφασίσει το Κογκρέσο να εκκρίνει τα 700 δις € για την αγορά των «πιστωτικών απόβλητων».
    Εάν τα «πιστωτικά απόβλητα» αγορασθούν με τα χρήματα των φορολογουμένων μπορεί να θεωρηθεί οτι τα χρήματα δεν θα χαθούν, όπως ισχυρίσθηκε ο καθηγητής κύριος Χαρδούβελης στον ΣΚΑΙ, αλλα τα απόβλητα θα πρέπει να αγορασθούν σε τιμές κοντά στο Par Value διαφορετικά δεν θα δώσουν ζωή στους οργανισμούς που τα έχουν στα χαρτοφυλάκιά τους… Θα είναι το ίδιο (εάν εξαιρέσουμε τον παράγοντα πίστη) με το να τα διαγράψουν και τότε, λόγω της υψηλής περιεκτικότητάς τους στα χαρτοφυλάκια των τραπεζών που τα διαθέτουν, θα οδηγήσουν τις κατόχους Τράπεζες στην πτώχευση… Το αποτέλεσμα δηλαδή θα είναι μια τρύπα στο νερό…
    Εάν όμως αγοραστούν σε κάποια τιμή, τίθεται το ερώτημα ποια θα είναι ακριβώς η τιμή διοτι θα υπάρχουν διισταμένες απόψεις για το ποια θα είναι η δικαιότερη και αποτελεσματικότερη για τα χρήματα των φορολογουμένων.
    Επιπλέον, ο Paulson και ο οιοσδήποτε υπουργός οικονομικών έχει απόλυτη και χωρίς κανένα έλεγχο δικαιοδοσία να κατευθύνει άτυπα και όπου θεωρήσει εκείνος αποτελεσματικότερο τα χρήματα αυτά. Αυτή είναι και η βασική αιτία της άρνησης των Ρεμπουπλικάνων στο Κογκρέσο αφού ξέρουν οτι αύριο θα είναι στην εξουσία ο Obama και θα μοιράζει τα χρήματα με λογική που δεν θα εξυπηρετεί την δική τους πολιτική… εάν υπάρχει τέτοια μέσα στην σημερινή κρίση.
    Ακόμα, η αγορά των απόβλητων δεν επιτρέπει στο κράτος να έχει εξουσία και άμεσο έλεγχο επάνω στις Τράπεζες που θα ορθοποδήσουν…
    Δηλαδή, το κράτος (= οι φορολογούμενοι) επενδύουν σε απόβλητα και οι κερδοσκόποι ελεύθεροι παίζουν ξανά μπάλα… Πολύ ωραία… Πάρα πολύ ωραία…
    Εδώ διαφέρει και υπερτερεί το σχέδιο των Σουηδών όπου το κράτος αγόρασε ολόκληρες τις τράπεζες ή μάλλον πήρε το πακέτο ελέγχου στηρίζοντας αφενός την πίστη στο οικονομικό σύστημα (όπως προβλέπεται να κάνει το σχέδιο Paulson) και όταν η οικονομία γύρισε άρχισε να ξαναπουλά (ιδιωτικοποιεί…) με κέρδος σε ιδιώτες και παλαιές διοικήσεις / μετόχους…
    Έτσι το κράτος έγινε επενδυτής και μάλιστα καλός επενδυτής ορισμένου χρόνου… Δεν είναι ο ρόλος του κράτους να είναι επενδυτής… για πάντα ούτε επιχειρηματίας.
    Μα θα πείτε… και τα απόβλητα, αφού αποκατασταθεί η πίστη, δεν θα έχουν κάποια αξία..
    Είστε σίγουροι, θα ρωτήσω, οτι θα έχουν μεγαλύτερη αξία απο εκείνη που θα αγοραστούν με τα 700 δις δολάρια;
    Εγώ είμαι σχεδόν βέβαιος οτι δεν θα αποκτήσουν τέτοια αξία ξανά και τα χρήματα των φορολογουμένων θα έχουν μειωμένη αποτελεσματικότητα στην κρίση και αντίστοιχα πολυ υψηλότερο αναλογικά κόστος απο την Σουηδική λύση…
    Βέβαια η λύση της Σουηδίας επίσης δεν αρέσει στους Ρεμπουπλικάνους διότι θεωρείται κρατιστιτική..
    Το κακό είναι οτι δεν μπορεί κανείς να ελέγχει και να διοικεί οικονομίες χωρών με παλιομοδίτικες αντιλήψεις για το πόσο πρέπουσα είναι η μια πολιτική απο την άλλη…
    Σε μία φιλελεύθερη οικονομία οι κλισέ αντιλήψεις δεν έχουν θέση… παρά μόνο η αποτελεσματικότητα των λύσεων…
    Να προστεθεί όμως οτι οι πολέμιοι του φιλελευθερισμού έχουν διαμορφώσει μία δική τους τραβεστί αντίληψη του τι σημαίνει φιλελευθερισμός, την παρουσιάζουν τάχατες ως νεοφιλελευθερισμό και ενσωματώνουν την δική τους αντιπάθεια ως πολιτική των άλλων…

  9. @Dot.Hakers

    «Το πρόβλημα δεν ξεκίνησε από την χρεοκοπία των δύο αμερικανικών πυλώνων έκδοσης στεγαστικών δανείων για τα χαμηλότερα εισοδήματα, των Freddy Mac και Fenny Mae…»

    Απόλυτα σωστό…

    «Το πρόβλημα ξεκίνησε από το γεγονός ότι τα “χαμηλότερα” στρώματα σταμάτησαν να αποπληρώνουν τα στεγαστικά δάνεια που τους χορηγήθηκαν από τους ευγενείς τραπεζίτες με σκοπό το κέρδος»

    Σωστό με επιφύλαξη… Πράγματι σταμάτησαν να πληρώνουν οι δανεισμένοι αλλά και οι δανειστές είχαν φτιάξει το λάκκο τους για να πέσουν μέσα… το λάκκο τους τον ετοίμασαν τα τσιράκια τους οι Μπονουσφάγοι που δεν έδιναν ένα σκατό για την τράπεζα που δούλευαν… αλλά και οι αισχρότατοι διοικητές του που έβλεπαν την καταιγίδα να έρχεται και έκαναν πως δεν την βλέπουν παρά συνέχιζαν να παίζουν golf διοτι έτσι πρέπει στα υψηλά κλιμάκια… να είσαι συγκεκαλυμμένα χυδαίος… Θυμάστε την περίπτωση Leeson και τους τραπεζίτες να κάνουν το κινέζο… ενω ήξεραν τα πάντα… Το ποιο πρόσφατο με την Γαλλική Τράπεζα το ξεχάσατε…

    «Το γεγονός ότι οι “Northern Rock, Bradford and Brinkley, Freddy Mac και Fenny Mae” δεν υπάρχουν στην ελληνική αγορά, δεν σημαίνει ότι όλοι αγνοούν την ύπαρξή τους»

    Σωστό…

    «Ρωτήστε όλους αυτούς που δανείστηκαν 125% της αξίας του ακινήτου που αγόρασαν καθώς και όλους αυτούς που πίστεψαν τους property developers ότι τα BLT (buy-to-let)»

    Σωστό, εύστοχο και ενημερωτικό… για τους Ελληνάρες…

    «Κι εγώ δυσκολεύομαι να καταλάβω πως ο κ. Ανδριανόπουλος δεν έχει πάρει χαμπάρι την εκβιαστική στάση των τραπεζών και του κεφαλαίου σε όλες τις καταστάσεις!»

    Σωστός… Μπράβο μεγάλε… κτυπάς 100% στον ορθολογισμό σε αυτά που άλλοι κάνουν πως δε καταλαβαίνουν…

    Εδώ ο κύριος Ανδριανόπουλος χάνει πόντους… πέφτει κοντά στο 0 διότι κάνει πως αγνοεί την δύναμη των μεγαλοτραπεζιτάδων… ή κατά το Ελληνικότερον των κερατάδων της παγκόσμιας οικονομίας….

    «Και δεν μπορώ να καταλάβω πώς μπορεί κανείς να είναι τόσο αναίσθητος ώστε να θεωρεί την ανθρώπινη ζωή collateral damage μιας “αυτορύθμισης”»

    Ναι με βρίσκεις ανθρώπινα μαζί σου…

    «Στο μόνο που συμφωνώ με το άρθρο είναι ότι το bailout είναι καταστροφικό»

    Ναι υπό προϋποθέσεις… Διάβασε άλλο κείμενο μου εδώ με αναφορά στο bailout.

  10. Λέω έχει ο καιρός γυρίσματα. Τάδε έφη Α. Ανδριανόπουλος εν έτει 2008…

    “Η κλασσική καπιταλιστική συνταγή των αυτορυθμιζόμενων αγορών δηλώνει: να τις αφήσετε να καταρρεύσουν.”

    Να υπενθυμίσουμε την ομήγυρι και τον ίδιο ότι ο κύριος αυτός, ως τότε υφυπουργός ανάπυξης, που έφερε στη Βουλή τον νόμο 1892/90, στο άρθρο 44 για την “εξυγίανση υπερχρεωμένων επιχειρήσεων” του οποίου εντάχθηκαν ΑΓΕΤ Ηρακλής, Καμπάς, Eskimo, κ.α., και από το οποίο επωφελήθηκαν βουτηγμένες στο χρέος ΠΑΕ, και εν τέλει “ρυθμίστηκαν” τα χρέη όλων αυτών χρεοκοπημένων ή σχεδον χρεοκοπημένων επιχειρήσεων.

    Η υποκρισία των φιλελεύθερων σε όλο της το μεγαλείο! Γι αυτό και κανείς δεν τους πιστεύει πλέον.

  11. Το ήθος του ανθρώπου(;) αυτού φαίνεται από την παρακάτω αποστροφή του:

    “Ομολογημένα το πρόβλημα ξεκίνησε από την χρεωκοπία των δύο αμερικανικών πυλώνων έκδοσης στεγαστικών δανείων για τα χαμηλότερα εισοδήματα, των Freddy Mac και Fenny Mae. Δύο οργανισμών δημιουργημένων από το Κογκρέσσο για κοινωνικούς λόγους, που δούλευαν έξω από κάθε λογική ελεύθερης αγοράς”

    Όσο για της γελοιότητες περι αυτορύθμισης των αγορών που μόνο μωροί και ενθουσιώδεις δούλοι του αδίστακτου και ανθρωποκτόνου καπιταλισμού υποστηρίζουν, (ενώ από την άλλη οι αντιφάσεις και οι ψευδείς υποθέσεις πάνω στις οποίες στηρίζεται το κυρίαρχο νεοκλασικό μοντέλο είναι εμφανείς ακόμα και σε έναν δευτεροετή φοιτητή οικονομικών) αρκεί να αναφερθεί μία πρόταση του Paul Samuelson Νομπελίστα Οικονομολόγου και του ανθρώπου που ουσιαστικά έδωσε στη σύγχρονη Οικονομική τα ισχυρά αναλυτικά εργαλεία τα οποία χρησιμοποιεί:

    Από τηλεφωνική ομιλία με δημοσιογράφο της Ελευθεροτυπίας δημοσιευθησα στο φύλλο του Σαββάτου 4 Οκτωβρίου 2008 λέει σε κάποιο σημείο:

    “Ελπίζω ότι οι οικονομικές πολιτικές των ΗΠΑ και της ΕΕ θα απομακρυνθούν από τον ακραίο φιλελευθερισμό του Milton Friedman, διότι γνωρίζω από την οικονομική ιστορία ότι οι ανεξέλεγκτες καπιταλιστικές αγορές δεν θα θεραπευτούν από μόνες τους και θα δημιουργήσουν τρομερές ανισότητες και περιοδική αστάθεια.”

    Αυτά από τον μεγαλύτερο εν ζωή Οικονομολόγο.

    Κάποιοι επιστημονικοί νάνοι όμως φαίνεται ότι δεν βαρέθηκαν να μηρυκάζουν τις ίδιες ανόητες θεωρίες προς υπεράσπιση ενός σαρκοβόρου συστήματος.

  12. Κλασσικές αριστερίστικες αερολογίες απέναντι σ’ένα σοβαρό και σε γενικές γραμμές σωστό κείμενο που προϋποθέτει -δυστυχώς- ένα μίνιμουμ οικονομικής σκέψης.
    Ο άλλος έστειλε τρεις φορές το ίδιο μήνυμα για …να το εμπεδώσουμε.

    κ.Στυλιανόπουλε περί Citigroup, WaMu και Wachovia διαβάστε εδώ:
    http://www.lewrockwell.com/orig9/butler-b2.html
    και πείτε μου αν πρέπει ο αμερικανός φορολογούμενος να πληρώσει τα επενδυτικά σχέδια της Citibank και της JP Morgan που εκμεταλλεύονται την πιστωτική κρίση και το “κάτι πρέπει να κάνουμε” των πολιτικών για να αυξήσουν το μερίδιο αγοράς τους με κρατικό πληθωριστικό χρήμα.

  13. Κύριε Νίκο,
    Είμαι σύμφωνος και με το παραπάνω ότι ο αμερικανός φορολογούμενος δεν πρέπει να πληρώσει τα επενδυτικά σχέδια των Citi και JP. Πάντα θα υπάρχουν οργανισμοί και άνθρωποι που θα προσπαθούν να αξιοποιήσουν κρίσεις για ίδιο όφελος. Το πρόβλημα όμως υπάρχει και τίθεται ως εξής. 1) Αφήνουμε το σύστημα να καταρεύσει με ότι συνεπάγεται αυτό ή 2) Παρεμβαίνουμε προσπαθώντας να αποκαταστήσουμε την εμπιστοσύνη. Για μένα δεν είναι εύκολη η απάντηση, ούτε μπορεί να δοθεί μέσα από ένα αυστηρά ιδεολογικό πλαίσιο, δογματικά είτε φιλελεύθερο είτε κρατικίστικο. Η ηθική βλάβη (moral hazard) σαφώς είναι μεγάλη στην περίπτωση του bail-out αλλά μήπως είναι μονόδρομος; Κατά την ταπεινή άποψη μου μετά και τις πρόσφατες συντονισμένες κινήσεις των κεντρικών Τραπεζών οδηγούμαστε σε “liquidity trap” , όπου ακόμη και μηδενικά να γίνουν τα ονομαστικά επιτόκια, και κατά συνέπεια να διευρυνθεί η νομισματική βάση και να δημιουργηθεί πλεονάζουσα ρευστότητα, η ρευστότητα αυτή θα εγκλωβίζεται στην απροθυμία των Τραπεζών να δανείσουν . Το φαινόμενο αυτό το έχουμε δεί στην Ιαπωνία του 90. Η πολιτική του λεγόμενου helicopter money κατά Friedman ίσως είναι η μόνη που μπορεί να βγάλει την οικονομία από το αδιέξοδο. Δηλαδή η δημιουργία πληθωρισμού. Τέλος “there is no best solution in a second best world”

  14. @djz (Οκτωβρίου 9th, 2008 6:48 μμ )

    τα όσα γράφονται στο κείμενο σου δείχνουν βαρύτατου επιπέδου άγνοια στα οικονομικά…

    Δείχνουν όμως ακόμα χειρότερο ανικανότητα να διαλεχτείς διοτι βγάζεις αφορισμούς αποκρουστικούς για κάθε επιστημονική κοινότητα….

    Το μεγαλύτερο πλεονέκτημα ενός ευφυούς οικονομολόγου και γενικώς επιστήμονα είναι να διαμορφώνει τα σενάρια βάσει των αναλύσεων του και να αφήνει τους άλλους να αποφασίζουν…

    Εάν όμως έχεις σπουδάσει στην Ελλάδα κάτω απο την επήρεια κομματολαγνειακών παρατάξεων τότε η επιστημονική θεώρηση είναι αδύνατον να εμπεδωθεί και επομένως με συγχωρείς για την αυστηρή μου παρέμβαση.

  15. “Το «κράχ» θα έλθει αν εγκριθούν από το αμερικανικό Κογκρέσο τα 800 τόσα δις δολάρια.”
    Και ακομη μετραμε συντριμμια….

Σχολιαστε