Τάραξε τα νερά ο κ. Παπούλιας
Οκτ 17th, 2007 | Διονύσης Κατρανίτσας| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
H αλλιώς άλλη μια τρύπα στο νερό για τον κ. Παπούλια.
του Διονύση Κατρανίτσα.1
Όταν αρκεί το κύρος του θεσμού για να προσδώσει αξία σε κοινοτυπίες ή καινο-τυπίες, φαινόμενα σαν την δημοσιότητα που πήραν οι δηλώσεις του κ. Παπούλια στην Σύνοδο των Ευρωμεσογειακών Οικονομικών και Κοινωνικών Επιτροπών την Δευτέρα 15 Οκτωβρίου θα επαναλαμβάνονται και θα συνθέτουν ένα απαραίτητα «φιλολαϊκό» προφίλ του Προέδρου. Αλλά παράλληλα θα αποκρύπτουν την αλήθεια και θα συντηρούν το οικοδόμημα μια παρεμβατικής κεντρικής εξουσίας που θα ανακυκλώνει τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα τα οποία η ίδια δημιουργεί.
Δήλωσε ο κ.Παπούλιας : «Όσο οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι, τόσο μεγαλώνει ο κίνδυνος για τη συνοχή του κοινωνικού ιστού» και συμπλήρωσε τον συλλογισμό του με την κριτική στις επιχειρήσεις που ενώ αυξάνουν τα κέρδη τους μειώνουν το απασχολούμενο σε αυτές προσωπικό. Συνέδεσε δηλαδή την επιχειρηματικότητα με την διεύρυνση της κοινωνικής ανισότητας. Ας μην ξεγελιόμαστε αυτό είναι το πνεύμα της προσέγγισής του και για όσους άκουσαν «ζωντανά» την ομιλία του.
Και είναι κοινότυπη η τοποθέτησή του γιατί αποτελεί επιμύθιο κάθε προσέγγισης στην παγκοσμιοποίηση ή στην σύγχρονη παγκόσμια οικονομική αρχιτεκτονική από τους εχθρούς του φιλελευθερισμού. Ποτέ βέβαια δεν προσκομίσθηκαν συγκεκριμένα στοιχεία ή δεν αποτολμήθηκε καν η διατύπωση ενός ολοκληρωμένου συλλογισμού.
Γιατί αν και το πρώτο μέρος του συλλογισμού «οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι..» είναι πράγματι αληθές το άλλο μισό: «και οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι» δεν είναι πραγματικό και για οποιοδήποτε μέρος του κόσμου μπορεί να διαπιστωθεί μια τέτοια πραγματικότητα (όπως για χώρες της υποσαχάριας Αφρικής) δεν συνδέεται με το πρώτο μισό του συλλογισμού.
Επειδή φυσικά ούτε και εγώ θα ήθελα να εκπέσω στό επίπεδο της καινο-τυπίας πρέπει να συνεισφέρω τα τεκμήρια της δικής μου αντί-θεσης. Πράγματι λοιπόν το μέσο παγκόσμιο κατά κεφαλή εισόδημα σχεδόν διπλασιάστηκε μεταξύ των ετών 1965 και 1998 από τα 2497 $ στα 4839 $, σε απόλυτες τιμές και λαμβάνοντας υπ’όψη την αγοραστική αξία του εισοδήματος. Και για όσους αρέσκονται σε αυτή την μορφή των αριθμητικών συγκρίσεων , το πλουσιότερο 1/5 των ανθρώπων στην γη αύξησε το εισόδημά του κατά 75% (από 8315$ στα 14623$) ενώ το φτωχότερο 1/5 του πληθυσμού του ίδιου πλανήτη αύξησε το εισόδημά του περίσότερο από 100% (από 551$ στα 1137$). Πράγμα που σημαίνει στην πράξη πως 3.000.000.000 άνθρωποι ξέφυγαν από την φτώχεια σύμφωνα με τα στοιχεία του UNDP (United Nations Development Program). Αυτό επίσης σημαίνει πως τα τελευταία 50 χρόνια η φτώχεια μειώθηκε περισότερο απ’ότι είχε μειωθεί τα τελευταία 500 χρόνια!
Σύμφωνα πάλι με το UNDP το ποσοστό υποσιτισμού στις αναπτυσσόμενες χώρες από 37% το 1970 έπεσε στο 29% το 1980, στο 20% το 1991 και στο 18% το 1996 για να προβλέψει και περαιτέρω μείωση στο 10% το 2010…
Ο νομπελίστας οικονομολόγος και φιλόσοφος Αμάρτυα Σεν περιγράφει τις απαραίτητες πολιτικές συνθήκες που ευνοούν την βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης των φτωχών : «δημοκρατική διακυβέρνηση και ελευθερία του τύπου». Συνεχίζοντας αναφέρει : «η καταπολέμηση της διαφθοράς στις αναπτυσσόμενες χώρες θα ήταν αρκετή σαν δικαιολογία για την απελευθέρωση των αγορών ακόμη και αν δεν υπήρχαν και άλλες (θετικές) οικονομικές επιπτώσεις». Η διευρυνόμενη δημοκρατία, η ελευθερία του λόγου και η απελευθέρωση των αγορών είναι τα σημαντικότερα χαρακτηριστικά της φιλελευθεροποίησης ή του νέο-φιλελευθερισμού και ο Α.Σεν δεν μπορεί να χρεωθεί ως νεο-φιλελεύθερος. Κι όμως συνομολογεί πως το αποτέλεσμα είναι αδιαμφισβήτητο : οι φτωχοί γίνονται λιγότερο φτωχοί.
Σε μιά εργασία για το Ινστιτούτο Διεθνών Σχέσεων της Νορβηγίας οι Νορβηγοί ερευνητές Α.Melchior, Telle & Wiig το 2000 καταγράφουν στοιχεία που αναντίστοιχα με την «διαίσθηση» πολιτικών σαν τον κ. Παπούλια αποδεικνύουν πως η οικονομική ανισότητα μεταξύ των χωρών παγκόσμια μειώνεται συνεχώς από το 1970 και ιδιαίτερα την περίοδο μεταξύ του 1993-1998 όπου η παγκοσμιοποίηση εξελισόταν ραγδαία.
Την επόμενη φορά, κ. Πρόεδρε, θα επιθυμούσα – τιμώντας εσείς τον θεσμό του Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας – να δείξετε ευφυής και να καταφέρεται να διατυπώσετε έναν συλλογισμό (αν σας δυσκολεύει το αντικείμενο της οικονομίας διαλέξτε ένα διαφορετικό) καταδεικνύοντας την λογική ανάλυση και διανοητική συγκρότηση που συνάδει με την θέση σας.
- ο Διονύσης Κατρανίτσας είναι επιχειρηματίας και ιδρυτικό μέλος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας. Κατοικεί στη Θεσσαλονίκη. [↩]
Ο Γεωργάνας λέει, και δεν έχω δει ακόμα κάποιο επιχείρημα να τον αντικρούσει, ότι η παιδεία παλιά ήταν καλύτερη από την σημερινή, σε σχέση βεβαίως με τα όσα πληρώνουμε για αυτήν. Κοινώς ότι η παιδεία πάει κατά διαόλου, γιατί σημασία έχει να πιάνουν τα λεφτά τόπο. Δεν λέει ότι ήταν λαμπρή εξαίρεση επί χούντας, λέει ότι ήταν λαμπρή γενικότερα, χούντα ή χωρίς. Η χούντα απλώς αναφέρθηκε για να πει ότι και επί αυτής η παιδεία κατάφερνε να κάνει το έργο της, ενώ αντίθετα ο Γεωργάνας πιστεύει ότι σήμερα δεν κάνει το έργο της όπως πρέπει. Δικαίωμα του να το πιστεύει, εγώ δεν έχω διαμορφώσει άποψη απλά λέω ότι η συζήτηση είναι ακόμα ανοικτή και διαφωνώ ότι πρέπει να κλείσει επειδή αναφέρθηκε η κακή λέξη «χούντα».
Τα λεφτά δεν ήταν λιγότερα παλιότερα απ’ότι σήμερα για την παιδεία. Μειώνονται σταθερά τα τελευταία χρόνια κιόλας ως ποσοστό του ΑΕΠ. Αυτή την στιγμή το ελληνικό πανεπιστήμιο ξοδεύει λιγότερα ανά φοιτητή από Ουγγαρία, Σλοβενία ή Τσεχία. Και το επιχείρημα δεν είναι το πόσα λεφτά ξοδεύονται τότε και τώρα, αλλά η παραγωγικότητα αυτών των χρημάτων σε διεθνές επίπεδο συγκριτικά σε κάθε εποχή – που βρισκόταν η Ελλάδα τότε σε σχέση με άλλες χώρες και που είναι σήμερα. Η παραγωγικότητα παραμένει σταθερά χαμηλή, επί χούντας ήταν πάτος. Κάποιες σχολές έχουν σαφώς καλύτερες επιδόσεις σε σχέση με παλιότερα. Γενικά επικρατεί μετριότητα. Επί χούντας ήταν υπό το μηδέν και είναι λογικό, αφού η παιδεία δεν ήταν προτεραιότητά τους. Η παιδεία παλιά ήταν κακή. Ήταν κακή και για τα λεφτά που ξοδεύονταν. Και για το τι παρήγαγε επιχειρηματολογήσαμε και εγώ και ο Βασίλης. Και επίσης ο κύριος Γεωργανάς δεν είπε ότι ήταν καλύτερη για τα λεφτά που ξοδεύονταν, αλλά ότι ήταν καλύτερη απλά:
Μάθαινε περισσότερα λέει ο άνθρωπος, από την κόρη του. Όχι μάθαινε περισσότερα για τα λεφτά που ξόδευε το κράτος- ισχυρίζεται ότι ξόδευε λιγότερα. Αν ατομικά ισχύει η καλύτερη εκπαίδευση, γνωρίζουμε ότι συλλογικά δεν ισχύει με τίποτα. Και ότι το κράτος δεν ξοδεύει περισσότερα λεφτά.