Του Ανδρέα Ανδριανόπουλου

Μέσα από τα απίθανα και λυπηρά που χαρακτηρίζουν σήμερα την δημόσια ζωή της χώρας ξεπροβάλλει αδήριτη η ανάγκη για έξοδο από τον βούρκο και την παρακμή. Η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών αναζητά το καθαρό οξυγόνο που θα καθαρίσει την ατμόσφαιρα και θα επαναφέρει την χώρα στον δρόμο της προόδου και της δημιουργίας. Μακριά από την ζοφερή ατμόσφαιρα των τηλεοπτικών παραθύρων όπου αστέρες του κιτρινισμού εμφανίζονται σαν παντογνώστες ρυπαίνοντας τον πολιτικό τοπίο, εξευτελίζοντας την πολιτική και φρενάροντας κάθε δυνατότητα πορείας της χώρας μας προς τα εμπρός.

Εξ’ ίσου αναγκαία είναι και η απορρύπανση της δημόσιας ζωής από διασκεδαστές και κουτσαβάκια που βρίσκοντας την ευκαιρία μιας σχεδόν απόλυτης ηθικής αποσάθρωσης επιβάλλουν την αθλιότητα της κουλτούρας και των περίεργων περιθωριακών τους αρχών στο κύριο ρεύμα των αξιών του λαού μας. Τα δύο επίσης μεγάλα κόμματα κολυμπούν μέσα στον βρωμερό οχετό της σκανδαλολογίας. Το ένα κατηγορεί το άλλο σαν φορέα της διαφθοράς και της ηθικής παρακμής. Αδιαφορώντας για το πραγματικό γεγονός πως το ζήτημα δεν είναι ποιος την ενθάρρυνε η την ανέχθηκε αλλά ποιος κάνει το παραμικρό για να την συνθλίψει!!

Χρειαζόμαστε μια διέξοδο. Να σπάσουμε τα δεσμά της παρακμής και να γυρίσουμε την πλάτη στην αδιαφορία, τον ωχαδερφισμό της έμμεσης συνενοχής και την αβελτηρία της ήσσονος προσπάθειας. Ο τόπος πρέπει να μπει σε ένα διαφορετικό δρόμο. Τσακίζοντας στο διάβα του τα σκουπίδια του χθες. Ποδοπατώντας κάθε εστία αντίστασης για παλινόρθωση του παρελθόντος. Αξίζει να καταστρέψουμε τα απομεινάρια της εποχής της παρακμής για να δημιουργήσουμε την καινούργια δυναμική κοινωνία του αύριο. Kάθε δυναμικό νέο ξεκίνημα αφήνει πίσω του συντρίμμια. Το ζήτημα είναι ο τελικός ωφελημένος να είναι ο λαός και το σύνολο της κοινωνίας.

Ποιος όμως θα αναλάβει το βάρος της νέας αυτής πορείας; Η κυβερνητική πλειοψηφία είναι φανερό πως δεν μπορεί. Πνιγμένη στις ενοχές του κρατικο-παρεμβατικού της παρελθόντος κι αιχμάλωτη από την βουλιμία των στελεχών της για νομή (νόμιμη η παράτυπη) της εξουσίας είναι αδύνατον να διακρίνει τις ανάγκες της εποχής. Κολλημένη σε θεωρήματα μιας ανούσιας επικοινωνιακής τακτικής αναζητά πατήματα, στον περίφημο μεσαίο χώρο, που όμως δεν υφίστανται πλέον.

Διότι το λεγόμενο κέντρο ήδη έχει αρχίσει να καταρρέει. Κάτω από το βάρος της διαφθοράς, της στασιμότητας της οικονομίας και των μεγάλων αβεβαιοτήτων και της ανασφάλειας που μαστίζει την μεσαία τάξη. Ένας καινούργιος κοινωνικός χώρος αναδεικνύεται. Που απλώνεται σε ολόκληρη την χώρα και σε περισσότερα και διαφορετικά κοινωνικά στρώματα.

Απαρτίζονται οι ομάδες αυτές από τους χαμένους των νέων εξελίξεων – ανθρώπους του μόχθου η και τους εξαρτημένους των κρατικών επιδομάτων, από τις αδιάφορες κατά βάση για την πολιτική νεότερες γενεές που πασχίζουν κάτι να δημιουργήσουν και συναντούν συνέχεια εμπόδια μπροστά τους (που όμως έχουν όλα όνομα – είναι το κράτος και οι μόνιμοι ευνοούμενοί του. Επίσης στις ομάδες αυτές ανήκουν άνθρωποι μιας παλαιότερης κι αυστηρότερης ηθικής τάξης που βλέπουν την κατάρρευση του κοινωνικού ιστού γύρω τους κι οραματίζονται με αποστροφή ένα σκοτεινό μέλλον. Tέλος τα δυναμικά μεσαία στρώματα που αισιοδοξούν συνέχεια πως κάτι θα αλλάξει αλλά πνίγουν τις ελπίδες τους καθημερινά στον οχετό της απίθανης κρατικής αβελτηρίας.

Οι ομάδες αυτές συναποτελούν τον βασικό κορμό σήμερα της ελληνικής κοινωνίας. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν περάσει και έχουν πια αποχωρήσει από το λεγόμενο κοινωνικό κέντρο. Γιατί προσδοκούν πλέον ρήξεις. Που θα ανοίξουν νέους δρόμους και θα οριοθετήσουν καινούργια σύνορα. Κάποιοι άλλοι πάλι, από την πρώτη κυρίως κατηγορία, έχουν ήδη κουρνιάσει στις αγκαλιές των ουτοπικών πολιτικών άκρων. Που υπόσχονται (η εθνικιστική και θρησκόληπτη δεξιά) επιστροφή σε ένα απροσδιόριστο και ουσιαστικά ανύπαρκτο ένδοξο παρελθόν. Και σε μια περιθωριακή πλέον αριστερά που βλέπει παντού εχθρούς, καταγγέλλει τα πάντα αλλά δεν έχει απαντήσεις σε κανένα σύγχρονο ερώτημα.

Θα μπορούσε ίσως να απευθυνθεί στον κόσμο αυτό το Πασόκ; Η αρχική παρουσία και οι πρώτες θέσεις του Γ. Παπανδρέου έδειχναν πως μια τέτοια προοπτική ίσως να ήταν δυνατή. Όμως ο Γιώργος δεν άλλαξε τελικά το κόμμα του κατ’ εξοχήν ελληνικού κρατικού παρεμβατισμού. Το Πασόκ του κρατισμού, της παροχολογίας και της αναζήτησης εύκολων λύσεων σε σύνθετα προβλήματα είναι δυστυχώς ακόμη εδώ. Και η νεωτερικότητα που έφερνε μαζί του ο Γιώργος χλόμιασε. Κάτω από τις ερπύστριες αυτού που λέγεται «βαθύ Πασόκ». Κάθε ημέρα που περνάει ο κόσμος των δυναμικών παρεμβάσεων για το μέλλον απομακρύνεται αντί να προσεγγίζει την δύσκαμπτη αξιωματική αντιπολίτευση. Το όραμα του 2004, των φιλελεύθερων δηλ. αλλαγών πάνω σε μια βάση σοσιαλδημοκρατικής κοινωνικής ευαισθησίας, δεν φαίνεται να υλοποιείται.

Τι απομένει; Μα τι άλλο από την απομάκρυνση από τα παραδοσιακά πολιτικά σχήματα και η οικοδόμηση μιας νέας πρωτοβουλίας για την κατάκτηση της ψυχής του ελληνικού λαού. Η χώρα πρέπει να βγει από το τέλμα. Να εγκαταλείψει το περιθώριο της κοινωνικής υπανάπτυξης και να εισβάλει στον σχεδόν κλειστό χώρο των κρατών – ηγετών. Δεν ταιριάζει στην Ελλάδα και τον λαό μας ο ρόλος του ουραγού. Πρέπει να δώσουμε, όσοι πιστεύουμε στην ανάγκη των αλλαγών, τα χέρια για να χτίσουμε τα θεμέλια του καινούργιου. Και να οδηγήσουμε την χώρα, τολμώντας τις ανατροπές που τόση ανάγκη έχει η κοινωνία, στον δρόμο της πρωτοπορίας.

Η ώρα έχει ήδη φθάσει. Ο λαός έχει πλέον τον λόγο…