Οποιοσδήποτε παρατηρητής έχει στάλα αμεροληψίας και αντικειμενικότητας θα διαπιστώσει ότι δεν έχουμε ένα λαό που υποφέρει από την τωρινή κατάσταση αλλά δύο, και τους Άραβες και τους Εβραίους. Και υποφέρουν και οι δύο γιατί είναι θύματα οι μεν του αραβικού εθνικισμού και του ισλαμικού φονταμενταλισμού και οι δε της ισραηλινής ακροδεξιάς. Το πράγμα είναι πολύ πιο σύνθετο από την τραγική λογική του ποιος ήταν εκεί πρώτος. Αν μπούμε σ’ αυτή την οδό σκέψης ας δώσουμε την περιοχή στους …Φιλισταίους να ησυχάσουμε.

Η λογική ότι η γη αυτή ανήκει στους Άραβες είναι απαράδεκτη και ιστορικά ανακριβής. Είναι η τυφλή αποδοχή των συνθημάτων του αραβικού εθνικισμού που καλούν στην εξόντωση των Εβραίων. Η λογική ότι όλη η περιοχή πρέπει να δοθεί στους Εβραίους είναι σιωνιστικός φασισμός. Η γη δεν ανήκει κληρονομικά σε κανέναν, όλοι έχουν το ίδιο δικαίωμα να ζούνε και αν δεν μπορούν (δυστυχώς) να λειτουργήσουν σε ένα υπερεθνικό κράτος, τουλάχιστον να συνυπάρξουν σαν ξεχωριστά κράτη δίπλα-δίπλα. Το μεγάλο πρόβλημα της περιοχής δεν είναι ούτε κάποια τετραγωνικά χλμ, ούτε οι οικισμοί, ούτε το ποσοστό της Ιερουσαλήμ κτλ, είναι η άρνηση των ακραίων να συνυπάρξουν.

Προσωπικά πιστεύω ότι και οι Άραβες φέρουν τεράστια ευθύνη για αυτή την κατάσταση διότι λόγω χαμηλού μορφωτικού επιπέδου και της ισλαμικής τους κουλτούρας, παρασύρονται σε ακραίες θέσεις που δεν δέχονται καμία συμβίωση, κανένα συμβιβασμό και αρνούνται να αναγνωρίσουν σε μια αραβική θάλασσα από το Μαρόκο ως το Κατάρ (649 φορές μεγαλύτερη σε έκταση και 49 φορές μεγαλύτερη σε πληθυσμό από το Ισραήλ) το δικαίωμα ενός βασανισμένου λαού για μια λωρίδα γης.

Όλες οι οργανώσεις των Αράβων σήμερα όπως η Χαμάς, η Τζιχάντ, η Χεζμπολά κτλ αλλά η εξωτερική πολιτική όλων των αραβικών κρατών παλαιότερα, δεν έχουν στόχο το ανεξάρτητο παλαιστινιακό κράτος αλλά την καταστροφή του Ισραήλ και την εξόντωση των Εβραίων. Όπως είπε και ο ηγέτης της Αιγύπτου Νάσερ το 1965: Our aim is to restore the national rights of the Palestinian people, namely to destroy Israel. Γι’ αυτό φροντίζουν να δυναμιτίζουν κάθε προσπάθεια οικοδόμησης ενός υγιούς κράτους που θα δυνάμωνε τις μετριοπαθείς φωνές και θα τους έθετε στο περιθώριο. Αυτός ο φανατισμός που εκφράζεται πολύ εύγλωττα με τις καθημερινές επιθέσεις εναντίον ανύποπτων Ισραηλινών ωθεί την Ισραηλινή κοινωνία στην αγκαλιά του σιωνισμού και ακροδεξιών τύπου Νετανιάχου και Σαρόν. Ακόμα όμως και οι πιο ακραίοι Εβραίοι, όσο απάνθρωπες πρακτικές και αν υιοθετούν, αντιλαμβάνονται ότι η συνύπαρξη με τους Άραβες είναι αναπόφευκτη, δεν επιζητούν τον αφανισμό των Αράβων και αυτό είναι μια σοβαρή διαφορά. Αυτό που κυνηγούν είναι περισσότερα εδάφη από όσα τους αναλογούν και φυσικά αυτό είναι καταδικαστέο, όχι όμως περισσότερο από την αραβική πολιτική εξόντωσης του Ισραήλ.

Το Ισραήλ έχει προσπαθήσει να προσεγγίσει μετριοπαθώς το πρόβλημα (τελευταία φορά με τις προτάσεις του Εχούντ Μπαράκ το 2000) αλλά πέφτει πάνω στην αδιαλλαξία και την έλλειψη διάθεσης συμβιβασμού των Αράβων. Έτσι εξωθείται η Ισραηλινή κοινωνία σε λύσεις τύπου Σαρόν που διαιωνίζουν το πρόβλημα, δημιουργούν αχρείαστους μάρτυρες και γιγαντώνουν το ψυχικό χάσμα μεταξύ των δύο λαών. Δυστυχώς, ακόμα και αν αύριο το Ισραήλ σταματούσε τις επιχειρήσεις εναντίον των τρομοκρατών και αποσυρόταν από όλα τα μη-Εβραϊκά εδάφη, το πρόβλημα τα ήταν το ίδιο και το έλλειμμα ασφάλειας ακόμα μεγαλύτερο, αφού η αραβική επιδίωξη είναι ξεκάθαρα η εξόντωση του Ισραήλ. Η μόνη ορατή λύση περνάει από τα χέρια των Αράβων αν θέλουν να δουν μια μέρα τη χώρα τους ειρηνική και ευημερούσα. Μόνο η απομόνωση των ακραίων Αράβων μπορεί να οδηγήσει σε λύση, αλλά αυτό φαντάζει ουτοπικό αφού οι συνθήκες, η κουλτούρα και η διείσδυση των τρομοκρατικών οργανώσεων στην αραβική κοινωνία δεν αφήνει πολλά περιθώρια αισιοδοξίας. Η δημιουργία κλίματος ασφάλειας είναι προϋπόθεση για την ανάπτυξη και επικράτηση μετριοπαθών φωνών και δυστυχώς καμία από τις δύο ηγεσίες δεν φαίνεται να επιδιώκει κάτι τέτοιο προς το παρόν.

Η αραβική επιθετικότητα εναντίον του κράτος του Ισραήλ αρχίζει την ημέρα της ίδρυσής του το 1948! Όλα τα γειτονικά αραβικά κράτη επιτέθηκαν ταυτόχρονα στο Ισραήλ στον πόλεμο της Ανεξαρτησίας, όπου οι Ισραηλινοί τους νίκησαν όλους παρά το ότι ήταν πιο αδύναμοι και δεν είχαν βοήθεια από πουθενά (μόνο η Τσεχοσλοβακία τους πούλησε σε τιμές μαύρης αγοράς μερικά αντίγραφα Me109). Από τον πόλεμο οδηγήθηκαν στην προσφυγιά κάπου μεταξύ 540.000 και 720.000 Άραβες από την Παλαιστίνη (το γνωστό πρόβλημα που όλοι ξέρουμε) και γύρω στις 860.000 Εβραίοι από τις αραβικές χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής (οι περισσότεροι από τους οποίους έζησαν εκεί για 2.500 χρόνια και φυσικά δεν ασχολείται κανένας). Το ποιος ευθύνεται για την έξοδο των Αράβων το περιγράφει πολύ καλά ο τότε πρωθυπουργός της Συρίας Khaled al-‘Azm στα απομνημονεύματά του:

«We have brought destruction upon a million Arab refugees, by calling upon them and pleading with them to leave their lands, their homes, their work and their business, and we have caused them to be barren and unemployed though each one of them had been working and qualified in a trade from which he could make a living. In addition, we accustomed them to begging for hand-outs and to suffice with what little the UN organisation would allocate them».

Παρότι το Ισραήλ κάλεσε τους πρόσφυγες να επιστρέψουν τα αραβικά κράτη τους εμπόδισαν και όπως δήλωσε ο τότε Αιγύπτιος Υπουργός Εξωτερικών το 1949 Muhammad Salah A-Din: In demanding the return of the Palestinian refugees, the Arabs mean their return as masters, not slaves; or, to put it quite clearly — the intention is the termination of Israel. Μάλιστα το 1970 ο βασιλιάς της Ιορδανίας έσφαξε 20.000+ Άραβες από την Παλαιστίνη γιατί τους έβλεπε σαν απειλή για το καθεστώς του (περισσότερους δηλαδή από όσους έχουν σκοτώσει όλα αυτά τα χρόνια οι Εβραίοι, ο γνωστός Μαύρος Σεπτέμβρης).

Μέχρι και το 1967 οπότε το Ισραήλ αντιμετώπισε άλλες δύο προσπάθειες των Αράβων να το εξοντώσουν είχε μετασκευασμένα όπλα του Β’ΠΠ, δεύτερης διαλογής γαλλικά και βρετανικά όπλα και καμία βοήθεια από τις ΗΠΑ (μάλιστα οι Ισραηλινοί το 1967 χτύπησαν και ένα αμερικανικό πλοίο το USS Liberty). Αντίθετα οι Άραβες είχαν πάντα ότι πιο σύγχρονο έβγαζαν τα σοβιετικά εργοστάσια (Τ-55, Τ-62, τελευταία Μig συχνά μαζί με Ρώσους πιλότους-συμβούλους) και όμως δεν μπόρεσαν να επικρατήσουν. Όταν άρχισε το Ισραήλ να δέχεται αμερικανική βοήθεια έγινε άτρωτο στρατιωτικά και γι’ αυτό οι Άραβες φρόντισαν να αλλάξουν τακτική υιοθετώντας τα τρομοκρατικά χτυπήματα απέναντι στα οποία η στρατιωτική υπεροπλία είναι άχρηστη. Άλλαξαν τα μέσα, όχι όμως και η νοοτροπία.

Οι Εβραίοι είναι ίσως ο πιο ταλαιπωρημένος λαός τα τελευταία 2000 χρόνια. Μετά την γενοκτονία τους από τους Ρωμαίους το 70 μ.Χ. (για να μην πάω στους Βαβυλώνιους) σκόρπισαν στα 4 μέρη του ορίζοντα όπου επιβίωσαν παρά τις σχεδόν συνεχείς διώξεις. Από την Ιερά Εξέταση που τους έκαιγε, μέχρι τον αντισημιτισμό της Κεντρικής Ευρώπης εδώ και αιώνες με αποκορύφωμα το Ολοκαύτωμα. Ο αντισημισμός είναι διάσπαρτος σε πολλά κείμενα της χριστιανικής (ανατολικής και δυτικής) γραμματείας, για να μην πάμε στις θεωρίες συνωμοσίας των απανταχού ακροδεξιών. Το δικαίωμα να έχουν και αυτοί μια πατρίδα το αναγνώρισε η διεθνής κοινότητα το 1948, ο αραβικός εθνικισμός δεν εννοεί να το δεχτεί ούτε το 2003.

Μόνο αν ξεφύγουμε από την παγίδα του εθνικισμού και αναγνωρίσουμε το δικαίωμα όλων να υπάρχουν και να ζουν δίπλα μας (και φυσικά ο 15χρονος Εβραίος δεν έχει λιγότερα δικαιώματα από τον 15χρονο Άραβα που γεννήθηκαν στην ίδια γη, και το αντίστροφο) και κάνουν το ίδιο και οι δύο κοινωνίες, τότε θα είναι ορατή και βιώσιμη μια λύση. Και φυσικά σ’ αυτό δεν συμβάλλουν η συναισθηματική συμπαράταξη με τις επιδιώξεις του αραβικού εθνικισμού και ισλαμοφασισμού, που η επιλεκτικότητά της φανερώνει άλλες άσχετες πολιτικές σκοπιμότητες

Περλικός Φώτης