H ανταγωνιστικότητα είναι πολύ μεγάλο πράμα. Είναι αυτή που τελικά διαμορφώνει το ύψος της ανεργίας, σε μια χώρα, τα κέρδη των επιχειρήσεων και τους μισθούς των εργαζομένων. Αυτά τα ξέρει η κυβέρνηση και γι’ αυτό ανακήρυξε το 2005 «έτος ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας». Βλέπετε είχε παραλάβει τη χώρα στην 35η θέση της παγκόσμιας κατάταξης και πολλοί εξ ημών χλευάζαμε το γεγονός ότι η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας ήταν πιο κάτω από την ουγγρική (θέση 33) ή την εσθονική (θέση 22).

Toν πρώτο χρόνο της νέας διακυβέρνησης, δηλαδή το 2004, η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας έπεσε κατά δύο θέσεις. Μπορεί να ήταν και λογικό: ενώ εμείς κάναμε Ολυμπιακούς Αγώνες, οι άλλοι έπαιρναν μέτρα για τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας τους.

Το 2005 όμως γίνεται κάτι τραγελαφικό: ενώ εμείς γιορτάζουμε το «έτος ανταγωνιστικότητας» -ξοδέψαμε πολλά λεφτά: έγιναν εκδηλώσεις, οι υπουργοί έβγαλαν μεγάλους λόγους, τα υπουργεία και οι ΔΕΚΟ έκαναν τεράστιες διαφημιστικές καμπάνιες για τις αρετές της ανταγωνιστικότητας – η ανταγωνιστικότητά μας πέφτει κατά εννιά θέσεις: από την 37η του 2004 πάμε στην 46η. Τώρα δεν ντρεπόμαστε που είμαστε μόνο πίσω από την Ουγγαρία και την Εσθονία, αλλά μας έχει ξεπεράσει και η Τσεχία (29η) και η Σλοβακία (37η) και η Μάλτα (39η).

Ευτυχώς το 2006 δεν γιορτάσαμε «έτος ανταγωνιστικότητας» και πέσαμε μόνο κατά μία θέση. Η Ελλάδα των εορτών και των πανηγύρεων για την ανταγωνιστικότητα, γίνεται λιγότερο ανταγωνιστική: βρίσκεται στην 47η θέση της παγκόσμιας κατάταξης.

Το 2007, ενώ τα Μέσα Ενημέρωσης προβληματίζονταν βαθιά (και τότε) αν συμφέρει στον πρωθυπουργό να κάνει πρόωρες εκλογές, γίνεται το μακροβούτι της ανταγωνιστικότητας. Από την 47η βρεθήκαμε στην 65η θέση! Τη χρονιά δηλαδή που κάναμε εκλογές γιατί η οικονομία πήγαινε καλά και χρειαζόταν νωπή λαϊκή εντολή για να μοιραστούν τα αγαθά της «ήπιας προσαρμογής», η Ελλάδα έχασε 18 ολόκληρες θέσεις ανταγωνιστικότητας. Πάνω μας βρίσκονται το Καζακστάν (61η θέση), το Ουζμπεκιστάν (62η θέση), η Κόστα Ρίκα (63η θέση) και το Μαρόκο (64η θέση).

Εκεί λοιπόν που λέγαμε «δόξα στο οικονομικό επιτελείο! Τουλάχιστον ξεπερνάμε σε ανταγωνιστικότητα το Αζερμπαϊτζάν (66η θέση)» έγινε ανασχηματισμός και βγήκε ο κατάλογος του 2008. Η Ελλάδα χάνει άλλες δύο θέσεις (πέφτει στην 67η) και απειλείται πλέον και από τη Ρουμανία (69η θέση).

Το 2009 το όνειρο χιλιάδων Ελλήνων αριστερών (οι οποίοι θεωρούν την ανταγωνιστικότητα τοξικό προϊόν του καπιταλισμού) κοντεύει να γίνει πραγματικότητα. Η Ελλάδα χάνει άλλες τέσσερις θέσεις και βρίσκεται πλέον 71η στον κατάλογο. Το σημαντικότερο, όμως, δεν είναι αυτό. Η βαθμολογία της χώρας μας είναι 4.04, ενώ με 4.03 βαθμολογείται το Βιετνάμ! Κανονικά, δηλαδή, οφείλουμε φέτος να ξαναγιορτάσουμε το έτος ανταγωνιστικότητας, αλλά τη διοργάνωση των εκδηλώσεων θα πρέπει να αναλάβει το ΚΚΕ. Πετύχαμε ένα από τους στόχους του: κάναμε την ελληνική οικονομία εξίσου ανταγωνιστική με τις κομμουνιστικές.

Η κατρακύλα αυτή από την 35η στην 71η θέση στον παγκόσμιο κατάλογο της ανταγωνιστικότητας ακυρώνει το επιχείρημα της κυβέρνησης ότι τα σημερινά προβλήματα της ελληνικής οικονομίας οφείλονται στη διεθνή κρίση. Διεθνή κρίση έχει και η Σλοβενία, που από την 42η θέση ανέβηκε στην 37η και το Αζερμπαϊτζάν που από την 69η θέση του 2008, ανέβηκε στην 51η.

Τα προβλήματα της ελληνικής οικονομίας ήταν και παραμένουν δομικά, ενώ επί κυβερνήσεων Ν.Δ. προστέθηκαν και προβλήματα διαχείρισης. Ετσι, μέχρι το 2004 πολλοί ήταν δικαίως οργισμένοι διότι οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ δεν προχωρούσαν σε πιο τολμηρές τομές για να τρέξει ταχύτερα η οικονομία. Επί κυβερνήσεων Ν.Δ. όχι μόνο δεν έγιναν αυτές οι τομές, αλλά προστέθηκε και η παντελής διαχειριστική ανεπάρκεια με αποτέλεσμα να υποχωρεί διαρκώς σε όλους τους συγκριτικούς διεθνείς δείκτες, ακόμη και της διαφάνειας, που είχε γίνει προεκλογική σημαία της Ν.Δ.

Μεγαλύτερο πρόβλημα όμως είναι κάτι άλλο. Ενώ η χώρα καίγεται, τα ΜΜΕ άδουν. Το βασικό πρόβλημα στον δημόσιο διάλογο είναι ποιοι κανόνες θα ισχύσουν στο ντιμπέιτ. Το γεγονός ότι του χρόνου πιθανότατα θα είμαστε κάτω και από το Βιετνάμ δεν απασχολεί κανέναν…

Πάσχος Μανδραβέλης

———————————————————-

Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 13/9/2009