Statesmen και πολιτικάντηδες
Σεπ 14th, 2009 | Χαρίδημος Τσούκας| Κατηγορία: Χαρίδημος Τσούκας | Email This Post | Print This Post |Μια από τις πολλές ειρωνείες της ζωής είναι ότι αντιλαμβανόμαστε πληρέστερα τη σημασία γεγονότων, σχέσεων και προσώπων εκ των υστέρων, όταν εστιάζουμε την προσοχή μας σε αυτά, προσπαθώντας να διαυγάσουμε το νόημά τους. Οπως έγραψε ο Σοπενάουερ, τη ζωή τη ζούμε προς τα μπρος αλλά την κατανοούμε προς τα πίσω.
Οταν ένας πολιτικός αναγγέλλει την αποχώρησή του από την ενεργό πολιτική, τότε αρχίζουμε να αποτιμούμε με μεγαλύτερη καθαρότητα τα πεπραγμένα του. Οσο είναι ενεργός πολιτικός, τα κριτήριά μας είναι κατ’ ανάγκην περισσότερο επικαιρικά και λιγότερο αποτιμητικά -χρησιμοποιούμε κυρίως τον ενεστώτα χρόνο. Βλέπουμε όψεις της συνολικής εικόνας του πολιτικού όταν αυτός μεταμορφώνεται από ενεργό «παίκτη» σε αφηγηματικό «χαρακτήρα» – όταν η αφήγησή μας αναφέρεται στον αόριστο χρόνο.
Η αποχώρηση του Αλέκου Παπαδόπουλου, πρώην υπουργού του ΠΑΣΟΚ, από την κοινοβουλευτική πολιτική, προκάλεσε πληθώρα κολακευτικών αναφορών στον Τύπο. Δικαιολογημένα. Σε μια χώρα στην οποία η έννοια της μεταρρύθμισης έχει τόσο πολύ ευτελιστεί από τον Καραμανλή Β΄, η κοινοβουλευτική αποστρατεία του κ. Παπαδόπουλου γίνεται η αφορμή για να θυμηθούμε ότι υπήρξαν τολμηρές μεταρρυθμίσεις (όπως η δημοσιονομική εξυγίανση το 1993-1996, ο «Καποδίστριας», και η επιχειρηθείσα μεταρρύθμιση του ΕΣΥ, με τις οποίες ο κ. Παπαδόπουλος συνέδεσε το όνομά του), ότι όλοι οι πολιτικοί δεν είναι κενολόγοι, ασπόνδυλοι λαϊκιστές ή καιροσκόποι.
Αν η πολιτική δεν είναι μόνο εγκεφαλική δραστηριότητα αλλά και σωματική πράξη, καταλαβαίνουμε πολλά για έναν πολιτικό από τη γλώσσα του σώματός του και μόνο. Ο κ. Παπαδόπουλος ξεχωρίζει από τους περισσότερους ομολόγους του: σπανίως χαμογελά στα ΜΜΕ. Δείτε τον δίπλα στην κ. Μπακογιάννη ή τον κ. Σπηλιωτόπουλο και θα καταλάβετε τη διαφορά. Δεν είναι ότι δεν διαθέτει χιούμορ, αλλά ότι δεν πασχίζει να γίνει αρεστός. Δεν κολακεύει το πόπολο, δεν γλείφει τον αρχηγό, δεν ιδεοληπτεί. Πιστεύει στη δύναμη του επιχειρήματος, δεν φιλοτεχνεί την «εικόνα» του.
Ως Ηπειρώτης που μεγάλωσε με τις στερήσεις της μεταπολεμικής Ελλάδας έμαθε τι σημαίνει ευθύτητα και νοικοκυροσύνη στη διαχείριση των κοινών. Ως σοσιαλδημοκράτης αντιλαμβάνεται το σημαντικό ρόλο του κράτους στην προστασία των συλλογικών αγαθών, αλλά, ως φιλελεύθερος κεντροαριστερός, γνωρίζει ότι μόνο μια ακμαία οικονομία της αγοράς μπορεί να παράγει και να αναδιανείμει πλούτο. Ως εκσυγχρονιστής θαυμάζει τις προηγμένες δυτικές χώρες όχι μόνο για τα επιτεύγματά τους, αλλά και για τις αξιακές προϋποθέσεις που τα παρήγαγαν. «Σε αυτές τις χώρες», γράφει στο στοχαστικό βιβλίο του «Τα Βήματα του Εστερναχ», «ο ορθολογισμός, η φιλοπονία, η φιλεργατικότητα, η πειθαρχία σε άτυπους κανόνες συμπεριφοράς, καθώς και ο σεβασμός στους θεσμούς δεν προήλθαν από “κανονιστικούς” τυπικούς νόμους, αλλά είναι γεννήματα μακροχρόνιων αξιακών συστημάτων». Οι θεσμοί, «αυτονομημένοι από την κομματική «νομενκλατούρα» και άλλα συμφέροντα», παρέχουν στην κοινωνία μια «συλλογική ευφυΐα», η οποία λειτουργεί κανονιστικά: άρχοντες και αρχόμενοι εσωτερικεύουν κοινές αξίες και εκπαιδεύονται σε «αυτο-πειθαρχημένες συμπεριφορές».
Το ελλαδικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να παρακολουθήσει τέτοιους βεμπεριανού τύπου συλλογισμούς, πόσω μάλλον να τους ενσαρκώσει. Αριβίστες, ακαλλιέργητοι, και γλοιώδεις πολιτικάντηδες αδυνατούν να σκεφτούν ρηξικέλευθα και αδογμάτιστα για το κοινό καλό· κύρια έγνοια τους είναι πώς θα αποσπάσουν, πελατειακά ή «επικοινωνιακά», την ψήφο μας.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος είναι ένας από τους ελάχιστους πολιτικούς που γνωρίζει καλά ότι το βαθύτερο πρόβλημα της χώρας είναι ο ιστορικός τρόπος που λύνουμε τα προβλήματά μας – η απαξίωση των θεσμών, η ανοχή της παρανομίας, η διαφθορά, η αναξιοκρατία, ο κομματισμός. Με εξαίρεση τον Στέφανο Μάνο, είναι ο μόνος πολιτικός που μονότονα επισημαίνει, εδώ και αρκετά χρόνια, τις τεράστιες συνέπειες του δημοσιονομικού προβλήματος και αναδεικνύει τις πολιτικές του ρίζες. «Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας», είπε στην κεντρική παρουσίαση του βιβλίου του στην Αθήνα τον περασμένο Φλεβάρη, «είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα! Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί δαπάνες για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του. Αυτό είναι που με λεονταρισμούς καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή και ταυτόχρονα απολογείται όταν θα πρέπει να τη συλλάβει […] · που όχι μόνο δημιουργεί τα ελλείμματα και το χρέος αλλά θεωρεί την αντιμετώπισή τους σαν απειλή της ύπαρξής του». Η ειρωνεία είναι ότι τα έλεγε αυτά ενώπιον των επιφανέστερων εκπροσώπων του πολιτικού συστήματος!
Δεν είναι τυχαίο που εκσυγχρονιστές, εικονοκλάστες πολιτικοί σαν το Στέφανο Μάνο και τον Αλέκο Παπαδόπουλο δεν θα είναι στην επόμενη Βουλή, ούτε ότι ευρωπαϊστές, ριζοσπάστες πολιτικοί σαν τον αείμνηστο Μιχάλη Παπαγιαννάκη ήταν στο περιθώριο των κομμάτων τους. Statesmen με αυτοπεποίθηση και παρρησία, αρχοντιά και κοσμοπολιτισμό, αντι-ιδεοληπτική σκέψη και ρηξικέλευθη πράξη δεν εκτιμώνται στα κομματικά ποιμνιοστάσια. Ασφαλέστεροι ο Μεϊμαράκης και ο Παπουτσής, η Καϊλή και ο Ψινάκης…!
Χαρίδημος Τσούκας
Συμφωνώ και επαυξάνω!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Αμέσως μετά την απόφασή του, του έστειλα e-mail αποκαλώντας τον “ογκόλιθο του Κοινοβουλευτισμού”.
Αλλά θάθελα εδώ να καταγράψω κάτι σχετικό με τον κ. Παπαδόπουλο, που δηλώνει συνάμα την διαστρεβλωμένη αντίληψη που έχουν, ακόμα και ορισμένοι πεφωτισμένοι από μας, απέναντι στο ερώτημα, “Ηow should men live” του Σωκράτη.
Τον Αύγουστο είχα πάει σε ένα τόπο ερημικό με ζεύγος καρδιακών φίλων, της πεφωτισμένης ανανεωτικής αριστεράς – εκείνος αντιπρύτανης Αθηναϊκού πανεπιστημίου [ο μόνος που αρνείται αυτοκίνητα και οδηγούς], η σύζυγος μείζων ιστορικός. Περάσαμε καταπληκτικά.
Μια μέρα, συζητούσαμε για την πολιτική και τους πολιτικούς. Μίλησα, λοιπόν, ενθουσιωδώς για τον κ. Παπαδόπουλο, του οποίου γνωρίζω το έργο, αλλά όχι τον ίδιο προσωπικά. Μου λέει ο φίλος μου, “Ναι βρε παιδί μου, αλλά περίεργος και κομμάτι στεγνός”.
“Δηλαδή;;” αποκρίθηκα.
“Να, προ ετών είχαμε πάει κάπου στην περιοχή της Καλαμάτας για διακοπές και ήταν κι αυτός εκεί με την οικογένεια, Κυριακή ή γιορτάρα μέρα ήταν. Τον είδα, που λες, να πηγαίνει στο φούρνο ένα ταψί με γεμιστά και όταν γύρισε, πήρε τα παιδιά του και τα πήγε στην εκκλησία”
Τα ακούω, ενθουσιάζομαι και αναφωνώ, “Μα αυτός δηλαδή είναι λαμπρός, πρωθυπουργικό υλικό”. Ο φίλος μου έμεινε άφωνος!
Στους σπουδαίους που αποσύρθηκαν ή πήγαν σε τόπους μακρυνούς, οφείλουμε να προσθέσουμε ΚΑΙ τον Ελεφάντη. Και μόνο οι θέσεις του στο (ανύπαρκτο) θέμα με το FYROM προδίδουν ιδιοφυϊα και ηθικό σθένος.
Είχα εκπλαγεί με την συνέπεια που ασχολήθηκε με τα προβλήματα του Υπουργείου Υγείας.
( και παρατήρησα την γρήγορη λεύκανση των μαλλιών του ……)
– Μετά απο το ‘αρθρο του, που διάβασα, περί Δημοσιονομικού προβλήματος, απορούσα πως εξακολουθούσε να παραμένει στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο, άν και αναφάνηκε κάποια ελπίδα οτι ο καινούργιος αρχηγός ίσως ενστερνιζόταν απόψεις του – φεύ……….
Θα αστειεύεσθε κύριε!!! Ο ΓΑΠ είναι επικίνδυνος λαϊκιστής. Πρωθυπουργός (θέλει) να γίνει και ας καταστραφεί η Ελλάδα.
Na parei o Alekos Papadopoulos kai ton Moytsopoulo kai na pane mazi se neo komma krima na xaramizontai sta azitita i patris evgonomonousa stin iatriki papadopoulos moutsopoulos afisan epoxi to didymo tis epityxias
O papadopoulos ediokse tin siemens apo tin xora oli i alitheia edo kai tora an den itan o Papadopoulos ypoyrgos oikonomikon den tha eixe falirisei i Siemens tis petakse ta matia ekso epi ton imeron toy to PASOK den ypegrapse oute mia symvasi me tin Siemens etsi prepei afto einai to sosto