Ο καγκελάριος της Γερμανίας κ. Gerhard Schröder διακήρυττε όλη την εβδομάδα που μας πέρασε τηλεοπτικά ή και σε δημόσιες ανοιχτές συγκεντρώσεις του κόμματός του, ότι ήταν αυτός και η κυβέρνησή του που είχαν την τόλμη να προάγουν μια σειρά από αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, όπως στο εργασιακό, το σύστημα υγείας, τη μείωση της φορολογίας, καθώς επίσης ότι μόνο μια κυβέρνηση συνασπισμού σοσιαλδημοκρατών και οικολόγων μπορεί να εγγυηθεί τη μη συμμετοχή γερμανικών εκστρατευτικών σωμάτων σε επίπεδο διεθνών αναταράξεων. Με την ίδια επιχειρηματολογία πολιτεύτηκε ο κ. Joschka Fischer, ο υπουργός Εξωτερικών της παραιτηθήσας κυβέρνησης των κ.κ. G. Schröder και J. Fischer.
Δυστυχώς για το ευρωπαϊκό προφίλ της μοντέρνας σοσιαλδημοκρατίας του τρίτου δρόμου ή του εκσυχρονιστικού ρεύματος κανένας από τους προηγούμενους ισχυρισμούς δεν έχουν βαρύτητα και δεν περιγράφουν καμιά αξιόπιστη στρατηγική αρχών και στόχων και όσο αφορά τα αριστερά κόμματα της Γερμανίας αλλά και τα υπόλοιπα της ηπειρωτικής Ευρώπης.
Μένοντας στο παράδειγμα της Γερμανίας διαπιστώνουμε τα ακόλουθα:
1. Το εκλογικό σώμα αντιμετωπίστηκε με το εξής πάντα και απαρέγκλητα κριτήριο. Προεκλογικά να του υπόσχονται τη διατήρηση του „παμφάγου“ κοινωνικού κράτους, μετεκλογικά και κυβερνητικά ίσχυε η μη τήρηση των υποσχέσεων. Αντιθέτως βέβαια ακολουθήθηκε η στρατηγική προσαρμογής στην οικονομική και κοινωνική σκληρή πραγματικότητα. Αυτή η διγλωσσία των σοσιαληδμοκρατών κατά ποικίλους τρόπους δυσχέραινε ακόμη την κατάσταση. Παραδείγματα αποτελούν η μείωση της ανεργίας στο μισό της, η προστασία των „κοινωνικών“ δικαιωμάτων των εργαζομένων (προεκλογικές υποσχέσεις), που στην μετεκλογική πράξη σήμαιναν την αύξηση της ανεργίας πάνω απο ένα εκατομμύριο και όχι μείωση στα δύο και με τον νόμο Harz IV είχαμε την μείωση των επιδομάτων ανεργίας χρονικά και τον συνυπολογισμό των λοιπών κοινωνικών επιδομάτων μ’ αυτό της ανεργίας όπως και τον συνυπολογισμό αυτών με την ύπαρξη ακίνητης και κινητής περιουσίας. Μέτρα δηλαδή που αυξάνουν τη φτώχεια αναδιανέμοντάς την, χωρίς να υπάρχει ίχνος μιας πρακτικής πολιτικής που θα είναι σε θέση να αυξήσει την ανάπτυξη της γερμανικής οικονομίας, άρα και των θέσεων εργασίας. Είχαμε μια τάχα „νεοφιλελεύθερη ρητορική“ από τις δύο κυβερνήσεις Schröder (1998-2002, 2002-2005), (π.χ. μείωση του κόστου εργασίας, μειώνοντας η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση το κοινωνικό κόστος της εργασίας -αλλαγές στα ταμεία ανεργίας, υγείας κτλ.- και όχι το ρυθμιστικό γραφειοκρατικό κόστος τοπικών και ομοσπονδιακών νόμων που κάνουν τις επενδύσεις απαγορευτικές) όμως κανένα στίγμα των αρχών και στόχων ενός νεοφιλελεύθερου προγράμματος. Γενικά έμενε η εντύπωση ότι ο φιλελευθερισμός είναι άκαρδος και στρέφεται εναντίον των εργαζομένων κτλ., ενώ η σοσιαλδημοκρατία διατηρεί τη δυναμικάτητά της και τη θέλησή της για μεταρρυθμίσεις!!!
2. Ακόμη μεταρρυθμίσεις που κατάφεραν οι κυβερνήσεις Schröder να πραγματοποιήσουν, το κατάφεραν τελικά με τη στήριξη των κομμάτων της αντιπολίτευσης και στο τέλος ανέτρεψαν πάντα το πνεύμα και το σκοπό τους. (Agenda 2010).
3. Η ειρηνική εξωτερική πολιτική από την άλλη που τόσο έντεχνα χρησιμοποίησε στις προηγούμενες εκλογές ο κ. Schröder για να μεταπείσει το γερμανικό σώμα, έτσι ώστε να κερδίσει τις εκλογές του 2002, ήταν μια „καυτή πατάτα“ για τον ίδιο και για το κόμμα του. Μεταπολεμικά η πρώτη φορά που γερμανικά στρατεύματα συμμετείχαν σε πολεμικές επιχειρήσεις, ήταν υπό την πρώτη διακυβέρνηση Schröder, στις επιχειρήσεις του Κοσόβου και του Αφγανιστάν. Μάλιστα στις επιχειρήσεις του Κοσόβου μετείχαν γερμανικά βομβαρδιστικά αεροσκάφη, χωρίς το συμβούλιο ασφαλείας του Ο.Η.Ε. να είχε πάρει κοινή απόφαση, ήταν δηλ. μια μονομερή πράξη του ΝΑΤΟ και όχι μόνο, όπως δηλ. ακριβώς οι επιχειρήσεις τρία χρόνια μετά στο Ιράκ. Μετά από δύο διεθνείς συμμετοχές της Γερμανίας σε στρατιωτικές επιχειρήσεις, η κυβέρνηση του Schröder αρνείται τη συμμετοχή της στο Ιράκ, η αλήθεια είναι με πολλά επιχειρήματα, στην πράξη όμως αποδυναμώνοντας τη συμμαχία εναντίον μιας ισλαμαρρωστημένης τρομοκρατικής αντίπραξης, η οποία μισεί και απεχθάνεται τον καπιταλιστικό και φιλελεύθερο τρόπο ζωής του δυτικού κόσμου. Εκλογικά ήταν λοιπόν τα ωφέλη της σύγχρονης σοσιαλδημοκρατίας στη Γερμανία και όχι προάσπιση της διεθνούς ειρήνης και αποσόβηση της συμμετοχής γερμανικών στρατευμάτων στο εξωτερικό. Συμμετέχουν ήδη, όπως προαναφέραμε.
Η εκσυχρονισιστική σοσιαλδημοκρατία της ηπειρωτικής Ευρώπης στηρίζεται σε δεκανίκια και όχι σε αρχές. Εγώ θα επιθυμούσα το αντίθετο. Έτσι μπορεί να προαχθεί ο δημόσιος δημοκρατικός διάλογος. Ο πολίτης δεν πρέπει να εμπαίζεται μ’ αυτά που ξέρουμε ότι του αρέσουν να ακούει, αλλά γνωρίζοντας από την άλλη ότι δεν είναι εφικτά ούτε ρεαλιστικά. Ο πολίτης συμμετέχει στους δημοκρατικούς θεσμούς, όταν τουλάχιστον τα κόμματα διαθέτουν μια στοιχειώδη ειλικρίνεια. Συμμετοχική δημοκρατία στην πράξη και όχι στα λόγια. Η πολιτική μπορεί να προάγει οράματα όχι όμως „φούμαρα με μεταξωτές κορδέλες“, όπως σοφά λέει κι ο λαός.
Οι γερμανικές εκλογές είναι προσωπικά για μένα σημαντικές. Εκτός από τις εξελίξεις στην Ε.Ε., την υποψηφιότητα της Τουρκίας για την είσοδό της στην Ε.Ε., τη συμμαχία στο ΝΑΤΟ, κτλ., η αναζήτηση της ταυτότητας της ηπειρωτικής σοσιαλδημοκρατίας περνά και μέσα από τις γερμανικές εκλογές της 18ης του Σεπτέμβρη. Στις εκλογές δοκιμάζονται όχι μόνο οι πράξεις αλλά και οι διακηρύξεις.