Ελλάδα, Τουρκία και το άνοιγμα με τη Ρωσία
Αυγ 24th, 2009 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Και η ηλιθιότητα έχει τα όριά της. Ισως όχι στην χώρα μας όμως. Που οι απιθανότητες περιγράφονται σαν λογικές εκτιμήσεις. Η πρόσφατη προσέγγιση Ρωσίας – Τουρκίς, που από χρόνια προειδοποιούσα πως θα ήταν πιθανότατη, υπήρξε για κάποιους προιόν ελληνικής αβελτηρίας!! Οι ελληναράδες του αντι-αμερικανισμού βρέθηκαν για μια ακόμη φορά ανάποδα. Με τα πόδια επάνω δηλ. και το κεφάλι κάτω. Η προσέγγιση με την Ρωσία αποτελούσε για όλους την πανάκεια που θα μας προσέδιδε κύρος, απεξάρτηση από το αμερικανικό άρμα και διαπραγματευτικά ατού. Και ήρθε η προσέγγιση Μόσχας – Αγκυρας, όχι μη αναμενόμενη για όσους παρακολουθούν με σοβαρότητα το εξελισσόμενο διεθνές πολιτικό σκηνικό, να τους ανατρέψει τις βεβαιότητες. Και μέσα στην αναταραχή άρχισαν να εκστομίζουν τις συνήθεις ανοησίες.
Αντί να αξιολογήσουν την έλλειψη σχεδιασμού και μακροπρόθεσμων βεβαιοτήτων από τα οποία έπασχαν τα λεγόμενα ανοίγματα προς την Ρωσία επικρίνουν και πάλι την κυβέρνηση για δειλία στις σχέσεις με την Μόσχα και για υποταγή στα κελεύσματα της Αμερικής. Ποια δειλία όμως και ποιά ακριβώς υποταγή; Μήπως η Αγκυρα διέρρηξε τις σχέσεις της με τις ΗΠΑ και ξεκίνησε νέα φιλο-ρωσικά ανοίγματα; Αν δεν κάνω λάθος ο καινούργιος αμερικανός πρόεδρος την Τουρκία ακριβώς επέλεξε για γεωστρατηγικό συνεργάτη και ανέδειξε σε χώρα ιδιαίτερης στρατηγικής σημασίας για τις διεθνείς εξελίξεις. Παράλληλα όμως και η Μόσχα της χτύπησε την πόρτα. Γιατί προφανέστατα την θεωρεί απαραίτητη για την διεκπεραίωση των μακροχρόνιων σχεδιασμών της.
Τι έκανε η Τουρκία για να πετύχει αυτές τις συνταρακτικές μετακινήσεις των μεγάλων δυνάμεων προς το μέρος των δικών της εθνικών συμφερόντων; Τίποτε απολύτως. Με τον κ. Ομπάμα δεν προλάβαινε. Με την πρώτη του επίσκεψη στην Ευρώπη ο αμερικανός πρόεδρος αναγνώρισε την Τουρκία σαν τον σοβαρότερο γεω-στρατηγικό παράγοντα στον κόμβο της ευρασίας. Λόγω κυρίως γειτνίασής της με Ιράν, Ιράκ και Ρωσία. Αλλά και επειδή αυτή την ώρα δεσπόζει στον μουσουλμανικό κόσμο σαν αντίβαρο στους ακραίους σουνίτες του Κόλπου και τους σιίτες της Τεχεράνης. Η Τουρκία έκατσε απλά και αναπαυτικά πάνω στην γεωγραφική της θέση. Και στην σοφία του λαού της που έφερε στην εξουσία ένα μουσουλμανικό κόμμα με τάσεις μετριοπαθείς και διαλλακτικές.
Και η Ρωσία; Αυτή συνειδητοποίησε πως ο South Stream δεν μπορεί να χτισθεί δίχως την έγκριση της Αγκυρας για πέρασμα από τον δικό της θαλάσσιο χώρο. Η Τουρκία όμως δεν χάρηκε απλά από την προσέγγιση της Μόσχας. Ζήτησε και απαίτησε. Την κατασκευή δηλ. πυρηνικών εργοστασίων με Ρωσική τεχνολογία και οικονομική κάλυψη. Και την αξιοποίηση της Σαμψούντας και του λιμανού – τέρμιναλ πετρελαίου Τσευχάν για την κατασκευή ενός καινούργιου αγωγού που θα μεταφέρει πετρέλαιο από την Ρωσία. Και που πιθανότατα θα σημάνει και το τέλος του πολυδιαφημισμένου αλλά ακόμα στον αέρα ευρισκόμενου αγωγού Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη. Τι έκαναν οι Τούρκοι; Αφού θεμελίωσαν την αμετακίνητη αξία της χώρας τους για τις ανάγκες και τους σχεδιασμούς της Δύσης, διαπραγματεύθηκαν και απαίτησαν από τους Ρώσους ανταλλάγματα για να διευκολύνουν κάποιους δικούς τους, της Μόσχας δηλαδή, στόχους.
Στην Ελλάδα όμως των υπεραπαιτήσεων και της συνεχούς χίμαιρας τι, από την άλλη πλευρά, συμβαίνει; Κατορθώνουμε να ενοχλούμε τους πάντες με την γκρίνια και τις απαιτήσεις μας δίχως να θεμελιώνουμε δικαιώματα και να κατοχυρώνουμε θέσεις. Τι ήταν το περίφημο άνοιγμα στην Ρωσία; Θετική ανταπόκριση σε Ρωσικές πρωτοβουλίες εξυπηρέτησης δικών τους στόχων και συμφερόντων δίχως την κατοχύρωση της οποιασδήποτε ελληνικής απαίτησης. Συμφωνήσαμε στον Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολη αποδεχόμενοι πλειοψηφικό Ρωσικό πακέτο – άρα και πλήρη έλεγχο – δίχως την έγγραφη δέσμευση για τις ποσότητες πετρελαίου που θα έκαναν τον αγωγό βιώσιμο. Το αποτέλεσμα είναι επτά φορές εγκαίνια και ούτε βίδα κατασκευής του έργου. Στο αέριο πάλι συμφωνήσαμε σε αίτημα της Γκάζπρομ για χρονική επέκταση της πελατειακής μας σχέσης για τα επόμενα 20 περίπου χρόνια. Διευκολύναμε έτσι την Ρωσική εταιρία να εμφανίζει διευρυμένο πελατολόγιο στις διαπραγματεύσεις της για την δέσμευση του αερίου του Τουρκμενιστάν λ.χ.. Υπονομεύοντας έτσι τις προσπάθειες της Ευρώπης – και έμμεσα και των αμερικανών – για δέσμευση των ποσοτήτων αυτών για τον αγωγό Ναμπούκο η και για τον αγωγό προς Τουρκία – Ελλάδα – Ιταλία. Τι πήραμε σε αντάλλαγμα; Πρακτικά τίποτε.
Ισως κάποιοι να θεωρούν σαν αντιστάθμισμα την πρόταση της Μόσχας να ενταχθούμε στον πολυπροσφερόμενο South Stream. Που όμως ούτε αυτός έχει εξασφαλισμένες ποσότητες αερίου. Ούτε βέβαια και ζητήσαμε κάποια έγγραφη διαβεβαίωση από τους Ρώσους πως το έργο θα πραγματοποιηθεί και πως δεν θα υπάρξει, έστω, ανάμιξη της Τουρκίας. Μήπως να ζητούσαμε κι εμείς την κατασκευή πυρηνικού εργοστασίου; Αν κάτι τέτοιο προσέφερε η Μόσχα, η κατακραυγή στην Ελλάδα θα ενταφίαζε και την σκέψη ακόμη. Σίγουρα δε οι διάφοροι παραμυθολόγοι θα έβρισκαν και στο σχέδιο αυτό …αμερικανικό δάκτυλο!!
Κι όλα αυτά έγιναν ενώ η χώρα δεν έπαψε να γκρεμίζει (παρά κάποιες προσπάθειες του Υπ. Εξωτερικών) τις γέφυρες, που ακόμη υπήρχαν, στενών σχέσεων με τις ΗΠΑ. Η χώρα μας δείχνει να στέκεται απέναντι στις ΗΠΑ σε πλήθος ζητημάτων ενώ η εικόνα μας (αντι-αμερικανισμός στην κοινωνία, αντι-δυτική στάση ΜΜΕ, πολιτικών και πολιτειακών ηγεσιών) δεν παραπέμπει σε ιδιαίτερα φιλική χώρα. Σε μια ιστορική στιγμή μάλιστα που εμείς χρειαζόμαστε την Δύση παρά εκείνη εμάς.
Γιατί λοιπόν να μην αδιαφορούν οι πάντες (ΗΠΑ, Ρωσία) για μάς;
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
“Χώρα μόνη ψάχνει για συμμάχους”. Να μιά καλή αγγελία για δημοσίευση στα διεθνή ΜΜΕ. Αυτή λοιπόν είναι η Ελλάδα. Η χώρα στην οποία η πολιτική έπαψε να υπάρχει, κάτω απο το βάρος της κομματικής μηχανής. Όταν η πολιτική εξαντλείται στα κοσμικά πάρτυ, στα επιχειρηματικά κότερα και στα μεγαλοεκδοτικά πάνελς, τότε τι να περιμένει κανείς; Ίσως όταν η πολιτική ξαναγυρίσει στις ρίζες της, τότε είναι βέβαιο ότι θα βρεθούν και οι σύμμαχοι. Χρειάζεται επιγόντως μια καινούργια αρχή, μια ελπίδα, καθώς το κομματικό παρόν δεν είναι τίποτε άλλο απο μιά ρυπογόνο μηχανή. Αλλαγή λοιπόν.
Σωστή η διαπίστωση ότι η Τουρκία κερδίζει το γεωπολιτικό παιχνίδι ενώ η Ελλάδα σέρνεται στην αριστερή μιζέρια της και κανείς δεν μας παίρνει στα σοβαρά πια.
Ποιά είναι η λύση όμως; Τι είναι που δεν κάνουμε καλά; Η προφανής απάντηση είναι η οικονομία. Σωστό, αλλά έχει τα όρια του. Η Τουρκία δεν είναι και παράδειγμα νεοφιλελευθερισμού. Κάτι άλλο; Ο αρθρογράφος υπονοεί στην τελευταία παράγραφο ότι δεν είμαστε αρκετά φιλοδυτικοί. Είναι μήπως η Τουρκία; Όχι.
Υπάρχει μία σημαντική διάσταση που διαφεύγει του Ανδρέα. Οι Τούρκοι είναι παθιασμένοι για την χώρα τους, ενώ εμείς, πολύ απλά, είμαστε κότες. Το κύριο ρεύμα στην ελληνική ιντελλιγκέντσια εδώ και δεκαετίες είναι ο αντι-πατριωτισμός. Αριστερογενές κατά βάση αυτό το ρεύμα, αλλά περικλείει και νεοφιλελεύθερους διανοούμενους όπως ο αρθρογράφος παραπάνω.
Οι Τούρκοι λοιπόν, που κάτι κάνουν καλά, αλλά δεν μπορούμε να βρούμε τι, για παράδειγμα κλείσανε τις βάσεις για τους Αμερικάνους στον δεύτερο πόλεμο του Ιράκ και έχουνε κλειστά σύνορα με την Αρμενία από το 1993 παρακαλώ, για αλληλεγγύη στο Αζερμπαιτζάν. (Για αναλογία, το αντίστοιχο εμπάργκο στα Σκόπια ο Ανδρέας και οι άλλοι εγχώριοι κοσμοπολίτες το θεωρούν τριτοκοσμική πολιτική). Οι Τούρκοι που θεωρούμε τριτοκοσμικούς επείδη είναι εθνικιστές, κιεπειδή αγάπανε την πατρίδα τους unapologetically, έχουνε εθνικό όραμα και προοδεύουν.
Εμείς τι όραμα έχουμε; Η ιντελλιγκέντσια μας (τα σαϊνια της Παντείου) διάλυσε το πιο σημαντικό μας κεφάλαιο, την εθνική υπερηφάνεια, αυτή που στο κάτω-κάτω ήτανε η κινητήριος δύναμη του νεοελληνικού κράτους τα πρώτα 100 χρόνια. Τώρα, απελευθερωμένοι από εθνικισμούς, σερνόμαστε στην μετριότητα μας.
Κλείνοντας, μια ερώτηση θα ήθελα να μου απαντήσει ο Ανδρέας: οι ήρωες του νεοφιλελευθερισμού, ο πρόεδρος Ρέηγκαν και η Θάτσερ, τι εξωτερική πολιτική ακολούθησαν;
Κάτι σου διαφεύγει Ανδρέα, δεν νομίζεις;
Ανοησίες στο τετράγωνο – ειδικά αυτά περί “πατριωτισμού” και “αριστερής μιζέριας”. Η Τουρκία “κερδίζει” το γεωπολιτικό παιχνίδι γιατί βρίσκεται στην γειτονιά πλουτοπαραγωγικών πηγών και είναι λόγω της γεωγραφικής της θέσης σημαντικός ενεργειακός κόμβος, ενώ αντίθετα ο ρόλος της Ελλάδας είναι περιθωριακός και συμπληρωματικός.
Κόμβος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι. Το Dubai μέσα στην έρημο έγινε κόμβος μετά από φιλελεύεθερες οικονομικές πολιτικές και εθνικό όραμα. Ανέκαθεν ήτανε σε γειτονιά πλουτοπαραγωγικών πηγών η Τουρκία, αλλά μόνο πρόσφατα η χώρα ανεβάζει την δυναμική της με ένα συνδιασμό επιθετικής εξωτερικής πολιτικής, οικονομικού εκσυγχρονισμού και εθνικού οράματος. Α, δεν έχουνε και τα σαϊνια της Ελευθεροτυπίας και της Greenpeace να εναντιώνονται στην πιο καθαρή και ασφαλή ενέργεια, την πηρυνική…
Μου αρέσει πάντως όταν μαρξιστές αναφέρονται σε “ανοησίες”… Πες μας και για τα σύγχρονα οικονομικά του labor theory of value τώρα… Και τι ζώδιο είσαι…
Και μια που ανέφερες το Dubai:
http://www.guardian.co.uk/world/2009/feb/13/dubai-boom-halt
Ως προς την Τουρκία, η διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης, τα αμερικάνικα συμφέροντα στο Ατζερμπαϊτζάν, ο πόλεμος στο Ιράκ, ο Ρωσικός, κύρια ενεργειακός, ιμπεριαλισμός, είναι μάλλον πρόσφατα φαινόμενα. Πότε γεννήθηκες?
Ναι, το Dubai που χωρίς σταγόνα πετρέλαιο και μόνο με άγριο καπιταλισμό και διεθνές κεφάλαιο έχει φτιάξει ότι βλέπεις, υποφέρει από το κυκλικό credit crunch -(και προφανώς θα επανέλθει δριμύτερο όταν ανακάμψει η διεθνής οικονομία). Τι ακριβώς αποδεικνύει αυτό το άρθρο που έστειλες, εκτός από το schadenfreude του αριστερού Guardian? Επιβεβαιώνει μόνο αυτό που είπα: Κόμβος γίνεσαι, δεν γεννιέσαι.
Re την Τουρκία, εγώ μπορώ να σου πω 15 αρνητικές συγκυρίες: Αντιπαλότητα με Αρμενία η οποία έχει από τα πιο δυνατά lobby στις ΗΠΑ, Κουρδικό, πόλεμο του Ιράκ στον οποίο η Τουρκία προκαλούσε τις ΗΠΑ κρατώντας κλειστές τις βάσεις του Ιντσιρλίκ, πόλεμος Ναγκόρνο Καραμπάχ, προβλήματα με Συρία κ.ο.κ.
Και εμείς θα μπορούσαμε να είμαστε κόμβος άμα είχαμε cojones, αλλά σαν έθνος, μας λείπουν αγαπητέ
Ναι, και μας φταιει η αριστερά και ο αντι-πατριωτισμός που δεν γίναμε, αν μπορούσαμε να είχαμε γίνει.
Και ένα ακόμα σχόλιο για τον “άγριο καπιταλισμό” (whatever that means…) του Dubai…
Πρώτον, η καπιταλιστική οικονομία του Dubai πρόκειται για χαρακτηριστικά κεντρικά σχεδιασμένη οικονομία, που μάλλον ανιικρούει τις quasi-φιλελεύθερες αρχές – τις δικές σου και του Ανδριανόπουλου. Δεύτερον, αν και σήμερα το εισόδημα από το πετρέλαιο είναι σχετικά μικρό και τα πετρελαϊκά αποθέματα του θα εξαντληθουν σύντομα, αυτό δεν αναιρεί το γεγονός του ότι η ανάπυξή του και η διαφοροποίησή της οικονομίας του σε υπηρεσίες και τουρισμό στηρίχθηκε σε μέγιστο βαθμό σε ιστορικά εισοδήματα από πετρέλαιο και, ας μην το ξεχνάμε, στην “άγρια” (κυριολεκτώ εδώ) εκμετάλλευση φτηνής εργατικής δύναμης από τη ΝΑ Ασία.
Πάραυτα, αυτό το boom σε υπηρεσίες φτάνει στο τέλος του, εξαντλείται μαζί με τα τελευταία αποθέματα πετρελαίου.
Και σκεφτείτε ότι αυτά τα λέει ο Ανδριανόπουλος που δούλεψε στο παρελθόν για τη Ρώσικη κυβέρνηση και έχει πάρει άκρως φιλορωσικές θέσεις σε θέματα εξωτερικής πολιτικής.Μιλάμε για την πλήρη δικαίωση της ΟΑΚΚΕ που τονίζει συνεχώς την υποτέλεια της Ελλάδας στη Ρωσία και κάποιοι ανόητοι γελάνε.Πράγματι η Ελλάδα δίνει τα πάντα στη Ρωσία,ενώ η Ρωσία δεν κάνει τίποτα για την Ελλάδα.Ο δε Καραμανλής-ο ανηψιός του μεγαλύτερου φιλοδυτικού ηγέτη- θα μείνει στην ιστορία ως ο πιο Ρωσόφιλος πρωθυπουργος που πέρασε από τη χώρα.
Φυσικά και υπάρχει αριστερή μιζέρια, όταν ο πρόεδρος των ΗΠΑ είναι πιο ασφαλής στην Αλβανία απ’ό,τι στην Ελλάδα υπάρχει πρόβλημα.
Επίσης για να σε παίρνουν στα σοβαρά πρέπει να υπάρχεις στα κέντρα λήψης αποφάσεων, αν είσαι αόρατος θα σε αντιμετωπίζουν ανάλογα:
http://rieas.gr/index.php?option=com_content&view=article&id=1017:invisible-2&catid=29:first-page
@kos:
Πολύ καλό link!
.
“.. all of Greece’s eight, repeat, eight (8) lobbying contacts with the U.S. Government during 2008 at a cost of roughly $27,000… While Greece was so busy spreading her word among American policymakers, Turkey, during 2007-2008, logged 1,601, repeat 1,601 contacts at a cost of more than $2 million! …. Even the “republic of Macedonia” — FYROM to Greece … spent more than $150,000, or more than four times what Greece spent during 2008, to send out lobbyists on 121 occasions to talk to American policymakers…”
Oι Τούρκοι που κάνουν σοβαρό lobbying είναi μάλλον τριτοκοσμικοί εθνικιστές (και τυχαία έγιναν κόμβος). Εμείς οι κοσμοπολίτες αριστεροί είμαστε υπεράνω χαζο-πατριωτισμών, και αμαλάχει τα λεφτά μας τα καίμε σε επιδοτήσεις, όχι στους φονιάδες τους Αμερικάνους…
@rebel@work
‘Ολα τα ξέρετε εσείς οι Μαρξιστές. Σου είχε ξεφύγει λίγο το Dubai, αλλά το έμαθες και αυτό μέσα σε δύο ώρες -από τον Guardian. Για την τρελή ανάπτυξη έχει κεντρικό σχεδιασμό, αλλά για την εκμετάλλευση των εργατών (που μάλλον προτιμούνε το Dubai από την φτώχια πίσω στις πατρίδες τους) φταίει ο άγριος καπιταλισμός του.
Λοιπόν, το Dubai έχει άγριο καπιταλισμό (αυτό είναι καλό son), στηρίζει το μοντέλο ανάπτυξης του στην Σιγκαπούρη (την αγαπημένη του δάσκαλου Milton Friedman), έχει free economic zones με μηδαμινό εταιρικό φόρο και ελάχιστο regulation που γίνεται της Rand, και ο προσωπικός φόρος εισοδήματος είναι μηδέν (0) %. Δηλαδή, στο payment slip που παίρνεις κάθε μήνα το νούμερο πάνω-πάνω είναι ίδιο με το νούμερο στο bottom line… Έτσι έγινε κόμβος.
Όσο για τον “κεντρικό σχεδιασμό” , έχει να κάνει λιγότερο με επέμβαση στην οικονομία και περισσότερο με πάθος για την πρόοδο της χώρας. Αυτό είναι που εγώ ονομάζω υγιή φιλοδοξία και εθνικό όραμα.
Εσύ συνέχισε να κοίτας την Β. Κορέα…
Μάλιστα. Οι ΗΠΑ και η Ρωσία δεν εξασκούν πολιτική με γνώμονα τα ιμπεριαλιστικά τους συμφέροντα, αλλά με αναφορά σε και άξονα τους πολιτικούς συσχετισμούς, τη “μιζέρια”, τον “πατριωτισμό”, τα lobbies μιας ασήμαντης χώρας όπως η Ελλάδα… Τέτοια μαργαριτάρια μόνο στο e-roosters μπορεί να διαβάσει κανείς.
Λοιπόν, το Dubai έχει άγριο καπιταλισμό (αυτό είναι καλό son), στηρίζει το μοντέλο ανάπτυξης του στην Σιγκαπούρη (την αγαπημένη του δάσκαλου Milton Friedman), έχει free economic zones με μηδαμινό εταιρικό φόρο και ελάχιστο regulation που γίνεται της Rand, και ο προσωπικός φόρος εισοδήματος είναι μηδέν (0) %.
Πάντα θα αναρωτιέμαι: αν “μηδενικοί φόροι” αποτελούν το ιδανικό κίνητρο ανάπτυξης, γιατί ο αναπτυγμένος καπιταλιστικός και πολιτισμένος κόσμος δεν ακολουθεί ένα τέτοιο μοντέλο ανάπτυξης, που θα τον οδηγήσει σε νέα πλατώ ευημερίας. Αλλά το μυστικό το κατέχoυν ο Al Maktoum και ο seiji otakou.
“Το Dubai μέσα στην έρημο έγινε κόμβος μετά από φιλελεύεθερες οικονομικές πολιτικές και εθνικό όραμα…”
τρίχες…μετά από την εισροή δισ πετροδολαρίων χωρίς ψαγμένες πολιτικές και χωρίς όραμα … γι’ αυτό εξάλλου και έχει καταντήσει αυτό το άθλιο νεοπλουτίστικο και κιτς κατασκεύασμα
“Α, δεν έχουνε και τα σαϊνια της Ελευθεροτυπίας και της Greenpeace να εναντιώνονται στην πιο καθαρή και ασφαλή ενέργεια, την πηρυνική…”
ιδιαιτέρως ασφαλής μάλιστα όταν εργοστάσια παραγωγης πυρηνικής ενέργειας σχεδιάζονται να κατασκευαστούν πάνω σε κάποια από τα πιο ενεργά τεκτονικά ρήγματα της γείτονος
“Τουρκία κερδίζει το γεωπολιτικό παιχνίδι ενώ η Ελλάδα σέρνεται στην αριστερή μιζέρια της και κανείς δεν μας παίρνει στα σοβαρά πια….Εμείς οι κοσμοπολίτες αριστεροί είμαστε υπεράνω χαζο-πατριωτισμών, και αμαλάχει τα λεφτά μας τα καίμε σε επιδοτήσεις, όχι στους φονιάδες τους Αμερικάνους…”
εάν κάποιος εξωγήινος από τον Άρη επεφτε ξαφνικά στην Ελλάδα και οι μόνες πληροφορίες στις οποίες θα είχε πρόσβαση προέρχονταν απο τον seiji otaku, θα έβγαζε ο καημένος το συμπέρασμα ότι οι κυβερνήσεις στην ελλάδα ήταν αριστερές