Πορεία απόλυτης ανυποληψίας
Αυγ 29th, 2008 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Θα μιλήσω αρκετά δυσάρεστα. Αλλά αυτή είναι δυστυχώς η πραγματικότητα. Ο τόπος έφτασε σχεδόν στον πάτο. Της ανυπαρξίας και της σχεδόν ολοκληρωτικής ανυποληψίας. Θρασύτατα οικονομικά σκάνδαλα, αθλητικός ξεπεσμός (“είναι στο DNA των ελλήνων να κερδίζουν” αλλά και λίγη ντόπα για βοήθεια δεν κάνει κακό), διπλωματική περιθωριοποίηση και απίστευτες εσωτερικές εξελίξεις συνθέτουν ένα σκηνικό απόλυτης παρακμής. Κι αποκαλύπτουν ένα παρασκήνιο διαφθοράς και συνένωσης μετριοτήτων για προώθηση ευτελών προσωπικών επιδιώξεων. Ανθρωποι μέτριων οικονομικών δυνατοτήτων εμφανίζονται μετά την ανάμιξή τους στην πολιτική να κατέχουν σπίτια στα βόρεια προάστια, βίλες σε κοσμικά νησιά και …πλούσιες συζύγους. Των οποίων οι τύχες φαίνεται να άνοιξαν μετά την είσοδο των ανδρών τους στην πολιτική ζωή !!
Αλλά και απίστευτες φιλοδοξίες ξεδιπλώνονται. Ατομα εξαιρετικά μικρού βεληνεκούς οραματίζονται σχεδόν τον ουρανό. Και δεν είναι καθόλου απίθανο να πετύχουν τους στόχους τους! Κι αυτό κάνει την παρακμή του τόπου ακόμη πιό εντυπωσιακή. Γιατί δεν προβληματίζεται κανείς πως δεν υπάρχει έλληνας υποψήφιος για κάποια σημαντική θέση στο διεθνές στερέωμα. Εχουμε τόσους πρώην Πρωθυπουργούς και αρχηγούς κομμάτων. Και όμως. Κανένας. δεν ακούγεται ποτέ για μεσολαβητής σε μεγάλα διεθνή ζητήματα, για Πρόεδρος της Ευρωπαικής Επιτροπής η για Γραμματέας λ.χ. του ΝΑΤΟ. Ποτέ έλληνας επίσημος δεν συγκεντρώνει το ενδιαφέρον των διεθνών μέσων όταν επισκέπτεται κάποια σημαντική ξένη πρωτεύουσα. Ούτε και αναζητούνται προσωπικότητες με υψηλά αξιώματα στην χώρα μας σαν ομιλητές σε σημαντικά διεθνή φόρα όπου συζητούνται ζητήματα μεγάλου γενικότερου ενδιαφέροντος. Μοναδική εξαίρεση, που επιβεβαιώνει δυστυχώς τον κανόνα, ο Πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Γ. Παπανδρέου, που έχει κατορθώσει, σε καθαρά προσωπική βάση, να έχει μιά διεθνή παρουσία και αναγνώριση. Και αρκετά παράδοξα, τον ειρωνεύονται περιθωριακοί σχολιαστές και πολιτικάντηδες στην Ελλάδα ακριβώς γι’ αυτό!!
Εχει παρατηρηθεί επίσης να ορίζονται Υπουργοί Εξωτερικών, Πρόεδροι Βουλής, και Πρόεδροι της Δημοκρατίας ακόμη, άτομα ελάχιστης δεθνούς αναγνώρισης, με άγνοια ξένων γλωσσών, και με παντελή αποχή από την ουσία των διεθνών εξελίξεων και των μηχανισμών που τις κινούν. Την ίδια ώρα η ακαδημαική και καλλιτεχνική αφρόκρεμα του τόπου τσαλαβουτά στην μετριότητα με στόχους περιορισμένους και με ειδικότητα την καλλιέργεια θερμών σχέσεων με την εκάστοτε ντόπια πολιτική εξουσία. Το βεληνεκές της χώρας συρρικώνεται. Και η διεθνής της θέση ασφυκτικά περιορίζεται. Η μέτρια παιδεία που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια το εκπαιδευτικό μας σύστημα έχει φτάσει πιά στην κορυφή. Και μας εκδικείται σαν κοινωνία και σαν μελλοντική δυναμική.
Η πρόσφατη κρίση στον Καύκασο έδειξε μερικές από τις αδυναμίες μας. Τουρκία, Ισραήλ και Αρμενία, χώρες μικρές αλλά με ενδαφέρον στην περιοχή, έδειξαν κινητικότητα, δραστηριοποιήθηκαν και έδωσαν δείγματα ουσιαστικής πολιτικής οντότητας. Η Ελλάδα έχει συμφέροντα στην περιοχή. Ο αγωγός Μπουργκάς – Αλεξανδρούπολις (αν γίνει τελικά) έχει ανάγκη μιά ήρεμη νότια Ρωσία και μιά ειρηνευμένη Υπερκαυκασία για να εξασφαλίσει καύσιμα για την πληρότητά του Για να πραγματοποιηθει ο αγωγός αερίου Μπακού – Τυφλίδας – Ερζερούμ, που θα προωθηθεί στην συνέχεια σε Ελλάδα και Ιταλία, οφείλει να έχει εξασφαλισμένη μιά σταθερή Γεωργία. Οι σχέσεις μας επίσης με την Ρωσία περνούν μιά περίοδο στενότερων και ουσιαστικότερων επαφών. Και είμαστε μέλος του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Αυτά λογικά θα μας έδιναν την δυνατότητα να παρέμβουμε και να προσφέρουμε τις υηρεσιες μας για εμπέδωση της ειρήνης. Εν τούτοις δεν ήμασταν πουθενά. Οι ηγέτες μας έπαιζαν ρακέτες σε παραλίες του Αιγαίου κι έτρεχαν στην Μεγαλόχαρη για να πάρουν φώτιση, μπροστά στην προοπτική ενός φορτισμένου με οικονομικά σκάνδαλα φθινοπώρου.
Που πηγαίνουμε από εδώ κι εμπρός; Υπάρχει κάποια θετική προοπτική; Δυστυχώς δυκολεύομαι να αισθανθώ αισόδοξος. Σήμερα δάβασα πως στην Αργεντινή η αστυνομία εισέβαλε στα γραφεία της εκεί Siemens και κατέσχε υπολογιστές, έγγραφα και σημειώσεις. Λόγω του ότι διερευνώνται δωροδοκίες της δεκαετίας; του ’90 για την ηλεκτρονική εκτύπωση νέων ταυτοτήτων. Εδώ γράφονται και αποκαλύπτονται στοιχεία χρηματισμών – για προμήθειες και παροχές υλικού σε όλους σχεδόν τους δημόσιους οργανισμούς της χώρας. Κι εμφανίζονται στελέχη της γερμανικής εταιρίας έτοιμα να αποκαλύψουν ονόματα παραληπτών. Και το επίσημο κράτος ακόμη …ψάχνεται. Και σκέπτεται να ανακρίνει τους υπεύθυνους. Το πότε είναι ακόμη άγνωστο. Ισως όταν αποφασίσουν να μην αποκαλύψουν τίποτε.
Ενδιάμεσα θα αλλάξουν και πάλι τα φορολογικά δεδομένα της χώρας. Διότι υπάρχει, λένε οι αρχές, εκτεταμένη φοροδιαφυγή. Και οι πολίτες έκθαμβοι διαπιστώνουν πως οι πολυτελώς διαβιούντες, και ελάχιστα φορολογούμενοι, πολιτικοί μεταβάλλουν και πάλι τις οικονομικές συνθήκες κατω από τις οποίες οι πολίτες ζούν. Και εξουθενώνονται, φορτιζόμενοι με απέχθεια για την οικονομική ζωή της χώρας.
Διαφθορά, οικονομική αβεβαιότητα, γενικότερο αίσθημα παρακμής και εθνική περιθωριοποίηση συνθέτουν το κλίμα που υποδέχεται τους έλληνες στο ξεκίνημα της νέας χειμερινής περιόδου. Η κοινωνία είναι όμως και η ίδια διαβρωμένη. Γι αυτό και απορροφά τους κραδασμούς της απίστευτης αυτής εθνικής ανυποληψίας. Δεν δείχνει να αποζητά το καινούργιο. Πασχίζει να συμβιβασθεί με το παλιό. Και γι’ αυτό η απαισιοδοξία κυριαρχεί. Μέχρι να πιάσουμε πραγματικά πάτο. Και να ζήσουμε μιά σοβαρότατη κρίση. Ισως τότε το καινούργιο να αρχίσει να ξεχωρίζει. Και η αισιοδοξία να γυρίσει πίσω.
Το θέμα είναι κύριε Αδριανόπουλε η κρίση που θα έρθει να μην είναι και μοιραία. Γιατί αν είναι αν φτάσουν οι Τούρκοι στη Λάρισα (σχήμα λόγου, δεν είμαι εθνοκάπηλος, απλά θέλω να δώσω ένα δείγμα του τι εννοώ “μοιραία κρίση), ή αν πρέπει να γίνει σεισμός 8,5 Ρίχτερ στην Αθήνα για να καταλάβουμε πόση ανάγκη έχουμε από ένα κλίμα κοινωνικής συνεργασίας , σε ώρες δύσκολες, οπότε σε μια τέτοια περίπτωση εκ των πραγμάτων θα πάνε στο διάολο και οι βίλες και τα αυθαίρετα και οι ίδιοι οι πολιτικοί ενδεχομένως, τότε την κάτσαμε τη βάρκα.
Η διαφθορά και η διαπλοκή υπάρχουν ακόμα και στη Μεγ. Βρετανία και στις ΗΠΑ ή οπουδήποτε. Φοβούμαι όμως ότι σε λίγες χώρες έχουν λάβει τις αυτοκτονικές διαστάσεις που έχουν στην Ελλάδα. Τα αίτια πολλά, από την εποχή του “Τσοβόλα δώστα όλα”, των lifestyle περιοδικών της δεκαετίας του 80 όπου για να μην είσαι μίζερος κατά ορισμένα περιοδικά με μονοσύλλαβους τίτλους έπρεπε να ξοδεύεις τρεις μισθούς στο κλαμπ κάθε Σαββατόβραδο και να έχεις Μπεμβέ (τα τζιπ δεν ήταν τότε της μόδας), κότερο και σπίτι στη Μύκονο, και όπου στην απίθανη ελληνική πραγματικότητα, δεν υπήρχε χώρος για όραμα παρά μόνο για εύκολο χρήμα.
Είναι το γεγονός ότι ο μέσος Έλληνας αντιλαμβάνεται ότι το κράτος του και η χώρα του δεν είναι πλέον θεσμοκρατούμενα αλλά έχουν παραδοθεί στο έλεος συμμοριών που το λεηλατούν ασύστολα. Και στη μέση έχεις κυβερνήσεις – τροχονόμους των ανόμων συμφερόντων οι οποίες ποτέ δεν ενοχλούν τους ανόμους αλλά καταληστευουν τους υπηκόους τους όπως τώρα που ο κος Αλογοσκούφης ανερυθρίαστα μας κατηγοροεί -όλους! ότι “πιάσαμε πάτο”.
Είναι απίστευτη η τραγικότητα της σημερινής Ελληνικής πολιτικής σκηνής και θα μπορούσαν να γραφτούν χιλιάδες σελίδες γι’ αυτό. Το θέμα είναι: Έψχει καταλάβει η Κυβέρνηση και οι απίθανοι τύπου που έχουν συγκεντρωθεί εκεί πέρα ότι με την παθητικότητα τους έχουν διαβεί πλέον την λεπτή κόκκινη γραμμή που διαχωρίζει τα έθνη που έχουν δυνατότητες επιβίωσης από τα έθνη που έχουν μπει σε πορεία τερματικής θα μπορούσαμε να πούμε παρακμής; Διότι δεν είναι οι βίλες που χτίζονται, οι ουρανοξύστες που δεν χτίζονται (παλιός καημός του γράφοντος) το πράσινο για το ποίο ΟΛΟΙ διαρρυγνύουν τα ιμάτια τους αλλά αυτό συνεχίζει με μαγικό τρόπο να… μειώνεται, οι υλακές ζάπλουτων κομματαρχών για το φτωχό λαό και το συνεχές σαμποτάρισμα οποιασδήποτε ενέργειας που θα είχε θετικά μακροχρόνια αποτελέσματα για την ανύψωση των κοινωνικών και οικονομικών δεικτών. Δεν είναι το γεγονός ότι μιλάμε μεταφυσικά για το ‘δημόσιο πανεπιστήμιο’ ενώ στην πραγματικότητα έχουμε γύφτικα τσαντίρια μα τρομοκρατημένους φοιτητές και διδάσκοντες.
Το τραγικό είναι ότι δεν διαφαίνεται προοπτική ελπίδας. Πράγμα πολλαπλά επικίνδυνο.
Είναι εντυπωσιακό πόσο πολλαπλασιάζονται τα μηνύματα που λαμβάνω (στις Βρυξέλλες πλέον) από διάφορες πηγές … που λένε ακριβώς το ίδιο…
Μην αντέχοντας την κατάσταση αυτή σηκώθηκα και έφυγα από την Ελλάδα τέλος του περασμένου έτους … στα 35 με μεγάλο προσωπικό κόστος και έχοντας προσπαθήσει με θέρμη να τα βγάλω πέρα στην πατρίδα μου … τα τελευταία 10 χρόνια…
Θα μου πείτε … ε και ?
Με μεγάλη μου έκπληξη διαπίστωσα ότι πολλοί οι φίλοι μου από το σχολείο τότε στην χώρα στην οποία επέστρεψα με μισή ψυχή … έπειτα από ανάλογη πορεία … είχαν επιστρέψει και αυτοί, μην αντέχοντας άλλο την κατάσταση της απόλυτης σήψης και πελατοκεντρικής αναξιοκρατίας που επικρατεί…
Είμαι σίγουρος ότι αν μπορούσαν θα φεύγανε στρατιές ολόκληρες 35άρηδων …
Όπως λέγαμε με φίλους: μα τί μπορούμε να κάνουμε επιτέλους για να έχουμε και εμείς αξιοπρεπής μισθούς, υγειονομική περίθαλψη που να μήν θέλει να έχεις θείο γιατρό, παιδεία που να προσφέρει μέλλον κλπ κλπ …?
Η κοινή μας απάντηση ήταν “να μεταναστεύσουμε” …
Το ρεύμα ξεκίνησε και διογκώνεται
Καμιά φορά μετανιώνω πραγματικά που έφυγα … όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιώ ότι μάλλον δεν είχα άλλη επιλογή…
Κριμα
Εγώ θα ήθελα να πω ότι η συνείδηση του Έλληνα έχει φθαρεί τόσο πολύ, βομβαρδιζόμενος κάθε μέρα επί τόσα χρόνια την είδηση των ατασθαλιών, των οικονομικών σκανδάλων γενικά, της ανυπαρξίας ελέγχου και τελικά της ατιμωρισίας των υπευθύνων, ενώ η κυβέρνηση να δηλώνει ότι έχει καταφύγει στη δικαιοσύνη. Μας κοροϊδεύουν; Ποιά δικαιοσύνη; Υπάρχει δικαιοσύνη; Σε άλλα κράτη θα είχαν αρχίσει οι παραιτήσεις μόνο με τη φύμη των σκανδάλων, ενώ εδώ δεν παραιτούνται και έχουν και τα μούτρα να το λένε και δημόσια. Ας δούμε πόσα σκάνδαλα έχουν “πάει” στη δικαιοσύνη και πόσα έχουν αποκαλυφθεί τα αποτελέσματα των ερευνών. Μόνο για κανένα δυστύχημα η δικαιοσύνη “δουλεύει”. Τα άλλα είναι άλλης “ειδικότητας”. Το περασμένο καλοκαίρι μετά την εγκληματική αδιαφορία και αδυναμία της κυβέρνησης, είχαμε τις μεγάλες καταστροφές. Με ταπεινή προθυμία οι περισσότεροι Έλληνες, αλλά και Έλληνες του εξωτερικού δώσανε από το υστερημά τους ή μή και αισίως το ποσό που αποταμιέυτηκε δεν ήταν ευκαταφρόνητο !!!! ΠΟΥ ΠΗΓΑΝΕ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ; ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΠΛΗΓΕΝΤΕΣ ΔΕΝ ΑΠΟΖΗΜΙΩΘΗΚΑΝ ΜΕ ΤΑ ΛΕΦΤΑ ΠΟΥ ΔΩΣΑΜΕ !!!! ΠΟΙΟΙ ΤΑ ΤΡΩΝΕ ΤΩΡΑ; !!!
Όλα αυτά αυτά καταλαβαίνετε ότι ο Έλληνας τα κοιτάει ποιά με απάθεια. Αυτό η κυβέρνηση το έχει καταλάβει και γι αυτό συνεχίζει την αντιπροσωπευτική για την ιδεολογία της πολιτική. ΤΑ ΧΡΗΜΑΤΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΡΟΝΟΜΙΑ ΣΤΟΥΣ ΛΙΓΟΥΣ !!!! ΞΥΠΝΑΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ !!!!
Κύριε Ανδριανόπουλε,
έχετε δίκιο, έχουμε φθάσει στο σημείο, να καίγεται το σπίτι μας και εμείς να ισχυριζόμαστε ότι ζεσταινόμαστε!
φιλικά,
Μεταξάς Σωκράτης
Κυριέ Ανδριανόπουλε,
δεν φταίνει οι πολιτικοί. Μην ξεχνάτε ότι οι πολιτικοί ψηφίζονται από την κοινωνία…
Σε ποία άλλη χώρα έχουμε κόμματα(σοβαρά!) στο Πανεπιστήμιο? Σε ποιά άλλη χώρα(της δυσής) αποτελεί όνειρο η δουλειά στο δημόσιο.
ΟΙ βολεμένοι θα αντιδράσουν σε κάθε προσπάθεια ελλάτωσης δικαιωμάτων τούς. Αυτή είναι η αλήθεια δυστυχώς.
Θα ξαναπώ ότι όλα ξεκινάν από τον ανθρώπο και την παιδεία που παρέχει η οικογένεια και το κράτος. Από την γενειά θυμάμαι ότι όλοι είχαν όνειρο να βολευτούν στο δημόσιο και λίγοι προσπάθησαν να πετυχούν.
Η προσπάθεια είναι αυτή που πάει την κοινωνία μπροστά..
Καλησπέρα.
Αγαπητέ κε Ανδριανόπουλε. Αρκετά χρόνια διαβάζω τις απόψεις σας και σε ποσοστό 90% συμφωνώ μαζί σας. Θα ήθελα όμως να τονίσω ότι η κυριαρχία και “μονοτονία” θα έλεγα Καραμανλή που δυστυχώς αν και τον πιστέψαμε πραγματικά μας έχει φτάσει στον πάτο υπάρχει λόγω της ανυπαρξίας Παπανδρέου. Οι ξένες γλώσσες, ο αθλητισμός κλπ τα κατά τα άλλα συμπαθέστατου αρχηγού της Α.Α. δεν αρκούν στο να βρει ο κ΄σομος μια ελπίδα και συνάμα να βοηθήσει ώστε να ξεφύγουμε από τον πάτο.
Ευχαριστώ
Με εκτίμηση
Γρηγόρης Φούντος
Αγαπητέ Ανδρέα,
Προσυπογράφω – με κεφαλαία μάλιστα – όλα όσα περιγράφεις για τη εσωτερική κατάπτωση της χώρας, την διεθνή ανυποληψία στην οποία έχει περιέλθει και τον εκτεταμένο μιθριδατισμό της ηγεσίας του τόπου μπροστά σ’αυτή την παρακμή.
Αλλά πέρα από την περιγραφή χρειάζεται και η αιτιολογία, και αυτή δεν υπάρχει – πλήν ως έμμεση αναφορά – στο μικρό και γλαφυρό σου κείμενο.
Βεβαίως εσύ, και πολλοί από μας που παρεπιδημούν στις ιστοσελίδες αυτές του ευρύτερου φιλελεύθερου χώρου, θα σπεύσουν να υποδείξουν ως προφανή αιτία της γενικευμένης μας διάβρωσης την μακροχρόνια, αργόσυρτη και γι’αυτό δυσδιάκριτη, μεγένθυση του κράτους, της επικράτησης της σπστάλης του κρατισμού και των (παρασιτικών)ομάδων που σιτίζονται απ’αυτό και το στηρίζουν. Που έχουν πλέον τη λύση για τους πάντες και τα πάντα…..
Δεν θα διαφωνήσω, ωστόσο δεν είναι αυτή η υφέρπουσα κρατικίστικη ηγεμονία που ξετυλίγεται τις τελευταίες δεκαετίες, η πρωταρχική αιτία της κακοδαιμονίας μας. Υπάρχει κάτι συγκεκριμένο πίσω της, κάτι που την κινεί και την στηρίζει διαχρονικά.
Ενα παράδειγμα από την Ευρωπαϊκή οικονομική ιστορία ίσως βοηθά στην κατανόηση. Ιδιαίτερα αυτό της Ισπανίας στα μέσα του 17ου αιώνα, πού βίωνε μέσα στην πολυτελή και σπάταλη δημόσια και ιδιωτική οκνηρία χάρης του εισαγώμενο πλούτο και των χρυσαφικών της Νότιας Αμερικής, αλλά κατέρευσε στην απόλυτη παρακμή σε λιγότερο απο 100 χρόνια.
Γιατί μιά κραταιά δύναμης ξέπεσε έτσι; ….Μα. διοτι, όπως μας τεκμηριώνουν οι κορυφαίοι David Landes και Carlo Cipolla, εξαρτώμενη απο την εύκολη, εξωτερική πηγή πλούτου των αποικιών της, επιδόθηκε στον φανφαρονισμό, στην καλοπέραση και στην επίδειξη. Και έτσι ατρόφησαν οι δυνατότηες ανάπτυξής της, αφού στάθηκε ανίκανη πλέον να επιστρατέψει τεχνολογικές επιδεξιότητες και καινοτομίες ή επιχειρηματική ζέση….όπως άρχισαν να κάνουν οι πολύ λιγότερο εύπορες ανταγωνίστριες βόρειες χώρες της εποχής (Αγγλία, Ολλανδία).
“Spain in other words, became (or stayed) poor because it had too much money”
(βλ David Landes – The Wealth and Poverty of Nations, 1999, σσ 169-172).
Στο τέλος, όταν άρχισαν να στερεύει το Αμερικάνικο χρυσό και το ασήμι και η χώρα δέν είχε πως να ανταγωνισεί διεθνώς, το κράτος φαλήρησε, και η Ισπανία έμεινε στο περιθώρια και την απομόνωση από το διεθνές γίγνεσθαι γιά τα υπόλοιπα 300 χρόνια.
Κατ’ αναλογία λοιπόν, ο εύκολος, εισαγώμενος πλούτος της σημερινής Ελλάδος, εδώ και τρείς δεκαετίες, είναι ο ποταμός των Κοινοτικών επιδοτήσεων, της ροή της ΚΑΠ και το πελώρια κύμα κεφαλάιων των διαφόρων Διαρθρωτικών Ταμείων. Δις επί δίς που κατευθύνονται κάθε χρόνο σε μύρια όσα «γεφύρια στο πουθενά», στη επιδεικτική κατανάλωση, την απληστία και την ράθυμη γενικευμένη αδιαφορία και απραξία.
Με λίγα λόγια, το Ελ Ντοράντο της σύγχρονής Ελλάδος είναι η Ευρωπαϊκή Ενωση, και οι απλόχερες συνεισφορές της υπήρξαν οι βασικές πηγές τροφοδότησης του κρατικίστικου ηγεμνισμού στο τόπο…και της σημερινής κακοδαιμονίας μας. Είναι, υποστηρίζω, η βασική αιτία της παρακμής
Μόνο λοιπόν αν στερέψει αυτό ο πελώριος ποταμός εύκολου πλουτισμού (και συνακόλουθης διαφθοράς), που αποτρέπει πραγματικά στέρεες επιλογές οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης και εμποδίζει (με χίλια δυό ρυθμιστικά τεχνάσματα) χρήσιμες δυνάμεις του τόπου να ορθοποδήσουν υπάρχει πιθανότητα …
«να πιάσουμε πραγματικά πάτο. Και να ζήσουμε μιά σοβαρότατη κρίση…για το καινούργιο να αρχίσει να ξεχωρίζει»
φιλικά,
σταύρος