Η ανεργία, η ανάπτυξη και η κυβέρνηση
Αυγ 31st, 2007 | Θοδωρής Καραουλάνης| Κατηγορία: Ελλάδα, Φιλελευθερισμός |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Θοδωρή Καραουλάνη1
Ο Κώστας Καραμανλής και η κυβέρνησή του επαίρονται τις τελευταίες ημέρες για τα κατορθώματά τους στο θέμα της ανεργίας. Απόδειξη της βαρύτητας που δίνουν στην επικοινωνιακή προβολή της άποψής τους είναι ότι ο Πρωθυπουργός επισκέφθηκε το Κέντρο Προώθησης Απασχόλησης του ΟΑΕΔ στο Ίλιον ενώ προέβαλλαν και ειδικό διαφημιστικό σποτάκι στην τηλεόραση για να υποστηρίξουν ότι κάνουν επιτυχημένο έργο και μειώνουν την ανεργία. Δυστυχώς για τη Νέα Δημοκρατία, η πραγματικότητα είναι διαφορετική και οι πολίτες το γνωρίζουν γιατί το ζουν.
Η Νέα Δημοκρατία, που αρέσκεται να ψεύδεται ότι είναι ένα φιλελεύθερο κόμμα, κατάφερε για πρώτη φορά στην Ελληνική Ιστορία να ξεπεράσει ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων το φράγμα του 1.000.000 ανθρώπων, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ΕΣΥΕ για το 2006, ενώ ταυτοχρονα οι συνολικές νέες θέσεις εργασίας που δημιουργήθηκαν στον ιδιωτικό τομέα ήταν περίπου 1.600 για ολόκληρο το προηγούμενο έτος! Είναι επίσης γνωστή η κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση για τα δεδομένα που επιλέγει να μετρήσει, καταγράφοντας την ανεργία, ώστε να ρίξει το συνολικό ποσοστό. Η κυβέρνηση είναι σαφές ότι επιλέγει τη μεγέθυνση του κράτους και τη δημιουργική στατιστική για να «καταφέρει» να υποστηρίξει επιτυχίες, σε αντίθεση με ότι έλεγε προεκλογικά και κατέγραφε στο πρόγραμμά της. Δυστυχώς και το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου ακολουθεί μια παρόμοια «κενή» πολιτική. Υπόσχεται τα πάντα, με αποκορύφωμα την πρόταση για «δυνατότητα απασχόλησης για 4 συνεχή έτη για νέους με πλήρη ασφάλιση και (κλιμακούμενη) καταβολή ασφαλιστικών εισφορών», παραλλαγή αντίστοιχης πρότασης που έκανε στις εκλογές του 2004.
Κανένα από τα κόμματα εξουσίας δε λέει στον ελληνικό λαό την αλήθεια: δε γίνεται ομελέτα χωρίς να σπάσουμε αυγά. Δεν υπάρχουν εύκολες λύσεις, χωρίς μεγάλες αλλαγές. Για να αυξηθεί το ποσοστό απασχόλησης και να είναι αυτό βιώσιμο μακροπρόθεσμα, δε μπορεί να καταφεύγουμε στα προγράμματα stage και στα κοινοτικά κονδύλια. Οφείλουμε να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις ανάπτυξης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας. Αυτό σημαίνει απλό φορολογικό σύστημα με μειωμένους συντελεστές, χωρίς επιδοτήσεις που προάγουν τη νόθευση του ανταγωνισμού, τον παρεοκρατικό καπιταλισμό και τις παρασιτικές ομάδες εξουσίας, διαφθοράς, ρουσφετιών και διευκολύνσεων. Για να γίνει εφικτή η μείωση των φόρων, οφείλουμε να μειώσουμε τη δραστηριότητα του κράτους, μόνο εκεί που είναι αναγκαίο και ωφέλιμο. Επιπλέον, οφείλουμε να δώσουμε τη δυνατότητα στους Έλληνες πολίτες να διαχειριστούν όπως νομίζουν καλύτερα το προϊόν του μόχθου τους. Κανείς δεν ξέρει καλύτερα από εμένα πόσα χρήματα χρειάζεται να δώσω για την ασφαλιστική και συνταξιοδοτική μου κάλυψη. Κανείς δε μπορεί να διαχειριστεί αυτά τα χρήματα, που κερδίζω από την εργασία μου, καλύτερα από εμένα. Σήμερα ο κάθε ασφαλισμένος πληρώνει ένα τεράστιο ποσοστό του μισθού του (περίπου 6000 ευρώ κατά ΜΟ περιλαμβανομένης της εργοδοτικής εισφοράς) χωρίς να λαμβάνει τις υπηρεσίες που αναλογούν σε αυτό το ποσό. Σκεφθείτε απλά τι υπηρεσίες υγείας, περίθαλψης, αποταμίευσης και επένδυσης θα απολάμβανε ο καθένας από εσάς αν είχε αυτά τα χρήματα διαθέσιμα. Σήμερα που το κράτος υποχρεωτικά τα διαχειρίζεται για λογαριασμό σας, ψάχνουμε να βρούμε που πήγαν οι μίζες από αυτή τη διαχείριση, ενώ πολλά ταμεία είναι στο όριο αδυναμίας πληρωμών.
Η πρόταση της Φιλελεύθερης Συμμαχίας, έχει σαν γνώμονα όχι τα συμφέροντα των παρασίτων αλλά τις ανάγκες των πολλών, αυτών που εργάζονται και συνεισφέρουν στην ανάπτυξη της χώρας, όπως επίσης και την εξασφάλιση ενός μίνιμουμ επιπέδου αξιοπρεπούς διαβίωσης σε όσους είχαν ατυχίες στη ζωή τους. Στην καρδιά της αναμόρφωσης του κοινωνικού συστήματος, προτείνουμε κάθε ενήλικος Έλληνας να λαμβάνει κάθε μήνα συγκεκριμένο ποσό που θα καθοριστεί ανάλογα με τις δυνατότητες του κράτους. Αυτό το ποσό εκπίπτει του συνολικού ποσού του φόρου επί του εισοδήματος (ουσιαστικά αυτό μεταφράζεται σε αφορολόγητο εισόδημα μέχρι ένα ορισμένο ύψος). Κάτω από ένα συγκεκριμένο επίπεδο εισοδήματος, αυτή η αρνητική διαφορά μετατρέπεται σε φορολογική επιταγή, καταβεβλημένη μηνιαίως (αρνητικός φόρος). Σε αντάλλαγμα αυτού του εγγυημένου για όλους εισοδήματος, προτείνουμε την κατάργηση όλων των επιδομάτων και των άλλων μηχανισμών αναδιανομής. Αυτό το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα περιλαμβάνεται επίσης στα προερχόμενα από συντάξεις εισοδήματα, μέσω κατανομής. Εφόσον υπάρχει το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα, προτείνουμε την αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας που αναζωογονήσει την ανάπτυξη και τον ανταγωνισμό και θα περιορίσει την ανεργία.
Οι λύσεις υπάρχουν και έχουν δοκιμαστεί επιτυχημένα. Οι πολίτες πρέπει να ξέρουν ότι ούτε η αριστερά, ούτε η δεξιά, ποσώς μάλλον ο «μεσαίος χώρος», μπορούν να προσφέρουν αυτές τις λύσεις, διότι είναι δέσμιοι των συμφερόντων και των παρασιτικών ομάδων που τους στηρίζουν και επιθυμούν τη διατήρηση των κεκτημένων. Η ανάπτυξη, η ευημερία και η ευτυχία όλων μας μπορεί να έρθει μόνο αν ο καθένας μας κοιτάξει μπροστά. Φιλελεύθερα μπροστά.
——————————————————————————————-
- ο Θοδωρής Καραουλάνης είναι υποψήφιος Βουλευτής Α΄ Αθηνών της Φιλελεύθερης Συμμαχίας και μέλος ΕΕ του Εθνικού Συμβουλίου Νεολαίας. fileleytheros.wordpress.com [↩]
Τις παρσμονές της Γαλλικής Επαναστάσεως ο αριθμός των παρσίτων ήταν περίπου 6% του πληθυσμού. Και πάλι χρειάσθηκε επαναστατική βία για να αλλάξει η κατάσταση. Στην σημερινή Ελλάδα το ποσοστό των κρατοδιαίτων παρασίτων είναι κατ’ ελάχιστον 35% και πιθανώτατα μεγαλύτερο. Δεν είναι, συνεπώς, ρεαλιστικό να μιλά κανείς για αλλαγή με τους συνήθεις δημοκρατικούς μηχανισμούς.
Πιο λογικό θα ήταν να επιμείνει κανείς σε τεχνικά μέτρα ώστε να αναδειχθεί η αδικία του ισχύοντος συστήματος. Για παράδειγμα, όλοι οι συνταξιούχοι να λαμβάνουν κάθε μήνα ή κάθε χρόνο ειδοποίηση που θα αναγράφει το εκάστοτε υπολοιπόμενο ασφαλιστικό τους κεφάλαιο, που στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων θα είναι αρνητικό. Να δούμε αν και τότε θα είναι τόσο ανέφικτη η μεταρρύθμιση του ασφαλιστικού συστήματος.
Άλλη πρόταση θα ήταν η κατάργηση της υποχρεώσεως των εργοδοτών να καταβάλλουν τις εισφορές των εργαζομένων στους ασφαλιστικούς οργανισμούς. Θα τις καταβάλλουν στους εργαζομένους και αυτοί θα πρέπει να τις καταβάλλουν στο ΙΚΑ. Έτσι για να δούμε πόσοι θα μπουν στον πειρασμό να τις κρατήσουν στην τσέπη τους, όταν βλέπουν το ΙΚΑ να λειτουργεί όπως λειτουργεί.
Η επιχορήγηση των ΑΕΙ να δίδεται στους φοιτητές και να μπορούν να επιλέξουν να μη την δώσουν σε πανεπιστήμιο, αλλά την φάνε. Έτσι θα δούμε ποια ΑΕΙ προσφέρουν αξία μεγαλύτερη από το κόστος λειτουργίας τους.
Κ. Γεωργανά συμφωνώ με τις προτάσεις σας. Αλλά αφού σας αρέσει ο ρεαλισμός νομίζω ότι οι προτάσεις σας θα ήταν πιο πολιτικά ρεαλιστικές εάν δεν δίναν την δυνατότητα στον ασφαλισμένο ή στον γονέα/σπουδαστή να “φάει” την επιχορήγηση του. Τότε βέβαια θα καταλήγαμε περίπου στις προτάσεις της Φιλελεύθερης Συμμαχίας που προτείνει ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικού φορέα (ιδιωτικού ή δημόσιου) και ελεύθερη επιλογή εκπαιδευτικού ιδρύματος, των οποίων οι χορηγήσεις θα είναι μέσω κουπονιών που θα δίνονται στον κάθε φοιτητή από το κράτος συν τα όσα χρήματα επιθυμεί αυτός ή οι γονείς του να διαθέσουν επιπλέον. Εάν οι γονείς/σπουδαστές και ασφαλισμένοι αυτής της χώρας αποφασίσουν την ψήφο τους με βάση τον σεβασμό στο πρόσωπο τους τότε αυτές οι αλλαγές είναι πολιτικά ρεαλιστικές, γιατί όταν έρχεται η ώρα της ψήφου τα παράσιτα είναι πραγματικά μειοψηφία.
[…] *Του Θοδωρή Καραουλάνη. Το άρθρο μου δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα το ΠΑΡΟΝ της Κυριακής στις 26/8/2007 και στο http://www.e-rooster.gr […]
Κύριε Κουκόπουλε,
Σωστή η παρατήρηση σας για το πολιτικό κόστος, αν οι υποψήφιοι φοιτητές και οι γονείς τους έχουν το δικαίωμα να “φάνε” την επιχορήγηση. Αν δεν έχουν αυτό το δικαίωμα, όμως, ξεδοντιάζεται η όλη ρύθμιση. Μια ρεαλιστική προσέγγιση θα ήταν να μπορούν να “φάνε” μόνο ένα ποσοστό, έστω 20% τον πρώτο χρόνο, που θα μπορούσε να αυξάνεται προοδευτικώς ώστε να φθάσει το 100% σε πέντε χρόνια.
Μάλιστα, τα αδιάθετα χρήματα της μεταβατικής περιόδου θα μπορούσαν να αυξάνουν αναλογικώς την επιχορήγηση εκείνων των πανεπιστημίων που θα προσείλκυαν υποψηφίους.
Ο στόχος είναι να αξιολογούν οι πελάτες τους προμηθευτές σε απολύτους όρους και όχι μόνο σε σχετικούς.
ΥΓ Το να τα “φάνε” σημαίνει ότι μπορούν να τα διαθέσουν για την εκπαίδευσή τους σε ίδρυμα του εξωτερικού.
οι προτασεις σας ειναι λογικές αλλά θα ήθελα να κανω 2 παρατηρησεις:
1. με την αναδιανομή του μισθού (το ποσό που θα διατείθετε στο κράτος ή/ και στον εργαζόμενο) δεν δημιουργούνται καινούργιες θέσεις εργασίας αφού ο εργοδότης θα δίνει το ίδιο ποσό και δεν θα έχει κάποιο κίνητρο για επιπλέον προσλήψεις.
2. η κριτική σας στο παρόν σύστημα δεν αφορά την ουσια του συστήματος αλλά στην κακή του χρήση. άμα το παρόν σύστημα λειτουργούσε ιδανικά θα είχατε κάποιο παράπονο? i.e. άμα όλα τα λεφτά που δεσμευόντουσαν γυρνούσαν στο ιδιώτη. άμα η απάντηση σας είναι αρνητική τότε δεν χρειζόμαστε αλλαγή συστήματος αλλά βελτίωση της “χρήσης” του
και εχω μια ερώτηση
σε ένα σύστημα όπου το κράτος διορθώνει τις εξωτερικότητες και αφήνει τον πολίτη να “ενδιαφερθεί” για την περιουσία του μια ενδεχόμενη καταστροφή όπως οι πρόσφατες πυρκαγιές πώς θα “διορθωθεί” αφού ο πολίτης θα έχει χάσει όλη του την περιουσία;
Κύριε Καραουλάνη λέτε ότι πρέπει οι χαμηλόμισθοι πολίτες ουσιαστικά να φροντίσουν οι ίδιοι για την ασφάλιση και τη συνταξιοδότηση τους.
Ποιός εγγυάται ότι ο ιδιωτικός τομέας -όπου η κερδοφορία είναι το μεγαλύτερο κίνητρο- θα δώσει καλύτερη λύση απ’ότι ήδη δίνουν τα ταμεία για το σύστημα υγείας;
Στις ΗΠΑ, -όπου η ασφάλιση δεν είναι αναγκαστική και περνά από τον ιδιωτικό τομέα- οι Αμερικάνοι ξοδεύουν μακράν το μεγαλύτερο ποσοστό του ΑΕΠ τους σε σχέση με τις άλλες χώρες στην υγεία και οι εταιρίες ασφάλισης έχουν ταυτόχρονα τεράστια κέρδη. Όμως η ΠΟΥ έχει βαθμολογήσει το αμερικάνικο σύστημα υγείας στην 37η θέση παγκοσμίως.
Μήπως η υγεία και οι σωτήριες ιατρικές επεμβάσεις δεν θα πρέπει να υπόκεινται σε κριτήρια κερδοφορίας; Γιατί να μην περιθάλπουμε όσους πραγματικά χρειάζονται βοήθεια εφ’όσον έχουμε τη δυνατότητα;
-Simon @ atheoi.ORG
Διευκρίνηση: Στην προτελευταία μου πρόταση εννούσα:
Η υγεία και οι σωτήριες ιατρικές επεμβάσεις δεν πρέπει να υπόκεινται σε κριτήρια κερδοφορίας.
@SimonSays:
Μα το σύστημα χωρίς κριτήρια κερδοφορίας, χωρίς ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και χωρίς απλή λογική το δοκιμάσαμε. Το εφαρμόζουμε χρόνια τώρα στο σύστημα υγείας και περίθαλψης, με αποτέλεσμα το έλλειμμα των ταμείων και των νοσοκομείων να γιγαντώνεται. Αυτό το σύστημα οδηγεί, στη μελλοντική προβολή του, σε κατάρρευση, άρα σε καθολική αδυναμία παροχής υπηρεσιών υγείας. Η πρόταση περί ατομικής ιδιοκτησίας των ασφαλιστικών εισφορών, που αναφέρεται και στον τομέα ασφάλισης και στον τομέα περίθαλψης, δεν αφορά το ιδιοκτησιακό ζήτημα των μονάδων υγείας. Ας υπάρχουν και κρατικά και ιδιωτικά νοσηλευτικά ιδρύματα. Το ζήτημα είναι αυτά τα ιδρύματα να λειτουργούν με τρόπο που να μην επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Τα δημόσια νοσοκομεία έχουν και τον εξοπλισμό και το προσωπικό να αντεπεξέλθουν στον ανταγωνισμό τόσο των των ιδιωτικών όσο και στον ανταγωνισμό μεταξύ τους. Αρκεί να τους αφήσουμε, ως Πολιτεία, να κάνουν τη δουλειά τους, χωρίς να τους επιβάλλουμε κομματικές διοικήσεις, χωρίς να τους επιβάλλουμε προμηθευτές, χωρίς τα ρουσφέτια και τις εξυπηρετήσεις.
Όσον αφορά το σκέλος των χαμηλόμισθων, θα σας έλεγα ότι δεν υπάρχουν μαγικά ραβδάκια. Για να ανέβουν οι μισθοί χρειάζεται να ανέβει η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων και η παραγωγικότητα. Για να συμβεί αυτό χρειάζεται μία άλλη πολιτική από την ακολουθούμενη. Στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, όσοι έχουν πραγματικά ανάγκη, όχι όμως και αυτοί που δεν έχουν ανάγκη, θα ενισχύονται για να αντεπεξέλθουν. Είναι η πιο δίκαιη και ρεαλιστική πολιτική.
Και μια σημείωση: δεν καταλαβαίνω γιατί δαιμονοποιούμε το κέρδος. Το κέρδος (όπως το αντιλαμβάνεται ο καθένας) είναι ο μοναδικός δείκτης για το αν κάποιος, εργαζόμενος ή επιχείρηση, κάνει καλά τη δουλειά του. Αν εγώ ως εργαζόμενος δουλεύω και χάνω (δε μου φτάνουν δηλαδή τα χρήματα), κάτι δεν κάνω καλά και προσπαθώ να βελτιώσω την κατάστασή μου, πιθανώς αλλάζοντας δουλειά ή κάνοντας και μία δεύτερη. Αν δουλεύω και αποταμιεύω ή επενδύω το περίσσευμα του εισοδήματός μου, σημαίνει ότι κάνω καλά τη δουλειά μου – ή αν θέλετε χρησιμοποιώ βέλτιστα τους πόρους μου. Το ίδιο κάνει και μια επιχείρηση. Το ίδιο θα έπρεπε να κάνουν και τα δημόσια ιδρύματα.
Κύριε Καραουλάνη συμφωνώ ότι χρειάζεται λύση για τα ελλείματα που παρουσιάζουν τα ταμεία και τα οποία όλο και θα μεγαλώνουν. Αλλά η δημογραφική πραγματικότητα ενός υπογεννητικού πλυθησμού με μεγάλo ποσοστό υπερήλικων (σε αναλογία με τους εργαζόμενους) δεν βλέπω με ποιό τρόπο μπορεί να αλλάξει ανεξαρτήτως ασφαλιστικού συστήματος.
Σχετικά με την αξιοποίηση πόρων, θα έλεγα ότι με τα λίγα κονδύλια που λαμβάνουν τα δημόσια νοσοκομεία στην Ελλάδα κάνουν αρκετά. Οι αρχικοί μισθοί των ιατρών σε αυτά είναι πολύ χαμηλοί, όπως είναι ο αριθμός κλινών εξ’ού και το λυπηρό θέαμα να βλέπουμε ασθενείς στο διάδρομο. Τολμώ να πω ότι αν οι μισθοί των ιατρών στο ΕΣΥ ήταν υψηλότεροι θα είχαμε λιγότερες περιπτώσεις χρηματισμού. Σχετικά με τους προμηθευτές των δημόσιων νοσοκομείων δεν είναι καθόλου σπάνιο να περιμένουν παραπάνω από ένα χρόνο να πληρωθούν (τουλάχιστον μέχρι το 2004 που είχα προσωπική εμπειρία).
Δεν δαιμονοποιώ το κέρδος γενικά. Δαιμονοποιώ το κέρδος όταν μιλάμε για φρόντιδα και περίθαλψη των πολιτών. Μόνο οι έχοντες πολλά χρήματα θα πρέπει να παθαίνουν καρκίνο και άλλες χρόνιες παθήσεις; Στις ΗΠΑ όπου ζω το 2005 έγινε έρευνα που έδειξε ότι οι μισές αιτήσεις για πτώχευση από ιδιώτες προκλήθηκαν από υπέρογκους ιατρικούς λογαριασμούς. Ακόμα πιο εντυπωσιακό το γεγονός ότι οι περισσότεροι ήταν ασφαλισμένοι όταν αρρώστησαν!
http://www.nytimes.com/2005/02/02/business/02insure.html?ex=1189224000&en=d02cb6fa95fe1ff1&ei=5070
Απεναντίας οι χώρες με τα καλύτερα συστήματα βάσει της ΠΟΥ είναι αυτές με κρατική εγγύηση και επιδότηση:
http://www.photius.com/rankings/healthranks.html
SimonSays, να διαβάζεις πιο κριτικά τις εκθέσεις του ΠΟΥ:
http://www.photius.com/rankings/world_health_systems.html
Εάν μελετήσεις τα επιμέρους κριτήρια βάση του οποίου βγαίνει η θέση 37 για τις ΗΠΑ θα διαπιστώσεις τα εξής:
Οι ΗΠΑ σαν πληθυσμός ναι μεν έχουν χαμηλότερα επίπεδα υγείας (24 σε σχέση με 7 και 3 στην Ελλάδα και την Γαλλία αντίστοιχα) αυτό όμως δεν σχετίζεται άμεσα με την ποιότητα της περίθαλψης αλλά περισσότερο με τις συνήθειες, την διατροφή και τις συνθήκες της ζωής που διαφέρουν πολύ από χώρα σε χώρα. Το Hong Kong για παράδειγμα που έχει ιδιαίτερα ιδιωτικοποιημένο σύστημα υγείας αλλά έχει εξαιρετικά υψηλά επίπεδα υγείας ενώ Δανία και Σουηδία ενώ είναι ίδιο το σύστημα έχουν σημαντικές διαφορές στα επίπεδα υγείας. Ο συνυπολογισμός λοιπόν αυτού του γενικού επίπεδου υγείας για την κατάταξη των χωρών σύμφωνα με τον ΠΟΥ ελλατώνει κατά πολύ την αξία της κατάταξης για την αξιολόγηση των συστημάτων περίθαλψης κάθε χώρας. Επίσης ένα από τα κριτήρια του ΠΟΥ είναι ουσιαστικά κατά πόσο ένα σύστημα υγείας είναι σοσιαλιστικό (ή “δίκαιο” όπως το λένε). Εκεί η Γαλλία παίρνει τη θέση 27, η Ελλάδα 44 και οι ΗΠΑ 55. Όμως μία κατάταξη που μετράει κατά πόσο ένα σύστημα υγείας είναι σοσιαλιστικό είναι λογικό να βάζει σε ψηλές θέσεις τα σοσιαλιστικά συστήματα υγείας. Τίποτα ουσιώδες μέχρι στιγμής δηλαδή για να αξιολογήσουμε ποιό σύστημα προσφέρει καλύτερη περίθαλψη. Το τελικό κριτήριο του ΠΟΥ είναι η ανταπόκριτικότητα (responsiveness) που μετράει πόσο σέβεται το σύστημα υγείας τις άλλες ανάγκες του ασθενή (αξιοπρέπεια, απόρρητο, ελευθερία επιλογής σε θέματα υγείας) και κατά πόσο εξυπηρετεί τους ασθενείς ως πελάτες, εξυπηρετώντας τους γρήγορα, με την απαιτούμενη προσοχή, κοινωνική υποστήριξη και ελευθερία επιλογής. Μαντέψτε σε ποιά θέση είναι οι ΗΠΑ σύμφωνα με το τελευταίο κριτήριο: είναι στη θέση 1! Η Ελλάδα και η Γαλλία παίρνουν βαθμό 3 με 38, οπότε εάν πάρουμε τη μέση θα βαθμολογηθούν με 20 (παρ’ότι κατά τη γνώμη μου είναι πιο λογικό η Ελλάδα να πάρει τη θέση 38). Οπότε ας μη πιπιλίζουμε άλλο αυτή τη καραμέλα του ΠΟΥ, ο οποίος εκδίδει αυτή τη κατάταξη βάση τριών κριτηρίων τα δύο από τα οποία δεν αξιολογούν καν την ποιότητα του συστήματος υγείας.
Τώρα όσον αφορά το σύστημα υγείας στην Αμερική, είναι μύθος ότι τάχα βασίζεται στην ελεύθερη αγορά. Το 50% των εξόδων περίθαλψης πληρώνεται από το κράτος, κάτι που είναι μεν λιγότερο απ’ότι σε άλλες χώρες αλλά εξακολουθεί να είναι πολύ υψηλό. Επίσης επιβαρύνεται με πάρα πολλές κρατικές ρυθμίσεις και ελέγχους όπως εξηγεί και ο Economist σε αυτό το άρθρο. Επομένως εάν η Αμερική είναι η χώρα της ελεύθερης αγοράς, αυτό δεν περιλαμβάνει τον τομέα της υγείας.
Επίσης μύθος είναι η έκταση των ανασφάλιστων στις ΗΠΑ, όπου αυτό περιλαμβάνει και παράνομους μετανάστες (όχι ότι έχω τίποτα μαζί τους αλλά δεν είναι και αυτονόητο ότι θα έπρεπε να τους ασφαλίζει το κράτος του οποίου τους νόμους αυτοί παραβαίνουν) αλλά και πολλούς που ναι μεν δεν είναι προσωπικά ασφαλισμένοι αλλά ασφαλίζονται συλλογικά από το σύστημα Medicaid (π.χ. όλοι πάνω από τα 65 και αρκετές κατηγορίες νεώτερων ανθρώπων).
Επίσης υπερβολές είναι τα όσα λέγονται για το κόστος της περίθαλψης στις ΗΠΑ που ναι μεν είναι ψηλότερο απ’ότι σε άλλες χώρες (15% του ΑΕΠ σε σχέση με 10% σε Γαλλία, Κούβα και Ελλάδα) αλλά αυτό οφείλεται α) στην υψηλότερη ποιότητα της περίθαλψης, β) αυξημένες ανάγκες λόγω ανθυγεινού τρόπου ζωής, γ) υψηλότεροι μισθοί στο προσωπικό της υγείας και δ) κατά πολύ υψηλότερο μερίδιο του αμερικανικού τομέα υγείας στα παγκόσμια έξοδα για R&D.
Θα έλεγα λοιπόν ότι είστε τυχερός από άποψη υγείας που ζείτε στις ΗΠΑ, αφού εκτός από τα παραπάνω, και εγώ έχω μείνει στις ΗΠΑ και έτσι γνωρίζω καλά τις διαφορές με την εδώ κατάσταση.
Επιφυλάσσομαι να μιλήσω για τα στοιχεία http://www.photius.com/rankings/world_health_systems.html γιατί μιλάνε για το 1997. Τα τελευταία δέκα χρόνια έχουν αλλάξει πολλά τουλάχιστον στις ΗΠΑ και πιθανόν στις υπόλοιπες χώρες.
Για όσους Αμερικάνους έχουν την τύχη να εργάζονται σε μεγάλη εταιρεία που είναι γενναιόδωρη με τις ασφαλιστικές εισφορές και το επίπεδο κάλυψης(δεν είναι όλες πλέον), τα πράγματα είναι υπέροχα. Το ίδιο ισχύει για πολλούς που ασφαλίζονται μέσω ισχυρών συνδικάτων. Αλλά για τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις και τους ανεξάρτητους επαγγελματίες τα ασφάλιστρα είναι υψηλότερα και η κάλυψη υστερεί. Οι εισφορές που δίνουν οι εργαζόμενοι στις ιδιωτικές εταιρίες μέσω του εργοδότη ουσιαστικά χάνονται αν κάποιος φύγει από τον εργοδότη. Επίσης οι εξαιρέσεις που σκαρφίζονται οι ασφαλιστικές εταιρίες για να μην πληρώσουν για θεραπείες θα έκαναν την ιστορία της Αμαλίας Καλυβινού να μοιάζει χαρούμενη.
Σχετικά με τον αριθμό ανασφάλιστων, μιλάμε για 47 εκατομμύρια ανθρώπους. Οι λαθρομετανάστες είναι περίπου 10 εκατομμύρια, όλα αυτά σε μια χώρα με 290 εκατομμύρια πληθυσμό. To Medicaid καλύπτει μόνο τους πολύ φτωχούς και ύπο ορισμένες συνθήκες άρα μιλάμε για τεράστιο αριθμό ανασφάλιστων οι οποίοι εκ των πραγμάτων πάνε σε γιατρό μόνο όταν είναι σε σοβαρή κατάσταση και άρα τα κόστη θεραπείας είναι υψηλότερα. Η Αμερική έχει την άλλη πατέντα οι εισφορές στα κρατικά ταμεία να σταματάνε μόλις ο εργαζόμενος περάσει τα τον μισθό των $110,000/χρόνο. Κατά τα άλλα το φορολογικό σύστημα είναι προοδευτικό.
Στο γιατί είναι μεγαλύτερο το κόστος περίθαλψης στις ΗΠΑ συμφωνώ με όσα λέτε αλλά καλό είναι επίσης να προσθέσουμε: 1) Τα κατά πολύ ακριβότερα φάρμακα μια και δεν υπάρχει ένας ενιαίος φορέας με μεγάλη αγοραστική δύναμη 2) Τον τρόπο πληρωμής των γιατρών που εξαρτάται από τον αριθμό επεμβάσεων και έτσι το σύστημα δεν ευνοεί την -μαχροχρόνια φθηνότερη- πρόληψη.
Εκτός από τους λαθρομετανάστες, το 40% των 47 εκατομμυρίων ανασφάλιστων στις ΗΠΑ έχει έσοδα πάνω από $50.000 το χρόνο (και το 20% βγάζει πάνω από $75.000). Συνεπώς είναι προσωπική τους επιλογή να είναι ανασφάλιστοι, με ότι συνεπάγεται αυτό. Το Medicaid δεν καλύπτει μόνο τους πολύ φτωχούς, όπως είπα καλύπτει τους άνω των 65 για παράδειγμα.
Όσον αφορά τα στοιχεία του ΠΟΥ, εσύ ανέφερες μια κατάταξη που βγήκε σε μια έκθεση του ΠΟΥ το έτος 2000, που βασίστηκε σε στοιχεία που αφορούσαν προηγούμενα έτη συμπεριλαμβανομένου και του έτους 1997 που ανέφερα εγώ. Συνεπώς εάν δεν θέλεις να μιλήσουμε για τα στοιχεία του 1997 δεν νομίζω ότι είναι λογικό να μιλάμε για τα πορίσματα έρευνας που βασίζονταν σε αυτά τα στοιχεία.
Επίσης με ποιά έννοια δεν υπάρχει ενιαίος φορέας με μεγάλη αγοραστική δύναμη; Όπως είπα το κράτος πληρώνει τα μισά από τα έξοδα των ΗΠΑ για περίθαλψη, δεν είναι αυτή αρκετά μεγάλη αγοραστική δύναμη; Ή μήπως πρέπει να είναι σχεδόν μονοπώλιο ώστε τότε οι τιμές τάχα να είναι χαμηλές; (τεχνητά χαμηλές τιμές σημαίνει τεχνητά χαμηλή προσφορά btw) Όσον αφορά την πρόληψη, αυτή θα πραγματοποιούνταν σε συντριπτικά μεγαλύτερο βαθμό από τον, πιθανά ασήμαντο, βαθμό στον οποίο οι γιατροί αποφεύγουν την προληπτική γιατρική για να βγάλουν λεφτά στα χειρουργεία, εάν οι πολίτες ερχόντουσαν προ των ευθυνών τους και ενδιαφέρονταν για την υγεία τους ενεργά και αντιμετωπίζαν το ρίσκο χωρίς να επιβαρύνουν τους υπόλοιπους.
Κωνσταντίνε έχεις δίκιο για την έκθεση της ΠΟΥ. Είχα την εντύπωση ότι τα στοιχεία ήταν νεότερα άρα ας μην το συζητάμε παραπάνω.
Μια που πιάσαμε τους ανασφάλιστους όμως βρήκα μια έκθεση για το 2006 από το Αμερικάνικό Census Bureau που δίνει αρκετές πληροφορίες: http://www.census.gov/prod/2007pubs/p60-233.pdf (Ξεκινά στη σελίδα 18)
Κατ’αρχήν τα 47 εκατομμύρια σύμφωνα με την έκθεση ΔΕΝ συμπεριλαμβάνουν όσους καλύπτονται από Medicaid (πολύ φτωχοί) και Medicare (ηλικιωμένοι) ή οποιοδήποτε άλλο κρατικό πρόγραμα. Για αυτό μόλις το 1.5 των ηπερήλικων είναι ανασφάλιστοι. Το 40% που ανέφερες είναι 37% αλλά πρέπει να διευκρινήσουμε ότι τα ποσά των $50,000 και $75,000 ετησίως είναι οικογενειακό εισόδημα (household income)-όχι κατά κεφαλή. Άρα μιλάμε και 3-4 στόματα που θρέφονται από αυτά τα χρήματα (Ενδεικτικά το αφεντικό μου πλήρωνε περίπου 8,400/έτος για να καλύψει τον εαυτό του, τη γυναίκα, και το παιδί του πριν προσφέρει κάλυψη η εταιρεία μου) . Σε αυτούς συμπεριλαμβάνονται και παιδιά όπως καταλαβαίνεις. Για την ακρίβεια 8.7 εκατομμύρια κάτω των 18 στις ΗΠΑ είναι ανασφάλιστοι. Σίγουρα δεν μπορεί κανείς να μιλά για ελεύθερη βούληση εκ μέρους τους στο θέμα αυτό.
Για τις τιμές των φαρμάκων οι οποίες στις ΗΠΑ όπως γνωρίζεις καλά δεν ορίζονται από το κράτος και είναι υψηλότερες από τον Καναδά και στην Ευρώπη ο πρόεδρος Μπους έκανε ένα τεράστιο δώρο στην φαρμακοβιομηχανία απαγορεύοντας το Medicare να διαπραγματεύεται τις τιμές των φαρμάκων με τις φαρμακευτικές εταιρίες:
http://en.wikipedia.org/wiki/Medicare_Part_D#Program_costs
Σχετικά με τις ευθύνες και το ρίσκο των πολιτών αγγίζεις ένα άλλο σημαντικό θέμα-το θέμα του κόστος των ανασφάλιστων για τους υπόλοιπους. Κάθε παιδί που δεν εμβολιάζεται για παράδειγμα θέτει σε κίνδυνο τα άλλα παιδιά. Ένας ασθενής που δεν έχει ασφάλιση ή που η ασφάλιση αρνείται να τον καλύψει (συχνό φαινόμενο) χρεώνεται 2-3 φορές παραπάνω για την ίδια διαδικασία με τον ασφαλισμένο. Άρα ή που τα νοσοκοομεία βάζουν κόσμο στο δρόμο (πρακτικά δεν γίνεται γιατί με τον νόμο πρέπει να προσφέρουν επείγουσα φροντίδα) ή αναγκάζονται να μεταφέρουν το κόστος στους υπόλοιπους που είναι ασφαλισμένοι ή στους φορολογούμενους.
Από μια πλήρως οικονομική σκοπιά ας δούμε τα 19 εκατομμύρια ανασφάλιστων που είναι μεταξύ 18-34 ετών. Αυτή η ομάδα αν ασφαλιζόταν θα χαμήλωνε το κόστος για όλους μας μια και είναι αποδεδειγμένα χαμηλότερου ρίσκου και θα μοίραζόταν το συνολικό ρίσκο ανάμεσα σε περισσότερους.