Φωτιές, Δάση και Οργανωμένα Συμφέροντα
Αυγ 2nd, 2007 | Αριστείδης Χατζής| Κατηγορία: Περιβάλλον, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Αριστείδη Χατζή1
Την περασμένη Δευτέρα δημοσιεύθηκε στα ΝΕΑ δημοσκόπηση για τις φωτιές και τα αυθαίρετα, η οποία διεξήχθη αμέσως μετά τις μεγάλες πυρκαγιές και εξέφρασε την εύλογη αγανάκτηση των πολιτών. Το 88% των ερωτηθέντων πιστεύει πως τις φωτιές τις έβαλαν οι “οικοπεδοφάγοι”, οι οποίοι πρέπει να τιμωρηθούν με τη μέγιστη των ποινών (αν είναι δυνατόν και με τη θανατική ποινή λέει το 27%). Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως περίπου το 99% ζητά να απαγορευθεί η οικοπεδοποίηση και η αυθαίρετη δόμηση στις καμένες δασικές εκτάσεις και πάνω από το 80% ζητά να γκρεμισθούν τα αυθαίρετα στα δάση και να αποσυρθεί το αντισυνταγματικό (σύμφωνα με το επιστημονικό συμβούλιο της Βουλής) νομοσχέδιο Τζουμάκα.2
Αν εξαιρέσουμε λοιπόν τους άσχετους (που απαντούν μόνιμα στα γκάλοπ: “Δεν Ξέρω/Δεν Απαντώ), τους οικοπεδοφάγους, τους “αυθαίρετους” και τους μόνιμα αντιδρώντες σε κάθε μέτρο δημόσιας τάξης, η τεράστια πλειοψηφία των Αθηναίων απαντά με μια φωνή: Λύστε το πρόβλημα μια για πάντα, τιμωρήστε αυστηρά, πάρτε όλα τα αναγκαία μέτρα, ξεκαθαρίστε τα δάση από τα αυθαίρετα, κάντε εν πάσει περιπτώσει ό,τι είναι δυνατόν για να ανακόψετε την ταχύτατη εξέλιξη της Αθήνας σε πόλη-θερμοκήπιο. Η λαϊκή εντολή είναι ξεκάθαρη, οι αντιδράσεις θα είναι αυτή τη φορά όσο γίνεται πιο υποτονικές (κάτω από το βάρος της εξοργισμένης κοινής γνώμης) και τα χέρια της κυβέρνησης λυμένα. Όμως δυστυχώς δεν θα γίνει και πάλι τίποτα. Ή μάλλον θα ψευτογίνει κάτι για το θεαθήναι (καμιά σύσκεψη, κανένα συμβούλιο, κανένας νόμος) και πάλι από το Σεπτέμβριο η κατάσταση θα επανέλθει στην …ομαλότητα. Και το νομοσχέδιο Τζουμάκα θα περάσει (αν πιστέψουμε τις φιλοκυβερνητικές εφημερίδες) ό,τι και να γίνει.
Μετά λοιπόν από τόση καταστροφή και με τόσο ευνοϊκό κλίμα γιατί να μην γίνει τίποτα; Γιατί να μην εκμεταλλευτεί η κυβέρνηση την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι στην πραγματικότητα εκσυγχρονιστική και αποτελεσματική και να αποκομίσει τεράστια πολιτικά οφέλη; Τι την εμποδίζει; Γιατί να μη γίνεται λοιπόν ποτέ τίποτα;
Πριν αρχίσετε να χτυπάτε το κεφάλι σας στον τοίχο, μάθετε ότι αυτό που σας φαίνεται εσάς εξωφρενικά παράλογο είναι αντίθετα πολύ λογικό για την κυβέρνηση και το κυβερνών κόμμα. Πολύ απλά, το συμφέρον της κυβέρνησης επιβάλλει να συνεχίσει να κάνει τα στραβά μάτια και να νομιμοποιήσει όσα περισσότερα αυθαίρετα μπορεί.
Και αυτό για έναν απλό λόγο. Όταν τον Οκτώβριο οι ψηφοφόροι θα πάνε στις κάλπες για τις δημοτικές εκλογές (και του χρόνου για τις Ευρωεκλογές και του παραχρόνου για τις Εθνικές), οι ψηφοφόροι θα θυμούνται πολύ λίγο τα δάση, τις φωτιές και τα αυθαίρετα. Κάθε άνθρωπος έχει τα δικά του βάσανα, τα μικροσυμφέροντά του, τις δεσμεύσεις του και τις ιδεοληψίες του. Λέτε όταν μπει στο παραβάν να πει, “Α, δεν ψηφίζω ΠΑ.ΣΟ.Κ., γιατί δεν έκανε τίποτα για τα δάση”; Αντίθετα ο ψηφοφόρος που έχει αυθαίρετο που του το νομιμοποίησαν πρόσφατα, θα το εκτιμήσει δεόντως, ιδίως όταν οι δημοτικές είναι τόσο κοντά. Όσο για τον ιδιοκτήτη αυθαιρέτου που το γκρέμισαν, θα ρίξει στην κυβέρνηση μαύρο και μάλιστα δαγκωτό.
Το φαινόμενο αυτό, της επικράτησης του συμφέροντος των μειοψηφιών έναντι του γενικότερου συμφέροντος, είναι παλιό (το έχουν περιγράψει ο Ξενοφών και ο Αριστοτέλης) και βέβαια διεθνές, αν και στην Ελλάδα είναι περισσότερο οξύ από αλλού. Οι πολίτες στις δυτικές δημοκρατίες συνηθίζουν να οργανώνονται στις λεγόμενες “ομάδες πίεσης” με σκοπό να πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις (αλλά και τα κόμματα) κάθε φορά που κινδυνεύουν τα προνόμιά τους για να τα διατηρήσουν – και όταν δεν κινδυνεύουν για να τα αυξήσουν. Τα προνόμια βέβαια αυτά διατηρούνται εις βάρος του συνόλου, το οποίο τα χρηματοδοτεί μέσω της φορολογίας. Η αμερικανίδα οικονομολόγος Anne Krueger ονόμασε το φαινόμενο αυτό “προσοδοθηρία” (rent-seeking). Όλες σχεδόν οι ομάδες κοινών συμφερόντων αλλά και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις (τα “διαπλεκόμενα”), κάνουν ό,τι μπορούν για να επηρεάσουν την κυβέρνηση, τους βουλευτές, τη δημόσια διοίκηση, τους δήμους, με ένα σκοπό: να πλουτίσουν εις βάρος της αδύναμης πλειοψηφίας.
Πώς όμως γίνεται να είναι τόσο αδύναμη η πλειοψηφία και τόσο ισχυρές οι μειοψηφίες; Η επιτυχία της προσοδοθηρίας βασίζεται ακριβώς στο γεγονός πως τα μέλη των ομάδων πίεσης έχουν ζωτικά συμφέροντα για κάποιο συγκεκριμένο θέμα, ενώ η πλειοψηφία δεν έχει. Το παράδειγμα των ιδιωτικοποιήσεων είναι χαρακτηριστικό. Η πλειοψηφία των Ελλήνων έχει συμφέρον να ιδιωτικοποιηθεί μία ζημιογόνος επιχείρηση, που την πληρώνει χρόνια μέσω της φορολογίας. Αν πουληθεί η επιχείρηση το κοινωνικό σύνολο θα ωφεληθεί. Ο μέσος ψηφοφόρος όμως δεν θα κερδίσει βραχυπρόθεσμα κάτι χειροπιαστό. Ενώ οι εργαζόμενοι (όχι βέβαια όλοι, αλλά κυρίως αυτοί που φοβούνται πως θα χάσουν τα προνόμια που τους παρείχε ο “δημόσιος χαρακτήρας” της επιχείρησης), όχι μόνο θα τα σπάσουνε όλα αν χρειαστεί (όρα Iονική) αλλά και θα κάνουν πολιτικά ό,τι μπορούν για να εμποδίσουν την κατάργηση των προνομίων τους. Οι δε πολιτικοί έχουν κάθε συμφέρον να τα έχουν καλά με τα μεγάλα συνδικάτα και τα διαπλεκόμενα, διότι έτσι εξασφαλίζουν ψήφους αλλά και χρηματική υποστήριξη στις εκλογές. Το ίδιο επιτυχής είναι και η επιρροή τους στα ΜΜΕ.
Όταν λοιπόν έχεις από τη μια έναν μέσο ψηφοφόρο που αγανακτεί τη μία μέρα και την άλλη ξεχνά και από την άλλη μία δυναμική μειοψηφία (έναν “στρατό κατοχής” κατά τον εύστοχο χαρακτηρισμό του Γ. Μαρίνου), το αποτέλεσμα είναι εγγυημένο. Η πλειοψηφία θα πληρώνει επ’ άπειρον τις μειοψηφίες, με αποτέλεσμα να καταργείται κάθε έννοια δημοκρατίας, κράτους δικαίου ή κοινωνικού κράτους.
Το ζήτημα είναι τόσο σοβαρό ώστε αναπτύχθηκε και ολόκληρος κλάδος των οικονομικών που μελετά το φαινόμενο αυτό (οικονομικά της δημόσιας επιλογής). Ένας μάλιστα από τους πρωτοπόρους του κλάδου, ο James Buchanan, τιμήθηκε με το Νόμπελ Οικονομικών το 1986. Ένα από τα συμπεράσματα που ανέκυψαν από τις μελέτες της σχολής είναι και το εξής: η προσοδοθηρία αποτελεί έναν βασικό παράγοντα υπανάπτυξης χωρών με διαφθαρμένο πολιτικό σύστημα και καλά οργανωμένες ομάδες πίεσης. Η Ινδία και η Τουρκία είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα και φυσικά η Ελλάδα δεν πάει πίσω.
Έχουν βέβαια προταθεί πολλές λύσεις στο πρόβλημα της προσοδοθηρίας. Οι δραστικότερες έχουν να κάνουν με συνταγματικές αλλαγές. Αλλά αυτό είναι ένα μεγάλο ζήτημα. Προς το παρόν η μόνη λύση είναι η καλή πληροφόρηση των πολιτών και η αύξηση του αισθήματος ευθύνης του μέσου ψηφοφόρου. Αυτό όμως είναι και το ζητούμενο.
Και φυσικά μέχρι τότε οι φωτιές θα καίνε…
————————————————————-
Μια παρόμοια προβληματική είχε αναπτύξει στις 3/10/2005 ο Τάκης Μίχας σε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του στην «Ελευθεροτυπία» με τον τίτλο: «Γιατί οι πολιτικοί υποστηρίζουν τις μειοψηφίες». Έγραφε μεταξύ άλλων:
[Οι δομές, λοιπόν, της δημοκρατικής κοινωνίας δίνουν περισσότερη δύναμη στις ομάδες συμφερόντων που παρουσιάζουν υψηλό βαθμό συγκέντρωσης, παρά στους διάσπαρτους φορολογούμενους.
Αυτή η λογική της συλλογικής δράσης, η οποία αποτελεί την πεμπτουσία της δημοκρατίας, επηρεάζει φυσικά και τη συμπεριφορά των πολιτικών. Οι πολιτικοί έχουν πολύ μεγαλύτερα κίνητρα να υποστηρίξουν προγράμματα που ευνοούν μικρές ομάδες, ακόμη και όταν ζημιώνουν την πλειοψηφία. Όπως γράφει ο Allan Melzer:
«Κάθε φορά που ένας πολιτικός αντιτίθεται σε ένα πρόγραμμα, αυτοί που ωφελούνται από το πρόγραμμα έχουν ένα κίνητρο να ψηφίσουν εναντίον του. Μπορεί να προσελκύσει μερικούς ψηφοφόρους που θα τον ψηφίσουν. Γενικά όμως θα κερδίσει λιγότερες ψήφους απ’ ό,τι θα χάσει, γιατί το όφελος του μέσου ψηφοφόρου από την κατάργηση ενός προγράμματος είναι μικρότερο από ό,τι είναι η ζημιά γι’ αυτούς που ωφελούνται».
Η λογική λοιπόν της συγκέντρωσης των κερδών/διάχυσης του κόστους και όχι κάποια αίσθηση «κοινωνικής ευαισθησίας», ίσως σε τελική ανάλυση να εξηγεί τη διάθεση των πολιτικών να ευνοούν τα οικονομικά συμφέροντα των μειοψηφιών, ακόμη και όταν αυτά ζημιώνουν τους υπόλοιπους φορολογούμενους.]
Έτσι, όποιος αποδεχθεί το επιχείρημα του Allan Meltzer, δεν μπορεί παρά να καταλήξει εύλογα στο ίδιο συμπέρασμα μ’ αυτόν, ότι δηλαδή «…υπάρχει ένα ελάττωμα στη λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Αυτό το ελάττωμα προκαλεί την ανάπτυξη του κράτους. Το κράτος μεγαλώνει, άλλοτε πιο γρήγορα, άλλοτε πιο αργά. Κατά μέσον όρο όμως μεγαλώνει».
Ωστόσο έχω μερικές ενστάσεις. Στο παράδειγμα που αναφέρει ο Allan Meltzer, ο πολιτικός πιθανόν να κερδίσει λιγότερες ψήφους απ’ όσες θα χάσει, όχι όμως για το λόγο που αναφέρει, αλλά για το λόγο ότι ολόκληρη η τάξη των προνομιούχων γραφειοκρατών, δηλαδή όλα τα κρατικοδίαιτα κοινωνικά στρώματα, υπολογίζουν και φοβούνται, ότι θα έρθει οσονούπω και η δική τους σειρά. Συνασπίζονται, έτσι, στη βάση ταξικών συμφερόντων τους.
Το να ισχυρίζεται κανείς ότι η ολυμπιακή, το αγροτικό ευρωπαϊκό λόμπι ή οι οικοπεδοφάγοι κλπ., που πληθυσμιακά αντιπροσωπεύουν κάθε φορά ένα ασήμαντο ποσοστό του συνολικού πληθυσμού έχουν καταφέρει να επιβάλλουν τα συμφέροντα τους στην υπόλοιπη κοινωνία, επειδή τούτο «συμφωνεί» με κάποια πορίσματα της θεωρίας της Δημόσιας Επιλογής, νομίζω ότι αδικεί την πραγματικότητα και το κυριότερο τους θεσμούς της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας.
Διαφωνώ ότι «οι πολιτικοί έχουν πολύ μεγαλύτερα κίνητρα να υποστηρίξουν προγράμματα που ευνοούν μικρές ομάδες, ακόμη και όταν ζημιώνουν την πλειοψηφία». Οι πολιτικοί έχουν πάντα κατά νου ολόκληρο το δάσος και όχι μόνο το δένδρο. Φαίνεται ότι υποστηρίζουν στις περιπτώσεις αυτές μικρές ομάδες, αλλά στην πραγματικότητα έχουν κατά νου και προσπαθούν να εκφράζουν πάντα την συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι τους δεν είναι μόνο οι εργαζόμενοι της ολυμπιακής αλλά όλοι οι εργαζόμενοι στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, που υποσυνείδητα θα φοβηθούν ότι θα έρθει και η δική τους σειρά. Γνωρίζουν ότι οι ψηφοφόροι τους δεν είναι μόνο οι αγρότες αλλά και δεκάδες χιλιάδες άλλες επιδοτούμενες επιχειρήσεις και επαγγελματίες που υποσυνείδητα θα φοβηθούν ότι θα έρθει και η δική τους σειρά κλπ.
Όλα αυτά, όμως, δεν έχουν σχέση με την λειτουργία της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας, δεν είναι πρόβλημα της υφιστάμενης πολιτικής τεχνολογίας, αλλά είναι μια καθαρά ορθολογική επιλογή. Αυτή δε η επιλογή μπορεί, να πάψει να είναι και η πλέον αποδεκτή, πρώτον αν υπάρχει επιμονή και υπομονή από όσους την αντιμάχονται και δεύτερον λόγω των κοινωνικών αδιεξόδων στα οποία καταλήγει.
Ίσως η μεγαλύτερη καθυστέρηση για την επίσπευση της αλλαγής της παραπάνω επιλογής να οφείλεται, σ’ αυτό που λέει ο Allan Meltzer: «Μια ομάδα για τη μείωση των φόρων και τον περιορισμό του κράτους μπορεί να εξουδετερωθεί με την εξεύρεση ευεργετικών αμοιβών για τα μέλη της. Στις αμοιβές αυτές υπολογίζονται οι φορολογικές εκπτώσεις, προνόμια, ο έλεγχος του ανταγωνισμού, οι διατιμήσεις και οι ειδικές άδειες».
Ανάλογος μηχανισμός εξουδετέρωσης νομίζω ότι υπάρχει και για τις πολιτικές ομάδες, με κλασσικό παράδειγμα για την Ελλάδα την ανυπαρξία φιλελεύθερου πολιτικού φορέα. Η «Φιλελεύθερη Συμμαχία» απλώς φιλοδοξεί να αποτελέσει μια συστημική τσόντα του ανάδελφου εθνοεθνικιστικού παρεοκρατικού καπιταλισμού.
Δεν ξέρω αν είναι καλή στιγμή για να πάρουμε σοβαρά τα αποτελέσματα ενός γκάλοπ. Η οργή και η αγνάκτηση είναι κακοί σύμβουλοι.
Αν καταλαβαίνω καλά με τά λίγα που ξέρω, ο κ. Χατζής και ο κ. Μπούρχας με το σεντόνι-σχόλιο, ρίχνουν το ανάθεμα στο κράτος.
Ομως το κράτος το σέρνει απο τη μύτη η οικονομία. Αυτή, υπακούει στο νόμο της προσφοράς και της ζήτησης. Αυτός ο κανoνας επιζητεί τον περιορισμό προσφοράς για να αυξάνονται τα κεκτημένα άνευ κόπου και αιτίας. Οι επιστήμονες του κλάδου δέ, χτυπάνε μύγες.
Αν οι άνθρωποι δεν μπορούν να βρούν ένα οικόπεδο σε συνάρτηση με τον μισθό, τι περιμένετε; πολιτική αξιοπρέπεια; ελεημοσύνη η προσοδοθηρισμό αποζητούν!
Σε ποια θεωρητική βάση βασίζεται το παραπάνω θεώρημα; Έχω την αίσθηση ότι η οικονομία λειτουργεί λίγο πιο περίπλοκα από τον τρόπο που περιγράφετε.
Τι λέει ο τίτλος του άρθρου; “Φωτιές, Δάση και Οργανωμένα Συμφέροντα”
Τί λέει το γκάλοπ; “Το 88% των ερωτηθέντων πιστεύει πως τις φωτιές τις έβαλαν οι “οικοπεδοφάγοι”, οι οποίοι πρέπει να τιμωρηθούν με τη μέγιστη των ποινών (αν είναι δυνατόν και με τη θανατική ποινή λέει το 27%). Το πιο ενδιαφέρον όμως είναι πως περίπου το 99% ζητά να απαγορευθεί η οικοπεδοποίηση και η αυθαίρετη δόμηση στις καμένες δασικές εκτάσεις και πάνω από το 80% ζητά να γκρεμισθούν τα αυθαίρετα στα δάση και να αποσυρθεί το αντισυνταγματικό (σύμφωνα με το επιστημονικό συμβούλιο της Βουλής) νομοσχέδιο Τζουμάκα”
Υπάρχει σοβαρή έλλειψη ενημέρωσης στον κόσμο για το πως προστατεύομαι το δάσος και το φυσικό περιβάλλον και ο συντηρητισμός των Ελλήνων ζητάει μεγαλύτερες ποινές και αυστηρότερους νόμους, όμως η απάντηση δεν είναι εκεί.
Γνώση ψυχραιμία και σοβαρότητα είναι η απάντηση. Κανονικά πρώτο αίτημα έπρεπε να είναι η δημιουργία υπουργείου περιβάλλοντος, αλλά δυστυχώς ενημερωνόμαστε από τις ειδήσεις των ΜΜΕ.
Δεν αμφισβητώ την “προσοδοθηρία” αλλά αυτό για το οποίο είμαι σίγουρος είναι ότι μα αυτά που “ζητάμε” δεν θα λυθεί το πρόβλημα αλλά απλά το αναπαράγουμε.
Δεν υπάρχει στρατηγική για την προστασία του περιβάλλοντος
Δεν υπάρχει θεσμικά η έννοια προστασία περιβάλλοντος (το άρθρο 24 ουσιαστικά καλύπτει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα του κράτους)
Συζητάμε ημίμετρα
Nαί η οικονομία λειτουργεί πολύπλοκα αλλά εν προκειμένω άνευ ανταγωνισμού, διότι το είδος (αστικοποιημένη γή)είναι μονοπωλιακό, και περιορισμένο. Αλλά και το κράτος λειτουργεί πολύπλοκο, π.χ. με την προσοδοθηρία και την ελεημοσύνη(διάβαζε ρουσφέτι) εξασφαλίζεται και η “παρηγοριά στον “άρωστο”, πολιτικά.
Θα προτιμούσα να διαλέγατε εσείς το γεγονός για την απόδειξη της θεωρίας, αλλά εν τω μεταξύ εφόσον ομιλούμε περί πυρκαγιών, φιλοξενούμενοι απο τον κ. Χατζή, σας παραθέτω προς απόδειξιν τα λόγια του,
“Λέτε όταν μπει στο παραβάν να πει, “Α, δεν ψηφίζω ΠΑ.ΣΟ.Κ., γιατί δεν έκανε τίποτα για τα δάση”; Αντίθετα ο ψηφοφόρος που έχει αυθαίρετο που του το νομιμοποίησαν πρόσφατα, θα το εκτιμήσει δεόντως, ιδίως όταν οι δημοτικές είναι τόσο κοντά. Όσο για τον ιδιοκτήτη αυθαιρέτου που το γκρέμισαν, θα ρίξει στην κυβέρνηση μαύρο και μάλιστα δαγκωτό.”
Αν είναι αλήθεια τα παραπάνω, τότε ο εν λόγω ψηφοφόρος σκέφτεται εξοικονομητικά και πολιτικά εις βάρος του και εναντίον του. Ποιός να του το πεί;, κινδυνεύει ο τολμών!
Πώς μπορούμε να ξεφύγουμε απο τον φαύλο κύκλο; Οταν κράτος και οικονομία θεωρήσουν εαυτές συνυπεύθυνες και δεν παίζουν μεταξύ τους τένις επί χάρτου αρθρογραφώντας ο ένας εναντίον του άλλου. Σε ποιόν άραγε πετάνε το μπαλάκι; αφού γινόματε αντίπαλοι του εαυτού μας; Τέλειος Μαζοχισμός. Μετά θ’ απελευθερωθούμε απο τους άλλους-εχθρους και ξανά θα χαλκέψουμε τα νέα μας δεσμά.
Το τέρας της κρατικοδίαιτης οικονομίας θέριεψε, αντίπαλο δεν έχει
Egw proteinw na organothei o elinikos plithismos se “masonikes stoes” pou tha idrithoun plision katoikimenon perioxon (polewn kai xorion, ekso apo tis opies tha topothetithoun extra agrofilakes gia securitadikous logous…) se olokliri tin Ellada me apotero skopo na dimiourgithoun omades mikrosimferonton (wste na spasei i isxis tis miopsifias enanti tis pliopsifias) oi opies tha kaine NOMIMA i mia tin idioktisia tis alis. Etsi melontika tha protimisoume na zisoume anagkastika mia nomadiki sxedon tsiganigki morfi zois mesa stin kameni fisi, tha tin barethoume sigoura epidi tha mas lipi i Nova kai to pc mas kai tha apofasisoume omofona, ksipolitoi kai rakenditoi, me bathia ethniki sinidisi tautoxrona, prasinoi, kokinoi kai ble, na epistrepsoume stis palaies katoikies mas. As ta kapsoume ola na telionoume.
Mono surealistika boro na antimetopiso to gegonos oti otan epistrepso stin Athina apo tis diakopes mou tha anapneo ligotero oksigono.
ενδιαφέρον ζήτημα τίθεται απο την αύξηση της διαφοράς μεταξύ του κυβερνώντος κόμματος της Ν.Δ. και της αντιπολίτευσης του ΠΑΣΟΚ, από 1,5 σε 4%, κατά τη περίοδο των πυρκαγιών.
Ποιός μπορεί με σιγουριά να ισχυριστει άν αυτό το ποσοστό εμπιστοσύνης οφείλεται στις επιθυμίες για αποτελεσματική κατάσβεση των πυρκαγιών ή στη δυναμική της οικοπεδοποιησης ανιδιόκτητων εκτάσεων.
Διότι το δημοσίευμα των Νέων ισχυρίζεται ότι το 88% πιστεύει ότι οι πυρκαγιές είναι αποτέλεσμα οικοπεδοφάγων….. το 99% ζητά να απαγορευθεί η οικοπεδοποίηση ……”
αλλά υπονοούν ότι μόνο το 1% δεν θα έπαιρνε οικόπεδο στον Υμηττό και την Πάρνηθα και το 99% θα το κυνηγούσε.
Χρειάζεται να ισοροπήσουν τα ΜΜΕ αυτές τις αντιφάσεις τους όταν εκμεταλεύονται τις φαινομενικές ανθρώπινες αντιφάσεις.
[…] Αφορμήν για τούτον το κείμενο έδωσεν μου το εξαιρετικό άρθρο του Αριστείδη Χατζή στο e-rooster, το φιλελεύθερο ηλεκτρονικό περιοδικό. Στο άρθρον τούτο, ο κ. Χατζής επεξηγεί γιατί οι οργανωμένες μειοψηφίες γαμούν τζιαι ρέσσουν, ενώ η πλειοψηφία κάθετε στα αυγά της τα βραστά τζιαι μόνον να παραπονιέται εν καλή. Παραθέτω έναν απόσπασμα ποιό κάτω (το άρθρο εγράφτηκε με αφορμήν τις πρόσφατες πυρκαϊές στην Ελλάδα) τζιαι μετά θα σχολιάσω κάποιους παραλληλισμούς με την Κυπριακήν πραγματικότητα. Το πποστ τούτον εν λλίον μεγάλο αλλά πιστεύκω εν έναν θέμα που σηκώνει συζήτησην. “Το φαινόμενο αυτό, της επικράτησης του συμφέροντος των μειοψηφιών έναντι του γενικότερου συμφέροντος, είναι παλιό (το έχουν περιγράψει ο Ξενοφών και ο Αριστοτέλης) και βέβαια διεθνές, αν και στην Ελλάδα είναι περισσότερο οξύ από αλλού. Οι πολίτες στις δυτικές δημοκρατίες συνηθίζουν να οργανώνονται στις λεγόμενες “ομάδες πίεσης” με σκοπό να πιέζουν τις εκάστοτε κυβερνήσεις (αλλά και τα κόμματα) κάθε φορά που κινδυνεύουν τα προνόμιά τους για να τα διατηρήσουν – και όταν δεν κινδυνεύουν για να τα αυξήσουν. Τα προνόμια βέβαια αυτά διατηρούνται εις βάρος του συνόλου, το οποίο τα χρηματοδοτεί μέσω της φορολογίας. Η αμερικανίδα οικονομολόγος Anne Krueger ονόμασε το φαινόμενο αυτό “προσοδοθηρία” (rent-seeking). Όλες σχεδόν οι ομάδες κοινών συμφερόντων αλλά και πολλές μεγάλες επιχειρήσεις (τα “διαπλεκόμενα”), κάνουν ό,τι μπορούν για να επηρεάσουν την κυβέρνηση, τους βουλευτές, τη δημόσια διοίκηση, τους δήμους, με ένα σκοπό: να πλουτίσουν εις βάρος της αδύναμης πλειοψηφίας.” […]
…Ρε δεν το κλείνουμε υο μαγαζί να τελειώνουμε…
Αφου βλέπεις, δεν τραβάει βρε παιδί μου…
Εξαιρετικό άρθρο και επίκαιρο αφού περιγράφει με ακρίβεια μία κατάσταση που όχι μόνο δεν άλλαξε αλλά δείχνει να επιδεινώνεται.
Κυριακή, 23 Αυγούστου, βρίσκομαι σε αεροπλάνο με προορισμό την Σουηδία, που μόλις έχει απογειωθεί από τον Βενιζέλο και από ψηλά όλοι οι επιβάτες ατενίζουν χωρίς μορφασμούς ή εκφράσεις τις φωτιές, αφού αυτές δείχνουν ως ένα φαντασμαγορικό και απόμοσμο show από τον μπλε ουρανό (μήπως υπάρχει μία παρομοίωση εδώ με τους ηδονοβλεψίες της ατομικής βόμβας?). Σιωπή…
Ένα βαρύ αίσθημα ντροπής και απόγνωσης με γεμίζει.
Ντροπή για την χώρα μου η οποία στα μάτια των διάφορων τουριστών μοιάζει με πεδίο πολέμου. Χώρα υπό συνεχή κατοχή δυνάμεων και συμφερόντων που δεν εξευμενίζονται.
Απόγνωση, γιατί όταν φτάσαμε στην Σουηδία και ξαφνικά το τοπίο πρασίνισε ολοκληρωτικά (!) σε σημείο που όλοι ξεχάσανε την κόλαση που στιγμιαία αντικρίσανε. Όυτε καπνοί, ούτε φωτιές και όλα μοιάζουν σαν ένας μικρός εφιάλτης που ονειρεύτηκες καθώς αποκοιμήθηκες πετώντας.
Πίσω στον ευρωπαικό πολιτισμό, πίσω στην λογική..
Πολλές φορές δεν μπορώ να καταλάβω γιατί “σπαταλάμε” τόση επιστήμη και επιστημόνες για να καταλήξουμε στο ότι ο μέσος άνθρωπος είναι Ο αδιάφορος και θα παραμείνει έτσι για όλη του τη ζωή.
Πάνε οι καλές εποχές που οι επιστήμονες έφτιαχναν πυρηνικές βόμβες και έξυπνα όπλα. Τώρα θα μας αφήσουν να καταστραφούμε μόνοι μας.. αφού πρώτα βασανιστούμε!
Όταν τα καμμένα (χωρίς εξαίρεση) κηρύσσονται αναδασωτέα (δάση, αμπελώνες, χορτολίβαδα, κτλ), ό μόνος που κερδίζει είναι το Ελληνικό Δημόσιο!
Άν εξαιρέσουμε τον τυχαίο παράγοντα, σε περίοδο απομείωση της ακίνητης περιουσίας, όταν κληρονόμοι αρνούνται την αποδοχή κληρονομιάς οι πυρκαγιές έπρεπε να βρίσκονται σε ύφεση!