Τον Γιάννη Λούλη τον γνώρισα πρωτοετής φοιτητής ως επιστημονικό διευθυντή στο Κέντρο Πολιτικής Έρευνας και Επιμόρφωσης. Μόνο ποιήματα για την Θάτσερ δεν έγραφε όπως εξάλλου έκανε ο καθηγητής της Οξφόρδης John Gray. Στον Γιάννη Λούλη ανήκει το απόφθεγμα της δεκαετίας του ’80 ότι είναι νεοσυντηρητισμός στις ΗΠΑ, είναι νεοφιλελευθερισμός στην Ευρώπη. Ο Γιάννης Λούλης ξόδεψε την «μισή» ζωή του να υπερασπίζεται και να διαδίδει τον νεοφιλελευθερισμό και την άλλη μισή να τον αντιμάχεται. Η αναθεώρηση των απόψεων μας είναι βέβαια μία σημαντική διαδικασία γνωστικής αναβάθμισης του εαυτού μας απέναντι στο εξελισσόμενο κοινωνικό γίγνεσθαι αλλά πρέπει και να προκρίνει κάτι νέο και καινοτόμο για τα προβλήματα και τις ανάγκες της σύγχρονης πολιτικής.

Ο Γιάννης Λούλης αποτυγχάνει ακριβώς σ’ αυτό το σημείο στην προσπάθεια του αναθεώρησης των παλαιότερων νεοφιλελεύθερων απόψεων του. Ο μεσαίος χώρος, το κοινωνικό κέντρο, η κοινωνική οικονομία της αγοράς που ευαγγελίζεται με την ίδια θέρμη και ο πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής είναι πολιτικός και οικονομικός αναχρονισμός. Είναι πολιτική προσωπείου που δεν έχει καμία σχέση με τα επείγοντα προβλήματα του τόπου. Όσο προκρίνεται στην συνείδηση του λαού το κοινωνικό κέντρο τόσο πιο πολύ ο λαός θα αντιστέκεται στις μεταρρυθμίσεις οι οποίες είτε θα αναστέλλονται είτε θα παρακωλύονται. Διότι η προσλαμβάνουσα παράσταση για τον λαό που ακούει τον νέο ηγέτη του να ομιλεί για κοινωνικό κέντρο είναι οι παροχές, το βόλεμα, η ήσσονα προσπάθεια και ο προσεταιρισμός των κρατούντων.

Στην Ελλάδα ο νεοφιλελευθερισμός βάλλεται από παντού. Οι πιο πολλοί από το ΠΑΣΟΚ τον ανακηρύσσουν ένοχο και όλη η ΝΔ εν χορώ τον καταγγέλλει μετά βδελυγμίας. Αλλά ο νεοφιλελευθερισμός δεν εφαρμόσθηκε ποτέ στην Ελλάδα και τα τραγικά προβλήματα της χώρας μας δεν οφείλονται στη λειτουργία της ελεύθερης αγοράς αλλά ξεκάθαρα στον δεξιό κρατισμό και τον σοσιαλισμό της παρέας. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κρατικοποίησε τις επιχειρήσεις μας και ο Ανδρέας Παπανδρέου τις κοινωνικοποίησε. Τι λύσεις μπορεί να δώσει η πολιτική του κοινωνικού κέντρου γι’ αυτά τα προβλήματα? Καμία. Η πολιτική του κοινωνικού κέντρου είναι αδιέξοδη διότι κεντρικό της θέμα στην καλύτερη περίπτωση είναι η ήπια αναδιανομή του πλούτου ο οποίος όμως προ πολλού έχει πάψει να παράγεται στην Ελλάδα. Η εμμονή μας στην αποθέωση της κοινωνικής πολιτικής για να μας κάνει πολιτικά αρεστούς στις μάζες μας οδήγησε στην παραγωγική μας απογύμνωση. Η Ελλάδα σήμερα είναι δημοσιονομικά επιβαρημένη όσο ποτέ άλλοτε, τα εγχώρια εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο και οι ξένες επενδύσεις ανύπαρκτες με όσους λίγους έχουν έρθει να φεύγουν άρον-άρον όπως για παράδειγμα πρόσφατα απειλούν οι αμερικανοκαναδοί στη Θράκη και οι Ιάπωνες στην Τροιζήνα.

Ο Πάσχος Μανδραβέλης στο άρθρο του ματαίως αναζητεί ή και προσμένει αποσαφήνιση του περιεχομένου του κοινωνικού κέντρου. Το κοινωνικό κέντρο είναι το αδιέξοδο ενός ολόκληρου λαού να βρει την κατάλληλη ηγεσία και την κατάλληλη πολιτική γι’ αυτό ο Νίκος Κοτζιάς έχει απόλυτο δίκιο όταν γράφει ότι η κεντρώα πολιτική είναι ουσιαστικά μία πολιτική συντήρησης του υπάρχοντος.

Ο Τάκης Μίχας στην δική του ανάλυση οδηγεί στην χάραξη μιας νέας στρατηγικής αντιπαράθεσης στο κοινωνικό κέντρο που δεν θα επικεντρώνεται στην προσπάθεια που εξαντλούνται οι πιο πολλοί από το ΠΑΣΟΚ στην ρητορική επισήμανση ότι η μετάλλαξη της κεντρώας ΝΔ είναι ψευδεπίγραφη αλλά στην ανάδειξη του νέου κέντρου που έχει να προτείνει καινοτόμα σχέδια για την ανασύνταξη της Ελληνικής κοινωνίας και την αναδιάρθρωση της Ελληνικής οικονομίας. Το νέο κέντρο που δεν μπορεί παρά να είναι φιλελεύθερο και ανατρεπτικό πρέπει να εκκολαφθεί πολιτικά από όλους όσους έχουν την δύναμη να αντιλαμβάνονται τα μηνύματα των νέων καιρών και να απεχθάνονται την διαχείριση του μίζερου και στάσιμου παρόντος. Αυτή είναι η ευκαιρία που πρέπει να αδράξουν όσοι θέλουν να είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης!

—————————-

Ακολουθούν τα links των δύο βασικών άρθρων στα οποία στήριξα τις παρατηρήσεις μου

http://www.medium.gr/articles/109145475946660.shtml

http://www.enet.gr/online/online_fpage_text?id=60764708