Να τελειώνουμε με το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης
Ιούλ 5th, 2009 | Χάρης Πεϊτσίνης| Κατηγορία: Χάρης Πεϊτσίνης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Υπάρχουν ορισμένες αξίες που έχουμε συνηθίσει να θεωρούμε «αυτονόητες» για την κοινωνία μας. Η ελευθερία της έκφρασης ας πούμε, είθισται να θεωρείται κυρίαρχο έννομο αγαθό , θωρακισμένο από τις επεμβάσεις του κράτους και των υπηρετών του..Η 3η ελληνική δημοκρατία ,όπως μας διαβεβαιώνουν οι διαχειριστές της εξουσίας, είναι αν μη τι άλλο μια «ανοιχτή και φιλελεύθερη» κοινωνία… Περάσαμε άλλωστε απ τη φωτιά και το σίδερο ενός Μεταξά, ενός εμφύλιου,μιας επταετίας για να φτάσουμε εδώ που φτάσαμε… Αλλά περιμένετε ένα λεπτό: πού ακριβώς φτάσαμε?
Ας μου επιτραπεί πρώτα μια ιστορική παρέκβαση.Ο δικτάτορας Πάγκαλος έμεινε στην ιστορία όχι τόσο για πραγματικά σημαντικά γεγονότα, όσο για το ότι «μάκρυνε τις φούστες» εκδίδοντας δηλαδή το 1926 ένα περιβόητο διάταγμα βάσει του οποίου επιβαλλόταν στις γυναίκες να κυκλοφορούν δημοσίως φορώντας..
«φούστας ων το κατώτατον άκρον (…)απέχη από του εδάφους 30 εκ. Του μέτρου θεωρούνται συνυπεύθυνοι οι γονείς ή οι επίτροποι των ανηλίκων κοριτσιών»
Μέρος της επιχειρηματολογίας του ήταν και ότι …
«Εις την Ελλάδα θεωρείται άσεμνον να εκτίθονται διά στέγνωμα τα εσώρουχα των γυναικών και όμως σήμερον εις δημόσια κέντρα κυρίαι και δεσποινίδες επιδεικνύουν όχι μόνον την καλτσοδέταν των, αλλά και τα εσώρουχα»
Το μέτρο ατόνισε και κατόπιν κατέρρευσε, ηττημένο -ως συνήθως- από το χιούμορ του λαού και το φόβο της διεθνούς γελοιοποίησης. Άλλωστε επρόκειτο για δικτατορία. Σε δημοκρατίες –όπως όλοι ξέρουν- «αυτά δεν γίνονται». Η’ μήπως όχι?
Το λάθος πολλών φίλων της δημοκρατίας είναι ότι θεωρούν πως η αυταρχική και εξουσιαστική φύση της κρατικής κυριαρχίας απονεκρώνεται κατά έναν μαγικό τρόπο σε συνθήκες ελεύθερων εκλογών. Αλλά η δημοκρατία μπορεί απλά να δώσει στο λαό την δυνατότητα ειρηνικής ανατροπής της εκάστοτε δυσάρεστης εξουσίας. Από μόνη της συνιστά μια δεξαμενή πιθανοτήτων. Δεν εγγυάται την ελευθερία μας. Αυτό αποδεικνύεται με μια ματιά στην ιστορία των δυτικών δημοκρατιών. Μερικοί από τους φριχτότερους πολέμους των τελευταίων 20 χρόνων,ξεκίνησαν από δημοκρατίες. Φαίνεται πως σε κάθε βολική συγκυρία, το δημοκρατικά «εξημερωμένο» κράτος εμφανίζεται μπροστά μας στην πραγματική του μορφή: με ματωμένα νύχια και δόντια.
Παρόλα αυτά,σε μια κοινωνία που πέρασε από τον εφιάλτη ενός Πάγκαλου και ενός Μεταξά, θα περίμενε κανείς πως το κράτος θα κρατούσε τα προσχήματα της ελεύθερης έκφρασης. Περιέργως όμως, ακόμα και ανεξάρτητες διοικητικές αρχές εξοπλίζονται σήμερα με εξουσία ελέγχου της «ποιότητας» στην έκφραση φυσικών ή νομικών προσώπων. Πάρτε για παράδειγμα το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης,μια ανεξάρτητη διοικητική αρχή που ιδρύθηκε με το άρθρο 1 του Ν. 1866/1989 και κατοχυρώνεται με το άρθρο 15 παρ. 2 του Συντάγματος, Το αποτέλεσμα ήταν ένα γραφειοκρατικό μόρφωμα ικανό να επιβάλει συστάσεις και πρόστιμα εναντίον Μ.Μ.Ε. για οτιδήποτε «ξεφεύγει» από το ποιοτικά «ορθό» όπως εκείνο ορίζεται από τα μέλη της Αρχής: γκέυ ασπασμοί, καρτούν, τηλεπαρουσιάστριες, μπήκαν άμεσα στο μικροσκόπιο. Διαβάστε ας πούμε το παρακάτω σκεπτικό από την πρόσφατη απόφαση υπ.αρ. 200-2009 του ΕΣΡ σχετικά με την παρουσίαση του μετεωρολογικού δελτίου του τηλεοπτικού σταθμού Star Channel από την Πετρούλα Κωστίδου
«Η Π. είναι πάντοτε ιδιαίτερα ελαφριά ενδεδυμένη, υιοθετεί μια ορισμένη στάση σώματος με προτεταμένο το στήθος προς τα μπρος και τη λεκάνη προς τα πίσω κι ομιλεί με ιδιαίτερα χρωματισμένη φωνή και νάζι».
Φυσικά η σύγχρονη εξουσία χρειάζεται και έναν αέρα εργαλειακά χρησιμοποιούμενου «προοδευτισμού» για να επιβάλει την κυριαρχία της στο δημόσιο χώρο. Μια στάλα φεμινισμού και ρηχού κοινωνικού προβληματισμού αρκεί:
«Χρησιμοποιείται δηλαδή ως σεξουαλικό αντικείμενο αποξενωμένη από την όλη της προσωπικότητα, παρά τις αντίθετες σχετικές διεθνείς συμβάσεις, την εθνική νομοθεσία μας για τα ΜΜΕ και την συνταγματική επιταγή για την κοινωνική αποστολή της τηλεόρασης».
Οπότε για όλους τους παραπάνω …λόγους…
«Επιβάλλει στην εταιρεία με την επωνυμία Ν.Τ.. ιδιοκτήτριας του τηλεοπτικού σταθμού S. C. την διοικητική κύρωση της συστάσεως όπως κατά τη προβολή του δελτίου καιρού εξασφαλίζεται η ποιοτική στάθμη που επιβάλλει η κοινωνική αποστολή της τηλεόρασης και η πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας, καθώς και ο σεβασμός της αξίας του ανθρώπου και η προστασίας της παιδικής ηλικίας και της νεότητας, με απειλή επιβολής αυστηροτέρων κυρώσεων»
Η χαλαρή και αόριστη επιχειρηματολογία της απόφασης δεν αφήνει περιθώρια ιδιαίτερης ανάλυσης. Το όλο ζήτημα μπορεί να συνοψιστεί περίπου ως εξής: Μια κοπέλα «ελαφρά ενδεδυμένη» λέει τον καιρό. Οι τηλεθεατές καρφώνουν τα βλέμματα τους πάνω στις καμπύλες της. Το κράτος επεμβαίνει και τραβάει από το αυτί την αμαρτωλή κοπέλα και τους εργοδότες της επειδή παρασέρνουν τίμιους νοικοκυραίους στον ηθικό ξεπεσμό. Μα αλήθεια, δεν πέρασε ούτε μια μέρα από το 1926?
Ολόκληρη η εξουσιαστική ρητορική του ΕΣΡ αποπνέει ένα αίσθημα κεντρικού σχεδιασμού της πνευματικής ζωής και αστυνόμευσης των ηθών μιας υποτιθέμενα δημοκρατικής Πολιτείας. Η λεγόμενη «κοινωνική αποστολή» της τηλεόρασης και η «διασφάλιση της ποιοτικής της στάθμης» όπως αναφέρονται στο σύνταγμα, είναι ένας μύθος, που καταφέρνει να συνδυάζει τη ναφθαλίνη του δεξιού συντηρητισμού με το διαχρονικό σοσιαλιστικό πόθο της κοινωνικής αναμόρφωσης. Το να μιλάμε για «αποστολή» ενός μέσου μονόδρομης πληροφόρησης, σημαίνει να δεχόμαστε πως οι δέκτες της πληροφόρησης αυτής δε συνιστούν τίποτα άλλο παρά άμορφη πρώτη ύλη προς διαμόρφωση από τις εκάστοτε πνευματικές ηγεσίες. Αδράζοντας αυθαίρετα την εξουσία της «κοινωνικής διαπαιδαγώγησης» η Διοίκηση δεν προσθέτει, αλλά αφαιρεί ελευθερίες από τα άτομα τα οποία φιλοδοξεί να διαπαιδαγωγήσει.
Η νοοτροπία που θρέφει την ίδρυση θεσμών σαν το ΕΣΡ πηγάζει από έναν πατερναλισμό,σάπιο ως το μεδούλι. Η ποιοτική στάθμη των εκπομπών συνιστά υποκειμενικό μέγεθος, όσο κι αν προοδευτικοί και συντηρητικοί νομείς της εξουσίας προσπαθούν να μας πείσουν για το αντίθετο. Ο καθένας από μας, μια αυτόνομη οντότητα με δικούς της στόχους, απολαμβάνει στον ελεύθερο του χρόνο τα θεάματα που ο ίδιος επιλέγει συνειδητά. Δεν υπάρχει μέτρο ποιότητας,αλλά και να υπήρχε, δεν υφίσταται λόγος απαγόρευσης του μη-ποιοτικού. Η αυταρχική απόρριψη εκπομπών για λογαριασμό τρίτων δίχως τη συναίνεση τους δε συνιστά τίποτα λιγότερο από έναν ελάχιστα συγκαλυμμένο ολοκληρωτισμό που αντλεί νομιμοποίηση από τον υποτιθέμενα «καλό σκοπό» τον οποίο επιδιώκει.Αλλά, ένα λεπτό: αυτό ακριβώς δεν επικαλούνται όλοι οι ολοκληρωτισμοί?
Ας μη ξεγελιόμαστε από τις αυταπάτες των «καλών προθέσεων» του κράτους. Οι σύγχρονοι γραφειοκρατικοί σχηματισμοί επιχειρούν ανοιχτά κατά της ατομικής ελευθερίας επιδιώκοντας να συμμορφώσουν την κοινωνία σε συγκεκριμένες νόρμες ατομικής ή δημόσιας συμπεριφοράς. Λοιπόν,υπάρχει μια και μόνη λύση για όλα αυτά,μια λύση που ταιριάζει στις πολιτείες ελεύθερων ανθρώπων: Να ξεφορτωθούμε οριστικά τις ρήτρες του συντάγματος που επιβάλλουν τον έλεγχο του κράτους στην ελεύθερη έκφραση, τις παρεμβάσεις του στη δημόσια ζωή, τον παιδαγωγικό του «προγραμματισμό» που στήνεται «για το καλό» των υπηκόων του. Γιατί δεν είμαστε υπήκοοι.Είμαστε ελεύθεροι πολίτες μιας ανοιχτής κοινωνίας. Το κράτος είναι ο υπηρέτης μας.Όχι ο παιδαγωγός μας. Να τελειώνουμε λοιπόν με το ΕΣΡ. Η απόφαση διάλυσης του θα είναι ό,τι καλύτερο έχει συμβεί στην ελεύθερη έκφραση τα τελευταία 35 χρόνια.
Χάρης Πεϊτσίνης
Manos,
Απο αρχές καλοκαιριού υπάρχει μεγάλη ποικιλία εκπομπών, για όλα τα γούστα.
Δεν ξέρω άν ντοκυμαντέρ κλπ θα διατηρηθούν και τον χειμώνα, αλλά έχουν πάρει κάποιο μήνυμα οι καναλάρχες. Είδομεν…….
Για άλλο λόγο γράφο,
– Η νοοτροπία του τι ΠΡΕΠΕΙ, δεν είναι ελιτισμός (= διαλέγω το καλύτερο για τον εαυτό μου), είναι η νοοτροπία που έχουν πάρα-παρα πολλοί άνθρωποι να θέλουν να επιβάλλουν τα γούστα τους, και δυστυχώς – πολλές φορές – έχουν και τα μέσα, απο Χίτλερ και Στάλιν μέχρι τον τσαμπουκά της γειτονιάς……… αλλά – ευτυχώς – οι καιροί έχουν αλλάξει και η πληροφόρηση είναι ελεύθερη, και οι επιλογές περισσότερες.
Ο ελιτισμός δεν είναι προσωπικό ζήτημα. Δεν διαλέγουν μόνο για τους εαυτούς τους οι Ελίτ. Π.χ. η Ακαδημαϊκή Ελίτ είναι μια ομάδα ακαδημαϊκών οι οποίοι θεωρούν τους εαυτούς τους πεφωτισμένους, ότι ξέρουν παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο, τον χαζό και κριτικάρουν κάθε τι “πλουραλιστικό” ως χαμηλής ποιότητας, κτλ. Καταλήγουν λοιπόν, στο ότι οι εφημερίδες δεν πρέπει να έχουν τσόντες DVD γιατί η εφημερίδα είναι μέσω ενημέρωσης και όχι μαλάκινσης (δίνω ένα παράδειγμα ακραίο τώρα).
Και συμφωνώ. Όμως αυτό είναι ελιτισμός. Γιατί για να σταματήσουν οι εφημερίδες να έχουν τσόντες, δεν υπάκουσαν στον νόμο της αγοράς, στον νόμο της ζήτησης, σε αυτού που θέλουν οι άνθρωποι εν τέλη, αλλά σε μια μικρή ομάδα ανθρώπων που μπήκαν στην μέση και διέταξαν να σταματήσουν οι τσόντες. Διότι οι πολλοί, ο λαός θέλουν τσόντες στις εφημερίδες. Και εφόσον αυτό θέλουν, οι επιχειρήσεις αυτό θα δίνουν. Υπάρχουν και εφημερίδες χωρίς τσόντες, δεν τις παίρνει κανείς όμως.
Πας λοιπόν ενάντια και στην Δημοκρατία και στην ατομική ελευθερία όταν λες ότι δεν πρέπει τα κανάλια να δείχνουν αυτό και το άλλο. Και ποιός θα αποφασίσει κύριε, τι πρέπει να δείχνουν; και πως θα γίνει αυτό;
MANOS,
Δέχομαι την γενική έννοια, (κάποιος φιλόλογος θα διορθώσει και τους δυό μας….) – και μακάρι πάντα οι πεφωτισμένοι να δειχνουν με λόγους και παραδείγματα μια σωστή κατεύθυνση……
– Τα αναγκαστικά “πρέπει” με τρομοκρατούν…. (σαν λυκόπουλο και εγώ……)
, αλλά, περί ορέξεως … κολοκυθόπιττα, ; ή – σε απλά ελληνικά – be and let be
Οκ άσε τον ορισμό του ελιτισμού.
Το θέμα είναι το εξής: Ποιός θα κρίνει τι είναι ποιοτικό και τι όχι; πώς και με τι κριτίρια; και γιατί να δώσει ο λαός σε 1 άτομο τέτοια δύναμη; χούντα μου θυμίζει…
Έχω βαρεθεί να ακούω ότι οι Καναλάρχες μας σερβίρουν trash Tv και μαλακίες… Κανείς δεν μας σερβίρει τίποτα. Εγώ προσωπικά ότι θεωρώ μάπα το κλείνω, αλλάζω κανάλι και προχωράω. Δεν κάθομαι να κλαίγομαι ότι δεν έχουμε ποιοτική τηλεόραση. Χέστηκα να σας πω την αλήθεια. Ποιότητα θα βρω αλλού. Βιβλία, μουσική, σινεμά. Όποιος ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλει ποιότητα και κουλτούρα την βρίσκει. Πολύ πιο εύκολα τώρα από ότι 50 χρόνια πριν… δηλαδή τι να λέγανε οι άνθρωποι του ’60 που για να διαβάσουν ένα βιβλίο έπρεπε να τρέχουν σε βιβλιοθήκες και ΑΝ τελικά το βρουν… που για να βρουν δίσκο έπρεπε να τον παραγγείλουν να περιμένουν κάνα μήνα και μετά; Τώρα, internet, μαγαζιά άφθονα…
Ραδιόφωνο έχει πολύυυ μεγάλα ονάματα και αρκετά “εναλλακτικά” επίσης. Κάνουν πολύ καλές εκπομπές και δεν είναι αναγκαίο να ενημερωνόμαστε και να παρακολουθούμε το σκατοκούτι. Όσοι θέλουν ή/και είναι “ρομαντικοί” πρέπει να καταλάβουν ότι η τηλεόραση είναι η Φασολάδα των Media. Είναι ένα όργανο για τις μάζες. Και στην εποχή που ζούμε, οι μάζες είμαστε κυρίως ψευτοδιαβασμένοι, κοκορόμυαλοι και εξυπνάκιδες. Κρυφοκουτσομπόλες και μίζεροι. Συνεπώς ο κόσμος που έχουμε δημιουργήσει για τον εαυτό μας, αρχίζει με Ολυμπιακό και Μπάσκετ και τελειώνει με μπουζούκια και Σαρρή να δείχνει τον κώλο της στου Λαζόπουλου.
Αυτή είναι η πλειοψηφία του λαού, σε αυτήν αναφέρεται η τηλεόραση και όλα τα μαζικά καταναλωτικά αγαθά και υπηρεσίες.
Είμαι μάλλον αισιόδοξος,
– άσχετα με την πλειοψηφία που -ίσως- πειραματίζεται, η αλλαγή προγραμμάτων δείχνει οτι και οι Καναλάρχες πειραματίζονται…………………….
– Είναι σπουδαίο οτι έχουμε περισσότερες επιλογές απο παλιά.
– Ούτε εγώ θα ανεχόμουν έναν Γκεμπελς .
Έχουμε παραπάνω επιλογές και κανείς δεν ασχολείται. Πήγαινε δες τι πωλήσεις έχουν οι Όπερες του Θεοδωράκη και τι οι εκνευριστηκές μαλακίες της Βίσση.
Δεν είναι ότι ο Θεοδωράκης δεν διαφημίζεται… και οι γάτες τις γειτονιάς μου τον ξέρουν. Απλά τον έχουμε γραμμένο στα αυτά μας και ακούμε Καρβέλα. Δεν νομίζω ότι μας φταίει κανείς πέρα από το κεφάλι μας.
Συνεπώς δεν καταλαβαίνω εφόσον το όνειρο του μέσου Έλληνα είναι να μπεί στο δημόσιο, να πηγαίνει στις πορείες το σαββατοκύριακο και μετά στου Ρέμου, να έχει η Πάνια 50% τηλεθέαση και στο ΕΤ3 ο Bob Ross να έχει 10%, να έχουμε από τα χαμήλοτερα ποσοστά στην Ευρώπη για άτομα που διαβάζουν εφημερίδες και βιβλία… Δηλαδή τι περίμενες να είμαστε;
Γήπεδο, δημόσιο, φραπές, μπουζούκια, γκόμενες, ψώνια, κλάψα και Μακεδονία.
Αυτή είναι η Ελλάδα.
Το άρθρο του Χάρη Πειτσινίδη αγγίζει δύο σημαντικότατα ερωτήματα στα οποία δεν υπάρχει ξεκάθαρη λύση και πραγματικά απορώ με πολλούς από τους σχολιαστές (μαζί τους και ο ίδιος ο αρθρογράφος) που έχουν τέτοια μαυρόασπρη άποψη επί των θεμάτων.
Τα δύο ερωτήματα είναι:
1) Πρέπει το κράτος να υποστηρίζει μια συγκεκριμένη κουλτούρα / ιδεολογία κτλ
2) Εάν ναι, πως το κάνει και ποιος αποφασίζει.
Η ταπεινή μου γνώμη είναι:
1) Η ερώτηση είναι λίγο άσχετη: Είναι πολύ δύσκολο να ΜΗΝ υποστηρίζει μια ιδεολογία το κράτος. Το κάνει ασυνείδητα συχνα μέσω των σχολείων, της τηλεόρασης, των ίδιων των νόμων, στο που ξοδεύει τα χρήματα του.
Και μάλιστα αυτό δεν είναι αναγκαστικά κακό. Και ο φιλελευθερισμός είναι ιδεολογια και πρέπει να διαφημιστεί και να υποστηριχτεί για να διαδοθεί στον πληθισμό. Η δημοκρατία, η ελευθερία έκφρασης, η ανεκτηκότητα κτλ κτλ δεν είναι αυτονόητα και εάν δεν υποστηριχθούν από την κοινωνία, μπορεί να έχουμε προβλήματα και το “κενό” να καλυφθεί από άλλες ιδεολογίες (πχ φασισμός την δεκαετία του ’30).
Γνωρίζω βέβαια τα προβλήματα που συχνά δημιουργούντε με ένα κράτος-προπαγανδιστή (αδικείες για αυτούς που διαφωνούν, ποιος αποφασίζει κτλ). Γι αυτό, ως συνήθως, χρειάζεται μια μέση λύση με το κράτος να έχει περιορισμένες παρεμβάσεις τέτοιου είδους.
2) Το ποιος αποφασίζει είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα και ίσως το καλύτερο επιχείρημα κατά της κρατικής επιροής. Πχ τώρα έχουμε το Ραδιοτηλεοπτικό συμβούλιο να βάζει πρόστιμα τα οποία το ΣτΕ θεώρησε ώς αντισυνταγματικά (για το gay φιλί). Προφανώς οι φιλελευθεροι πρέπει να πιέζουμε όσο περισσότερο μπορούμε για την διάδοση φιλελευθερων ιδεών.
Επί του θέματος μας, προσωπικά πιστεύω ότι το ΣτΕ
α) παράείναι δραστήριο – θα προτιμούσα να είναι ποιο επιλεκτικό και λιγότερο γρήγορο στο να καταδικάσει
β) παραείναι συντηρητικό και οι φιλελευθεροι άνθρωποι (“αριστεροί” ή “νεοφιλελευθεροι” ή “κεντρώοι”) πρέπει να πιέσουν για την αλλαγή πλεύσης του.
γ) Το να ζητάμε την κατάργηση του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου είναι λίγο άσχετο – επιτέλους πρέπει να σταματήσουμε να θεωρούμε την Ελλάδα ειδική περίπτωση και να προσπαθούμε να ξανα-ανακαλύψουμε την πυρίτιδα. Σε κάθε πολιτισμένη χώρα (χωρίς εξαιρέσεις από ότι γνωρίζω) έχουν ένα αντίστοιχο συμβούλιο και αυτό και μόνο είναι καλό επιχείρημα για μένα.
Πολύ τράβηξε αυτή η συζήτησις…..
– Ας κάνει κάποιος κάποια αξιολόγηση, δηλαδή,
– Εχει κάποιο αποτέλεσμα η ύπαρξίς του ???
– Συμμορφώνονται οι Ρ/Σταθμοί ?
– Πληρώνονται τα επιβαλλόμενα πρόστιμα ???
ή, απλώς , είναι παράρτημα του ΟΑΕΔ – για να μην πεινάνε κάποιο άνεργοι………(ας πάει και το παλιάμπελο…..)
Να στείλουμε το ΕΣΡ στον αγύριστο, έχει νόημα; Δηλαδή, σκληρό πορνό στις 8:00 το βράδυ επιτρέπεται; Για να ξέρω. Ποια είναι τα όρια και ποιος τα ορίζει; Είναι απλό το ερώτημα.
Σαφέστατα, και οι κατά καιρούς παρεμβάσεις του ΕΣΡ είναι το λιγότερο άστοχες και το πολύ φασιστικές. Αλλά ας μην ξεγελιόμαστε.
Το ζήτημα με το παράδειγμα που χρησιμοποιείς (την Πετρούλα) δεν είναι ζήτημα συντηρητισμού ή ηθικού ξεπεσμού: “μια κοπέλα «ελαφρά ενδεδυμένη» λέει τον καιρό. Οι τηλεθεατές καρφώνουν τα βλέμματα τους πάνω στις καμπύλες της. Το κράτος επεμβαίνει και τραβάει από το αυτί την αμαρτωλή κοπέλα και τους εργοδότες της επειδή παρασέρνουν τίμιους νοικοκυραίους στον ηθικό ξεπεσμό.”
Είναι πολύ απλά ζήτημα soft πορνό. Όχι επειδή η εν λόγω κοπέλα είναι σχεδόν γυμνή, αλλά επειδή η γύμνια της *χρησιμοποιείται*. Για να πουλήσει. Είναι απλά τα πράγματα. Και δεν είναι ζήτημα ευπρέπειας, ούτε ποιότητας. Είναι ζήτημα εμείς ως κοινωνία που βάζουμε τα όρια.
Το ΕΡΣ καλώς ή κακώς, έτσι όπως είναι τώρα, πρέπει να πάρει πόδι. Ή να αναμορφωθεί ριζικά. Αλλά δεν το χαρακτήριζα όργανο για την εξυπηρέτηση ολοκληρωτικών σκοπών.
Όσο για το κανείς δεν μας υποχρεώνει να βλέπουμε τηλεόραση, αυτό δεν είναι επιχείρημα. Είναι σαν να λες ότι χώνω το κεφάλι μου στην άμμο για να μην δω την μπουλντόζα που έρχεται να με πατήσει κι επειδή δεν την βλέπω, αυτή δεν υπάρχει. Το κάθε κράτος διέπεται από συγκεκριμένες αρχές και όρια με βάση τις αξίες της κοινωνίας που υπηρετεί. Αν τα εν λόγω όρια δεν μπουν από ένα όργανο σαν το ΕΡΣ, θα πρέπει να μπουν με κάποιον άλλο τρόπο (π.χ. φίλτρα).
“Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε Χάρη Πεϊτσίνη, έχεις την εντύπωση, οτι ζούμε σε κοινωνία με υπερανθρώπους ικανούς να κρίνουν πλήρως ορθολογικά ποιο είναι το συμφέρον τους (του μακροχρόνιου συμπεριλαμβανομένου). Δεν είσαι ο μόνος, πρόκειται για θεμελιώδες λάθος πολλών φιλελεύθερων, απλώς οι αναρχοφιλελεύθεροι όπως εσύ (κάνω λάθος;) το εμφανίζουν στην υπερβολή του.”
Αυτό το θεμελιώδες λάθος λέγεται δημοκρατία.
Αν δεν μπορούν να κρίνουν ποιο είναι το συμφέρον τους δε θα πρέπει και να ψηφίζουν, κάτι πολύ σοβαρότερο από το να επιλέγουν πρόγραμμα τηλεόρασης.
Δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεσαι ότι εξέφρασες τη βασική λογική όλων των αυταρχικών/ολοκληρωτικών καθεστώτων.
Οχι, δεν πέρασε ούτε μέρα από το 1926…