Μου έρχονται δάκρυα όταν διαβάζω στην εφημερίδα την απελπισία των συμπολιτών που βλέπουν να χάνουν τη δουλειά τους, ξέροντας ότι δεν θα μπορέσουν να την αντικαταστήσουν. Το φάσμα της μόνιμης ανεργίας είναι μια από τις χειρότερες ανθρώπινες τραγωδίες. Δεν είναι μόνο η έλλειψη του οικονομικού πόρου. Είναι και η κοινωνική υποβάθμιση και απομόνωση. Ο άνεργος αποφεύγει τις παρέες. Όχι μόνο γιατί δεν έχει να πληρώσει το ρεφενέ του καφενείου, ούτε μόνο επειδή ντρέπεται για την κατάντια του. Είναι και που δεν έχει πια τι να συζητήσει με τους φίλους. Εκείνοι συζητούν την καθημερινότητά τους στη δουλειά, στον κόσμο που συναλλάσσονται. Εκείνος δεν έχει καθημερινότητα, πέρα απ’ το να τσακώνεται με τη γυναίκα του που, όσο περισσότερο περιφρονεί τον εαυτό του, τόσο περισσότερο τη μισεί. Τσακώνεται για το φαγητό που είναι άνοστο, το σκόρδο που δεν του αρέσει, τα φώτα που δεν κάνει οικονομία, το θόρυβο που κάνει και την ξυπνάει. Λίγο λίγο, τον κόβουν και οι φίλοι. Παύουν να του τηλεφωνούν. Τι να του πουν άλλωστε;
Με την απελπισία των εργαζόμενων στη Siemens Θεσσαλονίκης, που η διοίκηση φαίνεται να σκοπεύει να κλείσει, παίχτηκε για μια ακόμη φορά το γνωστό παιχνίδι της κούφιας συμπαράστασης. Εκπρόσωποι του ΠΑΣΟΚ, του ΣΥΡ1ΖΑ και του ΚΚΕ χαρακτήρισαν την απόφαση της Siemens «προκλητική», καθώς «σχεδιάζεται το κλείσιμο μιας κερδοφόρας μονάδας». Δηλώνουν δηλαδή ότι γνωρίζουν το συμφέρον της εταιρείας καλύτερα από αυτήν και διαπιστώνουν ότι ο σχεδιασμός της δεν έχει οικονομικά, αλλά εκδικητικά κίνητρα. Επιπλέον, ο οργανωτικός γραμματέας της ΓΣΕΕ Βαγγέλης Μουτάφης καταλόγισε ευθύνη στο υπουργείο οικονομίας διότι αυτό ελέγχει την Εθνική Τράπεζα, η οποία διαθέτει το 30% των μετοχών της εταιρείας. Απαιτεί δηλαδή από το υπουργείο να υποχρεώσει μια τράπεζα εισηγμένη στο χρηματιστήριο να δράσει προς ζημιά των χιλιάδων μετόχων της για χάρη του κ. Γραμματέα και των 265 εργαζόμενων.
Ο παριστάμενος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Τάσος Κούρακης μίλησε για την αποβιομηχάνιση της Θεσσαλονίκης. Ανέφερε ένα κατάλογο με επιχειρήσεις, (Goodyear, ΒΙΑΜΥΛ, ΒΦΛ, Βαλκάν, ΕΛΒΟ), που έβαλαν ή ετοιμάζονται να βάλουν λουκέτο. Μάλιστα προέβλεψε ότι θα ακολουθήσουν και άλλες, αν δεν υπάρξει ένα σχέδιο ανατροπής της πολιτικής που οδηγεί στα λουκέτα. Ποιο σχέδιο προτείνει δεν μας είπε. Μας είπαν όμως νωρίτερα άλλοι σύντροφοί του: ο Αλέκος Καλύβης, αναπληρωτής πρόεδρος της ΓΣΕΕ, καταδίκασε τις «συνέπειες της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης, της δυνατότητας δηλαδή των πολυεθνικών να πηγαίνουν όπου θέλουν ανάλογα με το κέρδος». Απαιτεί, άρα, να φυλακίζονται οι εταιρείες της χώρας μέσα στη χώρα, ενώ οι ανταγωνίστριες εταιρείες άλλων χωρών θα μετακομίζουν όπου τους είναι πιο συμφέρον. Στην καλύτερη γι’ αυτόν περίπτωση, δεν συνειδητοποιεί ότι είναι κακός αριστερός, αφού παραβιάζει την αρχή ότι «οι προλετάριοι δεν έχουν πατρίδα» και υπονομεύει τις θέσεις εργασίας των προλετάριων άλλων χωρών, που κατά τεκμήριο είναι φτωχότεροι. Κυρίως, δεν συνειδητοποιεί ότι οι εταιρείες που θα φυλακιστούν, θα υποχρεωθούν έτσι κι αλλιώς από τον ανταγωνισμό να κλείσουν κάποτε και άρα οι εργαζόμενοι μοιραία θα χάσουν τη δουλειά τους.
Όμως, ο ανταγωνισμός θεωρείται σύμφυτο του καπιταλισμού, άρα εχθρός. Τον ξορκίζουμε κι εκείνος μας εκδικείται. Η Ελλάδα κατρακύλησε από την 36η θέση ανταγωνιστικότητας στην 42η μέσα σ’ ένα χρόνο, τροφοδοτώντας τον κατάλογο του κ. Κουράκη.
Ομοίως και οι επιχειρήσεις είναι εχθρός, ταξικός μάλιστα. Όταν είναι να έρθουν φωνάζουμε. Δεν τις θέλουμε διότι θα υποστούμε ιμπεριαλιστική εκμετάλλευση. Όταν πάλι είναι να φύγουν, πάλι φωνάζουμε. Αφήνουν τον κόσμο χωρίς δουλειά. Όσο παραμένουν, τις καλούμε με δηλώσεις και διαδηλώσεις να πληρώνουν όλα τα σπασμένα για λογαριασμό του κράτους, το οποίο οφείλει να τις φορολογεί τόσο, ώστε να χρηματοδοτεί πάσαν νόσον που εμείς υποδεικνύουμε: από το ασφαλιστικό μέχρι τους παιδικούς σταθμούς, που οφείλουν να είναι δωρεάν. Κατά σύμπτωση, ο ίδιος βουλευτής Κουράκης καταψήφισε το νομοσχέδιο για τις μεταπτυχιακές σπουδές, επειδή προβλέπει δίδακτρα, ενώ αυτός (και ο ΣΥΡΙΖΑ) απαιτούν να είναι (και αυτές!) δωρεάν.
Η δεξιά κυβέρνηση, σεγοντάροντας αυτές τις υπεραριστερές κραυγές, κάνει ό,τι μπορεί για να αποτρέψει τις νέες επιχειρήσεις (απαιτεί ένα πρωτοφανή όγκο χαρτιών και πολεοδομικών αδειών για εγκατάσταση) και να διώξει τις εγκατεστημένες (στέλνει κάθε τόσο τη ΣΔΟΕ για φακελάκι).
Με τέτοιου είδους συμπαράσταση, όχι μόνο δεν προστατεύεται ο απολυμένος εργαζόμενος, αλλά και οι συνάδελφοί του μαθηματικά οδηγούνται στην απόλυση. Αυτή η μοναξιά και η εγκατάλειψη του πολίτη, για λόγους είτε συμφέροντος είτε ιδεοληψίας, είναι που μου φέρνει τα δάκρυα όταν διαβάζω για απολύσεις.
——————————————————————
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Αυγή στις 5/7/2008