Ποιες «Ανεξάρτητες Αρχές»;
Ιούλ 24th, 2007 | Πάσχος Μανδραβέλης| Κατηγορία: Ελλάδα, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Πάσχου Μανδραβέλη
«Το κράτος δεν κομματικοποιείται και το κόμμα δεν κρατικοποιείται», είχε πει κάποτε ο πρωθυπουργός. Το εννοούσε; Κι αν ναι, οι υπουργοί του το ξέρουν; Διότι η πραγματικότητα άλλα δείχνει. Ακόμη και περιοχές τις οποίες η προηγούμενη κυβέρνηση προσπάθησε να προστατεύσει από τον κομματισμό, διά νόμων έγιναν υπουργικά βιλαέτια.
Μία από τις θετικές κληρονομιές της κυβέρνησης Σημίτη ήταν η δημιουργία των Ανεξάρτητων Αρχών. Αυτές διά νόμου στήθηκαν εκτός της δημόσιας ιεραρχίας που εποπτεύεται από τους υπουργούς. Η διοίκησή τους διοριζόταν από τη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής και απαιτούσε πλειοψηφίες ευρύτερες της κυβερνητικής. Με άλλα λόγια, αυτές οι αρχές δεν ήταν μόνο ανεξάρτητες. Κατά κάποιον τρόπο εκβίαζαν το πολιτικό σύστημα να κάνει διακομματικές συμφωνίες σε κάποιους έστω τομείς – κάτι το οποίο θρυλείται ότι τώρα είναι το ζητούμενο.
Την εποχή του «σκανδάλου των κουμπάρων» διαπιστώσαμε ότι η Επιτροπή Ανταγωνισμού έπαψε να είναι Ανεξάρτητη Αρχή. Με νόμο αυτής της κυβέρνησης, η πλειονότητα των μελών διορίζεται από τον εκάστοτε υπουργό. Τώρα διαπιστώνουμε ότι το ίδιο έγινε και με την Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών και Ταχυδρομείων (ΕΕΤΤ).
Ο νόμος του ΠΑΣΟΚ (ο οποίος σημειωτέον καταψηφίστηκε για κομματισμό στη δημόσια διοίκηση) προέβλεπε ότι «ο πρόεδρος, οι αντιπρόεδροι και τα υπόλοιπα μέλη της ΕΕΤΤ διορίζονται από τον υπουργό Μεταφορών έπειτα από προηγούμενη επιλογή τους από τη Διάσκεψη των Προέδρων της Βουλής με την αυξημένη πλειοψηφία των τεσσάρων πέμπτων των μελών της» (ν. 2867/2000 άρθρο 3). Δηλαδή, το προεδρείο της ΕΕΤΤ απαιτούσε διακομματικές συμφωνίες για να διοριστεί. Το 2005, η κυβέρνηση που ήρθε για να αποκομματικοποιήσει το κράτος άλλαξε αυτή τη διάταξη επί το χείριστον. Σε νόμο (άσχετο μάλιστα, που αφορούσε τις προϋποθέσεις εισαγωγής των εταιρειών στο χρηματιστήριο), πέρασε διάταξη η οποία προβλέπει: «Ο πρόεδρος και οι αντιπρόεδροι της ΕΕΤΤ επιλέγονται και διορίζονται από το υπουργικό συμβούλιο ύστερα από πρόταση του υπουργού Μεταφορών και Επικοινωνιών» (ν. 3371/2005 άρθρο 72). Κατ’ αυτόν τον τρόπο, η Εθνική Επιτροπή Τηλεπικοινωνιών από διακομματική υπόθεση έγινε κομματική.
Ετσι φτάσαμε στον τραγέλαφο της ανεξέλεγκτης από το Κοινοβούλιο Αρχής. Ενώ οι πραγματικά Ανεξάρτητες Αρχές που διορίζονται από τη συνδιάσκεψη των προέδρων της Βουλής λογοδοτούν μόνο στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής, αφού δεν διορίζονται από τον υπουργό. Οι διορισμένες όμως από το υπουργικό συμβούλιο επιτροπές εμπίπτουν στον κλασικό κοινοβουλευτικό έλεγχο, αφού κατ’ ουσίαν έγιναν προέκταση του αρμόδιου υπουργείου. Σύμφωνα δε και με τον νόμο 3431/2006, ο πρόεδρος και τα μέλη της ΕΕΤΤ υπόκεινται σε πειθαρχικό έλεγχο που κινεί ο υπουργός Μεταφορών και Επικοινωνιών. Τέτοια ανεξαρτησία!
Μπορούμε να βγάλουμε ευρύτερα συμπεράσματα για την κακοδαιμονία του πολιτικού μας συστήματος από την ιστορία της ΕΕΤΤ. Ο ιδρυτικός της νόμος, που ψήφισε η κυβέρνηση Ανδρέα Παπανδρέου το 1994, προέβλεπε τον διορισμό της από τον υπουργό Μεταφορών. Η προηγούμενη κυβέρνηση έκανε ένα βήμα μπροστά θεσπίζοντας τον διακομματικό διορισμό από τη Συνδιάσκεψη των Προέδρων της Βουλής. Η νυν επανέφερε τον διορισμό στο υπουργικό συμβούλιο. Δυστυχώς…
—————————————————————————–
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 22.7.2007
Πολλοί φίλοι διαφωνούν αλλά άρθρα σαν και αυτό με ενθαρρύνουν στην θέση μου ότι η η ΕΕΤΤ και η Επιτροπή Ανταγωνισμού πρέπει να καταργηθούν. Κάνουν περισσότερο κακό απ’ότι καλό. Οι ίδιες αποτελούν μεγαλύτερη τροχοπέδη στην οικονομία από τα όσα υποτίθεται ελέγχουν.
Κώστα, αν το κατάλαβα καλά, το άρθρο δεν μιλά εναντίον της ύπαρξης ανεξάρτητων αρχών, αντίθετα τις χαρακτηρίζει “Μία από τις θετικές κληρονομιές της κυβέρνησης Σημίτη” και απλά στηλιτεύει την εξάρτησή τους…
@K.K. “”Oι ίδιες αποτελούν μεγαλύτερη τροχοπέδη στην οικονομία από τα όσα υποτίθεται ελέγχουν.””
Ποιά οικονομία; του αθέμιτου ανταγωνισμού που δεν έχει κότσια εκτός επικρατείας;
Η οικονομία σήμερα μετράται με την δυναμική της εκτός συνόρων χωρίς προστάτες, ή εντός, οπότε η ξένη επιχείρηση μπορεί να σου πουλά αναψυκτικό πιό ακριβό απο τη χώρα της μητρικής εταιρίας της.
Οτι ευνοεί τον θεμιτό ανταγωνισμό έχει μέλλον και αντιστρόφως.
Βέβαια εδώ δεν κινδυνεύει η οικονομία από κατάρευση αλλά “”συν Αθηνά … “”
Συμφωνώ με Πάσχο Μ.
Θυσιαστηκαν οι κουμπάροι για να καταδικάσουν την ΕΕΕΤ. Αν πάλι υπαρχουν γεγονότα ή θεωρίες που να αποδεικνύουν ότι η Επ λειτουργεί σαν τροχοπέδη, αξίζει να αναφέρονται.
Καλά όλα αυτά που γράφει ο κύριος Μανδραβέλης, αλλά κάτι πρακτικό θα μπορούσε να γίνει : Να υποχρεωθούν οι ανεξάρτητες αρχές να συντάσσουν απολογισμό της οικονομικής διαχειρίσεώς τους. Εδώ δεν ξέρουμε καλά καλά πόσο μας κοστίζουν.
k Κουκόπουλε,
Πλανάσθαι.
Ανεξάρτητες αρχές σαν την ΕΕΤΤ,την ΕΑ ή ακόμη και την ΡΑΕ (στον ενεργειακό κλάδο)είναι σχετικά καινούργια θεσμικά μορφώματα στην Ελλάδα (πρωτοδημιουργήθηκαν στις αρχές της δεκαετίας του 90) και καταπολεμήθηκαν λυσσαλέα από τα διάφορα “κατεστημένα συμφέροντα” του Ελληνικού πολιτικού και οικονομικού γίγνεσθαι.Καταπολέμηση που συνεχίζεται, εξ ίσου λυσσαλέα, και σήμερα (βλ πχ σημερινή προστιβή ΕΕΤΤ-ΟΤΕ περί Connex, για να μείνω μόνο στην τρέχουσα συγκυρία).
Οφείλουν την γέννησή τους στη (κοινοτική)απαίτηση γιά ανεξάρτητη ρύθμιση (regulation)σε κλάδους όπου το κράτος – μέσω κρατικών εταιρειών – είτε κατείχει δεσπόζουσα θεση ή ακόμη συμμετέχει στην λειτουργία των αγορών αυτών (μέ σημαντικά εταιρικά μερίδια), επεισίωντας έτσι πάντοτε τον κίνδυνο κατάχρηστικής συμπεριφοράς και διαστέβλωσης του ανταγωνισμού.
Με απλά λόγια, δεν είναι δυνατόν το δημόσιο νά είναι και παίκτης και διαιτητής μαζί.
Παραδοχή εξ άλλου που απορρέι από τα θεμελιακά άρθρα περί ανταγωνισμού σέ όλες τις Συνθήκες της Ενωσης.Παραδοχή όμως που όσο και αν φαίνεται φυσική και λογική σήμερα, κερδήθηκε με πολύ σκληρές μάχες των τότε φιλελευθερων δυνάμεων έναντια των ενστάσεων των διαφόρων κρατικίστικών “εθνικών πρωταθλητών” (με πρωτοπόρους την Γαλλία,το Βέλγιο …και την Ελλάδα) στο Ευρωπαικό Δικαστήριο ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του 80.
Ετσι λοιπόν, οι ανεξάρτητες αρχές έχουν ουσιαστικό σκοπό την θωράκιση του ανταγωνισμού έναντι των επιβουλών εταιρικών συμφερόντων με δεσπόζουσα ή κυρίαρχη θέση στην αγορά,είτε κρατικές είναι αυτές είτε ιδιωτικές.
Είναι – ή τουλάχιστον πρέπει να είναι – τα λυκόσκυλα του ανταγωνισμού. Τουλάχιστον μέχρις η αγορά μπορέσει να βρεί εκείνη την ισορροποία που θα την αφήσει να αυτορρθμίζεται από μόνη της.
Οι κυβερνήσεις Μητσοτάκη και Παπανδρέου ουδέποτε επέτρεψαν αυτήν την αυτόνομη λειτουργία των Ανεξάρτητων Αρχών… απτό δείγμα ευνουχισμού του όποιου τέτοιου ρόλου η συμπεριφορά που επέδειξαν στην πρώτη “ανεξάρτητη” αρχή στην Ελλάδα, το ΕΣΡ.
Η κυβέρνηση Σημίτη, οπώς σωστά επισημαίνει ο Πάσχος στο εύστοχο άρθρο του, έδωσε άλλο δείγμα γραφής με το Ν.2867/2000 με χειραφέτηση διορισμού και λογοδοσίας των Αρχών από την απόκλειστική κυβερνητικη βούλα.
Τώρα, με τον ν.3431/2006 πισωγυρίζουμε. Αντί να ενισχύουμε περαιτέρω την ανεξαρτησία και αυτονομία των, όπως επιτακτικά απαιτούν οι συνθήκες στις αγορές και οι ραγδαίες τεχνολογικές εξελίξεις.
Αλλά κάτι τέτοιο απαιτεί πολιτικό σθένος και φιλελεύθερο μεταρρυμιστικό όραμα. Που όμως τέτοια.
Και αναδεικνύεται έτσι γιά άλλη μιά φορά ανάγλυφα,ποιοί είναι οι
πραγματικοί υπεύθνυοι της χωλής μας καθυστέρησης και μίζερης υπανάπτυξης.
Εδώ μιλάμε για το τι στόχους έχει η κάθε κυβέρνηση. Οι στόχοι της ΝΔ δεν είναι-ήταν η εύρυθμη λειτουργία του κράτους. Μέσω μίας λαϊκίστικης προσέγγισης των αναγκών των “καταπιεσμένων” “γαλάζιων παιδιών” σαν κύριος στόχος διαμορφώθηκε η αλλαγή των συσχετισμών “γαλάζια παιδιά vs πράσινα παιδιά”.
Το θέμα είναι ότι αυτό ήταν ψευδεπίγραφο σε μεγάλο βαθμό. (δεν θα πω ότι δεν υπήρχε, αλλά σαφώς είχε μειωθεί επί Σημίτη)
Ούτε θα υποστηρίξω ότι όλη η κυβέρνηση της ΝΔ λειτουργεί έτσι, είναι όμως προφανές ότι η πίεση των οπαδών (που διακατεχόταν από τέτοια σύνδρομα) έδρασε καταλυτικά σε αυτό και δυστυχώς υπήρχαν και πολλά στελέχη που λειτούργησαν έτσι.
Αποτέλεσμα τα παράθυρα στους νόμους που κάλυπταν αυτόν τον στόχο της ΝΔ να γίνουν οι κερκόπορτες που επέτρεψαν στα διάφορα “λαμόγια – κουμπάροι” να κινηθούν και να κάνουν αυτά που έγιναν.
Που θέλω να καταλήξω ΄δεν είναι θέμα ούτε ιδεολογιών ούτε αποτυχημένων στρατηγικών είναι θέμα ανικανότητας και έλλειψης συνολικής αντίληψης της κατάστασης και των συγκυριών.
Τι να εξετάσουμε; το Νόμο περί κυρίου μετόχου; την απογραφή; την έξοδο από την απογραφή; την διαχείριση κρίσεων (βλέπε πυρκαγιές);
το πως αντιμετωπίσθηκε το σκάνδαλο των ομολόγων και κατά συνέπεια το ασφαλιστικό; είναι τεράστια η λίστα που αναδεικνύει την ανικανότητα αυτής της κυβέρνησης.
Παρόλα αυτά δεν βλέπουμε, ούτε κατ’ ελάχιστο την απόπειρα διόρθωσης των παραπάνω. Το γιατί έχει να κάνει σαφώς με την ανικανότητα της αντιπολίτευσης να προβάλει ένα όραμα, ή ένα πρόσωπο που θα αποτελούσε την εναλλακτική πρόταση. Και σε αυτή την περίπτωση πιστεύω πως έχει να κάνει με τον εσωτερικό αποπροσανατολισμό του ΠΑΣΟΚ λόγο ανταγωνισμού των στελεχών του και φυσικά της αδυναμίας του προέδρου του να ελέγξει τον μηχανισμό του κόμματος. Εκτιμώ σε μεγάλο βαθμό τις απόψεις και το όραμα του, όπως το έχω αντιληφθεί, αλλά δεν μπορεί να το επιβάλει στο κόμμα του πόσο μάλλον στο κράτος……..
Το μέλλον προβλέπεται ζοφερό, δυστυχώς.
Ας εστιάσουμε λίγο στο θέμα, αντί να κάνουμε ευρύτερη αντιπολίτευση.
Το ζήτημα των ανεξαρτήτων αρχών είναι, από θεωρητική άποψη, ξεκάθαρο. Είναι η ύπαρξή τους άρνηση του κοινοβουλευτισμού. Και είναι αφελής η ελπίδα του κυρίου Μανδραβέλη ότι η ύπαρξη των αρχών θα μπορούσε να εκβιάσει τα κόμματα εξουσίας να συνεργασθούν. Εκβιασμός και συνεργασία είναι πράγματα λογικώς ασυμβίβαστα. Αν είχαν διάθεση να συνεργασθούν, θα συνεργάζονταν. Αν δεν έχουν διάθεση, καμμία θεσμική ρύθμιση δεν μπορεί να τα αναγκάσει να συνεργασθούν.
Από πρακτική άποψη, οι ανεξάρτητες αρχές στην Ελλάδα κληρονόμησαν τον αυταρχισμό των υπουργείων, χωρίς το φόβο του ελέγχου. Και τούτο διότι η Βουλή που τις δημιούργησε δεν πρόβλεψε ούτε να δημοσιεύουν έκθεση για την οικονομική τους διαχείριση !
Έχουμε, έτσι, το παράδοξο να ελέγχει η Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς τους ισολογισμούς εταιρειών, χωρίς η ιδία να καταρτίζει ισολογισμό ! Και τούτο όταν η οικονομική αυτοτέλεια, όπως αποτυπώνεται λογιστικώς σε ισολογισμό, είναι το πρώτο απαιτούμενο για την ανεξαρτησία ενός οργανισμού !
Ο κύριος Σημίτης, όταν είχε την κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν φρόντισε ούτε αυτό το αυτονόητο. Αρκέσθηκε να τοποθετήσει φίλους του επι κεφαλής. Δεν σκέφτηκε ότι μπορεί και οι υπόλοιποι πολίτες να έπρεπε να μάθουν αυτά που ο ίδιος μάθαινε από τους φίλους του.
Ιστορικώς, οι ανεξάρτητες αρχές έλκουν την καταγωγή από το αίτημα για ανεξαρτησία της κεντρικής τραπέζης. Στην Ελλάδα, όμως, η κεντρική τράπεζα έχει εκχωρήσει τις αρμοδιότητες ασκήσεως νομισματικής πολιτικής στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, οπότε τα περιθώρια σατραπικής συμπεριφοράς είναι μάλλον περιορισμένα. Εν τούτοις, η Τράπεζα της Ελλάδος εξακολουθεί να μισθοδοτεί τρεις χιλιάδες αργομίσθους. Ας μας λείπει τέτοια ανεξαρτησία.
Η αποτυχία των ανεξαρτήτων αρχών οφείλεται και στην επιλογή των προσώπων που τις διοίκησαν. Στην πλειοψηφία τους καθηγητές πανεπιστημίου, έχοντας σταδιοδρομήσει στο κλειστό και προστατευμένο ακαδημαϊκό χώρο, δεν μπόρεσαν να κατανοήσουν την καθαρώς πολιτική (με την έννοια του διαλόγου και της πειθούς) αποστολή τους. Ο ακαδημαϊκός δάσκαλος έχει μάθει να διαχωρίζει τις προτάσεις σε αληθείς και ψευδείς (το πρώτο αξίωμα της Αριστοτελείας Λογικής) [αυτό εξηγεί και την έλξη που άσκησε ο Σταλινισμός σε τόσους ακαδημαϊκούς]. Πώς να κατανοήσει τους συμβιβασμούς της πραγματικής ζωής ; Οι παχυλές αποδοχές τους ήταν κι αυτές ένα ζήτημα που άμβλυνε την ευαισθησία τους.
κ Γεργανά,
Είναι πολύ σωστό το αίτημα γιά διαφάνεια/λογοδοσία οικονομικής διαχείρισης των Ανεξάρτητων Αρχών (ΑΑ) που σημειώνετε.
Αλλά είναι ένα μόνο μέρος ενός ευρύτερου πλέγματος πολιτικής ενίσχυσης της ανεξαρτησίας και αυτονομίας των ΑΑ (για να περιορισθούν – μεταξύ άλλων – και οι λογής-λογής κομματικές /συντεχνιακές…/οικογενειακές προσλήψεις), πολιτική ουσιαστικής μεταρρύθμισης και νεοτερικότητος που δέν απασχολεί ούτε στο ελάχιστον τα ελληνικά πολιτικά κόμματα (πλήν της μικροσκοπικής ΦΙΣΥ).
Τεκμηριώνοντας έτσι πόσο απέχει το ελληνικό πολιτικό γίγνεσθαι από τις πραγματικότητες της σύγχρονής παγκόσμιας οικονομίας και κοινωνίας. Απόσταση και απόκλιση που βολεύει το γάγγλιον των κατεστημένων κομματικών, γραφειοκρατικών,συνδικαλιστικών και κορπορατίστικων μανδαρινάτων, και η οποία όμως μας οδηγεί ως χώρα στο περιθώριο και τη πλήρη αφάνεια..να μην πω καταστροφή.
Τα μανδαρινάτα, βλεπετε…,πότε δεν τα πήγαιναν καλά με την ζέση της ελευθερίας και τον στίβο του ανταγωνισμού…
Πάντως να διορθώσω ένα μικρό σας λάθος.
Η Κεντρική Τράπεζα μιάς χώρας ιστορικά δεν θεωρούνται ΑΑ, διότι (μέ εξαίρεση το FED,την μεταπολεμική Bundesbank, πρόσφατα -επί υπουργίας Gordon Brown – την Τράπεζα της Αγγλίας μια δυο περιπτώσεις ακόμη) λειτουργούσαν πάντα υπό την επίβλεψη και άμεσο έλεγχο των υπουργείων οικονομικών, και άρα την εκάστοτε κυβερνητική πολιτική βούληση (στη πίστη,στά επιτόκια, στην συναλλαγματική ισοτιμία, κτλ). Η δε ΕΚΤ λειτουργεί πράγματι ανεξάρτητα και αυτόνομα – ωσάν ΑΑ -(προκαλώντας μάλιστα και τις πρόσφατες έντονες ενστάσεις του παρεμβατιστή Sarkozy), αλλά είναι ακόμη σε πολύ νηπιακή ηλικία….και θα δούμε άν θα αντέξει έτσι.
Στο χρηματοπιστωτικό χώρο – πάλι με εξαίρεση το SEC των ΗΠΑ- οι ΑΑ κυρίως δραστηριοποιούνται στην επίβλεψη του χρηματιστηρίου….και πάλι είναι προϊόντα (στην Ευρώπη τουλάχιστον) της απελευθέρωσης που επέφερε το Θατσερικό “τσουνάμι” λίγο η πολύ σε ολόκληρη την ηπειρο: Από την πολιτική του “Big Bang” στις λονδρέζικες αγορές και το συνακόλουθο light regulation του FSA ..μέχρι την δική μας ατροφική και ασθενική – αλλά συνεχώς ενισχυόμενη – Επιτροπή Κεφαλαιαγοράς (μη ξεχνάμε αυτή πρώτη κατήγγειλε το θέμα των ομολόγων και το περί αυτού insider trading).
Εκεί που παραδοσιακά έχουν λειτουργήσει οι ΑΑ – και ιδίως μετά τις ριζοσπαστικές φιλελευθερες μεταρρυθμίσεις των κυβερνήσεων Ρήγκαν και Θάτσερ – είναι κυρίως στους επιμέρους κλάδους (κυρίως των υπηρεσιών) στην οικονομία ..μέσα, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές, ενέργεια, χρηματοπιστωτικά, κτλ.
Ολοι οι άλλοι τομείς «ρυθμίζονται» ως προς τους κανόνες ανταγνωνισμού απο τις διάφορες εθνικές αντι-μονοπωλιακές αρχές, που άλλες περισσότερο άλλες λιγότερο έχουν – ως ΑΑ – την σχετική αυτονομία και ανεξαρτησία και από τό στενό εθνικό διοικητικό apparatus και την εκτελεστική εξουσία. Στην δε Ελλάδα, η αντίστοιχη Επιτροπή Ανταγωνισμού έχει πολυ, μα πάρα πολύ δρόμο ακόμη να διανύσει ……
Πολύ σωστά όσα αναφέρει ο κ.Γεωργανάς, με την υποσημείωση βέβαια οτι οι Α.Αρχές δεν είναι ελληνικό φαινόμενο. Υποτιθεται οτι διευκολύνουν και επισπευδουν τις αλλαγές αντικαθιστώντας εν μερη το κοινοβούλιο. Μοιραία η αποτελεσματικότητα τους θα εξισωθεί με την αποτελεσματικότητα του κοινοβουλίου αφου λειτουργούν με τους ίδιους “εσωτερικόυς κανονισμους”.
Απο την άλλη οποιός είναι υπερ της καταργησηής τους θα πρεπει να επισυνάπτει και απο κάτω ενα σχεδιο αναδιαρθρωσης της βουλής. Γιατί απο το απόλυτο μηδεν προσωπικά τις προτιμώ
Απλά σε λίγο θα χρειαζόμαστε μια νεα ανεξάρτητη αρχή ανεξάρτητων αρχών. Αν σκέφτεσαι λύσεις υπάρχουν! :Ρ
Προσωπική μου άποψη: Οι Α.Α. είναι μια μπούρδα και μισή. Δεν μπορώ / θέλω να πιστέψω ότι σε ένα ευνομούμενο κράτος χρειάζεται οποιοσδήποτε άλλος φορέας / αρχή / επιτροπή (όπως θέλει το λέει ο καθένας) πέρα από την κυβέρνηση, το κοινοβούλιο και τις δικαστικές αρχές (τις περίφημες 3 εξουσίες δηλαδή) για να λειτουργούν όλα καλά.
Εξηγούμαι: αφού οι Α.Α. λειτουργούν (φαντάζομαι) μέσα στο υπάρχον νομοθετικό / κανονιστικό πλαίσιο, τι ακριβώς καλούνται να κάνουν που δεν μπορεί να το κάνει είτε η εκτελεστική είτε η δικαστική εξουσία?
Για να συνομωσιολογήσω και λιγάκι [ 🙂 ] τείνω να πιστέψω ότι οι Α.Α. δημιουργήθηκαν μόνο και μόνο για να έχουν ένα άλλοθι κάποιοι στο να μην κάνουν τη δουλειά τους, απαλασσόμενοι από το κόστος που αυτό συνεπάγεται. Είναι ευκολότερο να τα φορτώνεις σε κάτι απίθανους τεχνοκράτες, παρά να δίνεις εξηγήσεις γιατί π.χ. υπάρχει καρτέλ στις γαλακτοβιομηχανίες, ή γιατί διάφοροι καναλάρχες / ραδιοφωνατζήδες παραβαίνουν νόμους, κλπ, κλπ.
Δικό μου συμπέρασμα: Ας καταργηθούν μια ώρα αρχίτερα.
“Και τούτο διότι η Βουλή που τις δημιούργησε δεν πρόβλεψε ούτε να δημοσιεύουν έκθεση για την οικονομική τους διαχείριση” Γ.Ι.Γ.
Μήπως κάνετε λάθος; η εκάστοτε κυβέρνηση (Υ.Σ.), καταθέτει τα νομοσχέδια! Οπότε λογικό θεωρώ να εκθέτει τις ΑΑ και να τις αφήνει ακάλυπτες. Αν στη θέση των Υπουργείων έχουμε ανεξάρτητες αρχές αυτομάτως το κατασταλτικό-πυραμιδικό σύστημα μετατρέπεται σε οριζόντιο ακομμάτιστο και αναπτυξιακό. Εχεις δίκηο, δεν είναι καθόλου εύκολο να θές να αλλάξεις το εκτελέστικό κράτος για να ανασυγκροτηθεί.
Ενα άλλο ζήτημα, είναι τα πρόστιμα, π.χ. των Α Ανταγωνισμού, επιβάλεται η ανταποδοτικότητα τους στους καταναλωτές. Αντ’ αυτού βλέπουμε οι εταιρίες, μετά τα πρόστιμα, να κάνουν δώρα σε καταναλωτές με σωστό σκεπτικό.
Το ερώτημα είναι άν ο Λεβιάθαν της εκτελεστικής εξουσίας μπορεί ν’ αλλάξει. Αν η Κυβέρνηση δεν επιδιώκει να γίνεται προϊστάμενος της Διοίκησης αλλά η πολιτική ηγεσία και ο καπετάνιος της. Νομίζω δεν υπάρχει αντίρηση καμμία, άλλο Διοίκηση άλλο Πολιτική, κάτι ξέρουν και οι Κύπριοι απο τους Αγγλους. Δεν υπάρχει άλλη διέξοδος απο την περιπέτεια και την Οδύσεια των ΑΝΕΞ.ΑΡΧΩΝ. Η αποτυχία τους σημαίνει υπερτροφικό αντιαναπτυξιακό βαρίδιο εις βάρος όλων, μακροπρόθεσμα.
“Ετσι λοιπόν, οι ανεξάρτητες αρχές έχουν ουσιαστικό σκοπό την θωράκιση του ανταγωνισμού έναντι των επιβουλών εταιρικών συμφερόντων με δεσπόζουσα ή κυρίαρχη θέση στην αγορά,είτε κρατικές είναι αυτές είτε ιδιωτικές.
Είναι – ή τουλάχιστον πρέπει να είναι – τα λυκόσκυλα του ανταγωνισμού. Τουλάχιστον μέχρις η αγορά μπορέσει να βρεί εκείνη την ισορροποία που θα την αφήσει να αυτορρθμίζεται από μόνη της”.
Comment by Σταύρος Πετρολέκας — 25 July, 2007 @ 1:38 am
……………………………..
Εγώ τις θεωρώ κοπρόσκυλα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατικής αυτοκρατορίας του Μπαρόζο.
Υ.Γ. Συμφωνώ με το σχόλιο του Takis.
κ. Πετρολέκα, δεν αγνοώ τα όσα λέτε και φυσικά αναγνωρίζω ότι οι κρατικοί παίκτες και οι κρατικοί διαιτητές είναι καλύτερο να είναι ανεξάρτητοι μεταξύ τους παρά διαπλεκόμενοι. Όμως ακόμα καλύτερο είναι να μειώσουμε στο ελάχιστο τους κρατικούς παίκτες (ιδανικά στο μηδέν) και ταυτόχρονα να μειώσουμε και στο ελάχιστο και τους κρατικούς “διαιτητές”. Η ίδρυση ανεξάρτητων γραφειοκρατιών όπως η ΕΕΤΤ για να αντιμετωπιστούν οι κρατικοί παίκτες όπως ο ΟΤΕ είναι μεν καλύτερο από το να ήταν εξαρτημένες από την κυβέρνηση όμως την βρίσκω αμελητέα διαφορά μπροστά στο κακό που κάνει ούτως ή άλλως η υπερρύθμιση (είτε ανεξάρτητη είτε εξαρτημένη). Είναι ωραία καραμέλα η ανεξαρτησία των γραφειοκρατιών αλλά πρέπει να επαγρυπνούμε ώστε παρελθόντα λάθη του κράτους (ΟΤΕ) να μην αποτελούν αφορμές για ακόμη μεγαλύτερα λάθη (ΕΕΤΤ).
ΥΓ. και εγώ συμφωνώ με τον Takis.
Θεωρώ κοινοτοπία να επαναλάβω τη διαπίστωση για διογκωμένη, υπερτροφική και κατασταλτική Εκτελεστική εξουσία σε όλες τις διακριτές μορφές του κράτους. Δυστυχώς, και στη δικαστική εξουσία και στη νομοθετική έχει εμφιλοχωρήσει η εκτελεστική μέθοδος αντί της αποδεικτικής.
Οπότε το ερώτημα (τακις)τι χρειάζονται οι Αν. Αρχές είνι υπεκφυγή και “κρούει ανοικτάς θύρας”, ταυτόχρονα επιδεικνύει μία σκόπιμη άγνοια της πραγματικότητας.
Οσοι πάλι θεωρούν το κράτος ανιστόρητο θεσμό, υπερασπιζόμενοι δήθεν την οικονομία ώς μοναδικό φορέα Ανάπτυξης, εθελοτυφλούν και οι ισχυρισμοί τους συμπληρώνουν ένα νέο πόνημα, τα “αντί-Πρωτόκολλα της σοφίας” τους. Κάποιος ρόλος ανήκει και στο πολίτευμα της Πόλεως-Κράτους που εξασφαλίζει την ΕΛευθερία στον άνθρωπο, εκτός άν η ανθρωπότητα βαδίζει πρός την βαρβαρότητα.
Διότι την Ελευθερία πρωτίστως την εξασφαλιζει το πολιτευμα, λιγότερο και πρόσκαιρα η ανάπτυξη και η ευημερία.
Ολοι οι έλληνες συμφωνούν για επιτελικό κράτος, για την επανίδρυση του. Μερικοί δεν συμφωνούν με την “δοκιμασία” των Ανεξ. Αρχών, οπότε ή δεν ξέρουν τίποτε ή ξέρουν πολλά και δεν μιλάνε από σκοπιμότητες.
Οι ανεξάρτητες αρχές δεν ρυθμίζουν.Αυτό το κράτος το κάνει με τους νόμους του.Οι ανεξάρτητες αρχές είναι για να τηρούνται οι νόμοι,χβρίς για παράδειγμα να πρέπει κάποιος να πάει τον ΟΤΕ στα δικαστήρια,να περιμένει δέκα χρόνια μια απόφαση και μετά αν εφαρμοστεί.Και είναι και θα είναι πάντοτε γρηγορότερες από τα δικαστήρια γιατί είναι διαιτητές και όχι δικαστές=ο κερδισμένος τα παίρνει όλα,ο χαμένος τα χάνει όλα.
Υπεκφυγή? σκόπιμη άγνοια της πραγματικότητας? λίγη συνομωσιολογία και από σας αγαπητέ (ή) gb? 😉
Δεν μ’αρέσει σας διαβεβαιώ καθόλου να κρούω ανοικτές θύρες και ακριβώς αυτό ήταν και το σχόλιό μου. Όταν κάποιος φτιάχνει νόμους και κανόνες πρέπει να τους φτιάχνει έτσι που να μην χρειάζονται “διαιτητές” και “ερμηνευτικές εγκύκλιοι”. Αν δεν το κάνει αυτό είναι ή ανίκανος ή αφήνει σκόπιμα “τρύπες”. Κάτι μου λέει πως συνήθως δεν πρόκειται για ανικανότητα…..
Κ. Πολυμερόπουλε, η ΕΕΤ δεν ρυθμίζει την αγορά τηλεπικοινωνιών;
Οι θεσμοί μοιάζουν με τις γενηές , έχουν χάσμα, η μία τρώει την άλλη, συνυπάρχουν και αλληλοΥπονομεύονται, κ. Τακις.
Ομως ποιός θεσμός φεύγει και ποιός έρχεται αυτό δεν χρειάζεται σκέψη, εκτός άν τίθεται θέμα έκβασης της τιτανομαχίας!
Εχω κανει καταγγελια στην ΕΕΤΤ εναντιον εταιριας κινητης τηλεφωνιας για υπερχρεωσεις και αθετηση συμβολαιου (μη αποστολη αναλυτικου λογαριαμου κ.α.). Η ΕΕΤΤ κοινοποιησε σε εμενα και την εταιρια εγγραφο απο τον Μαρτιο του 2007 που της εδινε διωρια 15 ημερες να απαντησουν στην καταγγελια μου…. ε ακομη περιμενω. Και οταν τολμησα να τηλεφωνησω στη ΕΕΤΤ για το θεμα ειχα να αντιμετωπισω δημοσιουπαλλιλικη συμπεριφορα (΄΄θα σου απαντησουν καποια στιγμη…΄΄ ΄΄τωρα δεν υπαρχει καποιος υπευθυνος γιατι λοιπουν σε αδεια΄΄ κλπ). Κρατικοποιηση και στις φερομενες ως ΄΄ανεξαρτητες αρχες΄΄…. ΤΚ9Μ
Alex Bickel, the Romanian-born Jewish Yale law professor considered the
greatest legal scholar of the 1900s, believed (Morality of Consent, 1975,
p121) we “need to structure institutions so that they might rest on different
electoral foundations and in the aggregate be better able to generate
consent”. The trick is not to find the perfect independent source, but to cut
cross sections in unique ways that generate the maximum consent. Do you know
about Sobol Sequences in mathematics (like IBM Sim Blaster for financial
derivatives), where multidimensional space is partitioned to get the best
integral with minimal sampling? It’s like that. In such a regard, Byzantine
governance, relying on the church, the Hippodrome, and the Senate produced a
more mathematically robust cross section than simple eurocracy. The great
risk of modern democracies is they lack the understanding of restraints which
keep the democracy from Hegelian Platonic self-destruction. Such Burkean
Aristotelian restraints on tyranny by majority are the root of libertarian
thinking in the Anglo Saxon world.