Πολιτικά κενά και ανακατατάξεις

Ιούν 28th, 2009 | | Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος | Email This Post Email This Post | Print This Post Print This Post |

Ολα τα κόμματα που πρωταγωνιστούν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό έχουν ανάγκη πολιτικής ανασυγκρότησης. Γιατί στην πραγματικότητα δεν συνομιλούν με την κοινωνία. Βρίσκονται αφοσιωμένα σε πολιτικές πλατφόρμες και διαρθρωτικά σχήματα που δεν ανταποκρίνονται στις σημερινές αντιλήψεις του κοινωνικού τους περίγυρου.

Ολα τα κόμματα που πρωταγωνιστούν στο ελληνικό πολιτικό σκηνικό έχουν ανάγκη πολιτικής ανασυγκρότησης. Γιατί στην πραγματικότητα δεν συνομιλούν με την κοινωνία

Αρχίζοντας από τα μικρότερα κόμματα των ιδεολογικών άκρων που υποτίθεται πως εκφράζουν την αντίθεσή τους προς το σύστημα, το αδιέξοδο είναι παραπάνω από φανερό. Το ΚΚΕ και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ολοένα και περισσότερο συγκλίνουν σε ταυτόσημες θέσεις και μοιάζουν με βίαια χωρισμένα δίδυμα αδέλφια, παλινδρομούν συγκεχυμένα πάνω σε μιά πολιτική ρητορική άρνησης και μηδενισμού. Δεν θέλουν τα περισσότερα από αυτά που κυριαρχούν στην εποχή μας. Είναι αντίθετοι στην παγκοσμιοποίηση, στην Ευρωπαική Ενωση, στο Ευρώ, στον δημοκρατικό καπιταλισμό, στο ΝΑΤΟ σε κάθε στρατιωτική επέμβαση οπουδήποτε στον κόσμο ανεξάρτητα από αίτια και καταστάσεις, υποστηρίζουν τους μετανάστες κι αρνούνται μέτρα περιορισμού των κινήσεών τους αλλά απεχθάνονται τα αποτελέσματα της παρουσίας τους εδώ. Κοντολογής, τα κόμματα της εντόπιας κομμουνιστικής αριστεράς δυσαρεστούνται από τον δυτικό χαρακτήρα και ευρύτερο προσανατολισμό της χώρας. Κι έχουν μάθει να εκμεταλλεύονται την παραδοσιακή φιλο-αριστερή στάση μεγάλης μερίδας της ελληνικής κοινωνίας.

Πλήν όμως η δεξαμενή αυτή με τα χρόνια αρχίζει να στερεύει. Οι σημερινοί πολίτες, και ιδιαίτερα οι νέοι, απαιτούν προτάσεις αντιμετώπισης των προβλημάτων για να κινηθούν πολιτικά. Πότε ξανά κατά το παρελθόν δεν σημειώθηκε αποχή στους κόλπους των κομμάτων της αριστεράς. Το συμπέρασμα είναι πως οι απηρχαιωμένες κομμουνιστικές απόψεις δεν πείθουν. Το συνειδητοποιούν αυτό οι εξάγγελοι της λαικής εξέγερσης και ανυπακοής. Εκτός κι’ αν το μήνυμα ήταν, σε παραλλαγή της παλιάς επαναστατικής κραυγής του Μάο, πολεμήστε το σύστημα από τις παραλίες…

Το φαινόμενο του ΛΑΟΣ είναι ιδιαίτερο. Κατόρθωσε από το πολιτικό περιθώριο να μετακινηθεί στο κέντρο των εξελίξεων. Η εξήγηση βρίσκεται σε δύο κυρίως γεγονότα. Το ένα είναι η νομιμοποίηση που του προσέφερε στην καρδιά του κοινωνικού αστισμού η σοβαρή παρουσία της Νίκης Τζαβέλα. Για πρώτη φορά το κόμμα του Γ. Καρατζαφέρη πλαισιώθηκε από μιά προσωπικότητα της κεντρικής οικονομικής και κοινωνικής σκηνής. Η δύναμη των συμβολισμών αναδείχθηκε σε όλο της το πολιτικό μεγαλείο.

Το δεύτερο ζήτημα είναι η απίστευτης πολιτικής απρονοησίας αντίδραση στελεχών αλλά και της επίσημης ΝΔ στα λεγόμενα αλλά και σε ορισμένες θέσεις της ηγεσίας του ΛΑΟΣ. Η τακτική της λογομαχίας με τον κ. Καρατζαφέρη και το κόμμα του αφαιρεί πάντοτε από την μεγάλη παράταξη και προσθέτει στην μικρή. Ενώ για την ΝΔ αποτελούσε χρυσή ευκαιρία η πετυχημένη παρουσία του ΛΑΟΣ που με την τακτική της ανοχής και της μεγαλοθυμίας του μεγάλου πολιτικού οργανισμού θα μπορούσε εύκολα να αφομοιώσει. Στην ουσία, το πολιτικό ζήτημα που ανέδειξε το κόμμα του κ. Καρατζαφέρη, δίχως όμως πραγματικές προτάσεις για την λύση του, είναι το υπαρκτό ζήτημα των μεταναστών. Που τα μεγάλα κόμματα ξεπερνούσαν μέχρι προ τινος σαν ουσιαστικά ανύπαρκτο.

Κι’ εδώ ακριβώς αναδεικνύεται η πολιτική αδυναμία της ΝΔ. Η οποία έχει αναδείξει σε αυτοσκοπό την επικοινωνία και τις έρευνες της κοινής γνώμης και έχει ξεχάσει την πολιτική. Δίχως στίγμα, σαφή ταυτότητα και οριοθετημένους πολιτικούς προσδιορισμούς η κυβερνητική πλειοψηφία επιχειρεί σαν κόμμα να απευθυνθεί στους πάντες. Πραγματικά όμως δεν μιλάει στην καρδιά κανενός. Κι όταν συμφέροντα θίγονται, γίνονται λάθη η εκτίθενται πράξεις και παραλείψεις στελεχών η οργή και η απαξίωση κορυφώνονται. Δεν υπάρχει κομματικο-ιδεολογικό ανάχωμα να συγκρατήσει την απογοήτευση και να υψώσει τείχη ανασυγκρότησης. Πλήν ίσως, για τους παλαιότερους, κάποιου παραδοσιακού κομματικού πατριωτισμού. Που βέβαια δεν αρκεί πλέον. Από το ζενίθ δηλαδή η κατρακύλα στο ναδιρ είναι άμεση, επίπονη και σχεδόν απόλυτη.

η ελληνική κοινωνία έχει πολυδιασπασθεί σε νησίδες μικροσυμφερόντων που απομυζούν κρατική προστασία και κοινοτικές ενισχύσεις. Και όλα αυτά πρέπει τώρα να αλλάξουν

Για το ΠΑΣΟΚ το πρόβλημα βρίσκεται στην ζωντανή κληρονομιά του παρελθόντος. Αν εξαιρέσει κανείς τον Αρχηγό και κάποια κεντρικά στελέχη ελάχιστοι συνειδητοποιούν πως η κοινωνία στην οποία απευθύνονται δεν είναι ίδια με εκείνη που αγκάλιασε κάποτε το σύνθημα της τότε αλλαγής. Η κοινωνία σήμερα είναι περισσότερο εγωκεντρική, επηρεασμένη από τις πιέσεις του καθημερινού life style, βομβαρδιζόμενη από μηνύματα ενός παγκόσμιου χωριού και με ανάγκες εξατομικευμένες κι’ αλλιώτικες από τα παρωχημένα συνθήματα ενός σοσιαλιστικού εξισωτισμού. Αν δεν μορφοποιηθούν αυτές όλες οι ανάγκες σε ένα ενιαίο μήνυμα πολιτικής κινητοποίησης θα είναι σχεδόν αδύνατη η οικοδόμηση ενός κινήματος λαικής πλειοψηφίας.

Δεν είναι σίγουρα κάτι τέτοιο εύκολο. Διότι η ελληνική κοινωνία έχει πολυδιασπασθεί σε νησίδες μικροσυμφερόντων που απομυζούν κρατική προστασία και κοινοτικές ενισχύσεις. Και όλα αυτά πρέπει τώρα να αλλάξουν. Ο διεθνής δανεισμός δεν είναι πλέον εύκολος ενώ η Ευρώπη και η ίδια κλυδωνίζεται στις βασικές της δομές με έκδηλες πλέον οικονομικές αδυναμίες.

Κάποιος οφείλει να εμπνεύσει τις νεώτερες γενιές. Δίχως την δική τους κινητοποίηση ο τόπος δεν έχει μέλλον.

Ανδρέας Ανδριανόπουλος

2 σχόλια
Leave a comment »

  1. Το πρόβλημα της Πατρίδας δεν βρίσκεται στα κόμματα, μηδέ στους αρχηγούς τους. Ανθρωπάκια μικρο- ή μεγαλο-απατεώνες, είναι κι’ αυτοί όπως όλος, μα ΟΛΟΣ ο Λαός.

    Το καίριο ΠΡΟΒΛΗΜΑ είναι ο ΛΑΟΣ και ιδού:

    Πριν πολλά χρόνια πληροφορήθηκα, στας Αμερικάς όπου ζω κυρίως, ότι εισάγεται ο Φόρος Μεγάλης Ακινήτου Περιουσίας (Φ-ΜΑΠ) και πως έπρεπε να πληρώνω ετησίως αφού ενέπιπτα στην κατηγορία. Παρότι το εξ Ελλάδος εισόδημά μου είναι μηδενικό [επαναλαμβάνω ΜΗΔΕΝΙΚΟ], το δέχτηκα αφού πράγματι διαθέτω σχετική ακίνητη (πλην ανεκμετάλλευτη) περιουσία. Εκτοτε, λοιπόν, κάνω με θρησκευτική ευλάβεια κάθε χρόνο εισαγωγή συναλλάγματος για να πληρώνω Φ-ΜΑΠ.

    Πριν 1-2 χρόνια, αν θυμάστε, προέκυψε το θέμα ότι ο Φ-ΜΑΠ δεν απέφερε τα προσδοκώμενα, συγκεκριμένα, το προϊόν του ήταν μόνο μερικές εκατοντάδες εκατομμυρίων ευρώ. Πάλι και αυτό ΔΕΝ μούβαλε ψύλλους στ’ αυτιά. Ενα μήνα αργότερα γνωστοποιεί ο Αλογοσκούφης ότι Φ-ΜΑΠ πλήρωναν μόνο 37.000 Ελληνες φορολογούμενοι. ΜΗ γνωρίζοντας, όμως, ΠΩΣ ορίζεται η Μεγάλη Ακίνητη Περιουσία, σκέφθηκα πως εάν ο ΟΥΔΟΣ της είναι ακίνητα συνολικής αξίας περί τα 1-3 εκατομμύρια/φορολογούμενο, ο αριθμός των 37.000 ήταν μάλλον σωστός.

    Μιά βδομάδα αργότερα, ανακοινώθηκε πάλι από τον Αλογοσκούφη ότι ο ΟΥΔΟΣ της ΜΑΠ ήταν ακίνητα συνολικής αντικειμενικής αξίας $ 247.000 (έτσι δλδ είχε ορισθεί από το Υπουργείο Οικονομικών). ΟΤΑΝ το διάβασα, θυμάμαι, άρχισα να τρέμω και να ωρύομαι ωσάν μαινάδα.

    ΓΙΑΤΙ ωρυόμουν; Μα, με βάση τα στοιχεία της Eurostat, γνωρίζουμε ότι 75% των Ελλήνων έχουν ιδιόκτητη κύρια κατοικία και 25% εξ αυτών, και δεύτερη, εξοχική. Εξ αυτού και μόνο απορρέει αβίαστα ότι τουλάχιστον 800.000 έως 1.5 εκατομ. νυκοκυριών έχουν ακίνητη περιουσία αξίας άνω των 247.000 ευρώ.

    Μιά μέρα αργότερα, συναντήθηκα κοινωνικά με τον βουλευτή και τέως υπουργό Μ. Χρυσοχοϊδη που διαθέτει μιά σοβαρότητα – τηρουμένων των αναλογιών και της πραγματικότητας του Ελληνικού Κοινοβουλίου. Λέγω, λοιπόν, “Δεν μου λες, Μιχάλη μου, πόσοι Ελληνες νομίζεις έχουν ακίνητη περιουσία συνολικής αξίας 247.000 ευρώ;” στο οποίο αποκρίθηκε χωρίς δεύτερη σκέψη, “Μα όλοι υποθέτω”!!!!!!!

    Τότε έσκασα στα γέλια λέγοντας “Μόλις δήλωσες, εμμέσως πλην σαφώς, ότι όλοι οι Ελληνες πλην 37.000 είναι ΑΠΑΤΕΩΝΕΣ”.

    Κυρίες και Κύριοι, είμαστε καθ’ έξιν, εξακολούθησιν και υποτροπήν ένας Λαός ΑΠΑΤΕΩΝΩΝ.

  2. Μήπως καλύτερα λαὸς ἀπατεώνων παρὰ λαὸς ἠλιθίων ;
    Ὁ γεωγραφικὸς χῶρος ὅπου κεῖται σήμερα τὸ ἑλλαδικὸ κρατικὸ μόρφωμα διατελεῖ σὲ κατάσταση διαρθρωτικῆς χρεωκοπίας ἀπὸ τὸ 1092. Προηγουμένως, γιὰ 750 καὶ βάλε χρόνια ὁ ἴδιος χῶρος ἀπέλάμβανε πλήρη νομισματικὴ σταθερότητα. Τελικῶς φαίνεται ὅτι τὰ χρέη μᾶς πᾶνε καλύτερα …

Σχολιαστε