Oι Έλληνες πολίτες θα βγουν πολλαπλά ωφελημένοι από μια ομοσπονδιακή διάρθρωση της Ευρώπης και τον επαναπροσανατολισμό των πολιτικών της, καθώς οι εξουσίες των νέων ομοσπονδιακών αρχών θα μπορούν να θέσουν ασφυκτικούς περιορισμούς στην ασυδοσία του ελληνικού κράτους. Ενός κράτους, που όπως όλοι γνωρίζουμε και βιώνουμε, καταπνίγει την επιχειρηματικότητα, παραβιάζει τα ατομικά δικαιώματα, περιορίζει τις ελευθερίες των πολιτών του και αναστέλλει τις μεταρρυθμίσεις που έχει ανάγκη η χώρα.

Όμως οι αλλαγές που απαιτούν οι Έλληνες πολίτες δεν μπορούν να περιμένουν. Σε κάθε περίπτωση καμία αναμονή ομοσπονδιακών, ή άλλων εξωτερικών παρεμβάσεων, δεν μπορεί να υποκαταστήσει την ατομική ευθύνη κάθε Έλληνα πολίτη για να ενεργοποιηθεί άμεσα και να αλλάξει προς το καλύτερο τη καθημερινότητά του στη χώρα που ζει, την Ελλάδα. Για τον λόγο αυτό είναι ανάγκη να προωθηθούν άμεσα και χωρίς καθυστερήσεις, η υλοποίηση μεταρρυθμίσεων όπως αυτών που ακολουθούν:

Λειτουργία των θεσμών

Αποκατάσταση της δημοκρατίας με πλήρη διάκριση των εξουσιών, ενδυνάμωση της κοινωνίας των πολιτών, ανανέωση του πολιτικού προσωπικού της χώρας, αποκατάσταση του αισθήματος δικαίου, λογοδοσία των υπευθύνων, πολιτική σταθερότητα και αποκατάσταση της ανεξαρτησίας και της θεσμικής λειτουργίας των ΜΜΕ (ιδιωτικών και κρατικών).

Βασικές μεταρρυθμίσεις στον τομέα αυτό είναι:

(1) Πλήρης διαχωρισμός της εκτελεστικής από την νομοθετική εξουσία: ξεχωριστή εκλογή για πρόεδρο κυβέρνησης και κοινοβούλιο – οι εκλεγμένοι βουλευτές να αποκλείονται από το υπουργικό αξίωμα.

(2) Μείωση του αριθμού των βουλευτών σε 200, που θα εκλέγονται κυρίως από μονοεδρικές περιφέρειες (γερμανικό σύστημα) και μείωση του αριθμού των αιρετών κάθε επιπέδου τοπικής αυτοδιοίκησης.

(3) Σταθερή ημερομηνία εκλογών: αν για οποιοδήποτε λόγο προκύψει η ανάγκη εκλογών κατά τη διάρκεια της τετραετίας αυτές να αφορούν μόνο το υπόλοιπο της τετραετίας (σουηδικό σύστημα).

(4) Πλήρης ανεξαρτησία και αυτοδιοίκηση της Δικαιοσύνης, αποποινικοποίηση πταισμάτων και χρήσης ουσιών για άμεση απονομή δικαιοσύνης και δραστική αποσυμφόρηση των φυλακών. Δικαστική αστυνομία, ανώτατο όριο εκδίκασης ένα εξάμηνο.

(5) Αυστηρή εφαρμογή των νόμων και διασφάλιση των βασικών δικαιωμάτων των πολιτών στη μετακίνηση, στην εργασία, στην πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες και στα πανεπιστήμια. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Προστασία της δημόσιας και της ιδιωτικής περιουσίας και της επιχειρηματικότητας.

(6) Ισότητα του Δημοσίου με τους πολίτες απέναντι στο νόμο, ισότητα των πολιτικών με τους πολίτες, κατάργηση του νόμου περί ευθύνης υπουργών καθώς είναι πλέον ανενεργός λόγω της θέσεως σε ισχύ των Διεθνών Συνθηκών κατά της Διαφθοράς.

(7) Αυστηρή υποχρέωση δημοσίευσης προϋπολογισμών και απολογισμών για κάθε υπηρεσιακή μονάδα που διαχειρίζεται δημόσιο χρήμα. Ελεύθερη πρόσβαση σε όλα τα δημόσια δεδομένα. Αξιολόγηση αποτελεσμάτων και εξατομίκευση ευθυνών.

Ποιότητα ζωής – ατομικά δικαιώματα

Η προστασία του περιβάλλοντος και η ποιότητα ζωής κινδυνεύουν κυρίως από την κρατική παρέμβαση και την υπανάπτυξη. Κλασσικά παραδείγματα οι πρώην κομμουνιστικές χώρες και οι χώρες του τρίτου κόσμου, όπου το περιβάλλον υποβαθμίστηκε τραγικά.

Μεταρρυθμίσεις άμεσης προτεραιότητας στον τομέα αυτό είναι:

(1) Δημιουργία πάρκων σε όλες τις γειτονιές της Αθήνας, μέσω απαλλοτρίωσης οικοπέδων σε πληθυσμιακά κορεσμένες περιοχές της πόλης και ταυτόχρονης αντιπαροχής του χώρου του πρώην αεροδρομίου στο Ελληνικό.

(2) Εφαρμογή της αρχής «ο ρυπαίνων πληρώνει» σε κάθε οικονομική δραστηριότητα που ενέχει περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Υιοθέτηση όλων των οδηγιών για το περιβάλλον της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

(3) Ουσιαστική ενδυνάμωση και ανάπτυξη της κοινωνίας των πολιτών. Ανάθεση σε εθελοντικές, μη κρατικές οργανώσεις, θεσμικών ρόλων στον έλεγχο, στο σχεδιασμό, στην πιστοποίηση, στην αδειοδότηση, στην υλοποίηση έργων που αφορούν τους πολίτες, το περιβάλλον και τις τοπικές κοινωνίες.

(4) Αναγνώριση και ενεργή προστασία των δικαιωμάτων των μειοψηφιών.

(5) Αντιμετώπιση των μεταναστών στο πλαίσιο του κράτους δικαίου, υποστήριξη και ενσωμάτωσή τους με πλήρη δικαιώματα και υποχρεώσεις.

Οικονομική ανάπτυξη – κοινωνικώ αλληλεγγύη

Όσοι αντιδιαστέλλουν την οικονομική ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη, τελικά τα υπονομεύουν και τα δύο.

Απαραίτητες μεταρρυθμίσεις στον τομέα αυτό είναι:

(1) Κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων. (π.χ. χαρτόσημα, αγγελιόσημα, κλπ).

(2) Απελευθέρωση της άσκησης των λεγόμενων «κλειστών» επαγγελμάτων.

(3) Κατάργηση της εφορίας και της πολεοδομίας και μεταβίβαση των αναγκαίων διαδικασιών στους υπεύθυνους λογιστές και μηχανικούς με απλό και αυστηρό νομικό πλαίσιο.

(4) Κατάργηση των ενδιάμεσων γραφειοκρατιών πρόνοιας και διεκπεραίωσης. Κατευθείαν συναλλαγή των πολιτών με τους παρόχους υπηρεσιών. Κύριο σημείο επαφής με το κράτος η καταβολή θετικού ή αρνητικού φόρου.

(5) Καθιέρωση αρνητικού φόρου (ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα) για όλους τους πολίτες (νέους, άνεργους, εργαζόμενους, συνταξιούχους), που έχουν ανάγκη.

(6) Κεφαλαιοποιητικό (αποταμιευτικό) σύστημα ασφάλισης με ελεύθερη επιλογή ασφαλιστικού φορέα και πλήρη έλεγχο των εισφορών από τον δικαιούχο.

(7) Ελεύθερη επιλογή εκπαιδευτικού ιδρύματος: δικαίωμα, για κάθε νέο/νέα και γονέα, να επιλέγει ελεύθερα το δημόσιο εκπαιδευτικό ίδρυμα της αρεσκείας του σε κάθε βαθμίδα της εκπαίδευσης. Η ελεύθερη επιλογή αντικαθιστά την αναγκαστική φοίτηση στο σχολείο της γειτονιάς και την «επιλογή» πανεπιστημίου μέσω των πανελλήνιων εξετάσεων. Η ελεύθερη επιλογή συνιστά την αυστηρότερη δυνατή αξιολόγηση και πιστοποιεί υψηλότερη ποιότητα εκπαιδευτικών υπηρεσιών που πρέπει να επιβραβεύεται. Αυτή η επιβράβευση μπορεί να γίνει μέσω της καταβολής, από το κράτος, κατά κεφαλήν επιδότησης σε κάθε εκπαιδευτικό ίδρυμα ανάλογα με τον αριθμό των μαθητών/φοιτητών που επιλέγουν να φοιτήσουν σε αυτό. Η επιδότηση αυτή συνιστά μισθολογική επιβράβευση του προσωπικού του ιδρύματος που παρέχει ποιοτικές υπηρεσίες και ενισχύει τον συναγωνισμό τους προς όφελος του πολίτη. Κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου. Ελευθερία ίδρυσης μη κρατικών πανεπιστημίων.

Φώτης Περλικός