Αφού κινδύνευσαν ακόμα και οι ζωές ανθρώπων η πανεπιστημιακή κοινότητα αποφάσισε να αντιδράσει …δυναμικά. Ποια είναι η αντίδραση; Να κλείσει το πανεπιστήμιο.
Θεωρώ το κλείσιμο του Πανεπιστημίου μεγάλο λάθος. Είναι και αναποτελεσματικό και απαράδεκτο.
Το Πανεπιστήμιο δεν πρέπει να κλείνει ποτέ και για κανέναν λόγο. Ιδίως μάλιστα δεν πρέπει να κλείνει για συνδικαλιστικούς λόγους, για λόγους διαμαρτυρίας ή για να εκβιαστεί η ελληνική κοινωνία, το κράτος ή οι φοιτητές.
Τι θα κερδίσουμε αν το κλείσουμε για 1-2 ημέρες «ως ένδειξη διαμαρτυρίας»; Θα το σεβαστούν περισσότερο αυτοί που δεν το σέβονται όταν είναι ανοικτό; Όχι βέβαια. Αδυνατώ να καταλάβω τι ακριβώς θα πετύχουμε. Ποιος θα συγκινηθεί και με ποιον τρόπο θα βοηθήσει;
Αντίθετα ξέρω σε ποιον θα κάνουμε κακό. Στους φοιτητές. Σε όλη αυτή την πικρή ιστορία του εξευτελισμού του δημόσιου πανεπιστημίου πρωταγωνιστεί το ελληνικό κράτος και οι πανεπιστημιακοί. Η συμμετοχή των φοιτητών στην καταβαράθρωσή του είναι αμελητέα – αλλά και αυτή συνδέεται απόλυτα με τα κόμματα που κάποιοι από αυτούς (εξ)υπηρετούν. Οι περισσότεροι φοιτητές (δυστυχώς…) δεν έχουν κανένα ενδιαφέρον για το Πανεπιστήμιο. Ο στόχος τους είναι να πάρουν ένα πτυχίο με οποιονδήποτε τρόπο και να γλυτώσουν από τον εφιάλτη που ονομάζεται ελληνική ανώτατη εκπαίδευση. Λυπάμαι πολύ για τον τρόπο που σκέφτονται αλλά δεν βλέπω κανέναν λόγο να τους τιμωρήσω για κάτι που φταίω εγώ.
Υπάρχει όμως και μια μειονότητα φοιτητών (ευτυχώς όχι και τόσο μικρή) που όχι μόνο αγαπάνε το πανεπιστήμιο αλλά θα κάνουν και ό,τι μπορούν για να το προστατεύσουν. Είναι οι πραγματικοί φοιτητές που βρίσκονται στις αίθουσες ή έξω από αυτές από το πρωί μέχρι το βράδυ, που κάνουν δεκάδες ερωτήσεις μέσα στο μάθημα, που οργανώνουν προβολές και συναυλίες, που μας κρατάνε ώρες στα γραφεία μας προσπαθώντας να αποκομίσουν όσα περισσότερα γίνεται από μια εμπειρία που ξέρουν ότι δεν πρόκειται να ξαναζήσουν ποτέ. Αυτά τα παιδιά θα τιμωρηθούν, αυτά τιμωρούνται πάντα όταν κλείνει το πανεπιστήμιο.
Το κλείσιμο του πανεπιστημίου (για οποιονδήποτε λόγο) είναι μία πράξη που παραβιάζει όχι μία αλλά πολλές ελευθερίες και δικαιώματα. Όταν μάλιστα αυτή γίνεται με τη βία, όπως στις καταλήψεις, είναι πράξη φασιστική. Και στρέφεται πάντα κατά των φοιτητών.
Πώς αντιμετωπίζεις τον φασισμό; Σε μια πραγματική δημοκρατία, σε ένα κράτος δικαίου ένας μόνο τρόπος υπάρχει. Με το δίκαιο.
Το πανεπιστημιακό άσυλο προστατεύει τις ιδέες. Απ’ όπου κι αν προέρχονται. Κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει έναν καθηγητή να διατυπώσεις τις απόψεις του, κανείς δεν μπορεί να εμποδίσει έναν φοιτητή να τις αντικρούσει και να του ασκήσει κριτική χωρίς να φοβάται τις συνέπειες. Στο Πανεπιστήμιο θα πρέπει να μπορεί να μιλήσει ελεύθερα, αν κληθεί, και ο Πλεύρης και ο Κουφοντίνας. Κανείς δεν δικαιούται να τους εμποδίσει. Κανείς δεν δικαιούται να κλείσει το Πανεπιστήμιο.
Το πανεπιστημιακό άσυλο όμως δεν προστατεύει τη βία, δεν προστατεύει τους εγκληματίες, δεν προστατεύει τους τραμπούκους. Αντίθετα το κράτος δικαίου πρέπει να προστατεύει τους φοιτητές, τους καθηγητές και το προσωπικό από το μίσος που έχουν οι φασίστες (όλου του ιδεολογικού φάσματος) προς κάθε έννοια ελευθερίας, αυτονομίας, επιλογής, αγάπης για τη γνώση.
Η σημερινή κατάσταση όχι μόνο δεν προστατεύει το άσυλο των ιδεών αλλά προστατεύει αποκλειστικά το άσυλο της βίας. Ο τρόπος προστασίας του ασύλου των ιδεών είναι ευθύνη της πανεπιστημιακής κοινότητας – και η απάντησή της δεν πρέπει να είναι το κλείσιμο των πανεπιστημίων.
Το πανεπιστήμιο πρέπει να παραμείνει ανοικτό, με κάθε θυσία.