Φέρνουν τα “blogs” τομές στην πολιτική;
Ιούν 5th, 2006 | Γιάννης Λάριος| Κατηγορία: Πολιτική, Τεχνολογία |
Email This Post
|
Print This Post
|
Του Γιάννη Λάριου
Το Δεκέμβριο του 2002 ο πολιτικός Trent Lott παραιτείται από ηγετική θέση της Γερουσίας των ΗΠΑ, εξαιτίας προσβλητικών απόψεων που εξέφρασε σε εκδήλωση λίγες ημέρες πριν. Το σκάνδαλο έφεραν στην επιφάνεια πολίτες που συμμετείχαν σε ιστολόγια (blogs). Τα παραδοσιακά ΜΜΕ δεν αντιλήφθηκαν το γεγονός.
Το 2004 αναρτώνται σε ιστολόγιο οι πρώτες φωτογραφίες νεκρών Αμερικανών στρατιωτών που επέστρεψαν από το Ιράκ. Οι φωτογραφίες έγιναν την επομένη, θέμα στα πρωτοσέλιδα όλου του κόσμου.
To CBS ζήτησε συγγνώμη για ψευδές ρεπορτάζ της εκπομπής «60 λεπτά», που αναφερόταν στη θητεία του Αμερικανού προέδρου. Tα έγγραφα που αποκάλυψαν τα ψεύδη, αναρτήθηκαν σε ιστολόγιο λίγα μόλις λεπτά μετά την εκπομπή.
Δύο ημέρες μετά το τσουνάμι βρήκα τα πιο τρομακτικά και χωρίς περικοπές βίντεο της τραγωδίας, σε ιστολόγιο κάποιου Άγγλου τουρίστα. Οι ίδιες εικόνες έγιναν θέμα στα ελληνικά κανάλια, τουλάχιστον ένα μήνα μετά.
O Νικολά Σαρκοζύ θέτει χωρίς φόβο τις απόψεις του σε διάλογο και αναμεταδίδει τις τηλεοπτικές συζητήσεις του, στο προσωπικό του ιστολόγιο.
Το 2006 στη Γερμανία, πολιτική καμπάνια με κεντρικό σύνθημα «εσύ είσαι η Γερμανία» αποσύρθηκε μετ’απολογίας, δημιουργώντας τεράστιο πολιτικό θέμα. Αιτία, οι Γερμανοί bloggers που ανακάλυψαν τις ομοιότητες με παρόμοιο σύνθημα του Χίτλερ, αναρτώντας ως απόδειξη φωτογραφίες από συνέδριο των Ναζί του 1935.
Τα ιστολόγια φέρνουν ήδη τις πρώτες ανατροπές στην πολιτική. Από που όμως αντλούν τη δύναμή τους;
Τα ιστολόγια αποτελούν «ηλεκτρονικά ημερολόγια» καταγραφής απόψεων, ιδεών, κουτσομπολιού ή ο,τιδήποτε άλλο επιθυμήσει ο καθένας, που αναρτώνται στο Internet. Οποιοσδήποτε μπορεί να δημιουργήσει δωρεάν και σε λιγότερο από δέκα λεπτά το προσωπικό του ιστολόγιο. Η δύναμή τους όμως δεν βασίζεται τόσο στο περιεχόμενο, το οποίο συχνά ελέγχεται ως προς την αντικειμενικότητα. Ούτε βεβαίως εντοπίζεται στο μεγάλο πλήθος του αναγνωστικού τους κοινού. Ένα ιστολόγιο μπορεί να διαβάζεται από μερικές χιλιάδες ανθρώπους, ή … και από μόνο 2-3 φίλους και συγγενείς!
Το πρώτο συστατικό της δύναμης των ιστολογίων είναι η ελευθερία του λόγου, που απελευθερώνει την ατομική έκφραση και επιτρέπει την κριτική σκέψη. Καθένας μπορεί να σχολιάσει ό,τι του κεντρίζει το ενδιαφέρον. Παράλληλα όμως, οποιοσδήποτε αναγνώστης έχει τη δυνατότητα να συμπληρώσει την αρχική άποψη του συγγραφέα με δικά του σχόλια, να επικρίνει, να διαφωνήσει και να προσθέσει σημεία, χωρίς περιορισμούς. Άρα η διαφορά από τα μονόδρομα μέσα, όπως οι εφημερίδες και πολύ περισσότερο η τηλεόραση, είναι θεμελιώδης.
Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά ΜΜΕ, ο κάθε πολίτης απελευθερώνει τη δύναμη της διαφορετικότητάς του και μετατρέπεται από παθητικό δέκτη σε διαμορφωτή της είδησης και της άποψης.
Αυτό είναι η πρώτη σημαντική τομή που φέρνουν τα ιστολόγια στην πολιτική. Μέσα από τα ιστολόγια, ο πολίτης καταργεί πρακτικές του τύπου «διάβαζε-διέδιδε άκριτα την κεντρική κομματική γραμμή». Η πολιτική είδηση που μεταδίδεται από τα ΜΜΕ δεν αποτελεί την μόνη αλήθεια. Τα πάντα τίθενται σε αμφισβήτηση και ο απελευθερωμένος πολίτης έχει τη δυνατότητα να δώσει τη δική του απεγκλωβισμένη οπτική, στο δικό του μικρό ή μεγάλο κοινό. Και βεβαίως να μετρήσει τους λίγους ή πολλούς υποστηρικτές της άποψής του. Αυτό όμως που αναδεικνύεται ως σημαντικότερο, είναι η διαφορετικότητα, η ιδιαίτερη αξία και η δύναμη της άποψης του κάθε ξεχωριστού ατόμου σε πείσμα όσων επιμένουν να τον αντιμετωπίζουν ως «μάζα», να τον τοποθετούν σε αγέλες ή σε «κοινωνικές ομάδες» του μέσου όρου.
Το δεύτερο συστατικό της δύναμης των ιστολογίων είναι η δυνατότητα να διασυνδέονται μεταξύ τους. Κάθε άποψη που εκφέρεται, κάθε αντίλογος ή στοιχείο που παρατίθεται, συνοδεύεται από συνδέσμους προς την πηγή των δεδομένων ή προς την αρχική θέση. Αυτή η δομή επιτρέπει τόσο τη γρήγορη επαλήθευση ισχυρισμών, όσο και τη δημιουργία ενός εξαιρετικά σύνθετου αλλά και αποτελεσματικού ιστού απόψεων. Το χαρακτηριστικό της διασύνδεσης, επηρεάζει όλο και περισσότερο τις έγκριτες εφημερίδες ιδιαίτερα στις ΗΠΑ και την Ευρώπη, που πολύ τακτικά πλέον κάνουν αναφορές σε ειδήσεις ή σχόλια που αλιεύονται στα ιστολόγια.
Το στοιχείο της διασύνδεσης αποτελεί τη δεύτερη σημαντική τομή που φέρνουν τα ιστολόγια στην πολιτική. Οι πολιτικές απόψεις δεν ακολουθούν μια αυστηρή ιεραρχία επεξεργασίας. Μέσα από τη διαφωνία, τη συμπλήρωση και κυρίως τη μετακίνηση από ιστολόγιο σε ιστολόγιο αξιοποιώντας τους ηλεκτρονικούς συνδέσμους, οι απόψεις αλλά και οι ειδήσεις εκτίθενται ευρέως, σχολιάζονται, απορρίπτονται και ωριμάζουν πολύ πιο γρήγορα συγκριτικά με τις παραδοσιακές κομματικές δομές ή τα ΜΜΕ.
Ήδη, στα ελληνικά ιστολόγια συναντά κανείς τις πιο ώριμες πολιτικές συζητήσεις για καθημερινά ζητήματα, με πολύ υψηλή και δημιουργική συμμετοχή. Από τις πιο ολοκληρωμένες και καλά δομημένες φιλελεύθερες απόψεις στο ιστολόγιο e-rooster, μέχρι απόψεις και αντίλογο για θέματα του κοινωνικού κράτους στο ιστολόγιο του Μίμη Ανδρουλάκη, συγκροτημένες προτάσεις για τη συνταγματική αναθεώρηση, αλλά και τα ιστολόγια πολλών ανώνυμων και επώνυμων ελλήνων bloggers.
Συγκρινόμενα με άλλες μορφές συμμετοχής στα κοινά, όπως κόμματα, μη-κυβερνητικές οργανώσεις κλπ. τα ιστολόγια στην Ελλάδα έχουν μέχρι στιγμής μικρή επιρροή. Ωστόσο, ο ρυθμός εξέλιξής τους ακολουθεί τη διεθνή τάση. Στις ΗΠΑ το 1999 ο αριθμός των blogs ήταν σχεδόν πενήντα, το 2003 υπολογίζονταν σε 3 εκατομμύρια και σήμερα ξεπερνούν τα 15 εκατομμύρια! Στην Ελλάδα, εκτιμάται ότι μόλις το 1% των ελλήνων χρηστών Internet διατηρούν δικό τους ιστολόγιο. Οι αναγνώστες τους όμως αγγίζουν ήδη τις μερικές χιλιάδες και αυξάνονται με υψηλούς ρυθμούς καθημερινά…
Σε κάθε περίπτωση, τα ελληνικά ιστολόγια φέρουν αυτή τη στιγμή εξαιρετικά τεκμηριωμένες απόψεις, σχολιάζουν με μεγάλη συμμετοχή και ωριμότητα τα καθημερινά δρώμενα και μεταφέρουν στην ελληνική πολιτική σκηνή ένα διαφορετικό, απελευθερωμένο τρόπο σκέψης βασισμένο στη δύναμη της «μαχόμενης ατομικότητας».
Αν τα συμβατικά μέσα μαζικής ενημέρωσης δεν μπορούν να απευθυνθούν στις ουσιαστικές ανησυχίες των πολιτών και περιορίζονται στα επιδερμικά και στα πρόσκαιρα, τα ελληνικά ιστολόγια προσφέρουν ήδη πολλούς λόγους για να θεωρήσει κανείς ότι «είμαστε ακόμα ζωντανοί…».
Οι τομές στην ελληνική πολιτική σκηνή μόλις άρχισαν…
——————————————————————-
δημοσιεύθηκε στον Economist/Καθημερινή στις 27.05.2006
MAKAPI…
Χώροι διαλόγου είναι και τα forum. Εκεί μάλιστα ο οποιοσδήποτε μπορεί να αρχίσει ένα νήμα συζητήσεως, πράγμα που δεν συμβαίνει στα blog. Διερωτώμαι ποια μορφή διαλόγου να είναι άρα γε καλύτερη. Εκεί όπου υπάρχει διαχωριστική γραμμή ομιλητού και ακροατηρίου ή όταν όλοι είναι ταυτοχρόνως ομιλητές και ακροατές. Η θέση του ομιλητού δίνει στον ομιλητή κάποια εξουσία. Μήπως αυτή η εξουσία μειώνει την αποτελεσματικότητα του διαλόγου ;
Το πιο σημαντικό για μένα γεγονός είναι ότι ο κάθε άνθρωπος διαμορφώνει την ψυχαγωγία και την ενημέρωση και δε γίνεται παθητικός ακροατής/τηλεθεατής. Αν κάτσω να δω ειδήσεις στην τηλεόραση μπορεί να μου τα πρήξουν με τον Παλαιοκώστα ενώ εγώ θα ήθελα να ακούσω περισσότερα π.χ. για τις δολοφονίες αμάχων στο Ιράκ. Αντίστοιχα κάποιος τρίτος μπορεί να ενδιαφέρεται περισσότερο να ακούσει για Eurovision.
Για τη δε αντικειμενικότητα , ε συγγνώμη αλλά όταν νόμος είναι το δίκιο του Λαμπράκη δε νομίζω τόσο τα ιδιωτικά όσο και τα κρατικά ΜΜΕ να θεωρούνται πολύ αντικειμενικά.
Η μεγαλύτερη διαφορά ανάμεσα στους bloggers και τους επαγγελματίες των ΜΜΕ, είναι η ανάληψη ευθυνών. Εγώ αν θέλω σχολιάζω το Λαμπράκη ,έτσι κι αλλιώς ανώνυμος είμαι , δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς ,αν ξενερώσω κλείνω και το blog και άντε γεια. Ένας δημοσιογράφος αντιθέτως ξέρει ότι αν συγκρουστεί με τον εργοδότη του θα απολυθεί για αυτό και θα κάνει την πάπια.
Σε τελική ανάλυση, τα ιστολόγια είναι ακόμη ένας τρόπος (όπως και file sharing) ώστε ο ανώνυμος τηλεθεατής/καταναλωτής να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής και να επιφέρει αλλαγές. Και αυτή την εξουσία δεν μπορεί κανείς να την αφαιρέσει από τους πολίτες.
keep on blogging in the free world…..
Διαφωνώ με τον Γ.Ι.Γ. Τα blog μπορούν να διαμορφώνουν ένα forum χωρίς administrator. Ο καθένας με το blog του γίνεται διαχειριστής της συζήτησης που θέτει. Και σε όποιον δεν αρέσουν οι όροι της μπορεί να ξεκινήσει συζήτηση στο δικό του blog. Τα blog προσφέρουν πολύ μεγαλύτερη ελευθερία στη άποψη από τα forum.
Να διευκρινίσω ότι δεν θεωρώ τα forum πιο ελεύθερα ή λιγώτερο ελεύθερα από τα blog. Δεν έχω καταλήξει σε συμπέρασμα. Πάντως, οι λίγες εμπειρίες μου από θέση ομιλητού με έχουν προβληματίσει. Έχει κανείς μιαν εξουσία κάπως ανεξέλεγκτη και αυθαίρετη απλώς και μόνον γιατί είναι ένας και οι ακροατές περισσότεροι. Πολλές φορές έχω σκεφθεί ότι κάπως έτσι «την ψωνίζουν» οι πολιτικοί, οι δημοσιογράφοι και οι ηθοποιοί.
Το μόνο αναμφισβήτητο πρόβλημα των blog ως έχουν είναι η αμφιβολία που οι επισκέπτες τους μπορεί να έχουν σχετικά με τα διαπιστευτήρια και τις κρυφές ή φανερές φιλοδοξίες του συγγραφέα τους. Φυσικά αυτή η εγγενής αδυναμία εν μέρει αντιμετωπίζεται απ’τον πλουραλισμό των γνωμών που κάποιος ενδιαφερόμενος μπορεί να βρει στο διαδίκτυο.
Όσο πιο πολλοί συμφωνούν και επιχειρηματολογούν υπέρ μιας γνώμης, τόσο πιο πολύ ανεβαίνει η πιθανότητα αυτή η θέση να στέκει.
Πάντως η evidence-based σοβαρή συζήτηση δεν είναι μοναδικό χαρακτηριστικό των blog. Οποιαδήποτε επιστημονική πραγματεία που σέβεται τον εαυτό της οφείλει να παραπέμπει σε προηγούμενες τεκμηριωμένες και αναγνωρισμένες πηγές.
Ειναι η Αρχη της Αμεσης Δημοκρατιας!!!
Και βεβαια φερνουν…τομες σε πραγματικο χρονο…
Ελπιζω μονο να ζησω και την μετεξελιξη τους σε Αμεσες Ψηφοφοριες για Κοινα θεματα…(νομους)
Οι πιο γνωστοι bloggers στο μελλον θα παρουν την θεση των Βουλευτων χωρις την εξουσια τους…
Υ.Γ Συγνωμη που το χαλαω…ποιος γελοιος ειναι ο Γ.Λαριος?
Αγαπητέ Astrojoggi,
Δυστυχώς μετά την ολοκλήρωση της άποψής σου, δυσκολεύτηκα να καταλάβω το τελευταίο σχόλιο περί “γελοιότητας” αναφερόμενος σε εμένα!
Βεβαίως δεν έχω διάθεσή να αναλωθώ σε αντιπαραθέσεις! Δεν έχει νομίζω πρακτικό νόημα να επισημάνω πως ο καθένας κρίνεται από τις απόψεις του και τον τρόπο που τις εκφέρει.
Με φιλικούς χαιρετισμούς,
Για επίδραση στο πολιτικό σκηνικό και εφαρμογή Αμεσης Δημοκρατίας, δεν είμαι αισιόδοξος, γιατί το μέσο (blog) ζήτημα αν αφορά το 3% της ελληνικής κοινωνίας.
Ως ενημέρωση, προσωπικά πιστεύω ότι η καλύτερη ΕΞΕΙΔΙΚΕΥΜΕΝΗ ενημέρωση (π.χ. για τα οικονομικά / χρηματιστηριακά θέματα που γνωρίζω και μ’ενδιαφέρουν προσωπικά) προέρχεται απο το Ιντερνετ και τα blogs.
Για μένα, ο λόγος είναι προφανής: τα ΜΜΕ στα πλαίσια της παραγωγής “ύλης” για να γεμίσουν στήλες/χρόνο, παράγουν κατά 90% “θόρυβο” (άσχετες, αδιάφορες, λαθος “πληροφορίες”).
TO ΑΦΕΝΤΙΚΟ ΚΑΙ Ο ΥΠΗΡΕΤΗΣ
Ένας πλούσιος είχε στη δούλεψή του έναν υπηρέτη.
Αυτός του γυάλιζέ τα παπούτσια, αυτός του
έφτιαχνε το φαγητό, τον έπλενε, του ετοίμαζε τις
διασκεδάσεις του.
0 ίδιος ο υπηρέτης ζούσε σε μιαν αχυρένια
παράγκα, σε μια γωνιά του κήπου του πλούσιου
αφεντικού. Δούλευε από ΤΟ πρωί μέχρι το βράδυ και
ζούσε μια μίζερη, μιαν άθλια ζωή.
Και δεχόταν αδιαμαρτύρητα κάθε ιδιοτροπία ή
κακομεταχείριση από το αφεντικό του.
Μόνο σε ένα πράγμα ήταν απαιτητικός, πράγμα που
φαίνεται παράξενο για υπηρέτη, όμως έτσι ήταν.
Και μάλιστα η απαίτηση αυτή ήταν
αδιαπραγμάτευτη για τον υπηρέτη.
Αλλά περίεργο είναι και πως TO αφεντικό σεβόταν
απόλυτα τήν ιδιοτροπία του υπηρέτη του.
Η ιδιοτροπία αυτή ήταν η εξής: ό υπηρέτης ήθελε
πάνω στους τοίχους της καλύβας να βλέπει λέξεις η
φράσεις που να του αρέσουν. Οι φράσεις αυτές
μπορούσαν να είναι είτε γραμμένες κατευθείαν πάνω
στους τοίχους, είτε γραμμένες σε χαρτιά που
κρέμονταν από αυτούς.
Ποιες ακριβώς ήταν αυτές οι λέξεις δεν το ήξερε το
αφεντικό, όμως καλά καλά δεν το ήξερε ούτε και ο
ίδιος ο υπηρέτης. Μπορούσε δηλαδή αυτός να είναι
ικανοποιημένος από τις επιγραφές του δωματίου
του για λίγους μήνες ή για μερικά χρόνια και ξαφνικά
περισσότερες ή λιγότερες από τις λέξεις αυτές να
αρχίσουν να μη τον ικανοποιούν πια.
Αυτή η έλλειψη ικανοποίησης δε δηλωνόταν από τον
υπηρέτη στον κύριό του, παρά εκδηλωνόταν με
ανεπαίσθητες αλλαγές στην συμπεριφορά του προς
τον κύριό του.
Ας πούμε άφηνε αυτός αγυάλιστη την εσωτερική
πλευρά ενός παπουτσιού του κυρίου του, ή όταν
έστρωνε το κρεβάτι του άφηνε ακάλυπτη μια μικρή
επιφάνεια κάποιας γωνίας.
Άλλες φορές, υποχωρώντας από το δωμάτιο μετά
από την ακρόαση πού είχε από το αφεντικό, η
υπόκλισή του δεν ήτανε ακριβώς εδαφιαία, αλλά
άφηνε μια μικρή απόσταση μεταξύ κεφαλιού και
πατώματος.
To αφεντικό από τη μεριά του έπρεπε να
παρατηρήσει τις μικροαλλαγές αυτές και να
σπεύσει να διορθώσει τις επιγραφές.
Και πραγματικά το αφεντικό παρατηρούσε αμέσως
τις αλλαγές στη συμπεριφορά του υπηρέτη απέναντί
του.
Και δε θα νιαζόνταν και πολύ το αφεντικό αν δεν είχε
γυαλισμένη κάποια πλευρά του παπουτσιού του ή
μια ακρούλα του κρεβατιού του ήταν
άστρωτη, όμως ήξερε καλά πως αυτή η συμπεριφορά
ήταν η αρχή μιας σειράς διαταραχών στις σχέσεις
του με τον υπηρέτη, τέτοιας που, αν δεν έπαιρνε μέτρα
να την ανακόψει έγκαιρα, αυτή θα είχε σαν κατάληξη τη φυγή
του υπηρέτη από το σπίτι και την εγκατάστασή του
στην καλύβα του κήπου του γείτονα. Και αυτό με τη
σειρά του εσήμαινε πως οι υπηρεσίες θα παρέχονταν
τώρα στο γείτονα, που μάλιστα περίμενε πως και πως
να συμβεί κάτι τέτοιο, επειδή ο υπηρέτης ήτανε ο μόνος στην περιοχή.
Γι αυτό και το αφεντικό, μόλις αντιλαμβανόταν την αλλαγή αυτή, έσπευδε αμέσως να βρει λέξεις άλλες, που
αντικαθιστώντας κάπoιες από εκείνες που μέχρι τώρα κρεμονταν στον τοίχο, θα επανέφεραν στο δρόμο της μέχρις εξαντλήσεως προσφοράς των υπηρεσιών του τον υπηρέτη του. Ήταν μια λεπτή υπόθεση αυτή και απαιτούσε διαρκή προσοχή από το αφεντικό η διάγνωση μιας τέτοιας συμπεριφοράς. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι η τέτοια παρατηρητικότητα του αφεντικού ήταν το μόνο προσόν που του έδινε τη δυνατότητα να διατηρεί τον υπηρέτη στη δούλεψή του, μιας και απ’ αυτην εξαρτιόταν η συνέχιση της συνεργασίας εκείνου με αυτόν,
Και το αφεντικό εργαζόταν με πάθος πραγματικό
όταν επρόκειτο να αλλάξει τις λέξεις στον τοίχο της
καλύβας.
Στην πραγματικότητα ήταν η μόνη φορά στη ζωή
του που το αφεντικό εργαζόταν, αν μπορεί κανείς να
ονομάσει εργασία το ψάξιμο για λέξεις.
Και τότε είναι που δούλευαν και οι φίλοι του
αφεντικού, εκείνοι που μαζί του έτρωγαν τα φαγητά
που ο υπηρέτης παρασκεύαζε και ωφελούνταν από
τις υπηρεσίες που τους προσέφερε.
Κλείνονταν τότε όλοι αυτοί μέσα σε αίθουσες ειδικά
διασκευασμένες για το σκοπό αυτό. Και καθένας
πρότεινε και μια ή δυο διαφορετικές λέξεις ή
φράσεις.
Και ήσαν όλοι πολύ προσεκτικοί και έδειχναν μεγάλο
ενδιαφέρον στη δουλειά τους, επειδή ήξεραν πως
από αυτήν εξαρτιόταν όλη τους η καλοπέραση,αλλά
μερικές φορές και η ίδια τόυς η ζώή. Γιατί ο
υπηρέτης, αν το πράγμα έφτανε ως τη φυγή του από
το σπίτι όπου μέχρι τότε υπηρετούσε, τότε,πάνω στη
φούρια του για αλλαγή αφεντικού, μπορούσε και να σκοτώσει το παλιό αφεντικό ή κάποιον από το συνάφι του.
Αλλά και αυτό να μη συνέβαινε, το αφεντικό και οι φιλοι του δεν μπορούοαν να παραδεχτούν ότι θα έχαναν έναν τόσο αφοσιωμένον υπηρέτη μόνο και μόνο επειδή στάθηκαν ανίκανοι να βρουν μερικές λέξεις, αφού αυτό ήταν όλο κι όλο που ο υπηρέτης ήθελε για να μη φύγει και ποτέ δε διαμαρτύρονταν για την αμοιβή του ή για τις υπερβολικά κουραστικές υπηρεσίες που προσέφερε. Και μέσα στην αίθουσα διασκέψεων ακούγονταν διάφορες κατά καιρούς λέξεις και φράσεις, όπως “αλλαγή”, “μιάσματα”, “αποστασία”, “σκληρός πυρήνας Ευρώπης”, “ανάπτυξις”, “συμμετοχική δημοκρατία”, “σεμνά και ταπεινά”, “πάταξις της διαφθοράς” και ό,τι μπορούσε TO μυαλό του αφεντικού να υποθέσει πως θα ικανοποιούσε τον υπηρέτη του και θα έφερνε τις σχέσεις του με αυτόν στην προηγούμενη κατάσταση. Και τις περισσότερες φορές κάτι έβρισκε το αφεντικό που να ικανοποιεί το ιδιότροπο αυτό γούστο του υπηρέτη του,
Γιατί στό βάθος ο υπηρέτης δεν ήθελε να αλλάζει αφεντικό, μόνο ήθελε να ικανοποιεί κάποια μέσα του φωνή που του έλεγε πως είναι μια ζηλευτή ιδιαιτερότητα γι αυτόν να είναι ο μόνος υπηρέτης μέσα στο σύνολο των επί γης υπηρετών, που δουλεύει αδιαμαρτύρητα και χωρίς απαιτήσεις για βελτίωση των συνθηκών της εργασίας του και της ζωής του.
(Κάθε μη ομοιότητα με γνωστά πρόσωπα και πράγματα είναι συμπτωματική)
Γιώργης Χολιαστός