Κάποια μέρα αν βλέποντας ξανά όλα αυτά που συμβαίνουν τώρα έχεις την εντύπωση ότι παρατηρείς τα γεγονότα μιας ξένης και παράξενης χώρας θα ξέρεις ότι ζεις σε μια καλύτερη Ελλάδα. Αυτή η νέα Ελλάδα θα έχει αποκτήσει αυτό που η Μεταπολίτευση έχει σκοτώσει, και που για δεκαετίες, ανεξαρτήτως καταστάσεων στην νεότερη ιστορία μας ποτέ δεν είχαμε χάσει, την ελπίδα.

Μπορεί να είσαι υπερήφανος για Θερμοπύλες, για την προσφάτως καταληφθείσα Ακρόπολη, για το Όχι του 40, αλλά για την Ελλάδα του σήμερα, ντροπή, οργή, αγανάκτηση. Ήρθε ο καιρός να πούμε την μεγάλη αλήθεια που χρόνια τώρα αποφεύγουμε γιατί δεν έχουμε το θάρρος που θα απαιτούσε μια εθνική αυτογνωσία, η Μεταπολίτευση απέτυχε. Μια περίοδος της ελληνικής ιστορίας που χαρακτηρίζεται από την έλλειψη πάτου – κάθε χρόνο που περνάει νομίζουμε ότι είδαμε τα χειρότερα και κάθε χρόνος που έρχεται μας διαψεύδει. Της Μεταπολίτευσης οι αξίες, τα οράματα, τα συνθήματα, τα οικονομικά, οι πολιτικοί και οι πολίτες απέτυχαν.

Χθες με έναν καθόλα βάρβαρο τρόπο 3 συνάνθρωποι μας και ένα αγέννητο μωρό εκτελέσθηκαν στο βωμό της μεταπολιτευτικής παράνοιας. Μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα δούλευαν για να συντηρήσουν τους εαυτούς τους και τις οικογένειες τους προσφέροντας υπηρεσίες στους συμπολίτες τους. Άνηκαν σε αυτή την Ελλάδα που δεν είχε το μέσο η τη διάθεση να βολευτούν κάπου στο δημόσιο. Κέρδιζαν το ψωμί τους δουλεύοντας σκληρά και με το μόχθο τους πλήρωναν για την δικιά τους ζωή και για τη ζωή αυτών του δημοσίου.

Είναι η άλλη Ελλάδα που ποτέ δεν βλέπουμε στις τηλεοράσεις να κλείνει δρόμους και να πυρπολεί. Είναι η Ελλάδα που πολύ συχνά κάτω από άθλιες συνθήκες εργασίας καλείτε χωρίς ουσιαστικό αντάλλαγμα να πληρώνει το κόστος του άπληστου ελληνικού κρατισμού. Είναι η Ελλάδα που πληρώνει τους φόρους της και βλέπει τους απανταχού κρατικοδίαιτους προνομιούχους και επιχειρηματίες να φιγουράρουν το νεοπλουτισμό τους. Είναι η Ελλάδα που με ελαφρώς καμουφλαρισμένη περιφρόνηση σχολιάζεται από τον εθνικό μας πλακατζή κάθε Τρίτη στις 9 ως ανεπαρκώς ταξικά συνειδητοποιημένη και του καναπέ. Η πιο αδικημένη τάξη της Μεταπολίτευσης, οι μισθωτοί του ιδιωτικού τομέα.

Για αυτό και το χθεσινό αιματοκύλισμα εμπεριέχει απίθανα μεγέθη ύβρεως. Θλίβομαι για όλα αυτά που πρόκειται να συμβούν αλλά καταλαβαίνω ότι θα κληθούμε να πληρώσουμε ακριβά για όλα αυτά που κάναμε και δεν κάναμε τα τελευταία 36 χρόνια. Και ας αρχίσει ο κατάλογος από τα χθεσινά όταν κάποιοι από εμάς πέταξαν μολότοφ σε μια τράπεζα, όταν κάποιοι άλλοι από εμάς χλεύαζαν τους υπαλλήλους όταν φώναζαν για βοήθεια, όταν επίσης κάποιοι από εμάς εμπόδιζαν τα πυροσβεστικά να φτάσουν.

Μετά ίσως ο κατάλογος θα πρέπει να επεκταθεί σε όλους αυτούς που απροκάλυπτα και καθημερινά υπερασπίζονται την βία ως πρέπων μέσο επιβολής των δικών τους πολιτικών προτιμήσεων. Όλους αυτούς που τόσο αβίαστα και ανεύθυνα εκστομούν μια από τις πιο χιλιοειπωμένες μπαρούφες της μεταπολίτευσης, “νόμος είναι το δίκιο του εργάτη.” Όχι κύριοι, νόμος είναι αυτό που ψηφίζει το ελληνικό κοινοβούλιο και περνά συνταγματικό έλεγχο. Υπάρχουν νόμοι που μου είναι απεχθείς αλλά δεν έχω το δικαίωμα να τους καταργώ. Το ίδιο ισχύει και για την αριστερά. Σε μια δημοκρατία δεν κυβερνά ο όχλος ούτε και μια κρατικοδίαιτη και αυτόκλητη κάστα “εκφραστών” του εργάτη. Στη δημοκρατία κυβερνά ο νόμος.

Το ότι τα παραπάνω δεν είναι κοινώς αποδεκτά αποδεικνύει πόση λίγη πρόοδο έχουμε κάνει από το 74. Το χειμώνα του 2009 είχα γράψει ότι η ημέρα αποκατάστασης της δημοκρατίας, η 24η Ιουλίου, είναι πράγματι μια ιστορική επέτειος. Το θέμα όμως είναι ότι κάποτε θα πρέπει να έλθει και η 25η Ιουλίου. Είναι καιρός να ξεκολλήσουμε από το 1974. Και τα προβλήματα θέλουν τον εκσυχρονισμό τους. Πριν από 34 χρόνια κάναμε ένα άλμα μπροστά και αφήσαμε δεκαετίες πολιτειακών προβλημάτων στον παρελθόν. Η 24η Ιουλίου ήταν πρόοδος, αλλά της μιας ημέρας πρόοδος.

Πρόσφατα μιλώντας με ένα φίλο που ανήκει στην αριστερά συμφωνήσαμε σε ένα πράγμα, το μεγάλο αριθμό ευκαιριών που η Ελλάδα έχασε από την Μεταπολίτευση και μετά. Αποδείξαμε σαν λαός, αυτό που συχνά λέγεται για τον αραβικό κόσμο, ότι είχαμε ένα απίστευτο ταλέντο στο να μην χάνουμε ευκαιρία να χάνουμε ευκαιρία.

Μήπως με την δημοκρατία αποκτήσαμε ένα σοβαρό πολιτικό προσωπικό; Όχι, απλά αναγάγαμε τον λαϊκισμό σε κυρίαρχο πολιτικό λόγο. Δημιουργήσαμε μήπως μια υπεύθυνη αστική τάξη; Ούτε και αυτό, έχουμε μια ομάδα κρατικοδίαιτων νεόπλουτων χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης και αστικής πολιτικής συνείδησής. Τα προγράμματα της ΕΟΚ/ΕΕ τα χρησιμοποιήσαμε για να καταστρέψουμε την ελληνική γεωργία και τον αλόγιστο δανεισμό για την δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων εξαρτημένων από το κράτος νταντά.

Όλα αυτά με στενοχωρούν μα όλα αυτά μπορούμε να τα φτιάξουμε. Αλλά τώρα, βράδυ Τετάρτης, γράφοντας αυτό το άρθρο, αυτό που πραγματικά με θλίβει και οργίζει αφάνταστα είναι κάτι που δεν μπορούμε να αλλάξουμε. Αυτούς τους τέσσερις που δεν μπορούμε να τους έχουμε εδώ και που σε λίγο στην καθημερινότητα μας θα ξεχάσουμε. Αυτούς που θυσιάστηκαν στο τέλος μιας άθλιας και χρεοκοπημένης μεταπολίτευσης.

Ναπολέων Λιναρδάτος