Αν κάποιος Αμερικανός κοιτάξει τα ποσοστά αποχής που δείχνουν οι δημοσκοπήσεις για τις ερχόμενες ευρωεκλογές πρέπει να σκάσει στα γέλια. Εμείς δεν ήμασταν ο πιο πολιτικοποιημένος λαός του κόσμου, που χλεύαζε τους απολιτίκ «Γιάνκηδες» επειδή δεν ψηφίζουν για την εκλογή Προέδρου; Εμείς δεν κουβαλούσαμε από την εποχή του Περικλέους το δημοκρατικό γονίδιο που μας έστελνε μαζικά στις κάλπες;

Πολλοί θα ισχυριστούν ότι ο ελληνικός λαός δεν νιώθει πως οι ευρωεκλογές τον αφορούν. Αλλά, ποιος είπε ότι οι Αμερικανοί δεν νιώθουν το ίδιο; Εξάλλου οι πολίτες των ΗΠΑ εκλέγουν εκτός από πρόεδρο, βουλευτές, γερουσιαστές, κυβερνήτη, πολιτειακή βουλή, δημάρχους ακόμη και τον κατά τόπο αρχηγό της αστυνομίας, τον περιφερειακό εισαγγελέα κ.ά. Υπολογίσθηκε ότι κάθε τετραετία γίνονται στις ΗΠΑ 513.200 εκλογικές αναμετρήσεις. Και μάλιστα σε εργάσιμες ημέρες…

Η αλήθεια είναι ότι η Ευρωβουλή δείχνει να έχει τόση σχέση με τη ζωή μας, όσο ο φάντης με το ρετσινόλαδο. Αυτό μοιάζει εύλογο, επειδή οι αποφάσεις της αφ’ ενός διυλίζονται (και κάποιες φορές ακυρώνονται) από τα εθνικά πολιτικά όργανα και αφ’ ετέρου επειδή υπάρχει μεγάλη χρονική υστέρηση μεταξύ της απόφασης και της εφαρμογής της. Σίγουρα τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πιο απλά και πιο αποτελεσματικά, αλλά η Ευρωπαϊκή Ενωση είναι ένα πρωτόγνωρο πολιτικό πείραμα που διαρκώς κινείται μεταξύ της ολοκλήρωσης και των εθνικών ευαισθησιών 27 ξέχωρων λαών.

Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το Ευρωκοινοβούλιο είναι για πέταμα, ούτε ότι αποτελεί ένα ακριβό φόρουμ διαλόγου. Οι αποφάσεις του επηρεάζουν -έστω έμμεσα κι έστω ύστερα από πολύ χρόνο- τη ζωή μας κάτι που έχουν καταλάβει οι επιχειρήσεις και γι’ αυτό πλημμύρισαν με λομπίστες τις Βρυξέλλες.

Την προηγούμενη πενταετία το Ευρωκοινοβούλιο συζήτησε και πήρε αποφάσεις για μια σειρά θέματα, που αργά ή γρήγορα θα τα βρούμε μπροστά μας. Αυτά έχουν να κάνουν με το πόσες ώρες θα εργαζόμαστε, μέχρι τι τρώμε, σε τι περιβάλλον ζούμε, μέχρι θέματα ασφάλειας στο Διαδίκτυο και θέματα πνευματικής ιδιοκτησίας που αφορούν το μέλλον των παιδιών μας. Ο χειρότερος τρόπος να αντιμετωπίσουμε αυτά τα προβλήματα είναι να αρνηθούμε την πολιτική απόφαση. Σίγουρα κανένας πολιτικός, κανένα κόμμα, κανένας συνδυασμός δεν θα είναι ικανοποιητικός. Θα απέχουν από το «τέλειο» που ο καθένας έχει στο μυαλό του. Κάποιοι όμως θα είναι καλύτεροι και κάποιοι χειρότεροι. Οταν με βάση το ιδανικό αρνηθούμε την επιλογή επί του πραγματικού θάβουμε το καλύτερο σε όφελος του χειρότερου. Διότι, όπως έγραφε ο δημοσιογράφος Τζορτζ Νέιθαν «οι κακοί πολιτικοί εκλέγονται από καλούς ανθρώπους που δεν πάνε να ψηφίσουν». Ως Αμερικανός, κάτι ήξερε…

Πάσχος Μανδραβέλης

———————————————————

Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 15/5/2009