Από τις κρατικοποιήσεις στην πολυπολιτισμικότητα
Μάι 27th, 2008 | Ναπολέων Λιναρδάτος| Κατηγορία: Ελλάδα, Κόσμος | Email This Post | Print This Post |Στην ταινία του Γούντι Άλεν, Μπανάνας, όταν ο αρχηγός μιας επαναστατικής οργάνωσης σε μια χώρα της Λατινικής Αμερικής κατακτά την εξουσία αμέσως διακηρύσσει τα Σουηδικά ως την επίσημη γλώσσα. Ήταν η διακωμώδηση του σύνηθες φαινομένου όπου κάποιοι εισάγουν ξεπατικοσούρα όλα όσα θεωρούν ξένα και μοδάτα.
Στην Ελλάδα στα μέσα της δεκαετίας ’70 και αρχές ’80 μια εισαγόμενη και μοδάτη ιδέα ήταν η κρατικοποίηση. Είχε δοκιμαστεί και αποτύχει στο εξωτερικό αλλά η πολιτική τάξη της Ελλάδας την έβλεπε ως ένα άλλο σημαντικό βήμα για τον εκσυγχρονισμό της χώρας. Η σχεδόν καθολική αποδοχή, υλοποίησή και αποτυχία της ιδέας της κρατικοποιήσης απέδειξε για άλλη μια φορά ότι τίποτα δεν έχει την ισχύ μιας καταστρεπτικής ιδέας που απλά τυγχάνει να είναι της ώρας. Η ανθρώπινη φύση έχει μια τάση προς το νέο και εύκολο που σε συνδυασμό με την αλαζονεία του τώρα συνθέτει και παράγει τον κύκλο των αποτυχημένων ιδεών. Αν οι κρατικοποιήσεις ήλθαν και παρήλθαν αυτό που μας έμεινε είναι η πολιτική τάξη που τις υλοποίησε – αυτάρεσκη, αγέρωχη και έτοιμη για νέες περιπέτειες. Μπορεί οι Έλληνες πολιτικοί να αναγνωρίζουν τα λάθη τους – σπανίως και σε βάθος χρόνου φυσικά – αλλά αυτό που αδυνατούν να κατανοήσουν είναι οι αιτίες και πηγές των λαθών τους. Τους διακρίνει μια εφηβική αθωότητα και αυθορμητισμός
Τώρα δεν θα βρείτε τίποτα στα προγράμματα των δυο μεγάλων κομμάτων σχετικά με κρατικοποιήσεις. Αν είχατε χρόνο για χάσιμο όμως, εκεί θα βρίσκατε έναν νέο όρο: πολυπολιτισμικότητα. Το πρόγραμμα της Νέας Δημοκρατίας μιλάει «για τη δημιουργική συμμετοχή μας σε μια επί ίσοις όροις πολυπολιτισμικότητα.» Στο πρόγραμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης θα διαβάσετε ότι «το ΠΑΣΟΚ επιδιώκει να αναδειχθεί σε ενεργό παράγοντα μετασχηματισμού της ελληνικής κοινωνίας σε ανοιχτή πολυπολιτισμική κοινότητα».
Περιληπτικά θα λέγαμε ότι η πολυπολιτισμικότητα είναι το δόγμα που επαγγέλλεται ότι πολλές διαφορετικές κουλτούρες μπορούν να συνυπάρξουν ειρηνικά και ισότιμα μέσα σε μία χώρα. Η πολυπολιτισμικότητα δεν αξιώνει μόνο την αποδοχή διαφορετικών πολιτισμικών διαφορών μέσα στην κοινωνία, αλλά και την σταδιακή υποχώρηση της μέχρι τώρα κυρίαρχης εθνικής κουλτούρας σε ενα επίπεδο ισότητας με όλες τις άλλες που συνυπάρχουν μέσα στην συγκεκριμένη χώρα. Η πολυπολιτισμικότητα έχει εφαρμοστεί σε χώρες όπως ο Καναδάς, μεταξύ της αγγλόφωνης πλειοψηφίας και της γαλλόφωνης μειοψηφίας, αλλά η ιδιαιτερότητα της συγκεκριμένης περίπτωσης και συναφών είναι ότι και οι δυο κουλτούρες είναι παράγωγα του δυτικού πολιτισμού. Μοιράζονται τις ίδιες βασικές πολιτικές και πολιτισμικές αξίες. Τι συμβαίνει όμως όταν κουλτούρες με εντελώς διαφορετικές αξιακές βάσεις καλούνται να συνυπάρξουν;
Σύμφωνα με ένα πρόσφατο δημοσίευμα του γερμανικού περιοδικού Spiegel οι βρετανικές αρχές υπολογίζουν το αριθμό το εξαναγκαστικών γάμων στην Βρετανία γύρω στους 3.000. Ο εξαναγκαστικός γάμος μπορεί να είναι παράδοση για τους μουσουλμάνους αλλά είναι κάτι πρωτόγνωρο και ανάρμοστο για τον μέσο Βρετανό του 21ου αιώνα. Στο ίδιο ρεπορτάζ πληροφορούμαστε για εκατοντάδες ανεξιχνίαστες απαγωγές ανηλίκων σε περιοχές με μεγάλους μουσουλμανικούς πληθυσμούς. Αυτό το συγκεκριμένο δημοσίευμα ανήκει σε μια αυξανόμενη κατηγορία ρεπορτάζ όπου καθημερινά καταγράφονται γεγονότα που αναδεικνύουν με πολύ έντονο τρόπο τις προκλήσεις, αντιφάσεις και αποτυχίες του πολυπολιτισμικού δόγματος. Υπάρχουν περιοχές της Βρετανίας όπου οι δάσκαλοι στις τάξεις, για προστατεύσουν την σωματική τους ακεραιότητα, αποφεύγουν την οποιανδήποτε αναφορά στο εβραϊκό ολοκαύτωμα ή τις ομοφυλοφιλικές σχέσεις.
Κάπου κάτι έχει χαθεί και μια αίσθηση δυσφορίας για αυτά που συμβαίνουν και απαισιοδοξίας για αυτά που πρόκειται να ακολουθήσουν καταλαμβάνει ολοένα και μεγαλύτερα τμήματα των δυτικοευρωπαϊκών λαών. Από την μια υπάρχει μια δυναμική και ολοένα αυξανόμενη μειονότητα που όχι μόνο αρνείται το δυτικοευρωπαϊκό τρόπο ζωής αλλά δείχνει και μια διάθεση να επιβάλει τις αξίες στο υπόλοιπο της κοινωνίας. Από την άλλη μια γερασμένη και ηθικά νωθρή πλειοψηφία αδυνατεί να πείσει για την βιωσιμότητα και αναγκαιότητα της πολιτικής και πολιτιστικής της κληρονομιάς.
Στο Άμστερνταμ το πιο δημοφιλές όνομα για νεογέννητα αγόρια είναι Μωχάμεντ. Οι δημογραφικές διαφορές ίσως να μην έπαιζαν σημαντικό ρόλο αν δεν συνεπικουρούνταν από ένα νέο πολιτικό περιβάλλον που έχει διαμορφωθεί στις δυτικές κοινωνίες. Από την μια το δόγμα του πολυπολιτισμού που προπαγανδίζει ότι όλοι οι πολιτισμοί έχουν την ίδια αξία και ηθικό βάρος. Από την άλλη, το αποτέλεσμα τριάντα χρόνων όπου οι διαμορφωτές της κοινής γνώμης στις δυτικές κοινωνίες διατυμπανίζουν την χρεοκοπία των ευρωπαϊκών αξιών. Ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ είπε ότι με το να σκοτώσεις έναν δυτικό πετυχαίνεις δύο πράγματα: να εξουδετερώσεις τον καταπιεστή και καταπιεζόμενο ταυτόχρονα. Είναι μια δήλωση που αντικατροπτίζει τις αρχές πάνω στις οποίες γαλουχήθηκαν γενιές δυτικών διανοουμένων.
Ίσως ο ισλαμιστής που δολοφόνησε τον Ολλανδό σκηνοθέτη, Τέο Βαν Γκογκ, να είχε κάποιες συναφείς σκέψεις με αυτές του Σάρτρ όταν κάρφωνε το μαχαίρι του στο στήθος του θύματος. Το ‘έγκλημα’ του Βαν Γκογκ – απόγονου του μεγάλου ζωγράφου Βίνσεντ Βαν Γκογκ – ήταν να σκηνοθετήσει την ταινία ‘Υποταγή’ για την φιλελεύθερη πολιτικό, Αγιαάν Χίρσι Αλί, από τη Σομαλία, η οποία απέδρασε από έναν καταναγκαστικό γάμο, αποκήρυξε το Ισλάμ και πήρε την Ολλανδική υπηκοότητα.
Πρόσφατα, ο Ολλανδός γκέϊ ουμανιστής Οσκαρ βαν ντεν Μπουγκάαρντ, σχολιάζοντας την ισλαμοποιήση των δυτικών κοινωνιών είπε «Δεν έχω μάθει να μάχομαι για την ελευθερία μου. Έχω μάθει μόνο να την απολαμβάνω.» Είναι καιρός τα δυο μεγάλα ελληνικά κόμματα να παρατήσουν τις διακηρύξεις τους περί πολυπολιτισμικότητας. Εάν θέλουμε να είμαστε μάχιμοι υπερασπιστές των δυτικών μας αξιών και κληρονομιάς θα πρέπει να αποφύγουμε τα μοδάτα λάθη της εποχής.
O Enoch Powell είχε προειδοποιήσει τους Βρεττανούς το 1968. Τώρα τράχουν να μαζέψουν τα σπασμένα (http://news.scotsman.com/world/Citizenship-will-have-to-.3799681.jp)
Όσο για το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ μας ρώτησαν αν θέλαμε η Ελλάδα να μεταβληθεί σε πολυπολιτισμική χώρα? Όφειλαν να μας ρωτήσουν? Είμαι βέβαιος πως αν τεθόταν σε δημοψήφισμα το ΟΧΙ θα ξεπερνούσε το 98%.
Σύμφωνα με έρευνα του καθηγητή πολιτικών επιστημών του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, Ρόμπερτ Πάτναμ:
“όσο μεγαλύτερη είναι είναι η ποικιλομορφία σε μια κοινότητα τόσο μικρότερος είναι ο αριθμός των ατόμων που ψηφίζουν, που προσφέρονται για εθελοντική εργασία, που συνεισφέρουν σε φιλανθρωπικές ενέργειες και που συμμετέχουν σε κοινοτικές δραστηριότητες. Επίσης, η ποικιλομορφία οδηγεί και σε υπονόμευση της εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους γείτονές τους. Ετσι στις γειτονιές που παρουσιάζουν τη μεγαλύτερη ποικιλομορφία, οι γείτονες εμπιστεύονται ο ένας τον άλλο κατά 50% λιγότερο σε σχέση με πιο ομοιογενείς κοινότητες.”
Το άρθρο αγγίζει διάφορα σημαντικά θέματα τα οποία χρειάζονται όμως παραπάνω σκέψη.
Κατ’ εμέ:
1. Η “ποικιλομορφία” βοηθάει, ίσως είναι απαραίτητη προυπόθεση, για τον ουσιαστικό σεβασμό των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Πραγματική “ανοχή” και “ισότητα” δεν υπάρχει σε μονολιθικές κοινωνίες.
2. Η ποικιλομορφία βοηθάει τους ανθρώπους να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους και τις κλίσεις τους. Τον παλιό καλό καιρό, εάν κάποια ήθελε να γίνει, πχ., ηθοποιός, την κλειδώνανε στο σπίτι.
3. Για τον ίδιο λόγο, η ποικιλομορφία βοηθάει την ανάπτυξη μιας οικονομίας.
4. Η ποικιλομορφία κατά κανόνα ανοίγει τα μυαλά, κάτι ιδιαίτερα σημαντικό στην Ελλάδα που, καθότι στην άκρη της Ευρώπης και ταισμένοι κουτόχορτο για περασμένα μεγαλεία συχνά θεωρούμε τον εαυτό μας το κέντρο του κόσμου με αποτέλεσμα ένα αφόρητο επαρχιωτισμό και μια τάση να λέμε και να πιστεύουμε ένα σωρό αηδίες (π.χ. η επιμονή πολλών από έμας σε παρωχειμένες εθνικιστικές ιδέες ή η Ελληνική επιμονή στον σταλινικό κομουνισμό του στυλ “ε Ναι δεν πέτυχε στην Ρωσία και όλος ο υπόλοιπος κόσμος τον έχει απορίψει αλλά τι ξέρουν οι κουτόφραγκοι – εμείς θα τους δείξουμε τον όγδοο δρόμο προς το σοσιαλισμό”).
5. Σε κάποιο βαθμό, όντως η ποικιλομορφία μπορεί να οδηγήσει σε κοινωνικές ανασφάλειες και εν τέλη ρατσιστικές και φοβικές συμπεριφορές όπως είπε και ο Αλιθος παραπάνω. Ωστόσο αυτό είναι λίγο πιο πολύπλοκο από ότι διατείνεται ο Αλιθός και εξαρτάται από το χρονικό διάστημα το οποίο χρειάζονται πολλοί άνθρωποι να αποδεκτούν κοινωνικές αλλαγές και το πόσο συμβατές είναι οι διαφορετικές κουλτούρες που προσπαθούν να συμβιώσουν.
6. Σε κάποιες περιπτώσεις, η ποικιλομορφία είναι πλασματική: εάν οι διαφορετικές κουλτούρες είναι κλειστές προς την άλλη, δεν υπάρχει πραγματική ποικιλομορφία καθότι το κάθε άτομο καταλήγει κλεισμένο στην περιοχή και της συνήθειες της ομάδας στην οποία μεγάλωσε.
Προσωπικά πιστεύω ότι η αποδοχή και η στήριξη της ποικιλομορφίας είναι θετικη για μια κοινωνία: είναι καλό να υπάρχει μια ενεργή και αποδεκτή γκαι “κοινότητα”, μια “κοινότητα” βαρετών μικροαστών, μια κοινότητα αντικομφορμιστών, μια κοινότητα καλιτεχνών και καλιτεχνίζουσων, κτλ. Έτσι ο καθένας από εμάς θα μπορεί να βρεί τον εαυτό του, να έχει φίλους και δραστηριότητες από διαφορετικές “ομάδες” και περιοχές της πόλης. Επίσης είναι θετικό οι μετανάστες ή η κάθε μειονότητα (παλία ή νέα) να αισθάνονται ελευθεροι να είναι ο εαυτός τους και να βρουν την δική τους ευτυχία χωρίς να είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Η Νέα Υόρκη, παρά τα προβλήματα της και τα γκέτο της, είναι ένα καλό παράδειγμα μιας πόλης που σφύζει με ενέργεια και δημιουργηκότητα, όπου όχι μόνο συνυπάρχουν διαφορετικές εθνότητες, φυλές και τρόποι ζωής, αλλά αυτές οι διαφορετικές κοινότητες σε μεγάλο βαθμό επικοινωνούν, αλληλοεπιρεάζονται και οι άνθρωποι μπορούν να διασχίζουν τις “διαχωριστικές γραμμές” με σχετική ελευθερία.
Ωστόσο, την ίδια στιγμή, το κράτος πρέπει να προωθεί τόσο τον διάλογο μεταξύ των διαφορετικών αυτών ομάδων όσο και να αποθαρύνει συμπεριφορές και κουλτούρες οι οποίες δεν συνδιάζονται καλά με τις φιλελευθερες αρχές.
Αυτό ίσως να ακούγεται αντιφατικό σε ορισμένους: καταπίεση στο όνομα του φιλελευθερισμού. Ωστόσο “μονολιθικές”, “consistent” θεωρίες δεν μπορούν να εφαρμοστούν σωστά σε όντα τόσο πολύπλοκα όσο τα ανθρώπινα όντα και οι κοινωνίες τους. Ο κλασικός φιλελευθερισμός δεν διατείνεται καμία μαγική αλήθεια – αντιθέτως α) ζητάει την εφαρμογή της λογικής και β) θέτει κάποιες αρχές και προτιμήσεις (ανθρώπινα δικαιώματα κτλ) οι οποίες δεν είναι δοσμένες από τον θεό αλλά αντίθετα είναι επειδή εμείς νομίζουμε ότι είναι καλύτερα να ζουμε βάση αυτών των αρχών αντί κάποιων άλλων. Ο κλασσικός φιλελευθερισμός δεν αρνείται ότι είναι μια ακόμα ιδεολογία και ως ιδεολογία χρειάζεται να προωθηθεί και να επιβληθεί απέναντι σε άλλες ιδεολογίες.
Στην περίπτωση μας, αυτό οδηγεί σε γκρίζες, μη ξεκάθαρες θεωρητικές θέσεις που δεν έχουν την απλότητα των συνθημάτων υπέρ ή κατά της πολυπολιτισμικότητας κτλ. Το ποια πολιτική πρέπει να ακολουθηθεί είναι μια πρακτική ερώτηση – η ιδεολογία μπορεί μόνο να δώσει τις κατευθύνσεις και τους παραμέτρους. Στην περίπτωση μας, πολλοί μουσουλμάνοι μετανάστες έχουν πολύ παραδοσιακές ιδέες οι οποίες έρχονται σε ανοικτή αντίθεση με τις φιλελευθερες κοινωνίες που θέλουμε (αν οι ιδέες τους δεν είναι και τόσο χειρότερες από απολλών ιεραρχών της ημεδαπής εκκλησίας). Το ερώτημα είναι τι κάνουμε για αυτό το ατυχές γεγονός:
Κατ’ εμέ:
1) Κύρηξη πολέμου με αυτούς τους μετανάστες, δεν είναι καλη ιδέα. Πρώτον γιατι είναι πιθανόν να είναι αντιπαραγωγικό και να τους κάνει πιο φανατικούς. Δεύτερον γιατί θα περιορίσει τα δικά τους δικαιώματα να ζήσουν όπως αυτοί νομίζουν.
2) Απαγόρευση κάθε μετανάστευσης δεν είναι δυνατή γιατί πρώτον θα είναι προβληματική οικονομικά και δεύτερον είναι ανέφικτη πρακτικά. Περιορισμός της μετανάστευσης σε επίπεδα που είναι κοινωνικά και οικονομικά βέλτιστα είναι καλή ιδέα αν και στην περίπτωση της Ελλάδας είναι δύσκολο να εφαρμοστεί, εν μέρη λόγω γεωγραφικής θέσης αλλά και λόγω ανικανότητας του κρατικού μηχανισμού. Σίγουρα προσπάθειες περιορισμού της μετανάστευσης των γειτωνικών κρατών, ιδίως της Αλβανίας, δεν είναι καλή ιδέα γιατί το μόνο που κάνει είναι να δηλητηριάζει τις σχέσεις των δύο λαών.
3) Απαγόρευση της μετανάστευσης από ορισμένα μόνο κράτη ή ορισμένες μόνο θρησκείες είναι επίσης προβληματική καθότι “μυρίζει” ρατσισμό. Ωστόσο ιδίως στην περίπτωση της Ελλάδας, δεν είναι κακή ιδέα να τεθούν κάποια όρια στην μετανάστευση από κάθε περιοχή, όπως γίνεται στην Αμερική, αν και το εάν αυτά μπορούν να εφαρμοστούν στην πράξη είναι αμφίβολο.
4) Το κράτος δεν πρέπει να κατεδαφίσει την Ελληνική εθνική ταυτότητα, η οποία είναι χρήσιμη για την εύρυθμη λειτουργία της δημοκρατίας και του κράτους – έθνους τα οποία ακόμα αποτελούν την βάση σχεδόν κάθε σημερινού κράτους. Αντίθετα πρέπει να προσπαθεί να διευρύνει την ελληνική ταυτότητα έτσι ώστε να συμπεριλάβει ή να ενισχίσει τις φιλελευθερες αξίες και όχι φοβικά σύνδρομα και συνθήματα τα οποία εν τέλει περιθωριοποιούν την Ελλάδα.
Το παραπάνω άρθρο αγγίζει σε πραγματικά προβλήματα και πρακτικά ερωτήματα. Και πιστεύω ότι σε μεγάλο βαθμό οι διαφωνίες μας είναι σε semantics (θέματα ορισμού και ερμηνείας), όχι ουσίας. Ωστόσο θα διαφωνίσω για το ότι το προβλημα είναι ότι οι Ελληνες και ιδίως οι Έλληνες πολιτικοί αντιγράφουν την Ευρώπη – αντίθετα πιστεύω ότι η Ελλάδα ΔΕΝ αντιγράφει την Ευρώπη αρκετά. Ένα από τα χιλιάδες παραδείγματα είναι η κατάσταση των πανεπιστημίων στην Ελλάδα – δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να ξανανακαλύψουμε την πυρίτιδα στην Ελλάδα, είμαστε μια μικρή Ευρωπαική χώρα, ας πάρουμε το Γαλλικό, το Σουηδικό, ακόμα και το Ιταλικό σύστημα και ας το αντιγράψουμε. Αντιθέτως, εδώ έχουμε τους αναρχοαυτόνομους (και μαζί και τους καθηγητές!!!) να προσπαθούν να βρουν την Ελληνική πατέντα όπου πανεπιστήμιο σημαίνει οχλοκρατία και μπάχαλο.
Δεν είναι ανάγκη να προσφεύγουμε στη Νέα Υόρκη σαν παράδειγμα πολυπολιτισμικότητας. Όποιος θέλει να γνωρίσει την πολυπολιτισμικότητα από πρώτο χέρι δεν έχει παρά να κάνει μια βόλτα σε μία από τις πολλές πολυπολιτισμικές αθηναϊκές πλατείες. Ξέρω, δεν έχετε όρεξη να πιάσετε κουβέντα με Γεωργιανούς μαφιόζους, αλλά η πολυπολιτισμική εμπειρία θα είναι γνήσια.
Μα ακριβώς γι αυτό καλό θα σου κάνει να πας στην Νέα Υόρκη ή το Λονδίνο – για να δεις και παραδείγματα όπου η πολυπολιτισμικότητα δεν περιορίζεται σε τουρίστες ή σε “μαφιόζους” αλλά περιλαμβάνει πραγματική και σε αρκετό βαθμό ισότιμη συμβίωση διαφορετικών φυλών και πολιτισμών (και εστιατορίων!).
5 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ
Remember, remember, the 5th of November
The Gunpowder Treason and plot;
I know of no reason why Gunpowder Treason
Should ever be forgot.
ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ…
Μπορεί να έχουν περάσει 403 χρόνια από την αντίδραση του Guy Fawkes ενάντια στην τυραννική βασιλεία του Ιακώβου Α’ και στα σκληρά μέτρα του προτεστάντη βασιλιά απέναντι στους Καθολικούς· η βασιλεία πέρασε, το «δημοκρατικό» πολίτευμα της χώρας μας, ωστόσο, συνεχίζει να τυραννάει τους πολίτες. Η απάντηση μας σε όσους πιστεύουν πως το επαναστατικό πνεύμα έχει σβήσει βρίσκεται στις πράξεις μας.
Ακολουθούν προκηρύξεις μας και ρεπορτάζ από τον τύπο:
http://rapidshare.com/files/119020124/5__951____925___959___941___956___946___961___951_.zip.html
http://files.filefront.com/5951+925959941956946961951zip/;10429782;/fileinfo.html
http://thepiratebay.org/tor/4213927
Μια φορά το σίγουρο είναι ότι οι συντηρητικοί θα κληρονομήσουν τον κόσμο (και την Ελλάδα):
http://www.newamerica.net/publications/articles/2006/the_return_of_patriarchy
Τώρα αν θα είναι Έλληνες συντηρητικοί ή μουσουλμάνοι μένει να το δούμε…
Η αξιοποίηση των θετικών πολιτιστικών επιτευγμάτων ή της γαστρονομίας άλλων εθνών δεν σημαίνει βέβαια πως πρέπει να δεχτούμε και εκατομμύρια αλλοεθνείς και αλλόφυλους μετανάστες στις δυτικές κοινωνίες. Η μεταβίβαση γνώσης και πολιτισμού δεν σημαίνει πως πρέπει να γίνει και μεταβίβαση του πληθυσμιακού περισεύματος των τριτοκοσμικών χωρών στις αναπτυγμένες χώρες. Ο Δυτικός πολιτισμός έχει επηρεάσει σε τεράστιο βαθμό όλη την ανθρωπότητα χωρίς μαζική μετανάστευση Ευρωπαίων σε όλες τις γωνιές του κόσμου. Γιατί λοιπόν να δεχτούμε πως τα αγαθά των άλλων πολιτισμών πρέπει να συνοδευτούν και από μαζική μετανάστευση στις χώρες μας;
Μου φαίνεται πως υπάρχουν πολλά, αλληλένδετα αλλά διακρίτα ερωτήματα στο ευρύτερο αυτό θέμα:
α) Εαν είμαστε υπέρ ή κατά της μετανάστευσης – μια μεγάλη συζήτηση με ενδιαφέροντες πολιτιστικές, οικονομικές και ανθρωπιστικές προεκτάσεις.
β) Εάν είμαστε κατά της μετανάστευσης ή θέλουμε περιορισμούς, πως τους εφαρμόζουμε και επιβάλλουμε στην πράξη.
γ) Τέλος, στο βαθμό που υπάρχουν θεμιτοί ή “αθέμιτοι” μετανάστες στην χώρα μας, πως τους αντιμετωπίζουμε, πόσο επιτρέπουμε στην δική μας πολιτιστική ταυτότητα να αφομιώσει μερικά από τα δικά τους χαρακτηριστικά και πόσο (και πως) θέλουμε να επιβάλλουμε στην δική τους πολιτιστική ταυτότητα τα δικά μας.
Το άρθρο παραπάνω εξέφρασε περισσότερο προβληματισμούς για το τρίτο ερώτημα ενώ ο Συντηρητικός στο παραπάνω σχόλιο του εστίασε περισσότερο στο πρώτο ερώτημα.
Η λύση είναι απλή: Εθελουσία έξοδος για τους μετανάστες.
Άλκη επιμένεις να χρησιμοποιείς ένα άσχετο παράδειγμα για τέτοιες περιπτώσεις: Μην ξανακούσω να δίνεται η νέα Υόρκη ή οτιδήποτε αμερικάνικο ως υπόδειγμα για θέματα μετανάστευσης ή πολυ-πολιτισμικότητος.Η ΗΠΑ δεν είναι έθνος όπως τα ευρωπαικά έθνη-κράτη με τους λαούς τους που έχουν ιστορία πολλών αιώνων.Η ΗΠΑ φτιάχτηκαν ως πολυεθνικό κράτος εξ αρχής (πάνω στα πτώματα των αυτόχθονων ινδιάνων βεβαίως).Και να σου πώ κάτι? Έστω οτι οι Ινδιάνοι συνασπίζονταν απο τον 18 αιώνα και αποφάσιζαν να εξοντώνουν όποιον λευκό πατούσε τα εδάφη τους. Με την σωστότατη διακιολογία ότι “εμείς οι ινδιάνοι έχουμε έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής , με περιορισμένη αντίληψη της ιδιοκτησίας, με σεβασμό στην φύση που δεν κυνηγάμε το κέρδος κλπ κλπ (και με διάφορα ελλατώματα φυσικά που δεν τα ξέρω κιόλας) και δεν θα δεχτούμε να εγκατασταθούν στα εδάφη μας λαοί με διαφορετικό πολιτισμό που θα κόψουν τα δέντρα της μάνας γης μας, θα εξοντώσουν τα κοπάδια των βισσόνων και θα καταλάβουν την γη μας…” θα μπορούσε κανείς να τους κατηγορήσει ώς ακραίους εθνικιστές? Κατά την γνώμη μου όχι. Μακάρι να το είχαν κάνει αυτό. Να έλεγαν ” ΔΕΝ θέλουμε κανέναν μετανάστη απο Ευρώπη.Εαν έχετε πρόβλημα υπερπληθυσμού, λύστε το μόνοι σας” .Δυστυχώς δεν είχαν την τεχνολιγική οπλικά υπεροχή.Και συρικνώθηκαν σε τρομερό βαθμό. Και εμείς λοιπόν στην Ευρώπη μπορούμε να πούμε “περιορίστε τους ρυθμούς γεννήσεών σας διότι δεν δεχόμαστε άλλους Πακιστανούς-Ινδούς-Φιλιππινέζους και δεν ξέρω τι άλλο. Και φυσικά να πούμε στις κυβερνήσεις των χωρών αυτών ” τι βοήθεια θα χρειαστήτε για το πρόγραμμα επιμόρφωσης των νέων ζευγαριών και περιορισμού των γεννήσεων σας?”
Το ζήτημα της φυλετικής αλλοίωσης είναι υπαρκτό θέμα στην Ελλάδα.Ο δείκτης γονιμότητας είναι κάτω απο 2 εδώ και 25 χρόνια και αντί να δίνουμε κίνητρα για τις νέες μητέρες απλά φέρνουμε κι άλλους τριτοκοσμικούς εδώ?
Η εθελούσια έξοδος (αν και μάλλον με το ζόρι πρέπει να τους διώξουμε) είναι μια καλή αρχή
Συμφωνώ με το άρθρο του κ. Ν. Λιναρδάτου και με όλους τους άλλους που λένε ότι δεν μπορούμε να δεχθούμε αμέτρητους μετανάστες από χώρες που δεν ταιριάζουν με τον Δυτικό τρόπο ζωής μας και με τις δημοκρατικές αρχές που διέπουν την Ευρώπη γενικά. Δεν είναι δυνατόν να δεχθούμε τις οπισθοδρομικές κουλτούρες των μουσουλμανικών χωρών και να κινδυνεύσουμε να χάσουμε την εθνική μας ταυτότητα και υπόσταση. Η Αμερική είναι άλλο και είναι μια τεράστια χώρα που έχει γίνει χωνευτήρι πολλών λαών αλλά βασικά παραδέχονται το σύνταγμα τους και τις ατομικές ελευθερίες που απορρέουν από αυτό. Αυτό που με εξοργίζει σαν γυναίκα σχετικά με το Ισλάμ είναι η κατώτερη θέση που έχουν οι γυναίκες σε αυτό και οι φοβεροί τρόποι που τις μεταχειρίζονται, Αυτά είναι απαράδεκτα στην Δύση στον 21 ο αιώνα και δεν μπορύν ποτέ να γίνουν ανεκτά. Ακόμη και οι μαντήλες που φοράνε οι Μουσουλμάνες στον δρόμο και ακόμη χειρότερο όταν έχουν καλύψει τα πρόσωπα τους με κάνουν έξαλλη και μούρχεται να τους τις βγάλω με το ζόρι !!!! και να τους φωνάξω, “Εδώ είσαστε στην Δύση και όχι στην Σαουδική Αραβία Αν δεν σας αρέσει η δυτική κουλτούρα γυρίστε πίσω στις οπισθοδρομικές σας χώρες αλλοιώς συμμορφωθείτε!!!” Για το άλλο που συμφωνώ είναι ότι το ηλίθιο πανεπιστημιακό άσυλο πρέπει να καταργηθεί και να καθαρίσουν τα πανεπιστήμια από τα κάθε είδους αποβράσματα που τα έχουν καταλάβει, και οι καθηγητές να μην εκλέγονται από τους φοιτητητές (πουθενά αλλού δεν γίνεται αυτό) και έτσι να μην είναι υπόχρεοι στα κόμματα και τις παρατάξεις και να εκβιάζονται με αυτόν τον τρόπο. Ολα αυτά είναι Ελληνική πατέντα και πρέπει να αλλάξουν!!!