Η δημοκρατική αποτυχία
Μάι 21st, 2008 | Πάσχος Μανδραβέλης| Κατηγορία: Πάσχος Μανδραβέλης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Κι όμως! Αν ψάξει κανείς τις ρίζες της σημερινής κακοδαιμονίας του δημόσιου πανεπιστημίου θα τις βρει σ’ ένα δημοκρατικό άνοιγμα που έγινε το 1982. Ο νόμος-πλαίσιο για τα πανεπιστήμια είχε δημοκρατικές προθέσεις. Ηθελε φοιτητική συμμετοχή στη διοίκηση των ΑΕΙ. Ηταν η απάντηση στο αρτηριοσκληρωτικό σύστημα, όπου η παντοδυναμία της έδρας έδινε μεν μια ψευδαίσθηση τάξης, αλλά στην ουσία έπνιγε κάθε πρωτοβουλία στα ελληνικά πανεπιστήμια.
Το πρόβλημα είναι ότι ο νόμος ψηφίστηκε και η συμμετοχική διοίκηση εκφυλίστηκε. Οι φοιτητικές παρατάξεις έκαναν πρώτα το πανεπιστήμιο πεδίο κομματικών ανταγωνισμών και κατόπιν χώρο φτηνών συναλλαγών. Μια δημοκρατική κατάκτηση κατάντησε σε άθλιο παζάρι κάποιων φοιτητοπατέρων, οι οποίοι πέρα από την εκλογή πρυτάνεων έφταναν να ορίζουν μέχρι και το πρόγραμμα σπουδών. Χειρότερα: έσπρωξαν το πανεπιστήμιο στο επίπεδο του ελάχιστου κοινού παρονομαστή. Το αίτημα δεν ήταν καλύτερες σπουδές, ήταν λιγότερες σπουδές. Δεν ήταν περισσότερες πηγές, ήταν το ένα σύγγραμμα σπουδών. Δυστυχώς στα ΑΕΙ δεν απέτυχε μόνο ο νόμος 1268/82, απέτυχε ένα δημοκρατικό πείραμα για την ελληνική κοινωνία.
Δεν ήταν όμως μόνο τα «άγουρα νιάτα» που έσπρωξαν ένα δημοκρατικό θεσμό στην απαξίωσή του. Ο ίδιος εκφυλισμός παρουσιάζεται και στο εργατικό κίνημα. Η διά νόμου ενίσχυση του συνδικαλιστικού κινήματος κατέληξε στην ισχυροποίηση των συνδικαλιστών, οι οποίοι χωρίς αιδώ και σκέψη έγιναν δερβέναγες (ειδικά των ΔΕΚΟ) και απαξίωσαν μια σημαντική κοινωνική συνιστώσα. Οι συνδικαλιστικές άδειες -μια μορφή επιδότησης για την απρόσκοπτη λειτουργία των συνδικάτων- έγιναν πληρωμένη αεργία και η συνδιοίκηση οδήγησε σε αποεπένδυση στον ιδιωτικό τομέα και συνδιαφθορά στον δημόσιο. Δυστυχώς και στην οικονομία δεν απέτυχε μόνο ο νόμος 1264/82, απέτυχε ένα ακόμη δημοκρατικό πείραμα για την ελληνική κοινωνία.
Οι συνεταιρισμοί που θα μπορούσαν να γίνουν κοινωνικές επιχειρήσεις και να εξαλείψουν τον επιχειρηματικό παρασιτισμό στη διακίνηση των προϊόντων κατέληξαν σ’ ένα απίστευτο φαγοπότι των κοινοτικών ενισχύσεων. Δεν εκσυγχρόνισαν τις δομές του εμπορίου ούτε τον αγροτικό τομέα όπου ως επί το πλείστον δραστηριοποιήθηκαν. Κατέληξαν μόνο στην κατασυκοφάντηση του συνεταιριστικού κινήματος.
Δεν ταιριάζει, λοιπόν, η συλλογική δράση στη σοσιαλ-σκεπτόμενη Ελλάδα; Αν συνυπολογίσουμε και την αδυναμία του καταναλωτικού κινήματος να ορθώσει αποτελεσματική αντίσταση στους μπαταχτσήδες της αγοράς θα πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι η κοινωνία των πολιτών είναι ακόμη στα σπάργανα. Οι πρωτοβουλίες και οι μαζικές οργανώσεις εκφυλίζονται ταχύτατα. Γίνονται στην καλύτερη περίπτωση κρατικοδίαιτες και στη χειρότερη συνδιαμορφωτές των παθογενειών που υποτίθεται ότι καταπολεμούν. Η πατερναλιστική παράδοση του μετεμφυλιακού κράτους συν τη σταλινογενή συνιστώσα του κυρίαρχου ιδεολογικού μοντέλου (που επίσης θέλει το κράτος αρχή και τέλος των πάντων) ευνούχισε κάθε δημιουργική πρωτοβουλία και σε ατομικό και σε συλλογικό επίπεδο. Αυτός ο πατερναλισμός έπνιξε την υγιή επιχειρηματικότητα, δεν άφησε και τα κινήματα να ωριμάσουν και έθισε τους πολίτες στην αδράνεια. «Πού είναι το κράτος;», δεν ρωτάμε όλοι, ότι και να συμβεί σ’ αυτόν τον τόπο;
——————————————————
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Καθημερινή» στις 20/5/08
“οι πρωτοβουλίες και οι μαζικές οργανώσεις εκφυλίζονται ταχύτατα.”
Συγνώμη κύριε Μανδραβέλη, με όλο το σεβασμό όμως, επαφή με τον έξω κόσμο έχετε; Από τον καναπέ σας έχετε σηκωθεί ποτέ να δείτε τι γίνετε γύρω σας;
Έχετε παραδείγματος χάρη περάσει ποτέ από την Αγορά της Κυψέλης; έχετε επισκεφθεί το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών;. Έχετε δει τη δουλειά που γίνεται από κατοίκους στου Φιλοπάππου;
Ενδιαφέρον άρθρο για τα όρια και τους περιορισμούς της δημοκρατίας. Νομίζω βέβαια
ότι είναι κάπως μονόπλευρο. Για να πάρουμε την πιο τρανταχτή αποτυχία, αυτή της συμμετοχής
των φοιτητών, ίσως σε κάποια φάση να έπαιξε θετικό ρόλο. Τότε που πράγματι έπρεπε κάποιος
να αντιπαρατεθεί στο ‘καθηγητικό κατεστημένο’. Και για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου
ακόμα και οι καταλήψεις εκφράζουν κάτι θετικό. Τη διάθεση των φοιτητών να συμμετάσχουν στα κοινά.
Επίσης δείχνουν ότι οι αξίες της αλληλεγγύης, της ισότητας κλπ δεν έχουν εκτοπιστεί πλήρως απ’ την
φιλοδοξία μιας καριέρας και τον ανταγωνισμό. Δεν νομίζω ότι πρέπει να τα βλέπουμε όλα μαύρα.
Υποθέτω ότι υπήρξαν και επιτυχημένοι συνεταιρισμοί.
Συμφωνώ όμως γενικά με το άρθρο και με τον εντοπισμό παθογενειών στους οποίους πεισματικά
εθελοτυφλούμε. Απ’ την άλλη η τελευταίες δύο γραμμές είναι λίγο συνεπτυγμένες, θα ήταν πιο ενδιαφέρουσα
η ανάλυση αν συνοδευόταν από προτάσεις/ιδέες και όχι απλά μία γενικόλογη καταδίκη.
“Τότε που πράγματι έπρεπε κάποιος να αντιπαρατεθεί στο ‘καθηγητικό κατεστημένο’”
Εεεε, μιλάμε για τηις αρχές της δεκαετίας του 80 για τους μη επαΐοντες. Πολύς καιρός παιδοιά ε΄χει περάσει από τότε. Και για να κάνω και το δικηγόρο του διαβόλου
…”ακόμα και οι καταλήψεις εκφράζουν κάτι θετικό. Τη διάθεση των φοιτητών να συμμετάσχουν στα κοινά”.
…υπό την προϋπόθεση ότι τα πανεπιστήμια δεν θα μοιάζουν με τσαντίρια. Διότι τότε, εγώ, ο εργοδότης του κράτους και των εκπαιδευτικών αρχών δεν βλέπω το λόγο να καταστρέφονται τα πάντα και αν τα πληρώνω από την τσέπη μου.
Έχετε παραδείγματος χάρη περάσει ποτέ από την Αγορά της Κυψέλης; έχετε επισκεφθεί το Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών;. Έχετε δει τη δουλειά που γίνεται από κατοίκους στου Φιλοπάππου;
Συγγνώμη, αλλά όλα αυτά είναι πρωτοβουλίες που ξεκινούν από κόμματα και πιο συγκεκριμένα τον ΣΥΡΙΖΑ. Η αυτοοργάνωση δεν γίνεται με τις κρατική επιδότηση που παίρνουν τα κόμματα! Αυτοοργάνωση μπορεί να είναι μόνο μη-κρατικά εξαρτώμενη. Επίσης η αυτοοργάνωση που έχει κεντρικά αιτήματα της φιλοσοφίας not-in-my-back-yard είναι καταδικασμένη να εκφυλιστεί. Είναι αξιόλογη η προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ με αυτές τις οργανώσεις – και το καπέλωμα που κάνει έξυπνο είναι βέβαια – αλλά δεν παύουν να μην είναι “αυθόρμητες”. Συμφωνώ ας πούμε με τον ΣΥΡΙΖΑ να πέσουν τα κάγκελα στου Φιλοπάππου. Αλλά να πω αν γίνει κάτι τέτοιο γίνεται χάρη στο γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παίρνει και μια γενναία κρατική επιδότηση και έχει την πολυτέλεια να έχει ανθρώπους που ασχολούνται με τέτοια πράγματα, αφού κάποιος λ.χ. που δουλεύει 10 ώρες την ημέρα και μετά πηγαίνει σπίτι του για να ασχοληθεί με τα παιδιά του μετά από 1,5 ώρα κατά μέσο όρο στον δρόμο δεν έχει χρόνο να ασχολείται με τέτοιες πρωτοβουλίες. Ήδη λοιπόν, οποιαδήποτε πρωτοβουλία τέτοια είναι καταδικασμένη να αποκλείσει ένα σημαντικό κομμάτι του πληθυσμού. Προσωπικά προτιμώ τους αναρχικούς που δεν καπελώνουν κανέναν άλλο από τον εαυτό τους.
Κύριε Πολυμερόπουλε,
Σας επιχέρω για την καλόπιστη και χαμηλών τόνων κριτική σας. Θα μου επιτρέψετε να πω πως καταλήγετε σε συμπεράσματα τα οποία είναι επικίνδυνα εσφαλμένα, διότι από τα λεγόμενά σας μου δημιουργείτε την εντύπωση πως ισχυρίζεστε ότι υπάρχει στρατιά κομματικά έμισθων – ενεργών πολιτών. Λυπάμαι, μα κάτι τέτοιο είναι το λιγότερο άδικο για τους πολίτες που τρέχουν τα προβλήματα της περιοχής τους. Επίσης είναι άδικο και για κείνους τους πολίτες αριστερόστροφων, ελευθεριακών αλλά ακόμα και δεξιόστροφων καταβαλών (φωτισμένη δεξιά) που συμμετέχουν σε αυτές τις πρωτοβουλίες. Είναι πραγματικά κρίμα να τους απαξιώνετε κατα τέτοιο τρόπο. Κάτι που πραγματικά πιστεύω πως κανείς δεν επιθυμεί να ισχυριστεί, πόσο μάλλον άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά παλεύουν για την πραγματική αυτονομία των κινημάτων αλλά και για την αναζήτηση των συμμετοχικών διαδικασιών σε επίπεδο βάσης.
Οι άνθρωποι σαφώς είναι και πρέπει να είναι πολιτικοποιημένοι, το ότι η πλειονότητα αυτών των ανθρώπων που αυτο-οργανώνεται προέρχεται από αριστερόστροφη/ελευθεριακή αφετηρία, έχει να κάνει με την κουλτούρα τους και όχι με κάτι άλλο το ευτελές.
Κλείνωντας ανταπαντώντας στο επιχείρημά σας περί χρηματοδότησης, ή δεξαμενής έμψυχου υλικού, ότι υπάρχουνε πρωτοβουλίες, όπως το Δίκτυο Ελευθέρων Φαντάρων Σπάρτακος, η πλειονότητα των μελών των οποίων προέρχεται από γκρούπες κυρίως της εξωκοινοβουλευτικής – άκρας αριστεράς, οπότε και επανερχόμαστε στο ζήτημα της κουλτούρας.
υγ: Θα ταν ενδιαφέρον να ακούσω την άποψή σας σε αυτό το σημείο στο αν θα μπορούσαμε επί παραδείγματι να ισχυριστούμε πως η πρωτοβουλία παρατηρητηρίου του ΣΚΑΙ και της καθημερινής, όπως και η πρωτοβουλία της ΦΣ για το Ελληνικό αποτελεί καπέλωμα του περιβαλλοντικού κινήματας ή μιας συγκεκριμένης δράσης.
Υ.Γ. Θα ταν ενδιαφέρον να ακούσω την άποψή σας σε αυτό το σημείο στο αν θα μπορούσαμε επί παραδείγματι να ισχυριστούμε πως η πρωτοβουλία παρατηρητηρίου του ΣΚΑΙ και της καθημερινής, όπως και η πρωτοβουλία της ΦΣ για το Ελληνικό αποτελεί καπέλωμα του περιβαλλοντικού κινήματας ή μιας συγκεκριμένης δράσης.
Για τον ΣΚΑΙ…άστο καλύτερα. Στο κάτω-κάτω της γραφής ο ΣΚΑΙ είναι επιχείρηση, άρα τα κίνητρά της δεν μπορεί να είναι παρά οικονομικά. Το να πιστέψει κανείς κάτι άλλο, θα πρέπει να πιστεύει στην “εταιρική κοινωνική ευθύνη”. Εγώ πιστεύω μόνο στην ευθύνη απέναντι στους μετόχους μιας εταιρείας και του κράτους απέναντι στους πολίτες. Τα crossovers δεν τα εμπιστεύομαι. Για την ΦΣ και τα πάρκα είναι εμφανής η προέλευση της πρωτοβουλίας. Θέλουμε να παίρνουμε όποιο credit υπάρχει, ακριβώς γιατί αποτελεί δική μας ιδέα. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορούμε να ενώσουμε τις δυνάμεις μας με άλλους που συμφωνούν. Ορθώς λέτε ότι η πολιτική σράση είναι – και – ζήτημα κουλτούρας και είναι σεβαστές πρωτοβουλίες όπως του Σπάρτακου, στο κάτω-κάτω της γραφής η ΦΣ είναι το μόνο κόμμα που κατεβαίνει στις εκλογές που έχει ταχθεί υπέρ της κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας.
Δεν λέω σε καμιά περίπτωση ότι όλοι όσοι συμμετέχουν σε τέτοιες πρωτοβουλίες είναι κρατικοδίαιτοι, αλλά ας δούμε λίγο την πραγματικότητα. Το κεντρικό σημείο της θέσης μου δεν παύει να ισχύει: τα κόμματα κυριαρχούν και στην οργάνωση των τοπικών κινήσεων. Πιστεύω ότι the only politics are local politics, αλλά τι γίνεται όταν τα άτομα συμμετέχουν σε τοπικές κινήσεις ορμώμενες από κομματικά κίνητρα; Δεν είναι ακριβώς αυτός ο εκφυλισμός της τοπικής δράσης; Το δεύτερο θέμα που έθεσα είναι η μόνιμη κατάρα στην Ελλάδα: η νοοτροπία not-in-my-back-yard. Κακά τα ψέμματα, στην ελληνική κοινωνία δεν υπάρχει ικανοποιητικό επίπεδο δημόσιου διαλόγου και όποιες κινήσεις γίνονται αργά ή γρήγορα εκφυλίζονται. Η ζωή με τις συνθήκες της, σαν μια χοάνη, κάνει τα άτομα λιγότερο πολιτικοποιημένα. Κι αυτό σε μια χώρα που δεν έχει λύσει τα προβλήματά της. Ο λόγος είναι ότι κυριαρχεί η δυσπιστία απέναντι στους άλλους και η διάλυση των ουσιωδών συνεκτικών ιστών της κοινωνίας. Το θέμα αυτό έχει συζητηθεί ξανά στο ρούστερ
Αυτή είναι σε μεγάλο βαθμό και η ελληνική περίπτωση όπου ο κρατισμός αποτελεί τον κυρίαρχο ιδεολογικό μύθο. Τα αίτια της ατροφίας της κοινωνίας πολιτών πρέπει να αναζητηθούν στο γιγαντισμό του νεοελληνικού κράτους, ο οποίος εδράζεται στο κυρίαρχο πολιτιστικό πρότυπο που επιβιώνει ιστορικά από το Βυζάντιο ως τις μέρες μας. Αυτό το πρότυπο στηρίζεται στις αδιαμεσολάβητες σχέσεις ανάμεσα στους πολίτες και το κράτος, οι θεσμοί του οποίου είναι οι σχεδόν αποκλειστικοί φορείς νομιμοποίησης της κοινωνική πρακτικής. Μεταξύ άλλων, το κρατικιστικό πρότυπο οδήγησε στη στρεβλή οικονομική ανάπτυξη και στη διαμόρφωση μίας κοινωνίας μηδαμινής κοινωνικής προσφοράς και αλληλεγγύης, με τη μοναδική εξαίρεση του θεσμού της οικογένειας, θεσμός που επιβιώνει σε κοινωνίες «χαμηλής εμπιστοσύνης» (low-trust societies) όπου απουσιάζει κάθε έννοια ατομικής και κοινωνικής υπευθυνότητας.
Υ.Γ.1 Χθες κάνοντας την βόλτα μου στου Φιλοπάππου άκουγα την συζήτηση κάποιων…”Νεάντερταλ” κατοίκων από πισω μου. Θέμα τι άλλο: ο Ζαχόπουλος.
Υ.Γ.2 Νομίζω η σπουδαιότερη τοπική κίνηση σε σημασία αυτήν την στιγμή είναι αυτή που δίνει την μάχη για τον Ελαιώνα.
Πολλές φορές όμως, ακόμα και οι ίδιοι οι αριστεροί που υποτίθεται ότι απευθύνονται τέτοιες πρωτοβουλίες δυσπιστούν, με αποτελέσματα αντίθετα στην δράση που επιδιώκουν. Έτσι σήμερα έπεσα στην παρακάτω συζήτησηστο Athens Indymedia, όπου καλούσαν σε περιφρούρηση οι επιτροπές κατοίκων και το – εύλογο; – σχόλιο ενός αριστερού αναγνώστη:
870237 για ποιές επιτροπές κατοίκων μιλάς?
από ? 3:31μμ, Κυριακή 25 Μαΐου 2008
από όσο είμαι σε θέση να γνωρίζω δεν υπάρχει ΚΑΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΚΑΤΟΙΚΩΝ για το θέμα. Αν εννοείς τις “επιτροπές κατοίκων” που ήρθαν από άλλες περιοχές μέσω των μηχανισμών του ΣΥΝ καλύτερα να το θέτεις έτσι και να μην προσπαθείς να παραπληροφορήσεις συντρόφους που θα σπεύδανε σε υποστήριξη αν πραγματικά η δημοτική αρχή Ελληνικού σεβόταν, επιδίωκε ή τουλάχιστον δεν σαμπόταρε την αυτενέργεια και αυτοοργάνωση του κόσμου.
“είναι σεβαστές πρωτοβουλίες όπως του Σπάρτακου, στο κάτω-κάτω της γραφής η ΦΣ είναι το μόνο κόμμα που κατεβαίνει στις εκλογές που έχει ταχθεί υπέρ της κατάργησης της υποχρεωτικής θητείας.”
To δίκτυο Σπάρτακος είναι υπέρ της μείωσης της θητείας και εναντίον του μισθοφορικού στρατού της Νέας Τάξης.
Sorry, τους μπέρδεψα με τον Σύνδεσμο Αντιρρησιών Συνείδησης, που είναι αρκετά πιο σοβαρός ώστε στην προμετωπίδα του να μην έχει ανακοινώσεις του τύπου:
Όλοι εμείς, οι έλληνες φαντάροι που υπηρετούμε τη θητεία μας στον ελληνικό στρατό, ενώνουμε τη φωνή μας με τα εκατομμύρια των ανθρώπων που διαδηλώνουν σε όλο τον κόσμο ενάντια στον πόλεμο. Καταδικάζουμε απερίφραστα τη δολοφονική επίθεση των ΗΠΑ και των συμμάχων τους ενάντια στο Ιράκ και τασσόμαστε ολόψυχα στο πλευρό του Ιρακινού λαού.
Κοίτα να δεις, αν δεν συμπαθούμε τον δεξιό μιλιταρισμό μια, δεν συμπαθούμε τον δεξιό μιλιταρισμό χίλιες. Γιατί λ.χ. πριν το Ιράκ που λέει σήμερα, υπήρχε και το Αφγανιστάν. Προφανώς ο σύνδεσμος αυτός διακρίνει τον μιλιταρισμό σε καλό και κακό. Καλός είναι όταν συμφωνεί ιδεολογικά και κακός είναι όταν διαφωνεί ιδεολογικά. Στο ενδιάμεσο υπάρχουν και “κάποιες” παράπλευρες απώλειες. Αν θέλεις να διαβάσεις ένα σοβαρό site για τον στρατό,
διάβασε αυτό εδώ και για να ενημερωθείς για τον στρατό δες κι αυτό εδώ. Τώρα βέβαια μπορεί να ονειρεύεσαι κόκκινους στρατούς παρέα με τον σύντροφο Τσίπρα, αλλά τι να κάνουμε; Προς το παρόν βολέψου με τον δεξιό μιλιταρισμό της ΝΔούλας, με την οποία με τόση χαρά στο παρελθόν συγκυβέρνησαν ΚΚΕ και ΣΥΝ.
Ο ΣΑΣ θεωρεί την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας ένα ακόμη βήμα στον αγώνα ενάντια σε κάθε στρατιωτικό μηχανισμό. Δεν τη θεωρεί ένα ακόμη βήμα στη δημουργία μισθοφορικού στρατού, ούτε υποστηρίζει τις στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σε ξένα κράτη με πρόσχημα τη διάσωση των πολιτών που κινδυνεύουν.
Ο Σπάρτακος και ο ΣΥΝ έχουν συμπαρασταθεί σε αντιρρησίες συνείδησης. Εσείς?
Υ.Γ. Το παρακάτω απόσπασμα από την [b]Ιδρυτική Διακήρυξη[/b] της ΦΙΣ είναι δείγμα αντι-μιλιταρισμού?
“Έτσι, ένα κράτος που παραβιάζει με αποτρόπαιες πράξεις τη συμβίωση των πολιτών του, δεν δικαιούται να προβάλλει ως επιχείρημα για την παράνομη δράση του την εθνική του κυριαρχία και η διεθνής κοινότητα βάσει των αρχών του διεθνούς δικαίου και των μηχανισμών που αυτό προβλέπει, έχει καθήκον να επεμβαίνει για να διασώσει τους πολίτες που κάθε φορά κινδυνεύουν. Για την ελευθερία και την ασφάλεια της Ευρώπης και για την ειρήνη στον κόσμο απαιτείται κοινή εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης [b]σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ και ιδίως τις ΗΠΑ[/b], φυσικά εντός του πλαισίου του ΟΗΕ.”
Ο ΣΑΣ θεωρεί την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας ένα ακόμη βήμα στον αγώνα ενάντια σε κάθε στρατιωτικό μηχανισμό.
Συγγνώμη, σας παρεξήγησα. Δεν είστε μιλιταριστές: είστε μιλιταριστές του κερατά. Διαβάζω από την διακήρυξη του Σπάρτακου:
1. Μείωση τώρα, ενιαία της θητείας και κάτω από τους 12 μήνες. Ελεύθερη επιλογή της δεύτερης μετάθεσης κοντά στον τόπο διαμονής του φαντάρου. Διπλασιασμός των αδειών. Υπηρεσίες 1/1 σε όλες τις μονάδες. Ελεύθερος χρόνος για μόρφωση, ψυχαγωγία, αθλητισμό και ενημέρωση.
12. Κατοχύρωση της ισόχρονης εναλλακτικής θητείας και του δικαιώματος στην άρνηση στράτευσης.
Κοινώς, απουσιάζει παντελώς οποιαδήποτε αναφορά στην κατάργηση της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας από το προοίμιο. Άλλα λόγια να αγαπιόμαστε. Τα ενδιαφέροντα της κίνησης είναι πολυποίκιλα και αφορούν άμεσα τον Έλληνα φαντάρο:
“Γράμμα Αμερικανών Βετεράνων προς τους Αμερικανούς στρατιώτες για τον πόλεμο στο Ιράκ”, “Ισραηλινοί στρατιώτες αρνούνται να υπηρετήσουν στα κατεχόμενα”, “Αντιπολεμική δράση σ’ όλο τον κόσμο (φωτογραφίες)”, “Συνέντευξη της Νταίζης Αρβανίτη”( πηγαίνει και αυτή στρατό;), “Προκύρηξη αφγανών μαθητών από τη Θεσσαλονίκη”, “Οι κίνδυνοι της ραδιενέργειας (συνέντευξη)”(κινδυνεύουν και από αυτήν οι στρατευμένοι!), “ΦΑΚΕΛΟΣ: Αντιπολεμικό κίνημα στο ΙΣΡΑΗΛ”, “Σχέδιο Ανάν: Στο στόχαστρο και πάλι ο λαός της Κύπρου”.
Αν δεν διαφεύγει στους υπευθύνους της επιτροπής, να τους θυμίσω ότι δεν ζουν στο Ισραήλ, αλλά στην Ελλάδα. Τα ενδιαφέροντα της κίνησης απότι βλέπω είναι πολύς αντισημιτισμός – ούτε τα προσχήματα δεν κρατιούνται για ξεκάρφωμα να καταγγείλουν λ.χ. την γενοκτονία στο Νταρφούρ όπου έχουν πεθάνει 100 φορές περισσότερα άτομα από την δεύτερη εξέγερση των Παλαιστινίων – και λίγος εθνικισμός – στο στόχαστρο η Κύπρος; Έλεος! Ποιος την έχει στοχοποιήσει, ο διεθνής σιωνισμός, που βλέπουμε στα άλλα θέματα;
Ο Σπάρτακος και ο ΣΥΝ έχουν συμπαρασταθεί σε αντιρρησίες συνείδησης. Εσείς?
Υπάρχει μια απλή αλήθεια: αν δεν υπήρχε υποχρεωτική στρατιωτική θητεία, δεν θα υπήρχαν και αντιρρησίες συνείδησης. Εσείς ζητάτε να έχετε και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Και υποχρεωτική θητεία, και δικαίωμα στην αντίρρηση συνείδησης. Οι λόγοι που οι αριστεροί διαλέγουν να λένε τέτοιες απιθανότητες ατιμωρητί είναι τρεις:
α)η αριστερά στην Ελλάδα είναι εθνικιστική και απευθύνεται σε εθνικιστές. Τι περιμένατε;
β)θέλει πολιτικό θάρρος να πει κανείς όχι στην θητεία και αυτό απλά δεν το διαθέτουν οι αριστεροί. Η ΦΣ είναι το μόνο κόμμα που κατέβηκε στις εκλογές που είπε όχι στην υποχρεωτική θητεία.
γ)με το να πηγαίνεις σε δικαστήρια αισθάνεσαι αγωνιστής, ήρωας κλπ. Κάνεις ασκήσεις επαναστατικότητας επί χάρτου και αισθάνεσαι όμορφα με τον εαυτό σου. Χώρια που συσπειρώνεις τον κόσμο στην γκρούπα σου. Το να ζητάς να σταματήσουν τα δικαστήρια να δικάζουν τελείως κόσμο δεν σου προσφέρει την χαρά του “αγώνα”. Είμαι σίγουρος, λοιπόν, ότι στο μέλλον, ούτε ο ΣΥΝ – που ο πρόεδρός του απέκλεισε κατηγορηματικά την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας – ούτε ο Σπάρτακος θα ζητήσουν κατάργηση της θητείας και θα συνεχίσουν να πηγαίνουν σε φιέστες αγωνιστικότητας σε δικαστήρια, αφού το να γίνονται οι άλλοι ήρωες και όχι οι ίδιοι έχει πολλά και μεγάλα ωφέλη για την γκρούπα ή το κόμμα.
Δεν είμαι μέλος ή εκπρόσωπος του Σπάρτακου.
Δεν πιστεύω ότι όποιος υποστηρίζει τις “ανθρωπιστικές” επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ νομιμοποιείται να μιλάει για αντίσταση στον μιλιταρισμό.
Καλύτερα που δεν είσαι μέλος ή εκπρόσωπος τύπου. Στην απλουστευτική λογική του Σπάρτακου του τύπου “ΝΑΤΟ κακό, κομμουνισμός καλό” να αντιτάξω το σημερινό άρθρο του πρώην προέδρου της Διεθνούς Αμνηστίας, του Κωστή Παπαϊωάννου, που είναι αρκετά ενδιαφέρον:
Ο κυκλώνας της επιλεκτικής ευαισθησίας
Του Κωστή Παπαϊωάννου
O «καιρός της μεγάλης δοκιμασίας», ο καιρός του Κοσόβου, ταρακούνησε τις βεβαιότητές μας. Συλλογικότητες κλονίστηκαν, ατομικές συνειδήσεις πέρασαν από Συμπληγάδες Πέτρες. Η Δύση βρέθηκε μπροστά στον καθρέφτη των αξιών και της Ιστορίας της. Όσοι έλαβαν τότε θέση υπέρ της ένοπλης επέμβασης προέκριναν την ανάγκη να υπερασπιστούμε, έστω και διά της βίας, αρχές και αξίες που δεν γνωρίζουν τοπικούς περιορισμούς, αλλά οφείλουν να ισχύουν για όλους τους ανθρώπους όπου Γης. Τα δικαιώματα του ανθρώπου δεν είναι εσωτερική υπόθεση μιας χώρας, είπαν. Όταν διαπράττονται εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, η διεθνής κοινότητα δικαιούται και υποχρεούται να δρα. Όσοι αντίθετα τάχθηκαν κατά της ένοπλης επέμβασης προέκριναν την ανάγκη να μην υπονομευθεί η εθνική κυριαρχία. Κάτι τέτοιο, είπαν, θα οδηγήσει σε έναν κόσμο όπου θα θριαμβεύει ο νόμος του ισχυρού και ο επιλεκτικός ανθρωπισμός θα γίνει το όχημα για επιθετικές ενέργειες. Η Ιστορία μάς έδωσε έκτοτε το Νταρφούρ και το Ιράκ, προσφέροντας επιχειρήματα και στις δυο πλευρές. Τα ερωτήματα όμως παραμένουν.
Τι έχουμε λοιπόν να πούμε σήμερα μπροστά στο δράμα της Μιανμάρ; Το στρατιωτικό καθεστώς περιχαρακώνεται, κλείνει τα σύνορα και αρνείται τη διεθνή βοήθεια, εγκαταλείποντας αβοήθητο τον πληθυσμό. Πέρασαν 25 μέρες από τον κυκλώνα που άφησε τουλάχιστον 133.000 νεκρούς και αγνοουμένους. Η χούντα κερδίζει χρόνο, δίνοντας υποσχέσεις στον ΟΗΕ πως θα επιτρέψει στις ανθρωπιστικές οργανώσεις να εισέλθουν στη χώρα. Ιδού και πάλι το ερώτημα: Είναι άραγε εσωτερική υπόθεση αυτού του κράτους η ζωή δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων; Αναζητώ αυτές τις 25 μέρες μια σχετική τοποθέτηση. Όσοι αντιτάχθηκαν στην ένοπλη επέμβαση στη Γιουγκοσλαβία, τι λένε σήμερα; Ισχύει κι εδώ η αρχή της μη επέμβασης (συμπεριλαμβανομένης της άσκησης ισχυρής πίεσης: επέμβαση δεν σημαίνει αναγκαστικά βία των όπλων); Υποστηρίζουν πως οι νεκροί στη Μιανμάρ είναι το μοιραίο τίμημα της εθνικής κυριαρχίας; Ας το κάνουν με παρρησία. Διαφορετικά, μπορούν μόνο να πουν: «Επειδή ακριβώς ήμασταν τότε αντίθετοι με μια επέμβαση που δεν θεωρούσαμε ανθρωπιστική αλλά επιλεκτική επίκληση ανθρωπισμού, για λόγους ουσιαστικού ανθρωπισμού σήμερα θεωρούμε πως η διεθνής κοινότητα πρέπει να εξαντλήσει τα μέσα πίεσης». Όσοι αντίθετα υποστήριζαν τότε την επέμβαση, γιατί σήμερα σιωπούν μπροστά σε έναν ωμό, παράλογο και βίαιο αυταρχισμό που παίζει στα ζάρια την τύχη των θυμάτων μιας φυσικής καταστροφής; Δεν επιβεβαιώνουν έτσι την παλαιά εναντίον τους μομφή της επιλεκτικότητας;
Ο Π. Κ. Ιωακειμίδης απάντησε στο ερώτημα με σαφήνεια: «Η προστασία της ανθρώπινης ζωής και θεμελιωδών δικαιωμάτων συνιστά απείρως σημαντικότερη κατάσταση και επιλογή από την προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας, ιδιαίτερα όταν η ανεξαρτησία αυτή γίνεται πρόσχημα και άλλοθι για οποιοδήποτε καθεστώς ή τυραννίσκο να διαπράττει βίαιες παραβιάσεις δικαιωμάτων, γενοκτονίες και άλλες παρόμοιας μορφής εγκληματικές πράξεις» («ΤΑ ΝΕΑ», 23/5). Προσυπογράφουμε.
Ο Κωστής Παπαϊωάννου είναι πρόεδρος της Εθνικής Επιτροπής για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.
Να θυμίσω ότι αυτή η συζήτηση για το δικαίωμα ή μη επέμβασης στα εσωτερικά τρίτου κράτους, δεν είναι όπως θέλουν να λένε οι αριστεροί καινούρια. Είχε ξεκινήσει ήδη από τις αρχές του 20ου αιώνα με την συζήτηση μεταξύ του υποστηρικτή της διεθνούς νόμου Χάνς Κέλσεν και του υποστηρικτή του κρατικού αυταρχισμού Καρλ Σμιτ – αυτός που είχε πει το “υπάρχουν οι αρχόμενοι και οι άρχοντες”, ήταν και δάσκαλος του δικού μας, μακαρίτη τώρα, Παναγιώτη Κονδύλη. Η κριτική του Κέλσεν στον Σμιτ συνοψίζεται σε μια καταπληκτική φράση: “αν πιστέψουμε στην θεωρία του Σμιτ, μόνο η πίστη σε μια θεολογία του κράτους μπορεί να δικαιολογήσει την δεσμευτική φύση του διεθνούς δικαίου πάνω σε “κυριάρχα” κράτη“. Οι εξελίξεις, με τις θεωρίες του Σμιτ να δικαιολογούν την ναζιστική φρίκη δικαίωσαν κατά κάποιο τρόπο τον Κέλσεν, αφού αν θυμηθούμε μια άλλη καταπληκτική φράση του αγ.Γρηγορίου του Θεολόγου “πράξις θεωρίας επίβασις“. Μπορεί κάποιος να πιστεύει σε κάποια θεολογία του κράτους. Οι έλληνες αριστεροί έχουν δικαίωμα να προσκυνούν ψεύτικους θεούς, είτε κράτος λέγονται αυτοί, είτε Λένιν, είτε Στάλιν, είτε Μαρξ, είτε Τρότσκυ.
Διαπιστώνω ότι κακόπιστα κιόλας διαστρέβλωσες τα λεγόμενα της Συμμαχίας. Γράφεις:
Δεν πιστεύω ότι όποιος υποστηρίζει τις “ανθρωπιστικές” επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ νομιμοποιείται να μιλάει για αντίσταση στον μιλιταρισμό.
Η συμμαχία γράφει:
Για την ελευθερία και την ασφάλεια της Ευρώπης και για την ειρήνη στον κόσμο απαιτείται κοινή εξωτερική πολιτική της Ευρωπαϊκής Ένωσης σε συνεργασία με το ΝΑΤΟ και ιδίως τις ΗΠΑ, φυσικά εντός του πλαισίου του ΟΗΕ.”
Η διαφορά ημών και υμών είναι τεράστια. Εμείς πιστεύουμε σε ένα κόσμο όπου όλοι έχουν φωνή. Κάποιοι από εμάς στο παρελθόν συμφωνούσαν με ενέργειες όπως αυτές του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και των ΗΠΑ στο Ιράκ, προσωπικά διαφώνησα και δημόσια σε διάφορα φόρα που έγραφα τότε. Αλλά και αυτοί που συμφωνούσαν, και αυτοί που διαφωνούσαν, συμφωνούσαν σε ένα πράγμα: ό,τι γίνεται πρέπει να γίνεται προς το συμφέρον των λαών της γης, με κοινό στόχο την ειρήνη. Η αριστερά πάλι βαπτίζει οποιαδήποτε επέμβαση δεν την συμφέρει επέμβαση στο εσωτερικό ενός κράτους και ταυτόχρονα όποια επέμβαση την συμφέρει ή όποια βάρβαρη γενοκτονία την συμφέρει δικαίωμα ενός “κυρίαρχου κράτους'”. Κοινώς, οι ιδεολογικές συμπάθειες πάνω από τον κόσμο.
Αλλά μια απορία να μου λύσεις. Διαβάζοντας site όπως του Σπάρτακου, που με τόση θέρμη υπερασπίστηκες, βλέπει κανείς πάρα πολλά κείμενα για την Παλαιστίνη. Μα, και η ενασχόληση ακόμα δεν είναι παρέμβαση στο εσωτερικό ενός κυρίαρχου κράτους; Θα συμφωνούσες να πάψουμε να ασχολούμαστε με όσα γίνονται στο εσωτερικό του Ισραήλ, αφού διαφωνείς με τις επεμβάσεις γενικά; Το να κάνουμε λ.χ. εμπάργκο στο Ισραήλ δεν θα ήταν μια μορφή παρέμβασης; Στο Ιράκ δεν ήταν παρέμβαση το εμπάργκο και μάλιστα κακή; Ή οι 1,000,000 νεκροί του Ιράκ και του Ιράν από την φονική μανία του Σαντάμ στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ και η εισβολή στην συνέχεια στο Κουβέιτ ήταν μικρότερη δικαιολογία για εμπάργκο; Προφανώς και υποστηρίζεις τις παρεμβάσεις σε τρίτα κράτη. Αφού έγραψες:
Ο ΣΑΣ θεωρεί την κατάργηση της υποχρεωτικής θητείας – αυτή που δεν ζητά πουθενά στο site του… – ένα ακόμη βήμα στον αγώνα ενάντια σε κάθε στρατιωτικό μηχανισμό. Δεν τη θεωρεί ένα ακόμη βήμα στη δημουργία μισθοφορικού στρατού, ούτε υποστηρίζει τις στρατιωτικές επεμβάσεις του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ σε ξένα κράτη με πρόσχημα τη διάσωση των πολιτών που κινδυνεύουν.
Θεωρείς λοιπόν ότι μάλλον υπάρχουν “καλές” παρεμβάσεις σε εσωτερικά κρατών. Αν το κριτήριό σου είναι αν η παρέμβαση έγινε από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ ή όχι, να σου πω ότι απλά αυτό δεν είναι λογικό κριτήριο! Μένει να μου πεις ποιες κατ’εσέ είναι πραγματικά αυτές οι καλές παρεμβάσεις.
Κύριε Πολυμερόπουλε, από κει που τα πηγαίναμε καλά, αρχήσανε οι κορώνες.. κρίμα γιατί απεχθάνομαι τις υστερίες. Από που και ως που προκείπτει ότι απέκλεισε κατηγορηματικά!!!!!(;), όταν εκφράζει αβεβαιότητα, προβλήματισμό, κατα λέξη “¨δεν είμαι σίγουρος”. ΄Φυσικά και εσείς έναν κομματικό οργανισμό έχετε να υπερασπιστείτε και πρέπει να βγάλετε από κάπου το ψωμάκι σας (συγνώμη μα δεν κρατήθηκα).
Πολύ συνοπτικά, ούτε και εγώ είμαι σίγουρος για την κατάργηαση του θεσμού των εφέδρων, όσο τουλάχιστον υφίστανται στρατοί, για πολλούς λόγους που δεν έχω την πολυτέλεια να αναλύσω εδώ, όμως τόσο η νεολαία όσο και το κόμμα έχουν σαφές θέσεις, τόσο στη μείωση, τόσο στον εξανθρωπισμό και ουσιαστική αναγνώρηση της εναλλακτικής θητείας (ισόχρονη) κλπ. Παρόλαυτα ως ελεύθερος άνθρωπος και πιστεύω σε αυτό το σημείο ότι συμπλέω τόσο με τη ν.ΣΥΝ όσο και με την αριστερή νεολαία, ότι καθένας από εμάς πηγαίνει στο στρατό ως ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΠΟΛΙΤΗΣ και μόνο, ως εκ τούτου κανείς δεν μπορεί να τον αναγκάσει να στρατευτεί αν ο ίδιος δεν το επιθυμεί, γι’αυτό και θεωρώ χρέος μου να υπερασπιστώ αυτήν του την προσωπική επιλογή.
Τώρα οι ειρωνίες, καλό θα ήταν να εκλείπουν, γιατί δεν επιτρέπω σε κανένα να ερμηνεύει την αλληλεγγύη μου κατα πως τον βολεύει, ούτε να προσπαθεί να την ευτελίσει.
Τα πηγαίναμε καλά μέχρι που εμφανίστηκε κάποιος που ισχυρίστηκε ότι εκφράζουμε τον “μισθοφορικό στρατό της Νέας Τάξης”. Επειδή, τέλος πάντων, εδώ δεν είναι ούτε Ρεσάλτο, ούτε Γαλέρα, ούτε αριστεροπατριωτικός χώρος ώστε να μιλάμε με τέτοια ορολογία, γι’αυτό και εμένα δεν μου αρέσουν οι υστερίες.
Να πω ότι τουλάχιστον εμμένω στο εξής: ο ΣΥΡΙΖΑ, πλην της μικρότερης συνιστώσας του από τις 11 – μπορεί να κάνω κι εγώ λάθος σαν τον Τσίπρα που δεν θυμόταν στην συνέντευξη με τον Χατζηνικολάου πόσες είναι; – δεν έχει εκφραστεί υπέρ της κατάργησης της θητείας. Το αντίθετο μάλιστα. Στην συνέντευξη του προέδρου του ΣΥΝ αυτή αυτό προκύπτει. Αν υπήρχε θέληση να επωμιστεί το πολιτικό κόστος ο ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να βγει ευθέως και να μιλήσει υπέρ εθελοντικού μη-επαγγελματικού στρατού, όπως στην Σουηδία λ.χ. όπου μπορεί να δίνει κίνητρα το κράτος για την θητεία. Η ιδέα αυτή είναι η ανιδιοτελής μου προσφορά στον ΣΥΝ, μπορεί, αν έχει το θάρρος να την προωθήσει! Σκεφτείτε ακόμα ότι την συνέντευξη που έδωσε ο Τσίπρας που έλεγε “τι να κάνουμε, μπορούμε να καταργήσουμε την θητεία; δεν μπορούμε ” την έδωσε μια εβδομάδα μετά που βγήκε ο Μεϊμαράκης και μια έλεγε στράτευση στα 18, μια στα 21 κ.ο.κ. Είτε αυτό είναι πολιτική αφέλεια, είτε πολιτικό σιγοντάρισμα του Μεϊμαράκη. Το να βγεις και να πεις “εθελοντική θητεία τώρα”, όπως καταλαβαίνεται είναι πολύ πιο δύσκολο από το να πεις “τους καημένους τους αντιρρησίες συνείδησης, είναι πλανεμένοι, ας μην τα ζορίζουμε τα παιδιά πολύ”. Προσωπικά, έχω πείσει και ακροδεξιούς για το ότι δεν χρειάζεται να δικάζονται 17 φορές για το ίδιο αδίκημα πολίτες από στρατοδικεία, όπως ο Πετρομελίδης. Δεν έχω πείσει άνθρωπο δεξιότερα της Α/Κ ότι η θητεία πρέπει να μην είναι υποχρεωτική.
Η μπηχτή περί εθνικισμού δεν είναι τυχαία. Δεν έχει παρά να δει κανείς τις τοποθετήσεις του Αλαβάνου, προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, όσο ήταν στο ευρωκοινοβούλιο. Μέχρι και σε εκδηλώσεις με το Δίκτυο 21 είχε μιλήσει. Τις είχαν μαζέψει στο προηγούμενο τεύχος του “Αυτοί” οι αυτόνομοι της Federaction. Φυσικά, επειδή ο εχθρός ήταν τότε το ΠΑΣΟΚ του Σημίτη που ευαγγελιζόταν ύφεση, και κατευνασμό των εθνικιστικών ρητορειών εκατέρωθεν του Αιγαίου, ο Αλαβάνος σαν γνήσιος και έμπειρος ετεροκαθοριζόμενος ήταν υπέρ του εθνικισμού, αφού οι Ανανεωτικοί ήταν κατά του εθνικισμού τότε. Ο Τσίπρας δεν έχει την πολιτική εμπειρία ή το πολιτικό βάρος του Αλαβάνου, οπότε ακόμα περισσότερο να μην μπορεί να αρθρώσει μια πολιτική πρόταση που να πηγαίνει κόντρα στην συμβατική σοφία. Αυτό βέβαια είναι πρόβλημα του ΣΥΝ, όχι δικό μου. Δεν περιμένω ριζοσπαστισμό από ένα κόμμα που είναι μέρος του ελληνικού πολιτικού κατεστημένου. Αλλά δεν θέλω και να με κοροϊδεύουν. Και δεν είμαι το ΣΥΡΙΖΑ-watch ώστε να κόπτομαι για ψήφους που κόβει στον δικό μου κομματικό χώρο ο ΣΥΡΙΖΑ. Το αντίθετο μάλιστα: όσοι γράφουν εδώ μέσα πρέπει να καταλάβουν ότι η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ ωφελεί την ΦΣ. Αυτό δεν σημαίνει ότι θα γλιτώνει την κριτική, αφού η επικοινωνιακή καταιγίδα του ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να συνοδεύεται και από αντίστοιχο σοβαρό δημόσιο λόγο. Αυτό δεν το έχω δει. Δεδομένου ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τον πιο ικανό και έξυπνο πολιτικό αρχηγό στην Ελλάδα αυτή την στιγμή, τον Αλαβάνο, δεν μπορεί να εκφυλίζει τον πολιτικό λόγο σε λαϊκισμό. Θα πρέπει να δίνει πειστικές απαντήσεις. Στο θέμα της θητείας δεν έχει δώσει. Το αντίθετο. Αρκείται να λέει ότι η τάδε μου συνιστώσα λέει αυτό και όταν θέλει να το αρνηθεί λέει η άλλη μου συνιστώσα λέει εκείνο.
Για να μη λέτε διάφορα, ο Περικλής Κοροβέσης του ΣΥΡΙΖΑ έκανε χτες ερώτηση στη βουλή για την κατάργηση της θητείας.
http://www.ana-mpa.gr/anaweb/user/showprel?service=3&maindoc=6479966
Ερωτάται ο κ. Υπουργός
1. Στη σημερινή διεθνή συγκυρία δεν είναι επιτέλους καιρός να τεθούν δημόσια και να συζητηθούν με πολιτικούς όρους όλες οι παθογένειες του ελληνικού στρατού;
2. Δεν είναι καιρός η στράτευση να τεθεί στην προαιρετική επιλογή των νέων;
3. Τι εξυπηρετεί η υποχρεωτική στράτευση των νέων, η οποία καθιερώθηκε το 1911 για τις ανάγκες των πολέμων εκείνης της εποχής και μπορεί σήμερα να καταργηθεί για τις ανάγκες ενός ειρηνικού μέλλοντος;
H στράτευση να γίνει προαιρετική επιλογή
Ερώτηση προς τον κ. Υπουργό Εθνικής Άμυνας
Η χώρα μας διατηρεί σήμερα έναν από τους μεγαλύτερους σε παγκόσμιο επίπεδο και αναλογικά με τον πληθυσμό της στρατούς σε μια περιοχή όπου τα γειτονικά της κράτη ανήκουν στο ΝΑΤΟ, όπως και η Ελλάδα, ή έχουν καταργήσει την υποχρεωτική στράτευση.
Η Ελλάδα υλοποιεί εξοπλιστικά προγράμματα τεραστίου κόστους και είναι στην παγκόσμια κατάταξη 13η σε στρατιωτικές δαπάνες, ενώ είναι 83η σε δημόσιες δαπάνες για την εκπαίδευση.
Κατέχει την 4η θέση σε εισαγωγές όπλων μετά την Κίνα, την Ινδία και τα Αραβικά Εμιράτα.
Η ανορθολογική οργάνωση και η αντιδημοκρατική λειτουργία του ελληνικού στρατού έχει αναδειχθεί πολλές φορές και με αφορμή διάφορα γεγονότα.
H στράτευση των νέων αποτελεί ένα θεσμό ο οποίος, όπως οργανώνεται και λειτουργεί είναι λογικά ακατανόητος και συναισθηματικά φθοροποιός, ώστε να οδηγεί πολλούς νέους ακόμα και στην αυτοκτονία
Πρόσφατα δημοσιοποιήθηκαν οι προθέσεις της κυβέρνησης, να τροποποιήσει το καθεστώς της στρατιωτικής θητείας των νέων με υποχρεωτική στράτευση στα δεκαοχτώ τους χρόνια.
Καθώς το συγκεκριμένο ζήτημα έχει τεθεί αρκετές φορές στο παρελθόν, φαίνεται ότι υποκρύπτει σχέδια και διαθέσεις μιας συγκεκριμένης αντιμετώπισης της σχέσης των νέων με το στρατό. Είναι βέβαιο ότι οι συγκεκριμένες ή και οι παρόμοιες απόψεις για τη στράτευση των νέων θα συναντήσουν ισχυρές κοινωνικές αντιστάσεις και δεν πρόκειται να υλοποιηθούν, τουλάχιστον
Ερωτάται ο κ. Υπουργός
1. Στη σημερινή διεθνή συγκυρία δεν είναι επιτέλους καιρός να τεθούν δημόσια και να συζητηθούν με πολιτικούς όρους όλες οι παθογένειες του ελληνικού στρατού;
2. Δεν είναι καιρός η στράτευση να τεθεί στην προαιρετική επιλογή των νέων;
3. Τι εξυπηρετεί η υποχρεωτική στράτευση των νέων, η οποία καθιερώθηκε το 1911 για τις ανάγκες των πολέμων εκείνης της εποχής και μπορεί σήμερα να καταργηθεί για τις ανάγκες ενός ειρηνικού μέλλοντος;
Αθήνα 29/5/2008,
Ο Ερωτών Βουλευτής
Περικλής Κοροβέσης
Ο κ. Κοροβέσης δεν είναι μέλος του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά κατέβηκε συνεργαζόμενος με τον ΣΥΡΙΖΑ, μάλιστα έχει δηλώσει “αναρχικός”. Ο Τσίπρας είναι πρόεδρος του ΣΥΝ, της μεγαλύτερης συνιστώσας του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θολώνονται τα νερά με τέτοιες επερωτήσεις. Ο Κορορβέσης μπορεί να λέει ό,τι θέλει. Ο ΣΥΝ παραμένει αταλάντευτα υπέρ της υποχρεωτικής στρατιωτικής θητείας. Αλλιώς αντί για επερωτήσεις θα μου βάζατε το σημείο στο πρόγραμμά του που λέει κάτι τέτοιο. Αλλά δεν το λέει γιατί δεν έχει το πολιτικό θάρρος ως κόμμα.
Ισχύει στο ακέραιο λοιπόν αυτό που έγραψα πιο πάνω:
Ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να δίνει πειστικές απαντήσεις. Στο θέμα της θητείας δεν έχει δώσει. Το αντίθετο. Αρκείται να λέει ότι η τάδε μου συνιστώσα λέει αυτό και όταν θέλει να το αρνηθεί λέει η άλλη μου συνιστώσα λέει εκείνο.