Oσοι –ένθεν κακείθεν της Νέας Δημοκρατίας– υπέστησαν σοκ από αυτά που είπε στη συνεδρίαση της κεντρικής επιτροπής Ν.Δ. [1] ο κ. Πέτρος Τατούλης, προφανώς ξεχνούν δύο πράγματα: Τα αυτονόητα. Πρώτον, οι κεντρικές επιτροπές των κομμάτων συνεδριάζουν για να ειπωθούν πράγματα και, δεύτερον, η κριτική για τα πεπραγμένα μιας κυβέρνησης είναι ευκαιρία και όχι απειλή. Ευκαιρία για να διορθωθούν κάποια στραβά, εκείνα που μες στη σιωπή φουντώνουν και τελικά πνίγουν ολόκληρο το οικοδόμημα μιας διακυβέρνησης.
Ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας δεν είχε απλώς δικαίωμα να μιλήσει, είχε υποχρέωση να πει εκείνα που ο κόσμος έχει τούμπανο και στην κεντρική επιτροπή κρυφό καμάρι. Δεν είπε τίποτε περισσότερο απ’ όσα καθημερινά φωνασκούν τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Για μεταρρυθμίσεις που φαίνονται, αλλά δεν είναι, για σκάνδαλα που απειλούν τον πυρήνα του δημοκρατικού πολιτεύματος (υποκλοπές, Πακιστανοί κ.ά.) και μπήκαν στο αρχείο, για σκάνδαλα εν εξελίξει με πλαστά τιμολόγια που κουκουλώνονται και κατεδαφίζουν το ενάρετον διακυβέρνησης, για όλα εκείνα που πληγώνουν τους πολίτες της χώρας ενώ περιμένουν να διορθωθούν.
Το κυριότερο, όμως, είναι ότι σε κάποιο όργανο της Ν.Δ. άρχισαν επιτέλους να συζητάνε πολιτικά. Να θέτουν τον δάκτυλο εις τον τύπο των ήλων, να επισημαίνουν ζητήματα που φεύγουν αδιάβαστα, που κρύβονται από το άγχος της νομής της εξουσίας. Πολλά στελέχη, και κυρίως υπουργοί, της Ν.Δ. έγιναν παλαιό ΠΑΣΟΚ σε ελάχιστο χρονικό διάστημα. Αναπαράγουν μόνο τις παθογένειες της προηγούμενης κυβέρνησης ακριβώς επειδή κανείς δεν τους τραβάει το αυτί, ή έστω δεν τους τα λέει. Ετσι νιώθουν ασφαλείς και με κάθε ευκαιρία να ασκούν περισσότερο παλιές, καταδικασμένες στη συνείδηση του κόσμου, πρακτικές. Με τη βοήθεια και όσων συμβαίνουν πλέον στο ΠΑΣΟΚ, η αλαζονεία, τα σκάνδαλα και η αίσθηση του ατιμώρητου βασιλεύουν σήμερα στον κρατικό μηχανισμό.
Οι περισσότεροι που μίλησαν στην κεντρική επιτροπή της Νέας Δημοκρατίας αποφάσισαν να είναι ευχάριστοι και γι’ αυτό αδιάφοροι για το μέλλον της κυβέρνησης και του τόπου. Ο κ. Πέτρος Τατούλης αποφάσισε να είναι χρήσιμος. Επισήμανε τα προβλήματα και δεν αναλώθηκε στην περιγραφή μιας εικονικής πραγματικότητας. Γι’ αυτό και πολλοί από τους ευχάριστους σκούζουν τώρα για διαγραφές και άλλα πειθαρχικά μέτρα. Από μιαν άποψη δίκιο έχουν. Οταν η μουσική δωματίου (ερμητικά κλειστού μάλιστα) είναι τόσο ευχάριστη, τι δουλειά έχει να τρέχει κάποιος στο κατάστρωμα του Τιτανικού και να φωνασκεί «παγόβουνο»;
———————————————————————————-
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» στις 15/4/2008