Στις σύγχρονες δημοκρατίες η σχέση δημόσιου και ιδιωτικού θα πρέπει να χαρακτηρίζεται από διακριτούς ρόλους και μια ευρεία κατανομή δύναμης. Από τη μια πλευρά οι δυνάμεις της ελεύθερης αγοράς είναι απαραίτητες για την παραγωγή του πλούτου και την ανάπτυξη της οικονομίας, από την άλλη η παρουσία του κράτους ως εγγυητή της εφαρμογής των όρων του ελεύθερου ανταγωνισμού αλλά και της ανακατανομής των πόρων όπου απαιτείται, είναι αναγκαία για τη διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής και την προστασία των πολιτών από τις κερδοσκοπικές πιέσεις της αγοράς και την ασυδοσία των διαχειριστών του μεγάλου κεφαλαίου, όταν και όπου εμφανίζεται. Όταν το εκκρεμές της πολιτικής και κοινωνικής ζωής τείνει να ξεφύγει υπερβολικά προς την πλευρά του κράτους, το κόστος είναι συνήθως η παραβίαση των ατομικών ελευθεριών, οι ασφυκτικές πιέσεις στην οικονομία και η δημιουργία του μεγάλου γραφειοκρατικού, δυσλειτουργικού και αναποτελεσματικού κρατικού μηχανισμού. Όταν, από την άλλη πλευρά, ο ιδιωτικός τομέας βρίσκει μπροστά του ένα αδύναμο και ευάλωτο δημόσιο, οι κίνδυνοι είναι εξίσου ορατοί: χαλάρωση της κοινωνικής συνοχής, αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων, πελατειακή εξάρτηση του κράτους από το ιδιωτικό κεφάλαιο σε βάρος των συμφερόντων των πολιτών, με λίγα λόγια εμφάνιση φαινομένων αλαζονείας της αγοράς και δεσποτισμού των ισχυρότερων διαχειριστών της. Σε αυτό το πλαίσιο θα μπορούσε να εντάξει κανείς και την πρόσφατη κίνηση της MARFIN INVESTMENT GROUP να προχωρήσει σε κατάθεση μήνυσης για συκοφαντική δυσφήμιση και αγωγή αποζημιώσεως εναντίον του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και του τηλεοπτικού σταθμού STAR CHANNEL για την «…αποκατάσταση της τιμής και της αξιοπρέπειας της MIG και των 52.000 εργαζομένων της» όπως αναφέρεται στην ανακοίνωση της Εταιρίας.

Το γιατί η Εταιρία στρέφεται εναντίον του Αλέξη Τσίπρα δεν νομίζω ότι κανείς μπορεί να το καταλάβει ακούγοντας τις δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος δήλωσε ότι η τιμή διάθεσης των μετοχών του ΟΤΕ που κατείχε η Εταιρία στην πλειοδότη εταιρία DEUTCHE TELECOM AG ήταν υψηλότερη από την τιμή της μετοχής στο Χρηματιστήριο, γεγονός άλλωστε που παραδέχεται και η ίδια η Εταιρία στην ανακοίνωσή της. Η ειρωνική διατύπωση της ανακοίνωσης και η δέσμευσή της Εταιρίας ότι θα εισφέρει το ποσό του €1.000.000 που διεκδικεί ως χορηγία στο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε ίσως να κατανοηθεί στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού εντυπώσεων με τα media και της προσπάθειας της Εταιρίας να αποκαταστήσει το πληγωμένο γόητρό της.

Με την ίδια λογική, αυτή της δημιουργίας εντυπώσεων θα μπορούσε να κατανοηθεί και η μήνυση εναντίον του τηλεοπτικού σταθμού STAR και η διεκδίκηση του αστρονομικού ποσού των €150.000.000 για «προφανείς λόγους» (;) όπως γράφει η ανακοίνωση, εννοώντας ίσως ότι για όποιον ασκεί κριτική στην Εταιρία στο πλαίσιο του δημοκρατικού μας πολιτεύματος η «ταρίφα» είναι διαφορετική αναλόγως του οικονομικού του background.

Εκείνο όμως που δεν μπορεί να γίνει κατανοητό απ’ όποια πλευρά και να το κοιτάξει κανείς είναι η δήλωση της Εταιρίας ότι ¨(…) Εν όψει αυτών των συνθηκών αποφασίσαμε να μην στραφούμε κατά του Ελληνικού Δημοσίου ζητώντας την ακύρωση της παράνομης τροπολογίας στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια σεβόμενοι, έστω και διαφωνούντες, τις επιλογές της Κυβέρνησης που εκφράζει τη βούληση του Ελληνικού λαού”. Τί λεει δηλαδή ουσιαστικά η Εταιρία; Ότι για το αίτημά της, το οποίο από την πλευρά της έχει κάθε δικαίωμα να θεωρεί ορθό και νόμιμο σύμφωνα με την ευρωπαϊκή νομοθεσία, δεν στρέφεται κατά του ελληνικού δημοσίου ως όφειλε σύμφωνα με το νόμο να πράξει σεβόμενη τις επιλογές της ελληνικής κυβέρνησης! Η Εταιρία δεν στρέφεται κατά της ελληνικής κυβέρνησης που κατά τη γνώμη της παραβιάζει το κοινοτικό δίκαιο αλλά εναντίον δυο φορέων της πολιτικής ζωής που στο κάτω κάτω της γραφής ούτε υπεύθυνοι είναι για την εφαρμογή της συγκεκριμένης νομοθεσίας αλλά και η κριτική που άσκησαν αποτελεί μέρος του θεσμικού τους ρόλου, ως φορέων του κοινοβουλευτικού ελέγχου στη μία περίπτωση και της ενημέρωσης στην άλλη.

Η προκλητική για τα δεδομένα της δημόσιας ζωής παρέμβαση της εταιρίας MIG, αποτελεί προσβολή –σε ένα συμβολικό αλλά και πραγματικό επίπεδο- της δημόσιας σφαίρας και των θεσμών της καθώς στρέφεται εναντίον του δικαιώματος στην άσκηση κριτικής, ενός πολιτικού κόμματος και ενός τηλεοπτικού μέσου, τα οποία από την ίδια τη φύση της λειτουργίας τους έχουν ακριβώς αυτό το θεσμικό ρόλο: να ελέγχουν και να κρίνουν. Η παραδοχή της Εταιρίας ότι δεν στρέφεται εναντίον του Ελληνικού Δημοσίου για «την ακύρωση της παράνομης τροπολογίας στα Ευρωπαϊκά Δικαστήρια σεβόμενοι, έστω και διαφωνούντες, τις επιλογές της Κυβέρνησης που εκφράζει τη βούληση του Ελληνικού λαού», αποτελεί παραδοχή μιας διαδικασίας πελατειακού εναγκαλισμού των διαχειριστών του ιδιωτικού κεφαλαίου και της κρατικής εξουσίας, καθώς προτιμάται η επιλογή εξωθεσμικών διαδικασιών (μη προσφυγή στο ευρωπαϊκό δικαστήριο, μήνυση κατά θεσμικών παραγόντων της δημόσιας ζωής) στο όνομα της βούλησης του ελληνικού λαού! Κανείς, πλην των εκλεγμένων αντιπροσώπων του, δεν μπορεί να ομιλεί εξ ονόματος του ελληνικού λαού και κανένας παράγοντας της δημόσιας ζωής δεν μπορεί να διεκδικεί το να παραμένει στο απυρόβλητο της κριτικής και του ελέγχου.

Παραφράζοντας την δήλωση της Εταιρίας ότι «(…)η ανάμιξη του ονόματος της MIG σε πολιτικές αντιδικίες στερείται σοβαρότητας, ουσίας και ήθους.» θα μπορούσαμε να πούμε ότι αυτή που στερείται σοβαρότητας, ουσίας και ήθους είναι η ανάμιξη της Εταιρίας στην πολιτική ζωή και η επίθεσή της σε εκείνους που νομιμοποιούνται από το ρόλο τους να την εκφράζουν.

————————————————
Δημοσιεύτηκε στο “E-LEFT, Φόρουμ για μια φιλελεύθερη αριστερά“