Η Νομοθεσία του παραλόγου και οι ατομικές μας ελευθερίες
Απρ 9th, 2008 | Χάρης Πεϊτσίνης| Κατηγορία: Χάρης Πεϊτσίνης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Μια φιλελεύθερη δημοκρατία υπερέχει σε σχέση με τις εξουσιαστικές μορφές διακυβέρνησης στο πολιτικό πεδίο εξαιτίας της ποσότητας των ελευθεριών που προσφέρει στους πολίτες της. Αυτή η ποσότητα συσσωρευμένη σε επαρκή βαθμό εξελίσσεται σε μια ανώτερη ποιότητα ζωής που διαχέεται σ όλους τα κοινωνικά πεδία. Την πολιτική , την οικονομία, την τέχνη, τον πολιτισμό, την καθημερινότητα
Ο φιλελευθερισμός θέτει στην προμετωπίδα του την υπεράσπιση του ανθρώπου ενάντια σε κάθε εξουσία, και το πρωτείο του σε σχέση με οποιαδήποτε συλλογικότητα. Το κράτος, νομιμοποιημένος φορέας φυσικής βίας αποτελεί ένας μηχανισμό συσσωρευμένης,σφαιρικής εξουσίας. Ο ρόλος του σε μια φιλελεύθερη κοινωνία είναι να προστατεύει τη ζωή, την ιδιοκτησία και την ελευθερία του ατόμου από παραβιάσεις. Είναι εύκολο με αυτό το κριτήριο να διακρίνουμε όχι μόνο τα όρια της κρατικής εξουσίας αλλά και τις εκτροπές της. Το νεοελληνικό κράτος , ακόμα και σήμερα λοιπόν αποτελεί τυπικό παράδειγμα αποχαλινωμένης κολλεκτίβας. Κανένας τομέας της ζωής μας δεν ξεφεύγει από το εποπτεύον μάτι του: ηθική, καθημερινή συμπεριφορά, σεξουαλικότητα.
Μια επιφανειακή έστω ματιά στην ελληνική νομοθεσία αρκεί για να μας πείσει. Ο χαρακτήρας θεμελιωδών νόμων του κράτους είναι καθαρά κολλεκτιβιστικός, και μέσα του κρύβει το στόχο της υποταγής του ατόμου σε απρόσωπες αφαιρέσεις των οποίων η «προστασία» κατοχυρώνεται με την εγγύηση της κρατικής βίας .
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η κατοχύρωση της ελευθερίας του λόγου που βρίσκει σημαντικά εμπόδια ακόμα και μέσα στο ίδιο το Σύνταγμα, την Χάρτα των θεμελιωδών δικαιωμάτων μας. «Ασεμνα δημοσιεύματα» επιτρέπεται λοιπόν σύμφωνα με το σύνταγμα να κατάσχονται. Μπορείτε να κυνηγήσετε ένα περιοδικό επειδή δημοσίευσε ένα φυσιολογικό τμήμα του ανθρώπινου σώματος σε μια «άσεμνη» στάση. Μπορείτε να συνθλίψετε μια εφημερίδα ή ένα κανάλι επειδή παρουσιάζει δυο ανθρώπους να διαπράττουν το .. λάγνο «αδίκημα» στο οποίο οφείλεται ότι βρισκόμαστε όλοι εμείς εδώ σήμερα…
Σε κάτι τέτοια ζητήματα ο εξουσιαστικός χαρακτήρας του νεοελληνικού κρατικού Λεβιάθαν ξεδιπλώνεται σ όλο του το σκοτεινό μεγαλείο. Απομεινάρι άλλης εποχής, ή όπλο για τις κρίσιμες στιγμές, η διάταξη που αφορά τα ΜΜΕ αποκαλύπτει την κατάσταση ομηρείας της ελευθερίας μας με τα παρακάτω ξερά λόγια:
Η ραδιοφωνία και η τηλεόραση υπάγονται στον άμεσο έλεγχο του Κράτους
Μια φράση συχνά αξίζει όσο χίλιες λέξεις. Το ερώτημα που αβίαστα προκύπτει είναι απλό: αυτήν την ελευθερία θέλουμε για τα παιδιά μας; Αυτή είναι η ελευθερία για την οποία πάλαιψαν οι προηγούμενες γενιές; Όσο περισσότερο περιδιαβαίνει κανείς στις ατέλειωτες σελίδες των νεολελληνικών νόμων, γίνεται όλο και πιο αντιληπτό ότι σε αρκετά σημεία υφέρπει ένα άτυπο τεκμήριο υπεράσπισης του παρεμβατισμού που κατ εξαίρεσην ανατρέπεται για χάρη της ελευθερίας .Ο ρόλος του ΕΡΣ συνίσταται έτσι κατά νόμο μεταξύ άλλων στην «προαγωγή της ποιότητας των εκπομπών» και πάνω στη βάση αυτής της γενικόλογης διακήρυξης δίνεται η ευκαιρία κάθε λογής εξουσιαστικών παρεμβολών στο όνομα υποκειμενικών γενικόλογων αρχών.
Εξισου παραδοξος περιορισμός της ελευθερίας του λόγου ειναι και η λεγόμενη «επιβουλή της θρησκευτικής ειρήνης» στον Ποινικό μας Κώδικα (αρθρ 198-200) που ποινικοποιεί την εξύβριση των θρησκειών και του θεού απειλώντας τους παραβάτες με φυλακίσεις και πρόστιμα. Προφανώς ο θεός αν υπάρχει,θα έχει και ανάγκη ένστολης προστασίας, κάτι το οποίο εξασφαλίζουν προθυμα οι φίλοι του στα υψηλά κλιμάκια του κρατικού μηχανισμού.
Η ηθική του κράτους, ηθική των κυρίαρχων κοινωνικών ομάδων που το διαφέντευαν τις τελευταίες δεκαετίες αποτελεί λοιπόν ενα «οχυρό» που θα πρέπει να καταληφθεί από έναν φιλελεύθερο σχηματισμό για να διαλυθεί αμέσως μετά. Κι αυτή η ηθική , πουριτανική και οπισθοδρομική εξακολουθεί να υφίσταται ιδίως στα σημεία όπου η σεξουαλική ελευθερία ενώνεται με την οικονομική: η παρά φύση ασέλγεια μεταξύ αρρένων «από κερδοσκοπία» τιμωρείται λοιπόν με φυλάκιση τουλάχιστον τριών μηνών. Πλήττοντας τη σεξουαλική ελευθερία με αστυνομικά μέσα, το κράτος παρεμβαίνει στην προσωπική ζωή των πολιτών σε απαράδεκτο βαθμό, σπαταλώντας ταυτόχρονα τους πόρους του στο όνομα μιας ηθικής που δεν έχει δικαίωμα να επιβάλει σε κανέναν. Κανένα οργανωμένο σώμα ανθρώπων δεν δικαιούται να απαγορεύσει σε συναινούντες ενήλικες τέτοιου είδους συνευρέσεις καθώς οι σεξουαλικές τους επιλογές πρέπει να γίνονται σεβαστές. Αυτές οι κρατικές εισβολές στο όνομα αφαιρετικών αρχών («αιδώς») αποτελούν τυπικές μορφές εξουσιαστικών πράξεων που εκφυλίζουν τον φιλελεύθερο χαρακτήρα των κοινωνιών μας στερώντας τους πολίτες από το δικαίωμα της ελεύθερης έκφρασης.
Πλάι σ’αυτές τις παρεμβάσεις, η κρατική ηθική πασχίζει να μας προστατεύσει απεγνωσμένα από τον ίδιο μας τον εαυτό, ξεχνώντας βέβαια ότι μόνοι υπεύθυνοι για κάτι τέτοιο είμαστε οι ίδιοι. Τα εγκλήματα δίχως θύμα , όπως ο τζόγος , αποτελούν προνομιακό πεδίο επέμβασης του κράτους, ασχέτως αν αυτή η πάγια τακτική οδηγεί στον διεθνή διασυρμό μας (βλ. πρόσφατη υπόθεση με τα «φρουτάκια»). Επόμενο είναι με αυτή την πατερναλιστική λογική η χαρτοπαιξία να ποινικοποιείται (χαρτοπαιξία «καθ¨έξιν ή κατ¨ επάγγελμα») Μια καθαρή και κοφτή φιλελεύθερη πολιτική θα απαιτήσει την απελευθέρωση του πολίτη από τέτοιους κρατικούς συνετισμούς. Στο επιχείρημα κάποιου ότι αυτές οι συνήθειες οδηγούν στην αυτοκαταστροφή απαντούμε δίχως δισταγμό: ο κάθε άνθρωπος έχει το δικαίωμα να χειριστεί τους πόρους του και το σώμα του όσο άσωτα και «ασύνετα» επιθυμεί. Σε τελική ανάλυση, η φιλική συμβουλή και οι συστάσεις αγαπημένων προσώπων δεν μπορούν ούτε και πρέπει να υποκατασταθούν από το ρόπαλο του αστυνόμου και το σφυρί του δικαστή.
Τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν ένα ελάχιστο δείγμα του συντηρητικού κατεστημένου που έχτισε ο κρατισμός στην Ελλάδα ( δες επίσης διατάξεις περί απαγόρευσης «της επαιτείας και της αλητείας», περί προσηλυτισμού κλπ). Μπορεί κανείς να βρει άπειρα άλλα σημεία όπου η χοντροκομμένη γραφή της γραφειοκρατίας προσπαθεί να σχεδιάσει την καθημερινότητα μας σε κάθε πιθανή λεπτομέρεια. Το έμπειρο μάτι του αυριανού φιλελεύθερου νομοθέτη θα συλλάβει τις άμεσες και έμμεσες απειλές που κρύβουν για την ελευθερία μας οι φλύαροι κρατικοί νόμοι. Και θα τις διαγράψει με την βεβαιότητα του ανθρώπου που απελευθερώνει την κοινωνία από έναν βαρύ ζυγό
“Επόμενο είναι με αυτή την πατριαρχική λογική”
Μήπως εννοούσατε πατερναλιστική?
Ναι,ο δαίμων της βιασύνης.Σας ευχαριστώ για την παρατήρηση
Κύριε Πεϊτσίνη,
το άρθρο 408 του Ποινικού Κώδικα “περί αλητείας” έχει καταργηθεί από το 1994.
Αναφορικά με όσα λέτε για τη νομοθεσία “περί προσηλυτισμού”, τα άρθρα 198-200 του Π.Κ., την ποινικοποίηση της παρά φύσει ασέλγειας για κερδοσκοπία, τα φρουτάκια θα συμφωνήσω μαζί σας. Πρόκειται για νομοθετήματα, που αποπνέουν έντονο συντηρητισμό ξένο προς τους καιρούς μας, ενώ ο νόμος για τα φρουτάκια ήταν επιεικώς ατυχής και όντως μας διέσυρε ως χώρα.
Περαιτέρω, ο ρόλος του ΕΣΡ αναφορικά με την προαγωγή της ποιότητας των εκπομπών δεν είναι παράλογος. Η ελευθερία, για την οποία, όπως λέτε, πάλεψαν γενεές, κατέστη από ένα σημείο και μετά ασυδοσία, με διαγωνισμούς χορού ανηλίκων, κρυφές κάμερες και άλλα συμπαρομαρτούντα. Σαφώς και ο καθένας από μας έχει την επιλογή να πατήσει το off στο τηλεχειριστήριο και να κλείσει την τηλεόραση, ώστε να μη δει αυτά, που τον βρίσκουν αντίθετο. Αρκεί, όμως, αυτό; Άλλωστε, σε πολλές χώρες με περισσότερη δημοκρατική και φιλελεύθερη παράδοση από την Ελλάδα οργανισμοί αντίστοιχοι με το δικό μας ΕΣΡ λειτουργούν παραδεκτά και αποτελεσματικά.
Και τον βιαστή βρε παιδιά, γιατί να τον συλλαμβάνει το κράτος όταν φουντώνει και θέλει να ερωτοτροπήσει σε ανυποψίαστες και ανυπεράσπιστες γυναίκες; Γιατί αυτό το κακό κράτος του περιορίζει την σεξουαλική του ελευθερία; Γιατί δεν τον αφήνουν να εκφραστεί ελεύθερα;
Χα χα, σαφώς κάνω πλάκα και ειρωνεύομαι.
Περιούσιε. Αναφερθηκα επι λεξη στην νομοθεσία περί «επαιτείας και της αλητείας», ήτοι στο 25ο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικος (407-410) που δεν έχει καταργηθεί αυτούσιο,παρά μόνο σ ό,τι αφορά το αρθρο 408. Η επαιτεία “από φιλοχρηματία ή φυγοπονία” εξακολουθεί να τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 3 μηνών,ενώ στο άρθρο 409 για “παραμέληση αποτροπής από αλητεία ή επαιτεία” η ποινη ειναι 6 μηνες φυλάκιση ακόμα κι αν το θυμα της παραμέλησης είναι ενηλικος…
Ο ορος ασυδοσία ειναι σχετικός. Η προαγωγή της “ποιότητας των εκπομπών” οδηγεί σε αυθαιρετες αποφάσεις γιατί η ποιότητα είναι όρος υποκειμενικός,και η αντιληψη περί ποιοτικού επιπέδου διαφοροποιείται αναλογα με την ιδιοσυγκρασία του καθενός.
Συνεπώς καμια γραφειοκρατική επιτροπή δεν δικαιοδοτείται να επιβάλει με την δυναμη του νόμου το “γούστο” της στους τηλεθεατές. Η διαφορά ανάμεσα στην κυνική λογοκρισία και στην “προαγωγή της ποιοτητας των εκπομπών” είναι άραγε τόσο μεγάλη;
Καὶ πατερναλιστικὴ καὶ πατριαρχική. Τὸ ἕνα δὲν ἀναιρεῖ τὸ ἄλλο, καὶ εἶναι ἀμφότερα ἐξίσου πραγματικὰ καὶ παρόντα. Ἐξαίρετο ἄρθρο. Τὸ ἀντιγράφω στὸ μπλόγκ μου.
…και φανταστείτε ότι πριν το 81 υπήρχε και ο νόμος περί μοιχείας όπου οι παραβάτες έπρεπε να συλληφθούν “επ αυτοφόρω” και να οδηγηθούν στο αστυνομικό τμήμα “δια την διακρίβωσιν της τελέσεως του αδικήματος”…
Αχ. φτωχή μου χώρα…
Αξιότιμε κ. Πεϊτσίνη,
αναφερθήκατε επί λέξη στην νομοθεσία περί «επαιτείας και της αλητείας», ήτοι στο 25ο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικος (407-410), για το οποίο σχολιάσατε ως ελάχιστο δείγμα του συντηρητικού κατεστημένου που έχτισε ο κρατισμός στην Ελλάδα.
“25o Κεφάλαιο
Άρθρο 407
Επαιτεία
Όποιος επαιτεί από φυγοποινία ή από φιλοχρηματία ή κατά συνήθεια τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι τριών μηνών.
Άρθρο 408
Αλητεία
Καταργήθηκε με την παρ.12 περ. β’ του άρθρου 1 του ν. 2207/1994.
Άρθρο 409
Παραμέληση αποτροπής από επαιτεία ή αλητεία
Τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι έξι μηνών ή με χρηματική ποινή: α) όποιος εξωθεί σε επαιτεία ή παραλείπει να εμποδίσει από την επαιτεία ή την αλητεία πρόσωπα που έχει την επιμέλειά του ή που βρίσκονται σε σχέση εξάρτησης από αυτόν. β) όποιος παραδίδει ή προμηθεύει σε άλλους πρόσωπα ηλικίας κάτω των 17 ετών ή που έχουν υπερβεί αυτήν την ηλικία, είναι όμως σωματικά ή διανοητικά ανάπηρα, για να προκαλούν με τη νεαρή τους ηλικίας ή με τη τυχόν σωματική ή διανοητική ασθένεια ή αναπηρία τους τον οίκτο ή την περιέργεια του κοινού για χρηματικό όφελος δικό του ή άλλου.
Άρθρο 410
Γενική διάταξη
Η διάταξη του άρθρου 72 για παραπομπή σε κατάστημα εργασίας εφαρμόζεται και στις περιπτώσεις των άρθρων 407-409.” (τέλος 25ου κεφαλαίου
Εφ’ όσον δεν κάνατε διάκριση στα άρθρα του 25ου κεφαλαίου, αντιλαμβάνομαι ότι το σχόλιό σας περί “ελαχίστου δείγματος του συντηρητικού κατεστημένου που έχτισε ο κρατισμός στην Ελλάδα” αναφέρετε στο σύνολο του 25ου κεφαλαίου. Ουσιαστικά αναφέρεσθε σε 2 άρθρα: το 407 και το 409 (αφ’ εις στιγμής το 408 καταργήθηκε και το 410 είναι συμπηρωματική διάταξη άλλων άρθρων).
Εχουμε και λέμε:
Αρθρο 407
Ο ίδιος ο Friedman θεώρησε ως εξέλιξη για την Ινδία ότι οι ζητιάνοι ήσαν εμφανώς λιγότεροι. (“On the positive side, there are clear signs of improvement since my earlier visit. The roads in the countryside are notably better, there are many more bicycles and automobiles in both city and country, beggars, though still numerous, seem somewhat less ubiquitous”. – Milton Friedman “INDIAN ECONOMIC PLANNING”, FIRST DRAFT May 6, 1963, page 1).
Ξέρετε πώς μειώθηκαν οι ζητιάνοι εκείνη την περίοδο; Με ποινές φυλάκισης. Ξέρετε γιατί; Για να περιορισθεί το πρόβλημα του free-rider, free-income consumer. Καλησπέρα.
Αρθρο 409.
Σε απάντησή σας αναφέρετε: “Η επαιτεία “από φιλοχρηματία ή φυγοπονία” εξακολουθεί να τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 3 μηνών,ενώ στο άρθρο 409 για “παραμέληση αποτροπής από αλητεία ή επαιτεία” η ποινη ειναι 6 μηνες φυλάκιση ακόμα κι αν το θυμα της παραμέλησης είναι ενηλικος”.
Ειστε κοινός ψεύτης κύριε. Το άρθρο 409 αναφέρει ρητά “που έχουν υπερβεί αυτήν την ηλικία” (επεξήγηση: των 17 ετών) “είναι όμως σωματικά ή διανοητικά ανάπηρα”.
Eλάχιστο δείγμα του συντηρητικού κατεστημένου που έχτισε ο κρατισμός στην Ελλάδα το άρθρο 409 λοιπόν. Το οποίο άρθρο αύριο θα καταργηθεί μιας και “το έμπειρο μάτι του αυριανού φιλελεύθερου νομοθέτη θα συλλάβει τις άμεσες και έμμεσες απειλές που κρύβουν για την ελευθερία μας οι φλύαροι κρατικοί νόμοι. Και θα τις διαγράψει με την βεβαιότητα του ανθρώπου που απελευθερώνει την κοινωνία από έναν βαρύ ζυγό”.
Δείγμα συντηρητικού κατεστημένου, λοιπόν, το ότι θα υποστώ νομικές συνέπειες εάν εκμεταλλευτώ σωματικά έναν άνθρωπο διανοητικά καθυστερημένο. Αυτονόητο δικαίωμά μου, κατά την γνώμη σας κ. Πεϊτσίνη, να εκπορνεύσω έναν άνθρωπο με ειδικές ικανότητες και ειδικές ανάγκες. Αυτονόητο δικαίωμά μου, ατιμωρητί να προωθώ παιδιά στην ζητιανιά (α’ του 409). Αυτονόητο δικαίωμά μου να περιφέρω σε παζάρια τον άνθρωπο-ελέφαντα. Αυτονόητο δικαίωμά μου, λοιπόν, να καταχρώμαι τις ιδιαιτερότητες των ασθενέστερων.
Εύχομαι, αν τύχει και ο φιλελεύθερος νομοθέτης σας μείνει χωρίς το έμπειρο μάτι του, να μπορέσετε να τον προωθήσετε στη ζητιανιά μπας και πάρετε πίσω τα έξοδα των φροντιστηρίων.
Επίσης, εύχομαι ολόψυχα να μην βρεθείτε εις την θέσιν ενός που θα επικαλεσθεί τα επιχειρήματά σας αν η αστυνομία τον συλλάβει για εξώθηση σε επαιτεία του διανοητικά καθυστερημένου παιδιού του.
“Ξέρετε πώς μειώθηκαν οι ζητιάνοι εκείνη την περίοδο; Με ποινές φυλάκισης. Ξέρετε γιατί; Για να περιορισθεί το πρόβλημα του free-rider, free-income consumer. Καλησπέρα”
Καλησπέρα και σ εσάς. Η επαιτεία ειναι μια καθαρά εθελούσια συναλλαγή. Ο επαίτης ζητεί πρόσοδο στηριζόμενος στην φιλανθρωπία των περαστικών.Και εκείνοι αντλουν ψυχική ικανοποίηση εκφράζοντας έμπρακτα τον αλτρουισμό τους.
Δεν βρίσκω λοιπόν γιατί σε μια φιλελεύθερη κοινωνία θα πρέπει να απαγορεύεται η επαιτεία. Κανένα μέρος της συναλλαγής δεν εξαναγκάζεται με τη βία να προσχωρήσει σ αυτήν,και ουδείς βλάπτεται από την αίσια ολοκλήρωση της. Συνεπώς βάσει των φιλελεύθερων αρχών η απαγόρευση της επαιτείας είναι αναιτιος και ανουσιος αυταρχισμός.
Τώρα, το παράδειγμα της Ινδίας δε νομίζω ότι έχει θέση σε μια συζήτηση αρχών. Η επιδίωξη στοχων οπως η οικονομική αποδοτικότητα δεν θα πρέπει να ερχεται σε αντιθεση με τις ατομικές ελευθερίες. Και μέρος αυτών των ελευθεριών είναι η δυνατότητα του ατόμου να ζητά την οικονομική συμπαράσταση των συμπολιτών του,καθώς και η δυνατότητα των τελευταίων να τη δίδουν.
“Ειστε κοινός ψεύτης κύριε. Το άρθρο 409 αναφέρει ρητά “που έχουν υπερβεί αυτήν την ηλικία” (επεξήγηση: των 17 ετών) “είναι όμως σωματικά ή διανοητικά ανάπηρα”.
Αντιπαρέρχομαι το χαρακτηρισμό που είμαι σίγουρος ότι η θρασυδειλία σας τον επιφυλάσσει μονάχα για τα διαδικτυακά σχόλια. Προχωρώ επί της ουσίας: Η διανοητική καθυστέρηση προκαλεί αδυναμία κρίσης, με αποτέλεσμα το άτομο να μη διαθέτει τη δυνατότητα ορθών αποφάσεων και δικαιοπραξιών. Συνεπώς δεν αφορά τη συζήτηση μας.
Το πρόβλημα είναι η περίπτωση της σωματικής αναπηρίας ενηλίκων που δεν συνεπάγεται αδυναμία διάκρισης ή λήψης αποφάσεων (πχ ενος ενηλίκου με κομμενο ποδι). Συνεπώς η συμπραξη δύο ατόμων με στόχο το κέρδος χάρη στην πρόκληση “του οικτου ή της κοινης περιέργειας” δεν αντιλαμβάνομαι γιατί θα πρέπει να είναι παράνομη,εφόσον στηρίζεται στην επιθυμία και των δύο μελών. Μελών που μάλιστα έχουν κάθε δυνατότητα κρισης και κριτικής,και αποφασίζουν συνειδητά να συμμετέχουν σ αυτού του ειδους την πράξη.
Αυτό που πρέπει να γινει αντιληπτο,και διαποτίζει ολόκληρη την φιλελεύθερη θεωρία είναι ότι η ηθική απαξία μιας πράξης δεν θα πρέπει κατ ανάγκη να συνεπάγεται και την νομική της απαξία.
Το διακύβευμα δεν είναι οι ηθικές αρχές του ενός ή του άλλου αλλά η προστασία της ανθρώπινης ελευθερίας.Μέσα σ αυτά τα πλαίσια λοιπόν,το αν εσείς θεωρειτε την προώθηση ενός αναπηρου εχοντος σώας τας φρένας σε αναλογες πράξεις, ως εκμετάλλευση ,δεν δικαιολογει την κρατική παρέμβαση για την απαγόρευση της πράξης. Με την ιδια λογική θα πρέπει να απαγορευτεί η πορνεία, η μοιχεία,
Κ. Πειτσίνη,
Στο αρχικό σας άρθρο αναφέρετε “Τα παραπάνω παραδείγματα αποτελούν ένα ελάχιστο δείγμα του συντηρητικού κατεστημένου που έχτισε ο κρατισμός στην Ελλάδα ( δες επίσης διατάξεις περί απαγόρευσης «της επαιτείας και της αλητείας»)”.
Στο 5ο σχόλιο αναφέρετε: “Αναφερθηκα επι λεξη στην νομοθεσία περί «επαιτείας και της αλητείας», ήτοι στο 25ο κεφάλαιο του Ποινικού Κώδικος (407-410) που δεν έχει καταργηθεί αυτούσιο,παρά μόνο σ ό,τι αφορά το αρθρο 408. Η επαιτεία “από φιλοχρηματία ή φυγοπονία” εξακολουθεί να τιμωρείται με φυλάκιση μέχρι 3 μηνών,ενώ στο άρθρο 409 για “παραμέληση αποτροπής από αλητεία ή επαιτεία” η ποινη ειναι 6 μηνες φυλάκιση ακόμα κι αν το θυμα της παραμέλησης είναι ενηλικος…”.
Το άρθρο 409 ΠΟΥΘΕΝΑ δεν προβλέπει ποινή για τον σωματικώς ανάπηρο. Προβλέπει ποινή για τους νταβατζήδες του, αυτούς που τον εξωθούν, τον παραδίδουν, τον προωθούν, τον εκμεταλλεύονται.
Προκειμένου να διεξαχθεί μια οιαδήποτε στοιχειώδης συζήτηση περί αρχών, θα πρέπει πρώτα ότι όλοι οι ομιλούντες αναφέρονται στο ίδιο πράγμα. Αναφερθήκατε στον 409 ως δείγμα ελάχιστου συντηρητικού κατεστημένου. Ουδεμία διάκριση κάνατε στην κρίση σας για τον νόμο ως προς την πρόβλεψή του για τους πνευματικά υστερούντες. Επίσης, υποκρίπτετε το γεγονός ότι δεν μιλά για τον πάσχοντα αλλά για τους εκμεταλλευτές της κατάστασής του. Αν αυτό δεν είναι ψεύδος, τότε τί είναι;
Εάν, τώρα, ο ίδιος ο πάσχων αποφασίσει ή όχι να γίνει επαίτης, εσείς θεωρείτε ότι είναι θέμα προσωπικής του απόφασης και μόνο. Το ίδιο, φαντάζομαι ότι ισχύει για όποιον αποφασίσει ή όχι να εκπορνευθεί. Το ζήτημά όμως του νομοθέτη παραμένει στο εάν και πόσο πρέπει να τιμωρείται αυτός που προωθεί κάποιον στην εκπόρνευση (προφανώς όχι με την συναίνεση του εκπορνευόμενου).
Υστερόγραφο1: Μήπως μπορείτε να μου εξηγήσετε τί ακριβώς σημαίνει η σιγουριά σας ότι επιφυλάσσω την θρασυδειλία μου μονάχα για τα διαδικτυακά σχόλια; Επίσης, σε τί συνίσταται η θρασυδειλία όταν αναφερόμαστε στα ψέμματα κάποιου; Μπορεί υπερβολικός ο χαρακτηρισμός, διότι υπάρχει περίπτωση να υπάρχει παρανόηση ή παράλειψη και όχι ψεύδος. Εάν το σχόλιό σας περί του 409 υπάγεται σε αυτή την περίπτωση, αρκεί ένα “mea culpa” απ’ την μεριά σας. Εάν αυτή είναι η περίπτωση, οφείλω να ζητήσω συγγνώμη με την σειρά μου για το σχόλιό μου. Σε άλλη περίπτωση, εάν δηλαδή κάποιος εμμένει στην διαστρεβλωμένη ερμηνεία ενός νόμου, τότε προφανώς ψεύδεται. Και το τελευταίο που θα ανέμενα είναι ο ψευδόμενος να χαρακτηρίζει (το θέμα δεν είναι καθόλου προσωπικό, πιστέψτε με) ως θρασύδειλο αυτόν που αποκαλύπτει το ψεύδος.
Κύριε Αθανασόπουλε.
Τα πράγματα είναι ιδιαίτερα απλά και απορώ γιατί συνεχίζουμε να τραβάμε το ζήτημα διυλίζοντας τον κώνωπα. Το άρθρο 409 είναι μια φυσική συνεχεια του άρθρου 407. Η διαφορά τους είναι ότι το αρθρο 407 τιμωρεί τον ιδιο τον επαίτη ενώ το 409 αυτόν που τον “προωθεί”. Συνεπώς το να γράφετε ότι το άρθρο 409 δεν αναφέρει “ΠΟΥΘΕΝΑ” (και μαλιστα με κεφαλαία) ότι ο ενηλικος αναπηρος τιμωρείται είναι προφανώς παραπειστικό. Μια τέτοια αναφορά θα ηταν εκ περισσου καθώς ο ενηλικος ζητιάνος υποκειται ούτως ή άλλως στις νομικές συνέπειες του άρθρου 407.
Εγώ είμαι συγκεκριμένος όταν αναφέρομαι σε ποινικοποίηση μιας σχέσης “συμπραξης” μεταξύ δυο ενηλικων ατόμων με στοχο την επαιτεία (και την εξ αυτής κερδοσκοπία).Με βάση τη λογική που σας ανέπτυξα στο προηγουμενο μου σχόλιο καταλήγω να πιστεύω ότι δυο ενηλικες (οχι ανηλικοι ή διανοητικά “ανηλικοι”) δεν θα πρέπει κατά τη γνώμη μου να τιμωρούνται επειδή επιδιώκουν το κέρδος από την επαιτεία.
Συμφωνώ επίσης πως δεν αναφέρθηκα ρητώς στην περίπτωση των διανοητικά υστερημένων. Κι αυτό γιατί θεώρησα αυτονόητο πως ολοι θα γνωρίζουν ότι οι διανοητικά υστερημένοι οπως λέει και η λέξη “υστερούν”, με αποτέλεσμα να χαιρουν ιδιαίτερης προστασίας και συχνά “κηδεμονίας” από την έννομη τάξη . Με την ιδια ακριβώς λογική μπορείτε να μου προσάψετε ότι δεν ασχολήθηκα με το ζήτημα της προστασίας των ανηλίκων. Η απάντηση μου θα ηταν ακριβώς η ιδια.
Τέλος σ ο,τι αφορά τη θρασυδειλία σας, ο χαρακτηρισμος αφορά ολους οσους επιχειρουν υβριστικούς λεονταρισμους με τη χρήση απρόσωπων μέσων.Δεν εχει κάτι το προσωπικό. Υπονοει μια ολοκληρη νοοτροπια που διαποτιζει αρκετους συμπολιτες μας (προφανως κ εσας)