Όπως συμβαίνει συνήθως τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι επιχειρούμενες μεταρρυθμίσεις σκοντάφτουν στις αντιδράσεις των πανίσχυρων συνδικάτων που νοιάζονται να διατηρήσουν τα προνόμια που έχουν εξασφαλίσει από τις αδύναμες πολιτικές ηγεσίες και τις κατά καιρούς διοικήσεις των δημοσίων επιχειρήσεων. Οι μικρές αυτές συντεχνίες -μειοψηφίες βεβαίως στο σύνολο της κοινωνίας- είναι ωστόσο πολύ καλά οργανωμένες ώστε να προφυλάξουν τα “κάστρα” των εξοργιστικών προνομίων τους από τις επιθέσεις των μεταρρυθμιστών.
Η ανοργάνωτη κοινωνική πλειοψηφία δεν είναι σε θέση να κατανοήσει ευχερώς τα πλεονεκτήματα της μεταρρύθμισης για το σύνολο της κοινωνίας διότι το οικονομικό και πολιτικό όφελος αυτής διαχέεται σε όλους είναι μικρό και δεν είναι άμεσα αντιληπτό από τον κάθε πολίτη. Αντιθέτως η κοινή γνώμη παρακολουθεί τις μανιασμένες αντιδράσεις μιας χούφτας απεργών που προσπαθούν να την πείσουν ότι το συμφέρον τους είναι και δικό της.
Από την κεντρική πολιτική σκηνή απουσιάζουν ακόμη οι πολιτικοί με σταθερές πεποιθήσεις που μπορούν να συλλάβουν, σχεδιάσουν και υλοποιήσουν σημαντικές για τη χώρα μεταρρυθμίσεις. Η συντριπτική πλειονότητα του πολιτικού προσωπικού δεν έχει καμμιά σχέση με τις σύγχρονες αντιλήψεις που εφαρμόζονται με επιτυχία στο εξωτερικό. Μεγάλη μερίδα των πολιτικών μας προέρχεται από συνδικαλιστικές οργανώσεις ή επηρεάζεται απ΄αυτές και τη γραφειοκρατία. Έτσι δεν είναι δυνατόν να υπάρξει καμμιά σύγκρουση με τα αντιδραστικά συνδικάτα που με τις παράνομες και καταχρηστικές κινητοποιήσεις τους κρατούν ομήρους χιλιάδες πολίτες και παραλύουν την οικονομική ζωή της χώρας. Χωρίς όμως πολιτικές και ιδεολογικές συγκρούσεις με τις δυνάμεις των συνδικάτων που αγωνίζονται να κρατήσουν τη χώρα στην παρακμή και την αδράνεια καμμιά πρόοδος δεν μπορεί να υπάρξει.
Mε αφορμή τις απεργίες που βρίσκονται σε εξέλιξη και κυρίως αυτή της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ είναι ν΄αναρωτιέσαι γιατί η Κυβέρνηση δε δίνει στη δημοσιότητα τα στοιχεία για το μέσο κόστος για αμοιβές προσωπικού στις δημόσιες επιχειρήσεις την τελευταία δεκαετία. Θα ήταν ενδιαφέρον να πληροφορηθεί η κοινή γνώμη ότι το μέσο κόστος για αμοιβές στις δημόσιες επιχειρήσεις είναι τριπλάσιο των αμοιβών στις ιδιωτικές. Μεταξύ των χρυσοπληρωμένων υπαλλήλων των “ρετιρέ” περιλαμβάνονται οι υπάλληλλοι της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού. Επίσης παρουσιάζει ενδιαφέρον το ερώτημα την τετραετία της ΝΔ 2004-2008 πόσο αυξήθηκαν οι αμοιβές των εργαζομένων στις δημόσιες επιχειρήσεις και ιδίως στη ΔΕΗ; Οι τεράστιες -σε σχέση με αυτές του ιδιωτικού τομέα- αμοιβές είναι εφικτές εξαιτίας της κατ΄ουσίαν σχεδόν μονοπωλιακής εκμετάλλευσης ακόμη της αγοράς ηλεκτρικού ρεύματος. Στην πραγματικότητα τις αμοιβές των εργαζομένων της ΔΕΗ τις πληρώνουν οι απλοί καταναλωτές των προϊόντων και υπηρεσιών τους.
Η κυβέρνηση και τα κόμματα πρέπει να μας πληροφορήσουν πώς γίνεται η μηνιαία σύνταξη που παίρνει ένας εργαζόμενος στη ΔΕΗ, απόφοιτος Γυμνασίου με τριάντα χρόνια εργασίας να ανέρχεται σε 2.400 ευρώ, δηλαδή να είναι μεγαλύτερη από τη σύνταξη ενός αρεοπαγίτη, ενός στρατηγού, ενός ανώτατου ιδιωτικού υπαλλήλου ασφαλισμένου στο ΙΚΑ, ενός πολιτικού μηχανικού ή ενός γιατρού με τριάντα πέντε χρόνια τουλάχιστον εργασίας για έναν έκαστο και κάτι τέτοιο να θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό μόνο η παράφρων λογική της σοσιαλιστικής Ελλάδος μπορεί να εξηγήσει. Και η παραφροσύνη γίνεται ακόμη μεγαλύτερη όταν το σύνολο της συνταξιοδοτικής δαπάνης για τους συνταξιούχους της ΔΕΗ υπολείπεται σημαντικά από την επιδότηση που κάθε χρόνο τους δίνει ο κρατικός προϋπολογισμός.
Πιο συγκεκριμένα, η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ αντιδρά διότι το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό θίγει τα ασφαλιστικά δικαιώματα των ασφαλισμένων του ΟΑΠ – ΔΕΗ. Η ιστορία έχει μεγάλο ενδιαφέρον: το 1999 η κυβέρνηση Σημίτη επιχείρησε τη μετοχοποίση του 10% της ΔΕΗ. Η ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ ξεσηκώθηκε και μετά βεβαιότητος η μετοχοποίηση εκείνη θα είχε την τύχη του ασφαλιστικού νομοσχεδίου Γιαννίτση εάν η κυβέρνηση δεν προχωρούσε σε μια απίστευτη παραχώρηση εμπνεύσεως Ευαγγέλου Βενιζέλου, -όπως άλλωστε απίστευτα είναι όλα όσα κατά καιρούς νομοθετεί ο συγκεκριμένος πολιτικός-. Η κυβέρνηση δημιούργησε τον Οργανισμό Ασφάλισης Προσωπικού ΔΕΗ. Σύμφωνα με το άρθρο 34 του ν.2773/1999 το Ελληνικό Δημόσιο εγγυήθηκε όλες τις υποχρεώσεις της ΔΕΗ προς τους ασφαλισμένους και συνταξιούχους της και ανέλαβε την “πλήρη κάλυψη” όλων των αναγκών του ΟΑΠ-ΔΕΗ καθώς και των εν γένει υποχρεώσεών του. Από τότε μέχρι σήμερα εκτιμάται ότι έχουν καταβληθεί στον ΟΑΠ-ΔΕΗ ποσά που υπερβαίνουν τα 2.500.000.000 Ευρώ!
Η ανάληψη της υποχρέωσης αυτής, παρουσιάστηκε τάχα ως αντιπαροχή έναντι της περιουσίας του ασφαλιστικού φορέα της ΔΕΗ που είχε ενσωματώσει η επιχείρηση τα προηγούμενα χρόνια χωρίς ποτέ να μάθει η κοινή γνώμη ποιό ήταν το ύψος της περιουσίας αυτής, οι μέθοδοι αποτίμησής της και πώς είναι δυνατόν η ετήσια ποσοτική εξέλιξή της να κοστίζει στους Έλληνες φορολογούμενους περίπου 500 εκατομμύρια ευρώ;
Με τον παραπάνω νόμο στην πραγματικότητα μεταφέρθηκαν με πολιτική απόφαση πόροι από τους φορολογούμενους σε μια ειδική ομάδα του πληθυσμού και επιπλέον εξασφαλίστηκε η συναίνεση της συνδικαλιστικής ηγεσίας της ΔΕΗ στην κατά 10% μετοχοποίηση της επιχείρησης. Μέρος μόνον αυτών των χρημάτων χρηματοδοτούν τις συντάξεις των συνταξιούχων της ΔΕΗ. Η παραπάνω μετοχοποίηση απέδωσε μόλις 1,22 δισ. Ευρώ. Έτσι μέχρι το τέλος του 2007 το Ελληνικό Δημόσιο υπέστη ζημία 1,28 δισ. Ευρώ που πρέπει να χρεωθεί στους πιο πάνω εμπνευστές του εκτρωματικού νόμου 2773/1999, ο οποίος πρόβλεψε και άλλους φόρους εις βάρος των φορολογουμένων υπέρ του ΟΑΠ – ΔΕΗ, όπως ειδικό τέλος διοδίων στις γραμμές μεταφοράς κοκ. Η ζημιά του Δημοσίου και των Ελλήνων φορολογουμένων κάθε χρόνο θα μεγαλώνει αφού οι παραπάνω καταβολές συνιστούν πάγιο πόρο του ΟΑΠ-ΔΕΗ.
Ας δούμε τώρα και μια άλλη διάσταση του θέματος, η δαπάνη για την κάλυψη των αναγκών του ΟΑΠ-ΔΕΗ πρέπει σύμφωνα με το νόμο να εγγράφεται στον εκάστοτε κρατικό προϋπολογισμό. Στους προϋπολογισμούς του έτους 2007 και του έτους 2008 και στις αντίστοιχες εισηγητικές εκθέσεις τους δεν κατέστη δυνατόν να ανακαλύψουμε σε ποιό σημείο επιβαρύνονται οι πρωτογενείς δαπάνες με το ποσό της παραπάνω χρηματοδότησης.
Αν πράγματι δεν επιβαρύνονται οι πρωτογενείς δαπάνες με τη δαπάνη πλήρους κάλυψης των αναγκών του ΟΑΠ-ΔΕΗ, τότε πόση αξιοπιστία μπορούν να έχουν οι κυβερνητικές εκτιμήσεις ότι το έλλειμμα του προϋπολογισμού περιορίζεται σε ποσοστό μικρότερο του 3% του ΑΕΠ. Μήπως η “δημιουργική λογιστική” των κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ έχει εμπνεύσει και το οικονομικό επιτελείο της σημερινής κυβέρνησης; Η άνευρη από πλευράς κυβερνήσεως και χωρίς σοβαρή επιχειρηματολογία αντιμετώπιση των συνδικαλιστών της ΔΕΗ που απεργούν παρανόμως μας δημιουργεί θλίψη και εύλογες απορίες.
Σε κάθε περίπτωση είναι ενδιαφέρον να απαντηθούν τα εξης ερωτήματα που παλαιότερα είχε θέσει ο Στέφανος Μάνος χωρίς ποτέ ασφαλώς να πάρει απάντηση:
– Έχει ποτέ διενεργηθεί διαχειριστικός έλεγχος στον ΟΑΠ-ΔΕΗ για τα 2,5 δισ;
– Οι Έλληνες φορολογούμενοι που χρηματοδοτούν χωρίς να το θέλουν και να το γνωρίζουν τη διατήρηση των προνομίων μιας αριθμητικά περιορισμένης ομάδας συνταξιούχων του ΟΑΠ –ΔΕΗ με ιλιγγιώδη ποσά θα πληροφορηθούν κάποτε τα στοιχεία των ισολογισμών του ΟΑΠ-ΔΕΗ;
Στην περίπτωση της απεργίας της ΓΕΝΟΠ ΔΕΗ η κυβέρνηση αν ήθελε να κερδίσει τη μάχη με τους αντιδραστικούς συνδικαλιστές με τις δυνάμεις δηλαδή της στασιμότητας και της συντήρησης θα έπρεπε να επιδιώξει ρήξεις και συγκρούσεις. Δυστυχώς δεν το έπραξε. Η πολιτική ηγεσία πρέπει να ζητήσει την υποστήριξη της πλειονότητας των πολιτών για την εφαρμογή μιας τολμηρής και όχι άνευρης μεταρρυθμιστικής πρότασης που θα απαλλάξει τη χώρα από τις συντεχνιακές αγκυλώσεις των καλά οργανωμένων ολίγων.
——————————————————————————
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Εστία στις 4/4/2008
Ο Τάσος Ι. Αβραντίνης είναι δικηγόρος και Αντιπρόεδρος της Φιλελεύθερης Συμμαχίας [1]