Μύθοι του “Κράτους-Γκουβερνάντα”
Απρ 20th, 2007 | Radley Balko| Κατηγορία: Γενικά, Κόσμος, Μεταφράσεις, Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Radley Balko*
Ο εκλιπών οικονομολόγος Julian Simon ήταν ο μεγάλος αισιόδοξος του φιλελευθερισμού. Οι οπαδοί του κλασσικού φιλελευθερισμού είναι, από τη φύση τους, κυνικοί όσον αφορά την κυβέρνηση και την, όπως περίφημα το έθεσε ο Jefferson, φυσική της τάση να επεκτείνεται , με αποτέλεσμα η ελευθερία να χάνει έδαφος. Ωστόσο, το πλεονέκτημα της φιλελεύθερης φιλοσοφίας υπήρξε ,πάντα, η ικανότητα της να αντιλαμβάνεται τη δυνατότητα και την τάση των ανθρώπων να παίρνουν τις σωστές αποφάσεις για τη δικιά τους ευημερία και στην πορεία, να βελτιώνουν την κακή κατάσταση της ανθρωπότητας.
O Simon έθεσε στην πιο σωστή βάση την έκρηξη πλούτου και ευημερίας της ανθρωπότητας. Οι «στόχοι» επίκρισης του Simon ήταν οι περιβαλλοντολόγοι που τα έβλεπαν όλα μαύρα , και οι ακτιβιστές που υποστήριζαν τη μηδενική αύξηση του πληθυσμού, οι οποίοι στο δεύτερο μισό του 20ου αιώνα, διοχέτευαν τρομερές προβλέψεις για τον επερχόμενο κατακλυσμό που θα έφερναν, όπως έλεγαν, οι ελεύθερες αγορές και ο Αμερικάνικος καταναλωτισμός. Χρησιμοποιώντας έναν πλούτο οικονομικών, δημογραφικών, υγειονομικών , και καταναλωτικών δεδομένων, ο Simon έδειξε με ποιόν τρόπο ο καπιταλισμός, μας έκανε πιο πλούσιους, πιο υγιείς, με καλύτερη εκπαίδευση, και μακροζωϊα, και γενικά σε καλύτερη κατάσταση απ’ ότι ήμασταν ποτέ. Επιπλέον, απέδειξε, πως ο πλούτος και η τεχνολογία συμβάλουν στην αφθονία των σπάνιων φυσικών πόρων , και όχι στην ελάττωση τους.
Παρότι οι Μαλθουσιανοί προφήτες κάνουν την εμφάνιση τους ακόμη από καιρού εις καιρόν, ο Simon μοιάζει να έχει κερδίσει τη δημόσια συζήτηση. Οι σημερινοί επικριτές των ελεύθερων αγορών, δεν επικαλούνται τον Αρμαγεδδώνα, όπως έκαναν οι προκάτοχοι τους. Ούτε δηλώνουν ότι η ευημερία θα είναι η καταστροφή μας. Κατά μείζονα λόγο σήμερα υποστηρίζουν ότι απλά δεν είμαστε εξοπλισμένοι να αντιμετωπίσουμε την ελευθερία και την επιτυχία μας . Αντί να καλούν την κυβέρνηση να διευθύνει με αυστηρούς κανόνες την οικονομία και να αναδιανείμει τον πλούτο, τώρα υποστηρίζουν πως η κυβέρνηση πρέπει να παίρνει πολλές από τις προσωπικές μας αποφάσεις αντί για μας , επειδή οι Αμερικανοί πολίτες δεν είναι άξιοι εμπιστοσύνης ώστε να αποφασίζουν μόνοι τους.
Η Άνοδος του Πατερναλισμού
Σε μια πρόσφατη μελέτη που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Public Choice, “Ο φόβος του να είσαι ελεύθερος : Η Εξάρτηση σαν το Επιθυμητό ” ο τιμημένος με Νόμπελ οικονομολόγος James Buchanan ταξινομεί τις νέες σοσιαλιστικές απειλές για την ελευθερία.. Ο Buchanan υποστηρίζει πως οι συμβατικές απειλές στην ελευθερία από τον διοικητικό σοσιαλισμό (κεντρικός σχεδιασμός ) και τον διανεμητικό σοσιαλισμό (το κράτος πρόνοιας ), σήμερα συναντούν τον πατερναλιστικό σοσιαλισμό και τον σοσιαλισμό της «πατρωνίας» , που ο Buchanan περιγράφει σαν την προθυμία πολλών να επιτρέψουν στην κυβέρνηση να πάρει τον έλεγχο της ζωής τους.
Η ανερχόμενη απειλή για την Αμερικάνικη ελευθερία σήμερα, είναι ,λοιπόν, ένας συνδυασμός αυτών των δύο τελευταίων μορφών του σοσιαλισμού,- η επιθυμία από μερικούς στην κυβέρνηση να χώνονται σχεδόν σε κάθε πλευρά της ζωής μας, και η έλλειψη ανησυχίας εκ μέρους πολλών Αμερικάνών όταν αυτό συμβαίνει. Και ενώ οι συμβατικοί επικριτές του καπιταλισμού, προέρχονταν κυρίως από την Αριστερά, το πατερναλιστικό κίνημα δεν περιθωριοποιείται τόσο εύκολα.
Για παράδειγμα, από την Αριστερά, αναδείχθηκε, κάτω από το λάβαρο της «δημόσιας υγείας», μια νέα ομάδα επικριτών. Η πραγματική δημόσια υγεία είναι φυσικά , ένα απολύτως θεμιτό πεδίο λειτουργίας της κυβέρνησης. Η συλλογική φύση των απειλών που θέτουν ,για παράδειγμα, οι πολύ μεταδοτικές ασθένειες , κάνει την προστασία από αυτές ένα θεμιτό δημόσιο αγαθό, που παρέχεται από την κυβέρνηση. Σήμερα κάποιος θα μπορούσε επίσης να συμπεριλάβει και τις απειλές από τη βιολογική ή τη χημική τρομοκρατία.
Αλλά οι σύγχρονες πρωτοβουλίες που αφορούν τη «δημόσια υγεία», έχουν προχωρήσει πολύ πιο πέρα απ’ ότι θα κατατάσσονταν δικαιολογημένα στην κατηγορία των δημόσιων αγαθών. Σήμερα, η κυβέρνηση αναλαμβάνει ,στο όνομα της δημόσιας υγείας ,όλων των ειδών τις πρωτοβουλίες, με σκοπό να ρυθμίσει την ατομική συμπεριφορά. Αυτό ξεκίνησε τις δεκαετίες του 1970 και 1980 με τις πρωτοβουλίες εναντίον του καπνίσματος, και σήμερα περιλαμβάνει ένα εύρος προγραμμάτων , στα οποία συγκαταλέγονται προσπάθειες που σκοπεύουν να ελαττώσουν την κατανάλωση του αλκοόλ, να ενθαρρύνουν τη χρήση της ζώνης ασφαλείας και του κράνους μηχανής , να ρυθμίσουν νομοθετικά τη διατροφή και τον τρόπο ζωής στο όνομα της καταπολέμησης της παχυσαρκίας, περνώντας στην ομοσπονδιακή δικαιοδοσία τοπικά ζητήματα όπως τα όρια ταχύτητας και η ελάχιστη ηλικία κατανάλωσης αλκοόλ, και γενικά να χρησιμοποιήσει την κρατική εξουσία ώστε να εξαλείψει το ρίσκο που γεννάει ο τρόπος ζωής μας.
Αλλά και η Αμερικάνικη Δεξιά, που παραδοσιακά ισχυριζόταν ότι ευνοούσε το μικρό κράτος, δεν είναι καλύτερη. Το ελεγχόμενο από τους Ρεπουμπλικάνους Κογκρέσο, προσπαθεί να απαγορεύσει τον τζόγο στο internet. Το ίδιο Κογκρέσο, επιδιώκει να επεκτείνει την νομοθετική εξουσία της FCC για να συμπεριλάβει πέρα από την αναλογική τηλεόραση και την καλωδιακή τηλεόραση και το δορυφορικό ραδιόφωνο. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης του Προέδρου Bush έχει διακηρύξει πως η δίωξη της πορνογραφίας αποτελεί πρώτη προτεραιότητα. Και φυσικά, η κυβέρνηση Bush έχει ενισχύσει τους νόμους κατά των ναρκωτικών επιδεικνύοντας ιδιαίτερη επαγρύπνηση, αψηφώντας την παραδοσιακή συντηρητική αρχή της πολιτειακής κυριαρχίας. Ο Λευκός Οίκος υπεράσπισε σθεναρά την εξουσία της ομοσπονδιακής κυβέρνησης να ρυθμίζει νομοθετικά ,για παράδειγμα ,την ιατρική χρήση μαριχουάνας, την αυτοκτονία με βοήθεια γιατρού , τα συνταγογραφούμενα αναλγητικά, ακόμη και σε πολιτείες όπου οι ψηφοφόροι, έχουν ξεκάθαρα δείξει την προτίμησή τους για μια πιο χαλαρή εφαρμογή αυτών των νόμων. Στην περίπτωση της μαριχουάνας για ιατρική χρήση, οι προσπάθειες του Λευκού Οίκου, μπορεί να βάλουν την οριστική ταφόπλακα στον φεντεραλισμό.
Παρότι το κίνημα για τη «δημόσια υγεία» προέρχεται κυρίως από την Αριστερά, και οι σταυροφορίες του λεγόμενoυ «πόλεμου της κουλτούρας» ενάντια στον τζόγο, την πορνογραφία, την pop κουλτούρα και τα ναρκωτικά, προέρχονται κυρίως από την Δεξιά, είναι σημαντικό να τονίσουμε ότι υπάρχει μια σημαντική σύγκλιση μεταξύ των δύο. Ένθερμοι ακτιβιστές ενάντια στο αλκοόλ ,σαν τον πρώην στέλεχος της κυβέρνησης Carter, Joseph Califano, για παράδειγμα, είναι το ίδιο ενεργητικοί στο να προωθούν την απαγόρευση των ναρκωτικών. Ο συντάκτης του National Review David Frum έχει ζητήσει έναν «φόρο πάχους» σε τροφές με υψηλές θερμίδες , συμπράττοντας με πιο αριστερές οργανώσεις όπως το Center for Science in the Public Interest. Υποστηρικτές των οικογενειακών αξιών όπως ο William Bennett και ο John DiIulio όπως και Ρεπουμπλικάνοι βουλευτές όπως ο Tom Osborne και ο Frank Wolf ,έχουν συμπράξει με κεντροαριστερές οργανώσεις όπως το Robert Wood Johnson Foundation , ζητώντας αυστηρές κυβερνητικές ρυθμίσεις για το αλκοόλ. Και φαίνεται να υπάρχει μια ευρεία , διακομματική υποστήριξη για ένα ισχυρό κράτος σε θέματα όπως η συνέχιση του πολέμου ενάντια στα ναρκωτικά, η θεσμοθέτηση απαγόρευσης καπνίσματος σε ιδιωτικά bars και εστιατόρια, η απαγόρευση του τζόγου στο internet που αναφέρθηκε προηγουμένως , και αυξημένος κυβερνητικός έλεγχος σε εκφάνσεις της pop κουλτούρας όπως η ραπ μουσική και τα βίαια video games.
Στη Δεξιά, κινήματα όπως ο « crunchy συντηρητισμός» του συνεργάτη του National Review Rod Dreher ,δανείζεται ευφυολογήματα από τον Μarx, ώστε να σπιλώσει έννοιες όπως ο πλούτος, η κατανάλωση και ο καταναλωτισμός . Εν τω μεταξύ, οι αριστερές συντακτικές ομάδες της Washington Post και των New York Times εγκατέλειψαν τις παραδοσιακές τους ανησυχίες για τα ατομικά δικαιώματα ,υποστηρίζοντας την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου, να διατηρήσει την ομοσπονδιακή απαγόρευση στην ιατρική χρήση μαριχουάνας, επειδή μια αντίθετη απόφαση θα μπορούσε να επηρεάσει αντίστροφα την τεράστια ρυθμιστική δύναμη της ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Όπως υποστήριξε ο Jesse Walker του περιοδικού Reason,., “Δεν υπάρχει κόμμα που να στηρίζει την ανοχή στην Washington—απλά (υπάρχει) ένα κόμμα που διεξάγει τις σταυροφορίες του στο όνομα του Χριστού και ένα κόμμα που διεξάγει τις σταυροφορίες του στο όνομα του «Οι Τέσσερις στους Πέντε Ειδικούς Συμφωνούν»’’
Η Επαναφορά του Προοδευτισμού
Η έλλειψη μιας σαφούς ιδεολογικής συγγένειας κάνει τον σημερινό πατερναλισμό, να μοιάζει ολοένα και περισσότερο με το «προοδευτικό» κίνημα των αρχών του 20ου αιώνα. . Και τα δύο αποτελούνται από ένα ετερόκλητο μίγμα από σταυροφόρους ηθικών αξιών και οπαδούς του «κράτους-γκουβερνάντα» .Και τα δύο αξιολογούν το «συλλογικό καλό» πιο πάνω από την προσωπική επιλογή., την προφύλαξη πάνω από το ρίσκο, και την κοινότητα πάνω από το άτομο.
Ίσως δε θα πρέπει να εκπλαγούμε, τότε, όταν η δημόσια συζήτηση τελευταία, βρίθει νοσταλγίας για τον «προοδευτισμό». Άνθρωποι της Αριστεράς, έχοντας σπιλώσει το καλό όνομα του «φιλελεύθερου», τώρα αποκαλούν τους εαυτούς τους “προοδευτικούς.”. Ρεπουμπλικάνοι, από τον τωρινό Πρόεδρο George W. Bush, μέχρι τον γερουσιαστή John McCain, που κάποιοι θεωρούν σαν τον κύριο υποψήφιο για την Προεδρία , έχουν δημόσια εκφράσει τη θετική τους γνώμη για τον Theodore Roosevelt, τον πρώτο Πρόεδρο της «Προοδευτικής Περιόδου».
Ο συνεργάτης του New America Foundation, Joel Kotkin σε ένα δοκίμιο στην Washington Post, ζήτησε ανοιχτά μια επιστροφή στην πολιτική της «Προοδευτικής Περιόδου », ενώ ο Michael Gerson , που υπηρέτησε τα τελευταία έξι χρόνια σαν ο κύριος συγγραφέας ομιλιών του Προέδρου Bush , πρόσφατα ονομάτισε το είδωλο των προοδευτικών William Jennings Bryan σαν έναν από τους προσωπικούς του ήρωες. Παραδόξως ίσως , η Drug Enforcement Administration πρόσφατα πήρε τη θέση πως η ποτοαπαγόρευση- η «κορωνίδα» των μεταρρυθμίσεων της «Προοδευτικής Περιόδου » και ένα από τα πιο καταστροφικά πειράματα στην αμερικάνικη ιστορία- ήταν στην πραγματικότητα μια επιτυχία.
Όπως τονίζει ο Buchanan , ο πατερναλισμός είναι στο βάθος απλά μια νέα μορφή του σοσιαλισμού. Αξιολογεί την κοινότητα και το συλλογικό καλό πάνω από την επιλογή και την ατομική ελευθερία. Οι προτάσεις δημόσιας πολιτικής που σκοπεύουν να καταπολεμήσουν, για παράδειγμα, τον αλκοολισμό και την παχυσαρκία, σπάνια στοχεύουν τους ίδιους τους αλκοολικούς ή τους παχύσαρκους. Κυρίως στοχεύουν να δαμάσουν το «περιβάλλον» του αλκοόλ και της παχυσαρκίας, κωδικός για τις βιομηχανίες φαγητού και ποτού. Συγκεκριμένες προτάσεις αναπόφευκτα στοχεύουν το μάρκετινγκ και τη διαφήμιση, τα μέσα δηλαδή που οι ελεύθερες αγορές χρησιμοποιούν για να διοχετεύσουν τις πληροφορίες.
Όταν οι πολιτικές απευθύνονται σε άτομα, είναι γενικά ,από τη φύση τους, αναδιανεμητικές- φόροι για «αδυναμίες» ή επιβλαβείς συνήθειες, για παράδειγμα. Προτάσεις όπως ο «φόρος πάχους» φορολογεί όλους τους καταναλωτές τροφών με πολλές θερμίδες, με έσοδα που πηγαίνουν στη θεραπεία και σε προγράμματα πρόληψης της παχυσαρκίας – που σημαίνει ότι αναδιανέμουν τον πλούτο από τους ανθρώπους που καταναλώνουν τροφές με πολλές θερμίδες συνειδητά σε αυτούς που δεν καταναλώνουν τέτοιες τροφές.
Κάτι που μας φέρνει πίσω στον Julian Simon. Ο Simon χρησιμοποίησε εμπειρικά στοιχεία για να κλονίσει τους ισχυρισμούς πως ο καπιταλισμός και η βιομηχανία μας αρρωσταίνουν , καταστρέφουν ανεπανόρθωτα τη γη, και φέρνουν πιο κοντά το τέλος της ανθρωπότητας. Αντίθετα ο Simon έδειξε πως οι ελεύθερες αγορές και οι φιλελεύθεροι θεσμοί μας εισάγουν σε μια εποχή υγείας, πλούτου, και μακροζωϊας χωρίς προηγούμενο στην ανθρώπινη ιστορία.
Η ανερχόμενη πατερναλιστική σοσιαλιστική απειλή στην ελευθερία, είναι από πολλές πλευρές η ίδια παλιά απειλή, με καινούργια ρούχα. Οι επικριτές του καπιταλισμού και του καταναλωτισμού δεν μπορούν πια να προβλέψουν με αξιοπιστία ότι οι ελεύθερες αγορές θα εξαλείψουν τα αποθέματα τροφής. Έτσι σήμερα υποστηρίζουν πως η βιομηχανία τροφίμων έχει δημιουργήσει ένα έθνος λαίμαργων (το οποίο, λαμβάνοντας υπόψη πως το μεγαλύτερο μέρος της ανθρώπινης ιστορίας υπήρξε ένας αγώνας ενάντια στην πείνα, δεν είναι τελικά τόσο σοβαρό πρόβλημα ). Φυσικά, μόνο μια κοινωνία αρκετά ευημερούσα ώστε να ξεφορτωθεί την παιδική εργασία μπορεί να ανησυχεί πως τα παιδιά της έχουν τόση τροφή για να καταναλώσουν. Η διάδοση της πορνογραφίας στο Internet ή ο δικτυακός τζόγος δεν ανησυχεί τόσο χώρες όπου λιγότερο από το 5% του πληθυσμού έχει πρόσβαση στο Internet.
Τα «προβλήματα» που αυτή η τελευταία μορφή σοσιαλισμού προσπαθεί να λύσει , είναι λοιπόν ασθένειες της ευημερίας. Είναι προβλήματα που το μεγαλύτερο μέρος του πλανήτη θα θεωρούσε τον εαυτό του τυχερό να τα έχει.
Επίσης δεν είναι καθόλου ξεκάθαρο αν όλα αυτά , είναι πραγματικά προβλήματα
Συνεχώς όλο και καλύτερα
Σκεφτείτε την «πολιτιστική παρακμή» της Αμερικής — κάτι που αρέσει στους συντηρητικούς να επικαλούνται .Σε κάθε φωνή για κυβερνητική ρύθμιση της πορνογραφίας, του τζόγου, του αλκοόλ και άλλων παρόμοιων, είναι εγγενής η αντίληψη πως η καλωδιακή τηλεόραση ,η ποπ μουσική, η επικράτηση της πορνογραφίας και άλλοι παρίες της κουλτούρας καταστρέφουν τους σημαντικούς κοινωνικούς θεσμούς της Αμερικής. Αλλά υπάρχουν λίγα στοιχεία που να δείχνουν πως κάτι τέτοιο συμβαίνει. Στην πραγματικότητα, κάθε κοινωνικός δείκτης τείνει σε μια κατεύθυνση που οι περισσότεροι από μας θα θεωρούσαν θετική.
Εδώ είναι απλά λίγα παραδείγματα ,σταχυολογημένα από κυβερνητικές υπηρεσίες και ομάδες υποστήριξης : Η εφηβική εγκυμοσύνη είναι στο χαμηλότερο της επίπεδο από τότε που οι ερευνητές της κυβέρνησης κρατούν στατιστικά στοιχεία. Η παραβατικότητα των ανηλικών πέφτει εδώ και 20 χρόνια (παρότι, ομολογουμένως, υπάρχει μια μικρή άνοδος τον τελευταίο χρόνο ) . Τα εγκλήματα εναντίον των παιδιών μειώνονται. Ο αριθμός των καταγεγραμμένων βιασμών έχει μειωθεί δραματικά τις τελευταίες 2 δεκαετίες, όπως υποχωρεί και το κοινωνικό στίγμα απέναντι στα θύματα βιασμού. .Παρά μια αμελητέα αύξηση τα τελευταία χρόνια, το συνολικό έγκλημα στις Η.Π.Α. είναι επίσης σε κάμψη εδώ και 15 χρόνια.
Υπάρχει και κάτι ακόμη : Ο δείκτης των διαζυγίων πέφτει. Οι έφηβοι περιμένουν περισσότερο χρόνο για να κάνουν σεξ. . Τα ποσοστά εγκατάλειψης του λυκείου μειώνονται. Η ανεργία παραμένει χαμηλή. Και την τελευταία δεκαετία, ο συνολικός δείκτης των εκτρώσεων έχει πέσει σημαντικά. Εάν η….δυσλειτουργία στην γκαρνταρόμπα της Janet Jackson, η πορνογραφία στο Internet , και τα βίαια video games οδηγούν πράγματι το έθνος προς τα Γόμορα, όπως το είδωλο των συντηρητικών Robert Bork υποστήριξε κάποτε, , είναι δύσκολο να το διακρίνεις από αυτές τις στατιστικές.
Αυτό που είναι πιο αξιοπερίεργο είναι πως όλες αυτές οι τάσεις έλαβαν χώρα τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του ‘90- μια περίοδος κατά την οποία η τεχνολογία μας έδωσε μεγαλύτερη ελευθερία από κάθε άλλη φορά να παρεκτραπούμε προς τις «κακές συνήθειες» , και μια εποχή κατά την οποία οι Αμερικάνοι έχουν γίνει αξιοσημείωτα λιγότερο επικριτικοί (απέναντι σε διαφορετικούς τρόπους ζωής). Τα τελευταία 15 χρόνια υπάρχει μεγαλύτερη ανεκτικότητα προς τον τρόπο ζωής των gays, με τηλεοπτικά προγράμματα σαν το « Will and Grace» και το « Queer Eye for the Straight Guy» να βρίσκουν ένα mainstream κοινό. Στη δεκαετία του ‘90 γίναμε επίσης μάρτυρες της ανόδου του internet , που έχει δώσει στους Αμερικάνους ιδιωτική, ανεμπόδιστη πρόσβαση στον τζόγο και στην πορνογραφία, έκανε δυνατή την ανώνυμη αγορά αλκοόλ, τσιγάρων και συνταγογραφούμενων φαρμάκων και έδωσε την ευκαιρία ακόμη και σε αυτούς που ανήκουν στις πιο ιδιόρρυθμες υποκουλτούρες να βρουν άλλους ακριβώς σαν κι αυτούς, και να δημιουργήσουν κοινότητες. Η δεκαετία του ‘90 είδε επίσης την άνοδο του gangsta’ rap, των βίαιων video games, του Howard Stern, και του South Park.
Το 2004, το συντηρητικό περιοδικό City Journal δημοσίευσε μια σειρά δημοσκοπήσεων που έδειχναν πως σε θέματα «κακών συνηθειών», προσωπικής συμπεριφοράς και ηθικής, οι Αμερικάνοι κάτω από 30 χρόνων είναι πιο συντηρητικοί από τις προηγούμενες γενιές. Όμως είναι επίσης πιο ανεκτικοί και λιγότερο επικριτικοί σε διαφορετικούς τρόπους ζωής, , και καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες της ποπ κουλτούρας που οι συντηρητικοί διαμορφωτές κοινής γνώμης μας λένε πως διαφθείρει τόσο πολύ.
Είναι αρκετά ενδιαφέρον ότι η στατιστική που αντιστέκεται σε αυτές τις τάσεις είναι αυτή της χρήσης ναρκωτικών. Η χρήση ναρκωτικών ανάμεσα στους ενήλικους είναι πράγματι ανεβασμένη τα τελευταία 20 χρόνια. Αλλά η χρήση ναρκωτικών ανήκει στο πεδίο της προσωπικής ελευθερίας που η κυβέρνηση αστυνομεύει όλο και πιο επιθετικά , κάτι που δείχνει πως οι κυβερνητικές προσπάθειες να ελέγξουν τις αποφάσεις μας, όχι μόνο καταπνίγουν την ατομική ελευθερία, αλλά δεν είναι ούτε καν αποτελεσματικές.
Αλλά ακόμη και όσον αφορά τη χρήση ναρκωτικών, υπάρχουν κάποιες ενδείξεις πως οι Αμερικάνοι συμπεριφέρονται υπεύθυνα. Παρότι η χρήση για ψυχαγωγία, είναι ανεβασμένη ανάμεσα στους ενήλικες, είναι πεσμένη κατά την ίδια περίοδο για τους νέους κάτω των 18 ετών. Έτσι ενώ είναι πιο πιθανό, άνθρωποι αρκετά μεγάλοι σε ηλικία για να πάρουν τις δικές τους αποφάσεις για τη ζωή τους, να χαλαρώσουν ευκαιριακά με ένα τσιγάρο μαριχουάνας, ταυτόχρονα προσπαθούν πολύ να απομακρύνουν τα παιδιά τους απ’ ότι είναι, ξεκάθαρα, δραστηριότητες ενηλίκων.
Παρομοίως, παρά τους ισχυρισμούς των κινδυνολόγων της δημόσιας υγείας ότι η παχυσαρκία, το κάπνισμα, ο αλκοολισμός, και άλλες συνήθειες που βλάπτουν , προκαλούν μια υγειονομική καταστροφή στην Αμερική, εμπειρικά στοιχεία δείχνουν έντονα ,πως η Αμερική στην πραγματικότητα είναι πιο υγιής από ποτέ.
Το προσδόκιμο όριο ζωής στις Η.Π.Α. έφτασε την τελευταία χρονιά στο πιο υψηλό του επίπεδο. Οι Αμερικάνοι κάθε ηλικίας μπορούν να περιμένουν να ζήσουν περισσότερο από ποτέ. Το χάσμα στο προσδόκιμο όριο ζωής μεταξύ μαύρων και λευκών κλείνει επίσης. Οι καρδιακές νόσοι βρίσκονται σε κάθετη κάμψη από τις αρχές της δεκαετίας του ‘90., όπως και τα εγκεφαλικά. Θάνατοι και περιστατικά καρκίνου βρίσκονται επίσης σε υποχώρηση, συμπεριλαμβανομένου όλων, εκτός από έναν, των τύπων καρκίνου που συσχετίζονται περισσότερο με την παχυσαρκία, Ο απόλυτος αριθμός θανάτων εξαιτίας του καρκίνου επίσης έπεσε κατά 50.000 το 2004 , ένα αξιοσημείωτο κατόρθωμα αν λάβουμε υπόψη ότι ο Αμερικάνικος πληθυσμός συνεχίζει να αυξάνεται. Όμως αυτές οι ενθαρρυντικές τάσεις επιμένουν, παρά το γεγονός πως την ίδια περίοδο πολλοί Αμερικάνοι, πήραν κιλά. Σίγουρα, οι πρόοδοι στην ιατρική τεχνολογία, οι βελτιώσεις στον προληπτικό έλεγχο και στην θεραπεία των ασθενειών, και θαυματουργά φάρμακα, που είναι γνωστά ως στατίνες αξίζουν τα «εύσημα». (παρότι αξίζει να τονιστεί πως πολλές από τις ίδιες αυτές ομάδες δημόσιας υγείας αντιτίθενται σε αυτές τις πλευρές ελεύθερης αγοράς του Αμερικάνικού υγειονομικού συστήματος, που κάνουν αυτές τις προόδους δυνατές ).Κανείς δε θα ισχυριζόταν πως η υπερβολική παχυσαρκία είναι κάτι για το οποίο θα έπρεπε να αγωνιστούμε. Αλλά εάν η… αυξανόμενη περιφέρεια της Αμερικής ήταν πράγματι η επαπειλούμενη καταστροφή που ισχυρίζονται, θα έπρεπε τουλάχιστον να βλέπαμε τα πρώτα σημάδια του κατακλυσμού. Αυτό δεν έχει συμβεί.
Όπως και με την περίπτωση των πεσιμιστών , που ο Simon πολέμησε τότε, απλά δεν υπάρχουν αρκετές αποδείξεις για να υποστηρίξουν τα σενάρια τύπου «ο ουρανός θα πέσει στα κεφάλια μας», που εκπορεύονται από υποστηρικτές του μοντέρνου πατερναλισμού,. Όπως οι Αμερικάνοι, είναι πιο σοφοί, πιο λογικοί και πιο υπεύθυνοι με τα δικά τους χρήματα απ’ ότι είναι κυβέρνηση, φαίνεται επίσης να τα καταφέρνουν μια χαρά όταν παίρνουν αποφάσεις σχετικά με την ηθική, τις επιβλαβείς συνήθειες και τον τρόπο ζωής τους . Φυσικά, ακόμη και αν δεν τα κατάφερναν, υπάρχουν φιλοσοφικές ενστάσεις στην κυβερνητική ανάμιξη σε προσωπικές υποθέσεις.
Ο δημοσιογράφος των αρχών του 20ου αιώνα H. L. Mencken , ένας δριμύς επικριτής των πρώτων «προοδευτικών» έγραψε: « η επιθυμία να σώσεις την ανθρωπότητα είναι σχεδόν πάντα ένα πρόσχημα για την επιθυμία να την εξουσιάσεις». Αυτό ήταν αληθινό τον τελευταίο αιώνα, όταν οι σωτήρες της ανθρωπότητας, ήταν υποστηρικτές του κεντρικού σχεδιασμού που οδήγησαν μεγάλο μέρος του αναπτυσσόμενου κόσμου στο λιμό. Είναι αλήθεια και σήμερα, όταν οι δικοί μας «σωτήρες» θέλουν νόμους, κανονισμούς, και κυβερνητικές καμπάνιες ενημέρωσης, απλώνοντας το χέρι της κυβέρνησης σχεδόν, σε κάθε πλευρά της ζωής μας.
*Αυτό το άρθρο αρχικά εμφανίστηκε στην έκδοση Σεπτεμβρίου/Οκτωβρίου 2006 του Cato Policy Report.
To άρθρο αναδημοσιεύεται στα πλαίσια της συνεργασίας του e-Rooster με το Ινστιτούτο Cato.
Η μετάφραση του πρωτότυπου, για λογαριασμό του e-Rooster, έγινε από τον Τηλέμαχο Χορμοβίτη
Θεωρίες διαχωριστικές καί μαύρου άσπρου.
Παρακάμπτω την εγκυρότητα τους ή μή, όταν δεν παρατίθενται και δεν συνδέονται με ΓΕΓΟΝΟΤΑ γνωστά και διασταυρωμένα και δεν εξετάζονται αν εφαρμόζουν ή δεν ταιριάζουν στο άρθρο.
Πολύ καλό.Καταγράφει μια υπαρκτή-και προς το παρόν με την συναίνεση της πλειοψηφίας των πολιτών- διολίσθιση προς την ετερονομία.Κατά τη γνώμη μου τροφοδοτήθηκε εξ’ ίσου από την μετασταλινική αριστερά και από την νεοβικτωριανή δεξιά τα τελευταία 30 χρόνια.
Η λογική της αναγόρευσης ατομικών αρετών σε κοινωνικές αξίες (π.χ. νους υγιής εν σώματι υγιεί) εν ονόματι των οποίων νομιμοποιούνται στη συνέχεια αποφάσεις της εξουσίας,καθώς και η σταδιακή αναγόρευση κάποιων εννοιών (περιβάλλον, δημόσια υγεία, τα παιδιά μας , αλλά και έθνος,εκκλησία, ασφάλεια κλπ) σε τοτέμ & ταμπού που ίστανται υπεράνω πολιτικής, δεν περιορίζει μόνο τα ατομικά δικαιώματα, αλλά υποσκάπτει μακροπρόθεσμα και το συλλογικό δικαίωμα της κοινωνίας να αυτορυθμίζεται.
Για μία ακόμη φορά δεν καταλαβαίνω τι εννοεί ο gb, ίσως εάν μας το εξηγήσει καλύτερα.
Πάντως, alberich, παρ’όλο που δεν αναγνωρίζω στην λέξη “δικαίωμα” της φράσης “συλλογικό δικαίωμα” την ίδια σημασία με αυτή της φράσης “ατομικό δικαίωμα” νομίζω ότι είναι πολύ ενδιαφέρον αυτό που αναφέρεις στο τέλος. Συχνά, όσοι είμαστε υπέρμαχοι του πρωτείου του ατόμου, φαινόμαστε σαν να παραγνωρίζουμε το γεγονός ότι “τα άτομα” παρουσιάζουν οργάνωση και δομή με ποικίλους τρόπους. Όμως κατά την οπτική γωνία των φιλελευθέρων αυτή η οργάνωση είναι ένα δυναμικό και φυσικό, όχι στατικό και κατασκευασμένο, φαινόμενο το οποίο εξαρτάται βαθιά από την ικανότητα των ατόμων να επιλέγουν ελεύθερα τους δεσμούς τους. Όπως λες λοιπόν η κοινωνία έχει ένα “δικαίωμα στην αυτορύθμιση” το οποίο είναι ισοδύναμο, κατά την γνώμη μου, στο δικαίωμα των ατόμων να επιλέγουν ελεύθερα πως θα διατεθούν. Αλλά και όσοι πιστεύουν στο ότι η κοινωνία προέχει έναντι των ατόμων πρέπει να συνειδητοποιήσουν, όπως λες και εσύ, ότι μακροπρόθεσμα η κοινωνία δεν μπορεί να είναι αυτόνομη παρά μόνο εάν τα άτομα που την απαρτίζουν είναι αυτόνομα. Διαφορετικά, εάν περιορίζονται τα ατομικά δικαιώματα, τότε περιορίζεται και η αυτονομία της κοινωνίας και καταντάει η τελευταία να έχει ανάγκη τους φιλοσόφους-βασιλειάδες και καλούς πατερούληδες της ιστορίας. Φυσικά τότε, αυτό που προέχει δεν είναι η κοινωνία αλλά η εξουσία όσων αναλαμβάνουν τους ρυθμιστικούς ρόλους.
H. L. Mencken , ένας δριμύς επικριτής των πρώτων «προοδευτικών» έγραψε: « η επιθυμία να σώσεις την ανθρωπότητα είναι σχεδόν πάντα ένα πρόσχημα για την επιθυμία να την εξουσιάσεις».
Τί να πεί κανείς γι αυτό το τσιτάτο,
-Οι πρόσκοποι είναι προοδευτικοι!
-Οι πρόσκοποι είναι εξουσιομανείς!
-Πάς πολιτικός απαξιωμένος; επειδή ασχολείται με τα κοινά.
-Ο αρχαίος πολιτισμός που προέτρεπε την ενασχόληση με τα κοινά δεν είναι προοδευτικός.
-Η αγγλική αστυνομία συλλαμβάνει περαστικούς, βάσει αυτής της θεωρίας, που τακτοποιούν “χαμένα” αντικείμενα σε σταση λεωφορείων
κλπ.
.Απο την άλλη όπως ο κάθε άνθρωπος επενδύει είτε σε επιχείρηση είτε στα κοινά, επιδιώκει την θεμιτή αναγνώριση απο την κοινωνία.
.Οπως σε όλα τα φαινόμενα υπάρχουν και οι υπερβολές, οι οποίες όμως συχνά βρίσκονται στα πλαίσια του αθέμιτου ανταγωνισμού.
.Υπάρχει και η πυραμιδική εκμετάλευση απλών συμμετεχόντων απο την ιεραρχία της, και ουκ έστι τέλος.
Κρίσιμο σημείο αποτελεί η υιοθέτηση του τσιτάτου είτε απο πυραμιδικές ιεραρχίες που δεν το υιοθετούν ειλικρινά ή δεν έχουν τις ικανότητες, ή απο μηχανισμούς που το αμφισβητούν έξωθεν, όπως η αγγλική αστυνομία.
Δλδ το τσιτάτο μοιάζει με πανάκεια δια πάσαν νόσον και άρα απολίτιστο, εκτός άν αντιστοιχηθεί σε συγκεκριμμένο ΓΕΓΟΝΟΣ και αναλυθούν και οι αθέατες όψεις.
Οι κριτικοι του Προοδευτικου κινηματος αυτου που διελυσε τραστ οπως την Στανταρντ οιλ, που ηταν το πρωτο κινημα που ασχοληθηκε με την εποπτια της οικονομικης διαχειρισης των αποθεματικων των ταμειων, του κινηματος της συντηρησης της φυσικου πλουτου επι Θεοδωρου ΡΟυζβελτ ιδρυθηκαν τα μεγαλα εθνικα παρκα στην Αμερικη, της εξωστρεφους αμερικανικης εξωτερικης πολιτικης που εκανε την Αμερικη μεγαλη δυναμη ειναι οι ιδιοι που ανεκαθεν
1)Θεωρουσαν τον Ρουζβελτ φιλοπολεμο και συνηστουσαν ειρηνη με την Ναζιστικη Γερμανια. Πολλοι αποδειχθηκε οτι τα επαιρναν απο τους Ναζι. Ο Πρεσκοτ Μπους (παππους του σημερινου ηλιθιου) ηταν πισω απο τραπεζικες βιτρινες των Ναζι στην Αμερικη.
2)Αυτοι που υπηρξαν οπαδοι της μη φεντεραλιστικης διατυπωσης του συνταγματος και συμμαχοι των οπαδων του φυλετικου διαχωρισμου, της οπλοκατοχης και της δουλειας. Παιδια του Τομας Τζεφερσον ο οποιος θεωρουσε βιολογικα κατωτερους τους μαυρους και του Αντριου Τζακσον. Σε αντιθεση με τον προοδευτικο-φεντεραλιστη Αλεξαντερ Χαμιλτον ο οποιος απο τις αρχες του 19ου αιωνα ηθελε την καταργηση της δουλειας.
3)Οι μεγαλυτερες αποτυχημενες πολιτικες προσπαθειες για την καταληψη της προεδριας π.χ Γκολντγουωτερ υπερμαχος του φυλετικου διαχωρισμου
4)Οπαδοι της θρησκευτικης ακροδεξιας
Αυτο το ετεροκλητο μειγμα ανεκαθεν αντιπαθουσε φεντεραλιστες, προοδευτικους, μετριοπαθεις ρεπουμπλικανους απο τους κολπους των οποιων βγηκαν οι μεγαλυτεροι προεδροι των Ηνωμενων Πολιτειων, Λινκολν, Ρουζβελτ, Τρουμαν, Αιζενχαουερ, Νιξον
@martingale
Θίγεις πολλά θέματα, και κάνοντας ακροβασίες μέσα στο χρόνο, συνδέεις τους επικριτές του “Προοδευτισμού” με τους Αμερικάνους “απομονωτιστές”, τον Μπαρυ Γκόλντγουώτερ και τη Θρησκευτική Δεξία. Παρότι δεν είναι το θέμα μας μια αναδρομή στην αμερικάνικη ιστορία, φοβάμαι πως η ανάγνωση που κάνεις στην αμερικάνικη ιστορία είναι ελαφρώς σχηματική και απλοϊκή, και πως τα πράγματα είναι πιο σύνθετα
α)Αν διαβάσεις λίγο καλύτερα τον αριστερό Αμερικάνο ιστορικό Gabriel Kolko θα διαπιστώσεις πως η νομοθεσία των Προοδευτικών, κάθε άλλο παρά πήγαινε ενάντια στα συμφέροντα των μεγάλων επιχειρήσεων. Αντίθετα,αύξησε το εργατικό κόστος και περιόρισε τον ανταγωνισμό ώστε να θιγούν περισσότερο οι μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και έτσι τα μεγάλα καρτέλ να ξεφορτωθούν ανεπιθύμητους ανταγωνιστές.
β)Οι λεγόμενοι “απομονωτιστές”, που εκπροσωπόυσαν το μεγαλύτερο μέρος του αμερικάνικου λαού πριν το 1941, δεν επιθυμούσαν την είσοδο των Η.Π.Α. στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Ο λόγος δεν ήταν πως συμπαθούσαν τον Χίτλερ. Αντίθετα, έχοντας στο μυαλό τους την πικρή εμπειρία του Α’Παγκοσμίου Πόλεμου, όπου τα ατομικά δικαιώματα καταπατήθηκαν βάναυσα από την Κυβέρνηση Ουϊλσον, διαφωνούντες φυλακίστηκαν και η κυβέρνηση παρενέβη στην οικονομία σε πρωτοφανή βαθμό, φοβόταν πως το ίδιο θα επαναληφθεί και σε αυτόν τον πόλεμο. Φοβόταν λοιπόν, πως πολεμώντας τον Χίτλερ, η Αμερικάνικη κυβέρνηση θα υιοθετούσε ένα σύστημα που θα έμοιαζε πολύ με τον φασισμό.Όσο γι αυτό που υποστηρίζεις, πως τα έπαιρναν από τους Γερμανούς, οι κορυφαίοι ιστορικοί του απομονωτισμού όπως ο Wayne C. Cole , Manfred Jonas ή ο Justus Doenecke δεν θα σε επιβεβαιώσουν.Κάτα τύχη, και κορυφαίοι “Προοδευτικοί” όπως ο William Borah ήταν “απομονωτιστές” την δεκαετία του 1930.
γ) Ο Γκουλντγουώτερ κάθε άλλο παρά απομονωτιστής ήταν.Απλά στην οικονομία άρθρωσε ένα σχετικά libertarian λόγο.Βλέποντας το βραχυπρόθεσμα ,η προεδρική του υποψηφιότητα ήταν μια αποτυχία, μακροπροθεσμα όμως όλοι οι Αμερικάνοι ιστορικοί αναγνωρίζουν πως ήταν αυτός που έθεσε τη βάση για την αναγέννηση του σύγχρονου αμερικάνικου συντηρητισμού.Και φυσικά δεν ήταν υπέρμαχος των φυλετικών διακρίσεων , απλά πίστευε ότι άνηκε στην κυριαρχία των πολιτειών να αποφασίζουν για αυτά τα θέματα και όχι της ομοσπονδιακής κυβερνήσης.
δ)Ποιός από όλους τους παραπάνω ήταν οπαδός της θρησκευτικής δεξιάς???Μάλλον οι Προοδευτικοί με τις συνεχείς εκστρατείες τους εναντίον του αλκοόλ, των ναρκωτικών , της πορνείας κτλ,και την αντίληψη τους πως η κυβέρνηση έπρεπε να ρυθμίσει αυτά τα θέματα, θυμίζουν ανησυχητικά τη σημερινή θρησκευτική δεξιά!Όσο για τον Γκόλντγουότερ, που εξέφραζε σε μεγάλο βαθμό την libertarian πτέρυγα των Ρεπουμπλικάνων, ήταν παθιασμένος αντίπαλος της θρησκευτικής Δεξιάς, έλεγε πως η άμβλωση είναι προσωπικό θέμα και πως η κυβέρνηση δεν πρέπει να παρέμβει, kai υποστήριζε την είσοδο των ομοφυλοφίλων στο στρατό λέγοντας “You don’t have to be straight to be in the military; you just have to be able to shoot straight.”
Τηλεμαχε στην αμερικη η ιστορικη διαδοχη φεντεραλιστες-πρωιμοι ρεπουμπλικανοι-προοδευτικοι-ζωτικο κεντρο πολεμηθηκε απο ανθρωπους οι οποιοι δεν ηταν καταναγκην στο ιδιο πολιτικο χωρο. Μπορει ο Γκολντγουωτερ να μην ηταν με την θρησκευτικη δεξια, αυτο δεν τον εμποδισε να καταψηφισει την πραξη του 1964 για την κατοχυρωση των δικαιωματων των μαυρων. Ειναι δε ο πρωτος ρεπουμπλικανος που καταψηφισε τετοια πραξη απο την εποχη του Λινκολν. Να την βρασω την λιμπερταριαν αποψη του για την ελευθερη αγορα στα ανθρωπινα δικαιωματα σταθηκε ρατσιστικα και εναντια στις παραδοσεις του ρεπουμπλικανικου κομματος. Στις εκλογες πηρε ψηφους απο την λεγομενη μαυρη ζωνη του νοτου, τις πλεον ρατσιστικες πολιτειες ενω ξερεις πως συντριπτικη νικη πετυχε ο Τζονσον.
Το προοδευτικο κινημα ηταν αυτο που συμματοδοτησε την εκπεφρασμενη πολιτικη υπερ της προστασιας του περιβαλλοντος, του δικαιωματος των γυναικων να ψηφιζουν, στο ελεγχο της βιομηχανιας. Χαρακτηριστικα επι Θεοδωρου Ρουζβελτ γινεται αποπειρα ελεγχου για πρωτη φορα στις συνθηκες υγιεινης στην βιομηχανια τροφιμων, ελεγχος για τα ψιλα γραμματα και την διαχειριση των αποθεματων των ασφαλιστικων εταιρειων, μια ανεπαναληπτη εξωτερικη πολιτικη που δημιουργει τα θεμελια για την επερχομενη υπερδυναμη. Στο σημειο που αναφερεις για την οικονομικη πολιτικη, ο Ρουζβελτ ανεκανθεν πιστευε σε ισχυρη εθνικη βιομηχανια μεγεθων αναλογων με της Ευρωπης, παρολα αυτα ηταν ο ιδιος ο οποιος εξεδωσε 44 μηνυτηριες αναφορες για αθεμιτο ανταγωνισμο. Η ειρωνεια της ιστοριας ειναι οτι ο υιος Ροκφελλερ της διασπασθεισας απο τον Ρουζβελτ Στανταρντ οιλ εγινε και ο ιδιος προοδευτικος.
Γενικα η προσπαθεια αμαυρωσης των προοδευτικων που γινεται εως σημερα προερχεται απο μια ιδεολογικη ομαδα (το Cato συγχωρεσε με τα παιρνει απο την βιομηχανια και δεν ειναι και οτι πιο αξιοπιστο) που ανεκαθεν υποστηριζε την λεγομενη πολιτειακη αποψη του αμερικανικου συνταγματος σε αντιθεση με την φεντεραλιστικη. Η πολιτειακη αποψη ηταν ιδεολογικη αποψη του Τομας Τζεφερσον και των νοτιων ρατσιστων (και ο Τζεφερσον ηταν ρατσιστης) οι οποιοι ηθελαν αυξημενα δικαιωματα στις πολιτειες για να διατηρουν τους ρατσιστικους νομους. Επισης επικριτες των προοδευτικων-φεντεραλιστων ειναι οι απομονωτιστες οι οποιοι ακομα και αν δεν φιλοναζιστες δεν εχουν ουδεμια αντιληψη για την εξωτερικη πολιτικη. Τι λεει ο Τεντ Γκαλεν Καρπεντερ του Cato πχ. καταργηστε το ΝΑΤΟ, τον ΟΗΕ κλπ ειναι σοβαρη αποψη πολιτικης για μια χωρα με παγκοσμια ισχυ και υποχρεωσεις? Ειναι το ιδιο ακριβως που λεγανε πολλοι απομονοτιστες της εποχης τοτε, για να μην εισβαλλει δηθεν η κυβερνηση σε ορισμενων τις μπιζνες, τις ιδεολογικες εμμονες (ποσοι αντισημιτες ηταν τοτε “φιλειρηνιστες”) κλπ.
“”H. L. Mencken , ένας δριμύς επικριτής των πρώτων «προοδευτικών» έγραψε: « η επιθυμία να σώσεις την ανθρωπότητα είναι σχεδόν πάντα ένα πρόσχημα για την επιθυμία να την εξουσιάσεις».
Τί να πεί κανείς γι αυτό το τσιτάτο,”” (σχόλιο αρ.4)
Σε συγκεκριμμένες περιπτώσεις έχει εφαρμογή, αλλά Ποιός έχει την ευθύνη να το κρίνει και Πώς;
Οπότε τι να ξαναπεί κανείς;
Κάποτε σταυρώνουν τον Χριστό που ησχολείτο με τα κοινά με θράσος άνευ όπλων-βίας καί αμοιβής-ανταλλαγμάτων. Τότε κάποιοι τον χλεύαζαν για τη συνέπεια της επιθυμίας του να εξουσιάσει τον κόσμο. Πάντα σύμφωνα με τα λεγόμενα του Menchen, τόσο επίκαιρος είναι από τότε ….
YΠΑΡΧΕΙ και ο Μύθος των Μύθων του “Κράτους Γκουβερνάντα”.
Friday, April 20, 2007
Κοινωνικό κράτος.
Το ερώτημα δεν είναι αυτό που επικρατεί στά ΜΜΕ και στους Πολιτικούς, άν είναι καλύτερο το μικρότερο ή τό μεγαλύτερο Κράτος Πρόνοιας.
Το κρίσιμο ερώτημα είναι αυτό που παραλείπεται, άν αυτό το μικρό ή τό μεγάλο κράτος τείνει πρός την καταστολή ή την απελευθέρωση.
Διότι άν στερεί τους ανθρώπους και αντιμάχεται τα πολιτικά δικαιώματα,
μικρή σημασία έχει, α) άν αυτό γίνεται από εργολάβο ή υπάλληλο!
β) υπό ποία νομική ή λογιστική μορφή!
και γ)άν προέρχεται απο δεξιά ή αριστερά!
Διότι κάθε ζήτημα και κάθε σκέψη μπορεί να μας ενώνει, μπορεί να μας χωρίζει. ό γράφων gb winzip στίς 20.4.07
ufrurshlaag, ομολογώ πως δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι, το να κάθομαι να περνάω την μέρα μου ψάχνωντας ανάμεσα στα εκατοντάδες spam comments για να βρω και να εγκρίνω την κοινοτυπία σου, ήταν κάτι βαθειά φασιστικό. Για να το λες εσύ όμως κάτι παραπάνω θα ξέρεις…
Υποψιάζεστε ότι το μοντερέισον είναι βαθειά φασιστικό;
Martingale προσπάθησε να στηρίξεις τις θέσεις σου σε επιχειρήματα και όχι σε λογικά άλματα που δεν έχουν λογική.
“Η πολιτειακη αποψη ηταν ιδεολογικη αποψη του Τομας Τζεφερσον και των νοτιων ρατσιστων (και ο Τζεφερσον ηταν ρατσιστης) οι οποιοι ηθελαν αυξημενα δικαιωματα στις πολιτειες για να διατηρουν τους ρατσιστικους νομους.”
Τι θέλεις να πεις με το παραπάνω; Ότι η πολιτειακή άποψη είναι λανθασμένη γιατί την υποστήριζαν και οι ρατσιστές ή ότι ο Τζέφερσον ήταν υπέρ της για να διατηρήσει του ρατσιστικούς νόμους;
Το δεύτερο δεν ισχύει γιατί ο Τζέφερσον ήταν κατά της δουλείας -παρ’ ότι είχε δούλους όπως όλοι εκείνη την εποχή- και προωθούσε την κατάργηση της. Το 1769 είχε προτείνει την απελευθέρωση των δούλων στην πολιτεία της Virginia αλλά τελικά δεν πέρασε η πρόταση του. Το 1776 στο πρώτο κείμενο της Διακήρυξης της Ανεξαρτησίας ο Τζέφερσον καταδίκαζε τους Βρετανούς για την υποστήριξη της εισαγωγής δούλων στις αποικίες και την Βρετανική κορώνα η οποία σύμφωνα με τα λόγια του “has waged cruel war against human nature itself, violating its most sacred rights of life and liberty in the persons of a distant people who never offended him, captivating & carrying them into slavery in another hemisphere.”. Όμως ύστερα από τις πιέσεις της South Carolina και της Georgia τελικά δεν τα συμπεριέλαβαν στο τελικό κείμενο.
Γενικά ο Τζέφερσον ήταν από τους πιο σημαντικούς πολέμιους της δουλείας και ας πίστευε στο trend της εποχής για κάποιο καιρό ότι η άλλη φυλή ήταν “κατώτερη”, άποψη που αργότερα διαπίστωσε ότι ήταν λανθασμένη.
“Be assured that no person living wishes more sincerely than I do, to see a complete refutation of the doubts I have myself entertained and expressed on the grade of understanding allotted to them by nature, and to find that in this respect they are on a par with ourselves. My doubts were the result of personal observation on the limited sphere of my own State, where the opportunity for the development of their genius were not favorable and those of exercising it still less so…
I pray you therefore to accept my thanks for the many instances you have enabled me to observe of respectable intelligence in that race of men, which cannot fail to have effect in hastening the day of their relief;”
Ως προς το πρώτο εντάξει, δεν νομίζω να θεωρείς ότι είναι επιχείρημα. Παράθεσε τις θέσεις του Τζέφερσον για την πολιτιακή άποψη και κατέρριψε τες αν μπορείς. Το να λες ότι και οι χ μισητοί, για τους δικούς τους λόγους ήταν υπερ δεν δείχνει ότι οι λόγοι του Τζέφερσον ήταν λάθος.
“(το Cato συγχωρεσε με τα παιρνει απο την βιομηχανια και δεν ειναι και οτι πιο αξιοπιστο) που ανεκαθεν υποστηριζε την λεγομενη πολιτειακη αποψη του αμερικανικου συνταγματος σε αντιθεση με την φεντεραλιστικη.”
Έστω ότι το Cato τα παίρνει σύμφωνα με τα δικά σου λεγόμενα… αυτό και πάλι δεν μας λέει γιατί είναι λάθος αυτά που υποστηρίζει.
Γενικά δεν παράθεσες ούτε ένα επιχείρημα. Η άποψη σου δεν βγαίνει σωστή αν αμαυρώσεις τους ιδεολογικούς σου αντίπαλους.
Ωραίες και γνωστές οι θεωρίες που παρουσιάζονται στο άρθρο του Radley Balko, αλλά υπάρχει και η άλλη πλευρά που λέει ότι σε μια ατελή αγορά με ασύμμετρη πληροφόρηση ο απλός πολίτης και ατελώς πληροφορημένος καταναλωτής δεν είναι σε θέση να κάνει τις άριστες επιλογές. Όσο και να ακούγεται πατερναλιστικό αυτό, είναι μια αλήθεια που δεν έχει ακόμη ανατραπεί και γι’ αυτό το λόγο η ρυθμιστική λειτουργία του κράτους παραμένει ζωντανή, είναι απαραίτητη και δεν μπορεί να βαπτίζεται «πατερναλιστικός σοσιαλισμός». Η σωστή διαπίστωση ότι στη σημερινή Αμερική σήμερα «πάμε όλο και καλύτερα, δείχνει ακριβώς αυτό: ότι το κράτος ρυθμιστής, ιδιαίτερα σε μια φιλελεύθερη οικονομία, χρειάζεται ακόμη.
Καλα ρε παιδι μου δεν σε ειπαμε και καμπουρη δεν δεν εχω χρονο αλλα θα επανελθω. Για πες μας τελικα ο Τζεφερσον απελευθερωσε τους δικους του δουλους?
Πολύκριτε, να κάνω μια διόρθωση: το ότι στην Αμερική “πάμε όλο και καλύτερα” μπορεί εξίσου να δείχνει ότι μια φιλελεύθερη οικονομία μπορεί να πηγαίνει καλά παρά το κράτος ρυθμιστή. Η ρυθμιστική λειτουργία του κράτους παραμένει ζωντανή κυρίως χάρη σε μύθους και προπαγάνδα και σίγουρα όχι επειδή η πρόοδος της Αμερικής οφείλεται σε αυτή.
Η ασσύμετρη πληροφόρηση δεν αμφισβητείται, αυτό όμως που αμφισβητείται είναι ότι το κράτος μπορεί να κάνει καλύτερη δουλειά για λογαριασμό των καταναλωτών. Πόση ασσυμετρία στην πληροφόρηση χρειάζεται για να πούμε ότι η αγορά αποδίδει χειρότερα από το κράτος; Με δεδομένες κάποιες “επιτυχίες” του κράτους θα έλεγα ότι χωράει αρκετή ασσυμετρία στην αγορά χωρίς να γίνεται αυτή αποφευκταία. Ακόμα και εάν υπάρχει πολλή ασσύμετρη πληροφόρηση υπάρχει και η δυνατότητα το κράτος απλά να διορθώσει αυτή την “ατέλεια” της αγοράς με το να τους πληροφορήσει καλύτερα, χωρίς όμως να τους στερήσει κάποια επιλογή. Σε αυτό δεν νομίζω θα είχαμε τόση αντίρρηση, αν και νομίζω ότι δεν αποδυκνείει μια τέτοια παραδοχή ότι το κράτος είναι ο μόνος που μπορεί να παράγει αυτή την πληροφόρηση, απλά ίσως ότι σε έναν κόσμο που το κράτος μονοπωλεί σε μεγάλο βαθμό την εκπαίδευση αυτό έχει βιαίως αυτοτοποθετηθεί σε πλεονεκτική θέση όσον αφορά την πληροφόρηση.
Λεω αν το κρατος δεν κατοχυρωνε την νομικη μορφη της εταιρειας περιορισμενης ευθυνης θα ειχαμε τις σημερινες εταιρειες κολοσους?
Martingale, δεν το γνωρίζω, όμως γνωρίζω ότι για να γίνουν τα μεγάλα έργα που απαιτούν μεγάλα κεφάλαια είτε θα έχεις συνασπισμούς ιδιωτών (όπως είναι τα corporations) είτε κεντρικό κρατικό σχεδιασμό. Τώρα ποιά από τις δύο επιλογές θα ικανοποιούσε καλύτερα τις ανάγκες μπορούμε να το συζητήσουμε, αν και θεωρώ προφανές ότι οι ιδιώτες επενδυτές θα γνωρίζουν καλύτερα τι κάνουν με τα ίδια τους τα χρήματα απ’ότι ένας γραφειοκράτης θα έκανε με τα χρήματα άλλων (των φορολογούμενων δηλαδή).
Kouk αν τα κρατη της Ευρωπης δεν κατοχωτωναν νομικα την περιορισμενη ευθυνη οπως εγινε δυσκολα θα μπορουσαμε να βλεπαμε μεγαλες επιχειρησεις. Οπως γνωριζεις ανωνυμες εταιριες εχουμε απο τα μεσα του 19ου αιωνα και οχι προηγουμενα
Δεν έχω αντίρρηση, εγώ λέω απλά ότι οι μεγάλες (πολυσυμμετοχικές) επιχειρήσεις εξυπηρετούν και ορισμένους σκοπούς. Οπότε το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί να θέλαμε να μην είχαν κατοχυρωθεί νομικά.
Για χψζ λογους οι πρωτες “πολυεθνικες” οπως η Εταιρια Ανατολικων Ινδιων πχ δεν ειχε αυτο το στατους
ναι, αλλά η Εταιρία Ανατολικών Ινδιών ήταν ένα κρατικοδίαιτο μονοπώλιο του οποίου η δύναμη δεν οφείλονταν τόσο στο αρχικό κεφάλαιο όσων συμμετείχαν σε αυτή όσο οφειλόταν στην κρατική προστασία της από ανταγωνισμό. Το πρόβλημα δηλαδή δεν είναι τόσο η περιορισμένη ευθύνη των μετόχων (γιατί περί αυτού μιλάμε) όσο η προστασία που δίνεται από το κράτος σε αυτές τις εταιρίες μέσω νομοθετήματος (π.χ. επιτρέπεται να μολύνεις εάν πληρώνεις το τάδε ποσό στο κράτος).
Αν το καλοσκεφτείς η περιορισμένη ευθύνη δεν είναι κάτι τεχνητό. Η νομοθέτηση της από το κράτος έχει περισσότερο να κάνει με το γεγονός ότι το κράτος τεχνητά απαγορεύει την σύναψη συμβολαίων περιορισμένης ευθύνης (που πολλές φορές μπορεί να είναι στο συμφέρον των συμβαλλόμενων να συνάψουν). Δεν υπάρχει κανένας λόγος γιατί το κράτος θα έπρεπε εξ’αρχής να με περιορίσει από το να συνάψω ένα συμβόλαιο περιορισμένης ευθύνης, ώστε μετά να έρθει και να δώσει αυτό το “προνόμιο” σε όσους αυτό γουστάρει. Τώρα όσον αφορά τις μηνύσεις για εγκληματική συμπεριφορά της εταιρίας ή κάποιου υπάλληλου, το κοινό δίκαιο ούτως ή άλλως περιορίζει με πολλούς τρόπους την ευθύνη του χρηματοδότη για τα εγκλήματα του υπαλλήλου ή εν πάση περίπτωση της εταιρίας συνολικά.
Δηλαδή εάν ένας υπάλληλος ενός corporation πατήσει με το αυτοκίνητο του ένα παιδάκι, προφανώς ευθύνεται ο ίδιος σε μεγάλο βαθμό και μετά ευθύνεται σε κάθε επίπεδο εργοδοσίας και οι ανώτεροι του σε βαθμό σχετικό με την αιτιακή σχέση που είχαν με το ατύχημα. Όμως ο μέτοχος που μια φορά στις τόσες ψηφίζει μια διοίκηση τι αιτιακή σχέση έχει με το ατύχημα; Ελπίζω να γίνεται εμφανές ότι η δημιουργία μιας εταιρίας περιορισμένης ευθύνης στην ουσία είναι απλά μια τεχνική αποτύπωση στον νόμο μιας πιο φυσικής δικαιοσύνης, ότι δηλαδή ευθυνόμαστε για τα κακά που κάνουν άλλοι μόνο στον βαθμό που είχαμε κάποια αιτιακή σχέση με την κακή πράξη. Οι μέτοχοι όμως είναι συνήθως άνθρωποι που αγόρασαν από κάποιον άλλο μερικές μετοχές, χωρίς να δώσουν καν στην ίδια την εταιρία το κεφάλαιο τους, έχουν πραγματικά ελάχιστο λόγο στις αποφάσεις της εταιρίας.
Ελπίζω να γίνεται εμφανές ότι η δημιουργία μιας εταιρίας περιορισμένης ευθύνης στην ουσία είναι απλά μια τεχνική αποτύπωση στον νόμο μιας πιο φυσικής δικαιοσύνης, ότι δηλαδή ευθυνόμαστε για τα κακά που κάνουν άλλοι μόνο στον βαθμό που είχαμε κάποια αιτιακή σχέση με την κακή πράξη.
Οταν χρεωκοπησει μια εταιρεια και χρωσταει στους πιστωτες, γιατι δεν κατασχετεται το σπιτι και η περιουσια του μετοχου? Ειναι η νομολογια της ανωνυμης εταιρειας.
Οι μέτοχοι όμως είναι συνήθως άνθρωποι που αγόρασαν από κάποιον άλλο μερικές μετοχές, χωρίς να δώσουν καν στην ίδια την εταιρία το κεφάλαιο τους, έχουν πραγματικά ελάχιστο λόγο στις αποφάσεις της εταιρίας.
Οι μετοχοι αγοραζουν και την ονομαστικη αξια της μετοχης που ειναι η συνεισφορα τους στο μετοχικο κεφαλαιο. Η αγοραια αξιο ειναι μεγαλυτερη της ονομαστικης διοτι προεξοφλουνται τα μελλοντικα μερισματα και κεφαλαιακα κερδη. Συνεπως ο μετοχος συμβαλλει το κομματι που του αναλογει
Εκτός από την νομολογία, η περιουσία του μετόχου δεν κατάσχεται γιατί οι πιστωτές γνωρίζουν εκ των προτέρων όταν συνάπτουν π.χ. συμβόλαια δανείου πως η πίστωση αυτή θα μπορεί να καλυφθεί μόνο με τα περιουσιακά στοιχεία της ίδιας της εταιρίας και όχι των μετόχων. Αυτό δεν είναι περίεργο, συμβαίνει και όταν ιδρύεται μια εκκλησία ή ένα ιδιωτικό πανεπιστήμιο (στο εξωτερικό προφανώς), όσοι “ιδρύουν” ή συμμετέχουν στο κεφάλαιο του οργανισμού δεν έχουν και ευθύνη για τα όσα κάνει ο οργανισμός που εξάλλου δεν ελέγχουν.
Ακόμα και εάν το κράτος δεν είχε θεσμοθετήσει ειδικά τις εταιρίες περιορισμένης ευθύνης αλλά ωστόσο έδινε πραγματική ελευθερία σύναψης συμβολαίων τότε πάλι θα μπορούσε η οποιαδήποτε εταιρία (πολυμετοχική ή όχι) να συνάπτει συμβόλαια περιορισμένης ευθύνης με μια τράπεζα π.χ. Κανείς δεν υποχρεώνει τους πιστωτές να δανείσουν χρήματα στην εταιρία περιορισμένης ευθύνης και αυτοί δεν μπορούν να παραπονεθούν αργότερα και να ζητήσουν τα ρέστα από τους μετόχους αφού γνωρίζουν εκ των προτέρων τους όρους του συμβολαίου είτε επειδή αναφέρεται ρητά στο συμβόλαιο είτε επειδή οι νόμοι του κράτος το ορίζουν κατ’εξαίρεση πως θα εννοείται άρρητα για αυτού του είδους εταιρίες.
Επίσης, καμμία εταιρία δεν υποχρεούται να δώσει μερίσματα στους μετόχους της, ούτε φυσικά να καλύψει με κάποιο τρόπο την αξία της μετοχής σε περίπτωση που κάποιος μέτοχος θέλει να την ρευστοποιήσει. Και φυσικά εκτός από κεφαλαιακά κέρδη μπορεί να υπάρξουν και κεφαλαιακές απώλειες. Ο μέτοχος εν πάση περίπτωση σε καμμία περίπτωση δεν θα ήταν δίκαιο να επομισθεί το βάρος της “ιδιοκτησίας” μιας εταιρίας. Ούτε εξουσιάζει τους υπαλλήλους, ούτε μπορεί να αποφασίζει για την περιουσία της. Σε μια ψηφοφορία συμμετέχει μόνο ο έρμος όπου εκλέγονται κάποιοι άλλοι που με την σειρά τους εκλέγουν τον διοικητή της εταιρίας.
Απλά το κράτος έχει, με ομολογουμένως κακό τρόπο, επιτρέψει κάτι φυσιολογικό που προηγουμένως έχει άδικα περιορίσει, δηλαδή την ελευθερία σύναψης εθελούσιων συμφωνιών.
Εκτός από την νομολογία, η περιουσία του μετόχου δεν κατάσχεται γιατί οι πιστωτές γνωρίζουν εκ των προτέρων όταν συνάπτουν π.χ. συμβόλαια δανείου πως η πίστωση αυτή θα μπορεί να καλυφθεί μόνο με τα περιουσιακά στοιχεία της ίδιας της εταιρίας και όχι των μετόχων. Αυτό δεν είναι περίεργο
Mεχρι τον 19ο αιωνα που κατοχωρενεται νομικα η ανωνυμη εταιρεια περιορισμενης ευθυνης ηταν πολυ περιεργο. Οι περισσοτερες τραπεζες πχ ειχαν την δομη που εχουν τα ελβετικα privatbankhauser
Ακόμα και εάν το κράτος δεν είχε θεσμοθετήσει ειδικά τις εταιρίες περιορισμένης ευθύνης αλλά ωστόσο έδινε πραγματική ελευθερία σύναψης συμβολαίων τότε πάλι θα μπορούσε η οποιαδήποτε εταιρία (πολυμετοχική ή όχι) να συνάπτει συμβόλαια περιορισμένης ευθύνης με μια τράπεζα
Νομιζεις, ενοχικες σχεσεις περιορισμενης ευθυνης βλεπουμε μετα την νομικη κατοχυρωση της ανωνυμης εταιρειας. Δεν νομιζω το κρατος να απαγορευε εως τοτε την συσταση τετοιας εταιρειας.
Κανείς δεν υποχρεώνει τους πιστωτές να δανείσουν χρήματα στην εταιρία περιορισμένης ευθύνης και αυτοί δεν μπορούν να παραπονεθούν αργότερα και να ζητήσουν τα ρέστα από τους μετόχους αφού γνωρίζουν εκ των προτέρων τους όρους του συμβολαίου
Που εφαρμοζει ποιος, σε δικαστηρια ποιανου σε δικονομια τινος? Του κρατους βεβαια.
Επίσης, καμμία εταιρία δεν υποχρεούται να δώσει μερίσματα στους μετόχους της, ούτε φυσικά να καλύψει με κάποιο τρόπο την αξία της μετοχής σε περίπτωση που κάποιος μέτοχος θέλει να την ρευστοποιήσει
Σωστο εν μερει αλλα ασχετο με την κουβεντα. Αν οι μετοχοι αποφασισουν την διανομη μερισματος τοτε μερισμα θα διανεμηθει. Στην ελλαδα ισχυει 5% του τζιρου η 10% των καθαρων κερδων αν θυμαμαι καλα. Η εταιρια δεν καλυπτει τις κεφαλαιακες ζημιες γιατι οι μετοχες διαπραγαμτευονται σε δευτερογενη αγορα και ο μετοχος κραταει μονο την ονομαστικη αξια της μετοχης.
Ο μέτοχος εν πάση περίπτωση σε καμμία περίπτωση δεν θα ήταν δίκαιο να επομισθεί το βάρος της “ιδιοκτησίας” μιας εταιρίας.
Μα εινα συμφωνα με το νομο και την συμβαση που εχει καθε μετοχη ιδιοκτητης.
Ούτε εξουσιάζει τους υπαλλήλους, ούτε μπορεί να αποφασίζει για την περιουσία της
Αληθεια; Εω ο πιστωτης μπορει να αποφασισει για την περιουσια της, δεν μπορει ο μετοχος;
\Σε μια ψηφοφορία συμμετέχει μόνο ο έρμος όπου εκλέγονται κάποιοι άλλοι που με την σειρά τους εκλέγουν τον διοικητή της εταιρίας.
Εκλεγει το μανατζμεντ απευθειας στην γενικη συνελευση. Ερμος ειναι ο μικρομετοχος αν δεν του αρεσει το παιχνιδι ας παιξει ομολογα δομημενα 😉
Απλά το κράτος έχει, με ομολογουμένως κακό τρόπο, επιτρέψει κάτι φυσιολογικό που προηγουμένως έχει άδικα περιορίσει, δηλαδή την ελευθερία σύναψης εθελούσιων συμφωνιών.
Δεν νομιζω πριν τον 19ο αιωνα να απαγορευοταν η συσταση ανωνυμης εταιρειας
Wikipedia
Early corporations of the commercial sort were formed under frameworks set up by governments of states to undertake tasks which appeared too risky or too expensive for individuals or governments to embark upon. The alleged oldest commercial corporation in the world, the Stora Kopparberg mining community in Falun, Sweden, obtained a charter from King Magnus Eriksson in 1347. Many European nations chartered corporations to lead colonial ventures, such as the Dutch East India Company, and these corporations came to play a large part in the history of corporate colonialism.
In the United States, government chartering began to fall out of vogue in the mid-1800s. Corporate law at the time was focused on protection of the public interest, and not on the interests of corporate shareholders. Corporate charters were closely regulated by the states. Forming a corporation usually required an act of legislature. Investors generally had to be given an equal say in corporate governance, and corporations were required to comply with the purposes expressed in their charters. Many private firms in the 19th century avoided the corporate model for these reasons (Andrew Carnegie formed his steel operation as a limited partnership, and John D. Rockefeller set up Standard Oil as a trust). Eventually, state governments began to realize the greater corporate registration revenues available by providing more permissive corporate laws. New Jersey was the first state to adopt an “enabling” corporate law, with the goal of attracting more business to the state
Σκοπεύω να γράψω ένα άρθρο για την ιστορία της περιορισμένης ευθύνης. Κάνεις λάθος ότι είναι κάτι περίεργο, η περιορισμένη ευθύνη έχει υλοποιηθεί νομικά με πολλές μορφές από την εποχή των Ρωμαίων μέχρι σήμερα. Απλά κανένα κράτος, ακόμα και το Ρωμαϊκό, δεν παραιτούνταν του δικαιώματος να λέει αυτό πότε και πως θα επιτρέπεται να οριστεί περιορισμένη ευθύνη στις συναλλαγές. Όμως η επιτυχία αυτού του είδους θεσμού από την αρχαιότητα μέχρι και σήμερα δείχνει ότι η περιορισμένη ευθύνη δεν είναι κάτι περίεργο που μόνο οι νομικοί μπορούν να υλοποιήσουν αλλά κάτι που εκφράζει μια αυθόρμητη ανάγκη της αγοράς που σαφώς θα εκφράζονταν και εάν αφήνονταν η αγορά ελεύθερη.
Αναφέρεσαι στα συμβόλαια, αλλά το ερώτημα μας σε αυτή την κουβέντα δεν είναι ποιός θα εφαρμόσει αυτά τα συμβόλαια αλλά τι βαθμό ελευθερίας θα έχουν τα άτομα στην διαμόρφωση των όρων των συμβολαίων. Το αν το κράτος είναι ο καλύτερος τρόπος να εφαρμόζονται τα συμβόλαια είναι να ερώτημα στο οποίο θα ήμουν πολύ πιο δεκτικός να απαντήσω “ναι” απ’ότι στο ερώτημα του εάν το κράτος είναι αρμόδιο να λέει τι μπορεί να αποτελέσει όρο ενός αμοιβαία ελεύθερου συμβολαίου και τι όχι.
Και τι σημαίνει ιδιοκτήτης; Σημαίνει τάχα ότι είναι σαν άτομο κατ’ανάγκην υπεύθυνος για οτιδήποτε κάνει η εταιρία; Εγώ λέω πως όχι και ότι εξαρτάται από τις συνθήκες κάθε περίπτωσης. Όταν κάποιος συστήσει μια εταιρία όπου εμμέσως εννοείται περιορισμός ευθύνης (είτε μέσω νομολογίας είτε άμμεσα μέσω συγκεκριμένου συμβολαίου δλδ προσωπικής συμφωνίας) τότε πιστεύω ότι είναι φυσικό να μην θεωρείται υπεύθυνος για όλα τα χρέη της εταιρίας. Δεν λέω βεβαίως ότι είναι άμοιρος ευθυνών για τα όσα κάνει η εταιρία σε τρίτους που δεν έχουν συνάψει συμβόλαιο με την εταιρία. Δηλαδή εάν μια εταιρία περιορισμένης ευθύνης διαπράξει ένα έγκλημα κατά τέτοιο τρόπο που να συνδέονται αιτιακά οι πράξεις του μετόχου με το έγκλημα τότε πιστεύω ότι είναι ένοχος και ο μέτοχος.
Φυσικά όχι, αλλά το ερώτημα μας είναι εάν επιτρέπεται σε αυτές τις ανώνυμες εταιρίες να συνάπτουν, άμεσα ή έμμεσα, συμβόλαια με περιορισμένη ευθύνη. Ιστορικά τα κράτη έχουν διατηρήσει για τους εαυτούς τους το προνόμιο να αποφασίζουν αυτοί πότε θα μπορεί κάποια εταιρία να το κάνει αυτό. Όμως επειδή το κράτος διατηρεί αυτό το προνόμιο δια της βίας δεν σημαίνει κιόλας ότι ο θεσμός της περιορισμένης ευθύνης δεν θα μπορούσε να είχε δημιουργηθεί και σε καθεστώς ελεύθερης αγοράς.