Παραλογισμοί και παρανομία
Μαρ 17th, 2010 | Πάσχος Μανδραβέλης| Κατηγορία: Πάσχος Μανδραβέλης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Είναι σίγουρο ότι αν μπορούσαν οι δισκογραφικές εταιρείες, θα είχαν ποινικοποίηση και το σφύριγμα. Διότι και αυτό έχει κάποιο μελωδικό σκοπό, οπότε υπό την ευρεία έννοια των δικαιωμάτων -όπως οι Αμερικανοί προωθούν παγκοσμίως- είναι παραβίαση της πνευματικής ιδιοκτησίας. Αν μάλιστα περάσουν και κάποιο νόμο για πληρωμή δικαιωμάτων από όσους σφυρίζουν θα αυξηθεί και η απασχόληση: θα χρειαστούν εκατοντάδες «σφυριχτοφύλακες» που θα περιδιαβαίνουν τους δρόμους για να μαζεύουν τα «νόμιμα» ποσοστά.
Μπορεί να φαντάζει αστείο, αλλά με τη φόρα που έχουν πάρει οι επιχειρήσεις media μπορεί σύντομα να το δούμε κι αυτό. Ποιος θα φανταζόταν πριν από μερικά χρόνια ότι θα γινόταν στην Ελλάδα συλλήψεις (!) διαχειριστών ιστοσελίδων, οι οποίοι δεν μοίραζαν οπτικοακουστικό υλικό, αλλά μεσολαβούσαν μεταξύ των χρηστών οι οποίοι αντάλλασσαν αρχεία ήχου ή εικόνων. Αυτή η ανταλλαγή ήταν παλαιότερα νόμιμη στο πλαίσιο της δικαιολογημένης χρήσης. Τώρα οι πιέσεις των λόμπι στις ΗΠΑ ποινικοποιούνται παγκοσμίως.
Το πρόβλημα ξεκινά από τις ΗΠΑ. Η βιομηχανία των media φθίνει, επειδή η τεχνολογία άλλαξε τους όρους διανομής των προϊόντων. Παλιά, τα πνευματικά έργα χρειάζονταν κάποιο υλικό μέσο (χαρτί, βινύλιο κ. λπ.) για να ανατυπωθούν. Τώρα τα αντίγραφα γίνονται με μηδενικό κόστος και χωρίς υλικό μέσο. Οι επιχειρήσεις media, όμως, επειδή έχουν γιγαντωθεί, αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η εποχή άλλαξε και πρέπει να αλλάξουν τον τρόπο λειτουργίας των. Οπως γίνεται με τη δημόσια γραφειοκρατία, έτσι και οι ιδιωτικές γραφειοκρατίες των επιχειρήσεων καταφεύγουν στην ισχύ του κράτους για να εξασφαλίσουν την προσοδοθηρία τους σε βάρος της κοινωνίας. Ετσι, ενώ η ισχύς των δικαιωμάτων ιδιοκτησίας των πνευματικών έργων πρωτοξεκίνησε για μια οκταετία, σήμερα με την ψήφο των -νομίμως αργυρώνητων- Αμερικανών βουλευτών έφτασε τα 70 χρόνια. Οι εταιρείες media χρηματοδοτούν τις προεκλογικές τους καμπάνιες κι αυτοί κάθε φορά που λήγει η προστασία ενός πνευματικού έργου, προσθέτουν μια εικοσαετία. Εγινε το 2004: λίγο πριν λήξει το copyright του Μίκι Μάους («ανήκει» στην Disney), το Κογκρέσο πέρασε νόμο που επέκτεινε την ισχύ «προστασίας» των πνευματικών έργων από τα 50 στα 70 χρόνια. Το 2012 λήγει το copyright των πρώτων ηχογραφήσεων των Beatles. Στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ήδη ξεκίνησαν συζητήσεις για παράταση του copyright για είκοσι ακόμη χρόνια. Στην ουσία, δηλαδή, έχουμε μια νομιμοποιημένη κλοπή δημόσιας περιουσίας (όταν τελειώνει η προστασία, τα πνευματικά έργα γίνονται δημόσιο κτήμα) προς όφελος υποτίθεται των καλλιτεχνών. Μόνο που μετά 50 χρόνια προστασίας δεν ζει κανείς από αυτούς να την απολαύσει. Η προστασία είναι μόνο των εταιρειών, οι οποίες, σημειωτέον, δίνουν στους καλλιτέχνες 2-7% των εσόδων.
Η αμερικανική ισχύς επιβάλλει αυτόν τον κερδοφόρο για λίγους παραλογισμό σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Ακόμη και η νόμιμη στο παρελθόν ανταλλαγή πνευματικών έργων (π. χ. ο δανεισμός ενός βιβλίου) θεωρείται από τις εταιρείες και διώκεται από τις αστυνομίες ως κλοπή. Και όχι μόνο διώκεται, αλλά η ημέτερη ΕΛ. ΑΣ. πλειοδοτεί αφενός με συλλήψεις και αφετέρου με την αναπαραγωγή στα Δελτία Τύπου της ψευδών στατιστικών στοιχείων που ανερυθρίαστα κυκλοφορούν διάφοροι λομπίστες της παράλογης ιδιοκτησίας.
Πάσχος Μανδραβέλης
—————————————————————-
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στην Καθημερινή στις 16/3/2010
Εγώ πάλι, διαβάζοντας αυτό το άρθρο, δεν έχω καταλάβει γιατί ο κάθε συγγραφέας, μουσικός ή καλλιτέχνης δεν έχει το δικαίωμα να ορίζει ποιος θα χρησιμοποιήσει το έργο του και πώς (για το διάστημα που βρίσκεται εν ζωή).
Κάπως έτσι θεσμοποιήθηκε κάθε είδους ιδιοκτησία (πώς νομίζετε ότι «απελευθερώθηκαν» οι δουλοπάροικοι από τη γη τους), αλλά δεν είδα να ιδρώνει το αυτί κανενός…
@Dimitris P.
Κάθε καλλιτέχνης έχει δικαίωμα να ορίζει πώς και πότε θα χρησιμοποιούνται τα έργα του όσο δεν τα παρουσιάζει δημόσια. Όπως δεν μπορείς να έχεις την απαίτηση π.χ. να μη σε κοιτάζει κανένας όταν κυκλοφορείς στο δρόμο, έτσι δεν μπορείς να παρουσιάζεις δημόσια την πνευματική σου δημιουργία και να απαιτείς από τον άλλον να την προσλαμβάνει υπό όρους.
Ποιος μίλησε για πρόσληψη; Μπορείς να προσλάβεις το κάθε έργο τέχνης όπως θες. Όχι όμως και να το χρησιμοποιείς όπως θες. Αν εγώ είμαι μουσικός, σου δίνω τη μουσική μου να την χρησιμοποιήσεις έναντι τιμήματος και υπό συγκεκριμένους όρους. Αλλά εσείς με αυτή τη λογική θέλετε να δουλεύει ο άλλος τσάμπα, για να καρπώνεστε εσείς τους καρπούς της εργασίας του κατά πώς βούλεστε. Εμ, δεν γίνονται αυτά!
Από εκεί και πέρα, σαφέστατα και δεν καταλαβαίνω τη λογική ισχύος του copyright εις τον αιώνα τον άπαντα, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα. Όπως άλλο ζήτημα είναι τα ποσοστά που παίρνουν οι καλλιτέχνες από τους μεσάζοντες ή η απληστία των μεσαζόντων.
@Dimitris P.
Προφανώς δεν με εννοήσατε. Αν πχ. είστε μουσικός μπορείτε πολύ απλά να περιορίζεστε σε συναυλίες και να έχετε απόλυτο έλεγχο στο ποιοι ακούν τη μουσική σας και υπό ποιους όρους – παρεμπιπτόντως αυτό συνέβαινε μέχρι να εφευρεθεί το γραμμόφωνο. Αν όμως πχ. η μουσική σας «παίζει» στο δωρεάν ραδιόφωνο, ε, τότε η μουσική σας έχει κοινωνικοποιηθεί κάργα, οπότε οι όροι ακρόασης και πρόσληψης έχουν περάσει στον έλεγχο της κοινωνίας.
Αν το δούμε υπό ένα αυστηρά οικονομι(στι)κό πρίσμα, κάθε εμπόρευμα «πρέπει να» πωλείται στο οριακό κόστος του. Όταν το οριακό κόστος είναι μηδαμινό (πχ. «κατέβασμα»ενός τραγουδιού), τι θα πρέπει να πληρώσει ο ακροατής; BTW, και CD αγοράζω, και σε συναυλίες πηγαίνω.
Αν και συνήθως συμφωνώ με τον κ.Μανδραβέλη, εδώ δεν είμαι και τόσο σίγουρη…
Το ότι ο κάθε καλλιτέχνης θα έπρεπε να έχει το δικαίωμα να διανέμει όπως και με ό,τι όρους επιθυμεί τη δημιουργία του όσο βρίσκεται εν ζωή, νομίζω ότι είναι κάτι που αναγνωρίζουμε σχεδόν όλοι μας (?). Ακόμη και μικρό ποσοστό να του δίνει ο μεσάζοντας (δισκογραφική, εκδότης κτλ) που επέλεξε, the fact is ότι αυτός τον επέλεξε διότι θεώρησε ότι τα όσα του προσφέρει είναι μεγαλύτερης αξίας γι’αυτόν από τα όσα χάνει.
Γιατί θα έπρεπε η πνευματική ιδιοκτησία να γίνεται δημόσιο κτήμα μετά το θάνατο του καλλιτέχνη; Αναλογιστείτε λίγο τις συνέπειες που θα υπήρχαν αν γινόταν κάτι τέτοιο και για την υλική ιδιοκτησία. Ναι, υπάρχουν οφέλη για το κοινωνικό σύνολο, αλλά και για την περίπτωση της υλικής περιουσίας υπάρχουν οφέλη και νομίζω δεν υπάρχει κάποιος εδώ που θα υποστήριζε κάτι τέτοιο.
Πιστεύω ότι βρισκόμαστε σε μεταβατική φάση όσον αφορά τον τρόπο διανομής των πνευματικών έργων. Δεν νομίζω ότι η λύση είναι η κατάργηση της πνευματικής ιδιοκτησίας (μπορεί να εξυπηρετήσει προσωρινά, αλλά πλέον το κίνητρο για δημιουργία θα είναι πολύ πιο ανίσχυρο — ακριβώς όπως τα κομμουνιστικά καθεστώτα σκοτώνουν κάθε κίνητρο για εργασία). Στην πορεία θα βρεθεί ισορροπία όσον αφορά το αντίτιμο που είναι πρόθυμοι να καταβάλλουν οι καταναλωτές και αυτού που επιτρέπει στις σχετικές επιχειρήσεις να επιβιώσουν και να ευημερήσουν (ήδη υπάρχει πρόοδος με apps όπως το spotify).
@Vrennus: μάλλον εσείς δεν εννοείτε. Αν είμαι μουσικός, εγώ θα ορίσω τους όρους με τους οποίους θα προωθήσω στο κοινό τη μουσική μου, εφόσον θέλω να την προωθήσω. Και να δημιουργήσω και τεράστια υπεραξία. Είτε μέσω συναυλιών, είτε μέσω ραδιοφώνου, είτε με όποιο άλλο μέσο επιλέξω εγώ ως μουσικός. Και αν εγώ ως μουσικός επιλέξω συμβόλαιο με δισκογραφική, επιλέγω συμβόλαιο με δισκογραφική, όχι με το gamato.info ή το pirate bay. Και εν προκειμένω, ο νόμος συμφωνεί μαζί μου. Και παρεμπιπτόντως, δεν υπάρχει δωρεάν ραδιόφωνο.
H πραγματικότης και το δίλημμα είναι όπως τα θέτει ο αρθρογράφος.
– Το ερώτημα είναι πως θα αμειφθεί ο κάθε “δημιουργός” ανάλογα με την απηχησι που θα έχει το έργο του.
Και η “απήχησι”, δηλαδή οι πωλήσεις και η διάδοσις, είναι τα μόνα σίγουρα μέτρα σύγκρισης.
– Λόγω τεχνολογικών εξελίξεων, μπορέ να υπάρχει διάδοσις αλλά όχι πωλήσεις,
ή,
μπορεί πολλοί “δημιουργοί” να επιδιώκουν την διάδοσι – έστω και δωρεάν – για να επακολουθήσουν τυχόν πωλήσεις……………… απο μια άποψι είναι τζάμπα διαφήμισι……..
Νομίζω οτι, πολλοί “δημιουργοί” δεν θα ήσαν κάν γνωστοί άν δεν υπήρχαν τα σύγχρονα τεχνολογικά μέσα, φθηνά και διαδομένα.
– Ισως οι καταναλωτές να προσέφεραν κάτι ευχαρίστως άν κέρδη ή μέρος των κερδών πήγαινε σε κάποιο Ταμείο Συνταξιοδότησης των “δημιουργών” , (δεν είμαι στο Προεδρείο κανένος Ταμείου….)
Ο υπερβολικότης των διαφόρων Νόμων, τους καθιστά ανενεργούς, ή, ευκαιρία εξασκήσεως εξουσίας……
Απλώς αναρωτιέμαι αν ο Όμηρος, ο Σαίξπηρ ή και ο Μότσαρτ ακόμη θα έκαναν τόσο θόρυβο για τα royalties. Αιώνες τώρα ο κόσμος πορευόταν χωρίς αυτά και μια χαρά προχώρησε η Τέχνη. Γιατί κάποιος θα πρέπει να πληρώνει, και μάλιστα μεγάλα ποσά, για κάτι που πρακτικά δεν έχει κόστος; Τα royalties δεν συνιστούν κάποια «αξία», αφού δεν επιβάλλονται σε κάτι που έχει κόστος παραγωγής, αλλά πρόσοδο, και μάλιστα πρόσοδο σε κάτι το οποίο δεν βρίσκεται σε σπανιότητα (όπως η γη π.χ.). Ποιος οικονομικός νόμος δικαιολογεί την είσπραξη προσόδου για κάτι που εν δυνάμει υπάρχει σε αφθονία;
Υ.Γ. Ο κ. Μανδραβέλης δεν αναφέρεται στα δικαιώματα του δημιουργού αλλά στην εξουσία του εκμεταλλευτή των διακιωμάτων. Η διαφορά νομίζω είναι χαώδης.
Σωστά. Ούτε ο Όμηρος, ο Μότσαρτ και ο Σαίξπηρ είχαν στομάχι.
Θέμα 1:
Οι νόμοι περί πνευματικής ιδιοκτησίας εισήχθησαν στις δυτικές κοινωνίες για έναν και μόνο λόγο: για να δώσουν κίνητρο στον δημιουργό ή τον εφευρέτη στο να συνεχίσουν να παράγουν ιδέες χρήσιμες για την κοινωνία και να μην τις κρατάνε στα συρτάρια τους.
Σήμερα έχουμε φτάσει στο σημείο να συζητάμε για την κατοχύρωση πνευματικών δικαιωμάτων για την καταγραφή της αλληλουχίας του DNA. (αλλά και να διώκεται ποινικά η διανομή υποτίτλων για ταινίες και σειρές μέσω του Internet)
Θέμα 2:
Ο σημερινός παραλογισμός των νόμων περί πνευματικής ιδιοκτησίας έχει οδηγήσει στον ουσιαστικό στραγγαλισμό της δημιουργικής δύναμης από την οποία θα έπρεπε να ωφελείται το κοινωνικό σύνολο.
Στο επίπεδο της τέχνης οι νόμοι αυτοί έχουν μετασχηματίσει την τέχνη από read-wright σε read-only (σύμφωνα με τον καθηγητή Lawrence Lessig), με αποτέλεσμα τον αποκλεισμό του κοινού από την δημιουργική διαδικασία και τον μετασχηματισμό του πολίτη από δημιουργό τέχνης σε καταναλωτή τέχνης.
Σε τεχνολογικό επίπεδο έχουν οδηγήσει στην δημιουργία εταιρειών που κατέχουν ευρεσιτεχνίες για ότι μπορεί να φανταστεί κανένας και που αποκομίζουν έσοδα αποκλειστικά από τις αγωγές που καταθέτουν σωρηδόν στα δικαστήρια. Έχουν οδηγήσει στην δημιουργία μιας βιομηχανίας αγωγών μεταξύ των εταιρειών τεχνολογίας το κόστος των οποίων επιβαρύνει τελικά το ευρύ κοινό. Με αυτόν τον τρόπο μειώνονται δραματικά τα οφέλη του κοινωνικού συνόλου από την πνευματική δημιουργία, οφέλη για τα οποία δημιουργήθηκαν εξ’ αρχής οι νόμοι.
Θέμα 3: (λίγο πιο γενικό)
Ο θεσμός στις κοινωνίες μας να κληροδοτούνται τόσο τα άυλα όσο και τα υλικά αγαθά φαντάζει σε όλους μας και ορθή και δίκαιη και αυτονόητη. Στην πραγματικότητα όμως έχει μια σοβαρή συνέπεια: καμία τέτοια κοινωνία δεν μπορεί να είναι κοινωνία ισότητας, αφού δημιουργεί πολίτες που κατέχουν πλούτο τον οποίο δεν κέρδισαν μόνοι τους. (για περισσότερα δες την Πολιτεία του Πλάτωνα). Θα έπρεπε λοιπόν να προσπαθούμε πάντα να διορθώσουμε κατά το δυνατόν αυτήν την ανωμαλία. (για αυτό τον λόγο άλλωστε οι κληρονομιές φορολογούνται και για αυτό κληρονομούνται και τα χρέη εφ’ όσον γίνει αποδοχή της κληρονομιάς)
Τελειώνοντας, η απάντηση λοιπόν δεν είναι η κατάργηση των νόμων πνευματικής ιδιοκτησίας, ούτε κανείς προτείνει κάτι τέτοιο. Η απάντηση είναι η τροποποίηση των νόμων ώστε να επιτυγχάνεται ο πραγματικός σκοπός τους.
Σε αυτήν την κατεύθυνση δημιουργήθηκε πριν μερικά χρόνια η άδεια χρήσης Creative Commons με την οποία ο δημιουργός δεν απεμπολεί το πνευματικό του δικαίωμα, αλλά ταυτόχρονα διευκολύνεται η ελεύθερη χρησιμοποίηση των ιδεών με στόχο την δημιουργία νέων καινοτομιών.
Και ως παραδείγματα για το τι μπορεί να κερδίσει το κοινωνικό σύνολο από την απελευθέρωση των δημιουργικών δυνάμεων της κοινωνίας, σκεφτείτε τι έχουμε κερδίσει από το Internet, το κίνημα του ανοιχτού κώδικα λογισμικού (Open source code), την Wikipedia αλλά και τα mixed-tapes.
Συγνώμη για το μακροσκελές σχόλιο.
Και τώρα που το θυμήθηκα, ο Ροσσίνι έγραφε τις όπερες του για να τρώει.
Όταν αγοράσω ένα βιβλίο, γίνεται ιδιοκτησία μου και έχω το δικαίωμα να το χαρίσω, να το ανταλλάξω ή να το πουλήσω. Γιατί να ισχύει κάτι διαφορετικό αν το βιβλίο είναι σε ηλεκτρονική μορφή;
“Οι νόμοι περί πνευματικής ιδιοκτησίας εισήχθησαν στις δυτικές κοινωνίες για έναν και μόνο λόγο: για να δώσουν κίνητρο στον δημιουργό ή τον εφευρέτη στο να συνεχίσουν να παράγουν ιδέες χρήσιμες για την κοινωνία και να μην τις κρατάνε στα συρτάρια τους.”
Είναι δηλαδή ένα είδος κρατικής επιχορήγησης που παραβιάζει τα ιδιοκτησιακά δικαιώματα του καταναλωτή.
(8)-vrennus,
– Ουδεμία αντίρρησις για το υστερόγραφο, αλλά έγραψα για αυτό που με απασχολεί, δηλαδή, οι δημιουργοί,
– τα υπόλοιπα είναι θέμα ρυθμίσεων της “εξουσίας” (κάποτε θα καταλάβει την υπερβολικότητα των Νόμων), και των επιχειρήσεων που προσπαθούν να επωφεληθούν των Νόμων (αυτές τις ανέλαβε το…. Ιντερνετ….)
Ο tanevramou (10), έχει γράψει ένα εκτενές και θαυμάσιο σχόλιο.
Καλή η προσέγγιση του άρθρου αλλά έχει κάποιες ελλέιψεις.
Υπάρχει διαφορά ανάμεσα στο copyright law system της Αμερικής με το copyright law system στην Ευρώπη και μία βασική διαφορά είναι ανάμεσα σε economic rights (το οποίο μπορεί να καρπωθεί ακόμα και ο εργοδότης ενός καλλιτέχνη) στην πρώτη και moral right στην δεύτερη. Υπάρχει ουσιαστική διαφορά αντίληψης πάνω στα copyrights λοιπόν στις δύο πλευρές του Ατλαντικού με διάφορες συνέπειες.
Μία από αυτές είναι για παράδειγμα το γεγονός ότι πολλοί Ευρωπαίοι συγγραφείς έχουν πάρει ανοιχτή θέση εναντίον της Google και απειλούν με μυνήσεις επειδή η δεύτερη ψηφιοποιεί και ανεβάζει στο διαδίκτυο έργα/βιβλία Ευρωπαίων χωρίς την έγγραφη και νόμιμη συγκατάθεσή τους.
Η Google με την σειρά της υπερασπίζεται ότι προωθεί έργα τα οποία διαφορετικα δεν θα έπεφταν στην αντίληψη αναγνωστών όπως επίσης και ότι διευρύνει τον αριθμό των αναγνωστών ενός συγγραφέα έξω από τα περιορισμένα όρια αποθήκευσης και διανομής βιβλιοπολείων (economics of scarcity).
Αν λοιπόν οι Αμερικάνικες εταιρίες διεκδικούν αυτά τα δικαιώματα σε όλο τον πλανήτη είναι επειδή θέλουν να διατηρήσουν το status quo και επειδή ακολουθούν κατά γράμμα τον Αμερικανικό νόμο για τα πνευματικά δικαιώματα.
Οι Η.Π.Α. λοιπόν λόγω αυτών των διαφορετικών προσεγγίσεων προσπαθεί να επιβάλλει τα κεκτημένα της. Είναι γεγονός ότι η Ελλάδα για παράδειγμα δεν πληρώνει πολλές φορές δικαιώματα προβολής ταινιών σε ιδιωτικά κανάλια για αυτό και Αμερικανικές αρχές καταφεύγουν στο να πιέζουν για αυτά μέσω παγκόσμια αναγνωρισμένων οργανισμών που ακολουθούν συνθήκες ομαλοποίησης και ομογενοποίησης των διαφορετικών copyright law systems που μπορεί να ισχύουν σε κάθε χώρα.
Να αναφέρω επίσης ότι η ισχύς των copyrights είναι η ζωή του καλλιτέχνη + τα 70 χρόνια που αναφέρει ο αρθρογράφος και όχι μόνο τα 70.
p.s. Ένας οργανισμός που δημιουργήθηκε για την ελεύθερη διακίνηση των έργων (από all rights reserved σε some rights reserved) από τον καθηγητή Lessig που έγραψε το καταπληκτικό ελεύθερα διακινούμενο βιβλίο “Free culture”, αναφέρεται στο προσωπικό μου blog εδώ για όποιον ενδιαφέρεται:
http://stathiskassios.blogspot.com/2009/09/era-of-going-from-c-to-cc.html
Eιλικρινά με σοκάρει να διαβάζω στο e-rooster ένα άρθρο που ουσιαστικά υπερασπίζεται τον περιορισμό ενός φυσικού δικαιώματος: Tης Ιδιοκτησίας.
Γιατί και η πνευματική ιδιοκτησία μπορεί να είναι και να παραμένει ιδιωτική χωρίς χρονικό περιορισμό. Δεν καταλαβαίνω γιατι η Disney θα πρέπει να χάσει τον Mickey Mouse ως περιουσιακό στοιχείο μετά από κάποιον αριθμό ετών. Όπως δεν κατυλαβαίνω και γιατί οι κληρονόμοι ενός πνευματικού δημιουργού θα πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους κληρονόμους του ιδιοκτήτη μίας εταιρείας π.χ.
Γιατί να μην μπορεί ένας συγγραφέας να μεταβιβάσει στα παιδιά του τα δικαιώματα του έργου του όπως ένας επιχειρηματίας μεταβιβάζει μετοχές χωρίς χρονικό περιορισμό μετά από τον οποίο οι μετοχές θα περιέλθουν στην “δημόσια περιουσία”
Άστοχο άρθρο, θα ταίριαζε καλύτερα σε φόρουμ που προάγει τον… κολλεκτιβισμό παρά εδώ.
@El Burro: Very well said. Το ίδιο ακριβώς προσπάθησα να πω κι εγώ παραπάνω, λίγο πιο …ήπια. 🙂
ΟΛΟΙ ΔΊΚΗΟ ΈΧΟΥΜΕ…
(ΑΠΟ ΔΕΥΤΈΡΑ ΠΆΩ ΓΙΑ ΕΞΈΤΑΣΗ DNA, KAI AN BGEI TO IDIO ME TOY PLATWNA…………..)
– Ισως τα δικαιώματα θα μπορούσαν να ταυτιστούν με τα εν Αγγλία 99 έτη ????
Εμένα με σοκάρει που αποκαλείτε τα πνευματικά δικαιώματα ιδιοκτησία! Φυσικά αντίθετα με τα όσα ισχυρίζεται ο κάθε τυχάρπαστος υπάρχει πληθώρα φιλελεύθερων γραπτών κατά της πνευματικής “ιδιοκτησίας”. (πχ. Stephan Kinsella, Against Intellectual Property).
Ο κάθε ένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει και πολλά μπορούν να ειπωθούν νομικά και φιλοσοφικά. Στην πράξη όμως τι φαίνεται η ουσία και εκεί δοκιμάζονται οι ιδέες: πώς υποστηρίζεις και ενθαρρύνεις το δημιουργό να συνεχίσει να παράγει έργο;
“Eιλικρινά με σοκάρει να διαβάζω στο e-rooster ένα άρθρο που ουσιαστικά υπερασπίζεται τον περιορισμό ενός φυσικού δικαιώματος: Tης Ιδιοκτησίας.”
πολύ εύκολα σοκάρεσαι… o anti-vampir έχει απολυτο δικιο…εκτός αυτού όμως, είτε σου αρέσει είτε όχι, κάποια πνευματικά έργα υπερβαίνουν το δικαίωμα της ιδιοκτησίας και ανήκουν σε όλη την ανθρωπότητα. Και βεβαίως από τη μια υπάρχει η disney και ο miky και από την άλλη υπάρχει ο Tim Berners Lee που, εργαζόμενος στο CERN, επινόησε το worldwide web, το οποίο και προσέφερε δωρεάν σε όλο το κοσμο χωρίς κατοχυρώσες ευρεσιτεχνίας και royalties.
“πώς υποστηρίζεις και ενθαρρύνεις το δημιουργό να συνεχίσει να παράγει έργο;”
Συλλαμβάνοντας τους διαχειριστές του gamato; Ακόμα και οι μη φιλελεύθεροι πρέπει να παραδεχτούν ότι η νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων ως έχει είναι ατελέσφορη.
Εγώ δεν υποστήριξα τη σύλληψη των διαχειριστών του gamato. Και συμφωνώ ότι η νομοθεσία περί πνευματικών δικαιωμάτων είναι παράλογη. Και όχι μόνο όσον αφορά τη μουσική. Δες π.χ. τι γίνεται με τη Monsanto, τα γενετικά τροποποιημένα και το πατεντάρισμα όλων των σπόρων!
Αλλά ειπώθηκε ότι τα πνευματικά δικαιώματα δεν είναι ιδιοκτησία. Ίσως, λέω εγώ. Η ουσία όμως του προβλήματος είναι η υποστήριξη των καλλιτεχνών για τη συνέχιση του έργου τους. Και πολλοί από αυτούς δεν είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένοι με τα κατεβάσματα. Όπως επίσης δεν είναι και ιδιαίτερα ευτυχισμένοι με την εκμετάλλευση που τρώνε από τις δισκογραφικές. Πρέπει να βρεθεί μια λύση, αλλά όχι μπάτε σκύλοι αλέστε. Κάτι πιο ήπιο στο στυλ του Creative Commons θα ήταν μια πιο λογική λύση για διάφορα προβλήματα.
Πόσο ανόητα κοντόφθαλμοι αποδείχτηκαν τελικά κάποιοι σαν τον Όμηρο π.χ., ή τον Σοφοκλή ή τον Πυθαγόρα. Αν είχαν κατοχυρώσει στον αιώνα τον άπαντα το copyright των έργων τους οι κληρονόμοι τους (κάποιοι μεταξύ ημών ίσως;) θα είχαν θησαυρίσει! Φανταστείτε μόνο τι royalties θα είχαν να εισπράτουν κάθε φορά που χρησιμοποιείται το πυθαγόρειο θεώρημα!
…και πόσο ανοητα κοντόφθαλμοι αποδείχτηκαν οι μεγάλοι φυσικοί του 20ου αιώνα που μας έδωσαν κβαντική φυσική και σχετικότητα, στο ερευνητικό έργο των οποίων βασίστηκαν όλες οι μεγάλες τεχνολογικές ανακαλύψεις που σήμερα απολαμβάνουμε…
“κάθε εμπόρευμα «πρέπει να» πωλείται στο οριακό κόστος του.”
Τείνει να πωλείται στο οριακό του κόστος λόγω του ανταγωνισμού. Αν δεν αναγκαστεί να ρίξει την τιμή λόγω της προσφοράς και της ζήτησης μπορεί να πωλείται όσο πάνω θέλει ο πωλητής αρκεί να βρει αγοραστές που το αγοράζουν σε αυτήν την τιμή. Το κόστος ορίζει πόσο μπορεί να είναι η χαμηλότερη τιμή ενός αγαθού (δεν έχει νόημα να πουλάω ένα αγαθό σε μια τιμή χαμηλότερου του κόστους του εκτός από μερικές φορές που με συμφέρει πχ γιατί με παίρνει να έχω προσωρινή χασούρα ώστε στο μέλλον να έχω κέρδος)
“Eιλικρινά με σοκάρει να διαβάζω στο e-rooster ένα άρθρο που ουσιαστικά υπερασπίζεται τον περιορισμό ενός φυσικού δικαιώματος: Tης Ιδιοκτησίας.”
Αντιθέτως κάποιοι από εμάς θεωρούμε ότι την υπερασπιζόμαστε και ότι η “τεχνητή” ιδιοκτησία περιορίζει την πραγματική ιδιοκτησία. Νομίζω στο παρελθόν είχα αναρτήσει αυτό το άρθρο στο e-rooster. (μπορεί να κάνω λάθος γιατί δεν το βρίσκω στο google)
@ El Burro
QUOTE
Eιλικρινά με σοκάρει να διαβάζω στο e-rooster ένα άρθρο που ουσιαστικά υπερασπίζεται τον περιορισμό ενός φυσικού δικαιώματος: Tης Ιδιοκτησίας.
UNQUOTE
Φυσικὸ δικαίωμα. δὲν λέω, ὅπως καὶ φυσικώτατο δικαίωμα τοῦ τυχὸν δυνατωτέρου νὰ τὴν οἰκειοποιεῖται.. Νόμος της φύσεως.
QUOTE
Γιατί και η πνευματική ιδιοκτησία μπορεί να είναι και να παραμένει ιδιωτική χωρίς χρονικό περιορισμό.
UNQUOTE
Φυσικά, ὅσο μένει στὰ συρτάρια καὶ κρυφὴ μπορεῖ νὰ εἶναι καὶ νὰ παραμένει ἰδιωτικὴ χωρὶς χρονικὸ περιορισμό καὶ μὲ τὴν τρέχουσα νομοθεσία.
QUOTE
Δεν καταλαβαίνω γιατι η Disney θα πρέπει να χάσει τον Mickey Mouse ως περιουσιακό στοιχείο μετά από κάποιον αριθμό ετών.
UNQUOTE
Πρέπει, διότι χωρίς περιορισμὸ δὲν θὰ ὐποχρεωνόταν ἡ Disney νά δωροδοκεῖ γερουσιαστές καὶ βουλευτές κάθε πού πλησιάζει νά λήξει ἡ ἀποκλειστικότητα.
QUOTE
Όπως δεν κατυλαβαίνω και γιατί οι κληρονόμοι ενός πνευματικού δημιουργού θα πρέπει να αντιμετωπίζονται διαφορετικά από τους κληρονόμους του ιδιοκτήτη μίας εταιρείας π.χ.
Γιατί να μην μπορεί ένας συγγραφέας να μεταβιβάσει στα παιδιά του τα δικαιώματα του έργου του όπως ένας επιχειρηματίας μεταβιβάζει μετοχές χωρίς χρονικό περιορισμό μετά από τον οποίο οι μετοχές θα περιέλθουν στην «δημόσια περιουσία»
UNQUOTE
Διότι ὁ ἐπιχειρηματίας δὲν μεταβιβάζει στὰ παιδιά του μαζί μὲ τὶς μετοχὲς καὶ τὸ προνόμιο κανεὶς ποτὲ νὰ μὴν ἱδρύσει ἑταιρεία μὲ παρόμοιο ἢ καὶ ἴδιο ἐπιχειρηματικὸ ἀντικείμενο μὲ αὐτὸ τῆς μεταβιβαζομένης. Μεταβιβάζει τὸ μαγαζί γωνία, ἀλλά, ἀνὰ πᾶσαν στιγμὴν μπορεῖ ἄλλος νὰ ἀνοίξει μαγαζὶ στὴν άπέναντι γωνία.
QUOTE
Άστοχο άρθρο, θα ταίριαζε καλύτερα σε φόρουμ που προάγει τον… κολλεκτιβισμό παρά εδώ.
UNQUOTE
Κολλεκτιβισμὸς εἶναι τὸ ἐς ἀεὶ μονοπώλιο, ἡ μοναδικότητα, τὸ ἀναντικατάστατον κλπ.