Να μην επιστρέψουμε στον καταστροφικό ελληνικό κρατισμό
Μαρ 29th, 2009 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Η οικονομική κρίση χρησιμοποιείται σαν δικαιολογία από τους αμετανόητους κρατιστές, που στην Ελλάδα δυστυχώς περισσεύουν, για να αναβιώσει ο σχετικά δυσφημισμένος τα τελευταία χρόνια παραδοσιακός ελληνικός κρατισμός. Ένα και μόνο σχετικό παράδειγμα νομίζω πως αρκεί. Προ καιρού ο μικρός μου γιός, που πηγαίνει στο Δημοτικό εγγλέζικου σχολείου, έφερε για διάβασμα ένα μικρό βιβλίο από την σχολική βιβλιοθήκη. Μέσα εκεί υπήρχε μια ιστορία για τα παιδιά μιάς μικρής τάξης που διαπίστωσαν πως είχαν ανάγκη ενός καινούργιου υπολογιστή. Αμέσως ο προβληματισμός που υπήρξε ήταν για το πως θα κατόρθωναν να μαζέψουν χρήματα για την υλοποίηση του σχετικού στόχου. Τελικά μαθητές και δασκάλα οργάνωσαν μια παιδική παράσταση όπου, και με την συμμετοχή γονιών με σχετικές ικανότητες (καλλιτέχνες, ταχυδακτυλουργοί κλπ), και κατόρθωσαν να μαζέψουν το αναγκαίο ποσό. Αμέσως σκέφθηκα πως στην περίπτωση ενός ελληνικού σχολείου η πρώτη κίνηση θα ήταν η απαίτηση των χρημάτων από την διεύθυνση του σχολείου. Η οποία με την σειρά της, και με την συμπαράσταση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων, θα ζητούσε την σχετική επιχορήγηση από τον Δήμο η από το Υπουργείο Παιδείας!
Η διαφορά στην κοινωνικοποίηση των παιδιών και στην καλλιέργεια διαφορετικών αντιλήψεων είναι φανερή. Τα παιδιά στο βρετανικό σύστημα μαθαίνουν να στηρίζονται στις δυνάμεις τους, να είναι υπεύθυνα και συνακόλουθα να αγαπούν και να προσέχουν τα δημόσια αγαθά διότι συμβάλλουν με την δουλειά τους στην απόκτησή τους. Στην Ελλάδα, αντίθετα, η κουλτούρα που κυριαρχεί είναι της εξάρτησης από κάποιο απρόσωπο κράτος («Τι κάνει η πολιτεία;» είναι η συνήθης κραυγή που ακούγεται μπροστά στην παραμικρή δυσκολία), της αδιαφορίας για την (αποξενωμένη ιδιοκτησιακά;) δημόσια περιουσία και πολύ περισσότερο η έλλειψη της παραμικρής διασύνδεσης μεταξύ καταβολής φόρων και εξασφάλισης υπηρεσιών. Οι έλληνες μαθαίνουν να κοροιδεύουν ένα κράτος που δεν τους σέβεται και που συνηθίζει νά τους καταπιέζει.
Το δημόσιο φαντάζει στην λαική φαντασία σαν δυνάστης αλλά συνάμα και σαν απελευθερωτής. Η σχέση πολίτη με το κράτος συνθέτει το περισσότερο ίσως αντιπροσωπευτικό στοιχείο της νεοελληνικής αντιφατικότητας. Μια περίεργη σχέση αγάπης – μίσους που διατρέχει τις περισσότερες κοινωνικές σχέσεις βρίσκει την απόλυτη σχεδόν ολοκλήρωση στην σχέση πολίτη – κράτους. Μοναχά σχεδόν στην Ελλάδα αντιμετωπίζει κάποιος το φαινόμενο ο γιός να σφάζει τον πατέρα και μετά να οδύρεται πάνω από τον τάφο η να χαρακώνει η γυναίκα το πρόσωπο του εραστή της και στη συνέχεια να του καθαρίζει κλαίγοντας τις πληγές μέχρι να έρθει το ασθενοφόρο. Ετσι όμως κι’ ο πολίτης αναζητά λύσεις από το κράτος στα περισσότερα προβλήματά του. Αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να χαρακτηρίζει το δημόσιο διεφθαρμένο, αδιάφορο και πηγή των περισσότερων κακών της κοινωνίας.
Αυτός ο αντιφατικός κρατισμός είναι δυστυχώς βαθιά ριζωμένος στον ψυχισμό των ελλήνων. Και δυσκολεύει κάθε γνήσια προσπάθεια εκσυγχρονισμού της κοινωνίας. Ματαιώνει όμως ουσιαστικά και την όποια κίνηση οικοδόμησης ενός κλίματος ατομικής υπευθυνότητας Δύσκολα ο πολίτης μπορεί να συνειδητοποιήσει τα δικαιώματα αλλά και τις υποχρεώσεις του. Μαθαίνει να συμπεριφέρεται σαν το κακομαθημένο παιδί που συνέχεια απαιτεί. Αδιαφορώντας για τον τρόπο με τον οποίο η οικογένεια εξασφαλίζει τα προς το ζήν. Ποτέ σχεδόν δεν αναλαμβάνει ευθύνες για τα συνεπακόλουθα των πράξεών του.
Το αποτέλεσμα είναι πολιτικοί με ελαστική συνείδηση και ηγεσίες με στενούς ορίζοντες πολιτικών σχεδιασμών και αδιαφορία για τις μακροχρόνιες συνέπειες των επιλογών τους. Οι πολίτες ενδιαφέρονται για παροχές και βολέματα. Ενώ οι ουσιαστικά τυχάρπαστες κοινωνικο-οικονομικές ελίτ στερούνται εθνικής συνείδησης και σχεδόν τελείως αστικής ηθικής.
Μέσα στο τέλμα αυτού του κοινωνικο-οικονομικού γίγνεσθαι ο κρατισμός επιβιώνει σαν η μοναδική σταθερά σε ένα σύστημα σαθρό, αβέβαιο και απόλυτα διεφθαρμένο. Το κράτος αποτελεί ελπίδα διορισμού και οικονομικής αποκατάστασης για τα μεσο-χαμηλά κοινωνικά στρώματα. Συνιστά όμως και διέξοδο οικονομικής επιβίωσης για μια μαθημένη στις παρεμβάσεις του λεγόμενου γκοβέρνου και έντονα ανασφαλή επιχειρηματική τάξη. Συνιστά όμως κι’ εργαλείο πλουτισμού για τους μαθημένους στις παρασκηνιακές συναλλαγές νεόπλουτους και υψηλο-διεφθαρμένους ισχυρούς. Το χρήμα του κράτους είναι εκείνο – μέσα από εργολαβίες, προμήθειες και ειδικές εύνοιες – που φτιάχνει πλούσιους και παράλληλα στήνει μηχανισμούς προπαγάνδισης του κρατισμού μέσα από τηλεοράσεις έντυπα και ραδιόφωνα. Που συνήθως ανήκουν σε ευνοημένους πελάτες του δημόσιου τομέα. Γι αυτό και τελικά η καταπολέμησή του κρατισμού γίνεται σχεδόν αδύνατη.
Πριν όμως από την οικονομική κρίση οι πασιφανείς αδυναμίες του μεγάλου δημόσιου τομέα μαζί και με τι επιτυχίες του φιλελεύθερου καπιταλισμού και της παγκοσμιοποίησης σε ολόκληρη την υφήλιο είχαν αρχίσει να επηρεάζουν κάπως το πολιτικό τοπίο. Πολιτικοί απ’ όλες τις πλευρές έδειχναν έτοιμοι να δεχθούν πως η δημιουργία ελλειμμάτων – με τρόπο μάλιστα κρυφό από τα μάτια των πολιτών όπως οι περίφημες «άγνωστες» εγγυήσεις του δημοσίου σε δάνεια διαφόρων κρατικών φορέων – υποθήκευε το μέλλον του λαού. Και πως έπρεπε να σταματήσει. Εφ’ όσον η χώρα χρωστάει, πως είναι δυνατόν να απαλλαγεί κάποτε από τα βάρη εφ’ όσον κάθε χρόνο έμπαινε και περισσότερο μέσα;
Δυστυχώς η οικονομική κρίση – και κυρίως ο τρόπος με τον οποίο αυτή εξηγήθηκε στο κοινό – ανέτρεψε αυτή την εικόνα. Αντί να αποκαλυφθεί ο αχαρακτήριστος τρόπος με τον οποίο το αμερικανικό δημόσιο επέβαλε σε τράπεζες να χορηγούν δάνεια σε δανειολήπτες που δεν διέθεταν τις απαραίτητες εγγυήσεις, η αντίληψη που προωθήθηκε ήταν πως το πρόβλημα προκάλεσε η απουσία κρατικών ελέγχων στην λειτουργία των αγορών. Η επιστροφή λοιπόν στο μεγάλο κράτος, στον προστατευτισμό, στις επιδοτήσεις και στα μεγάλα ελλείμματα συνιστούν για πολλούς την μοναδική διέξοδο από τις σημερινές οικονομικές δυσκολίες.
Από πουθενά όμως αντικειμενικά δεν προκύπτει πως μιά τέτοια πολιτική παροχών, μεγάλων δημοσίων επενδύσεων και νέων χρεών οδηγεί στην ανάπτυξη. Η πολιτική Ομπάμα στις ΗΠΑ και Μπράουν στην Βρετανία είναι αυτής της φιλοσοφίας. Στις χώρες αυτές όμως η κρίση βαθαίνει, η ανεργία διογκώνεται και τα αδιέξοδα μεγαλώνουν. Γιατί στην Ελλάδα τα πράγματα θα λειτουργήσουν διαφορετικά; Οι μέθοδοι του New Deal της δεκαετίας του ’30 δεν μπορούν να αποδώσουν σήμερα. Γιατί οι κοινωνίες σήμερα είναι διαφορετικές. Και δεν υπάρχει ανενεργός πληθυσμός να μπεί για πρώτη φορά στην παραγωγή. Είναι δε φοβερές και οι ανακολουθίες και οι αντιφάσεις όσων υποστηρίζουν τις πολιτικές αυτές. Ο Πώλ Κρούγκμαν, για παράδειγμα, που ουδέποτε έχει προβλέψει κάτι σωστά επέμενε για χρόνια πως η οικονομική κατάρρευση θα προέλθει από τα δημόσια ελλείμματα των ΗΠΑ! Αυτή όμως προκλήθηκε από τα στεγαστικά θαλασσοδάνεια και την φούσκα των ακινήτων. Και τώρα ο Κρούγκμαν υποστηρίζει τις πολιτικές Ομπάμα που μεγαλώνουν παραπάνω τα ελλείμματα!!
Το μεγάλωμα του κράτους λοιπόν δεν αποτελεί απάντηση στην κρίση. Ούτε βέβαια και ο πλήρης εξοστρακισμός του. Η αγορά οφείλει να ακολουθεί κανόνες. Για την σωστή λειτουργία του ανταγωνισμού. Είναι λοιπόν αναγκαίες κάποιες ρυθμιστικές αρχές που να φροντίζουν ώστε επιχειρήσεις και δημόσιοι φορείς να σέβονται τους καταναλωτές και να μην σχηματίζουν καρτέλ και εκβιαστικές ομάδες. Το κράτος επίσης πρέπει να προσφέρει αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες. Η υγεία και η παιδεία πρέπει να βρίσκονται στην αρμοδιότητά του. Όχι υποχρεωτικά μέσω κρατικών συστημάτων αλλά κάτω από την εποπτεία και την οικονομική του συμβολή (λ.χ. πιστωτικά κουπόνια για σχολεία, πανεπιστήμια η νοσοκομειακή φροντίδα). Η ασφάλιση δεν μπορεί παρά να αποτελεί επίσης αρμοδιότητά του αλλά και μέσω κεφαλαιοποιητικών συστημάτων όπου οι φορείς που την προσφέρουν να είναι ιδιωτικοί. Τέλος η γραφειοκρατία οφείλει δραστικά να μειωθεί. Με τον περιορισμό πολλών δημοσίων υπηρεσιών. Και την χρήση υπεύθυνων δηλώσεων για εφαρμογή των προυποθέσεων που θέτουν οι νόμοι.
Συμπερασματικά, θα μπορούσαμε να ισχυρισθούμε πως η έξοδος από την κρίση δεν περνάει από έναν διογκωμένο δημόσιο τομέα. Αντίθετα, αυτό που χρειάζεται είναι η ενθάρρυνση της δυνατότητας δημιουργίας ταχύτατα καινούργιων επιχειρηματικών μονάδων. Ωστε να καμφθεί η ανεργία και να ενισχυθεί η κατανάλωση. Λιγότεροι φόροι, λιγότεροι γραφειοκρατικοί έλεγχοι, άδειες και εγκρίσεις είναι οι προυποθέσεις ενός καινούργιου ξεκινήματος. Διαφορετικά θα βουλιάξουμε ακόμη πιό βαθιά στα χρέη, στα αδιέξοδα και την απαισιοδοξία.
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Συγχαρητηρια
Στην Ελλαδα οι πολιτες συμπεριφερονται σαν κακομαθημενα παιδια, όπου ζητανε ότι απιθανο τους ερθει στο κεφαλι και οι λαϊκιστες πολιτικοι σπευδουν να ικανοποιησουν τα αιτηματα τους, γιατι ειναι η ευκολη λύση για αυτούς, ωστε να κερδισουν τις εκλογες και να αποκτησουν προσβαση στο δημοσιο χρημα. Ωστόσο όπως ενας γονέας που κακομαθαινει το παιδί του, ουσιαστικα το καταστρεφει γιατι το βγαζει ανετοιμοι στην κοινωνια (αντιθετα παιδιά που ΄΄μισουσαν΄΄ τους γονεις τους στην παιδικη ηλικια επειδη ηταν αυστηροι τους ευγνομονουν όταν μεγαλώσουν).
Έτσι και οι λαικιστες πολιτικοι του παρελθοντος έχουν κανει τεραστιο κακο στους πολιτες της χωρας αυτης, που δυστυχως δεν ΄΄ενηλικιωθηκαν΄΄ ακομη ωστε να καταλαβουν τις συνεπειες, γι’αυτο και ο λαικισμος καλα κρατει…
Όπως ομως γραψατε σε προηγουμενο αρθρο σας ΄΄το παρτυ τελειωσε΄΄ ότι δεν θελαμε να καταλαβουμε με την σκεψη θα μας το δωσει να το καταλαβουμε η πραγματικοτητα… συντομα… πολυ συντομα…
Ενδιαφέρουσα ανάλυση
– Σχέση Έλληνα με κράτος
Η σχέση του Έλληνα με το κράτος και γενικότερα με το συλλογικό έχει διαμορφωθεί από τα 400 και 500 χρόνια σχέσης με το Οθωμανικό κράτος (μην ξεχνάμε ότι οι περισσότεροι Έλληνες έγιναν μέρος του Ελλ. κράτους τον 20ο αιώνα). Το Οθωμανικό κράτος ήταν συχνά δυνάστης και εχθρός.
– Κρούγκμαν
Τουλάχιστον ο Κρούγκμαν προέβλεψε την κρίση, όταν όλοι άλλοι κοιμόντουσαν όρθιοι εθελουσίως ή μη.
– Φιλελευθερισμός και κρίση
Γιατί δεν μας εξηγεί ο κος Ανδριανόπουλους, γιατί χώρες με κατά τα άλλα πιο επιτυχημένα φιλελεύθερα οικ. μοντέλα (χαμηλή φορολογία, μικρός κρατικός τομέας κτλ, όπως η Σιγκαπούρη, το Ντουμπάι, η Ιρλανδία, η Ισλανδία κτλ, βιώνουν την κρίση με τον χειρότερο τρόπο (6%-7% ή παραπάνω συρρίκνωση ΑΕΠ), όταν η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε τροχιά ανάπτυξης;
Γιατί δεν τους έχει βοηθήσει καθόλου το φιλελεύθερό τους σύστημα;
Αγαπητέ Nikos T,
Η λέξη κλειδί στην ερώτησή σας είναι το “ακόμα” (…”όταν η Ελλάδα βρίσκεται ακόμα σε τροχιά ανάπτυξης”).
Η απάντηση είναι ότι όσο πιο ανοιχτή και ελεύθερη είναι μια οικονομία, τόσο πιο γρήγορα (και ανώδυνα) προσαρμόζεται στα δεδομένα. Όσο μια οικονομία είναι κλειστή και ελεγχόμενη, τόσο πιο πολύ αργεί να προσαρμοστεί στα δεδομένα μιας ύφεσης, με αποτέλεσμα αυτή να αργεί μεν να εκδηλωθεί, να γίνεται όμως πιο μακρόχρονη και επίπονη.
Ας ξαναμιλήσουμε για αυτό σε κανένα εξάμηνο, όταν οι χώρες στις οποίες αναφέρεστε θα παρουσιάζουν ήδη τα πρώτα σημάδια ανάκαμψης ενώ η Ελλάδα θα βυθίζεται όλο και πιο βαθιά στην κρίση.
Για να συμβάλω στην παραπάνω απάντηση επιπρόσθετα αναφέρω ότι το κράτος που δεν είχε σχεδόν καμία επίπτωση από το κραχ του 1929 ήταν η ΕΣΣΔ, λόγω της κλειστής λειτουργίας της οικονομίας της.
Αυτό βέβαια δεν απέτρεψε την διάλυσή της.
Δεν νομίζω ότι οφείλει καμια εξήγηση ο κύριος Ανδριανόπουλος τα συγκεκριμένα κράτη αντιμετωπίζουν προβλήματα λόγο του over exposure σε συγκεκριμένες αγορές, αντίθετα με την Eλλάδα που παρουσιάζει χρονια structural προβλήματα. Αυτός είναι και ο κύριος λόγος που το bounceback effect στις συγκεκριμένες οικονομίες όχι μονο θα έρθει συντομότερα αλλα και με μεγαλύτερη ένταση, αντίθετα με την ελλάδα η οποια μπαίνει σε δεκαετία μηδενικής ανάπτυξης. Ενώ τελειώνοντας δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τα συγκεκριμένα κράτη κατέγραψαν πολλαπλάσια ποσοστά ανάπτυξης και πολύ χαμηλότερη πραγματική ανεργία σε σχέση με το καημένο Ελληνικό κράτος για τουλάχιστον μια 10αιτια.
Θα πρέπει να επισημάνουμε- αν και συμφωνώ σε μεγάλο βαθμό με τον Ανδρέα στο συγκεκριμένο θέμα- οτι το πρόβλημα του κρατισμού δεν πρέπει να το εξειδικεύσουμε ως ελληνικό φαινόμενο!
Αυτό που σημερα παρατηρείται στην ανάλυση της οικονομικής πολιτικης , ειναι να αποδεχόμαστε το επιχείρημα ότι η πολιτική σταθεροποίησης της οικονομίας είναι αναποτελεσματική, ενώ την ίδια στιγμή ισχύει η ανάλυση του Keynes για την διαχείριση της ζήτησης σε μια οικονομία. Είναι αλήθεια οτι οι μη παρεμβατιστές είναι εκείνοι οι οποίοι δεν τρέφουν εμπιστοσύνη στις ικανότητες καθε κυβέρνησης .
Ομως η παραγωγή επενδυτικών αγαθών έχει την τάση να παρουσιάζει μεγάλες διακυμάνσεις πρώτα των κερδών και μετά της γενικής επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Η κύρια πρόταση κευνσιανής πολιτικής για τη σταθεροποίηση των επενδύσεων ήταν η σταθεροποίηση του μακροχρόνιου επιτοκίου το οποίο «πρέπει να διατηρεί πάντοτε όσο το δυνατόν κοντά στο μακροχρόνιο άριστο επίπεδο του. Δεν είναι δυνατόν να χρησιμοποιείται ως ένα βραχυπρόθεσμο παρεμβατικό μέσο» .(Τhe Times, 13/1/1937)
Ο τύπος αυτός της πολιτικής μπορεί να θεωρηθεί ως μη παρεμβατική πολιτική, παρόμοια με τον τύπο του ελέγχου της προσφοράς χρήματος που, αποτέλεσε την κύρια πρόταση οικονομικής πολιτικής του Friedman. Ο κρατισμός δεν είναι η λύση, ειδικά για την ιδιόμορφη ελληνική κοινωνία αλλά σχετικά με τον βαθμό παρεμβατικότητας των μετρων οικονομικης πολιτικής, αξίζει να διεισδύσουμε και να επανερμηνεύσουμε πλήθος άλλων θεωρητικών προσεγγίσεων του Keynes.
Π.χ. , οι απόψεις του για την αβεβαιότητα, την αστάθεια και την υποκειμενικότητα των προσδοκιών καταλήγουν στο συμπέρασμα ότι οι προσδοκίες είναι πραγματικά αδύνατον να γίνουν αντικείμενο πραγμάτευσης μέσα στο πλαίσιο ενός τυπικού οικονομικού υποδείγματος. Αντιθέτως, η οικονομία πρέπει να εξετάζεται ως ιστορική εξελικτική διαδικασία Τα πολιτικά αυτά συμπεράσματα συμφωνούν με μια ερμηνεία σε ορισμένες ιδέες του Κeynes, ότι φαινόταν δηλαδή να θέλει ταυτόχρονα : την διατήρηση των δυνάμεων (και των κινήτρων της αγοράς)και τη χρησιμοποίηση του κράτους, αποκλειστικά και μόνο για να εξασφαλιστεί ένα αρκετά υψηλό και σταθερό επίπεδο επενδύσεων.
Αξίζει να μην ξεχνάμε οτι είναι πολύ λεπτή δουλειά η διατήρηση της σταθερότητας για κάθε κυβέρνηση που αναγκάζεται να στραφεί από τη χρηματοδότηση του δημοσίου ελλείμματος με την έκδοση ομολόγων, στη χρηματοδότηση του διαμέσου της φορολογίας. Ετσι, μειώνεται η συνολική ζήτηση όταν η οικονομία πλησιάζει ένα κορυφαίο σημείο του οικονομικού κύκλου και προσαρμόζονται οι δημόσιες δαπάνες ώστε να διατηρείται σταθερή η συναθροιστική ζήτηση (η εφαρμογή αυτής της πρότασης θα διευκολυνόταν με το διορισμό ενός Συμβουλίου Δημοσίων Επενδύσεων για την κατάρτιση ασφαλών επενδυτικών προγραμμάτων σε σχέση με το χρόνο που χρειάζονται να ωριμάσουν.
Κανείς δεν αμφιβάλλει οτι η Ελλάδα χρειάζεται θεσμικές ρυθμίσεις που ενισχύουν τη μακροχρόνια σταθερότητα, και οχι ρυθμίσεις ως υποκατάστατο των συντονιστικών χειρισμών.
Χρειάζεται η εφαρμογή, ταυτόχρονα, ενός μίγματος παρεμβατικών μέτρων οικονομικής πολιτικής.
Να εισάγουμε την αβεβαιότητα και τις προσδοκίες ως παραμέτρους μεταβολής στα αποτελέσματα διανομής του εισοδήματος και τους σχετικούς μισθούς. Ο ρόλος των διανεμητικών αποτελεσμάτων και ο ρόλος των σχετικών μισθών μπορεί να είναι μια βάσιμη ερμηνεία του γιατί κάποιοι εργαζόμενοι μπορεί να αποδεχτούν μια μείωση στους πραγματικούς μισθούς τους, την οποία επιφέρει ο πληθωρισμός ή μια γενική συμφωνία για περικοπές στους ονομαστικούς μισθούς και ελαστικά ωράρια μερικής απασχόλησης .
Αξίζει να επισημάνουμε ότι ακόμη και αν διέγνωσαν κάποιο την αδυναμία της οικονομίας της αγοράς να επιτυγχάνει συνεχώς τη λειτουργία της στο επίπεδο της πλήρους απασχολήσεως, αυτό δεν συνεπάγεται κατ΄ανάγκη ότι μια κυβέρνηση έχει τις πληροφορίες, την ικανότητα ή τη θέληση να παρέμβει στην οικονομία υπέρ του κοινωνικού συμφέροντος.
Οι κοινωνίες της όψιμης υπερχρέωσης, όπως η δική μας ,πρέπει να γνωρίζουν ότι είναι δυνατόν να βελτιωθεί η λειτουργία της ελέυθερης οικονομίας ,μονο αν η κυβέρνηση έχει τις πληροφορίες, την ικανότητα και τη θέληση να παρέμβει με την πολιτική της ,προς όφελος των πολλών και παντα μακροπρόθεσμα.
Αυτες οι παρεμβάσεις, δεν χρειάζεται να σημαίνουν κρατικοποιήσεις και επιχειρήματικό τοπίο κεντρικού σχεδισμού …
Αλλωστε οι Βγενόπουλοι, μπαίνουν πλεόν επίσημα στα πρωθυπουργικά γραφεία, υπο το φώς των προβολέων….
Aνδρεα πριν λιγο καιρο δεν εβλεπες οικονομικη κριση, εγραφες ποιος ξερει την Νορθερν Ροκ, την Μπεντφορντ και αλλες. Δικιο εχεις στο συγκεκριμενο απλα ως αναλυτης δεν εχεις αξιοπιστια
Απλά και Πάλι Μπράβο!
Να απαιτούν τον υπολογιστή οι μαθητές και οι γονείς από το σχολείο, το Δήμο κλπ, καλά θα είναι.
Μην αρχίσουν αποχές και καταλήψεις, οπότε γιά να ξεστραβωθείς υποτίθεται με τον υπολογιστή, θα χάνεις και τα κανονικά σου μαθήματα και θα εμποδίζεις και αυτούς που δε θέλουν να τα χάσουν!
Μετά οι βαρύμαγκες του σχολείου θα βλέπουν στον υπολογιστή τσόντες και θα δέρνουν όποιον θέλει να κάνει άλλη χρήση.
Πρέπει να προσέχουμε κ πως οδηγούμε στους δρόμους, ώστε να μην τρακάρουμε… με τα τζιπ μας