Τελικά το περίφημο ρητό του αείμνηστου Κωνσταντίνου Καραμανλή «έξω πάμε καλά» ακολουθεί και αυτό την φρενήρη κάθετη πτώση, όπως όλοι οι υπόλοιποι κυβερνητικοί χειρισμοί. Οι πανηγυρισμοί και οι επευφημίες για την εκλογή Ομπάμα και την ανάληψη της προεδρίας του ΟΑΣΕ από τη χώρα μας είχαν απ’ότι φαίνεται πολύ μικρή διάρκεια ζωής. Μετά την επίσημη επίσκεψη της ΥπΕξ των ΗΠΑ κας. Κλίντον στη γείτονα χώρα και την ανακοίνωση της εκεί επίσημης επίσκεψης του κ. Ομπάμα τον προσεχή Απρίλιο τα χαμόγελα πάγωσαν και οι ελπίδες μας τελείωσαν. Δεν μένει πλέον καμία αμφιβολία ότι η γειτονική χώρα αναβαθμίζεται στρατηγικά, καθίσταται σημαντικός παίχτης στα θέματα της Μέσης Ανατολής και ενδυναμώνεται η θέση της στο κυπριακό ζήτημα.

Οι υπεραισιόδοξες διαρροές από την τελευταία επίσκεψη της Ελληνίδας Υπουργού Εξωτερικών απεδείχθησαν προφανώς αναληθείς και παραπλανητικές. Οι όποιες οικογενειακές και προσωπικές σχέσεις, τις οποίες έντεχνα είχαν παρουσιάσει ως το «δυνατό χαρτί» της ελληνικής διπλωματίας, δεν είναι ικανές να ενισχύσουν την εξωτερική μας πολιτική διότι λείπουν ορισμένα πολύ βασικά στοιχεία.

Ουσιαστική κατάρτιση και ολοκληρωμένη, μακρόπνοη εθνική στρατηγική χαραγμένη πάνω σε ρεαλιστικές βάσεις και λαμβάνοντας υπόψη τις σημερινές ιδιαιτερότητες και τάσεις της διεθνούς σκηνής. Δεν είναι δυνατόν τη σήμερον ημέρα να συνεχίζουμε να μιλάμε με όρους παρωχημένους, εθνικιστικούς και άκρως επικίνδυνους. Δεν είναι τυχαίο που τίποτα από όσα οι ιθύνοντες του Υπουργείου Εξωτερικών περίτρανα διαφημίζουν, δεν αποδεικνύονται από κανένα πραγματικό γεγονός και το μόνο που καταφέρνουν είναι να διατηρούν μέτωπα ανοιχτά. Ποιος αγνοεί ότι όλο και πιο έντονα γίνεται σήμερα κουβέντα για την κατάσταση της τουρκικής και μακεδονικής μειονότητας στις βόρειες περιοχές της χώρας μας; Εννοείται ότι δεν μπαίνω στη διαδικασία να εξηγήσω αν υπάρχει ή δεν υπάρχει τέτοιου είδους μειονότητα.

Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι σοβαρό να στρουθοκαμηλίζουμε, να το παίζουμε υπεράνω και να προσποιούμαστε ότι όλα βαίνουν καλώς. Οι εξελίξεις τρέχουν και συνήθως μας προσπερνάνε. Περίτρανη απόδειξη το ζήτημα με τη γειτονική χώρα της ΠΓΔΜ. Η λύση ήταν στα χέρια μας (θυμηθείτε όλοι το πακέτο Πινέιρο) και εμείς απλά την πετάξαμε ελέω τακτικισμών και επικοινωνισμών για εσωτερική κατανάλωση. Αυτά τα λάθη που κάναμε είκοσι χρόνια πριν, τα συνεχίζουμε με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Επικοινωνίζουμε και τακτικολογούμε, «τουρκολογούμε» και «σκοπιανοποιούμε» αναλόγως την περίοδο και τι έχει αυτή να μας προσφέρει.

Η ιστορία με το Βουκουρέστι είναι πολύ πρόσφατη. Σχεδόν ένα χρόνο μετά τίποτα δεν έχει κεφαλαιοποιηθεί. Είναι ωστόσο, γεγονός ότι ανεβάζοντας τους τόνους στην ελληνοσκοπιανή διένεξη , ο κ. Γκρούεφσκι έχει επιτύχει θεαματική συσπείρωση του σλαβομακεδονικού στοιχείου, καλλιεργώντας ανθελληνικό κλίμα μετά το Βουκουρέστι. Μεσούσης μάλιστα και προεκλογικής περιόδου. Το ζήτημα είναι αν, ακολουθώντας κι εμείς αυτήν την υπερπατριωτική έξαψη, εξυπηρετούμε την αναβάθμιση των δικών μας θέσεων στη διεθνή σκηνή. Δυστυχώς, αυτό δεν συμβαίνει.

Η υιοθέτηση ακραίων θέσεων και υψηλών τόνων σε ένα ζήτημα, του οποίου τον κάκιστο χειρισμό πληρώνουμε ακόμη, μπορεί να “ανακουφίζει” έναν κίβδηλο και μη ρεαλιστικό πατριωτισμό κάποιων ακραίων στοιχείων, αλλά επί της ουσίας προσφέρει στον κ. Γκρούεφσκι μια καλή ευκαιρία να ανεβάσει ανθελληνικές στροφές και να αλιεύσει ψηφοφόρους.

Και γι’αυτό το θέμα βέβαια ήταν μεγάλη η χαρά μας που εξελέγη ο κ. Ομπάμα. Ελπίζω ειλικρινά να μη μετανιώσουμε και γι’αυτή τη χαρά. Κάτι για το οποίο φυσικά δεν θα έχει ευθύνη ο Αμερικανός Πρόεδρος, αλλά η για ακόμη μία φορά κοντόφθαλμη και «προσωπική» χάραξη της εξωτερικής μας πολιτικής.

Πέτρος Τατούλης