Κρατιστές και Νεοφιλελεύθεροι
Μαρ 8th, 2009 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Για την αριστερά, στις πολυποίκιλες εκδοχές της, τα πράγματα είναι σχετικά απλά για την πορεία των πολιτικών και οικονομικών εξελίξεων. Οι «νεοφιλελεύθερες» πολιτικές κυβέρνησης και αντιπολίτευσης οδήγησαν τον τόπο στα σημερινά αδιέξοδα. Και η διέξοδος δεν είναι άλλη από την μοιρασιά παροχών σε όλους. Τον αν υπάρχουν χρήματα ή όχι είναι αδιάφορο. Δεν θα κληθούν εξάλλου ποτέ να κυβερνήσουν για να τα βρουν. Όσο για τις υποτιθέμενες νεοφιλελεύθερες πολιτικές της κυβέρνησης που μας οδήγησαν στα σημερινά αδιέξοδα, εγώ θυμάμαι πως η Ν.Δ. μου έδειξε την πόρτα της εξόδου από το 1994, και μου την έκλεισε κατάμουτρα και πάλι το 2004, ακριβώς επειδή ήμουνα νεοφιλελεύθερος!! Πως γίνεται μια κυβέρνηση, που αποδέχεται τις κρατιστικές ακρότητες στελεχών της -με κυρίαρχη την «ήπια προσαρμογή» καθώς και τον βερμπαλισμό της περίφημης «λαϊκής δεξιάς»- καθώς και πάμπολλες επιθετικές προτάσεις της Αριστεράς να κατηγορείται για ακραίο φιλελευθερισμό;
Από την άλλη είναι μάλλον εξωπραγματικό να περιγράφονται σαν νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί που ανήκουν στην κυβέρνηση και ανέχονται αυξήσεις των φόρων, διόγκωση του δημόσιου τομέα με τη δημιουργία εκατοντάδων καινούργιων δημόσιων φορέων και περιορισμούς ελευθεριών σε λογής πολιτικές δράσεις (ταυτότητες, χωρισμός κράτους εκκλησίας, απεξάρτηση πανεπιστημίων από κεντρικό κράτος κλπ).
Νεοφιλελευθερισμός σημαίνει τρεις στην ουσία πολιτικές κατευθύνσεις. Τη δραστική μείωση των φόρων, τον ουσιαστικό περιορισμό των δραστηριοτήτων του κράτους, της δημόσιας γραφειοκρατίας και κατά συνέπεια και την ελάττωση των δημοσίων δαπανών και, τρίτον, την κατ’ αρχήν αναζήτηση λύσεων σε κάθε πρόβλημα που αναφύεται σε δράσεις εκτός του κράτους (σε πρωτοβουλίες ατόμων και της κοινωνίας κι όχι σε παρεμβάσεις της πολιτείας). Στα πλαίσια μέσα αυτά προωθούνται πολιτικές διάχυσης της δημόσιας ιδιοκτησίας σε φορείς του ιδιωτικού τομέα αλλά και συγκέντρωσης των παροχών του κράτους σε τομείς ουσιαστικών κοινωνικών υποδομών και προστασίας των πραγματικά κοινωνικά αδυνάτων (λ.χ. στην παιδεία, τις κοινωνικές υπηρεσίες -υγεία, πρόνοια- και τον πολιτισμό). Διακρίνει κανείς τέτοιες πολιτικές να διαπνέουν τις όποιες σημερινές κυβερνητικές πρωτοβουλίες ώστε να μπορούν να αποκληθούν «νεοφιλελεύθερες»;
Εξάλλου οι σύγχρονες φιλελεύθερες αρχές έχει διεθνώς αποδειχθεί πως συνταιριάζουν απόλυτα και με τους στόχους ακόμη και της σοσιαλδημοκρατίας. Πολύ πρόσφατα ο Ευρωπαίος επίτροπος κι αρχιτέκτονας του Νέου Εργατικού κόμματος στη Βρετανία Πήτερ Μάντελσον ζήτησε από τους Ευρωπαίους σοσιαλδημοκράτες να στηρίξουν τις «νεοφιλελεύθερες» προτάσεις της Ευρ. Επιτροπής που καταλήγουν σε φιλολαϊκούς στόχους (Financial Times 3-2-2005).
Τώρα πάλι ο νεοφιλελευθερισμός κατηγορείται για την κατάρρευση της διεθνούς οικονομίας. Που όμως οφείλεται στις, και νομοθετημένες, ασφυκτικές πιέσεις του κράτους στις ΗΠΑ επί Κλίντον και Μπους για την παροχή στεγαστικών δανείων από τις Τράπεζες δίχως εγγυήσεις και οικονομικά εχέγγυα από πλευράς των δανειζομένων. Η κατεστημένη όμως αντίληψη για την κρίση που προκλήθηκε από την ασύδοτη δήθεν λειτουργία ενός αρπαχτικού καπιταλισμού γυρίζει ουσιαστικά την οικονομία ανάποδα –με το κεφάλι δηλ. κάτω και τα πόδια επάνω. Αντί απάντησης στα επιχειρήματά μου εισέπραξα αφορισμούς, από άσχετους ουσιαστικά με το θέμα, πως είμαι δογματικός σαν Σταλινικός κομμουνιστής!!! Όταν δεν υπάρχουν επιχειρήματα, τότε χρησιμοποιούνται αφορισμοί. Όταν η αλήθεια δεν ταιριάζει με κάποιων την άποψη, τόσο το χειρότερο για την αλήθεια.
Εν πάση περιπτώσει, το γεγονός σήμερα είναι πως ο κρατισμός έχει επιστρέψει. Και κάποιοι επιχειρούν να βρουν λύσεις για την κρίση σε πολιτικές ίδιες με αυτές που μπήκαμε σ ‘ αυτήν. Να κρατικοποιήσουμε δηλ. τράπεζες μοιράζοντας δάνεια, μέσω κρατικών ουσιαστικά γραφειοκρατών, που κανένας λογικός τραπεζίτης δεν θα ενέκρινε λόγω αφερεγγυότητας του σχετικού δανειολήπτη. Καινούργια χρέη δηλ., νέες φούσκες κι άλλες χρεοκοπίες.
Πως βλέπουν ορισμένοι μέσα από τέτοιες πολιτικές την έξοδο από την κρίση μου είναι αδύνατον να το καταλάβω. Αλλά η κοινή γνώμη είναι σχεδόν ήδη διαμορφωμένη. Και η καταστροφή περιμένει στη γωνία. Τουλάχιστον την φορά αυτή δεν θα μπορεί κανείς να κατηγορήσει τον νεοφιλελευθερισμό για τα αποτελέσματα. Τώρα πλέον είναι όλοι κρατιστές.
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
Ο νεοφιλελευθερισμός είναι (ή μάλλον αποδείχτηκε μιαν αποτυχημένη) στρατηγική του μεγάλου κεφαλαίου που αποσκοπούσε αφενός στην αντιμετώπιση προκλήσεων και προβλημάτων, κατά κύριο λόγο από το ηγεμονικό αμερικάνικο κεφάλαιο, σε ανταγωνισμό με το τότε αναδυόμενο Γιαπωνέζικο και Γερμανικό, ιδιαίτερα μετά την πιστωτική κρίση της αρχής της δεκαετίας του ’80 και, αφετέρου, στον περιορισμό τεχνικών εμποδίων στον ανταγωνισμό, την αποδοτικότητα και τις αποδόσεις & κερδοφορία του κεφαλαίου.
Βασίζεται σε μια σειρά από άξονες. Στην αναθεώρηση και περιορισμό των κρατικών δαπανών, που για το νεοφιλελευθερισμό έχουν νόημα, μόνον εφόσον διευκολύνουν την ανταγωνιστικότητα και αποδοτικότητα του κεφαλαίου. Στη ιδιωτικοποίηση δημόσιων υπηρεσιών και τα άνοιγμα ουσιαστικά νέων ‘αγορών’ και επενδυτικού χώρου για το κεφάλαιο, υπηρεσιών που ως τότε διαχειρίζονται από το κράτος, όπως η παιδεία, η υγεία, οι μεταφορές, ενέργεια, και το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης. Στην παγκοσμιοποίηση και τον περιορισμό εθνικών φραγμών στο εμπόριο, αλλά κύρια στο χρηματοπιστωτικό σύστημα, συνήθως προς όφελος των αναπτυγμένων, ιμπεριαλιστικών χωρών και εις βάρος τεχνολογικά εξαρτημένων χωρών και του τρίτου κόσμου. Τέλος, σε ένα πρόγραμμα απορύθμισης, με κεντρικό σημείο την απελευθέρωση και ελαστικότητα στην αγορά εργασίας (δηλαδή σε χωρίς θεσμικούς φραγμούς προσλήψεις-απολύσεις, περιορισμό του ρόλου των συνδικάτων, ένταξη μισθών και συντάξεων και της κοινωνικής ασφάλισης σε ένα καθεστώς ‘ελεύθερης αγοράς’, κτλ.), αλλά και (σχετικότερο με τη σύγχρονη κρίση) τον περιορισμό του κρατικού ελέγχου στα επιτόκια, το δανεισμό και τις επενδυτικές δραστηριότητες του κεφαλαίου.
Οι νεοφιλελεύθεροι, βέβαια, σε μακροοικονομική βάση δεν διαφωνούν με δραστικό περιορισμό της φορολογίας και αύξηση της προσφορά χρήματος, ακόμα και αύξηση των κρατικών δαπανών, εφόσον αυτή η μακροοικονομική πολιτική συντελεί στην οικονομική ανάπτυξη και την κερδοφορία. Γι αυτό και η αντίδραση και κριτική σε παρόμοιες πολιτικές από τον Bush και της FED ήταν αμελητέες, καθόσον αυτές λάμβαναν χώρα. Η μιαν κατόπιν εορτής αναζήτησης των αιτίων της κρίσης στο δήθεν μακρύ χέρι του κράτους είναι υποκριτική, αποδεικνύει τη σαθρή βάση του όλο εγχειρήματος και αποτελεί ένδειξη χρεοκοπίας της στρατηγικής του νεοφιλελευθερισμού. Για το νεοφιλελευθερισμό, οποιαδήποτε μακροοικονομική πολιτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα και διευκολύνει την κερδοφορία του κεφαλαίου είναι ασφαλώς θεμιτή και δικαιολογημένη.
Eγω παντως ποτε δεν καταλαβα τι ειναι αυτος ο περιφημος νεοφιλελευθερισμος και πως διαφερει απο τον κλασσικο φιλελευθερισμο. Στο εξωτερικο δεν εχω συναντησει καποιον παρομοιο ορο. Υποψιαζομαι πως οι περισσοτεροι στην αριστερα που πιπιλανε τον ορο δεν εχουν ουτε αυτοι ιδεα. Ισως τελικα η προσθετη συλλαβη στην αρχη της λεξης να ταιριαζει απλα περισσοτερο ακουστικα με το αριστερο λεξιλογιο (πως τα λεγαμε στο λυκειο να δεις – ποτε δεν ημουνα καλος στην ποιηση – α ναι! Ιαμβικος δεκαπεντασυλλαβος και κατι τετοια): ¨βαναυσος”, “ασπλαχνος”,”ιμπεριαλιστικος” κοκ.
“Eγω παντως ποτε δεν καταλαβα τι ειναι αυτος ο περιφημος νεοφιλελευθερισμος και πως διαφερει απο τον κλασσικο φιλελευθερισμο. Στο εξωτερικο δεν εχω συναντησει καποιον παρομοιο ορο. Υποψιαζομαι πως οι περισσοτεροι στην αριστερα που πιπιλανε τον ορο δεν εχουν ουτε αυτοι ιδεα. Ισως τελικα η προσθετη συλλαβη στην αρχη της λεξης να ταιριαζει απλα περισσοτερο ακουστικα με το αριστερο λεξιλογιο…”
Αλήθεια; Παραπάνω σου εξήγησα πως αντιλαμβάνομαι τον νεοφιλελευθερισμό. Αλλά για αρχάριους και από μη αριστερούς μπορείς να διαβάσεις περισσότερα εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/Neo-liberal
Το θετικό είναι ότι Η.Π.Α και Γερμανία δεν υιοθετούν πολιτικές προστατευτισμού.
Όσοι στην Ελλάδα μιλούν για ιδιωτικοποίηση τραπεζών ενδεχομένως να το κάνουν λόγω της περιορισμένης ροής ρευστού στην αγορά και ειδικότερα στον κατασκευαστικό και τον κλάδο των αυτοκινήτων. Στον τελευταίο, μετά και τα κριτήρια διαβίωσης που θέσπισε για την πάταξη της φοροδιαφυγή ο Αλογοσκούφης, άρχισαν να ηχούν τα κανόνια του Ναβαρόνε. Αν αληθεύουν τα όσα γράφονται για τον Απέργη και τις ακάλυπτες επιταγές, θα δημιουργηθεί ντόμινο πτωχεύσεων και κλεισιμάτων παρόμοιων επιχειρήσεων που κατ’ επέκταση θα σημαίνει μείωση των φόρων που εισπράττει το κράτος και αύξηση της ανεργίας.
Για το αν θα μειωθεί η φοροδιαφυγή αμφιβάλλω.
Στα γλέντια και στα δράματα είμαστε πρώτοι, αλλά μη μας πει κανένας για δουλειά και σοβαρή ανάλυση. Τώρα όλοι μιλάνε για κρατικοποιήσεις τραπεζών και θαλασσοδάνεια. Σε λίγο θα ζητάνε να βγούμε από την ΟΝΕ και να κόβουμε λεφτά στο Χολαργό να μοιράζουμε στον κοσμάκη. Όπως έκανε ο Μπράουν και η λίρα μέσα σε τρεις μήνες έπεσε κάτω από το ευρώ.
Στην “μάχη των ορολογιών”, να καταθέσω ότι εγώ δεν είμαι ούτε “νεοφιλελεύθερος” (ειδικά με τον ορισμό που δίνει ο φίλος rebel@work) ούτε “φιλελευθεριστής” (όπως προς μεγάλη μου ικανοποίηση με αποκάλεσε πρόσφατα ο κ. Ανδριανόπουλος, ο οποίος πήρε το μέρος του “καλού κράτους” εναντίον των “κακών αναρχικών” με αφορμή την ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή).
Εγώ και οι ιδεολογικοί συνοδοιπόροι μου είμαστε Libertarians (χρησιμοποιώ τον όρο Φιλελεύθερος για ευκολία, αν και πλέον αρχίζει να χρησιμοποιείται ο όρος ‘Ελευθεριακός’).
http://en.wikipedia.org/wiki/Libertarianism
Στο δια ταύτα, για να με καταλάβουν και οι “Αριστεροί” (σε εισαγωγικά γιατί απορρίπτω τους όρους ‘Αριστερά’ και ‘Δεξιά’ ως πυξίδες ιδεολογικής τοποθέτησης στον σύγχρονο κόσμο) θα διατύπωνα την θέση μου ως εξής παραφράζοντας την τελευταία πρόταση του rebel@work:
Για το {σημερινό πολιτικοοικονομικό κατεστημένο της διαπλοκής και της παρασιτικής συμβίωσης του μεγάλου κράτους με τις μεγάλες επιχειρήσεις που κατέχουν δεσπόζουσα θέση στην αγορά}, οποιαδήποτε μακροοικονομική πολιτική που:
1. εξυπηρετεί τα συμφέροντα {των ομάδων που εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος την θέση που κατέχουν στο ως άνω κατεστημένο σύστημα εις βάρος του κοινωνικού συνόλου και των ατομικών δικαιωμάτων},
2. διευκολύνει την κερδοφορία του {μονοπωλιακού και ολιγοπωλιακού ιδιωτικού} κεφαλαίου {εις βάρος του ελεύθερου ανταγωνισμού}, και
3. {συντηρεί και διογκώνει τον εξ’ ορισμού διεφθαρμένο και αναποτελεσματικό -καθώς και κοινωνικά και οικονομικά ζημιογόνο- δημόσιο τομέα},
είναι ασφαλώς θεμιτή και δικαιολογημένη.
Για αυτό και εμείς (οι “φιλελεύθεροι”, “εξωγήινοι”, ονομάστε μας όπως θέλετε, δεν έχει σημασία επί της ουσίας) αντιστρατευόμαστε το παρόν σύστημα (είτε του δίνετε τον τίτλο “νεοφιλελεύθερο”, είτε “κρατικομονοπωλιακό”, είτε οτιδήποτε).
Άντε πάλι η ίδια καραμέλλα από τον κ. Ανδριανόπουλο ότι για την κρίση φταίνε οι «πιέσεις του κράτους στις ΗΠΑ επί Κλίντον και Μπους για την παροχή στεγαστικών δανείων από τις Τράπεζες δίχως εγγυήσεις», λες κι έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και δεν θυμόμαστε ότι μετά το «μπαμ» των .com οι αγορές εκλιπαρούσαν τον κ. Γκρίνσπαν να μειώσει τα επιτόκια και ν’ αφήσει τις τράπεζες να χορηγούν θαλασσοδάνεια. Κατά τον κ. Ανδριανόπουλο η σωστή (νεο)φιλελεύθερη πολιτική θα ήταν ο κ. Γκρίνσπαν να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τις αγορές (και ν’ άφηνε την αμερικανική οικονομία να βυθιστεί στην κρίση ήδη από το 2002). Φαίνεται ότι κατά τον κ. Ανδριανόπουλο ο κ. Γκρίνσπαν είναι …αριστερός κρατιστής!
Χιουμοριστικό το άρθρο του Α.Α.
– Ισως με την επανάληψι, πεισθούν ορισμένοι οτι πράγματι πρέπει να υπάρξει “Υφεσις” για καθαρισμό των “αποβλήτων”.
– Και όσο πιό απότομη είναι, τόσο πιο γρήγορα θα ανακάμψει η οικονομία ΠΑΓΚΟΣΜΙΩςΣ.
– Θα ήθελα επίσης να συγχαρώ τον “Φιλελεύθερο” για την σαφή και σύντομη διευκρίνησή του (= σοφή).
– Να υπενθυμίσω : “It is the chains of communication, not the means of production that determine α social process”.
– Με την σύγχρονη έκρηξη της άμεσης επικοινωνίας, η παγκοσμιοποίησις γίνεται πραγματικότης.
– Δεν μπορεί επ΄’απειρον ο κινέζος/ινδός εργάτης να παράγει για πενταροδεκάρες, ο ευρωπαίος καταναλωτής να πληρώνει το 1000πλάσιον, και την υπέρογκη διαφορά να την καρπούνται αυτοί που τώρα “κλαίνε” .
– Η ισοροπία σιγά-σιγά αποκαθίσταται, όχι φυσικά με την βοήθεια της “Εξουσίας” (που τα ξέρει όλα, και τα΄θέλει όλα), αλλά εις πείσμα της, με την βοήθεια της κοινής λογικής.
Κύριε Ανδριανόπουλε,
Κάνετε και εσείς το σφάλμα που είναι μοιραίο για όλους τους φιλελεύθερους… Χρησιμοποιείτε τον όρο Νεοφιλελεύθερος που είναι άνευ αξίας νεολογισμός διαμορφωμένος σκόπιμα απο αμαθείς ψευτοαριστερίζοντες στην εναγώνια τους προσπάθεια να εντυπωσιάσουν…
Βέβαια δεν πρόκειται για Ελληνικό κακοφορμισμό αλλά στην Ελλάδα του μιμητισμού οτι έξω αναπαράγεται μια φορἀ εδώ αντιγράφεται δέκα χωρίς κανείς να βασανίσει το τι εννοεί ακριβώς ο “ποιητής”.
Το οτι περιγράφονταi ως νεοφιλελεύθεροι πολιτικοί οι κρατούντες αποδεικνύει ακριβώς το μέτρο της άγνοιας των πολλών ενώ είναι δείγμα και ενός προκλητικού φαρισαϊσμού των ψευτοαριστερών διοτι αριστεροί απλά δεν υπάρχουν.
Δυστυχώς ήταν αγνοί σαν τους παλιούς καλούς μάγκες και τους πάτησε το τραίνο…
Οι σημερινοί ψευτοαριστεροί είναι ιδιοτελείς παραφυάδες των παλαιών αριστερών με θολή πολιτική θέση και καιροσκοπικά προγράμματα πολιτικής οικονομίας εντελώς ανεφάρμοστα υπό τις τρέχουσες συνθήκες διαβίωσης…
Δυστυχώς καταφεύγουν συστηματικά σε ανούσιο αναμάσημα κονσερβοποιημένων θέσεων περί του τι είναι τάχα ο νεοφιλευθερισμός χωρίς να αντιλαμβάνονται οτι πουθενά στον κόσμο δεν διαμορφώθηκε μια κάποια φιλελεύθερη κοινωνία όπως δεν διαμορφώθηκε καμία κομμουνιστή κοινωνία…
Ερχόμενος επι συγκεκριμένων θεμάτων όπως στο οτι η διάχυση στον ιδιωτικό τομέα υστερεί εκείνης του δημοσίου όσον αφορά τα λαμβανόμενα έκτακτα μέτρα, θα θυμίσω ότι σε μια εποχή μείωσης του ΑΕΠ ακούσθηκαν απαιτήσεις απο συνδικαλιστικούς παράγοντες για αυξήσεις μισθών των δημοσίων υπαλλήλων της τάξης του 3.5% ενώ οι ακραίοι εκπρόσωποι του δικαστικού σώματος απαιτούν τερατώδη ποσά και μάλιστα αναδρομικά…
Όσο για το πως η φιλελεύθερη λύση συνταιριάζει σε μια δικαιότερη και σοσιαλιστικότερη κατανομή του παραγόμενου πλούτου, θα σας παραπέμψω στις τεχνικές της EVA (Economic Value Added) που οταν εφαρμόζονται διαμορφώνουν επιβράβευση της αποτελεσματικότητας των στελεχών (παραγωγικών δυνάμεων) βάσει του παραγόμενου πλούτου και οχι των πωλήσεων ἠ του κύκλου εργασιών…
Με άλλα λόγια όταν εφαρμόζονται τα φαινόμενα κερδοσκοπίας αντιμετωπίζονται με εξαιρετική αποτελεσματικότητα… ενώ αποδίδουν δικαιοσύνη έναντι των αλχημειών του διπλογραφικού συστήματος της δημιουργικής λογιστικής.
Ειναι αλήθεια οτι ο κρατισμός έχει επανέλθει αλλά θεωρώ ότι ο κρατισμός σήμερα λογίζεται μόνο ως μηχανή επιτάχυνσης που ούτε δικαιότερη, ούτε δημοκρατικότερη ούτε ανθρωπινότερη είναι…
Με άλλα λόγια είναι σαν να λέμε οτι θα εφαρμόσουμε και ολίγο Σταλινισμό για να φέρουμε γοργά αποτελέσματα… κάνοντας ένα διάλειμμα απο τις συνθήκες κοινωνικής έκφρασης και ελευθερίας του ατόμου…
Εδώ το θέμα ειναι ηθικό.
Ο Roosevelt ακολούθησε μια μέση λύση και γιαυτό πολλοί τον κατηγόρησαν οτι άργησε και δεν ήταν αρκούντως αποτελεσματικός…
Σίγουρα δεν ήταν Σταλινιστής και με τα κριτήρια του Στάλιν ήταν δευτεροκλασάτος…
Ο Στάλιν έφερε μια γεωργική χώρα στο να παράγει καλλίτερη ποιότητα ατσαλιού απο τους Γερμανούς και γιαυτό νίκησε στις αρματομαχίες… που ήταν καθοριστικές στο ανατολικό μέτωπο.
Οι πολλαπλοί εκτοξευτἠρες πυραύλων του Σοβιετικού Στρατου ήταν άγνωστοι στους Γερμανούς αλλά και στους Αμερικανούς…
Ταυτόχρονα όμως έστειλε στα στρατόπεδα εργασίας και στο θάνατο εκατομμύρια Σοβιετικούς πολίτες…
Δεν είμαι Σταλινιστής και βλέπω πως μπορεί μια γνήσια φιλελεύθερη άποψη να φέρει πολιτισμό σε άτομα που έχουν μάθει να σέβονται την ανθρώπινη προσωπικότητα και αξιοπρέπεια…
Οι εχθροί του φιλελευθερισμού αναπαράγουν την ανώριμη και υποβολιμαία κριτική τους κατά τον δοκούν και τελικά μαϊμουδίζουν όχι εις βάρος του φιλελευθερισμού αλλά της αξιοπρέπειάς τους…
Απο μαϊμού όμως συμπεριφορές στην Ελλάδα έχουμε ειδικότητα, ιδιαίτερα όταν σερβίρονται με αρκετή ιδιοτέλεια και περισσή ανανδρία κάτω απο τις κουκούλες μιας αδιέξοδης και ψευτοαριστερόστροφης αντίδρασης…
Άραγε αυτό ήθελε ο Μαρξ και ο Ενγκελς όταν διαμόρφωναν τις αρχές μιας νέας κοινωνίας…
Για τον Λένιν δεν θα αναρωτηθώ… Αυτός κατάλαβε νωρίς το αδιέξοδο μόνο που δεν πρόκανε να το υποκαταστήσει… Πέθανε κρατιστής με αρκετή, έως εκείνη την στιγμή, καπιταλιστική ευεξία γνωστή και ως ΝΟΠ (Νέα Οικονομική Πολιτική)
@rebel@work (Μαρτίου 8th, 2009 11:28 πμ )
Να ευχαριστήσω τον rebel που στην προσπάθεια του να προσδιορίσει τον νεοφιλελευθερισμό το κατεδαφίσει ως έννοια όπως ακριβώς και η παραπομπή που προτείνει…
Διαβάστε, αλλά αν βαριέστε μη τον κουράζετε… Απλά μην ασχολείστε με φαντάσματα και ορολογίες της ψευτοαριστεράς…
«…Neoliberalism is a political philosophy, actually a continuance and redefinition of classical liberalism, influenced by the neoclassical theories of economics. The term is most often applied by critics of the doctrine, to the point where one commentator remarked “the concept itself has become an imprecise exhortation in much of the literature, often describing any tendency deemed to be undesirable”.[1] The central principle of neoliberal policy is untrammeled free markets and free trade. The prime global advocate is the International Chamber of Commerce in Paris, whose self-defined trade and commerce mandate is…»
@Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Δεν διαφωνώ με τη διαπίστωση ότι ο όρος νεοφιλελευθερισμός χρησιμοποιήθηκε κύρια από τους επικριτές αυτού του πολιτικού ρεύματος, ιδεολογίας ή κινήματος. Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι ο όρος αυτός είναι κενός περιεχομένου και στο περιεχόμενο και τη σημασία του λίγο-πολύ συμφωνούμε όλοι, με ίσως διαφορετικές διατυπώσεις.
Επίσης, με βάση αυτό το περιεχόμενο του όρου, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι οι αγγλοσαξωνικές οικονομίες (με αρχή στα χρόνια του Ρήγκαν και τη Θάτσερ) και δορυφόροι τους (πχ Χιλή) ακολούθησαν κατά κόρον νεοφιλελεύθερες πολιτικές.
Τέλος, ως προς το ‘”άνευ αξίας νεολογισμός διαμορφωμένος σκόπιμα απο αμαθείς ψευτοαριστερίζοντες στην εναγώνια τους προσπάθεια να εντυπωσιάσουν…”, αλήθεια, οι Chomsky, Harvey, Stiglitz, κ.α. που άσκησαν κριτική στο νεοφιλελευθερισμό σε διάφορές φάσεις πολιτικής εφαρμογής του, ανήκουν και αυτοί στην κατηγορία των “αμαθών ψευτοαριστεριζόντων”;
@ Παναγιώτης Μπαζιωτόπουλος
Συμφωνώ απόλυτα ότι το δίλημμα μεταξύ ελεύθερων και ανελεύθερων οικονομικών συστημάτων είναι κατ’ εξοχήν ηθικό και δευτερευόντως πολιτικό ή οικονομικό: Για έναν φιλελεύθερο η ατομική ιδιοκτησία και η ελεύθερη οικονομική δραστηριοποίηση του ατόμου αποτελούν αδιαπραγμάτευτα και αναφαίρετα ανθρώπινα δικαιώματα. Επομένως ένας φιλελεύθερος απορρίπτει εκ των προτέρων ως ανήθικο και απαράδεκτο οποιοδήποτε προτεινόμενο σύστημα πολιτικής οικονομίας στηρίζεται στην κατάλυση ή τον περιορισμό των ως άνω θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων.
Συμφωνώ επίσης απόλυτα ότι η φιλελεύθερη λύση στηρίζεται στην ευρεία χρήση δεικτών μετοχικής αξίας (η EVA είναι από τους πιο σύγχρονους ακαδημαικούς δείκτες μέτρησης της μετοχικής υπεραξίας) για τον καθορισμό των απολαβών των στελεχών, με στόχο την διασύνδεση της τύχης των στελεχών με την τύχη των ιδιοκτητών των επιχειρήσεων. Βέβαια στο σημερινό σύστημα (που έχει ελάχιστη σχέση με τον καπιταλισμό έτσι όπως τον νοεί ένας φιλελεύθερος) παρατηρείται το φαινόμενο να πτωχεύουν μεγάλες πολυμετοχικές εταιρίες, να χάνουν οι μέτοχοι όλα τα χρήματά τους, να απολύονται χιλιάδες χαμηλόμισθοι εργαζόμενοι, και τα μεγαλοστελέχη να λαμβάνουν πάραυτα παχυλές αποζημιώσεις για …τον μεγάλο κόπο και την ‘επιτυχία’ τους.
@rebel@work (Μαρτίου 9th, 2009 2:20 μμ )
Εχω την εντύπωση οτι οι αναφερόμενοι και πολλοί άλλοι βολεύονται με τον όρο που συμπυκνώνει άτεχνα και θολά οτι εκείνοι επιθυμούν να επικρίνουν…
Είναι ένας όρος βολικός για την οικονομική πολιτική της αλλης πλευράς…
@Φιλελεύθερος (Μαρτίου 9th, 2009 2:33 μμ )
Καλά το πως αμοίβονταν τα στελέχη στην πρόσφατη Αμερικανική πραγματικότητα δεν ανήκει σε καμία φιλελεύθερη λογική παρά στη λογική της συμμορίας ή ακτιβέστερα της Μαφίας…
Αν δες έχεις διαβάσει διάβασε το “Liars Poke”
Είναι εξαιρετικό…
Εκει τα περι φιλευθερισμού ακούγονται κομμουνιστικά…!!!
Στις ΗΠΑ υπάρχουν άνθρωποι που θεωρούν τους Φιλελεύθερους αριστερούς και δεν αστειεύομαι…
Γιαυτό και η λέξη Νεοφιλελεύθερος είναι σχεδόν υβριστική διότι συνοψίζει αυτή την αντίδραση και κανει π.χ. τους Chomsky και Stiglitz να μιλουν με απαξίωση για τον Νεοφολελευθερισμό ενώ είναι πρακτικά φιλελεύθεροι και οι ιδιοι…
Ομως εμείς ακούμε οτι είναι η αριστερή πλευρά της οικονομικής νομεκλατούρας των ΗΠΑ….
Μα φυσικά και είναι όπως για τους Αμερικανους και οι Φιλελεύθεροι…
Αρα ιδού η σύγκλιση… (απαντώ και στον rebel)
Νομίζω ότι παίζουμε με τις λέξεις… Δεν βρίσκω κάτι μεμπτό στη χρήση του συγκεκριμένου όρου ώστε να χαρακτηρίσω μιαν πολιτική ιδεολογία ή τάση, εφόσον είναι αντιληπτό τι ακριβώς εννοώ ή εννοούμε. Αντί για ‘νεοφιλελευθερισμό’ ας αναφερόμαστε σε ‘νεοκλασσικό φιλελευθερισμό’ ή ό,τι άλλο θεμιτότερο έχετε να προτείνετε.
Το πρόβλημα με το ‘φιλελελευθερισμό’ είναι ότι έχει τόσες αποχρώσεις και σχολές όσες και οι ασπαζόμενοι του:
classical liberalism, libertarianism, neoliberalism, ordoliberalism, paleoliberalism
social liberalism, ultraliberalism, κτλ. συν τις γεωγραφικές παραλλαγές έκαστης μορφής. Αντε μετά να βγάλεις άκρη, όταν συζητάμε για ‘ελεύθερες αγορές’ και ‘κρατισμό’. Ο κάθε ‘φιλελεύθερος’ λέει το δικό του!
Η οικονομική κρίση και μάλιστα μια κρίση τέτοιου μεγέθους, προκαλείται από πολλές παραμέτρους και όχι από μιά. Είναι τουλάχιστον αφελές να ισχυριζόμαστε ότι η κυβερνητική απόφαση για παροχή φθηνών στεγαστικών χωρίς εγγυήσεις οδηγησε σε τέτοιας έκτασης κρίση, ότι την κρίση δηλαδή δημιούργησαν η FANNY MAE και η FREDDIE MAC. Στην περίπτωση που πράγματι συνέβησαν τα πράγματα έτσι ,τότε μιλάμε για ένα σύστημα εξαιρετικά ευαίσθητο που ενέχει μεγάλο ρίσκο. Η οικονομία δεν λειτουργεί εν κενώ, δεν πρόκειται περί κλειστού συστήματος και δεν υπάρχει τρόπος να περιορισθεί η πολιτική παρέμβαση. Πάντα οι πολιτικοί θα επιχειρούν παρεμβάσεις ανάλογα με τα συμφέροντα των ομάδων που εκπροσωπούν και αυτό είναι θεμιτό. Αν λοιπόν ακόμα και μια μικρή πολιτική παρέμβαση, όπως η θέση ότι οι δύο ημικρατικές τράπεζες θα δώσουν στεγαστικά δάνεια χωρίς εγγυήσεις, προκαλεί τέτοιο σεισμό , τότε κάποιο λάθος υπάρχει στο σύστημα και το όποιο όφελος αναιρείται από το υπερβολικό ρίσκο. Επιπλέον αν δεχθούμε ότι οι κρατικές τράπεζες έκαναν λάθος, τότε γιατί οι ιδιωτικές αγόρασαν τα τιτλοποιημένα δάνειά τους; Τέλος η θέση ότι για τη έξοδο από την κρίση πρέπει να αφεθεί εντελώς ελεύθερη η αγορά είναι προβληματική για τον απλό λόγο ότι δεν γνωρίζουμε το κόστος της καταστροφής που θα επέλθει .Διότι όταν κλείνει μια χρεωκοπημένη εταιρεία παρασύρει και άλλες που συνδέονται με αυτή και οι οποίες μπορεί να είναι υγιείς. Αν κλείσει η συρρικνωθεί η αμερικανική αυτοκινητοβιομηχανία πλήθος υγιών εταιρειών (Προμηθευτές κλπ) θα έχουν προβλήματα. Εν ολίγοις λέμε λόγια του αέρα διότι για να είμαστε σοβαροί θα πρέπει να μιλήσουμε με αριθμούς. Ητοι ποιό είναι το συνολικό κόστος της κρατικής παρέμβασης και ποιό το κόστος της καταστροφής εταιρειών, το κόστος των ανέργων κλπ και που θα ισορροπήσει τελικά το σύστημα αν αφεθεί χωρίς παρέμβαση και μετά πόσο χρόνο. Να γίνει λοιπόν ο ισολογισμός. Αν δεν μπορούμε να υπολογίσουμε το κόστος της μιάς ή της άλλης άλλης λύσης τι νόημα έχει η αντιπαράθεση ιδεολογημάτων; Η εντύπωση μου είναι ότι ουδείς γνωρίζει το κόστος της λύσης που προτείνει και το όφελος από τη εφαρμογή της ούτε εχει αποτιμηθεί η συνολική ζημία. Με δυό λόγια βαδίζουμε στα τυφλά , βλέποντας και κάνοντας. Οσο για τον φιλελευθερισμό, στο μαθηματικό μοντέλο της λειτουργίας του στην οικονομία θα πρέπει να μετατρέψει σε μετρήσιμο μέγεθος και να συνυπολογίσει την παράμετρο της πολιτικής παρέμβασης. Μόνο τότε θα μειωθεί το διαχειριστικό ρίσκο και θα απευαισθητοποιηθεί το σύστημα. Χρειάζεται δηλαδή ενίσχυση του θεωρητικού οπλοστασίου και συγκεκριμενοποίηση των λύσεων.
Πολύ η σωστές οι παρατηρήσεις του Δημήτρη παραπάνω. Ελπίζω ο Ανδριανόπουλος να κρατάει σημειώσεις…
..ρέμπελ , το τελευταίο σχόλιό σου φαντάζει αστείο , αν αναλογιστεί κανείς οτι έρχεται από εκπρόσωπο της κομμουνιστικής αριστεράς ,που έχει φτάσει στο έσχατο σημείο αστειότητας των ΜΛ ΚΚΕ και ΚΚΕ μλ… Και μένω μόνο στην κομμουνιστική αριστερά …
alan dallon, δεν εκπροσωπώ καμιά αριστερά, κομμουνιστική ή όχι. Έχω ή τουλάχιστον επιχειρώ να αποκτήσω επίγνωση του συστήματος στο οποίο διαβιώ και του τρόπου λειτουργίας του και, απλά, ασκώ κριτική επ’ αυτού. Τίποτε περισσότερο. Θα διαπιστώσεις ότι στην κριτική του συστήματος και στην ανάλυση της καπιταλιστικής κρίσης από οποιαδήποτε ‘αριστερή’ ή ‘μαρξιστική’ σκοπιά υπάρχει μια συνέπεια και κοινή βάση.
ρέμπελ το πήρες πολύ προσωπικά , οταν λέω “εκπροσωπείς” εννοώ ιδεολογικά και όχι κομματικά / παραταξιακά .
Πέραν αυτού , αφενός η συνέπεια στην κριτική από αριστερά δεν είναι και απόλυτη , αφετέρου και η από φιλελεύθερη σκοπιά κριτική είναι εξ’ίσου ( αν όχι περισσότερο ) συνεπής και κοινή . ΠΑναρωτιέμαι , όμως στην προσπάθειά σου να ερμηνεύσεις και να κριτικάρεις την κατάσταση και το σύστημα έχεις εξετάσει και καμιά άλλη εκδοχή ; Έχεις διαβάσει ας πούμε τι λένε οι Αυστριακοί για το θέμα (και δεν εννοώ από σχόλιο σε μπλογκς ) ;
@alan Dallon
To τι λένε οι διάφορες εκδοχές του φιλελευθερισμού το παρακολουθώ. Οι αντιρρήσεις μου είναι θεμελιακές. Στη ρίζα των βασικών αντιθέσεων του καπιταλισμού βρίσκεται η ‘ατομική’ (δηλ. μη κοινωνική) ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής – δεν θα επεκταθώ στις συγκεκριμένες εκδηλώσεις αυτών των αντιθέσεων περαιτέρω, που κανένα ρεύμα του φιλελευθερισμού δεν αρνείται. Επίσης, η άναρχη (‘ελεύθερη’) καπιταλιστική αγορά και η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από την κυρίαρχη τάξη συγκρούεται με τον κοινωνικό χαρακτήρα της εργασίας, όπου διάφορες τάξεις, με διαφορετικά συμφέροντα, και αλληλεξαρτημένοι τομείς εργάζονται μαζί για την παραγωγή αγαθών. Ο φιλελευθερισμός στις περισσότερες εκδοχές του προπαγανδίζει την απορύθμιση των αγορών, αρνείται την εκμετάλλευση της εργασίας από το κεφάλαιο, αρνείται ότι ο ανταγωνισμός και η ελεύθερη αγορά οδηγεί στη δημιουργία μονοπωλίων ή ολιγοπωλίων, αρνείται τον οικονομικό ιμπεριαλισμό. Δεν υπάρχει, λοιπόν, πεδίο σύγκλισης.
Πάντως κύριε Ανδριανόπουλε, εκτός από το να μας λέτε πως ΔΕΝ θα πρέπει να αντιμετωπισθεί η οικονομική κρίση απο τις ΗΠΑ, την Ευρώπη κλπ, καλό θα ήταν να αναπτύξετε και κάποιες αντιπροτάσεις…
Δηλαδή τι θα έπρεπε να γίνει? Να μην διασωθούν οι ιδιωτικές τράπεζες από τις κυβερνήσεις, αλλά να αφεθούν να καταρρεύσουν όπως θα πρέσβευαν οι αρχές του φιλελευθερισμου?
Θα έπρεπε να αφεθούν οι τράπεζες να καταρρεύσουν και να μην διασωθούν με μορφές κρατικής παρέμβασης. Ναι, χρειάζονται κρατικές παρεμβάσεις στην παιδεία, στην υγεία και στις υποδομές.
Ναι, να μειωθεί δραματικά ο αριθμός των απασχολούμενων στο δημόσιο τομέα (θα ήταν επίσης χρήσιμο να ξέραμε τι θα τους κάναμε τους ανέργους αυτούς).
Πέρα όμως από ταμπέλες τύπου νεοφιλελεύθερος, φιλελεύθερος, ελευθεριακός, φιλελευθεριστής ή οτιδήποτε άλλο, το σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου είναι το τι μοντέλο οικονομίας θέλουμε να έχουμε στην Ελλάδα.
Το μοντέλο της παροχής υπηρεσιών; Το μοντέλο της εξαγωγικής βιομηχανίας; Κάτι άλλο; Εν τέλει ποιός θα φέρνει το χρήμα στη χώρα; Το σημερινό σύστημα πνέει τα λοίσθια, πρόταση για κάτι νέο υπάρχει; Εδώ θα κριθούν οι “νέοι” πολιτικοί φορείς.
@Φιλελεύθερο: Δεν μπορεί να υπάρξει ανόθευτος φιλελευθερισμός όπως τον περιγράφεις, τουλάχιστον για όσο καιρό θα υπάρχουν (εθνικά) κράτη. Τα “εθνικά συμφέροντα” αγαπητέ. Οι μέτοχοι των εταιρειών μετρούν κέρδη ή ζημιές, τους είναι αδιάφορο αν αυτό θα γίνει μέσω κρατικής παρέμβασης ή μη.
@ Antonis
Μα στην Ελλάδα έχουμε κραταιό οικονομικό μοντέλο, αυτό της μαύρης οικονομίας που στηρίζεται στο πολιτικό – παρασιτικό χρήμα της ‘διαμεσολάβησης’ και του γρηγορόσημου. Για κάθε επιχειρηματία που θέλει να ξεκινήσει μια δραστηριότητα στην Ελλάδα, υπάρχουν καμιά δεκαριά άλλοι ‘επιχειρηματίες’ που αναζητούν μερίδιο στα κέρδη του – ο εφοριακός, ο νομαρχιακό υπάλληλος, ο πολεοδόμος, ο εργατοπατέρας, ο μανδαρίνος που κρατάει μια οποιαδήποτε σφραγίδα “αδειοδότησης” του δημοσίου, κλπ, κλπ.. Επίσης, κατά κανόνα επιτυχημένοι είναι μόνο οι επιχειρηματίες που έχουν βρει τον τρόπο να διαπλέκονται με το δημόσιο. Και δεν βλέπω αυτό να αποδομείται, τουναντίον γίνεται όλο και πιο ισχυρό.
Τα “εθνικά συμφέροντα” είναι διαχρονικό μέσο για την καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ατομικών ελευθεριών, συμφωνώ πάντως ότι παίζουν πρωτεύοντα ρόλο.
Όσο για τους μετόχους, η αυξημένη κρατική παρέμβαση μειώνει μεσομακροπρόθεσμα την εταιρική κερδοφορία γιατί καταστέλλει την αναπτυξιακή δυναμική μιας οικονομίας.
Να μην το ξεχάσω, σήμερα κλείνει η 26η μέρα απεργίας πείνας του επιχειρηματία Τενέζου κατά του καρτέλ των μεγαλοβιομηχάνων του χάλυβα, που αποτελείται από τη ΣΙΔΕΝΟΡ (ιδιοκτησίας Ομίλου Νίκου Στασινόπουλου), ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΚΗ (ιδιοκτησίας Ομίλου Κωσταντίνου Αγγελόπουλου), ΧΑΛΥΒΟΥΡΓΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ, τους χονδρεμπόρους-διανομείς τους, καθώς και την ΕΒΕΤΑΜ Α.Ε., εταιρεία πιστοποίησης χάλυβα στην οποία μαζί με το Ελληνικό κράτος είναι συνεταίροι οι χαλυβουργίες και οι μεγαλοεισαγωγείς ! (ω, τι έκπληξη, να συντηρεί και να στηρίζει το Κράτος τα μονοπώλια εις βάρος του ανταγωνισμού και των καταναλωτών !)
Όσοι φίλοι είναι κατά των μονοπωλίων και των αθέμιτων πρακτικών τους (αναφέρομαι ονομαστικά και σε εσένα rebel@work, που είσαι κατά δήλωσή σου κατά των μονοπωλίων και του μεγάλου κεφαλαίου, φαντάζομαι σε αυτό το ζήτημα συγκλίνουμε ανεξαρτήτως ιδεολογικής ‘ταμπέλας’) μπορούν να περάσουν για συμπαράσταση έξω από τα γραφεία της Επιτροπής Ανταγωνισμού στην Πατησίων 70 όπου έχει κατασκηνώσει ο ταλαίπωρος μικρομεσαίος επιχειρηματίας προκειμένου να εισακουστεί. Την κίνηση στηρίζουν μικρά κόμματα από όλο το πολιτικό φάσμα, όπως η Φιλελεύθερη Συμμαχία και η Δημοκρατική Αναγέννηση, ενώ το θέμα έχει παίξει ακόμη και στο BBC.
http://www.stopcartel.gr/gr/view.php?id=250
Αλήθεια, τι λέτε για το θέμα αυτό κ. Ανδριανόπουλε ? Καταδικάζετε τις αθέμιτες πρακτικές των ρητά κατονομαζόμενων μεγαλοεπιχειρηματιών ?
@Φιλελεύθερος
Στο BBC μπορεί να έχει παίξει η είδηση, στο εν Ελλάδι Radio-Baghdad όχι. Στην Ελλάδα υπάρχει ελεύθερη επιχείρηση, ελεύθερη οικονομία δεν υπάρχει.
Πέρα από τα όσα σωστά διατυπώνεις στο ανωτέρω σχόλιό σου, εν τούτοις το πιο σοβαρό ζήτημα είναι το οικονομικό μοντέλο. Κατά τη γνώμη μου δεν έχει υπάρξει ελληνικό κόμμα που να έχει τοποθετηθεί (με εξαίρεση το ΚΚΕ) υπέρ ενός διαφορετικού μοντέλου ανάπτυξης. Η πρόταση είναι το ζητούμενο.
Οι δε ιδιωτικοποιήσεις στην Ελλάδα (όσες υπήρξαν) κατέληξαν σε χαρακτηριστικές αποτυχίες, κακή παροχή υπηρεσιών και υψηλό κόστος, επρόκειτο βεβαίως για ιδιωτικά μονοπώλια. Σαν παράδειγμα αναφέρω την ιδιωτικοποίηση της υπηρεσίας πληροφοριών του Χρυσού Οδηγού έφτασε να έχει 50-100 φορές μεγαλύτερο κόστος (ανάλογα με την εταιρεία που παρέχει την υπηρεσία) σε σύγκριση με την εποχή που ήταν κρατική. Η ιλιγγιώδης αύξηση της τιμής της βενζίνης επί των ημερών του “φιλελεύθερου” κ. Μάνου είναι ακόμη ένα παράδειγμα για το πως κάποιοι “φιλελεύθεροι” εννοούν την ελεύθερη οικονομία στη χώρα μας.
“Όσο για τους μετόχους, η αυξημένη κρατική παρέμβαση μειώνει μεσομακροπρόθεσμα την εταιρική κερδοφορία γιατί καταστέλλει την αναπτυξιακή δυναμική μιας οικονομίας.”
Δεν ξέρω σε ποιές εταιρείες και χώρες αναφέρεσαι, αν όμως αναφέρεσαι σε εταιρείες των ΗΠΑ θα έλεγα πως οι πιο πολλές από αυτές (και σίγουρα οι μεγαλύτερες) απολαμβάνουν εξαιρετικά παχυλά συμβόλαια με το κράτος. Ο αμιγής φιλελευθερισμός είναι ουτοπία, δεν υπάρχει παράδειγμα κάποιας κοινωνίας που να τον εφάρμοσε σε όλη τη γνωστή ιστορία αυτού του πλανήτη.
@ Antonis
Συμφωνώ απόλυτα, άλλωστε το ζητούμενο δεν είναι η ιδιωτικοποίηση με στόχο την μετατροπή ενός κρατικού μονοπωλίου σε ιδιωτικό μονοπώλιο, αλλά η ενίσχυση του ανταγωνισμού.
Ακόμη καλύτερο παράδειγμα βέβαια είναι η … ιδιωτικοποίηση των διοδίων (!!) της Εθνικής οδού Αθηνών – Λαμίας.
Ιδού πως αντιλαμβάνεται η Κυβέρνηση (και η Αξιωματική Αντιπολίτευση, που ως συνήθως σιωπά όταν ευνοούνται οι διαπλεκόμενοι με το Δημόσιο εργολάβοι) την “ιδιωτικοποίηση”: Παίρνουμε ένα “φυσικό μονοπώλιο” (ναι, μέχρι κι εμείς οι φιλελεύθεροι δεχόμαστε ότι αυτά υπάρχουν σε περιορισμένες περιπτώσεις), και το παρέχουμε σε ιδιώτες ως …. μέσο προείσπραξης σε αυξημένες τιμές για την χρηματοδότηση έργου που ….ΘΑ γίνει σε δεύτερο χρόνο (δηλαδή όχι μόνο ο ιδιώτης κατασκευαστής δεν έχει ανταγωνισμό ή ρίσκο, αλλά έχει και δωρεάν προκαταβολική χρηματοδότηση της μελλοντικής επένδυσής του !)
Μπίζνες α αλα ελληνικά με την ευγενική χορηγία του ελληνικού κράτους 🙂
@ Antonis
Πρέπει να διευκρινίσω ότι συμφωνώ για “την αποτυχία των ‘ιδιωτικοποιήσεων’ στην Ελλάδα”, δεν συμφωνώ όμως με την θέση σου επί “του κόστους της υπηρεσίας πληροφοριών του Χρυσού Οδηγού”. Είμαι σίγουρος -χωρίς να μπορώ να το αποδείξω- ότι το κόστος της υπηρεσίας ήταν μεγαλύτερο όταν αποτελούσε κρατικό μονοπώλιο, απλώς δεν μετριόταν λογιστικά – οικονομικά και δεν αντανακλώνταν στην τιμή της υπηρεσίας στον καταναλωτή. Το ότι το κράτος προσφέρει σε ένα κρατικό μονοπώλιο ‘δωρεάν’ ή ΄φτηνά’ μια υπηρεσία στον καταναλωτή δεν σημαίνει ότι η υπηρεσία είναι φθηνή ή δωρεάν – συνήθως μάλιστα το κόστος της (που απλά επιμερίζεται σε όλους τους φορολογουμένους) είναι πολλαπλάσιο αυτού που θα ήταν αν η υπηρεσία προσφερόταν σε ένα καθεστώς ανταγωνισμού.