Οι σχέσεις Ελλάδας-Τουρκίας, όπως αυτές διαμορφώθηκαν τις τελευταίες δεκαετίες, επηρεάζουν άμεσα και δραστικά, πέρα από τη χώρα, κυρίως τη Θράκη. Όχι μόνο λόγω της παρουσίας σ’ αυτή μεγάλου όγκου μουσουλμανικών μειονοτήτων. Αλλά διότι τα χερσαία σύνορα με τη γειτονική χώρα, ανάλογα με τη φάση που διανύουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις, μεταμορφώνονται σε σημεία έντασης ή σε οδούς προσέγγισης και συνεργασίας.

Τα τελευταία έτη η άσκηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής από το σημερινό πρόεδρο του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τη θέση του υπουργού εξωτερικών διαμόρφωσε ένα θετικό κλίμα κατανόησης, αμοιβαίας συνεννόησης και συνεργασίας μεταξύ των δύο χωρών. Αυτό το κλίμα, προϊόν σταθερών και προσανατολισμένων συγκεκριμένων ορθών επιλογών των κυβερνήσεων Κ. Σημίτη, παρήγαγε ένα πρωτοφανέρωτο ευνοϊκό περιβάλλον στη Θράκη από το οποίο μόνο κέρδη αποκόμισε η περιοχή. Εμπεδώθηκε αίσθημα ασφάλειας στους κατοίκους της, οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες ένοιωσαν ότι δεν απειλούνται από ασύμμετρους αρνητικούς παράγοντες, οι εμπορικές δραστηριότητες αυξήθηκαν ταχύτατα, οι πολίτες απολαμβάνουν τα οφέλη ασφαλούς και εύκολης πρόσβασης στα προϊόντα της Τουρκίας και οι συλλογικοί φορείς σχεδίασαν και υλοποίησαν δράσεις διασυνοριακής συνεργασίας με κύριο άξονα τη «διπλωματία των πολιτών και της κοινωνίας» σε πεδία χαμηλής πολιτικής.

Απέναντι σ’ αυτές τις πολιτικές και πρακτικές της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, συνεργασίας και φιλίας, με την Τουρκία και την ενίσχυση των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων στο εσωτερικό της που αγωνίζονται για τον εκδημοκρατισμό της και την κατάκτηση των κριτηρίων που θέσπισε η Ευρωπαϊκή Ένωση, βρέθηκαν όλοι εκείνοι που αυθαίρετα και αλαζονικά καλύφθησαν με το μανδύα του «πατριωτισμού», του «ανενδοτισμού», του «απορριπτισμού». Το φάσμα μέσα στο οποίο ξετυλίχθηκαν οι στάσεις όλων αυτών κυμάνθηκε μεταξύ του ακραίου εθνικισμού και του έξαλλου λαϊκισμού. Θεωρήσεις που οδήγησαν πάντα στον απομονωτισμό, την αδράνεια την εσωστρέφεια και καθήλωσαν την Ελλάδα σε θέση του «ταραξία των Βαλκανίων», του «ενοχλητικού εταίρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση», του «…».

Η νέα ηγεσία του ΠΑ.ΣΟ.Κ. από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κινήθηκε στα θέματα εξωτερικής πολιτικής με σύνεση, νηφαλιότητα, ανιχνεύοντας και αναλύοντας έγκαιρα και έγκυρα τις σύγχρονες γεωπολιτικές συνθήκες και τη θέση της Ελλάδας στο διεθνές σκηνικό. Οι θέσεις που κατέθεσε ο πρόεδρος του Γ. Παπανδρέου ήταν αποτέλεσμα και φυσική συνέχεια αυτών που υλοποίησε ως υπουργός Εξωτερικών.

Παρ’ όλα αυτά το τελευταίο χρονικό διάστημα στελέχη, και κύκλοι του ΠΑ.ΣΟ.Κ. εμφανίζονται σε δημόσιες καταθέσεις τους να βρίσκονται σε αναντιστοιχία με όσα επαγγέλλεται ο πρόεδρος τους και ν’ ασκούν κριτική και αντιπολίτευση που συναρθρώνονται γύρω από ένα πνεύμα στείρου εθνικισμού και αδιέξοδης αντιπολιτευτικής πρακτικής. Όλοι αυτοί επιχειρούν να εγκλωβίσουν το ΠΑ.ΣΟ.Κ. σε τακτικές που οδηγούν ταχύτατα στο «άγριο παρελθόν» των δεκαετιών ‘70-’80, στην ομφαλοσκόπηση «ηρωϊκών περιόδων» που παρ’ ολίγο να οδηγήσουν σε πολεμικές συγκρούσεις, στη δημιουργία ενός φοβικού κλίματος, που μόνο ευνοϊκές επιπτώσεις δεν έχει στην προοπτική της χώρας.

Χαρακτηριστικά δείγματα αυτής της στάσης είναι τα εξής:

• Η διάτρητη και αξιοπερίεργη αντιμετώπιση της επίσκεψης του Τούρκου πρωθυπουργού στη Θράκη, με την υιοθέτηση της άποψης ότι αποτελεί πρόκληση που αγγίζει τα όρια της κατάργησης της εθνικής κυριαρχίας μας. Με κορυφαίο του χορού τον προκλητικό Ανδρέα Λομβέρδο, ο οποίος ξιφούλκησε στα τηλεοπτικά παράθυρα με παραληρηματικές θέσεις που διαψεύσθησαν παταγωδώς από το αποτέλεσμα της επίσκεψης του Ερντογάν.

• Η αμφισβήτηση της γενναίας θέσης του Γ. Παπανδρέου υπερ του σχεδίου Ανάν και η ταύτισή τους με τους «αδιάλλακτους του όχι».

• Η αμφισβήτηση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής της Τουρκίας, την οποία υποστηρίζει ορθώς και η ελληνική κυβέρνηση.

• Τέλος, όπως επισημαίνει ο Σ. Βαλντέν, η ανακοίνωση αρμόδιου τομέα του κόμματος που καλεί την κυβέρνηση να εναντιωθεί (πιο αποφασιστικά από ότι ήδη εναντιώθηκε) στις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την άρση της απομόνωσης των Τουρκοκυπρίων, ενώ ο γραμματέας του καταγγέλλει την Επιτροπή.

Όλοι αυτοί οι «προστάτες του Έθνους» εκχυδαΐζουν τον πολιτικό λόγο και κριτική, χλευάζοντας προσωπικές σχέσεις και συμπεριφορές αναγάγοντας τες σε εθνικές πολιτικές εξωτερικής πολιτικής. Γι’ αυτό μιλούν για «ζεϊμπέκικα» και «κουμπαριές». Καλύπτοντας πίσω από αυτές τις αναφορές την πολιτική τους ένδεια.

Οι διεθνείς σχέσεις της Ελλάδας, η θέση της στην Ε.Ε., η επιτυχημένη μέχρι σήμερα διαχείριση των ελληνοτουρκικών σχέσεων και η άσκηση επιθετικής αποτελεσματικής και επωφελούς για τη χώρα εξωτερικής πολιτικής απαιτούν πολιτικές δυνάμεις και πρόσωπα που θα διαθέτουν σχέδια και προγράμματα για μια Ελλάδα ισχυρή, δύναμη ειρήνης, σεβαστή από φίλους και εχθρούς, παράγοντα διεθνούς σταθερότητας. Σ’ αυτή την κατεύθυνση πρέπει να συνεχίσει τη συμβολή του το ΠΑ.ΣΟ.Κ. που διεκδικεί μία νέα ταυτότητα και παρουσία στα ελληνικά ευρωπαϊκά και παγκόσμια δρώμενα.