Τα μέτρα διαχείρισης της κρίσης εμπίπτουν σε δυο κατηγορίες: Τα πραγματικά μέτρα(περικοπές δαπανών, αύξηση των φόρων κλπ)και τα συμβολικά μέτρα. Τα δεύτερα είναι εξ ίσου σημαντικά με τα πρώτα ιδιαίτερα στο βαθμό που η μάχη των εντυπώσεων αποτελεί σημαντικό μέρος της διαχείρισης της κρίσης.

Σε αυτό το δεύτερο, το συμβολικό επίπεδο, δυστυχώς η αντίδραση τόσο της κυβέρνησης όσο και γενικότερα του πολιτικού κόσμου υπήρξε απογοητευτική και σε σημαντικό βαθμό συντέλεσε στην κορύφωση της κρίσης. Τα δυο μέτρα που έπρεπε να ληφθούν άμεσα –και δεν ελήφθησαν- ήσαν:
*Η άμεση δικαστική δίωξη του πρωθυπουργού Κ. Καραμανλή και του οικονομικού του επιτελείου
*Η κατάργηση του θεσμού της δημοσιοϋπαλληλικής μονιμότητας.

Όσον αφορά το πρώτο, η συνεχιζόμενη μη δίωξη του πρωθυπουργού μεταφέρει το μήνυμα στις ξένες αγορές ότι στην Ελλάδα μπορείς να κατηγορείσαι ότι εξαπατάς τους ξένους επενδυτές χωρίς να αντιμετωπίζεις απολύτως καμιά κύρωση. Επί πλέον μεταφέρει το μήνυμα ότι δεν είναι όλοι ίσοι ενώπιον του νόμου αλλά ότι υπάρχει μια σαφής διακριτική μεταχείριση των πολιτικών σε σχέση με τους ιδιώτες. Οποιοδήποτε επιχειρηματίας η μάνατζερ μιας επιχείρησης που θα έδινε στην δημοσιότητα ψεύτικα στοιχεία προκειμένου να π.χ. ανεβάσει την τιμή της μετοχής θα αντιμετώπιζε άμεσα δικαστικές διώξεις. Όταν όμως για το ίδιο ακριβώς αδίκημα κατηγορούνται πολιτικοί τότε δεν συντρέχουν λόγοι νομικής δίωξης.

Η συζήτηση περί σύστασης Εξεταστικής Επιτροπής απλά επιβεβαιώνει την διακριτική μεταχείριση: Όταν αυτός που κατηγορείται για την εξαπάτηση είναι ένας απλός επιχειρηματίας δεν συστήνονται «Εξεταστικές Επιτροπές». Μια απλή μηνυτήριος αναφορά αρκεί. Γιατί λοιπόν όταν για το ίδιο ακριβώς αδίκημα κατηγορείται ένας πολιτικός δεν ακολουθείται η ίδια διαδικασία; Πολύ φοβάμαι ότι η φιλολογία περί Εξεταστικής Επιτροπής είναι απλά για ένα πρόσχημα που θα επιτρέψει στους υπεύθυνους για την κρίση να αποφύγουν τις ενδεχόμενες κυρώσεις για τα αδικήματα για τα οποία κατηγορούνται .

Όσον τώρα αφορά το δεύτερο θέμα, η κατάργηση του θεσμού της δημοσιοϋπαλληλικής νομιμότητας θα ήταν το μοναδικοί ίσως μέτρο που θα έπειθε την διεθνή κοινότητα ότι οι Έλληνες πολιτικοί έχουν αντιληφθεί την σοβαρότητα της κρίσης και είναι διατεθειμένοι να λάβουν τα ριζικά μέτρα που απαιτούνται. Διότι όσο ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα αριθμητικά έχεις το ίδιο μέγεθος με αυτό της Γερμανίας (που έχει πενταπλάσιο πληθυσμό) οποιαδήποτε απόπειρα περιστολής των «ανελαστικών» δαπανών (π.χ. μείωση μισθών) θα είναι βραχύβια και συνεπώς αναποτελεσματική. Επιπλέον η ύπαρξη της μονιμότητας θα συνεχίζει να στρεβλώνει την δομή των κινήτρων στην Ελλάδα ωθώντας τα νέα παιδιά στον πλέον άχρηστο και αντιπαραγωγικό τομέα της οικονομίας της χώρας.

Η κατάργηση της μονιμότητας θα έδινε το σήμα ότι ο Ελληνικός πολιτικός κόσμος είναι έτοιμος να εγκαταλείψει το μεγαλύτερο όπλο του: Την δυνατότητα να παρέχει ισόβιο εισόδημα στους ψηφοφόρους του. Αυτό πράγματι θα ήταν ένα πολύ σημαντικό και πειστικό μέτρο. Είναι προφανές ότι η μονιμότητα δεν μπορεί να καταργηθεί από την μια μέρα στην άλλη, αλλά μια απλή δήλωση των μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων ότι το προγραμματίζουν θα αρκούσε.

Αυτά ήταν δυο συμβολικά μέτρα δεν υλοποιήθηκαν. Αντ’ αυτού και κάτω από την καθοδήγηση του «φαιοκόκκινου μετώπου» που τις τελευταίες δεκαετίες ασκεί την ιδεολογική ηγεμονία την Ελλάδα, η κρίση σιγά- σιγά άρχισε να μεταβάλλεται από μια καθαρή υπόθεση απάτης και συντεχνιακής κραιπάλης σε ένα «αντιιμπεριαλιστικό» αγώνα της Ελλάδας εναντίον των «ξένων». Μάλιστα η Ελλάδα σύμφωνα με αυτό το αφήγημα αποτελεί την πρωτοπορία της υπεράσπισης του ευρώ εναντίον των «σκοτεινών δυνάμεων»(βλέπε: Αμερικάνοι) που προσπαθούν ποικιλοτρόπως να υπονομεύσουν την Ευρωπαϊκή ενοποίηση. Από το νέο αυτό αφήγημα έχει αφαιρεθεί κάθε αναφορά στο δημοσιονομικό έλλειμμα και τα χρέη και έχει μείνει μια Ελλάδα που «αντιστέκεται» στις επιθέσεις των «πιράνχας» του «διεθνούς κεφαλαίου». Σε λίγο καιρό προβλέπω ότι η αργομισθία στο δημόσιο θα θεωρείται πράξη «αντίστασης» ενάντια στην «νεοφιλεύθερη λαίλαπα» της Ουάσιγκτον και ο Καραμανλής, ο εκλεκτός του «φαιοκόκκινου μετώπου» ηγέτης της «λαϊκής Δεξιάς, θα θεωρείται ο Έλληνας Τσε!

Αυτή η εξέλιξη δεν εκπλήσσει. Όταν σήμερα κυκλοφορούν κινηματογραφικά έργα και βιβλία στα οποία υποστηρίζεται με κάθε σοβαρότητα ότι ο Εμφύλιος δεν ήταν «εμφύλιος» αλλά ο ηρωικός αγώνας όλων των Ελλήνων εναντίον των ξένων ιμπεριαλιστών, ελάχιστα εκπλήσσει το γεγονός ότι και η σημερινή κατάσταση αντιμετωπίζεται μέσα από το ίδιο οπτικό πρίσμα.

Από την άλλη πλευρά τόσο ο ΓΑΠ όσο και γενικότερα οι εκσυγχρονιστές πολιτικοί σε όλα τα κόμματα τρέμουν την σύγκρουση με το «φαιοκόκκινο μέτωπο». Για αυτό ούτε δίωξη εναντίον του Καραμανλή πρόκειται να ασκηθεί ούτε η δημοσιοϋπαλληλική μονιμότητα να καταργηθεί.

Τάκης Μίχας

————————————————————

Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στο newstime.gr στις 24/2/2010