Τι μπορεί να διδάξει το Γιβραλτάρ στην ελληνική περιφέρεια
Φεβ 24th, 2009 | Χάρης Πεϊτσίνης| Κατηγορία: Χάρης Πεϊτσίνης |
Email This Post
|
Print This Post
|
Κάθε φορά που ακούω τα εφιαλτικά ποσοστά ανεργίας στη Ροδόπη και την Ήπειρο σκέφτομαι το Γιβραλτάρ.
Το Γιβραλτάρ είναι η άκρη μιας χερσονήσου -για την ακρίβεια, ένας «βράχος»- συνολικής έκτασης 6,5 τετραγωνικών χιλιομέτρων. Οι παραγωγικές του δυνατότητες και οι φυσικοί του πόροι είναι κυριολεκτικά ελάχιστοι. Κι όμως,οι 28,500 κατοίκοι του, απολαμβάνουν ένα μέσο εισόδημα περί τα 40.000 δολλάρια ετησίως και ανεργία της τάξης του 3%. Πώς τα καταφέρνουν? Απλό: μηδενικοί φόροι. Στο Γιβραλτάρ δεν υπάρχουν ούτε ΦΠΑ ούτε φόροι ακίνητης περιουσίας, ενώ –το βασικότερο- δεν φορολογούνται και τα κεφαλαιουχικά κέρδη των εταιριών.
Για το λόγο αυτό το Γιβραλτάρ αποκαλείται «φορολογικός παράδεισος» και συσσωρεύει χιλιάδες επενδυτές. Την ίδια λογική ακολούθησε και η κοντινή μας Κύπρος με αποτέλεσμα σήμερα να ανθούν εκεί περίπου 40.000 off shore εταιρείες που αφήνουν κάθε χρόνο δισεκατομμύρια δολάρια στην Μεγαλόνησο.
Ας έρθουμε τώρα στα καθ’ημάς: η ελληνική περιφέρεια,ιδίως ο βορράς αποβιομηχανίζεται με δραματικά γοργούς ρυθμούς για τον εξής απλό λόγο: οι γειτονικές μας χώρες έχουν δυο συγκριτικά πλεονεκτήματα,δηλαδή χαμηλότερο κόστος εργασίας και χαμηλότερους φόρους. Αφού λοιπόν, όλοι συμφωνούμε πως ο μισθός του Έλληνα εργαζομένου δεν πρέπει να μειωθεί,γιατί τότε να μη μειώσουμε τη φορολογία? Αν ας πούμε στη Βουλγαρία ο φορολογικός συντελεστής για τις εταιρίες φτάνει το 10%, το ελληνικό κράτος μπορεί να ρίξει πειραματικά τους αντίστοιχους συντελεστές στο 5% για τους νομούς της χώρας που υποφέρουν περισσότερο από την ανεργία και την υπανάπτυξη. Με την κατάλληλη επεξεργασία, ένα τέτοιο μέτρο θα μετατρέψει ξεχασμένες και ακριτικές επαρχίες σε πόλους έλξης ξένων εταιριών: Θυμηθείτε το Γιβραλτάρ.
Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης, τέτοιοι οικονομικοί «πόλεμοι» είναι αναπόφευκτοι στην βιομηχανική σκακιέρα των βαλκανίων. Ναι, το κράτος θα χάσει δημόσια έσοδα ανταγωνιζόμενο τους γείτονες στη μείωση της φορολογίας. Το έπαθλο όμως θα είναι μικρότερη ανεργία, μεγαλύτερη περιφερειακή ανάπτυξη και καλύτερη ποιότητα ζωής για χιλιάδες συμπατριώτες μας.Δεν αξίζει τον κόπο?
Χάρης Πεϊτσίνης
Μήπως η φράση ξέπλυμα μαύρου χρήματος και αδιαφάνεια στις οικονομικές δοσοληψίες σας λένε τίποτα, τόσο για το Γιβραλτάρ όσο και για την Κύπρο; Μήπως το γεγονός ότι έχουν εξαιρετικό μικρό πληθυσμό παίζει κάποιο ρόλο; Δηλαδή θα αφήσουμε στο απυρόβλητο εταιρείες που θυσαυρίζουν κι εκμεταλλεύονται εργαζόμενους, απλά για να ξεπλένουμε χρήμα;
Στο Γιβραλταρ, όπως σε ένα βαθμό και στην Κύπρο, “ολοι ξέρουν όλους”, αλλά λόγω του σχεδόν μηδενικού φορολογικού συστήματος, η Κρατική διαφθορά είναι πάρα πολύ περιορισμένη.
– Και μόνον με την είσπραξη του ΦΠΑ, το Κράτος δεν θα χρειαζόταν άλλα έσοδα.
– Το πρόβλημα της είσπραξις του ΦΠΑ παραμένει…….
– Ολοι , ανεξαιρέτως όλοι, οι άλλοι φόροι είναι περιττοί, και οδηγούν σε διαφθορά (μάρτυς μου ο κ.Βουλγαράκης…….)
– Αν ένας που έχει 1000 ε εισόδημα πληρώνει τον καφέ 1 ε και ένας που έχει εισόδημα 3000 τον πληρώνει 3 ε, τότε γιατί δουλεύουμε και αγωνιζόμαστε ??? – καλύτερα Ταμείο Ανεργίας (με 1200 ευρώ που θα μας δώσει η Αντιπολίτευση……)
Πολύ καλά τα λέτε κ. Πεϊτσίνη.
1) Τα τελευταία εξήντα (τουλάχιστον) χρόνια τα κράτη με χαμηλή φορολογία εμφανίζουν τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης κατά κεφαλήν εισοδήματος (υπάρχει σαφής στατιστική συσχέτιση ανάμεσα στο “μικρό κράτος σαν ποσοστό του ΑΕΠ” και στον ρυθμό αύξησης του εισοδήματος των πολιτών). Απόδειξη χώρες όπως το Χόνγκ Κόνγκ, η Σιγκαπούρη, η Ελβετία, η Αυστραλία, οι ΗΠΑ, η Κύπρος, η Ιαπωνία, η Νότια Κορέα, η Χιλή, το Γιβραλτάρ κλπ. Όλες έχουν σχετικά μικρό κράτος σαν ποσοστό του ΑΕΠ (σε σχέση με π.χ. τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες).
2) Κάθε ευρώ που μένει στην τσέπη του πολίτη που το παρήγαγε θα καταναλωθεί πιό “αποδοτικά” παρά αν ταξιδέψει στα ταμεία των γραφειοκρατών που κρατάνε το 20% γιά τα δικά τους έξοδα και το υπόλοιπο 80% το διαχειρίζονται “μη αποδοτικά” για τον απλό λόγο ότι δεν έχουν το κίνητρο του κέρδους και το αντικίνητρο της πτώχευσης ή της απόλυσης.
3) Όσον αφορά το μικρό μέγεθος των Γιβραλτάρ και Κύπρου: Το μικρό μέγεθος βοηθάει στην οικονομική επιτυχία αλλά δεν είναι η γενεσιουργός αιτία. Στην Ελλάδα ακόμα πιστεύουμε πως πρέπει να είναι κανείς πολίτης μιάς αχανούς αυτοκρατορίας (π.χ. ΕΕ) γιά να προοδεύσει οικονομικά.
Μανώλης Στειακάκης (www.kede.gr)
Ma o Peitsinis den milaei gia geniki ptwsi foron,mono gia tous nomous pou ypoferoun apo anergia. And their populations are far smaller than Cyprus. After all their is no other way you got to understand that.
some grekoamerican banker from USA
LERTS,
It is impractical, to reduce taxes in parts of this country, except if you want to watch a new wave of ethnic immigrants moving to and fro (not too bad….).
– See what happens with different vat in bordering States….
– I think that our politicians ,- in fact , most European Politicians -, are rather short-sighted, never wanted to loose a penny in the short run, than earn lots for all people in the long run.
– Or, I am short-sighted speaking exclusively about ~our~ politicians…..
Since it can happen on a federal level,therefore it can happen on a single state level. There can be a legislative race to the top between neigboring counties and/or municipalities with competive tax systems or sth. We must have imagination dear sir
Lerts,
– “WE” have lots of imagination, but “tops” have more cynical interests…….
you re right!Thnk god there are some brilliant minds in our country, but its a minority…
Πολυ σωστο αρθρο, αν και αυτα που λεει θα επρεπε να ειναι δυστυχως αυτονοητα και στον πιο απλο πολιτη.
Αλλα δυστυχως οπως φανερωνει πχ. το πρωτο σχολιο (δειμος του πολιτη) στην Ελλαδα δεν προκειται να πεσουν ποτε οι φοροι. Ο ελληνικος λαος εχει ακομα την ψευδαισθηση πως τα δημοσια εσοδα απο τους φορους κατα καποιο τροπο του ανηκουν, εστω και σε ποσοστο 1/10.000.000. Περιμενει διαφανεια και ανταμοιβη απο τους πολιτικους, που ειναι σχεδον ολοι δικηγοροι. Προσωπικα δεν θα εμπιστευομουν ενα δικηγορο ουτε με μια δραχμη, το πως γινεται ο ελληνικος λαος να προσδοκα σωτηρια απο τους δικηγορους μου φαινεται πραγματικα ανεξηγητο.
Ο ελληνικος λαος προτιμαει επισης να ‘τιμωρει’ τις μεγαλες εταιρειες με υψηλους φορους, εστω και αν αυτο ισοδυναμει με χαμηλους μισθους, ανεργια, και χαμηλη αγοραστικη δυναμη. Φτωχεια με λιγα λογια.
Αν δώσεις σε κάποιον ένα ψάρι θα τον ταίσεις για μια μέρα. Αν τον αφήσεις να ψαρεύει όμως δεν θα έχει την ανάγκη σου και μετά δεν θα σε ψηφίζει.
Μπορείς να έχεις ένα μικρό ακριτικό νησί (π.χ. Λήμνος, Αγ. Ευστράτιος) χωρίς φόρους (ή με ένα ελάχιστο ποσοστό) και να ζει άνετα χωρίς την ανάγκη του κράτους. Ομως προτιμάμε να το έχουμε δέσμιο των επιδοτήσεων, να δίνουμε επιδοτήσεις για να πηγαίνουν τα πλοία και να στέλνουμε μερικούς φαντάρους για να καταναλώνουν ώστε να κινείται η οικονομία.
Επίσης πρέπει να λάβουμε υπ’όψη ότι όλες αυτές οι μικρές χώρες έχουν 2 μεγάλα πλεονεκτήματα, το ένα είναι η (πολύ παραπλήσια) Αγγλική νομοθεσία που έχουν κληρονομήσει και το άλλο είναι η σταθερότητα που έχουν όσον αφορά τα πολιτειακά.
Στην Ελλάδα υπάρχει βέβαια ήδη ο αντίστοιχος φορολογικός παράδεισος. Ονομάζεται Αγιο Ορος.
Good and well-known idea. Perhaps a similar idea would be to give each Greek «νομός» some independence to set its own tax rates, which would spark competition amongst the various Greek «νομοί». That is what Switzerland has done with its Cantons.
It is ironic that Switzerland has remained out of the current banking/economic crisis when its economy is most dependent on banking compared to other countries. But the true hypocrisy was that the G20 partially blamed the economic crisis on “tax heavens” including Switzerland. For related info you can read this letter to the Swiss by Daniel Hannan .
Of course in order for lower taxes to work as an incentive they must be accompanied by some sort of guarantee that taxation policy will be stable. I would personally be very weary of investing in Greece under the premise of lower taxes when I know that government policy (and the whim of the public) can change tax policy from one day to the next. As soon as a company becomes profitable the predominant Greek public mentality will be envy and they will try to tax the profits to death. In that respect, this “pitchfork mentality” runs high in Greece; so few people would invest without some longer-term guarantees.
E.V.
“το ελληνικό κράτος μπορεί να ρίξει πειραματικά τους αντίστοιχους συντελεστές στο 5% για τους νομούς της χώρας που υποφέρουν περισσότερο από την ανεργία”
Το έχει κάνει παλιότερα με αναπτυξιακό νόμο, ο οποίος νομίζω είναι ακόμα σε ισχύ: Χρηματοδότηση κατά 50% της επένδυσης καθώς και του 20% (αν δεν κάνω λάθος) του κόστους εργασίας για κάποια χρόνια. Το αποτέλεσμα ήταν λίγες επενδύσεις, πολλές από τις οποίες τα μάζεψαν (αφού πρώτα υπερκοστολογόντας την επένδυση αγόρασαν τζάμπα την υποδομή, π.χ. μηχανήματα) και μετακόμισαν λίγο βορειότερα.
Ξεχάσατε επίσης να μας πείτε ότι στις γείτονες χώρες εργατικά δικαιώματα δεν υπάρχουν, τα ημερομίσθια είναι για χαρτζιλίκι, και η ασφάλεια υγείας για τα πανηγύρια (ακόμα και σε σύγκριση με τα ελληνικά δεδομένα). Μήπως να τα εφαρμόσουμε και αυτά εδώ πέρα;
Επίσης πρέπει να λάβετε υπόψιν ότι οι βιομηχανίες που μετακομίζουν ή επενδύονται βορειότερα κατά κύριο λόγο δεν είναι και τίποτα high tech. Μεταποίηση, ένδυση, υπόδηση και τέτοια. Κρίνοντας από τα δικά μας (αυτές οι βιοτεχνίες/βιομηχανίες βασίλευαν στην ελλάδα χάρη στο χαμηλό εργατικό κόστος πριν από 25 με
30 χρόνια), η ανάπτυξη των γειτονικών χωρών που θα σημαίνει αύξηση του εργατικού κόστους θα έχει τα ίδια αποτελέσματα με μας: Μετακόμιση κάπου αλλού με φθηνότερα εργατικά χέρια.
Δίνετε το παράδειγμα του Γιβραλτάρ. Αφήνω στην άκρη τα τα περί μαύρου ξεπλύματος (τα οποία και φυσικά ισχύουν). Ξεχάσατε επίσης να αναφέρετε το Λιχτενστάιν, την Ανδόρα, κάτι νησάκια στην Μάγχη, το Μονακό, και άλλα τεράστια κράτη πλυντήρια/στεγνοκαθαριστήρια. Αλήθεια πόσα κράτη με μέγεθος μεγαλούτσικο (ας πούμε το μέγεθος της Ελλάδας τόσο σε πληθυσμό όσο και σε έκταση) ξέρετε που να είναι φορολογικοί παράδεισοι; Με την εξαίρεση ίσως της Ελβετίας εγώ δεν ξέρω κανένα άλλο. Και δεν εννοώ κράτη με χαμηλή φορολογία, αλλά φορολογικούς παραδείσους (το γιβραλτάρ είναι το κεντρικό σας παράδειγμα). Μπορείτε να μας πείτε και γιατί αυτό συμβαίνει;
Επίσης θα μπορούσατε να μου εξηγήσετε γιατί για παράδειγμα η Γερμανία, που δεν έχει και τη χαμηλότερη φορολογία, ούτε και το φθηνότερο εργατικό δυναμικό στην ευρώπη (το αντίθετο θα έλεγα) είναι από τις ευρωπαϊκές χώρες που έχει χτυπηθεί λιγότερο από την κρίση;
Αν δώσετε απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα τότε θα καταλάβετε ότι το μοντέλο γιβραλτάρ που προτείνετε είναι εκτός από απλοϊκό (“πονάει κεφάλι-κόψει κεφάλι”) και for the festivals.