Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα
Φεβ 15th, 2009 | Aλέκος Παπαδόπουλος| Κατηγορία: Αλέκος Παπαδόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια από τότε που ο Ανδρέας Παπανδρέου με όρισε Υπουργό Οικονομικών – σε πολλή δύσκολη στιγμή για τη χώρα – προσπαθώ να καταλάβω τι πρέπει να γίνει για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών προβλημάτων.
Σας λέω ειλικρινά ότι εξέτασα το πρόβλημα από όλες τις πλευρές.
Όλα αυτά τα πάλεψα με όλες μου τις δυνάμεις και μάλιστα πολλές φορές συγκρούστηκα για αυτά ακόμα και με αγαπημένους μου φίλους. Μέσα από όλη αυτή τη διαπάλη που έγινε στο μυαλό μου, αυτό που κατέληξα, δεν ήταν απλά το συμπέρασμα σύνθετων συλλογισμών, ούτε μόνο το απόσταγμα πλούσιων εμπειριών ήταν, ας μου επιτρέψετε να το χαρακτηρίσω έτσι, μία φοβερή αποκάλυψη. Το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας δεν είναι ούτε το έλλειμμα ούτε το χρέος. Το δημοσιονομικό μας πρόβλημα είναι το ίδιο το πολιτικό μας σύστημα!!
Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί τις ανεκπλήρωτες προσδοκίες σε όλα τα στρώματα του πληθυσμού. Αυτό το σύστημα είναι που δημιουργεί δαπάνες για να διασφαλίσει την αναπαραγωγή του. Αυτό είναι που με λεονταρισμούς καταγγέλλει τη φοροδιαφυγή και ταυτόχρονα απολογείται όταν θα πρέπει να τη συλλάβει ή να ζητήσει και κανένα φόρο για τη λειτουργία του κράτους. Αυτό το σύστημα είναι που σε κάθε του βήμα ασχολείται μόνο με το περιβόητο πολιτικό κόστος και τις δημοσκοπήσεις, που είναι έρμαιο του λαϊκισμού και του κυνηγητού των εντυπώσεων, που όχι μόνο δημιουργεί τα ελλείμματα και το χρέος αλλά θεωρεί την αντιμετώπισή τους σαν απειλή της ύπαρξής του. Αυτή η πατερναλιστική ή, καλύτερα, ψευδό-πατερναλιστική αντίληψη του πολιτικού συστήματος είναι το δημοσιονομικό πρόβλημα της χώρας.
Ως Υπουργός Εσωτερικών και Δημόσιας Διοίκησης ασχολήθηκα με τη λειτουργία του κράτους και προσπαθούσα να αντιληφθώ την παθογένεια της Κρατικής Διοίκησης, της Αυτοδιοίκησης και των Δημόσιων Οργανισμών. Και εδώ προσπάθησα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα από πολλές πλευρές.
Το είδα και από άλλες πλευρές. Το συμπέρασμα από όλα αυτά είναι το εξής:
Το πολιτικό σύστημα είναι αυτό που από την εθνική ανεξαρτησία μέχρι σήμερα, θεωρεί τη δημόσια διοίκηση ως δεξαμενή ψηφοθηρικής πελατείας για την αναπαραγωγή του. Είναι αυτό που καταρρακώνει γενιές ολάκερες ελληνοπαίδων συναλλασσόμενο μαζί τους για μια θέση στο Δημόσιο και στη συνέχεια για όλες τις δια βίου προαγωγές τους. Είναι αυτό το οποίο εξοβέλισε κάθε έννοια αξιοκρατίας και αξιολόγησης του παραγόμενου έργου στη Δημόσια Διοίκηση την οποία έχει υποκαταστήσει με την κομματική αξιολόγηση και υποταγή.
Είναι αυτό το πολιτικό σύστημα που δεν θέλει να αντιληφθεί ότι το σύνταγμα καθιέρωσε τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων προκειμένου να κατοχυρώσει την ανεξαρτησία τους από το πολιτικό σύστημα και όχι την υποταγή τους σε αυτό. Η μονιμότητα θεσπίστηκε υπέρ της Δημόσιας Διοίκησης και του Δημοσίου συμφέροντος και όχι υπέρ του υπαλλήλου για να μένει ανεξέλεγκτος και ατιμώρητος. Είναι τέλος αυτό που έχει υιοθετήσει παρωχημένες ιδέες, αναγόρευσε τον εκσυγχρονισμό της χώρας βασικό του ιδεολογικό εχθρό και έγινε έρμαιο των δυνάμεων της καθήλωσης και του αναχρονισμού.
Ως Υπουργός Υγείας και Πρόνοιας προσπάθησα να καταλάβω πώς τελοσπάντων λειτουργεί το ανοργάνωτο και πολυ-διαχυμένο σύστημα κοινωνικής προστασίας της χώρας καθώς και ποιες είναι οι αιτίες της συνεχούς καταβύθισης και απαξίωσης του Δημόσιου συστήματος υγείας. Και εδώ προσπάθησα να αντιμετωπίσω τα προβλήματα από πολλές μεριές.
Ίσως φανώ κουραστικός αλλά και εδώ η εξομολόγησή μου δεν διαφέρει από τις προηγούμενες εξομολογήσεις.
Το αδύναμο κοινωνικό κράτος δεν οφείλεται στην έλλειψη πόρων ούτε σε κάποιους κακούς υπαλλήλους ούτε σε κάποιους ιδιοτελείς γιατρούς του ΕΣΥ. Οφείλεται στην έλλειψη σταθερής πολιτικής βούλησης να εξυγιάνει το σύστημα και να το προσαρμόσει στα σύγχρονα δεδομένα. Το ίδιο το πολιτικό σύστημα, σε κάθε απόπειρα εκσυγχρονισμού των διοικητικών δομών αισθάνεται ότι απειλείται η αναπαραγωγή των πελατειακών του σχέσεων, τόσο στη διοίκηση του συστήματος μέσω των κομματικών εντεταλμένων, όσο και στην διασφάλιση της πολιτικής διαμεσολάβησης για την παροχή υπηρεσιών υγείας.
Μετά απ’ όλα αυτά θα με ρωτήσει κάποιος «Καλά κυρ Αλέκο, και εσύ τι έκανες για όλα αυτά;»
Θα απαντήσω λοιπόν:
Όλο αυτό το κατηγορητήριο κατά του πολιτικού μας συστήματος απαιτεί τρεις σοβαρές διευκρινίσεις:
Επισημαίνω, λοιπόν, με έμφαση και με πάθος τις αδυναμίες του πολιτικού μας συστήματος γιατί στην όποια ιεράρχηση των πολλών προβλημάτων των χώρας θεωρώ πρώτη προτεραιότητα και αναγκαίο πρόκριμα την αναμόρφωση αυτού του συστήματος. Θα μπορούσε κανείς να προτείνει μία διαφορετική ιεράρχηση. Για παράδειγμα θα μπορούσε να θέσει ως προτεραιότητα την οικονομία ή τις κοινωνικές ανισότητες ή ακόμα και την διεθνή θέση της χώρας. Θα διαφωνούσα κατηγορηματικά. Και τούτο όχι διότι αμφισβητώ την οξύτητα αυτών, και πολλών άλλων ακόμη, προβλημάτων και αδιεξόδων, αλλά επειδή προέχει ένα μείζον πρόβλημα, στο οποίο εντάσσονται και το οποίο εν πολλοίς δημιουργεί όλα τα υπόλοιπα. Όλα τα προβλήματά μας απαιτούν σε πρώτη αλλά και σε τελευταία ανάλυση πολιτική αντιμετώπιση. Αλλιώς αφήνονται στην τύχη τους.
Δεν θα επαναλάβω όλες τις προτάσεις που καταθέτω στο βιβλίο. Θα διαλέξω και θ’ αναφέρω μόνο δύο που τις θεωρώ κρίσιμες και καθοριστικά στοιχεία αναμόρφωσης του πολιτικού συστήματος.
Τελειώνοντας, με την ευκαιρία αυτής της παρουσίασης του βιβλίου θα ήθελα πολύ σύντομα και τηλεγραφικά να πω δυο λόγια για την τρέχουσα οικονομική κρίση, για τις επιπτώσεις της στη χώρα μας και για την αντιμετώπισή της.
Κάπως πρέπει να εξηγήσουμε επίσης ότι σε όλες τις εποχές και σε όλες τις χώρες, σε περιόδους μεγάλης οικονομικής κρίσης, κατισχύει το αξίωμα ότι το πρώτο καθήκον είναι να συγκρατήσεις την καταρρέουσα οικονομία σου. Αν αυτά δεν κατανοηθούν καλά, τότε πολύ φοβάμαι ότι αργά ή γρήγορα – και μάλλον γρήγορα – θα οδηγηθούμε σε δύο δυσμενέστατες εξελίξεις, όπου η μία είναι κυριολεκτικά χειρότερη από την άλλη
Η πρώτη είναι να βρεθούμε στην προκρούστεια κλίνη των διεθνών οργανισμών για διεθνή οικονομικό έλεγχο και όχι απλή επιτήρηση. Αποφεύγοντας οι ίδιοι να κάνουμε επιλογές, θα μας επιβάλλουν οι τρίτοι δυστυχώς το δρόμο που θα πρέπει να ακολουθήσουμε. Εγώ, στην προσπάθειά μου να αποφύγουμε τέτοιες επώδυνες καταστάσεις, είπα έγκαιρα ότι ίσως θα ήταν καλύτερα να προκαλέσουμε μόνοι μας κάποια μορφή διεθνούς συνδρομής και ελέγχου, σαν έσχατο μέσο για να τεθούμε προ των ευθυνών μας και να πάρουμε οι ίδιοι αποφάσεις για τη χώρα μας. Τώρα όμως, πολύ φοβούμαι ότι δεν υπάρχουν πλέον περιθώρια για μια τέτοια νηφάλια προσέγγιση.
Η δεύτερη είναι μία ακόμα χειρότερη εξέλιξη. Να μας αφήσει η διεθνής κοινότητα στη τύχη μας. Στην κατάσταση που βρίσκονται σήμερα όλες οι χώρες, ελλοχεύει ο κίνδυνος της αναβίωσης του γενικευμένου προστατευτισμού και της λογικής του «ο σώζων εαυτόν σωθήτω». Παρακολουθώντας τις εξελίξεις ακόμα και στις χώρες της Ε.Ε. ή και της Ευρωζώνης, ακούμε φωνές για καθαρά εθνικές πολιτικές αντιμετώπισης της κρίσης. Ευτυχώς, μέχρι στιγμής το σύστημα συλλογικής συνεργασίας και κάποιας, έστω και περιορισμένης αλληλεγγύης αντέχει. Μέχρι πότε όμως και για πόσο; Εξαρτάται από το βάθος και τη διάρκεια της διεθνούς κρίσης. Εμείς δεν είμαστε μέρος της αντοχής του συστήματος, αλλά μέρος των προβλημάτων του.
Όσοι λοιπόν σήμερα, άπρακτοι, άβουλοι και κρυπτόμενοι απλώς εξορκίζουν αυτές τις δυσμενείς εξελίξεις, τουλάχιστον ας μην προσπαθούν να συγκαλύψουν την ιδιοτελή απροθυμία τους να ληφθούν αποφάσεις για την συνολική αντιμετώπιση της κρίσης με «χωριάτικου τύπου» διακηρύξεις περί δήθεν εθνικής υπερηφάνειας, διεκδικώντας και πάλι ρόλους σε ψευδεπίγραφα σενάρια.
Ε! Πάει πολύ, οι φοβικές συμπεριφορές να αναγορεύονται και ως στάση πολιτικής αρετής, εθνικοφροσύνης και φιλολαϊκότητας. Αυτές οι πρακτικές δεν συνιστούν ούτε σεβασμό προς την κοινή γνώμη ούτε μεγαλοθυμία προς τις αγωνίες της. Υποκρύπτουν την πιο απόλυτη υστεροβουλία δείχνοντας τη χειρότερη περιφρόνηση απέναντι στην κοινωνία και τις ανάγκες της.
Η άποψή μου συνεπώς είναι ότι απαιτούνται επειγόντως δύο πράγματα:
Σε ό,τι με αφορά, θα ήθελα το ΠΑΣΟΚ να διατυπώσει έναν τέτοιο πολιτικό λόγο πριν τις εκλογές. Δηλαδή, απαιτείται μία νέα πολιτική πλατφόρμα σε αυτή τη βάση. Σε αυτή τη διαδικασία θέλησα να συμβάλλω με τη συγγραφή αυτού του βιβλίου. Το ΠΑΣΟΚ έχει τη μοναδική ευκαιρία να κερδίσει εκείνο το επιφυλακτικό, μέχρι σήμερα, αλλά και ψύχραιμο τμήμα της κοινωνίας που διαθέτει γνωστικό, πολιτικό, κοινωνικό, οικονομικό, επιστημονικό και πολιτισμικό κεφάλαιο, το οποίο θα προσδιορίσει την τελική στάση του στις επερχόμενες εκλογές μόνο με ρεαλιστικά κριτήρια όσον αφορά την αντιμετώπιση της κρίσης και την εν συνεχεία εξέλιξη της χώρας, και δεν θα παρασυρθεί από τις γνωστές πλειοδοσίες του προεκλογικού ανταγωνισμού.
Πρέπει δε να είναι σαφές σε όλους ότι αυτό το τμήμα της κοινωνίας δεν θα είναι μόνο «χρήσιμο» εκλογικά, αλλά απαραίτητο κυρίως μετεκλογικά για να οικοδομηθούν οι αναγκαίες συναινέσεις και κοινωνικές συμμαχίες. Ο άτεγκτος νόμος των κοινωνικών φαινομένων μας διδάσκει ότι ακόμα και αν κάποιος κερδίσει τις εκλογές με τους νόμους της μηχανικής και όχι της πολιτικής ευθύνης, είναι βέβαιο ότι θα γνωρίσει τη συντριβή μετά τις εκλογές. Και αυτό θα είναι άδικο για τη χώρα μας, σε αυτή τη φάση.
Εγώ αυτά θεωρώ στην παρούσα φάση ως τον ορισμό της πολιτικής ευθύνης και δεν περιμένω την γονιμοποίηση της απελπισίας για να προκύψουν οι νέες προϋποθέσεις στη χώρα μου.
Αλέκος Παπαδόπουλος
———————————–
Σημειώσεις:
Κείμενο βασισμένο στην ομιλία του Αλέκου Παπαδόπουλου στην παρουσίαση του βιβλίου του “Στα βήματα του Έστερναχ. Η Ελλάδα μετά το 2010”
Αν δεν ήταν το ΠΑΣΟΚ μπροστά στις δημοσκοπήσεις θα ζητούσε ο κ. Παπαδόπουλος εκλογές; Βρεγμένη σανίδα που σας χρειάζεται υποκρίταροι!
[…] πλήρες κείμενο σε αυτόν τον σύνδεσμο (0 votes, average: 0 out of 5)You need to be a registered member to rate this post. Loading […]
Κε Παπαδόπουλε κατά την γνώμη μου έχετε δίκιο. Και με θλίβει ο τρόπος που ασκεί πολιτική το ΠΑΣΟΚ μεταφέροντας την συζήτηση σε εκλογικό και μόνο πεδίο. Αν δεν ειπωθούν τέτοιες αλήθειες, ποια πολιτική θα ζητηθεί από τους ψηφοφόρους να στηρίξουν; Απεναντίας, πάνω σε αυτή τη βάση της αλήθειας θα πρέπει να κινητοποιηθούν οι πολίτες, και να σταματήσει όλο το πολιτικό φάσμα, να μας αντιμετωπίζει σαν ανθρώπους που περιμένουν ελεημοσύνη από τα κόμματα. Μην ξεχνάτε ότι από την μεριά του ο ψηφοφόρος έκανε σε κάθε περίσταση το καθήκον του (εκλέγοντας το ΠΑΣΟΚ το 81 για να αντιμετωπίσει την ευνοιοκρατία και όχι για να διορίσει το παιδί του στο δημόσιο, ακόμα και το 2004 εκλέγοντας την ΝΔ ελπίζοντας ότι θα αντιμετωπίσει τα οργανωμένα συμφέροντα). Και όμως, πέρα από αυτό, δεν του ζητήθηκε να στηρίξει μια εθνική προσπάθεια.
Και στο σημείο που έχουμε φθάσει μόνο μια προσπάθεια με εθνικό μέγεθος μπορεί να αλλάξει την κατάσταση. Τελειώνοντας, σας προτρέπω να κινητοποιήσετε τον πολίτη όχι με προτάσεις που χαϊδεύουν το αυτί, που ποιος πια εμπιστεύεται, αλλά με προτάσεις δύσκολες που θα γίνουν πιστευτές και θα οδηγήσουν σε ένα καλύτερο αύριο.
Εκτιμώ τις προσπάθειες που έκανε ο κ.Α.Παπαδόπουλος όταν ήταν Υπουργός Υγείας.
– Οι διαπιστώσεις που κάνει είναι σωστές, ίσως και οι λύσεις…
– Αυτό , λοιπόν, που πρέπει να προτείνει είναι μια αναθεωρητική Βουλή , με συμφωνία τουλάχιστον ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να αναθεωρηθούν ορισμένα άθρα του Συντάγματος, κατα προσυνφωνημένο τρόπο.
– Οι υποσχέσεις περί αλλαγών “αφού γίνουμε Κυβέρνηση” προκαλούν δυσπιστία – άν όχι τον γέλωτα…. .
Θα ήθελα να παρακαλούσα τους Πολιτικούς μας Ταγούς να εκφράζονται πιό συγκεκριμένα.
Όταν μας λένε ότι : “φταίει το πολιτικό μας σύστημα”, εγώ αισθάνομαι ότι γίνεται μια επιβλαβής για μένα και ανήθικη, προσπάθεια αποπροσανατολισμού μου από τα υπεύθυνα πρόσωπα προς την απρόσωπη έννοια, που φυσικά είναι ανεύθυνη και αθώα.
Κύριοι Πολιτικοί Ταγοί, παρακαλώ να μας πείτε ευθέως και επακριβώς τα ονόματα των υπευθύνων για την κατάσταση.
Δηλαδή : ποιοί ήσαν οι εμπνευστές του συγκεκριμένου πολιτικού συτήματος και ποιοί συνέπτραξαν με τους προηγουμένους.
Κύριε Υπουργέ,
Πολύ ελκυστικές οι προτάσεις σας γιά μονοεδρικές περιφέρειες και γιά εκλογές αποκλειστικά κάθε τέσσερα χρόνια. Όπως οι Αμερικανοί επί 300 χρόνια εκλέγουν πρόεδρο μόνο τον Νοέμβριο κάθε τετραετία, έχοντας προκαθορισμένες διαδικασίες γιά περιπτώσεις εκτάκτων περιστατικών, έτσι και μείς θα μπορούσαμε να είχαμε συνταγματική ρύθμιση. Σε καμία περίπτωση δεν θα έπρεπε να γίνονται εκλογές ενδιαμέσως της τετραετίας. Επίσης με τις μονοεδρικές περιφέρειες, με την προϋπόθεση πως θα εκλεγόταν από κάθε περιφέρεια ο πρώτος σε ψήφους υποψήφιος, ανεξάρτητα κόμματος, θα είχαμε αντιπροσώπους που θα εκλεγόταν απ’ ευθείας από τους πολίτες μιάς περιοχής περίπου 35.000 κατοίκων και που πραγματικά θα τους “αντιπροσώπευαν”. Στην περίπτωση αυτή α) Οι 35.000 πολίτες της κάθε μονοεδρικής περιφέρειας θα ήξεραν λίγο πολύ το ποιόν του εκπρόσωπού τους (είναι εύκολο σε μία περιοχή μικρή όλοι να ξέρουν όλους) και β) Ο κατερχόμενος στον εκλογικό στίβο θα έπρεπε απλά να πείσει τους συγκεκριμένους 35.000 συμπολίτες του (της περιοχής του) και δεν θα είχε πολύ την ανάγκη της “ευλογίας” ή της οικονομικής ενίσχυσης του κόμματος (θα ήταν κάτι ανάλογο με την πρώτη Κυριακή εκλογής δημάρχου σε έναν σχετικά μικρό δήμο όπου ένας μη δικτυωμένος, μη πλούσιος αλλά καταξιωμένος επαγγελματίας θα μπορούσε να “κατέβει” με πιθανότητες επιτυχίας απέναντι στους ανταγωνιστές του που θα είχαν πάρει το “χρίσμα” του κατεστημένου.
Αυτά τα δύο απλά και ανέξοδα μέτρα που προτείνετε, σε συνδυασμό με την χρήση δημοψηφισμάτων που εγείρονται ας πούμε από 100.000 πολίτες σε εθνικό επίπεδο και από 3.000 πολίτες σε τοπικό επίπεδο, θα βοηθούσαν αυτόματα στην επαναπροσέγγιση πολιτών και αντιπροσώπων τους και στη γενικώτερη ανύψωση του πολλαπλά καταβαραθρωμένου ηθικού των Ελλήνων πολιτών.
Μανώλης Στειακάκης (www.kede.gr)
ΑΓΑΠΗΤΈ Δ.Κ.ΜΠ.,
Ζητάς τα αδύνατα – όχι ονόματα υπευθύνων… η “κουκούλα” είναι της μόδας……
Κύριε Υπουργέ,
αναγνωρίζω ότι υπήρξατε ο πλέον “εργατικός” και αποτελεσματικός Υπουργός Οικονομίας της τελευταίας τριακονταετίας. Δυστυχώς μείνατε μόνο δύο χρόνια στο συγκεκριμένο κλάδο. Δέν σάς “άντεξε” περισσότερο η ηγεσία σας και το “Σύστημα” που το ΠΑ.ΣΟ.Κ. υπηρετεί. Ούτε ακόμη και ο εξυγχρονιστής Κος Σημίτης. Τί σάς κάνει να πιστεύετε ότι όλα όσα θέτετε στό διάλογο μέσω του βιβλίου σας είναι εφικτά και υλοποιήσιμα στη σημερινή Ελληνική κοινωνία και με αυτό το πολιτικό σύστημα ,που και σείς κατακεραυνώνετε; Ο Κος Πρόεδρος του ΠΑ.ΣΟ.Κ. δίνει γή και ύδωρ προκειμένου να πρωθυπουργεύσει. Γιά να το επιτύχει, ακόμα και μέσα στό σημερινό χάος, δέν διστάζει να τάζει σε όλους ότι θέλουν να ακούσουν, προσπαθώντας να υπερκεράσει σε παροχές την αποχωρούσα και τα πάντα διανέμουσα “Λαική Δεξιά”. Φρονώ ότι το κόμμα σας ήταν και θα παραμείνει βαθιά λαικίστικο και κρατικίστικο. Είναι απόλυτα σωστή η άποψη σας για τη κομματική και κρατική γραφειοκρατία, καθώς και η αδήριτη ανάγκη να εξαρθρωθούν. Πλήν όμως αυτό δέν μπορεί να επιτευχθεί όταν η πλειοψηφία του κομματικού σου ακροατηρίου είναι οι εκπρόσωποι της, όταν με αυτούς συναγελάζεσαι, αυτούς εκφράζεις, αυτούς προωθείς .(όλοι οι επικεφαλής τών ΔΕΚΟ και τών ΟΚΩ εκλέγονται βουλευτές σου παλαιόθεν). Δυστυχώς οι απόψεις σας είναι θλιβερά μειοψηφικές , μα συνάμα και ενοχλητικές, ενδοπαραταξιακά. Ακόμη και οι λίγοι που τίς συμμερίζονται, φοβούνται να τίς προβάλλουν μήπως προξενήσουν εκλογική ζημία και “στιγματιστούν”. Τό ίδιο μειοψηφικές είναι τέτοιες απόψεις και στό σύνολο τής κοινωνίας. ¨Ολα αυτά μόνο αισιόδοξο δέν με κάνουν. Άλλωστε λείπουν σήμερα και το όραμα που θα συνεγείρει τούς πολίτες και το πολιτικό προσωπικό πού θά τό θέσει, θά τό προωθήσει καί θά αγωνιστεί κόντρα στό ρεύμα γιά νά τό υλοποιήσει. Τελικά μήπως πράγματι είναι καλύτερα νά μάς επιβληθεί έξωθεν η αναγκαστική “προσαρμογή”; Αφού αδυνατούμε νά λειτουργήσουμε ως υπεύθυνοι πολίτες, μήπως είναι χρησιμότερο νά μεταβληθούμε σέ “εντεταλμένους υπηκόους”;
ΕΛΑ ΠΑΣΟΚΑΡΑ!
ΑΦΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΤΕ ΤΟ ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΧΡΕΟΣ ΣΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ’80 ΖΗΤΑΤΕ ΤΩΡΑ ΤΗΝ ΨΗΦΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΟ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΕΤΕ!
ΚΑΙ Ο ΛΑΟΣ ΘΑ ΣΑΣ ΤΗ ΔΩΣΕΙ, ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ. LOL
ΤΕΛΙΚΑ Ο ΚΑΘΕ ΛΑΟΣ ΕΧΕΙ ΤΗΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΟΥ ΤΟΥ ΑΞΙΖΕΙ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑ.
ΜΙΑ ΕΡΩΤΗΣΗ ΜΟΝΟ: ΤΟ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟ ΤΟΝ ΟΙΚΟΔΟΜΗΣΑΤΕ ΤΕΛΙΚΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΠΩΣ ΛΕΓΑΤΕ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΟΥ ΄70???
[…] Φεβρουαρίου 18, 2009 · Κανένα σχόλιο Διαβάστε αυτό το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Α. Παπαδόπουλου εδώ. […]
Περί καρέκλας….
Κε Παπαδόπουλε,
Προφανώς το ΠΑΣΟΚ είναι μέρος του προβλήματος και όχι μέρος της λύσης. Σε μια τέτοια μοναδική ευκαιρία πλήρους κατάρρευσης μιας κυβέρνησης, το διεσπασμένο και επίσης καρεκλοκενταυρικό ΠΑΣΟΚ αδυνατεί να ψελλίσει έστω και ψιθύρους ουσιαστικού λόγου. Εκλογολογία για την εκλογολογία (…και την καρέκλα).
Ωστόσο θεωρώ επίσης ότι είναι μοναδική ευκαιρία ανάδειξης νέων πολιτικών δυνάμεων. Ενώ στο παρελθόν τα νέα κόμματα δημιουργούνταν από δυσαρεστημένους (μη υπουργοποιηθέντες ή καρατομηθέντες πρώην υπουργούς) βουλευτές ώστε να εξασφαλίσουν την καρέκλα, σήμερα νομίζω ότι υπάρχει ουσιαστικός λόγος ανάδειξης νέων πολιτικών δυνάμεων. Είναι σαφές ότι ΟΛΑ τα υπάρχοντα πέντε κόμματα εντός βουλής είναι μέρος και όχι λύση του προβλήματος και (ακόμα και δημοσκοπικά προκύπτει ότι) δεν τυγχάνουν της εμπιστοσύνης των ψηφοφόρων.
Εμπρός λοιπόν πεδίον δόξης λαμπρόν! Κατά τη γνώμη μου αρκούν δύο-τρεις άνθρωποι αναγνωρισμένων ικανοτήτων (εντός αυτών συμπεριλαμβάνεστε και εσείς) και νέες καρέκλες. Το ΠΑΣΟΚ σας χρειάζεται, δεν το χρειάζεστε εσείς.
Σωστὲς οἱ προτάσεις τοῦ ἀρθρογράφου, μόνον ποὺ ἠ μονοεδρικὴ ἐκλογικὴ περιφέρεια θὰ ἐκμηδένιζε τὰ μικρότερα κόμματα. Ὄχι ὅτι αὐτὸ θὰ ἦταν γενικῶς κακὸ, ἀλλὰ τὰ μεγάλα ἔχουν ἤδη δείξει τὴν ἱκανότητά τους στὴν διαχείριση τοῦ κράτους …
Πάντως, ἡ ὁμιλία ποὺ παρατίθεται στὸ ἄρθρο εἶναι σαφῶς καλύτερη ἀπὸ τὸ βιβλίο. Ὁ συγγραφεύς εἶναι ἄνθρωπος ποὺ τὰ καταφέρνει καλύτερα στὰ λίγα λόγια.
Συγχαρητήρια κε Παπαδόπουλε.
Επιτέλους ακούσαμε και κάποιες σοβαρές διαπιστώσεις και προτάσεις απο κάποιον Πολιτικό Ταγό. Το πρόβλημα το διαπιστώνουν πολλοί, όμως το μεγαλείο φαίνεται όταν υπάρχει η τόλμη να προτείνονται και λυσεις, λύσεις που λύνουν το πρόβλημα ή έστω ένα μέρος του και δεν το κουκουλώνουν απλώς. Στη πρόταση σας για μονεδρικές θα μπορούσαμε να αντιπαραβάλλουμε την λύση της μείωσης του αριθμού των βουλευτών όμως η ποιότητα της δημοκρατίας διασφαλίζεται, πιστεύω, καλύτερα απο την πρόταση σας.
Στην χώρα αυτή ιδίως μετά την εμφάνιση της χρηματοπιστωτικής/οικονομικής αναταραχής έχομε “μπουχτίσει” με διαπιστώσεις. Προβλέψεις και λύσεις δεν τολμά κανείς να κάνει…. γιατί απλώς δεν θέλει να φανεί η αγνωμοσύνη του. Όλοι έχουν σταματήσει στην ανάλυση των τιμών των ακινήτων και των αυτοκινήτων λές και κάποιος θα ανάψει ξανά το ηλεκτρικό και όλα θα είναι όπως πριν. Το γκρεμό που έχουμε μπροστά μας, δεν τον βλέπει κανείς!!! Πρέπει όλοι μας να μαθουμε να δίνουμε βήμα σε ανθρώπους όπως ο κ.Παπαδόπουλος και σε προτάσεις όπως αυτές που διατυπώθηκαν. Όσες περισσότερες επιλογές, τόσο πιο σωστή θα είναι η τελική μας επιλογή. Άνθρωποι με προτάσεις υπάρχουν αρκετοί, όμως το πρόβλημα μας είναι στα αυτιά μας… τα οποία είναι πολύ καλομαθημένα….
Ευχαριστώ.
Όμορφα όλα αυτά! Αλλά αφού με τις πολιτικές σας κάνατε το 51% των Ελλήνων δημόσιους υπάλληλους, κάνατε το δημόσιο ονειρικά πλασμένο, τώρα πως περιμένεται να αλλάξει η κατάσταση; Επίσης όταν ακούω ρήσεις του κ Παπανδρέου, Λοβέρδου κλπ, καταλαβαίνω ότι έχει ακόμη ψωμί να φάνε οι πολιτικοί.. Και αυτό με τρομάζει τόσο, που πιστεύω ότι το ΠΑΣΟΚ είναι ότι χειρότερο μετά το ΚΚΕ.
Και μόνο το γεγονός οτι ο κ. Παπαδόπουλος εκτός από δικηγόρος έχει τόσα πολλά ταλέντα για να είναι Υπουργός Οικονομίας, Υπουργός Εσωτερικών και Υπουργός Υγείας αποδεικνύει την αναξιοκρατία και τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος.
Όποιον συμπολίτη μας και να ρωτήσετε στο δρόμο, θα έχει την κοινή λογική να ξέρει τους τομείς στους οποίους κατέχει γνώσει και τι μπορεί και δεν μπορεί να κάνει. Εκτός από τους πολιτικούς μας που τα κάνουν όλα και συμφέρουν.
Και απ’οτι φαίνεται ούτε στους ίδιους φαίνεται περίεργο το πως χωρίς καμια ειδιίκευση κατέχουν άσχετα μεταξύ τους πόστα. Αλλά δεν φταίνε αυτοί. Τα κορόιδα που τους ψηφίζανε μια ζωή, έχουνε τους ηγέτες που τους αξίζουν.
Ο Αλέκος Παπαδόπουλος θα θυμάται πολύ καλύτερα ποιος είπε το ιστορικό:
<> !!!!!
Το ίδιο και σε μεγαλύτερο βαθμό ισχύει και στις βουλευτικές εκλογές.
Σε μια χώρα με αυτή τη νοοτροπία του εκλογικού σώματος το σύστημα των μονοεδρικών θα γεμίσει τη βουλή …γαϊδάρους δύο κομμάτων και μόνο και μάλιστα σε αναλογία από 75% – 25% έως και 90% – 10%
Ωραία βουλή !!!!!! Όταν μεταφυτεύσουμε .ένα Γαλλικό σύστημα στη χώρα μας για να λειτουργήσει απαιτείται μία, ναι μόνο μία προϋπόθεση : να φέρουμε Γάλλους υποψηφίους και Γάλλους ψηφοφόρους. Ο Γάλος ψηφοφόρος δεν θεωρεί απαραίτητο να ενημερώσει το βουλευτή ότι Θα τον ψηφίσει ή ότι τον ψήφισε.
Και ο Γάλος βουλευτής ή υπουργός αν κατηγορηθεί μπορεί και να αυτοκτονήσει στη χώρα μας ποτέ Αυτές οι δυο διαφορές δείχνουν το μέγεθος της διαφθοράς και της σήψης του πολιτικού μας συστήματος.
Αυτό είναι το ιστορικό που λείπει από πάνω
Στο Ηράκλειο και ένα γάιδαρο με δυο αυτιά να κατεβάσουμε θα τον βγάλουμε δήμαρχο
Από την πλευρά των υπερπολλαπλών θέσεων που κατέχουν οι πολιτικάντηδες το εξετάσατε? (Από υπουργοί μέχρι και παραγοντίσκοι της πλάκας-υποψήφιοι δημοτικοί σύμβουλοι (!)-διορισμένοι πρόεδροι-διευθυντές και όλο το κακό συναπάντημα). Από την πλευρά των τεραστίων μιζών που τσεπώνει η κάστά σας το εξετάσατε? Ένα είναι το αίτημα: Έλεος! Φτάνει πια! Όχι άλλο κάρβουνο! Όχι άλλο μίζες τριτοκοσμικού τύπου! Μειώστε τις μίζες στο επίπεδο της Βόρειας Ευρώπης! Όλα τα άλλα είναι υπερφίαλες σαπουνόφουσκες που χρησιμοποιείτε όλοι σας για να εξασφαλίσετε προβολή-δημοσιότητα (να έχετε και κάτι να λέτε δηλαδή) και ξεχνάτε όταν πάρετε την κουτάλα στα χέρια!