Η Ελλάδα και το Κόσοβο
Φεβ 29th, 2008 | Τάκης Μίχας| Κατηγορία: Ελλάδα, Κόσμος | Email This Post | Print This Post |Είναι γεγονός ότι η θέση της Ελλάδας στο θέμα της ανεξαρτησίας του Κοσόβου είναι ιδιαίτερα δύσκολη. Διότι το θέμα εδώ δεν είναι απλά ένα ακαδημαϊκό ερώτημα σχετικά με τα υπέρ ή κατά της μίας ή της άλλης λύσης (αντικειμενικά υπάρχουν εξίσου καλά επιχειρήματα τόσο υπέρ όσο και εναντίον της ανεξαρτησίας). Το πρόβλημα είναι ότι το ελληνικό κράτος δεν έχει το ηθικό κύρος να έχει οποιαδήποτε άποψη για το θέμα. Διότι όλες οι ελληνικές κυβερνήσεις τη δεκατία του ’90 ταυτίστηκαν με την καταστροφική πολιτική Μιλόσεβιτς τόσο στην ευρύτερη πρώην Γιουγκοσλαβία όσο και ιδιαίτερα στο Κόσοβο.
Στην περίπτωση του Κοσόβου το ελληνικό κράτος ευθύς εξαρχής έκανε ότι μπορούσε για να βοηθήσει τη Σερβία του Μιλόσεβιτς να πνίξει κάθε κίνηση ανεξαρτησίας των Κοσοβάρων. Μία από τις πλέον ενδεικτικές περιπτώσεις είναι η περίπτωση Ασανιν. Τον Ιούλιο του 1995 η αστυνομία συνέλαβε στη Ρόδο τον Σέρβο Ντάρκο Ασανιν. Οι ελληνικές αρχές είχαν ενεργοποιηθεί ύστερα από σήμα της Ιντερπόλ που ζητούσε την άμεση σύλληψη του Σέρβου. Ο Ασανιν ήταν ύποπτος για την δολοφονία ενός Αλβανού Κοσοβάρου ακτιβιστή ανθρωπίνων δικαιωμάτων τον Φεβρουάριο του 1990 στις Βρυξέλλες. Οπως αργότερα αποκαλύφθηκε, ο συλληφθείς δούλευε για λογαριασμό της μυστικής αστυνομίας του Μιλόσεβιτς στον τομέα της εκτέλεσης Αλβανών Κοσοβάρων που συμμετείχαν σε αντισερβικές δραστηριότητες.
Στις 17 Οκτωβρίου η βελγική κυβέρνηση ζήτησε επίσημα την έκδοσή του. Τον Δεκέμβριο ο Αρειος Πάγος αποφάσισε υπέρ της έκδοσης του Ασανιν στο Βέλγιο. Ομως αυτό δεν επρόκειτο να γίνει ποτέ. Η «εκσυγχρονιστική» κυβέρνηση Σημίτη, που μόλις είχε αναλάβει της εξουσία, με μια απίστευτη νομική ακροβασία πέτυχε να τον βοηθήσει να διαφύγει στο Βελιγράδι. «Πετύχαμε ένα πραγματικό θαύμα» δήλωνε τότε ο συνήγορος του Ασανιν (και του καταζητούμενου ως εγκληματία πολέμου Ράτκο Μλάντιτς) δικηγόρος Αλέξανδρος Λυκουρέζος Από την πλευρά τους οι Βέλγοι διπλωμάτες δεν έκρυβαν την οργή τους. Ο Βέλγος πρεσβευτής στην Αθήνα, με τον οποίο είχαμε συζητήσει, αδυνατούσε να πιστέψει ότι η «ιδιαίτερη σχέση» Ελλάδας και Σερβίας έφτανε στο σημείο όπου μία χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης θα βοηθούσε κάποιους γκάνγκστερ να αποφύγουν τη διεθνή δικαιοσύνη. «Η βελγική κυβέρνηση», δήλωνε, «αισθάνεται βαθύτατα απογοητευμένη από την εξαπάτηση που υπέστη από την ελληνική κυβέρνηση».
Η περίπτωση Ασανιν πιθανότατα εντάσσεται σ’ ένα γενικότερο πλαίσιο συνεργασίας των ελληνικών με τις σερβικές μυστικές υπηρεσίες με στόχο την εξουδετέρωση κινημάτων ανεξαρτησίας στο Κόσοβο. Αυτό τουλάχιστον ισχυρίζονται οι γνωστοί Βρετανοί αναλυτές Τζέιμς Πέτιφερ και Μόνικα Βίκερς στο βιβλίο τους «The Albanian Question», που εκδόθηκε πρόσφατα.
«Οι ελληνικές και οι σερβικές υπηρεσίες», γράφουν, «θεωρούσαν τον πρωτοεμφανιζόμενο UCK ως ένα νόμιμο στόχο για τις δραστηριότητές τους. Ομάδες εκτελεστών άρχισαν να δραστηριοποιούνται στα Τίρανα και αλλού (σ.σ. το 1998). Καθώς οι κοινωνικές συνθήκες στην Αλβανία βελτιώνονταν σταδιακά, ένας καθοδηγούμενος βρώμικος μυστικός πόλεμος εναντίον των Αλβανών Κοσοβάρων άρχισε να παίρνει σάρκα και οστά. Ο πόλεμος αυτός θα διαρκούσε πέρα από την επέμβαση του ΝΑΤΟ το 1999 και θα είχε αποτέλεσμα γνωστοί πατριώτες, όπως ο Ιλίρ Κονουβέτσι, να χάσουν τη ζωή τους το 1998».
Εκείνη την περίοδο πρωθυπουργός στα Τίρανα ήταν ο σοσιαλιστής Φάτος Νάνο, που -σύμφωνα με τους συγγραφείς- ελεγχόταν απόλυτα από την Αθήνα: «Η ελληνική πρεσβεία», υποστηρίζουν, «διατηρούσε τον ασφυκτικό έλεγχο της αλβανικής εξωτερικής πολιτικής την άνοιξη και το καλοκαίρι του 1998».
Η Αθηνα πίεζε έντονα τον Νάνο να διακόψει κάθε σχέση με τον UCK και να αρχίσει διαπραγματεύσεις με τη Σερβία. Οι πιέσεις έφεραν καρπούς όταν ο Νάνο, αγνοώντας της αντιδράσεις της κοινής γνώμης της χώρας του, δέχτηκε να συναντηθεί με τον Μιλόσεβιτς στην Κρήτη το 1997: «Η Ελλάδα άρχισε να ασκεί πίεση στον Νάνο να αρχίσει συνομιλίες με τους Σέρβους. Ο Νάνο… άδραξε το δηλητηριώδες δισκοπότηρο που του έστειλε η Αθηνα και ήπιε βαθιά από αυτό, καθώς μάλιστα ήταν γεμάτο από το αγαπημένο του ουίσκι Τσίβας Ρίγκαλ».
Επίσης, όπως αναφέρουν οι συγγραφείς, η Αθήνα πίεζε τον Νάνο να απολύσει από την κυβέρνηση κάθε υπουργό που έτρεφε συμπάθεια για τον UCK. «Τις τελευταίες ημέρες του Απριλίου (1998), καθώς οι συγκρούσεις άρχισαν να εντείνονται στο βορειοδυτικό Κόσοβο, η ελληνική πρεσβεία στα Τίρανα άρχισε να ασκεί τεράστια πίεση στον Νάνο να απολύσει τον υπουργό Πολιτισμού Αρτα Ντάντε και τον υπουργό Αμυνας Σαμπίτ Μπροκάι. Και οι δύο ήταν εθνικιστές και αρνούνταν να δεχτούν τις οδηγίες της ελληνικής πρεσβείας για το θέμα του Κοσόβου. Ο Νάνο συμφώνησε, όμως ο πρόεδρος Ρεχάπ Μεϊντάνι αρνήθηκε να υπογράψει την εντολή απόλυσης των δύο υπουργών».
Αξίζει να σημειωθεί ότι μέχρι σήμερα δεν έχει υπάρξει καμία αντίδραση από ελληνικής πλευράς στις εμπρηστικές καταγγελίες των Βρετανών αναλυτών. Αυτό είναι ιδιαίτερα αξιοπερίεργο αν ληφθεί υπόψη ότι, όπως ισχυρίζεται ο ίδιος, ο Πετιφερ υπήρξε μυστικοσύμβουλος του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών την περίοδο 1996-1999 και κατά συνέπεια είχε μία «εκ των έσω» εικόνα των τεκταινόμενων. (Αργότερα, ο Βρετανός αναλυτής έγινε σύμβουλος του Κοσοβάρου ηγέτη του UCK, Χασίμ Θάτσι, και θερμός υπέρμαχος των Τσάμηδων.)
——————————————————————————————-
Σημειώσεις:
- www.tmichas.wordpress.com [↩]
- Δημοσιεύτηκε στην Ελευθεροτυπία στις 22/02/2008 [↩]
Χαίρομαι να διαβάζω ιστορικές αναφορές, και ο κ. Μίχα έχει αποδείξει ότι είναι πολύ καλός πάροχος ιστορικών πηγών.
Αυτό όμως που με προβλημάτισε είναι η εισαγωγική παράγραφος που δεν έχει σχέση με το κείμενο. Χρειάζεται ηθικό κύρος για να έχει κάποιος άποψη; Δε δικαιούται να έχει άποψη ούτως ή άλλως και να κρίνεται για αυτή; Ταυτίζουμε το Ελληνικό Κράτος με την Ελληνική Πολιτεία; Και τί σημαίνει επί του πρακτέου δεν δικαιούται η Ελλάδα να έχει άποψη; Αν το καταλαβαίνω καλά, σημαίνει ότι η Ελλάδα θα πρέπει να κάνει ότι και όλοι οι άλλοι. Άρα, η Ελλάδα θα πρέπει να περιμένει πρώτα τί θα κάνουν όλες οι άλλες χώρες στο ζήτημα της Ανεξαρτησίας του Κοσόβου, τί θα κάνουν όλοι οι διεθνείς οργανισμοί (όπου θα ψηφίζει λευκό βέβαια, διότι δεν θα έχει δικαίωμα στην άποψη) και στο τέλος, τελευταία από όλο τον κόσμο, θα πάρει θέση. Είναι και αυτό μια άποψη…
Ή εγώ δεν κατάλαβα καλά τί θέλει να υπονοήσει στην εισαγωγή ο κ. Μίχας ή απλώς το το λαμβάνουμε ως δημοσιογραφική υπερβολή…
kai ego den katalaba!!
epeidi to elliniko kratos akolouthise ta symferonta tou tote den dikaioutai na exei simera apopsi???????
kati allo tha ithele na mas pei o takis…….arketi kontra kaneme stous “symmaxous”….na to boulosoume tora k ektelesoume entoles…….allios tha mas fane k tin tsamouria!!!
The Kosovo Liberation Army: Does Clinton Policy Support Group with Terror, Drug Ties?
From ‘Terrorists’ to ‘Partners’
…
The KLA: from ‘Terrorists’ to ‘Partners’
The Kosovo Liberation Army “began on the radical fringe of Kosovar Albanian politics, originally made up of diehard Marxist-Leninists (who were bankrolled in the old days by the Stalinist dictatorship next door in Albania) as well as by descendants of the fascist militias raised by the Italians in World War II” [“Fog of War — Coping With the Truth About Friend and Foe: Victims Not Quite Innocent,” New York Times, 3/28/99]. The KLA made its military debut in February 1996 with the bombing of several camps housing Serbian refugees from wars in Croatia and Bosnia [Jane’s Intelligence Review, 10/1/96]. The KLA (again according to the highly regarded Jane’s,) “does not take into consideration the political or economic importance of its victims, nor does it seem at all capable of seriously hurting its enemy, the Serbian police and army. Instead, the group has attacked Serbian police and civilians arbitrarily at their weakest points. It has not come close to challenging the region’s balance of military power” [Jane’s, 10/1/96].
The group expanded its operations with numerous attacks through 1996 but was given a major boost with the collapse into chaos of neighboring Albania in 1997, which afforded unlimited opportunities for the introduction of arms into Kosovo from adjoining areas of northern Albania, which are effectively out of the control of the Albanian government in Tirana. From its inception, the KLA has targeted not only Serbian security forces, who may be seen as legitimate targets for a guerrilla insurgency, but Serbian and Albanian civilians as well.
In view of such tactics, the Clinton Administration’s then-special envoy for Kosovo, Robert Gelbard, had little difficulty in condemning the KLA (also known by its Albanian initials, UCK) in terms comparable to those he used for Serbian police repression:
” ‘The violence we have seen growing is incredibly dangerous,’ Gelbard said. He criticized violence ‘promulgated by the (Serb) police’ and condemned the actions of an ethnic Albanian underground group Kosovo Liberation Army (UCK) which has claimed responsibility for a series of attacks on Serb targets. ‘We condemn very strongly terrorist actions in Kosovo. The UCK is, without any questions, a terrorist group,’ Gelbard said.” [Agence France Presse, 2/23/98]
Mr. Gelbard’s remarks came just before a KLA attack on a Serbian police station led to a retaliation that left dozens of Albanians dead, leading in turn to a rapid escalation of the cycle of violence. Responding to criticism that his earlier remarks might have been seen as Washington’s “green light” to Belgrade that a crack-down on the KLA would be acceptable, Mr. Gelbard offered to clarify to the House Committee on International Relations:
“Questioned by lawmakers today on whether he still considered the group a terrorist organization, Mr. Gelbard said that while it has committed ‘terrorist acts,’ it has ‘not been classified legally by the U.S. Government as a terrorist organization.’ ” [New York Times, 3/13/98]
Επίσης
Macedonia: Country Background and Recent Conflict
Attacks by ethnic Albanian guerrilla forces on Macedonian police and security forces in late 2000 and early 2001 appeared to catch the Macedonian government and international community by surprise. The attacks began in small villages such as Tanusevci in western Macedonia, close to or on the Kosovo border, where the
Albanian minority is concentrated. In March 2001, clashes spread to the city of Tetovo (located about 30 km west of the capital, Skopje). After a brief lull, fighting resumed in several areas, reaching a new level in early June, as rebel forces captured
towns just outside of Skopje and to the north around Kumanovo.
In January, a group calling itself the National Liberation Army (NLA, or UCK in Albanian) claimed responsibility for the attacks on police forces. Initial reports gave conflicting information on the NLA. Macedonian President Trajkovski and Prime Minister Georgievski claimed that the rebels were primarily Kosovo Liberation Army members who had infiltrated the country from Kosovo. The government estimated that the rebels numbered only in the hundreds and charged them with trying to divide the country and create a pan-Albanian state. Macedonian officials blamed
NATO for not doing enough to disarm the Kosovo rebel forces, discourage their encampment in the buffer zone (Ground Safety Zone) area between Kosovo and Serbia, or prevent their entry into Macedonia.
Members of the National Liberation Army claimed that there be α force comprised a few to several thousand men, mainly from Macedonia. Its leaders include Ali Ahmeti and his uncle, Fazli Veliu, from western Macedonia.9 Ahmeti has claimed that the
rebels’ only objective is to improve the rights of the Albanian community in Macedonia. On March 19, western news agencies reported a list of political demands by the NLA rebels that included: international mediation to resolve their differences
with the Slavic majority and determine the exact size of the ethnic Albanian community; changes in the Macedonian constitution recognizing Albanians as a constituent people; and, the release of all political prisoners. Rebels said that they sought the federalization of the country, but not its dismemberment. They called on all ethnic Albanians in Macedonia to join their ranks, and on ethnic Albanians worldwide to support their movement with volunteers and funds.10 By August, the NLA claimed a strength of 16,000, although other estimates suggested they numbered about 2,000-2,500 full-time NLA combatants.11
…
In response to the initial rebel attacks, the government made preparations to launch a military offensive to drive out the rebels out of Macedonian towns and villages and into Kosovo. President Trajkovski said that the government had first to
“neutralize the terrorist threat,” but offered the prospect of entering into political dialogue with legitimate political parties on inter-ethnic relations. The government steadfastly refused to negotiate any terms with “terrorists.”
Δεν καταλαβαίνω το «σχόλιο» του Ανώνυμου σε σχέση με το άρθρο του Τάκη Μίχα.
Μια που αναφέρεται όμως σε ξένα δημοσιεύματα, ας θυμίσω κι εγώ ένα ρεπορτάζ της έγκυρης αγγλικής εφημερίδας The Independent που έχει σχέση με την ουσία του άρθρου: την ταύτιση των ελληνικών κυβερνήσεων της δεκαετίας του ’90 με την πολιτική Μιλόσεβιτς:
“Greek role in Srebrenica massacre investigated
By Daniel Howden
Wednesday, 29 June 2005
Greece has launched a judicial inquiry to discover the extent of its involvement in the Srebrenica massacre, Europe’s worst atrocity since the Second World War.
An Athens prosecutor announced a preliminary investigation to find what role Greek volunteers played in the slaughter of 8,000 Muslim men, women and children in the UN enclave in Bosnia in 1995. With the 10th anniversary of the massacre on 11 July, and Bosnian Serb authorities admitting the extent of the massacre, any confirmed Greek involvement would embarrass Athens seriously.
Greece was a staunch ally of the Milosevic regime in the Yugoslav wars of succession in the 1990s but the presence of Greek paramilitaries fighting with Bosnian Serbs has not been fully investigated. The part played by the so-called Greek Volunteer Brigade in the assault on Srebrenica was widely reported in Greece at the time but veterans of the brigade have gone to ground since the formation of the war crimes tribunal that indicted the former Serb and Yugoslav president Slobodan Milosevic.
Four members of the unit received medals of honour from the Bosnian Serb leader, Radovan Karadzic, within a month of Srebrenica’s fall.
A report in 2002 by the Dutch government – whose own armed forces, in Srebrenica as UN peacekeepers, were heavily criticised for failing to protect civilians – describes how the unit raised the Greek flag in the town after the takeover.
It also cited video footage of the event and revealed that Greece sent arms shipments to the Bosnian Serb army in contravention of sanctions. The report detailed communications between the volunteer brigade and the Bosnian Serb commander Ratko Mladic – now wanted for alleged war crimes – in which he urged them to raise the Greek flag over the conquered enclave. In an intercepted phone call, General Mladic is heard telling them to record the flag-raising for propaganda purposes.
The investigation could be a watershed for Greece, which despite belatedly distancing itself from Mr Milosivec, now on trial at The Hague, has done little to acknowledge its own support for the worst excesses of Serb nationalism in the 1990s. The Greek government has previously ignored calls for an investigation into the public recruitment of its citizens into paramilitary brigades to fight in the Yugoslav wars. In what appeared to be a pre-emptive admission, the Greek Justice Minister, Anastasios Papaligouras, told parliament last Friday that Greeks may have participated in the slaughter but said they were not members of the armed forces.
An article run at the time in the Greek daily Ethnos newspaper on the “heroic” exploits of the volunteers in Srebrenica, prompted an overwhelming response from enthusiastic readers wanting to sign up to fight.
Takis Michas, whose book Unholy Alliance: Greece and Milosevic’s Serbia, lifted the veil of silence on the issue said many would be shocked at Greek complicity in Bosnia: “What seemed incomprehensible during the Bosnia and Kosovo wars was not so much that Greece sided with Milosevic, but that it sided with Serbia’s darkest side.”
Το σχόλιο μου έχει να κάνει ότι τους Ουτσεκάδες τους κυνηγούσαν και οι Αμερικάνοι, όχι μόνο οι Έλληνες. Τα στοιχεία που παρέθεσα, αν τα διάβασε κανείς, είναι από το υπουργείο εξωτερικών των ΗΠΑ.
Ο κ Μίχας με λίγα λόγια μπουρδολογεί ως συνήθως, ενώ είναι κι αδιάβαστος κι ανιστόρητος.
Επίσης το τι αναλύει ο κάθε απίθανος αναλυτής με βρίσκει αδιάφορο, ειδικά όταν δεν μπορώ να διασταυρώσω ποιος τον πληρώνει.
Αυτά τα λίγα…
για τους Μακεδονομάχους…
http://gkaratsioubanis.wordpress.com
Ενδιαφέρον κείμενο όσο ενδιαφέρουσα είναι κάθε ιστορία κατασκοπίας οποιουδήποτε κράτους και μάλιστα στην βαλκανική. Βέβαια είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον και το πώς κάποιοι υιοθετούν τα ξένα κείμενα που είναι αντίστοιχα με εκείνα που εδώ κατηγορούν ως εθνικιστικά και συνομωσιολογικά!!!!!Ο εθνικισμός βλάπτει είτε είναι αλβανικός είτε ελληνικός και σέρβικος είτε τουρκικός και υπάρχει απλά σύγκρουση συμφερόντων συχνά πυκνά αν και αυτό είναι σχετικό διότι πλειστάκις οι πορωμένοι συνεργάζονται μεταξύ τους (βλέπε μουσουλμάνοι του Ιζετμπέγκοβιτς-όχι οι φιλοσέρβοι-με Σέρβους στο Μπίχατς οπερ ήτο ο παράδεισος του λαθρεμπορίου το 93…). Γιατί λοιπόν δεν παρουσιάζονται και οι αντεθνικιστικές φωνές της Αλβανίας και υιοθετείται απλά αυτό που είναι ανθελληνικό. Δηλαδή υποστηρίζοντας ότι είναι θέσφατο ο λόγος από τους κατασκοπολόγους και τους συνωμοσιολόγους των άλλων καταπολεμάτε τους εδώ??????ήμαρτον…