Ο εφιάλτης του δημόσιου χρέους
Ιαν 16th, 2010 | Γεώργιος Σαρηγιαννίδης| Κατηγορία: Ελλάδα, Οικονομικά |
Email This Post
|
Print This Post
|
«There are 10^11 stars in the galaxy. That used to be a huge number. But it’s only a hundred billion. It’s less than the national deficit! We used to call them astronomical numbers. Now we should call them economical numbers». Richard Feynman
Συχνά αναφερόμαστε στο δημόσιο χρέος σαν να ήταν απλά ένα τεχνοκρατικό μέγεθος που αφορά μονάχα τους γραφειοκράτες του Υπ.Οικ. και τους αναλυτές της Moody’s. Το Δημόσιο Χρέος όμως, αποτελεί το μεγαλύτερο ίσως έγκλημα των κυβερνήσεων της μεταπολίτευσης.
Η ασυδοσία της δεκαετίας του 1980 και η ανευθυνότητα των επομένων δεκαετιών έχουν οδηγήσει πλέον σε ρυθμούς αύξησης του Δημόσιου Χρέους που δύσκολα μπορούν να συγκρατηθούν. Και τις άμεσες δυσάρεστες συνέπειες καλούνται να υποστούν συμπολίτες μας που όχι μόνο δεν συναποφάσισαν τη σπατάλη που οδήγησε στο σημερινό εφιάλτη, αλλά και ούτε ‘απολαύσανε’ ποτέ τους καρπούς του εγκλήματος.
Η ελληνική σοσιαλδημοκρατία (κάθε πτέρυγας του κοινοβουλίου), ακολουθώντας πιστά τις αρχές της παράδοσής της, συνέχιζε για χρόνια τον χωρίς όρια δανεισμό, εξυπηρετώντας τις ομάδες πίεσης, τις συντεχνιακές οργανώσεις και τους κομματικούς μηχανισμούς που εξασφαλίζανε τη βιωσιμότητά της. Ο Ανδρέας Παπανδρέου, συνήθιζε να λέει ότι «ή θα αφανίσουμε το δημόσιο χρέος, ή θα μας αφανίσει αυτό». Ως πρωθυπουργός ωστόσο, κατάφερε να αυξήσει το δημόσιο χρέος από 31.2% του ΑΕΠ το 1980, στο αστρονομικό 80.7% του ΑΕΠ το 1990. Από εκείνη την εποχή μέχρι σήμερα, καμία κυβέρνηση δεν κατάφερε – ούτε και τόλμησε μάλλον – να μας προστατέψει από τις καταστρεπτικές συνέπειες ενός αχαλίνωτου Δημόσιου Χρέους.
Ο Ανδρέας Παπανδρέου όμως, δεν πρωτοτυπούσε στη ρητορική του περί του Δημόσιου Χρέους. Αρκετά χρόνια πριν, ο Ludwig von Mises μας προειδοποιούσε:
«There is no means of avoiding the final collapse of a boom brought about by credit expansion. The alternative is only whether the crisis should come sooner as a result of a voluntary abandonment of further credit expansion, or later as a final and total catastrophe of the currency system involved». Ludwig von Mises, Human Action, 1949
Και η κρίση ήρθε. Και δεν ήρθε ως αποτέλεσμα (μόνο) της διεθνούς οικονομικής κρίσης, αλλά ως άμεση συνέπεια της συνεχούς επέκτασης της ασύδοτης μηχανής που ονομάζεται ελληνικό κράτος και απειλεί πλέον να καταβροχθίσει κάθε υγιές κομμάτι της οικονομίας μας και γενικότερα της κοινωνικής μας δράσης.
Αν αναλογιστούμε το μέγεθος του Δημόσιου Χρέους και το ποσό που μας αναλογεί ως πολίτες, για τους περισσότερους από εμάς αυτό σημαίνει αρκετά χρόνια απλήρωτης εργασίας στο όνομα της συνέχειας του κράτους και εξαιτίας αποφάσεων που ληφθήκανε πολύ πριν γεννηθούμε. Αν αυτό δεν είναι ισοδύναμο με σκλαβιά και της υποδούλωση, τότε οι έννοιες αυτές έχουν αρχίσει πια να χάνουν τη σημασία τους.
Ακόμη όμως κι αν ως κοινωνία είχαμε το δικαίωμα να υποδουλώσουμε με αυτό τον τρόπο τους εαυτούς μας (που δεν το έχουμε), σε καμία περίπτωση δεν έχουμε το δικαίωμα να συνεχίσουμε τα λάθη του παρελθόντος υποθηκεύοντας ουσιαστικά και τη ζωή των παιδιών μας. Σε καμία περίπτωση δεν έχουμε το ηθικό δικαίωμα να αποδεχόμαστε πλέον ελλειμματικούς προϋπολογισμούς που προσθέτουν στο βάρος που θα πρέπει να κουβαλήσουν οι επόμενες γενιές.
Ο Thomas Jefferson, 220 χρόνια πριν, είχε σαφή εικόνα για το τί σημαίνει μια γενιά να υποδουλώνει μία άλλη και για τις συνέπειες που μπορεί να έχει ο υπερβολικός δανεισμός στην ελευθερία των πολιτών:
«Then I say, the earth belongs to each of these generations during its course, fully and in its own right. The second generation receives it clear of the debts and incumbrances of the first, the third of the second, and so on. For if the first could charge it with a debt, then the earth would belong to the dead and not to the living generation. Then, no generation can contract debts greater than may be paid during the course of its own existence». Thomas Jefferson to James Madison, 1789
Σήμερα, έχουμε επιτρέψει τη συνεχιζόμενη επέκταση μιας μετριοκρατίας, που δύσκολα μπορεί να συγκρατήσει ακόμη και η πιο φιλόδοξη κυβέρνηση, με άμεσο αποτέλεσμα το μέλλον μας να καθορίζεται όχι από τις δικές μας επιλογές ως ελεύθεροι πολίτες, αλλά από τις επιλογές μιας εποχής που εγκλημάτησε συνειδητά σε βάρος μας.
Στον πυρήνα του προβλήματος των ελλειμματικών προϋπολογισμών και του Δημόσιου Χρέους, βρίσκεται προφανώς το τεράστιο μέγεθος του κρατικού μηχανισμού. Και η αντιμετώπιση του προβλήματος δεν μπορεί να βρίσκεται στην επιβολή νέων φόρων και νέων αγκυλώσεων στην αγορά, αλλά στην άμεση και επιθετική μείωση του μεγέθους του δημοσίου, την απελευθέρωση της αγοράς και την ενθάρρυνση της δημιουργικότητας.
Η οικονομία της χώρας μας βρίσκεται στο χειρότερο ίσως σημείο της μεταπολιτευτικής της ιστορίας. Όσο απαισιόδοξο κι αν ακούγεται αυτό, είναι ταυτόχρονα όμως κι ελπιδοφόρο. Ίσως γίνει η σημερινή κρίση η αφορμή που θα μας ξυπνήσει από το λήθαργο της κρατιστικής μας πλάνης. Ίσως συνειδητοποιήσουμε επιτέλους ότι
«in this present crisis, government is not the solution to our problem; government is the problem.»
Γιώργος Σαρηγιαννίδης
Aυτό πάει ΠΟΛΥ κύριε Αναστασόπουλε
Επειδή αυτή η αναφορά σε Λογοθετόπουλο και λοιπούς ΘΙΓΕΙ εμμέσως ΠΛΗΝ σαφώς πολλούς εδώ μέσα ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ άμεση ανάκληση.
ΜΗ ξεχνάτε ποτέ ότι μιά ολόκληρη Αμερικανική Νομολογία, που άπτεται των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, φέρει το όνομά μου.
Αγαπητέ μου Κωνσταντίνε, δεν βλέπω ποιά σχέση έχει με εσένα η υπόθεση των τριών κατοχικών πρωθυπουργών..
Προφανώς είναι εύκολα αντιληπτό τό ότι ουδεμία σχέση με εσένα (ή με οποιονδήποτε άλλον εκ των αξιότιμων συζητητών), έχει η αναφορά στον Λογοθετόπουλο και τους λοιπούς.
Να είσαι βέβαιος ότι οι διαφωνίες μας ουδέποτε με οδήγησαν στο να παύσω να σε εκτιμώ ως πρόσωπο και ως αρθρογράφο.
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα…
Αυτό το ξέρεις καλά, διότι το έχω γράψει και σε άλλα θέματα και ισχύει πάντοτε και για εσένα και για όλους τους αγπητούς συνομιλητές.
“ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ των ΤΡΙΤΟΚΟΣΜΙΚΩΝ ΕΛΛΑΔΙΤΩΝ”
Εννοούσατε εξευρωπαϊσμό?
OXI εξελληνισμόν εννοούσα. Οι Ευρωπαίοι και οι Αμερικανοί κάποτε πράγματι κρεμόντουσαν από κλαριά, αλλά έκατσαν σε κάποια καμπή και διάβασαν Αριστοτέλη και Πλάτωνα και, ούτως ειπείν, ΕΞΕΛΛΗΝΙΣΘΗΚΑΝ. Οι Αμερικανοί του Manhattan είναι ΕΛΛΗΝΕΣ τω πνεύματι, δηλαδή κόσμος αφθάστου αισθητικής και κομψότητας, διότι πήγαν σε σπουδαία σχολεία και είχαν μάνα και πατέρα.
Τώρα είναι καιρός να εξελληνισθούν και οι Σαρακηνοί Ελλαδίτες.
Θα επιβάλουμε την ΑΙΣΘΗΤΙΚΗΝ και την ΚΟΜΨΟΤΗΤΑ, έστω ΚΑΙ δια της βίας, στον τρισβάρβαρο και κατώτατο κόσμο που κατοικεί στην Ελλάδα.
Ας πάμε τώρα σε εκείνους, που, ουσιαστικά, αφορούσε η metaphora :
Θα ήταν κρίμα για τον ΓΑΠ και το όνομα του αείμνηστου παππού του, το οποίο φέρει, να κάνει τις λάθος συμμαχίες.
Εδώ στην Ελλάδα στον απλό κόσμο, ο οποίος θα υποστεί τα όσα υποστεί από τα ανελέητα μέτρα λιτότητας του ιδίου του ΓΑΠ, απλώνεται η πεποίθηση ότι η χώρα βρέθηκε ξαφνικά υπό μια νέα μοντέρνα Κατοχή από μεταμοντέρνους Γερμανούς κατακτητές.
Αυτή η πεποίθηση, αν τελικά εικρατήσει, θα οδηγήσει τον απλό κόσμο στην αντίληψη ότι την κυβέρνηση της χώρας ασκούν αχυράνθρωποι των Γερμανών και όσους μετέχουν στα οφέλη της, κάτι σαν τους αλήστου μνήμης γερμανοτσολιάδες της παλαιάς πραγματικής Κατοχής.
Θα ήθελα να ελπίζω ότι ο ΓΑΠ θα κάνει τις σωστές συμμαχίες και θα διαψεύσει αυτήν την υπό σχηματισμό λαϊκή πεποίθηση.
Ίδωμεν…
(Αλλιώς, αυτά τα καταδικαστέα, που έγιναν με τον Παναγόπουλο θα είναι παιδικά αστεία μπροστά σε όσα θα γίνουν. Έχει να πέσει πολύ γέλιο, με όλους τους παλαιούς και όψιμους λάτρες του ΓΑΠ και των ομοίων του).
@Τάσος Αναστασόπουλος
Αγαπητέ, ο χρόνος μου (και φαντάζομαι πολλών άλλων εργαζόμενων στον ιδιωτικό τομέα) είναι πολύ πολύτιμος για να διαβάσω τόσο μακροσκελή απάντηση. Σας έχω ζητήσει στο παρέλθον να είστε συντομότερος, δυστύχως δεν μπορώ να κάνω διάλογο εάν σε κάθε απάντηση επαναδιατυπώνετε το μανιφέστο σας.
@Κώστας Α. Χασαπογιάννης
Δεν μπορώ να μην κάνω τον παραλληλισμό της προσέγγισης σας με την πλατωνική Πολιτεία (ειδικά όπως έχει αναλυθεί από τον Leo Strauss) για τον ρόλο της ελίτ σε κάθε κοινωνία. Χαίρομαι.
“…ο ΓΑΠ θα κάνει τις σωστές συμμαχίες”
Ποιές είναι αυτές οι σωστές συμμαχίες? Θα ήθελα πολύ να μάθω.
Οι συμμαχίες είναι ρευστές και είναι υπό διαμόρφωση, αγαπητέ rebel@work. Και φυσικά, περιλαμβάνουν το παλαιό αντιναζιστικό στρατόπεδο, το οποίο θα ανασυγκροτηθεί (δεν χρειάζεται, βέβαια, να κηρυχθεί πόλεμος στους … Γερμανούς. Απλώς, θα χρειαστεί να αντιστοιχηθεί η θέση τους στο πραγματικό αριθμητικό τους μέγεθος. Και τίποτε περισσότερο).
Οι Ρώσοι ηγέτες είπαν στον ΓΑΠ να πάει στο ΔΝΤ και από ό,τι φαίνεται, το ίδιο προκρίνει και η αμερικανική ηγεσία (δες την συνέντευξη του Τζόζεφ Στίγκλιτζ στην “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ” μερικές Κυριακές προηγουμένως, τότε που ο ΓΑΠ ήταν στο Νταβός). Και οι Βρετανοί δεν έχουν διαφορετική πρόταση, αν δει κανείς το τι σέρνουν, για το θέμα της Ελλάδας, στους ευρωζωνίτες οι “Financial Times”.
[Εγώ διαφωνώ και με την προσφυγή στο ΔΝΤ, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος].
Το τι θα κάνει ο ΓΑΠ είναι ένα άλλο θέμα. Και τα όσα διαφαίνονται από την συνάντησή του με τον πρόεδρο Σαρκοζύ, που έγινε πριν λίγες ώρες, δείχνουν ότι κάτι αρχίζει να κινείται στην ευρωζώνη, αφού τώρα πια αποδέχονται ότι η φρεσκοφτιαγμένη Συνθήκη της Λισαβώνας είναι μια κουρελού για τα σκουπίδια, όπως άλλωστε έχω γράψει εδώ και καιρό. (Τόσο ανόητοι, τόσο προχειρολόγοι και τόσο πίσω από τις εξελίξεις αποδεικνύονται οι “φωστήρες” και οι “σοφοί” της ευρωζώνης – ομιλώ για τους γραφειοκράτες των Βρυξελλών, τους ευρωτραπεζίτες, την γερμανική χρηματοπιστωτική και πολιτική ελίτ και τα δημοσιογραφικά παπαγαλάκια τους, που δεν μπόρεσαν να δουν την γύμνια των θεσμών τους και την επερχόμενη λαίλαπα, για να μας πουν ότι δεν έχουν τους θεσμούς για να λύσουν τα προβλήματά τους και να κρύβονται πίσω από αυτήν την θεσμική ανυπαρξία).
Θα τους δημιουργήσουν τους θεσμούς, θέλουν – δεν θέλουν. Με το καλό, ή με το άγριο.
Διότι, αλλιώς, όπως είπε ο Σαρκοζύ, το ευρώ δεν έχει κανέναν λόγο ύπαρξης, δεν έχει κανένα νόημα.
Και άσε τον Σόϊμπλε, τον Βεστερβέλλε, τον Τρισέ, την Angela και την παρέα τους να ψάχνουν, πανικόβλητοι, τι να κάνουν..
Αργά και βασανιστικά, (πιθανώς, όμως, γρηγορότερα από αν δεν είχε επέλθει η παρούσα ύφεση, που έπληξε καίρια τις αλαζονικές πεποιθήσεις των γραφειοκρατών των Βρυξελλών και των ευρωτραπεζιτών, όσο και αν στην απελπισία τους γατζώνονται ακόμα σε αυτές) η Ευρώπη θα γίνει Ομοσπονδία και θα υποτάξει την Κεντρική της Τράπεζα σε αυτήν, περιορίζοντας τους Γερμανούς στο πραγματικό και ορισμένης εμβέλειας μέγεθός τους.
Θα δούμε…
(Αγαπητέ και καλέ φίλε seiji otaku, νομίζω ότι καταλαβαίνεις το τι λέω.
Δεν έχουμε να κάνουμε με καμμία συνωμοσία. Έχουμε να κάνουμε με μια συγκεκριμένη πολιτικοοικονομική επιλογή στα πλαίσια της στρατηγικής των ελίτ της ευρωζώνης, την οποία θέλουν να επιβάλουν οι κυρίαρχες χώρες και οι ελίτ τους, με προεξάρχουσα την γερμανική ελίτ, η οποία κουμαντάρει οικονομικά τα πράγματα στην ευρωζώνη, με την επικουρία των Γάλλων, οι οποίοι – είναι η αλήθεια – επαμφοτερίζουν.
Περί αυτού πρόκειται και αυτό λέω ότι πρέπει να αντιμετωπισθεί, πάνω στην βάση των κλασσικών δημοκρατικών αρχών της πλειοψηφίας και όχι πάνω στην βάση της λογικής των διορισμένων γκαουλάϊτερς. Και φυσικά όλα αυτά, όπως καταλαβαίνεις, δεν έχουν καμμία σχέση με τα δικά μας χάλια. Απλώς, εμείς με την κλασσική απρονοησία μας θέσαμε επί τάπητος το πραγματικό πρόβλημα της ουσιαστικής θεσμικής γύμνιας του ευρώ, που η έλευση της ύφεσης την έκανε εμφανή και – για να πούμε και την αλήθεια – δεν χρειαζόμασταν εμείς για να φανεί. Διότι στις Η.Π.Α. δεν νοείται κατάρρευση της … Αϊόβα, ή του Αϊντάχο, ούτε η ύπαρξη μιας Κεντρικής Τράπεζας που να ελέγχεται από μια μικρή – διψήφια – ομάδα Πολιτειών της υπερατλαντικής χώρας. Αυτά τα ζητήματα τα έχει λύσει η Ομοσπονδία της.
Στην Ευρώπη τα πράγματα είναι διαφορετικά. Εδώ οι Ευρωπαίοι έβγαλαν δική τους πατέντα : Όλα είναι φλου. Οι Γερμανοί ελέγχουν την Κεντρική Τράπεζα, με έναν Γάλλο αχυράνθρωπο και με την επικουρία των Γάλλων, ενώ οποιαδήποτε Πολιτεία της ανύπαρκτης ακόμα Ομοσπονδίας, παρά την οπερεττική παρουσία του νεοδιορισμένου προέδρου της Ε.Ε. (του κ. Ρομπάϊ, που και αυτός είναι αχυράνθρωπος των Γερμανών), μπορεί να αφεθεί στην τύχη της και να καταρρεύσει, μαζύ φυσικά με το οικοδόμημα της ευρωζώνης.
Οι τύποι αυτοί, είναι για γέλια και για κλάματα – ακριβώς όπως και οι δικοί μας πολιτικοί κλόουν.
Και φυσικά, όλοι αυτοί – και οι δικοί μας και οι άλλοι – θα πάνε στον γκρεμό, αν δεν αλλάξουν πολιτική. Πιστεύω ότι το ένστικτο της αυτοσυντήρησης θα τους κάνει να αλλάξουν πολιτική. Αλλά πάλι ποτέ κανείς δεν μπορεί να ξέρει…
Απλώς, αγαπητέ και καλέ φίλε seiji otaku, διαφωνείς με αυτά που λέω και αυτό είναι δικαίωμά σου. Αλλά δεν νομίζω ότι δεν περιγράφω τα πράγματα, όπως έχουν….).
H Eλλάδα έχει με άλλα ΠΟΛΥ σοβαρότερα πράγματα να ασχοληθεί και όχι με τις ΜΕΓΑΛΟΜΑΝΙΕΣ του κυρίου Αναστασοπούλου and Co.
Tα της Ελλάδος είναι ΔΟΜΙΚΑ, ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΗΘΙΚΑ τα προβλήματα. Εδώ έχουμε ένα σπίτι ετοιμόρροπο με ρωγμές, μιά μάνα πόρνη ή, at best, consommatrice στην Copa Cabana κι’ ένα πατέρα αχαϊρευτο, δωσίλογο, χαρτοπαίκτη και παράσιτο. ΠΩΣ θα μεγαλώσουν παιδιά σ’ αυτό το περιβάλλον;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;;
Ο κύριος Αναστασόπουλος, οι Παπαχρήστοι, οι λογής-λογής Παπουτσήδες, οι Πολυζωγόπουλοι, οι Παναγιωτακόπουλοι, οι Παναγόπουλοι, οι Παπασπύροι, οι ανθρωπίστριες Φώφες και όλη η κόπρος του Αυγείου που ΠΑΡΑΣΙΤΕΙ κάνοντας ΜΟΝIΜΩΣ ΕΠΙΚΛΗΣΕΙΣ και απαντώντας ΕΙΣ τα ΚΑΤΩΤΑΤΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ του ΧΥΔΑΙΟΥ ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΥ (the very definition of populism!!!!), προτείνουν ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΕΠ’ ΑΠΕΙΡΟΝ ΑΡΩΓΕΣ σ’ αυτό το εν διαλύσει ΣΠΙΤΙΚΟ γιά “ΑΝΑΠΤΥΞΗ” δηλαδή ταξίδια στη Μύκονο γιά να ξεφύγουν από την μιζέρια της τεμπελιάς και του παρασιτισμού!!!.
Οι λογικοί άνθρωποι λένε, “Πρέπει η μάνα να πάψει νάναι πόρνη, να γίνει νυκοκυρά, να μαγειρεύει, να πλένει και να σιδερώνει, ο πατέρας να βρει δουλειά να βγάζει μεροκάματο και να γίνουν επειγόντως ενέσεις οπλισμένου σκυροδέματος (beton armέ) στις ρωγμές του σπιτιού ΚΑι τα παιδιά να στρωθούν στο διάβασμα. Σωστά;;;;;
Διερωτώμαι, κύριε Αναστασόπουλε, δεν είχατε μάνα και πατέρα;
“Tα της Ελλάδος είναι ΔΟΜΙΚΑ, ΔΙΑΡΘΡΩΤΙΚΑ, ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ, ΗΘΙΚΑ τα προβλήματα. Εδώ έχουμε ένα σπίτι ετοιμόρροπο με ρωγμές, μιά μάνα πόρνη ή, at best, consommatrice στην Copa Cabana κι’ ένα πατέρα αχαϊρευτο, δωσίλογο, χαρτοπαίκτη και παράσιτο. ΠΩΣ θα μεγαλώσουν παιδιά σ’ αυτό το περιβάλλον;;;;;;;”
Σε εμένα, που είμαι απλός πολίτης που διάβασα με πολύ ενδιαφέρων τα όσα αναφέρθηκαν, το παραπάνω είναι αυτό που εσωκλείει όλο το νόημα. Είναι πολύ χρήσιμες αναλύσεις, στατιστικά δείγματα, οικονομικά στοιχεία υπό κομματικά πρίσματα κτλ αλλά σε οδηγούν σε ένα θολό τοπίο.
Δέν υπάρχει έλληνας που να μήν έχει αντιληφθεί στην καθημερινότητα του την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος σε ένα κράτος ανισότητας και αδικίας. Κάποια στιγμή αυτό το κρατος θα κατέρρεε.
Σε τελική ανάλυση δέν με ενδιαφέρει το να μειωθεί η να συρρικνωθεί το κράτος. Αλλα να παραγεί και να ενισχύει την οικονομία. Λιγότερα έξοδα, περισσότερα έσοδα. Σωστή διαχείριση και έλεγχος. Οχι να διορίζει αγροφύλακες (!?) το 2007…
(μακάρι να ήταν το πρόβλημα οι αγροφύλακες το 2007 αλλα ήταν απλά ένα παράδειγμα λογικών και πρακτικών που μας οδήγησαν εδώ μέσα στα δεκάδες (αισιοδοξο?) που μπορούν να αναφερθούν)
@Τάσος Αναστασόπουλος Μαρτίου 8th, 2010 1:31 πμ :
Αυτές οι πολιτικές αναλύσεις περί “ελίτ”, συμμαχιών, κτλ. δεν ξέρουν σε τι θετικό συνεισφέρουν στη σύγχρονη συγκυρία, πέρα από τα να μας αποπροσανατολίζουν από την ουσία του προβλήματος. Τα προβλήματα της Ελλάδας είναι περισσότερο απλά από όσο μας τα περιγράφεις.
Ο ΓΑΠ πρέπει να βρεί δανεικά μερικών δις ευρώ εδώ και τώρα , ώστε να πληρώσει μισθούς και συντάξεις και να εξυπηρετήσει το χρέος και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της χώρας. Και προσπαθεί απεγνωσμένα να εξασφαλίσει αυτά τα δανεικά με τους καλύτερους δυνατούς όρους, έχοντας αντιληφθεί ότι η χώρα βρίσκεται στα πρόθυρα της χρεωκοπίας και πολύ χρήμα διεθνώς δεν είναι διαθέσιμο.
Κανένας τραπεζίτης, κανένας κεφαλαιοκράτης, κανένας χρηματοπιστωτικός οργανισμός – ρωσικός, αμερικάνικος, ευρωπαϊκός, κινέζικος, με σώας τας φρένας, δεν θα δανείσει στην Ελλάδα με τους ίδιους όρους που δανείζει στη Γερμανία ή στην Ολλανδία. Οι λόγοι ελπίζω να είναι προφανείς. Αυτά τα είπαμε και εσύ επιμένεις να τραβάς γραμμές περί συμμαχιών και εθνικών ή διεθνικών “ελίτ”, αφελών ή συνωμοτικών.
Όσο για τις ρίζες των σύγχρονων προβλημάτων στην Ελλάδα… Δυστυχώς, ο νόμος της (εργασιακής θεωρίας της) αξίας επαληθεύεται και στην περίπτωση της Ελλάδας! Η αξία που παράγεται σε κοινωνικό επίπεδο βρίσκεται σε σοβαρή αναντιστοιχία με την αξία των αγαθών που η κοινωνία μας καταναλώνει. Ως τώρα γινόταν με φτηνά δανεικά, αλλά κάτι τέτοιο δεν μπορεί να συνεχίζεται εις το διηνεκές, όπως το credit crunch μας δίδαξε. Ούτε ένα εθνικό νόμισμα θα έλυνε τέτοιου είδους συστημικά προβλήματα. Χώρες άγγιξαν τα όρια της πτώχευσης και στη βάση των εθνικών τους νομισμάτων. Το χρέος, εκπεφρασμένο σε οποιοδήποτε νόμισμα, δεν είναι κάτι που εξαφανίζεται ως δια μαγείας, ούτε “χαρίζεται” εύκολα εις βάρος και από την τσέπη του δανειστή (και αυτός θέλει να διαφυλάξει τα κέρδη του και την επιβίωσή του σε μια ανταγωνιστική παγκοσμιοποιημένη οικονομία) όσες πολιτικές μανούβρες και να σχεδιάζουμε και επιχειρούμε. Κυρίως, αυτό το χρέος δεν αποπληρώνεται με επιπλέον χρέος επ’ άπειρον.
Κε Αναστασόπουλε, με τις θεωρίες έχετε καταφέρει το απίθανο, να με κάνετε να συμφωνήσω με τον rebel@work (προφανώς εκτός θεωρίας υπεραξίας). Όταν βρω χρόνο θα σας απαντήσω για τελευταία φορά ένα-προς-ένα τα σημεία σας.
Mα είπαμε, όταν απαλλάσσεται από τα μαρξιστικά hangups, ο rebel διαθέτει διακεκριμένη σκέψη.
@ rebel
Update on unemployment data in the US
Το Φεβρουάριο, παρά τις ακραίες καιρικές συνθήκες που σημιεώθηκαν απ’ άκρου σ’ άκρο των ΗΠΑ, οι απολυθέντες ήσαν 37.000 άτομα έναντι 700.000 στην αντίστοιχη περίοδο του 2009. Αναμένεται, κατά συνέπεια, ότι περί τον Απρίλιο, η μετακίνηση εργατικού δυναμικούθα έχει ΘΕΤΙΚΟ πρόσημο.
Τούτου λεχθέντος, η αισιοδοξία είναι συγκρατημένη αφού ο αριθμός των χρονίως ανέργων (= αυτών που βρίσκονται σε ανεργία ΠΛΕΟΝ των 6 ΜΗΝΩΝ) παραμένει πεισματικά αμετάβλητος.
Η θεωρία της αξίας της εργασίας του Ρικάρντο και του γερο-Μαρξ είναι πλέον για τα μουσεία.
Αλοίμονο αν οι σύγχρονες – και όχι μόνον – κοινωνίες στηρίζονταν σε αυτήν. Τότε δεν θα υπήρχε ούτε καν το 1/4 του παγκόσμιου ΑΕΠ, ούτε τα εκτεταμένα κράτη τα οποία λειτουργούν εκτός κανόνων αυτής της θεωρίας.
Η σύγχρονη οικονομία των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών – και όχι μόνον – λειτουργεί με βάση την δύναμη κάθε κοινωνικής ομάδας (για να μιλήσουμε με αρχαιολογικούς όρους με βάση την εξέλιξη της “ταξικής πάλης” και τίποτε περισσότερο. Όλοι οι μαρξιστές (όπως και ο ίδιος ο Μαρξ όταν ήθελε να παίξει τον ρόλο του επιστήμονα οικονομολόγου (ένας ρόλος που δεν του ανήκε) το ξεχνούν αυτό και γι’ αυτό καταφεύγουν στην μυστικιστική θεωρία της αξίας της εργασίας.
Ο ΓΑΠ αν ήθελε χρήματα θα τα είχε βρει. Οι Κινέζοι κομμουνιστές, που έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την θεωρία της αξίας της εργασίας του τα έδιναν. Αυτός όμως δεν τα πήρε για λόγους που δεν ήσαν οικονομικοί, αλλά πολιτικοί.
Και οι “αγορές” του δίνουν χρήματα, παρά τα όσα λέγονται – απλώς στον ΓΑΠ δεν αρέσει το ύψος του επιτοκίου.
Αυτοί που μέχρι τώρα δεν του δίνουν χρήματα είναι η υποτιθέμενη “Κεντρική Τράπεζα” της χώρας (η ΕΚΤ), η οποία αποδείχτηκε ότι δεν είναι Κεντρική Τράπεζα της χώρας, όπως αφελώς και συμφεροντολογικώς πίστευαν οι Έλληνες πολιτικοί.
Και αυτό που συμβαίνει με την ΕΚΤ και την Ελλάδα δεν είναι ένα απλό πρόβλημα. Είναι κεφαλαιώδες πρόβλημα και αφορά όλη την ευρωζώνη. Δεν έχουμε εδώ να κάνουμε με μια Lehman Bros, που την άφησαν να καταρρεύσει (για να το μετανοιώσουν γρήγορα), ή με μια AIG ή μια Goldman Sachs, ή μια οποιαδήποτε αυτοκινητοβιομηχανία, που τις έσωσαν οι ΗΠΑ, παρά τον νόμο της αξίας της εργασίας.
Το πρόβλημα με την Ελλάδα είναι ότι πρόκειται, περί μιας οιονεί Πολιτείας της ευρωζώνης, την οποία δεν μπορούν να αφήσουν να καταρρεύσει (παρά τα καψόνια που της κάνουν και ως εκδίκηση για όσα τους έκανε εκείνη στο παρελθόν), όπως ακριβώς δεν μπορούν οι ΗΠΑ να αφήσουν την Καλιφόρνια, ή το Τέξας, ή το Ουινσκόνσιν να καταρρεύσουν, εγγυώμενες οι ίδιες για αυτές τις Πολιτείες της Ομοσπονδίας τους.
Αργά και βασανιστικά η όλη ιστορία έχει πάρει τον δρόμο της και η ευρωζώνη θα δημιουργήσει εκείνους τους θεσμούς, που θα αντιμετωπίσουν αυτό το πρόβλημα διότι, αν αυτό δεν γίνει – όπως σωστά είπε ο Σαρκοζύ – το ευρώ δεν έχει νόημα. Και αυτό θα γίνει, είτε αρέσει, είτε όχι στους αγαπητούς συνομιλητές.
Η ευρωζώνη με πολλά πείσματα και ανόητους ατταβισμούς σε συμπεριφορές, που αρμόζουν στην παλιά “καλή εποχή” του χρυσού κανόνα. θα εγγυηθεί για τα χρέη της Ελλάδας και όλων των χωρών της (και αυτό θα το κάνει η ΕΚΤ του Τρισέ και του Σταρκ) και θα αναγνωρίσει δια παντός όλα τα χρεώγραφα των χωρών που απαρτίζουν την ευρωζώνη – όπως ακριβώς έκανε εδώ και πολλά , μα πάρα πολλά χρόνια το FED για τις Πολιτείες των ΗΠΑ και το τραπεζικό τους σύστημα, με τον θεσμό του δανειστή της τελευταίας καταφυγής.
Η ΕΚΤ και πίσω από αυτήν η γερμανική χρηματοπιστωτική ελίτ, δεν θέλει να το κάνει. Θα το κάνει, με τα χίλια ζόρια, γιατί αλλιώς…
Αλλιώς, ευρωζώνη τέρμα. Και καλόν είναι, σε μια τέτοια περίπτωση, ή χώρα να είναι έτοιμη από τώρα για επιστροφή στην δραχμή. Αλλά πιστεύω ότι δεν θα φθάσουμε σε μια τέτοια εξέλιξη.
Ο αγαπητός Κώστας λέει αρκετά χρήσιμα πράγματα, τα οποία καλόν είναι να τα μελετάει το αναγνωστικό κοινό.
Οι ΗΠΑ φαίνεται ότι έχουν ξεπεράσει προ πολλού την ύφεση στην οικονομία τους και μάλλον βρίσκονται σε μια μεγάλη άνοδο. Τελικός απολογισμός του Δ’ τρίμηνου του 2009 : 5,9% αύξηση του ΑΕΠ.
Πως έγινε αυτό;
Μα φυσικά, χάρη στον γερο-Κέϋνς (αν και χωρίς εκτεταμένα δημόσια έργα)! Με την άφθονη κοπή χρήματος (εκεί στο νομισματοκοπείο τους έχει πέσει πολύ δουλειά) και την σαρωτική διεύρυνση των δημοσιονομικών τους ελλειμμάτων – πολύ πάνω από 13% του ΑΕΠ – και τις κρατικοποιήσεις, μαζύ με έναν συστηματικό έλεγχο του τραπεζικού τους συστήματος, που θα αρχίσει να γίνεται ασφυκτικός, αφού η τεχνοδομή των “επενδυτικών τραπεζών” άρχισε ήδη να καταθέτει σε επιτροπές του Κογκρέσσου (ήδη μιλήσαμε για την επιτροπή Phil Angelides) και σε λίγο θα περάσει και από τα εδώλια των ποινικών δικαστηρίων – προς επιβεβαίωση του … νόμου της αξίας της εργασίας! Που να αρχίσουν και τα εκτεταμένα δημόσια έργα! Εκεί να δείτε δουλειές, που θα ανοίξουν.
(Αγαπητέ Κώστα, συνέχισε τα ραπόρτα από την πολιτική Ομπάμα – που είναι, για να πούμε την αλήθεια – συνέχιση της ύστερης πολιτικής του Τζωρτζ Μπους jr. Είναι πολύ διδακτικά).
Οι Ευρωπαίοι κάνουν “τσιριμόνιες”. Με βάση τις αντιδράσεις του γερμανικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, δεν θέλουν να κόψουν χρήμα.
Θα το κόψουν – με κρύα καρδιά, είναι η αλήθεια, αλλά θα το κόψουν. Και θα αφορά όλες τις χώρες της ευρωζώνης. Όπως και θα εγγυηθούν τα χρεώγραφα όλων των χωρών της ευρωζώνης και – πέρα από αυτό – όλου του τραπεζικού τους συστήματος.
Διότι δεν μπορούν να τα θέλουν όλα δικά τους. Και την πίττα (το ευρώ) αφάγωτη και τον σκύλο χορτάτο (τους Κινέζους, ή το ΔΝΤ εκτός υποθέσεων της ευρωζώνης).
Αλλιώς, είπαμε : Ευρωζώνη, τέλος.
Ακριβώς, φίλε rebel. Τα πράγματα είναι απλά. Πολύ απλά.
Αγαπητέ φίλε seiji otaku, χαίρομαι που θα βρεις χρόνο να ασχοληθείς με όσα γράφω. Αναμένω.
(Όσον αφορά την συμφωνία σου με τον rebel, δεν μου κάνει καμμία εντύπωση. Το έχω ξαναγράψει. Πάντοτε οι οπαδοί του κλασσικού οικονομικού φιλελελευθερισμού, συμφωνούσαν με τους μαρξιστές στο νομισματικό σκέλος (και όχι μόνον) των μακροοικονομικών. Ήσαν και οι δύο μονεταριστές (σαν τους ευρωζωνίτες, καλή ώρα και όχι σαν τους Αγγλοσάξωνες, που έχουν μακρά νομισματική πείρα και ιστορία και έχουν αγνοήσει τον μονεταρισμό, ως καθημερινή πρακτική) από συμφέρον : Οι μεν φιλελεύθεροι γιατί πιστεύουν στην “αέναη κερδοφορία του κεφάλαιου” και οι δε μαρξιστές διότι έχουν πολιτικό συμφέρον από την καταστροφή του συστήματος και διαβλέπουν – όχι εσφαλμένα – ότι ο μονεταρισμός οδηγεί το σύστημα σε αυτήν).
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα…
(Αγαπητέ μου Κώστα.
Γονείς έχω. Δεν … φύτρωσα ξαφνικά.
Τον πατέρα μου τον έχασα πριν από 5 χρόνια από καρκίνο του πνεύμονα και μπορώ να σου πω ότι μου λείπει αφάντστα.
Την μάνα μου την έχω, ευτυχώς, ακόμα και προσπαθώ να την χαρώ όσο το δυνατόν περισσότερο, διότι έχει μια κάποια ηλικία και κάποια προβλήματα υγείας.
Να είσαι καλά λου μου τους θύμησες και τους δύο…)
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Το σωστό στο τέλος του προηγούμενου σχολίου μου είναι : “που μου τους θύμησες και τους δύο”.
Η θεωρία της αξίας της εργασίας του Ρικάρντο και του γερο-Μαρξ είναι πλέον για τα μουσεία. Αλοίμονο αν οι σύγχρονες – και όχι μόνον – κοινωνίες στηρίζονταν σε αυτήν.
Nα σου πω, σε τέτοιου είδους “επιχειρηματολογία” έχω συνηθίσει… Καταρχήν να σημειώσω ότι χρησιμοποιώ και αναφέρομαι στις συγκεκριμένες θεωρίες περισσότερο ως εργαλείο κριτικής ανάλυσης της σύγχρονης κρίσης και πραγματικότητας και όχι ως αντικείμενο πολιτικής εφαρμογής. Θα σου ζητούσα, λοιπόν, να μας παρουσίαζες μια πιο “νεωτεριστική” και επιστημονική ανάλυση των βαθύτερων αιτιών του τεράστιου χρέους και ελλειμμάτων της Ελλάδας, με την παράκληση να είναι εμπεριστατωμένη, σαφής και περιεκτική (concise), και χωρίς φλυαρίες για τον “καθηγητή”, τις συμμορίες (του) ή κάποιες σκοτεινές “ελίτ”, και τον Α ή Β πολιτικό χειρισμό από την Τουρκοκρατία και μετά.
Οι Κινέζοι κομμουνιστές, που έχουν γράψει στα παλαιότερα των υποδημάτων τους την θεωρία της αξίας της εργασίας του τα έδιναν.
Ως προς το αν έγραψαν στα υποδήματά τους ή καλύτερα αγνοούν τη θεωρία της αξίας μπορεί και να έχεις δίκιο. Αυτό που όμως αδιαμφισβήτητα συμβαίνει είναι ότι ένα τεράστιο μέρος της υπεραξίας που δημιουργείται στην παραγωγική οικονομία της Κίνας και των συνακόλουθα συσσωρευμένων κεφαλαίων διοχετεύονται ως δανεικά και μετασχηματίζονται σε “φτηνό” χρέος, στις ΗΠΑ και άλλες χώρες της Δύσης, ώστε αυτές οι κοινωνίες να αγοράζουν και καταναλώνουν τα αγαθά που παράγει η Κίνα.
Εν γένει, αυτός ο κύκλος δανεισμού και κατανάλωσης (μικρογραφία του οποίου παρατηρούμε και στην Ελλάδα), αν και φαινομενικά και παροδικά λειτουργεί προς όφελος και των δύο πόλων (του δανειστή κατόχου κεφαλαίων και του δανειζόμενου), δεν μπορεί να συνεχίζεται επ’ άπειρον. Κάπου, κάποτε διασπάται, όπως συνέβη με το ιδιωτικό χρέος και το credit crunch, με δυνητικά καταστροφικές συνέπειες, ακόμη και κατάρρευση του συστήματος.
… και όπως θα συμβεί στο εγγύς μέλλον με το τεράστιο δημοσιονομικό χρέος.
Και κάτι ακόμα… Δεν ξέρω αν ο Μαρξ προσπάθησε ποτέ να παίξει το ρόλο του «επιστήμονα οικονομολόγου», αλλά ας επαναλάβουμε για μια στιγμή αυτό που προτείνεις (ως επιστήμονας οικονομολόγος, άραγε?): η ΕΚΤ να κόψει ευρώ και να τα διοχετεύσει στην χρηματοδότηση ελλειμμάτων και την κατανάλωση. Κάτι που, κατα κάποιο ανεξήγητο και μαγικό τρόπο, θα οδηγήσει στην ανάπτυξη!
Βέβαια, αν αύριο η ΕΚΤ διπλασιάσει την κυκλοφορία ευρώ στην αγορά αυτό αυτόματα θα σημάνει διπλασιασμό των τιμών των αγαθών που ανταλλάσσονται με ευρώ. Η αγοραστική δύναμη των καταναλωτών δεν θα αυξηθεί κατά το ελάχιστον, ούτε βέβαια και η κερδοφορία των επιχειρήσεων. Ο πληθωρισμός, επιπλέον και ως γνωστόν, αποθαρρύνει επενδύσεις παγίων κεφαλαίων από επιχειρήσεις. Για όλα τα παραπάνω θα περίμενα μια (συνοπτική εξήγηση) του πώς αυτή η κοπή χρήματος που προτείνεις θα οδηγήσει σε έξοδο από την ύφεση και ανάπτυξη – έστω αποπληθωρισμένη αύξηση του ΑΕΠ.
@rebel@work
Δεν μπορώ να αντισταθώ τον πειρασμό. Είπες:
“Δυστυχώς, ο νόμος της (εργασιακής θεωρίας της) αξίας επαληθεύεται και στην περίπτωση της Ελλάδας! Η αξία που παράγεται σε κοινωνικό επίπεδο βρίσκεται σε σοβαρή αναντιστοιχία με την αξία των αγαθών που η κοινωνία μας καταναλώνει. ”
Πώς ακριβώς οι σπατάλες και το έλλειμα του ελληνικού δημοσίου επαληθεύει το μαρξιστικό labor theory of value; Εάν εννοείς το συνολικό δημόσιο και ιδιωτικό χρέος, δηλ. το ελλειμματικό current account, και πάλι δεν βλέπω την απόδειξη. Ότι εσύ αποκαλείς υπεραξία, οι οικονομολόγοι αποκαλούν αποταμίευση ή current account και είναι zero sum παγκοσμίως.
Και πως εξηγεί ο μαρξισμός ότι οι Γερμανοί για παράδειγμα έχουνε πλεονασματικό current account ενώ οι Έλληνες ελλειμματικό; Εμένα καλύτερη εξήγηση μου φαίνεται του Χασαπογιάννη περί δημαγωγών και λαϊκιστικής κουλτούρας
@seiji otaku Μαρτίου 9th, 2010 5:27 μμ :
Θα κάνω μια εξαίρεση και θα απαντήσω, αν και δεν είμαι διατεθειμένος να εμπλακώ σε διάλογο. Πρώτα,
το “επαλήθευση” θα το διόρθωνα σε “εμπειρική επαλήθευση”. Αυτό που έγραψα σε άλλο σχόλιο το επαναλαμβάνω: η αξία των προϊόντων που παράγει και υπηρεσιών που προσφέρει η ελληνική κοινωνία για εσωτερική κατανάλωση και εξαγωγή υπολείπεται σημαντικά της αξίας αυτών που καταναλώνει. Και αυτό κύρια αποτυπώνεται στο έλλειμμα σκελών του ισοζυγίου πληρωμών.
Η αξία αυτών των αγαθών και υπηρεσιών αντανακλά την ενσωματωμένη σε αυτά παραγωγική, μέση κοινωνική εργασία. Η ελληνική κοινωνία, εξαιτίας του μη παραγωγικού ή παρασιτικού χαρακτήρα πολλών δραστηριοτήτων της και της χαμηλής παραγωγικότητας (πολύ “δουλειά”, μικρό αποτέλεσμα) δεν παράγει ή προσθέτει αξία αντίστοιχη με αυτήν που καταναλώνει. Για παράδειγμα ένας μεγάλος όγκος ΔΥ δεν δημιουργεί με τις δραστηριότητες του αξία, αποτελεί κοινωνικό overhead, ενώ αντίθετα καταναλώνει αγαθά και υπηρεσίες ανάλογα των εισοδημάτων του.
Το ελληνικό δημόσιο από τη μια μεριά χρηματοδοτεί μη παραγωγικές, γραφειοκρατικές δραστηριότητες με μισθούς ΔΥ, αξιωματικών, κτλ. και επίσης καταναλώνει το ίδιο (πχ εξοπλισμοί, υπερτιμολογημένες προμήθειες) σημαντικά ποσά, ενώ εισπράττει ένα μικρό ποσοστό της αξίας του εθνικού προϊόντος, λόγω φοροδιαφυγής.
Εν κατακλείδι, τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού και του ισοζυγίου πληρωμών είναι αποτέλεσμα της αντιπαραγωγικής δομής και του παρασιτισμού της ελληνικής οικονομίας. Χωρίς αυτό που λέμε παραγωγική αναδιάρθρωση, χωρίς παραγωγικές επενδύσεις, χωρίς κοινωνική εργασία προσανατολισμένη και ενσωματωμένη σε εθνικά προϊόντα και υπηρεσίες το δημόσιο χρέος θα αυξάνεται. Το μέσο κατά κεφαλή εισόδημα δεν μπορεί να είναι μεγαλύτερο από την αξία του κατά κεφαλήν εθνικού προϊόντος και της αξίας του.
Καλέ μου φίλε rebel, άσε τον γερο-Ρικάρντο και τον γερό – Μαρξ στους τάφους τους.
Για τις εξισώσεις του Μαρξ (που θέλησε να γίνει οικονομολόγος, χωρίς να τα καταφέρει, επειδή ζήλεψε την δόξα του Ρικάρντο – αν και υπήρξε κοινωνιολόγος (και ουσιαστικά είναι ο ουσιαστικός πατέρας της κοινωνιολογίας, καθώς επίσης και πολιτικός γραφειοκράτης , με την έννοια του “επαγγελματία επαναστάτη” , όπως την συστηματικοποίησε αργότερα ο Λένιν) έχω ήδη μιλήσει σε άλλη μας συζήτηση, στην οποία, μετά την αποχώρησή σου, λόγω κάποιου ταξιδιού σου, έχω προσθέσει αρκετά πράγματα.
Για την κοπή χρήματος και το πως αυτή θα μπορούσε να βοηθήσει στην ανάπτυξη, σου συστήνω την, πάντα χρήσιμη, “ΓΕΝΙΚΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗΣ ΤΟΥ ΤΟΚΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΣ” του J.M.K. και “ΤΟ ΧΡΗΜΑ” του J.K.G.
(Μου αρέσει, καλέ μου φίλε rebel, που σε πιάνει ο πόνος, για το δίκιο του “καημένου του επενδυτή” , που δεν θα μπορεί να είναι ανταγωνιστικός, μέσα στην διεθνή αγορά, αν ρίξει τα επιτόκια. Βέβαια, διακρίνω, πίσω από αυτόν σου τον “φόβο” την θεμιτή κλασσική μαρξιστική – λενινιστική πανουργία, που έχει να κάνει με το γεγονός ότι η επαναφορά των οικονομικών αντιλήψεων του κλασσικού φιλελεύθερου καπιταλισμού και της ολιγοποωλιακής εκδοχής του, που σαρώθηκαν από την έλευση της GREAT DEPRESSION, οδηγεί το σύστημα σε αδιέξοδο και σε κατάρρευση. Από την μεριά σου ορθά σκέπτεσαι, διότι όντως, η αναβίωση των οικονομικών αντιλήψεων εκείνης της εποχής, την οποία αναβίωση – την οποίαν επιδιώκουν οι γερμανικές ελίτ και οι ευρωτραπεζίτες – μπλοκάρουν το σύστημα και έχουν οδηγήσει την ευρωζώνη σε παρατεταμένη ύφεση. Σου έχω πει και σε παλαιότερες συζητήσεις μας ότι τα κεφάλαια του “δύστυχου επενδυτή” δεν θα κερδοφορήσουν, χωρίς μαζικές κρατικές παρεμβάσεις στην οικονομία και χωρίς αναδιανομή του εισοδήματος – γι’ αυτό άσε από τους παλαιομοδίτες Jean-Baptiste Say και Καρλ Μαρξ ).
Αλλά, καλοί μου φίλοι, με όλα αυτά χάνετε την ουσία της όλης υπόθεσης, που έχει να κάνει με τις χασματικές θεσμικές ανεπάρκειες της ευρωζώνης και των Συνθηκών της (αυτήν του Μάαστριχτ και εκείνην της Λισαβώνας), την οποία έχω περιγράψει εκτεταμένα, καθώς, επίσης, χάνετε και την διαδικασία της λύσης, την οποία, επίσης, έχω περιγράψει εκτεταμένα και έχει να κάνει με την συμπλήρωση των θεσμικών κενών της ευρωζώνης, με αφορμή το ελληνικό πρόβλημα.
Θα δημιουργηθεί, λοιπόν, το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, δηλαδή ο θεσμός του δανειστή της τελευταίας καταφυγής (έναν θεσμό που τον έχουν οι Αμερικανοί από την εποχή του αείμνηστου Franklin Delano Roosevelt και της GREAT DEPRESSION).
Θα τον δημιουργήσουν αυτόν τον θεσμό οι Ευρωπαίοι και με την (δύστροπη) συμφωνία των Γερμανών πολιτικών, με αφορμή την ελληνική περίπτωση, αργά, βασανιστικά, με γκρίνια, με πολλή τσιγγουνιά, παρά τις αντιρρήσεις των ευρωτραπεζιτών και των γερμανικών χρηματοπιστωτικών ελίτ, διότι δεν έχουν άλλην οδό.
Και έχουν ακόμα να κάνουν πολλά πράγματα, για να καλύψουν τα (πολιτικά και οικονομικά) θεσμικά κενά της ευρωζώνης. Ουσιαστικά, θα επαναλάβουν την νομισματική ιστορία των Η.Π.Α., κατά τις δεκαετίες 1920 – 1940 και αυτό σημαίνει ότι μεσομακροπρόθεσμα έχουμε ένα ενδιαφέρον έργο (αν και ανιαρό, διότι το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί στο παρελθόν και η μακροχρόνια επανάληψή του θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί, αν υπήρχε περισσότερο μυαλό και λογική στην ευρωζώνη) να παρακολουθήσουμε – γι’ αυτό και προτείνω, ξανά, την εντατική μελέτη του βιβλίου “ΤΟ ΧΡΗΜΑ”, και όλων των συναφών, με την παγκόσμια και ειδικά την αμερικανική οικονομική και νομισματική ιστορία.
Απλώς, το έργο αυτό θα ταλαιπωρήσει (αχρείαστα και άσκοπα και μόνον για το συμφέρον των χρηματοπιστωτικών ελίτ της ευρωζώνης και των ευρωγραφειοκρατών) πολύν κόσμο.
Καλά να είμαστε και θα τα δούμε όλα αυτά να ξετυλίσσονται μπροστά μας.
(Γιατί, αλλιώς, καλοί μου φίλοι, ευρωζώνη τέλος. Διότι, οι Ευρωπαίοι και η ανόητη γερμανική ελίτ κατάφεραν το απίθανο : Να έχουν μετατρέψει την ύφεση σε υπόθεσή τους, την στιγμή που οι άλλοι έχουν απογειωθεί. Και ο κίνδυνος για την παγκόσμια οικονομία αυτήν την στιγμή έχει φύγει από τις Η.Π.Α., που τάχιστα ανακάμπτουν, όπως και η Κίνα και σιγά – σιγά και ο υπόλοιπός κόσμος. Ο κίνδυνος και η ύφεση έχει εγκλωβιστεί στην ευρωζώνη της οποίας είναι και υπόθεση. Και δεν είναι, μόνον, το ότι θα καταρρεύσει η ευρωζώνη. Θα καταρρεύσουν όλοι μαζύ. Και η Ισπανία και η Πορτογαλία και η Ιταλία και ).
Σιγά – σιγά, θα βάλουν και οι Ευρωπαίοι μυαλό. (Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, εν όψει).
Το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, που, χθες, ανακοίνωσαν ότι συζητούν οι ευρωζωνίτες – με την αντίδραση των ευρωτραπεζιτών – δεν τους λύνει το πρόβλημα.
Πρέπει, βέβαια, να αναμορφώσουν την Ε.Κ.Τ. Και αυτό είναι το δύσκολο.
Αλλά, σαν ξεκίνημα, και αυτή η ίδρυση του Ε.Ν.Τ. δεν είναι κακή. Καλοδεχούμενη είναι.
Αυτό που μου την σπάει, είναι ότι οι ευρωζωνίτες είναι εξαιρετικά αργοί. Σαν χελώνες.
Δεν πειράζει. Από μια μεριά και αυτό είναι καλό, για νάχουμε να λέμε…
Πάλι επί της ουσίας των ερωτημάτων που έθεσα ελάχιστα! Το θέμα μας δεν είναι η μαρξιστική θεωρία, ούτε καν το κατα πόσο η μαρξιστική κριτική της πολιτικής οικονομίας του καπιταλισμού είναι έγκυρη. Επαναλαμβάνω τα ερωτήματα που έθεσα:
– Μια επιστημονική ανάλυση των βαθύτερων αιτιών του τεράστιου χρέους και ελλειμμάτων της Ελλάδας.
– Πώς και γιατί η κοπή χρήματος από την ΕΚΤ θα οδηγήσει σε έξοδο από την ύφεση και σε ανάπτυξη.
Η μόνη σχετική σημείωση που παράθεσες είναι η αναφορά στην (προφανώς “μοντέρνα” για τα δεδομένα σου!) Κεϋνσιανή θεωρία, c. 1936. Με τη σειρά μου, σε παραπέμπω σε μια ακόμα πιο “μοντέρνα” κριτική αυτής της θεωρίας: Geoffrey Pilling, “The Crisis of Keynesian Economics”, 1986.
Και όχι, για το δίκιο του επενδυτή δεν κόπτομαι. Απενατίας! Ωστόσο οι κεφαλαιακές αποδόσεις και η ROIC στην καπιταλιστική αγορά, που ζούμε και δουλεύουμε, δεν μπορεί να παραγνωρίζονται στις αναλύσεις μας και στην τεκμηρίωση προτάσεων που εντάσσονται στα πλαίσια και τη λογική του συστήματος, όπως η κοπή πληθωριστικού χρήματος. Τέτοιες προτάσεις δεν προέρχονται από μένα, αλλά από αυτούς που λιβανίζουν το σύστημα και ανακαλύπτουν για πολλοστή φορά ήδη δοκιμασμένες και αποτυχημένες λύσεις σε αξεπέραστες αντιθέσεις και αδιέξοδα. Εκτός αν προτείνεις κάποιο σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της κοινωνίας και σε κατάλαβα.
σε κατάλαβα -> δεν σε κατάλαβα
Με την ανάλυσή σου για την ελληνική οικονομία – σε γενικές γραμμές – συμφωνώ, αγαπητέ rebel, αν εξαιρέσουμε την συσχέτιση, που κάνεις, με την θεωρία της αξίας του Karl Marx. Δεν είναι, βέβαια, τόσο αντιπαραγωγική η δομή της όσο περιγράφεις, αλλά, εν πάση περιπτώσει, έχει αρκετά τέτοιου είδους προβλήματα – καθώς και χαμηλή ανταγωνιστικότητα (αν και οι εξαγωγές της είναι το 20% του ελληνικού ΑΕΠ, το πρόβλημά της εντοπίζεται στις εισαγωγές, οι οποίες, όμως, αντιμετωπίζονται, ικανοποιητικά, από την τουριστική “βιομηχανία” και την ναυτιλία, όταν, τουλάχιστον, δεν υπάρχει διεθνής ύφεση, σαν την παρούσα), ένα πρόβλημα, που πρέπει να αντιμετωπισθεί, με παραγωγική αναδιάρθρωση και μακρόπνοο σχεδιασμό, από ένα κράτος, που δεν μπορεί να είναι αυτό που είναι σήμερα και φυσικά δεν μπορεί να έχει αυτά τα μικρά μεγέθη, που έχει σήμερα.
Θυμίζω, συγκριτικά, από τα στοιχεία της CIA (2009) – ανάμεσα στα άλλα και για να μην βλέπουμε μόνον τα δικά μας χάλια:
ΕΛΛΑΔΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 32.100 $.
ΑΕΠ : 343,8 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 126,5 δισ.$
ΕΞΟΔΑ : 144,4 δισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 36,79%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 42,00%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html
ΓΕΡΜΑΝΙΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 35.500 $.
ΑΕΠ : 2,925 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ : 1,591 τρισ. $
ΕΞΟΔΑ : 1,591 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,39%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,39%
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gm.html
Και εδώ θα διαφωνήσω μαζύ σου, ως προς τα ελλείμματα του κρατικού προϋπολογισμού. Αυτά είναι αναγκαία για την ελληνική οικονομία. Μπορώ να πω ότι είναι εντελώς απαραίτητα και η ύπαρξή τους δεν δηλώνει αναγκαστικά μια αντιπαραγωγική δομή της ελληνικής οικονομίας, υπό την προϋπόθεση ότι τα ελλείμματα αυτά, είναι προϊόν παραγωγικών επενδύσεων (ή έκτακτης στήριξης της κατανάλωσης, σε περιόδους, που αυτή βρίσκεται σε πτώση), οι οποίες σε οικονομίες σαν την ελληνική είναι απαραίτητες, λόγω της διάχυσης του ιδιωτικού κεφαλαίου, σε δραστηριότητες και τομείς, που οδηγούν κατακερματισμένη προστιθεμένη αξία, λόγω της συστηματικής άρνησης εκτεταμένων στρωμάτων της ελληνικής κοινωνίας να προλεταριοποιηθούν.
Δίκιο έχεις, όταν συγκεκριμενοποιείς και αναφέρεσαι στην τρέχουσα ολική κρατική διαχείριση, κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες, η οποία ήταν δραματικά απογοητευτική, λόγω της σμίκρυνσης του συνολικού μεγέθους του ελληνικού κράτους, κάτι που υπήρξε προϊόν της επιρροής της φιλελεύθερης ιδεολογίας στο διαχειριστικά ελληνικό πολιτικό προσωπικό.
(Αυτό το προσωπικό, που αποδείχτηκε ανίκανο να μοιράσει δυό γαϊδουριών άχυρα, έβαλε – δια του ΓΑΠ και του Παπακωνσταντίνου – την Ελλάδα στις 15/2/2010 να υπογράψει την συμφωνία με το Eurogroup, που έθεσε την χώρα μας υπό την χειρότερη μορφή επιτήρησης και ουσιαστικά υπό μια μορφή μεταμοντέρνας γερμανικής εμπνεύσεως και μεθοδολογίας κατοχής, η οποία θα ασκηθεί – και ήδη ασκείται – δι’ αχυρανθρώπων, εντοπίων και Ευρωπαίων. Ουσιαστικά, το ελληνικό πολιτικό προσωπικό, με προεξάρχοντα τον ΓΑΠ έβαλαν την χώρα να υπογράψει την συμφωνία του εθνικού της αυτοχειριασμού και την πλήρη παράδοση, άνευ μάχης, στους μεταμοντέρνους κατακτητές της, απόγονους των ναζί – χωρίς, όμως, την κεντροτραπεζική κληρονομιά του Όρας Γκρήλυ Γιάλμαρ Σαχτ!) .
Αλλά…
Αυτό, όμως, το δίκο σου (όπως και η στενα συμφεροντολογική αντίληψη και η ανικανότητα των Ελλήνων πολιτικών και της οικονομικής ελίτ της χ’ωραςείναι κάτι διαφορετικό, από το αν χρειάζονται τα ελλείμματα στην κρατική διαχείριση της Ελλάδας.
Αυτά χρειάζονται, λόγω της ιδιομορφίας του ελληνικού αστισμού και κυρίως, λόγω της χαμηλής κοινωνικής του συνείδησης, που συνάδει με την στενά ιδιοτελή του συμπεριφορά. Και πρέπει να είναι μεγάλα, τουλάχιστον, όσο διαρκεί η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και η άνευ ετέρου, ανασυγκρότηση αυτού του ανίκανου κράτους.
Για να γίνουν, όμως και τα δύο, απαιτούν ικανό επιτελείο και σχεδιασμό, που θα στηρίζεται στην εύρεση των απαραίτητων πόρων, που θα στηρίξουν τις αναγκαία αυξημένες δημόσιες δαπάνες, οι οποίες θα χρηματοδοτήσουν τις απαραίτητες εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις – και τις ιδιωτικές.
Αυτά τα έχουμε πει, ουκ ολίγες φορές (στο μπλογκ μου υπάρχει το θέμα : “Το ελληνικό κράτος, η ύφεση, η ανάπτυξη, ο κορπορατισμός και η σταδιακή εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/02/pelerin.html , αλλά και το : “Προϋπολογισμός 2010 : Ένας Προϋπολογισμός μακροχρόνιας αντιαναπτυξιακής λογικής και ομιχλώδους στόχευσης” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/11/proypologismos-2010.html ).
Σου θυμίζω, για μία ακόμη φορά, ότι το ελληνικό πρόβλημα (και το ευρωπαϊκό) έχει να κάνει με την έλλειψη, όχι μόνο ενός επαναστατικού, αλλά και ενός αναγκαίου μεταρρυθμιστικού υποκειμένου.
Τώρα, για την κοπή νομίσματος και τον πληθωρισμό, που αυτή φέρει :
Δεν είναι απαραίτητα, έτσι. Δεν υπάρχει αυτόματη τροφοδότηση του πληθωρισμού, από την κοπή του χρήματος, – η σύγχρονη αμερικανική έξοδος από την ύφεση μας το δείχνει πολύ καλά αυτό. Άλλωστε, ακόμα και όταν υπάρχει η πληθωριστική τροφοδότηση, αυτή, κατά κανόνα, φέρνει ανάπτυξη – όχι επίσης αυτόματα, αλλά σε συνθήκες ύφεσης και αποπληθωρισμού, το να ανέβουν οι τιμές, ως αποτέλεσμα της ανόδου της παραγωγής και της συνολικής κατανάλωσης, είναι κάτι καλό (αρκεί να μην γίνει βουταρία στα χρήματα, όπως στις λατινοαμερικανικές χώρες, κυρίως κατά την δεκαετία του 1970).
Προφανώς, η κοπή του χρήματος δεν αρκεί από μόνη της. Αυτό είναι βέβαιο.
Πρέπει να συνοδευτεί από εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις και δευτερευόντως από ενθάρρυνση των ιδιωτικών επενδύσεων, που πρέπει να γίνει από ένα κράτος – στρατηγείο της αναπτυξιακής διαδικασίας, ένα κράτος, που παίζει τον μετακεϋνσιανό του ρόλο : Αυτόν του εξισορροπιστή, του σταθεροποιητή της συνολικής οικονομίας και του επιταχυντή της αναπτυξιακής διαδικασίας. Και αυτόν τον ρόλο π.χ. το αμερικανικό κράτος έχει αρχίσει, επιτυχώς, να τον παίζει. Όπως επίσης τον παίζει (μέσα σε πρωτόγονες συνθήκες είναι η αλήθεια) και το κινεζικό κράτος των πολιτικών απογόνων του Μάο Τσετουνγκ, που εγκατέλειψαν την μαρξιστική θεωρία και προσεχώρησαν στον Τόμας Μάλθους και στον Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς, του οποίου η οικονομική ανάλυση παραμένει, πάντοτε, επίκαιρη και όσοι, ανοήτως, νόμισαν ότι τον είχαν ξεπεράσει, οδήγησαν το σύστημα στα πρόθυρα της κατάρρευσης (για να το σώσουν οι ίδιοι με τον πρόεδρο Μπους).
Και εν πάση περιπτώσει, μηχανισμοί για την αποφυγή πληθωριστικών πιέσεων υπάρχουν (στο μπλογκ μου τα θέματα : “Η ύφεση, η ανισοκατανομή των εισοδημάτων, η κρατική επιχειρηματικότητα και ο έλεγχος της αλυσίδας μισθών – τιμών – κερδών – εισοδημάτων” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/blog-post.html , καθώς και : “Milton Friedman και Kenneth Galbraith : Διαφορετικές πορείες και κοινές προσεγγίσεις. Η περίπτωση του θεσμού του “ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος”.” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/milton-friedman-john-kenneth-galbraith.htm ).
Άλλωστε, σου το έχω ξαναπεί. Κάθε πράγμα αντιμετωπίζεται στην ώρα του. Τώρα το πρόβλημα είναι ο καλπάζων αντιπληθωρισμός και η εκτεταμένη ύφεση, που στην Ελλάδα, ελέω ΓΑΠ και Γερμανών, θα αγγίξει τα όρια του – 4%, όσον αφορά την πτώση του ΑΕΠ και όχι ο … (ανύπαρκτος) πληθωρισμός.
Και κάθε φορά, πρέπει να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα, που έχουμε μπροστά μας και όχι αυτά που δεν έχουμε.
(Όσον αφορά τον “σοσιαλιστικό μετασχηματισμό” , πρέπει να ξεκαθαρίσεις το τι εννοείς. Αν εννοείς αυτό που έγινε στην – ούτως αποκληθείσα – «Ε.Σ.Σ.Δ.», ή την “Λ.Δ.” της Κίνας, ή την «Λ.Δ.» Κορέας, ή έστω την ενσωματωμένη στον ιδεολογικό νεοφιλελευθερισμό της χρηματοπιστωτικής ελίτ σοσιαλδημοκρατία (αν και αυτή ήταν στο παρελθόν περισσότερο ρεαλιστική και κοντά στα κοινωνικά προβλήματα), η απάντησή μου είναι καθαρή : Όχι, ευχαριστώ. Δεν θα πάρω.
Δες στο μπλογκ μου και το θέμα : “90 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ : Η ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΔΙΚΑΙΩΣΗ ΤΗΣ ΡΟΖΑΣ ΛΟΥΞΕΜΠΟΥΡΓΚ” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2009/01/rosa-luxemburg.html ).
(Και κάτι, ακόμα : Διακρίνω μια συμπάθειά σου στον κ. καθηγητή. Γιατί; ).
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα.
(Όσον αφορά το σχόλιό μου, υπ’ αριθμ. 77, ας διορθώσω τους πίνακες της CIA, για το 2009, που αφορούν την Ελλάδα και την Γερμανία και ας προσθέσω και τα αντίστοιχα στοιχεία του 2008, για να έχουμε μια σωστή εικόνα των καταστάσεων στις δύο χώρες) :
ΕΛΛΑΔΑ :
2008 :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 32.100 $.
ΑΕΠ : 343,8 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 126,5 δισ.$
ΕΞΟΔΑ : 144,4 δισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 36,79%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 42,00%
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : 97,4%.
2009
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 32.100 $.
ΑΝΑΠΤΥΞΗ : -2,5%
ΑΕΠ : 339,2 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 108,7 δισ.$
ΕΞΟΔΑ : 145,2 δισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 32,06%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 42,81%.
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : 108,1%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html
ΓΕΡΜΑΝΙΑ :
2008:
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 35.500 $.
ΑΕΠ : 2,925 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ : 1,591 τρισ. $
ΕΞΟΔΑ : 1,591 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,39%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,39%
2009:
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 34.200 $.
ΑΝΑΠΤΥΞΗ : -5%
ΑΕΠ : 2,812 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ : 1,398 τρισ.$
ΕΞΟΔΑ : 1,540 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 49,71%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,76%.
ΔΗΜΟΣΙΟ ΧΡΕΟΣ : 77,2%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gm.html
Χαίρομαι που συμφωνούμε ότι τα ελλείμματα και το χρέος της Ελλάδας οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στην αντιπαραγωγική, στρεβλή διάρθρωση και χαμηλή παραγωγικότητα της οικονομίας της. Περισσότερο χαίρομαι που το θέμα αναλύεται με γνώμονα την “παραγωγή” και, τουλάχιστον κατ’ εμέ, τη δημιουργία ή προσθήκη αξίας. (Κάπου παρακάτω στο σχόλιο σου αναφέρεσαι και εσύ στην “προστιθέμενη αξία”.)
Μπορώ να πω ότι είναι εντελώς απαραίτητα [τα ελλείμματα] και η ύπαρξή τους δεν δηλώνει αναγκαστικά μια αντιπαραγωγική δομή της ελληνικής οικονομίας, υπό την προϋπόθεση ότι τα ελλείμματα αυτά, είναι προϊόν παραγωγικών επενδύσεων (ή έκτακτης στήριξης της κατανάλωσης, σε περιόδους, που αυτή βρίσκεται σε πτώση)
Εδώ διακρίνω μιαν αντίφαση. Τα ελλείμματα – και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο – δεν υπάρχουν, ούτε υπήρξαν ποτέ ως αποτέλεσμα “παραγωγικών επενδύσεων” από το κράτος. Κανείς δεν διαφωνεί με δανεισμό που χρησιμοποιείται σε παραγωγικές επενδύσεις και υποδομές, αλλά το μέγιστο μέρος των δαπανών του κρατικού προϋπολογισμού αφορούν δυστυχώς σε μη παραγωγικές δραστηριότητες. Τώρα εσύ προτείνεις τη διατήρηση και διεύρυνση του ελλείμματος με περαιτέρω διόγκωση του χρέους για την “έκτακτη στήριξη της κατανάλωσης”, ενώ αποδέχεσαι ότι φτάσαμε στην δημοσιονομική κρίση αυτή χάριν στον αντιπαραγωγικό χαρακτήρα των κρατικών δαπανών.
Αυτά χρειάζονται, λόγω της ιδιομορφίας του ελληνικού αστισμού και κυρίως, λόγω της χαμηλής κοινωνικής του συνείδησης, που συνάδει με την στενά ιδιοτελή του συμπεριφορά. Και πρέπει να είναι μεγάλα, τουλάχιστον, όσο διαρκεί η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας και η άνευ ετέρου, ανασυγκρότηση αυτού του ανίκανου κράτους.
Την πρώτη φράση δεν την αντιλαμβάνομαι… Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας δεν “διαρκεί”, δεν έχει ξεκινήσει καν, δεν συμβαίνει. Αυτή τη στιγμή τα ελλείμματα υφίστανται, όπως είπαμε, για να τροφοδοτούν κατά κύριο λόγο αντιπαραγωγικές δραστηριότητες (μισθούς υπεράριθμων ΔΥ ή αργόμισθων ή δυνητικά άνεργων) και την εξυπηρέτηση του χρέους και εξαιτίας της εκτεταμένης φοροδιαφυγής κυρίως από την “ιδιωτική πρωτοβουλία”.
Οι δαπάνες του κράτους δεν στοιχειοθετούν “παραγωγική ανασυγκρότηση” και με ένα διογκούμενο δημόσιο χρέος οι πιθανότητες το κράτος να γίνει μοχλός παραγωγικής ανάπτυξης ελαττώνονται. Για αυτό και δανεισμός, μετά ή άνευ κοπής νομίσματος από την ΕΚΤ χωρίς εχέγγυα διαρθρωτικών αλλαγών σε παραγωγική κατεύθυνση θα οδηγήσει σε νέα αδιέξοδα και οξύτερες κρίσεις στο μέλλον.
ΥΓ: Καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια προς τον κ. Σημίτη δεν τρέφω. Απλώς τον εκτιμώ ως προσωπικότητα και τον θεωρώ έναν από τους ελάχιστους διακεκριμένους πολιτικούς της νεώτερης μας ιστορίας.
Όντως, δεν τρέφεις ιδιαίτερη συμπάθεια για τον κ. καθηγητή, αγαπητέ rebel. Τρέφεις μια πολύ μεγάλη συμπάθεια, για τον “κ. διακεκριμένο” (πλαστογράφο και όχι μόνον πλαστογράφο)! Ο.Κ. Έγινες αντιληπτός.
Αλλά μην ξεχνάς ότι είναι ένας από τους βασικούς υπεύθυνους για την μη παραγωγική διόγκωση του δημόσιου χρέους, το οποίο διογκώθηκε και εξ αιτίας της ευρωλαγνείας του μοιραίου κ. καθηγητή, ο οποίος είδε την ευρωζώνη, ως b>”πηγή φθηνού δανεισμού, με χαμηλά επιτόκια”, “ασφάλεια από τους διεθνείς κερδοσκόπους” και φορέα “αειφόρου ανάπτυξης”, για την ελληνική οικονομία – θυμάσαι αυτές τις απίθανες ανοησίες που μας έλεγε τότε; – ( είναι, άλλωστε, ο κύριος υπεύθυνος, για την περίοδο 1996 – 2004, που το ελληνικό δημόσιο χρέος εκτοξεύτηκε σε απίθανα ύψη, εξ αιτίας των μεταρρυθμίσεων, που αυτός δεν έκανε, ως προς το σκέλος της αύξησης των εσόδων, αλλά και λόγω των μειωμένων δαπανών – που, επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά, στην Ελλάδα είναι πολύ πίσω από τον μέσο όρο των αναπτυγμένων καπιταλιστικών χωρών).
Όσον αφορά τα δημοσιονομικά ελλείμματα, ξαναδιάβασε αυτά που γράφω, διότι κάπου μπλέκεις το γενικό με το ειδικό.
Ποιός είπε, γενικά, ότι ουδέποτε τα δημοσιονομικά ελλείμματα τροφοδότησαν τις παραγωγικές επενδύσεις; Όχι εγώ, πάντως. Το έκαναν και το παραέκαναν σε πολλές περιόδους και σε διαφορετικές χώρες (π.χ. Η.Π.Α. και όχι μόνον. Και στην Ελλάδα το έκαναν σε αρκετές περιόδους).
Και μην μπλέκεις τις δημόσιες δαπάνες με τα ελλείμματα. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο.
Οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να είναι αυξημένες (όπως και τα δημόσια έσοδα), για να μπορεί το σύγχρονο κράτος να παίζει τον κύριο (κεϋνσιανό) ρόλο του. Τον ρόλο του σταθεροποιητή και εξισορροπιστή των μακροοικονομικών μεγεθών της οικονομίας (συναθροιστική ζήτηση, ολική κατανάλωση, συνολική επενδυτική δαπάνη κλπ) – μην ξεχνάμε ότι η έννοια της οργανωμένης και συστηματικοποιημένης δημοσιονομικής πολιτικής, που προσανατολίζεται σε στοχευμένες οικονομικές και κοινωνικές κατευθύνσεις, είναι κεϋνσιανή έννοια.
Οι δημόσιες δαπάνες του ελληνικού κράτους είναι μικρές – παρά την τρέχουσα κρατούσα μυθιστορία – και αυτό είναι ένα σημαντικό μέρος του προβλήματος.
Tο άλλο σκέλος του προβλήματος έγκειται στο ότι αυτές οι μικρές αναλογικά δαπάνες είναι σπαταλημένες, ήτοι εντελώς ανορθολογικές και αυτό διότι αυτό επεδίωξε ο κ. καθηγητής και η – νεοφιλελεύθερης ιδεολογίας και αντίληψης – παρέα του, δηλαδή ένα μικρό κράτος, με λίγες δαπάνες, ανορθολογικά κατανεμημένες και λίγα έσοδα, έτσι ώστε να μένει ανενόχλητη η ελληνική πολιτική, οικονομική και κοινωνική ελίτ στις “δραστηριότητές” της και το ανοργάνωτο κράτος να μην ξέρει τι του γίνεται, προκειμένου να μένει ασύλληπτη η φορολογητέα ύλη, της ελίτ αυτής, της οποίας ο κ. καθηγητής εξυπηρέτησε πλήρως και διηνεκώς τα ιδιοτελή συμφέροντα – έχοντας και ως ταμίες των μαύρων ταμείων, τους Τσουκάτο, Γείτονα, Καρατζά και λοιπούς.
Πάντα φιλικά…
@rebel
Καμιά ιδιαίτερη συμπάθεια προς τον κ. Σημίτη δεν τρέφω. Απλώς τον εκτιμώ ως προσωπικότητα και τον θεωρώ έναν από τους ελάχιστους διακεκριμένους πολιτικούς της νεώτερης μας ιστορίας.
Eίμαι ευγνώμων γι’ αυτή την κουβέντα, είμαι ευγνώμων και κατασυγκινημένος.
Ο κύριος κύριος Κώστας Σημίτης αγάπησε την πατρίδα του και είχε όραμα.
Μην σπαταλάς την συγκίνησή σου, για τον κ. καθηγητή, αγαπητέ Κώστα!
Η θέση, που αρμόζει, σε αυτόν τον κύριο, είναι αυτή που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα (και δεν είναι ο μόνος, που του αξίζει αυτή η θέση, αλλά – τι να κάνουμε; (για να θυμηθούμε και τον Λένιν) – έχει (και έχουν) εξεσφαλίσει το ακαταδίωκτο, λόγω παραγραφής.
Αυτό, όμως, δεν αλλάζει την ουσία του πράγματος. Στις ΗΠΑ θα είχε καταδιωχθεί ποινικά και θα είχε καταδικαστεί (ακόμα και αν, εκ των υστέρων, του έδιναν χάρη).
Υπήρξε μοιραίος, για τον τόπο, με την καταστροφική επιλογή του, που έχει να κάνει με την είσοδο της χώρας στην ευρωζώνη, με μια σειρά, από χοντρά ψέμματα, επιπέδου βαρώνου Μυνχάουζεν και άφθονη παραγωγή στατιστικών κιβδηλογραφημάτων, που παρήγαγε αυτός και οι παρέα του σε σκοτεινά κιβδηλοποιεία, αποδιοργανώνοντας την ελληνική παραγωγή, με την διηνεκή απώλεια της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας – αθροιστικά στα 30%, τουλάχιστον, από την έλευση του ευρώ – και από την συναφή αυξανόμενη πίεση των ολοένα και διογκούμενων (γερμανικών κατά βάση, εισαγωγών, φαινόμενα τα οποία, συνδιαστικά, οδήγησαν στην εύκολη λύση της διεύρυνσης του δημόσιου χρέους.
Και όχι μόνον αυτό.
Και υπήρξε ο αρχηγέτης της ελληνικής πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής συστημικής διαφθοράς, την οποία – υπό την ψευδεπίγραφη λεοντή του “εκσυγχρονισμού” – έφθασε σε απίστευτα αριθμητικά και ποσοστιαία μεγέθη, με τις απίστευτες μίζες των κομματικών και προσωπικών μαύρων ταμείων και την φοροδιαφυγή και την παραοικονομία να κτυπούν, κατά την εποχή της παντοδυναμίας του, κυριολεκτικά ταβάνι, φθάνοντας σε επίπεδα της τάξης άνω του 35% του ΑΕΠ της χώρας και φυσικά με διαρκώς μειούμενα, ως ποσοστό του ΑΕΠ, φορολογικά έσοδα, σε μια περίοδο που το ΑΕΠ της χώρας αυξανόταν, με ρυθμούς άνω του 4% ετησίως. Και αυτά τα φαινόμενα οδήγησαν στην εύκολη λύση της περαιτέρω διόγκωσης του δημόσιου χρέους, αφού ο κ. καθηγητής πίστευε ότι ο δανεισμός θα συνέχιζε να είναι διηνεκώς φθηνός, σαν την “αειφόρο ανάπτυξη”, την οποία διαφήμιζε και διατυμπάνιζε, ως νέος Χανς Κρίστιαν Άντερσεν, στον οποίο θέλησε να μοιάσει, αλλά ουδέποτε έφθασε, ως προς την παραμυθολογική του δεινότητα και τούτο επειδή τα παραμύθια του κ. καθηγητή, δεν είχαν ούτε ποιότητα, ούτε στυλ. Ήσαν επιστημονικοφανείς παραμυθικές χοντροκοπιές, εκφραστικές του χαρακτήρα του ανδρός, ο οποίος έβλαψε όσο ουδείς άλλος τον τόπο και του οποίου τα επίχειρα της καταστροφικής πολιτικής ζούμε σήμερα και θα εξακολουθήσουμε, επί πολλά χρόνια, να ζούμε, σε εντεινόμενα βαθμό.
Ήταν, όντως, ο κ. καθηγητής, διακεκριμένος υπηρέτης του περισσότερο παρασιτικού τμήματος της ελληνικής οικονομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελίτ, το οποίο υπηρέτησε, πιστά, συνειδητά και σχεδιασμένα, έτσι ώστε να φθάσουμε στα σημερινά μας χάλια. Γι’ αυτό και “ο μισθός του υπήρξε άξιος”.
(Γι’ αυτό και σε ρώτησα, αγαπητέ rebel, σχετικά με τον «σοσιαλιστικό μετασχηματισμό», στον οποίον αναφέρθηκες, λέγοντάς σου ότι πρέπει να ξεκαθαρίσεις το τι εννοείς – ειδικά, όσον αφορά την ενσωματωμένη στον ιδεολογικό νεοφιλελευθερισμό της χρηματοπιστωτικής ελίτ σοσιαλδημοκρατία, την οποία, πλήρως και ολοκληρωτικώς, εκφράζουν ο κ. καθηγητής και η αποκρουστική του παρέα.
Από την δική μου πλευρά, θα επαναλάβω την δική μου απάντηση : Όχι, ευχαριστώ. Δεν θα πάρω ).
Για τον Κ. Σημίτη τρέφω την ίδια εκτίμηση που τρέφω, ας πούμε, για τον Κ. Καραμανλή. Και οι δυό τους αστοί πολιτικοί με όραμα, το οποίο οι Καραμανλής Jr., Παπανδρέου Jr., δεν διέθεταν. Με τις περισσότερες πολιτικές επιλογές θα διαφωνούσα, αλλά ας μην μεγαλοποιούμε τα ζητήματα. Η ευρωπαϊκή ολοκλήρωση θα συνέβαινε και χωρίς αυτούς και χωρίς την Ελλάδα. Δεν πιστεύω ότι η Ελλάδα θα βρισκόταν σε καλύτερη μοίρα αν δεν εντασσόταν στην ΕΕ και στην ευρωζώνη.
Για τα άλλα θέματα, όπως το έλλειμμα και το χρέος, νομίζω ότι συγκλίνουμε. Θα επανέλθω σύντομα.
Ο κυριος κυριος Σημιτης = (Αλητο) πασοκος με οραμα.Στο μονο που ειχε δικιο και συμφωνω απολυτως ,ηταν η αντιπαθεια του και η ελαχιστη εκτιμηση που ειχε για τις ικανοτητες του χοντρού Καραμανλη. Σε αυτο το θεμα ειχε απολυτο δικιο.
Αυτό που αποκαλείς “ευρωπαϊκή ολοκλήρωση”, – που είναι πολύ μα πολύ μακριά από οποιαδήποτε ολοκλήρωση και έχει τεθεί υπό αμφισβήτηση με την έλευση της ύφεσης, λόγω των θεσμικών ανεπαρκειών του ευρώ και της ζώνης του -, σωστά λες, αγαπητέ rebel, ότι θα επιχειρούσαν να την πραγματοποιήσουν, ούτως ή άλλως και χωρίς τους Έλληνες πολιτικούς και την Ελλάδα.
Άλλωστε, ξεκίνησε χωρίς την χώρα μας.
Όμως, η ευρωζώνη είναι μια κουτσή ψευδενοποίηση, όπως απέδειξε η έλευση της ύφεσης και καθίσταται καταστροφική για όλες τις οικονομίες της (και την γερμανική), λόγω των χασματικών θεσμικών ανεπαρκειών της, ξεκινώντας από τον ζουρλομανδύα του Μάαστριχτ και καταλήγοντας στις πρόσφατες ρυθμίσεις της Λισαβώνας, που προβλέπουν την μη διάσωση χωρών, που κινδυνεύουν από την ύφεση(!!!), τις οποίες ρυθμίσεις επέβαλαν οι γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ και από τις οποίες έχουν πιαστεί η Angela και ο Βεστερβέλλε.
Ως εκ τούτου (και παρά την αποδιοργανωτική παρουσία της ελληνικής πολιτικής ελίτ στην διεύθυνση των πραγμάτων της χώρας μας, καθώς επίσης παρά το γεγονός ότι η έλευση της ύφεσης θα κτυπούσε και την Ελλάδα, με την ίδια ένταση, λόγω της μεγάλης πτώσης της παγκόσμιας ύφεσης), η Ελλάδα, αν δεν είχε εισέλθει στην ευρωζώνη και κρατούσε την δραχμή – έστω και συνδεδεμένη με το ευρώ -, θα είχε εκείνα τα νομισματικά και χρηματοπιστωτικά όπλα, ώστε να μπορέσει να κάνει τους κατάλληλους ελιγμούς για να αντιμετωπίσει οξύτατα προβλήματα, που τώρα δεν μπορεί να αντιμετωπίσει, αφού δεν έχει δική της Κεντρική Τράπεζα, δικό της νόμισμα και δεν μπορεί να ασκήσει την κατάλληλη νομισματική πολιτική, ούτε να χρηματοδοτήσει ένα μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους της, ούτε να ελιχθεί, έτσι ώστε να κλείσει τα χάσματα, που έχουν να κάνουν με τα προβλήματα, που δημιουργεί η πτώση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής παραγωγής και οικονομίας, από την πολιτική του σκληρού ευρώ, που ακολουθούν οι ευρωζωνίτες.
Τα πράγματα, λοιπόν, δεν θα ήσαν καλά και με την δραχμή, αλλά θα ήσαν καλύτερα από τώρα με το ευρώ (ακόμα και με το ίδιο ανίκανο πολιτικό προσωπικό στο τιμόνι της χώρας), αφού η ελληνική οικονομία θα απεφεύγε την αυτοπαγίδευσή της στην μέγγενη μιας ατταβιστικής ευρωγερμανικής οικονομικής πολιτικής (που έλκει τις ρίζες της στην προναζιστική περίοδο του καγγελάριου Μπρύννινγκ, διότι οι γερμανικές ελίτ έχουν, συμφεροντολογικά, μείνει σε μια επιλεκτική ιστορική μνήμη, που θυμάται μόνον τον πληθωρισμό τη Δημοκρατίας της Βαϊμάρης και όχι την καταστροφική πολιτική του Μπρύννινγκ, που αποσκοπούσε στην πάση θυσία του ράϊχσμαρκ και η οποία έφερε, κατά τις αρχές της δεκαετίας του 1930, την κατακρήμνιση όλων των μακροοικονομικών μεγεθών της γερμανικής οικονομίας και τελικά τον Adolf Hitler και τους nazi στην εξουσία) , την οποία δεν ελέγχει, ούτε κατά διάνοια, αφού το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας, δεν τολμάει να ασκήσει ούτε τα ψήγματα της δυνατότητας ελέγχου, που του δίνουν οι ίδιες οι συνθήκες, που υπέγραψε και αφού έχει απωλέσει την εκπληκτική διαπραγματευτική ικανότητα, που είχε ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου (παρά τις όποιες άλλες αδυναμίες του).
Αυτή είναι η αλήθεια, όσον αφορά την εγκληματική πολιτική του κ. καθηγητή, σε βάρος της χώρας, με την καταστροφική πολιτική του επιλογή για την εγκατάλειψη του εθνικού μας νομίσματος και την αντικατάστασή του από το ευρώ.
Διότι ο κ. καθηγητής είδε το τυρί. Την φάκα, όμως, δεν την είδε, λόγω των ιδεολογημάτων του περί “αειφόρας ανάπτυξης”, “φθηνού δανεισμού” και “προστασίας από τους διεθνείς κερδοσκόπους”.
Όσον αφορά, το χρέος, εκεί που διαφωνούμε είναι ως προς την σειρά προτεραιότητας αντιμετώπισής του. Και αυτό δεν είναι καθόλου λίγο. Για μένα. προέχει η αντιμετώπιση της πτώσης της μεγάλης συναθροιστικής ζήτησης και της συνακόλουθης ύφεσης, που αντιμετωπίζει η ελληνική οικονομία – και αυτό σημαίνει μεσομακροπρόθεσμη αύξησή του, με εκτεταμένες δημόσιες επενδύσεις, πράγμα που σημαίνει ότι ο ΓΑΠ δεν έπρεπε να διαφημίσει, διεθνώς, την … χρεωκοπία της χώρας, φθάνοντας τα srpeads από 170 μ.β. στις 405 μ.β και ότι στην πορεία έπρεπε να αξιοποιήσει στο έπακρο την κινεζική προσφορά, καθώς και τις γραφειοκρατικές αγορές, βάζοντας στο τραπέζι, ως επιλογή, ακόμα και την, όχι άμεση, έξοδο της χώρας από την ευρωζώνη.
Αλλά, αυτό απαιτεί κότσια και συστηματικοποιημένο – μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο – πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων, για να περάσει στην συνέχει στην αντιμετώπιση του προβλήματος του δημόσιου χρέους,
Ο ΓΑΠ, όμως, ούτε κότσια έχει, ούτε θέληση, ούτε πρόγραμμα, ούτε στελεχικό δυναμικό, γι’ αυτό και παρέδωσε την χώρα σε μια μοντέρνα μεταναζιστική κατοχή, με ένα ευρωπαϊκό φύλλο συκής.
Όσον αφορά το δημοσιονομικό έλλειμμα, έχω γράψει ότι αυτό είναι απαραίτητο, αρκεί να είναι παραγωγικό έλλειμμα (ή έλλειμμα που θα στηρίζει την επάνοδο στην αναπτυξιακή διαδικασία και με τόνωση της κατανάλωσης, σε περιπτώσεις σαν και αυτήν που ζούμε σήμερα και δευτερευόντως, με ενίσχυση του ιδιωτικού τομέα – γι’ αυτό είμαι κατά των γενικών μειώσεων των μισθών και υπέρ της ριζικής αναδιάρθρωσής τους, με μαζική ανακατανομή τους, ούτως ώστε να μην κατακρημνισθεί ακόμα περισσότερο, η, ήδη, κατακρημνιζόμενη συνολική κατανάλωση).
Από ό,τι έχω καταλάβει, όμως, αγαπητέ rebel, δεν σε βρίσκουν σύμφωνο τα παραπάνω…
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Στην τέταρτη πρόταση αναφέρω εσφαλμένα : “λόγω της μεγάλης πτώσης της παγκόσμιας ύφεσης”.
Το ορθόν είναι : “λόγω της μεγάλης πτώσης της παγκόσμιας ζήτησης”
ΔΙΟΡΘΩΣΗ (2) :
Στην 5η πρόταση, αντί του εσφαλμένου : “που αποσκοπούσε στην πάση θυσία του ράϊχσμαρκ”, να τεθεί το ορθόν, που είναι : “που αποσκοπούσε στην, πάση θυσία, προστασία του ράϊχσμαρκ”.
Eχουμε συζητήσει επανειλημμένα ότι και deus ex machina να πέσει στην Ελλάδα, ελάχιστα μπορούν να πραγματοποιηθούν διά μιάς. Εδώ βλέπετε ότι με μόνο μιά μεοσσταθμισμένη μείωση της τάξης των 75 ευρώ/μήνα, οι Δημόσιοι Υπάλληλοι της Ελλάδος διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους [“σκίζουν τα προικιά τους” ως έλεγε ο μακαρίτης Παράβας].
Με άλλα λόγια, όχι μόνον δεν βγάζουν ΣΚΑΣΜΟ αφού είναι, ομού με τις Μαραγρίτες που δεν πληρώνουν φόρους, κατά 50% υπεύθυνοι της χρεωκοπίας, ΑΛΛΑ διαμαρτύρονται κιόλας και μάλιστα δηλούν πως ΔΕΝ θα είναι αυτοί που θα πληρώσουν τα σπασμένα.
Εχουμε, λοιπόν, ένα λαό από ΣΚΟΥΛΗΚΙΑ, plain and simple, σκουλήκια!
ΚΑΙ έχοντες επίγνωση αυτού, τα βάζετε με τον Κώστα Σημίτη;;;;;!!!!!!;;;;;.
Βρε και η Thatcher, ακόμα και ο Χασαπογιάννης με την σιδηρά πειθαρχία νά κυβερνούσε αυτή τη χώρα, πάλι ο παρονομαστής θάταν ο ίδιος.
Εθελοτυφλείτε ή μήπως είστε agents provocateurs;;;;;;;;;;;;;;;;
Για όσους και όσα οδήγησαν την χώρα μας, σε αυτήν την μοντέρνα μεταναζιστική κατοχή, που αρχίζουμε, από εδώ και πέρα, να ζούμε, μπορείτε να δείτε και στο μπλογκ μου το θέμα, με τίτλο : “15/2//2010 – 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μοντέρνα μεταναζιστική ναζιστική κατοχή” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html .
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Ο σωστός τίτλος του θέματος είναι : “15/2//2010 – 3/3/2010 : Η Ελλάδα υπό μοντέρνα μεταναζιστική γερμανική κατοχή” http://tassosanastassopoulos.blogspot.com/2010/03/1522010-332010-seiji-otaku-rebelwork_14.html .
H EΛΛΑΔΑ ΕΙΝΑΙ ΥΠΟ ΛΑΜΟΓΙΑΚΗΝ ΚΑΤΟΧΗΝ του ΙΔΙΟΥ ΤΟΥ ΑΙΣΧΡΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΩΤΑΤΟΥ ΛΑΟΥ ΤΗΣ!
Δυστυχώς, αγαπητέ Κωνσταντίνε, η Ελλάδα είναι ένα βήμα πριν από την έλευση των ευρωγερμανών κατακτητών, οι οποίοι έχουν κληθεί από τους Έλληνες πολιτικούς, που τους έδωσαν τα κλειδιά της χώρας, λόγω της ύψιστης ανικανότητάς τους να μοιράσουν δυό γαϊδουριών άχυρα, που λέει και ο αγαπητός κ. Φράγκος.
Οι προοπτικές για τον τόπο είναι δυσοίωνες, διότι οι γερμανικές πολιτικές και χρηματοπιστωτικές ελίτ θέλουν να πάρουν την εκδίκησή τους, αναδρομικά, για όσα τους έχει κάνει η φαυλεπίφαυλη και ανίκανη, διαχειριστικά, ελληνική πολιτική τάξη, όλα τα προηγούμενα χρόνια, η οποία τώρα στα δύσκολα αποδεικνύεται ότι είναι και ψοφοδεής, αφού δεν τολμά να ορθώσει ούτε ένα ίχνος αντίστασης στην γερμανική αλαζονεία, η οποία πηγάζει από ένα στοχευμένο μακράς πνοής στρατηγικό σχέδιο των ςλίτ αυτών, το οποίο απέδωσε καρπούς και το οποίο υπερασπίζονται, με νύχια και με δόντια, σε μια περίσταση μη αναμενόμενη, όπως αυτή της παρούσας ύφεσης, που τείνει να μετατραπεί σε ευρωκρίση.
Θέλω, όμως, να δώσω μια ευκαιρία στον ΓΑΠ, μήπως και προβεί την τελευταία στιγμή, στην μη αναμενόμενη κίνηση. Αυτήν, δηλαδή, με την οποίαν θα απορρίψει τους ιταμούς όρους επικυριαρχίας, πάνω στην χώρα, που επιθυμούν να επιβάλουν οι γερμανικές ελίτ.
Το ένα σκέλος της υπόθεσης αφορά την άντληση φθηνού δανεισμού της χώρας από την ευρωζώνη, δηλαδή την Ε.Κ.Τ. και την, άνευ όρων, αναγνώριση τως άμεσα πληρωτέων επί τη εμφανίσει, όλων των ομολόγων της χώρας (και των άλλων ευρωζωνικών χωρών).
Το άλλο σκέλος αφορά την άρση των ζουρλομανδυακών, εμπνεύσεως Μάαστριχτ, μέτρων, που ρίχνουν την ελληνική οικονομία στο βάραθρο μιας μακροπρόθεσμης οικονομικής κρίσης και την επαναφορά της σε αναπτυξιακούς ρυθμούς, καθώς και την αναδιάταξη των μέτρων οικονομικής πολιτικής, που θα εισαγάγουν τις απαραίτητες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στο ελληνικό πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό σύστημα, με εκτενείς και στοχευμένες δημόσιες επενδύσεις, που θα αναδιατάσσουν τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας και θα επανιδρύουν το κράτος, προσανατολιζόμενες στην αύξηση της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας ελληνικής οικονομίας, με σύλληψη της φορολογητέας ύλης, που διαφεύγει, με ένταξη της παραοικονομίας στην επίσημη οικονομία, μαζύ με την προστασία της εντόπιας παραγωγής, εκεί όπου κριθεί – από ένα εξειδικευμένο οικονομικό επιτελείο, που θα εφαρμόζει ένα στρατηγικό πρόγραμμα οικονομικής ανάπτυξης και ανασυγκρότησης της ελληνικής παραγωγής – ότι αυτή χρήζει προστασίας.
Για να δούμε.
(Τι να δούμε, δηλαδή. Ο ΓΑΠ, δυστυχώς, δεν έχει ένα τέτοιο πρόγραμμα – αλλά και να είχε, δεν έχει ούτε το κατάλληλο στελεχικό δυναμικό να το εφαρμόσει, ούτε έχει και τα κότσια να υπερασπίσει την εφαρμογή του -, ενώ, παράλληλα, δεν έχει τις διαπραγματευτικές ικανότητες, που είχε ο Ανδρέας Παπανδρέου και γι’ αυτό οι γερμανικές ελίτ και οι ευρωγραφειοκράτες δεν τον παίρνουν στα σοβαρά…).
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
ςλίτ = ελίτ.
Jamais, jamais, jamais
Εις τον αφερέγγυον, ο οποίος ΔΕΝ προτίθεται να οικοδομήσει ό,τιδήποτε ΚΑΙ αρνείται ολωσδιόλου να εργασθεί, ΠΑΡΕΧΟΜΕΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟΝ με 15% ΚΑΙ ΤΟΥΤΟ μόνον επ’ ενεχείρω – και τα σπίτια και τα χωράφια ΚΑΙ την χονδρο- και χαμηλο- –λα σύζυγον και θυγατέρα του για τις οποίες βέβαια ΔΕΝ ενδιαφέρεται ο πολιτισμένος Ευρωπαίος, αλλά γιά σεξουαλικές υπηρεσίες στους σκληρά εργαζόμενους Τούρκους και άλλους τριτοκοσμικούς εργάτες στις φάμπρικες της Γερμανίας.
Ο μέσος Ελλαδίτης είναι ΣΚΟΥΛΗΚΙ και μόνον ως σκουλήκι θα αντιμετωπισθεί!