Γιατί αύξηση των φόρων σημαίνει… μείωση των εσόδων
Ιαν 13th, 2010 | Γιώργος Καισάριος| Κατηγορία: Οικονομικά | Email This Post | Print This Post |Τον Οκτώβριο του 2008 ο Γ. Αλογοσκούφης παρουσίασε ένα προσχέδιο για τον προϋπολογισμό όπου, το δημοσιονομικό έλλειμμα θα διαμορφωνόταν στο 1,8% του ΑΕΠ και ο ρυθμός ανάπτυξης στο 3,4%. Στον προϋπολογισμό ενσωματώνονται και νέα φορολογικά μέτρα ύψους τουλάχιστον 7,4 δισεκατομμυρίων ευρώ, που μεταξύ άλλων, αφορούσαν στην περαίωση εκκρεμών φορολογικών υποθέσεων, στην αύξηση των τελών κυκλοφορίας κατά 20% και στην αύξηση της προκαταβολής φόρου για τις επιχειρήσεις.Το 2009 είδαμε τα αποτελέσματα αυτού του προϋπολογισμού… μια κατακόρυφη πτώση στα έσοδα. Γιατί άραγε από τη στιγμή που είχαμε νέους φόρους είχαμε και πτώση στα έσοδα; Η απάντηση είναι για τους ιδίους λόγους που θα έχουμε και νέα πτώση στα έσοδα το 2010.
Στις αρχές του 1970 ο Arthur Laffer έκανε δημοφιλή μια παλιότερη θεωρία που μας δείχνει τα δημόσια έσοδα σε σχέση με την φορολογική κλίμακα. Η θεωρία αυτή σήμερα έχει το όνομα «καμπύλη του Laffer». Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία (που είναι εδραιωμένη ανάμεσα στους οικονομολόγους), το κράτος μπορεί να έχει αύξηση εσόδων καθώς αυξάνει τη φορολογική κλίμακα, αλλά υπάρχει ένα σημείο “T” από όπου εκεί και μετά τα έσοδα θα μειώνονται ανεξάρτητα από την αύξηση στους φορολογικούς συντελεστές. Η θεωρία λέει ότι καθώς αυξάνονται οι φόροι, ολοένα και λιγότερα θα θελήσουν να δουλέψουν και να επιχειρήσουν με αποτέλεσμα, όταν το κράτος φτάσει να φορολογεί το 100% των κερδών, τα έσοδα θα είναι μηδέν.
Ο Ronald Reagan ήταν ο πρώτος που απέδειξε ότι αυτή η θεωρία λειτουργεί. Με την ανάληψη της προεδρίας του, μείωσε τους ανώτατους φορολογικούς συντελεστές από το 70% στο 28% σε 7 χρόνια. Αρχικά, η ανάπτυξη εκτινάχτηκε στο 8.5% τα πρώτα πέντε τρίμηνα, παρέμεινε στο 3.5% για το υπόλοιπο της προεδρίας του και δημιουργήθηκαν 11 εκθέσεις εργασίας τα πρώτα 4 χρόνια. Παρόλες τις μειώσεις στους φορολογικούς συντελεστές, τα έσοδα του αμερικανικού προϋπολογισμού διπλασιάστηκαν την περίοδο 1980-1990 από $517 δις στα $1 τρις.
Παρόμοια δεδομένα έχουμε και από το ιρλανδικό οικονομικό θαύμα. Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 όταν μπήκαμε στην τότε ΕΟΚ, η Ελλάδα μπορούσε να περηφανευτεί ότι δεν ήταν τελευταία στα πάντα. Η Ελλάδα περνούσε σε επιδόσεις την Ισπανία, Πορτογαλία και βεβαίως την Ιρλανδία. Το πόσο άσχημα ήταν τα πράγματα τότε στην Ιρλανδία, μαρτυρούν τα τότε δεδομένα. Μεταξύ 1980 και 1986, οι συνολικές δαπάνες ως προς το ΑΕΠ στην Ιρλανδία αυξήθηκαν από το 54% στο 62% του ΑΕΠ. Το χρέος προς το ΑΕΠ αυξήθηκε από 87% στο 120%, καθώς οι ελλειμματικοί προϋπολογισμοί ξεπερνούσαν το 10% του ΑΕΠ. Η δε ανεργία έφτασε και έως το 18% το 1985.
Θα μπορούσε κανείς να γράψει ένα βιβλίο για το τι έκανε η Ιρλανδία μετά από το 1985 για να ανακάμψει. Αυτό, όμως, που έκανε περισσότερο από όλα είναι να μειώσει τους φόρους στις επιχειρήσεις που σήμερα είναι στο 12,5%. Και σε αυτή την περίπτωση, η καμπύλη του Laffer λειτούργησε άψογα. Τα έσοδα αυξήθηκαν, η ανταγωνιστικότητα εκτινάχτηκε, το κατά κεφαλήν εισόδημα αυξήθηκε πολύ περισσότερο από τον ευρωπαϊκό μέσο όρο και το χρέος του ΑΕΠ μειώθηκε στο 25% μέχρι και το 2007. (Παρεμπιπτόντως, δεν πρέπει να συσχετίζουμε τα σημερινά προβλήματα της Ιρλανδίας με το φορολογικό μοντέλο. Τα σημερινά προβλήματα της Ιρλανδίας -που είναι πανευρωπαϊκό φαινόμενο- δεν έχουν καμία σχεση με το μοντέλο ανάπτυξης της χώρας αυτής.)
Ένα άλλο παράδειγμα εφαρμογής της καμπύλης του Laffer, τα διαδραματίζομενα πρόσφατα στην αγορά αυτοκινήτου στην Ελλάδα. Τα αυξημένα τέλη καθώς και η επιβολή των περιβαλλοντολογικών τελών έχουν αποθαρρύνει πολλούς από το να έχουν αυτοκίνητο. Όσο περισσότεροι είναι οι φόροι, τόσο λιγότεροι θα είναι πρόθυμοι να τους πληρώσουν. Ναι μεν οι φόροι θα είναι αυξημένοι σε σχέση με πέρσι, διότι η αύξηση των τελών ήταν πολύ μεγάλη σε σχέση με το ποσοστό που παραδίδουν τις πινακίδες, αλλά οι παραδόσεις πινακίδων θα συνεχιστούν και το 2010 και δεν αποκλείεται πριν τελειώσει το 2010, αυτοί που δεν θα θελήσουν πλέον να έχουν αυτοκίνητο να είναι πολλαπλάσιοι αυτών που έχουν προλάβει να παραδώσουν πινακίδες μέχρι το τέλος του 2009.
Εν ολίγοις, αν συνεχίσει η κυβέρνηση να προσπαθεί να βγάλει ξύγκι από τον Έλληνα φορολογούμενο, το πιο πιθανό είναι να δούμε ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού να μην είναι πρόθυμο πλέον να πληρώσει αυτά τα αυξημένα τέλη, με αποτέλεσμα, όσο και να αυξάνει τους φόρους το κράτος, τα έσοδα να είναι μειούμενα. Το πιο πιθανό είναι ότι εχουμε περάσει το σημείο “Τ”, όπως το είχε ξεπεράσει η Ιρλανδία μέχρι το 1985. Η κατακόρυφη μείωση των εσόδων το 2009 μάλλον έτσι μπορεί να ερμηνευθεί. Το πιο πιθανό είναι τα έσοδα να συνεχίσουν να πέφτουν και το 2010 και η κυβέρνηση (όπως όλες οι προηγούμενες κυβερνήσεις) να βρεθούν και πάλι προ αδιεξόδου.
Γιώργος Καισάριος
—————————————————————
Σημειώσεις:
Δημοσιεύτηκε στο newstime στις 4/1/2010
Μπραβο κυριε Καισαριε, παρουσιασατε την απλη θεωρια πισω απο το Ρηγκανικο θαυμα του 1980. Ηδη η ερευνα της Deutsche εδειξε πως η μαυρη οικονομια ηταν το μαξιλαρι της Ελλαδας για την υφεση.
Αφηστε τον ανθρωπο να παραγει χωρις περιορισμους για το συμφερον του και η αορατος χειρ θα κανει οτι πρεπει
που είναι εδραιωμένη ανάμεσα στους οικονομολόγους
Εδω θα διαφωνησω κυριε Καισαριε μαζι σας. Οι διαφοροι σοσιαλιστες τυπου Κρουγκμαν την απορριπτουν, μονο ο Ρομπερτ Μαντελ απο οσο γνωριζω ειναι ο πιο mainstream υποστηρικτης της,
[Μπραβο κυριε Καισαριε, παρουσιασατε την απλη θεωρια πισω απο το Ρηγκανικο θαυμα του 1980.]
Αλλά και της χρυσής οκταετίας 2000-2008 του George W. Bush. Άξιος συνεχιστής τους ο πρόεδρος Barack Obama.
[Μπραβο κυριε Καισαριε, παρουσιασατε την απλη θεωρια πισω απο το Ρηγκανικο θαυμα του 1980.]
Αλλά και πίσω από την χρυσή οκταετία (2000-2008) του George W. Bush. Άξιος συνεχιστής τους ο πρόεδρος Barack Obama
Το κακό με την Ελλάδα είναι ότι σ’ αυτήν την συγκυρία
1. Προσπαθεί να ΑΥΞΗΣΕΙ μόνον τα ΕΣΟΔΑ
2. Προσπαθεί να ΑΥΞΗΣΕΙ τα έσοδα κτυπώντας την ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ (άρα και οικοδομικές/κτηματικές δραστηριότητες) που είναι (και ήταν πάντα) ΚΟΜΒΙΚΗ στην Ελληνική Οικονομία
3. ΑΡΝΕΙΤΑΙ να φορολογήσει τον ΖΑΠΛΟΥΤΟΝ ΛΑΟΥΤΖΙΚΟΝ που τρώει με ΔΕΚΑ ΜΑΣΕΛΕΣ (η Μαργαρίτα μπορεί ΘΑΥΜΑΣΙΑ να πληρώσει 4 ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΥΡΩ ετησίως, ήτοι 10% επί των 39.500 που εισπράττει ή έστω 2000 ευρώ, ήτοι 5% επί των εισοδημάτων της)
Υπάρχουν 5 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΛΛΗΝΕΣ σ’ αυτήν την κατηγορία, εκ των οποίων θα μπορούσαν να προκύψουν ΑΝΕΤΩΣ περί τα 8-10 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΕΥΡΩ.
Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα έχουμε φορολογικό mismatch, δηλαδή από την μιά, την ΜΕΓΑΛΗ ΑΡΙΘΜΗΤΙΚΑ ΜΑΖΑ που ΟΥΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΕΙ αν και αυτή ευεργετείται σχεδόν αποκλειστικά από το public spending, και από την άλλη μιά κατηγορία 40.000 περίπου πολιτών (τους χρόνια χαρακτηριζόμενους ως “πλουσίους”) από τους οποίους προσπαθεί να βγάλει ΞΥΓΓΙ και οι οποίοι, μοιραίως, ΣΥΡΡΙΚΝΩΝΟΝΤΑΙ!
4. ΑΡΝΕΙΤΑΙ το ΚΡΑΤΟΣ (για πελατειακούς καθαρά λόγους) να ΜΕΙΩΣΕΙ τα έξοδά του, ήτοι ΜΙΣΘΟΥΣ και ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ (πρόωρες και ΜΗ).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑΤΑ
1 Κατ’ αρχήν (to start with), συμφωνώ ε τον κ. Καισάριο, επί της αρχής (in principle), ΑΛΛΑ το πρόβλημα της Ελλάδος είναι διαφορετικό,
δηλαδή ΥΠΑΡΧΟΥΝ 5 ΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ ΜΑΡΓΑΡΙΤΕΣ που μπορούν να πληρώσουν ένα έστω 5% επί των πραγματικών εισοδημάτων τους, όπερ θα ΗΤΑΝ ΣΩΤΗΡΙΟ για τα ΔΗΜΟΣΙΟΝΟΜΙΚΑ μας ΚΑΙ ΜΑΛΙΣΤΑ χωρίς αυτό να επηρεάσει σημαντικά την καταναλωτική συμπεριφορά της Μαργαρίτας, μηδέ να λειτουργήσει ως ΑΝΤΙΚΙΝΗΤΡΟ (counter-incentive) στην εργασικαή της συμπεριφορά ή εργασικαό της ΗΘΟΣ.
2 ΟΦΕΙΛΕΙ η Ελλάδα να προβεί σε ΔΡΑΣΤΙΚΗ ΜΕΙΩΣΗ των ΕΞΟΔΩΝ της και φυσικά, αφού ΔΕΝ μπορεί να απαλλαγεί της υποχρέωσης πληρωμής των τοκοχρεωλυσίων της, ΥΠΟΧΡΕΟΥΤΑΙ να μειώσει ΜΙΣΘΟΥΣ και ΣΥΝΤΑΞΕΙΣ, κόβοντας κατ’ αρχήν το 100% επίδομα των ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ του Υπουργείου Οικονομικών – ΑΥΤΩΝ των ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΩΝ ΚΑΟΠΟΙΩΝ και ΕΧΘΡΩΝ του ΕΘΝΟΥΣ, ήτοι εφοριακών, τελωνειακών κλπ κλπ
ΑΣΧΕΤΟ ΑΛΛΑ ΚΡΙΤΙΚΗΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ
Κύριε Παπακωνσταντίνου,
Προς ενημέρωσή σας, ο Γενικός Γραμματεύς του Υπουργείου σας, δικαίως ή αδίκως μέλλει να αποδειχθεί, ΣΤΕΡΕΙΤΑΙ της ΕΞΩΘΕΝ ΚΑΛΗΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑΣ.
Αντιλαμβάνομαι ότι ο ως άνω παλαιοπασόκος πρόκειται να ΤΟΠΟΘΕΤΗΣΕΙ ή τοποθέτησε ήδη επί κεφαλής της ΣΔΟΕ, ΜΕΙΖΟΝΑ και ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΝ ΑΠΑΤΕΩΝΑ!
Επανέρχομαι πάλι σε σχόλιό μου επί σχολίου του κ. Αναστασοπούλου vis-a-vis στο public spending.
Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα ξοδεύει (ΜΗ τηρουμένων των αναλογιών) per capita πολίτη λιγότερα από όσα άλλες χώρες της Δύσης, ισχύει ότι η ΧΩΡΑ ΜΑΣ έχει ΥΠΕΡΔΙΠΛΑΣΙΑ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΞΟΔΑ
έναντι άλλων χωρών εάν
1) ΓΙΝΕΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ έναντι τέτοιων παραγόντων όπως οι ΠΡΟΣΦΕΡΟΜΕΝΕΣ στους ΠΟΛΙΤΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ και
2) ΓΙΝΕΙ ΔΙΟΡΘΩΣΗ προς το ΑΕΠ η οποία θα προέκυπτε εάν ΔΕΝ είχαμε ρηχήν και πλιατσικο-οικονομία, αλλά ΣΤΙΒΑΡΗ και ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟΥ ΤΥΠΟΥ οπως στην υπόλοιπη Δύση
ΔΙΟΤΙ Θα συμφωνησετε, είναι βέβαιος, ότι ΔΕΝ μπορούμε να συγκρίνουμε ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΞΟΔΑ διορθωμένα επί τοις εκατόν του ΑΕΠ όταν στο τελευταίο συμπεριλαμβάνουμε ΑΝΕΡΥΘΡΙΑΣΤΑ, πορνεία, καλλιέργεια και εμπορία ναρκωτικών, προστασία μαφιών κλπ κλπ
ΚΑΤΙ τέτοιο ΜΟΝΟΝ ΑΝΕΡΜΑΤΙΣΤΑ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΑ επιπέδου Αλογοσκούφη χρησιμοποιούν στους υπολογισμούς τους, διότι ΔΕΝ είναι μόνον ΑΝΗΘΙΚΟΝ, αλλα το σημαντικότερον ΑΝΟΡΘΟΛΟΓΙΚΟΝ!!!!!!
ΚΑΙ ΔΙΟΤΙ, επίσης, ΔΕΝ μπορούμε να συγκρίνουμε ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΞΟΔΑ διορθωμένα επί τοις εκατόν του ΑΕΠ όταν το τελευταίο βασίζεται σε ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΝ ΔΑΝΕΙΣΜΟΝ και ΚΑΤΑΝΑΛΩΣΗ ΕΙΣΑΓΟΜΕΝΩΝ ΠΡΟΪΟΝΤΩΝ – δηλαδή ΕΘΝΙΚΗΝ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑΝ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Εάν, λοιπόν, δεχθούμε ότι το Ελληνικό public spending είναι ήδη ΜΕΓΑΛΟ ή, κατ’ ελάχιστον ΑΝΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΟ με ΑΝΑΝΤΙΣΤΟΙΧΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ προς τον ΠΟΛΙΤΗΝ, υποχρεούμεθα να προβούμε
BOTH
1) σε ΑΝΑΔΙΑΡΘΩΣΗ (restructuring) KAI
2) σε ΣΜΙΚΡΥΝΣΗ (downsizing).
Aυτό δλδ θα ήταν επιτακτικό ΑΚΟΜΑ και εάν είχαμε δημοσιονομικό ισοσκελισμό.
@ self
Προσπαθεί να ΑΥΞΗΣΕΙ τα έσοδα κτυπώντας την ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ (άρα και οικοδομικές/κτηματικές δραστηριότητες) που είναι (και ήταν πάντα) ΚΟΜΒΙΚΗ στην Ελληνική Οικονομία
Ο λαμπρός κύριος κύριος Γεώργιος Σιβρίδης
έγραψε τις προάλλες σημαδιακά ότι οι ΠΟΛΙΤΕΣ μιάς οποιασδήποτε χώρας είναι (ή γίνονται) ΠΑΤΡΙΩΤΕΣ όταν η χώρα ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΝ, ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑΝ και ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ.
Συνέχισε, δε, λέγοντας ότι εν απουσία των παραπάνω δικλείδων, ο λαός ΣΤΡΕΦΕΤΑΙ στον (ελεεινό ούτως ή αλλέως) ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΝ!!!!
Εάν, λοιπόν, η Ελλάδα ΔΕΝ προστατεύσει ελευθερίαν, ιδιοκτησίαν και δικαιοσύνη θα έχουμε
1) ΜΕΙΖΟΝΑ ΕΞΑΡΣΗ του ΕΘΝΙΚΙΣΜΟΥ (την έχουμε ήδη -> Σαμαράς, Καρατζαφέρης) με ανυπολόγιστον εθνικό κόστος, και
2) ΜΕΙΖΟΝΑ ΕΞΑΡΣΗ της ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑΣ (που παρατηρούμε ήδη από Δεκεμβρίου 2008 και νωρίτερα) με πιθανή κατάληξη σε όλωσδιόλου κοινωνική αναρχία, δημόσια ανυπακοή (public disobedience) κλπ κλπ
Το 1 & 2 είναι κυρίως συνέπειες της μεταναστευτικής πολιτικής. Συμφωνώ (αν θέλατε να καταλήξετε εκεί) ότι μια χώρα που προστατεύει την ελευθερία, την ιδιοκτησία και τη δικαιοσύνη θα είχε μια τελείως διαφορετική μεταναστευτική πολιτική.
Επειδή ο Γιώργος Αλογοσκούφης αδικείται από τον αγαπητό κ. Καισάριο, πρέπει να πούμε κάποια πράγματα, τα οποία είναι πασίδηλα, πλην όμως ο κ. Καισάριος φαίνεται ότι κάνει πως τα αγνοεί.
Το τι παρουσίασε ο Γιώργος Αλογοσκούφης τον Οκτώβριο του 2008, ως προσχέδιο προϋπολογισμού 2009 δεν έχει καμμία σχέση με το τι συνέβη μετέπειτα. Το προσχέδιο αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας προεργασίας που είχε γίνει πριν από την έλευση της ύφεσης τον Σεπτέμβριο του 2008 και παρουσιάστηκε την στιγμή εκείνη, που δεν υπήρχε καθαρή εικόνα για την έκταση που ελάμβανε η ύφεση στην συνέχεια.
Αυτό ο κ. Καισάριος το γνωρίζει, αλλά το παρακάμπτει και αυτό δεν είναι δεοντολογικό. (Βρήκε έναν πολιτικό, στον οποίον οι μεταγενέστεροι από αυτόν στο πόστο του υπουργού Οικονομίας του φόρτωσαν τα πάντα – και όχι την δική τους ανικανότητα να εκτελέσουν τον τελικό προϋπολογισμό του 2009, που ψηφίστηκε τον Δεκέμβριο του 2008 και που ήταν εντελώς διαφορετικός από το προσχέδιο για το οποίο ομιλεί ο κ. Καισάριος – και τον κτυπάει άδικα).
Ως εκ τούτου, η αφετηριακή βάση από την οποία ξεκινά ο συγγραφέας του παρόντος άρθρου, για να μας πει για την διαχρονική ισχύ της καμπύλης του Laffer, είναι εσφαλμένη και ως εκ τούτου και όλο το οικοδόμημα της ανάλυσής του είναι κτισμένο σε σαρθρά θεμέλια (αν αυτά του Porte Au Prence, καλή ώρα), αφού ο εν λόγω συγγραφέας δεν αναφέρει τον ερχομό της παγκόσμιας ύφεσης στην χώρα, που έκανε επιφυλακτικούς, αρχικά τους καταναλωτές και τους επενδυτές, μειώνοντας την εσωτερική ζήτηση στην ελληνική οικονομία και στην συνέχεια την εξωτερική ζήτηση, μέσω των ελληνικών εξαγωγών και κατόπιν την ζήτηση στην βαριά βιομηχανία της χώρας, τον τουρισμό και τέλος ξανά την εσωτερική ζήτηση, με πολλαπλασιαστικές επιπτώσεις. Όλα αυτά αθροιστικά κτύπησαν αρχικά τους δείκτες χονδρικής και στην συνέχεια της λιανικής κατανάλωσης, ήτοι της συνολικής κατανάλωσης της ελληνικής οικονομίας.
Για όλα αυτά, δεν φταίει, ούτε ο Αλογοσκούφης, ούτε το σχέδιο προϋπολογισμού 2009, που παρουσίασε τον Οκτώβριο του 2008. Δεν μπόρεσε να προβλέψει την έλευση της ύφεσης. Βέβαια, είναι καθηγητής Οικονομικών και – θα μου πει κάποιος ότι – θα έπρεπε να την προβλέψει. Θα συμφωνούσα, με μια τέτοια απαίτηση, αλλά δεν την χρεώνω αυτήν την αβλεψία μόνον στον Αλογοσκούφη. Τόσοι άλλοι (πολύ εγκυρότεροι από αυτόν) οικονομολόγοι και θεσμοί ολόκληροι δεν μπόρεσαν να το κάνουν μια τέτοια πρόβλεψη, τον Αλογοσκούφη θα ψέξουμε;
Πέρα από αυτό, όπως έγραψα, όσα λέει ο αγαπητός κ. Καισάριος στηρίζονται σε σαθρή βάση, διότι η καμπύλη του Laffer και η παραβίαση των όποιων “κανόνων”, που την συγκροτούν, ως μαθηματικό μοντέλο, δεν έχει να κάνει με την αποτυχία του προσχεδίου προϋπολογισμού 2009 του Αλογοσκούφη. Το προσχέδιο προϋπολογισμού απέτυχε λόγω της ορμητικής έλευσης της ύφεσης μέσα στο 2009, την οποία έλευση δεν είχε προβλέψει και δεν είχε περιλάβει στα μεγέθη του.
Ο τότε υπουργός Οικονομίας αναθεώρησε και επικαιροποίησε τις προβλέψεις – και αυτό δεν το λέει ο καλός φίλος κ. Καισάριος. Δυστυχώς.
Και για να μην μείνουν αναπάντητα όσα λέει ο αγαπητός κ. Καισάριος για την ισχύ της καμπύλης του Laffer, πρέπει να του πω ότι αυτή η καμπύλη – πέρα από το ότι δεν έχει σχέση με το σχέδιο προϋπολογισμού του 2009, δεν έχει σχέση, ούτε με την περίπτωση της Ελλάδας ειδικότερα, στην οποία τα δημόσια έσοδα είναι μικρά.
Αλλά η καμπύλη του Laffer δεν έχει ούτε γενική ισχύ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Δανία (και όχι μόνον). Ας δούμε τα σχετικά στοιχεία :
ΔANΙΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 37.200 $.
ΑΕΠ : 204,1 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 188,6 δισ. $
ΕΞΟΔΑ : 176,3 δισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 92,46%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 86,38%
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/da.html
ΣΟΥΗΔΙΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 38.200 $.
ΑΕΠ : 345,1 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 259,9 δισ. $
ΕΞΟΔΑ : 248,1 δισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 75,31%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 71,89%
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/sw.html
ΟΛΛΑΝΔΙΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 40.500 $.
ΑΕΠ : 673,5 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 405,9 δισ. $
ΕΞΟΔΑ : 397,3 δισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 60,27%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 58,99%
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/nl.html
Ούτε και επί Ρήγκαν, η καμπύλη του Laffer έπαιξε τον ρόλο που της αποδίδεται – κάποιον ρόλο τον έπαιξε σίγουρα, αλλά με την σημαντικότατη συνεπικουρία της κλασσικής κεϋνσιανής πολιτικής των μεγάλων δημοσιονομικών ελλειμμάτων, που ακολούθησαν οι κυβερνήσεις Ρήγκαν εκείνης της περιόδου (1981 – 1988).
Είναι, άλλωστε, χαρακτηριστική – και αφοπλιστικότατη – η ρήση των Ρήγκαν και Τσένυ ότι “τα ελλείμματα δεν έχουν καμμιά σημασία”.
Περιττό να πω ότι και οι δύο είχαν δίκιο (ως νεοσυντηρητικοί κεϋνσιανοί, που ήσαν).
(Ο Αλογοσκούφης έχει κάνει τα μύρια όσα σφάλματα, που τον βαρύνουν – το κυριότερο : Σε καιρούς, που μπορούσε και ήταν αρμόδιος, δεν συμμάζεψε την φοροδιαφυγή, την παραοικονομία, την εισφοροδιαφυγή και την διαφθορά. Καλόν είναι να του καταλογίζονται αυτά και όχι εκείνα για τα οποία δεν φταίει, ή που δεν τα έκανε μόνον αυτός).
Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα (διότι ο Αλογοσκούφης δεν είναι φίλος μου – ούτε καν γνωστός μου).
Τάσος Αναστασόπουλος.
ΔΙΟΡΘΩΣΗ :
Γράφω στην 4η παράγραφο, εκ παραδρομής : (αν αυτά του Porte Au Prence, καλή ώρα).
Το ορθό είναι : (σαν αυτά του Porte Au Prence, καλή ώρα).
Φίλε Τάσο,
μην ψάχνεις για δεοντολογία διότι θα φας το χρόνο σου. Αυτό που ΔΕΝ αναφέρει ο Καισάριος είναι ότι μετά τις φοροαπαλλαγές του Ρηγκαν τα ελλείματα του προϋπολογισμού του Αμερικανικού δημοσίου αυξήθηκαν δραματικά ως ποσοστό του ΑΕΠ, όπως πρόσφατα με του Μπους τζούνιορ. Αντίθετα ο μπαμπάς Μπους είχε χαρακτηρίσει τα Ρηγκανόμικς ως βουντού εκονόμικς και οι αυξήσεις στη φορολογία τις οποίες θέσπισε το 1990 οδήγησαν στο πλεόνασμα στα τέλη της δεκαετίας, για το οποίο κακώς πήρε τα εύσημα ο Κλίντον. Πάντως είναι να αναρωτιέται κανείς τι απέγιναν εκείνοι οι παραδοσιακοί συντηρητικοί οι οποίοι ήταν υπέρμαχοι των ισοσκελισμένων προϋπολογισμών… Ένας Μπρους Μπάρτλετ και κανά-δυό ακόμα έχουν μείνει! Νιώθω πράγματι νοσταλγία.
Και για να μην παρεξηγούμε, δεν είμαι απαραίτητα κατά της μείωσης της φορολογίας, αρκεί να συνοδεύεται και απο μείωση αδικαιολόγητων δαπανών!
΄Σε γενικές γραμμές θεωρώ το άρθρο επίκαιρο και την άποξι του αρθρογράφου σωστή.
– Θα ήθελα να πώ στους συγχολιαστές οτι η αναλύσεις λεπτομερειών δεν βοηθούν, και να μην την “πατάμε”, όπως την “πατησα” και εγώ κατά καιρούς………
– Δηλαδή, όταν προχωρούσα στην μελέτη του βιβλίου “microeconomics” έβλεπα αλλίώς τα πράγματα, έως ότου άρχισα να μελετώ και το βιβλίο “macroeconimics”.
– Οταν τελείωσα και τα δύο (με Α) – κατάλαβα οτι είχα ξεχάσει το κυριώτερο Κεφάλαιο : “Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ”.
@Tassos Anastassopoulos
Το πρόβλημα δεν είναι ο Αλογοσκούφης. Ισα ίσα, στα γραπτά μου, στο προσωπικό μου site, έχω πει ότι ίσως ήταν ο καλύτερος υπουργός οικονόμων που πέρασε από την Ελλάδα … παρόλο ότι του έχω ρίξει πάρα πολλά μπινελίκια.
Το άρθρο έχει γενικότερα να κάνει με τη σχέση φόρων και επιδόσεις της οικονομίας και ότι δεν λύνονται τα προβλήματα της Ελλάδος με νέους φόρους. Το πρόβλημα της Ελλάδος είναι οι δαπάνες και οι σπατάλες αν θέλεις και τίποτα άλλο.
Όσο αναφορά τη Δανία και τις άλλες δυο χώρες, θέλω να σου υπενθυμίσω ότι μέσα σε αυτά τα έξοδα είναι το 100% των εξόδων περίθαλψης καθώς βέβαια και τα έξοδα παιδείας … που στην Ελλάδα ξοδεύει ο μέσος πολίτις επιπλέον αντί του κράτος (φροντιστήριο, ιδιωτική νοσοκομειακή περίθαλψη κτλ).
Ειδικά για την Δανία, ας μην την αναφέρουμε σαν παράδειγμα διότι είναι ιδιάζουσα περίπτωση.
Θα προτιμούσα να πάρουμε την Αμερική και την Ιαπωνία, η ακόμα καλύτερα, τις ανατολικές χώρες σαν παράδειγμα.
Όσο για τον Ρέιγκαν, τα ελλείμματα είχαν να κάνουν με τα εξοπλιστικά προγράμματα. Αλλά αυτό δεν αναιρεί το ότι μείωσε τη φορολογία και ότι διπλασιάστηκαν τα έσοδα παρόλο αυτό.
Oα γράφτηκαν για τους Reagan και Bush ΔΕΝ είναι αρκετά για να απεικονίσουν την δημοσιονομική εκτροπή. Από τα ίδια τα στοιχεία του Λευκού Οίκου vis-a-vis στον end-of-year απολογισμόν επί του Προϋπολογισμού ΚΑΙ του Αθροιστικού Χρεους, των τελευταίων 30 ετών, βλέπουμε μια κατακόρυφη άνοδο ΚΑΙ του Ελλείμματος ΚΑΙ του Χρέους επί διακυβέρνησης αυτών των προέδρων.
Οπως έχουμε συζητήσει παληότερα, χρειάστηκαν 224 χρόνια από καταβολής ΗΠΑ για να δημιουργηθεί ένα Χρέος της τάξης των 5+ ΤΡΙΣ και μόνο μιά εξαετία για να ΔΙΠΛΑΣΙΑΣΤΕΙ το τελευταίο σε περίπου 10 ΤΡΙΣ. Λεβεντόπαιδο ο Bush υιός, πασόκος extraordinaire!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Ti πασόκος δηλαδή;;;; Δίπλα του, ο Τσοχατζόπουλος φαντάζει ως innocent Sunday School or Choir boy.
KAI δεν θυμάμαι αν σας έχω μιλήσει ΚΑΙ για την ΙΣΤΟΡΙΚΗΝ του ΑΠΑΤΗ, του Bush υιού, that is. Περί το 2007, εμφανίζεται ένα πρωί και λέει στον “χαζοχαρούμενο” αμαθή φανατικό κόσμο των οπαδών του, “Φέτος μειώσαμε το Πραγματικό Ελλειμμα (real deficit) από 600+ ΔΙΣ σε 300+ ΔΙΣ”. Αναρωτήθηκαν, τότε, όλοι οι σκεπτόμενοι Αμερικανοί του Βορρά, “Μα ΤΙ εννοεί τώρα αυτός με τον όρο ‘πραγματικό έλλειμμα'”;;; Πράγματι ΔΕΝ υπάρχει πραγματικό και εικονικό έλλειμμα, το έλλειμμα είναι ένα.
ΑΛΛΑ, επειδή στην Αμερική ΔΕΝ μπορείς να πεις ψέμματα διότι σε “πιάνει το Κογκρέσο και σου κάνει impeachment”, o απατεωνάκος αυτός είχε προσθέσει ΑΥΘΑΙΡΕΤΩΣ στoν λογισμόν των εσόδων του Κράτους ΚΑΙ τις εισφορές της Κοινωνικής Ασφάλισης (Social Security Administration) παρά το γεγονός ότι κατ’ έθιμον και δια νόμου, τα χρήματα αυτά πηγαίνουν σε ξεχωριστό Ταμείο.
ΤΕΛΟΣ, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι το 2001, αναχωρών από τον Λευκό Οίκο, ο Clinton παρέδωσε όχι μόνο ΙΣΟΣΚΕΛΙΣΜΕΝΟ τον προϋπολογισμό του 2000, ΑΛΛΑ ΠΛΕΟΝΑΣΜΑ (surplus) 100 ΔΙΣ. ΔΟΛΛΑΡΙΩΝ.
Τώρα, για να είμαστε δίκαιοι και ΕNTOΣ ΘΕΜΑΤΟΣ του post, ο κ. Καισάριος αναφέρεται ΜΟΝΟ σε ΕΣΟΔΑ και όχι σε ΣΥΝΟΛΙΚΟ απολογισμό επί Προϋπολογισμού κυβερνήσεων κρατών. Επί Reagan και Bush, λοιπόν, πράγματι ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ τα ΕΣΟΔΑ του κράτους, όπερ επιρρωνύει τα υπό κυρίου Καισάριου – strictly vis-a-vis State income, that is. Το ότι ελλείμματα ΚΑΙ χρέος αυθήθηκαν επί “συντηρητικών” διακυβερνήσεων οφείλεται στην δραματική αύξηση των ΕΞΟΔΩΝ και αποτελεί ΞΕΧΩΡΙΣΤΟ θέμα. Aτυχώς, όλοι οι πρόεδροι των τελευταίων 30 ετών ξόδευαν ΜΕΣΩ της ΤΕΧΝΙΚΗΣ του ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ (“borrow and spend”) ωσάν drunken Democrats (“tax and spend”).
Τώρα, το καθ’ ημάς παράδειγμα του κυρίου Καισάριου, συγκεκριμένα η απόπειρά του να συνδέσει την δραματική μείωση εσόδων με την πρόταση φορολογικών μέτρων στο τέλος του 2008 υπό Αλογοσκούφη ΕΙΝΑΙ κατ’ ελάχιστον ΑΤΥΧΗΣ.
ΠΩΣ και ΓΙΑΤΙ τότε υποχώρησαν τα ΕΣΟΔΑ μας το 2009;;;;; Οι λόγοι ήσαν πολλοί και τους παρουσιάζω όχι ιεραρχικά αλλά at random order:
1. To ΔΙΕΘΝΕΣ και η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ που επηρέασαν την ΜΕΣΑΙΑ ΕΙΣΟΔΗΜΑΤΙΚΗ ΤΑΞΗ και άνω, ΟΧΙ τον ΛΑΟΥΤΖΙΚΟ – απόδειξη ότι σε προορισμούς ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΥ, ΛΑΪΚΟΥ τουρισμού ή μείωση των εσόδων ήταν ΜΗΔΕΝΙΚΗ
2. Η συνεχιζόμενη ΠΛΗΘΩΡΙΣΤΙΚΗ τάση στην Ελλάδα παρά τον διεθνή αποπληθωρισμό σε μεγάλη ομάδα αγαθών ΚΑΙ υπηρεσιών
3. ΩΜΑ ΨΕΥΔΗ (πολύ δυνατόν) από πλευράς κυβερνήσεως – δηλαδή ότι παρουσίαζαν καλλωπισμένη δημοσιονομική εικόνα, αλλά ΜΟΛΙΣ είδαν τα δύσκολα ανγκάσθηκαν να αποκαλύψουν την ΑΛΗΘΕΙΑ
4. Μιά 20+% πτώση του Τουριστικού “Συναλλάγματος” παρά το γεγονός ότι η πτώση των αφίξεων ήταν ΜΙΚΡΟΤΕΡΗ και της τάξης του 10-15%.
5. ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΉ μείωση του Ναυτιλιακού “Συναλλάγματος” ειδικά από τα tankers, λόγω δραματικής πτώσης ζήτησης πετρελαίου
6. Μέτρια μείωση του Ναυτιλιακού “Συναλλάγματος” λόγω πτώσης ναύλων μεταφοράς ΞΗΡΟΥ ΦΟΡΤΙΟΥ λόγω πτώσης ζήτησης υλών και αγαθών.
7. ΥΣΤΕΡΗΣΗ (time lag), αλλά με ΑΠΟΤΟΜΗ λόγω ΑΘΡΟΙΣΗΣ (ΣΥΣΣΩΡΕΥΣΗΣ), εμφάνιση της ΥΦΕΣΗΣ στην Ελλάδα. Η υστέρηση οφειλόταν στο γεγονός ότι η οικονομία μας είναι in toto ΤΡΙΤΟΓΕΝΗΣ και του ΕΙΔΟΥΣ της (Τουρισμός – lag μεταξύ πτώσης εισοδημάτων πελατών μας και περικοπής εξόδων διακοπών τους, Ναυτιλία – lag μεταξύ πτώσης ζήτησης αγαθών και πετρελαίου ΚΑΙ μείωσης ναύλων μεταφοράς, Δανεισμός – εσκεμμένη καθυστέρηση στην “διαπίστωση” από τους δανειστές της δανειολοπτικής αφερεγγυότητας της Ελλάδας ΚΑΙ lag στην αύξηση επιτοκίων).
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ:
1. Τα έσοδα επί Ρεπουμπλικάνων ΑΥΞΗΘΗΚΑΝ λόγω μείωσης φόρων, άσχετο εάν τα ελλείμματα ΚΑΙ το χρέος πήραν επίσης την ανιούσα λόγω άκρατου και αλόγιστου spending – άρα η ΑΡΧΗ που παρουσιάζει ο κ. Καισάριος είναι ΟΡΘΗ
2. Η αναφορά στα μέτρα Αλογοσκούφη προς επίρρωση των ισχυρισμών του αρθρογράφου είναι καθ’ εαυτήν ΑΤΥΧΗΣ
errata
To ΔΙΕΘΝΕΣ και -> To ΔΙΕΘΝΕΣ ΚΛΙΜΑ και
και του ΕΙΔΟΥΣ της -> και στο ΕΙΔΟΣ της
Addendum
Στα παραπάνω σημεία-αίτια θα μπορούσα να παρουσιάσω άλλα 17 με γάλη ευκολία, αλλά ενδεικτικώς τα 7 παρουσιασθέντα αρκούν
erratum
όλοι οι πρόεδροι των τελευταίων 30 ετών ξόδευαν ΜΕΣΩ της ΤΕΧΝΙΚΗΣ του ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ (»borrow and spend»)
->
όλοι οι Ρεπουμπλικάνοι πρόεδροι των τελευταίων 30 ετών ξόδευαν ΜΕΣΩ της ΤΕΧΝΙΚΗΣ του ΔΑΝΕΙΣΜΟΥ (»borrow and spend»)
Η σχεση του Arthur Laffer με τον Reagan υπαρχει απο τοτε που ο Reagan ηταν κυβερνητης της Καλιφορνιας.
O Laffer ηταν απο αυτους που διατυπωσαν την περιφημη Proposition13, που μειωνε τα property taxes της Καλιφορνιας,οταν δε ο Reagan εγινε προεδρος, ο Laffer ηταν μελος του Economic Advisory Board (1981-1989).
Oλα αυτα μπορουν να βρεφουν στη Wikipedia.
Εδω, θα ηθελα να αναφερθω οτι η επιτυχια του Reagan δεν οφειλεται σε διαφορες θεωριες και καμπυλες του Laffer, αν και πιστευω οτι πισω απο μια καλη πραξη, υπαρχει παντα μια καλη θεωρια, αλλα στη ικανοτητα που ειχε, να παιρει δυσκολες αποφασεις.Mια ιστορικη αποφαση του ηταν οταν τον Αυγουστο του 1981 απελυσε 11.345 air traffic controller ,οταν αρνηθηκαν να διακοψουν την απεργια τους και παρα τις προειδοποιησειςτων υπουργων του, που του ελεγαν να μην παρει την αποφαση, λογω μεγαλου πολιτικου κοστους.Η αποφαση του αυτη, ηταν η αρχη της συρρικνωσης του συνδικαλισμου και του δημοσιου τομεα στην Αμερικη.H δε περιφημη φραση που ελεγε ” to take the fat out” ηταν και η πεμπτουσια του “Reagonomics or voodoo economics or trickle down economics or supply side economics or whatever.”
Οσο αφορα την Ελλαδα η αποψη μου ειναι οτι ο” κυβος ερριφθη” και ετσι συντομα το ενα εκατομμυριο δημοσιων υπαλληλλων μας, θα εχει την δυνατοτητα να συνεχισει να παιρνει τον μισθο του,οχι σε χιλιαδες ευρω αλλα σε εκατομμυρια πληθωριστικων δραχμων.Αλλοιμονο στον υπολοιπο εργαζομενο φτωχο λαο.
Οσο αφορα τον Αλογοσκουφη, ολες οι προβλεψεις και πραξεις του απο τοτε που ηταν στην αντιπολιτευση και καθ ολη την διαρκεια της υπουργιας του ηταν λανθασμενες, με μεγαλο κοστος για την Ελλαδα. Απλα ο ανθρωπος ηταν ανεπαρκης και ασημαντος,οπως αλλωστε και ο Καραμανλης.
@Κώστας Α. Χασαπογιάννη
Η ραγδαία μείωση των φορολογικών εσόδων έχει (κατ εμού) περισσότερο να κάνει με την οικονομική κρίση παρά με τον Αλογοσκούφη.
Αυτό δε σημαίνει ότι τον επαινώ. Απλά σημαίνει ότι σε σχέση με τους άλλους, ήταν ολίγων καλύτερος. Όπως είπα, στη στήλη μου δεν υπήρχε εβδομάδα που να μην τον κατηγορούσα για διάφορα.
Έχοντας πει αυτό όμως και βλέποντας τις τωρινές μπαρούφες του σημερινού οικονομικού επιτελείου, σε λίγο θα παρακαλάμε να έχουμε πίσω τον Αλογοσκούφη!
@christos milionis
Συμφωνώ απόλυτα. Τη στιγμή που τους απόλυσε όλους ήταν το turning point για την Αμερική. Επίσης συμφωνώ για τον χαρακτηρισμούς Αλογοσκούφη & Καραμανλή.
Επίσης, όμως σωστά είπε ο κ. Χασαπογιάννης, άλλο τα έσοδα και άλλο τα έξοδα που έκαναν … είναι δυο διαφορετικά πράγματα.
Τα δημοσιονομικά ελλείμματα στις ΗΠΑ την εποχή του Ρήγκαν, αγαπητέ κ. Καισάριε, συνέβαλαν στην ανάπτυξη της χώρας, είτε ήσαν ελλείμματα που αφορούσαν προγράμματα για την άμυνα (έπρεπε να αντιμετωπισθεί η επιθετικότητα της γραφειοκρατικής ελίτ της “Ε.Σ.Σ.Δ.”, ιδίως στην ευρωπαϊκή ήπειρο, με την εγκατάσταση από τους “Σοβιετικούς” των πυραυλικών συστημάτων SS-20 και 22 και το ΝΑΤΟ δεν μπορούσε να μην απαντήσει και το έκανε με τους Pershing και Cruise και όχι μόνον αυτούς, με εξοπλιστικά προγράμματα, που την αρχή τους την είχαν στον πρόεδρο Τζίμμυ Κάρτερ), είτε όχι.
Τα χρήματα από αυτήν την αύξηση των δαπανών και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων τζιραρίστηκαν στην αμερικανική οικονομία και συνέβαλαν τα μάλα στην ανάπτυξή της. Από το 3,5% της ετήσιας ανάπτυξης του αμερικανικού ΑΕΠ, περίπου μιάμισυ με δύο μονάδες οφείλονται σε αυτήν την κεϋνσιανή πολιτική του προέδρου Ρήγκαν (που ήταν ένας συντηρητικός κεϋνσιανός της πολιτικής πράξης και όχι της θεωρίας και αυτό πρέπει να το πούμε σεβαστέ και καλέ φίλε κύριε Γιώργο).
Το υπόλοιπο ποσοστό της αμερικανικής ανάπτυξης επί Ρήγκαν ήταν προϊόν, επίσης, της νεοκεϋνσιανής πολιτικής, που σε περιόδους ανάπτυξης, στηριζόταν στην αύξηση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, μέσω μεγάλων (ή μικρών) φοροαπαλλαγών, για την τόνωση της ολικής επένδυσης στην οικονομία. Αυτό έκαναν και οι πρόεδροι Κέννεντυ και Τζόνσον, αυτό έκανε και ο Ρήγκαν.
Κάπου εδώ εμπλέκεται και η “καμπύλη του Laffer”, η οποία έχει ισχύ, σε ειδικές περιπτώσεις άσκησης δημοσιονομικής πολιτικής και πάντως όχι όταν έχουμε δραστική πτώση της συναθροιστικής ζήτησης και της συνολικής κατανάλωσης. Τότε η καμπύλη δεν λειτουργεί, διότι δεν έχουμε φαινόμενα υπερβάλουσας ολικής ζήτησης, και συνακόλουθα μη ανταποκρινόμενης προσφοράς.
Στην περίπτωση της Reagan administration, όπως ήδη έγραψα, η αύξηση των εσόδων δεν ήταν προϊόν μόνον των φοροαπαλλαγών, αλλά και της αύξησης των δαπανών και των δημοσιονομικών ελλειμμάτων (και του χρέους, όπως επισημαίνει ορθά ο αξιότιμος κ. Χασαπογιάννης), διότι και οι δύο αυτοί μηχανισμοί (κεϋνσιανής – θυμίζω – έμπνευσης, κάτι καθόλου παράδοξο, αφού ο Τζων Μαίηναρντ Κέϋνς ήταν συντηρητικός και αυτό το λέω επειδή πριν από ενάμισυ μήνα άκουσα τον Άγγελο Φιλιππίδη, σε εκπομπή του Γιάννη Πρετεντέρη, να χαρακτηρίζει την πολιτική του Κέϋνς, ως …. αριστερή πολιτική!) συνέβαλαν στη ανάπτυξη της οικονομίας και την αύξηση του ΑΕΠ των ΗΠΑ, με καταμερισμένη την συμβολή αυτών των μηχανισμών σε αυτήν την διαδικασία.
(Επίσης, αξιότιμε κ. Καισάριε, όταν κάνουμε αναφορά σε γενικής – υποτίθεται – ισχύος οικονομικούς “νόμους”, ή θεωρίες, δεν μπορούμε να επιλέγουμε τα παραδείγματα, που εμείς προτιμούμε. Πρέπει ο “νόμος”, ή η θεωρία να ταιριάζει με όλα τα παραδείγματα, αλλιώς ο “νόμος” ή η θεωρία δεν έχει γενική, αλλά ειδική – ή και καμμία – εφαρμογή. Και αυτό πρέπει να το πούμε).
Το ελληνικό παράδειγμα δεν έχει καμμία σχέση με την “καμπύλη του Laffer”.
Τον ένα λόγο τον έχουμε πει : Το πρόβλημα των αστοχιών του σχεδίου προϋπολογισμού του 2009, αλλά και του τελικού προϋπολογισμού 2009, έχει να κάνει με την ορμητική έλευση της ύφεσης, μέσα στο 2009. Οι Κώστας Καραμανλής – Γιώργος Σουφλιάς –Γιάννης Παπαθανασίου – Κώστας Χατζηδάκης πελάγωσαν και γρήγορα (κάπου μέσα στο καλοκαίρι, ή και λίγο νωρίτερα) τα παράτησαν.
Αλλά η “καμπύλη του Laffer” δεν ισχύει στην Ελλάδα, διότι εδώ έχουμε μια σχεδόν παντελή άρνηση πληρωμής φόρων και ασφαλιστικών εισφορών από ευρύτατες ομάδες του πληθυσμού και σε αυτό συμφωνώ με την σχετική και συνάμα γλαφυρή περιγραφή του σεβαστού κ. Χασαπογιάννη. Και αυτό το φαινόμενο δεν αντιμετωπίζεται με φοροαπαλλαγές, αλλά με την επιβολή και την είσπραξη των φόρων εκεί που πρέπει.
Επίσης, το πρόβλημα είναι σίγουρα πρόβλημα σπάταλων δημόσιων δαπανών, αλλά είναι και πρόβλημα μικρών (ποσοστιαία) δημόσιων δαπανών. Οι δημόσιες δαπάνες πρέπει να εξορθολογισθούν – ξεκινώντας ακόμα και από μηδενική βάση – και στην συνέχεια να αυξηθούν για να φθάσουν σε τέτοια επίπεδα, που να μπορέσουν να παίξουν τον ρόλο που παίζουν στις άλλες αναπτυγμένες ευρωπαϊκές οικονομίες.
Δεν φθάνει να λέμε ότι εκεί ο πολίτης έχει παροχές στον χώρο της παιδείας και της υγείας. Πρέπει και εμείς εδώ α φθάσουμε σε ένα τέτοιο επίπεδο – και για να μπορέσουμε να σταθεροποιήσουμε την οικονομία μας.
Ας δούμε τα σχετικά στοιχεία για την Ελλάδα :
ΕΛΛΑΔΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 32.100 $.
ΑΕΠ : 343,8 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 126,5 δισ.$
ΕΞΟΔΑ : 144,4 δισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 36,79%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 42,00%.
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gr.html
και ας δούμε και συγκρίνουμε τα στοιχεία για Γερμανία, Γαλλία, ακόμα και για την αγγλοσαξωνικής νοοτροπίας Βρετανία :
ΓΕΡΜΑΝΙΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 35.500 $.
ΑΕΠ : 2,925 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ : 1,591 τρισ. $
ΕΞΟΔΑ : 1,591 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,39%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 54,39%
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/gm.html
ΓΑΛΛΙΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 33.300 $.
ΑΕΠ : 2,133 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ : 1,407 τρισ. $
ΕΞΟΔΑ : 1,506 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 65,82%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 70,60%
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/fr.html
ΒΡΕΤΑΝΙΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 36.700 $.
ΑΕΠ : 2,236 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ : 1,056 τρισ. $
ΕΞΟΔΑ : 1,204 τρισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 53,85%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 70,60%
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/uk.html
Σε κάθε περίπτωση, είμαστε πολύ πίσω…
Πάντα φιλικά
Τάσος Αναστασόπουλος.
Ιδιωτικες+Δημοσιες δαπανες για κοινωνικο κρατος στην Ελλαδα=Μεσος κοινοτικος ορος δημοσιων δαπανων. Οι Ελληνες ορθολογικα σκεπτομενοι δεν πληρωνουν το αχρηστο κρατος για δαπανες υγειας και παιδειας πανε στον ιδιωτικο τομεα. Και συνηθως Κυριε Αναστασοπουλε, αυτος που θα εισπραξει τα λεφτα πρεπει να πεισει οτι πουλαει καλο προιον και οχι το αναποδο. Πρωτα το κρατος των κοπροσκυλων του δημοσιου τομεα θα αποδειξει οτι σεβεται τα χρηματα του φορολογουμενου [ εχει αποδειξει πως δεν τα σεβεται ακομα και αυτα τα “λιγα” που εισπραττει] και ΜΕΤΑ θα ζητησει απο τον πολιτη.
Τα όσα λέτε, αγαπητέ κύριε Λάσκε, και άξια προσοχής είναι και δεν μπορούν να αγνοηθούν εύκολα.
Πράγματι, το ελληνικό κράτος είναι προβληματικό και μη εμπιστεύσιμο, ως προς την διαχείριση των όποιων αυξημένων κονδυλίων του δοθούν.
Διότι είναι πολύ πιθανό ότι θα κάνει “βουταρία”, με τα κονδύλια που θα του δοθούν.
Αλλά, το κράτος αυτό πρέπει να μετασχηματισθεί σε στρατηγείο της ανάπτυξης.
Και αυτό, από μόνο του είναι ένα τεράστιο πρόβλημα και δύσκολα αντιμετωπίσιμο στην πράξη. Ουσιαστικά, είναι ένας γόρδιος δεσμός, χωρίς να υφίσταται ένας Αλέξανδρος, για να τον κόψει.
Φιλικά.
Τάσος Αναστασόπουλος
ΔΕΝ χρειάζεται το κράτος να είναι στρατηγείον ανάπτυξης. Να ΜΕ λείπει που λένε στην Shalllllonick’.
Το κράτος οφείλει:
1) Να προσφέρει, ΟΧΙ αναγκαστικά ως πάροχος το ίδιο, αλλά δια χορηγιών/επιχορηγήσεων, όλους τους πολίτες να έχουν πρόσβαση στην καλύτερη δυνατή για τις ικανότητές τους και την δύναμη θελήσεώς τους Παιδεία, και στην καλύτερη δυνατή περίθαλψη – τα κοινωνικά αγαθά
2) Να διαθέτει ΣΤΙΒΑΡΟΥΣ ΕΛΕΓΚΤΙΚΟΥΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΥΣ ώστε να προστατεύει τον καλό, εργατικό και νομοταγή πολίτη ΚΑΙ την ιδιοκτησίαν του ΚΑΙ την ελευθερίαν του ΚΑΙ τα δίκαιά του από την Μαστροπόν Οικογένεια Πορνανδρέου και τον Αλητοπασόκον.
ΕΚΕΙ ΤΕΛΕΙΩΝΕΙ Ο ΡΟΛΟΣ του ΚΡΑΤΟΥΣ!
1,204/2,236=0,53 στα κλασσικά μαθηματικά, δεν ξέρω πώς το υπολογίζουν οι νεοκεϋνσιανοί, ίσως προσθέτουν και λίγο aggregate demand στην εξίσωση.
Πολύ βολικά και καθόλου δεοντολογικά βέβαια δεν αναφέρονται οι ΗΠΑ και για καλό λόγο:
http://super-economy.blogspot.com/2010/01/dynamic-america-poor-europe.html
Σε GDP/capita η Γερμανία είναι κάτω από την Οκλαχόμα το ΗΒ πασχίζει με το Κεντάκυ και η Γαλλία με το Άρκανσω για τις θέσεις 40-50.
Με αυτά τα μυαλά σε 15-20 χρόνια -αν δεν χρεωκοπήσει νωρίτερα το δημόσιο- θα μας έχει περάσει κι η Βουλγαρία.
Ας δούμε και την Νορβηγία :
ΝΟΡΒΗΓΙΑ :
ΚΑΤΑ ΚΕΦΑΛΗΝ ΑΕΠ : 59.500 $.
ΑΕΠ : 276,3 δισ. $
ΕΣΟΔΑ : 266,2 δισ. $
ΕΞΟΔΑ : 178,1 δισ. $
ΕΣΟΔΑ / ΑΕΠ : 96,34%
ΕΞΟΔΑ / ΑΕΠ : 64,46%
https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/no.html
Γιατί έφερα το παράδειγμα της Νορβηγίας; Διότι δεν πρέπει να είμαστε δογματικοί, σαν τον καλό φίλο ben, ο οποίος συνέκρινε κάποιες Πολιτείες των Η.Π.Α. και τις ίδιες της Η.Π.Α., ως σύνολο, με τις ευρωπαϊκές οικονομίες και θέλησε να τις παρουσιάσει σαν πρότυπο.
Πρότυπο δεν είναι οι Η.Π.Α.. Όπως δεν είναι πρότυπο ούτε οι ευρωπαϊκές οικονομίες.
Οι ΗΠΑ, όσον αφορά το κατά κεφαλήν εισόδημα, δεν είναι πρότυπο (και φυσικά απέχουν μακράν από την “κρατικιστική” και “κεϋνσιανή” Νορβηγία φίλε ben. Tα 59.500 $ κατά κεφαλήν εισόδημα είναι όνειρο θερινής νυκτός για τους Αμερικανούς.
Ακόμα, οι ΗΠΑ έχουν ελλειμματικό δημόσιο προϋπολογισμό, ενώ η Νορβηγία – καθόλου περιέργως – έχει έναν (πολύ, μα πάρα πολύ) πλεονασματικό προϋπολογισμό, όπως απαιτεί η κλασσική οικονομική ορθοδοξία.
Και φυσικά, την Νορβηγία δεν μπορεί να πει οποιοσδήποτε ότι θα την περάσει η … Βουλγαρία!
(Για την Βρετανία ο υπολογισμός σου είναι σωστός. Ευχαριστώ για την διόρθωση. Επειδή το ξαναείδα, πρέπει να πω ότι λάθος έχω κάνει και στα έσοδα. Το σωστό για τα δημόσια έσοδα στην Βρετανία είναι 47,23%. Θα το διορθώσω και στο μπλογκ μου).
Αυτό που έχει σημασία είναι οι μακροχρόνιες τάσεις στις χώρες του γραφειοκρατικού καπιταλισμού των αναπτυγμένων χωρών. Και αυτές είναι σαφείς και χαρακτηριστικές, δείχνοντας μια μακροχρόνια αύξηση του κρατισμού (και στις Η.Π.Α. και στην Ιαπωνία, παρά τα εκεί μικρότερα κράτη).
Πάντα φιλικά.
Τάσος Αναστασόπουλος.
Εχω τσακωθει με political economist για το θεμα της Νορβηγιας. Εχει να μοιρασει σε 5.000.000 κοσμο οσο πετρελαιο εχουν να μοιρασουν οι ΗΠΑ σε 300.000.000. Να το πουμε αλλιως, το κατα κεφαλην ΑΕΠ σε αγοραστικες μοναδες του Καταρ ειναι 86.000$. Hello? Does that make a case for Qatar?
Και να μην πω πως οι ΗΠΑ ειναι υπερδυναμη με διεθνεις υποχρεωσεις, στρατιωτικου και πολιτικου τυπου ενω η Νορβηγια μια ασημαντη πολιτικα χωρα.
Καμμία αντίρρηση, αγαπητέ φίλε Λάσκε. Δεν υπάρχει πρότυπο, για το κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Δεν το έθεσα εγώ το θέμα. Αλλά όταν μιλάμε για Οκλαχόμα, Άρκανσω και Κεντάκυ και τις συγκρίνουμε με Γερμανία, Γαλλία και Βρετανία, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε και τα ανάλογα παραδείγματα. (Και όσον αφορά τις αναπτυγμένες χώρες του γραφειοκρατικού καπιταλισμού, δεν είναι μόνον η Νορβηγία, που υπερέχει, σαφώς, των Η.Π.Α., ως προς το κατά κεφαλήν εισόδημα).
Κάθε χώρα έχει τις ιδιομορφίες της. Και φυσικότατα, “that doesn’t make a case for Qatar”! (Ούτε και το γεγονός ότι η Ε.Ε., βάσει των στοιχείων του 2008, υπερέχει των Η.Π.Α., ως προς το ετήσιο μέγεθος του Α.Ε.Π. – 14,94 τρις. $, έναντι 14,44 τρις. $ – κάνει την Ε. Ε. ισχυρότερη και καλύτερη, ως οικονομικό μέγεθος, των Η.Π.Α. https://www.cia.gov/library/publications/the-world-factbook/geos/ee.html . Αντιθέτως, μάλιστα, οι Η.Π.Α. παραμένουν και θα παραμείνουν και στο προβλεπτό μέλλον, η πιο μοντέρνα οικονομία στον πλανήτη, λόγω του μεγέθους τους και λόγω του ότι αποτελούν ένα ενιαίο κράτος, με διαμορφωμένη εθνική συνείδηση στους πολίτες τους (το σύνολο των οποίων πολιτών δεν αποτελεί ένα απλό πληθυσμιακό σύνολο, όπως συμβαίνει στην Ευρωπαϊκή Ένωση), με ουσιαστικά ενοποιημένη οικονομία και με όλα τα σημαντικότατα πλεονεκτήματα, που παρέχει στις Η.Π.Α. αυτή η πραγματικότητα).
Αυτό που μετράει στις χώρες του αναπτυγμένου γραφειοκρατικού καπιταλισμού, όπως, ήδη, έχω γράψει, είναι οι μακροχρόνιες τάσεις – παρά τα όποια σκαμπανεβάσματα, που είναι φυσιολογικό να συμβαίνουν.
Και αυτές είναι σαφείς.
(Άλλωστε, εδώ γίνεται κουβέντα για την “καμπύλη του Laffer”, για την οποία είπαμε αρκετά…)
Πάντα φιλικά.
Τάσος Αναστασόπουλος.
Περί Νορβηγίας απάντησε ο laskos, αλλά και πάλι ατυχές παράδειγμα. Κάτω από την Αλάσκα, που έχει κι αυτή πετρέλαια, είναι (κι από άλλες πολιτείες βέβαια).
Προφανώς ο καθένας έχει τα πρότυπά του αλλά τελικά οι αριθμοί μιλάνε καλύτερα.
Αυτή τη στιγμή, και με τους …νομπελίστες Ομπάμα και Κρούγκμαν, η τάση είναι φιλοκρατιστική μια που η χρηματοπιστωτική κρίση λανθασμένα αποδόθηκε γενικώς κι αορίστως στις “αρρύθμιστες αγορές”. Είναι η ενστικτώδης στροφή που θα πάρει αρκετά χρόνια ίσως μέχρι το επόμενο stagflation.
Οι μεγάλες δαπάνες του Ρήγκαν ήταν οι αμυντικές (πόλεμος των άστρων, κούρσα εξοπλισμών κλπ.), φυσικά δεν οδήγησαν αυτές ούτε και τα ελλείμματα που δημιούργησαν στην οικονομική άνοδο αλλά τα “νεοφιλελεύθερα μέτρα” που πήρε: περικοπές φόρων, απορρύθμιση της οικονομίας, μη υποχώρηση στους εκβιασμούς των συνδικάτων κλπ.
Το ‘(Reagan proved)deficits don’t matter’ το είπε ο Τσένυ το 2002 (τόσα καταλάβαινε) για να αυξησει τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου. Ο Ρήγκαν τα θεωρούσε τη μεγαλύτερη απογοήτευση της προεδρίας του.
Τώρα αν οι κεϋνσιανοί έχουν πρότυπο τον Τσένυ, χάρισμά τους.
@ ben
Το ‘(Reagan proved)deficits don’t matter’ το είπε ο Τσένυ το 2002 (τόσα καταλάβαινε) για να αυξησει τον προϋπολογισμό του Πενταγώνου. Ο Ρήγκαν τα θεωρούσε τη μεγαλύτερη απογοήτευση της προεδρίας του.
Τώρα αν οι κεϋνσιανοί έχουν πρότυπο τον Τσένυ, χάρισμά τους.
Eτσι, έτσι…………..
1. Εδώ, λοιπόν, έχουμε από την μιά το Δόγμα Bush/Cheney/Πορνανδρέου, δηλαδή κερδίζουμε 100 ξοδεύουμε 130
και από την άλλη το Δόγμα Χασαπογιάννη, δηλαδή κερδίζουμε 100 ξοδεύουμε 7, επαναλαμβάνω 7,
αλλά έτσι διατηρήθηκε η περιουσία καλών και εργατικών ανθρώπων επί 180 συναπτά έτη. Θα διδάξουμε, λοιπόν, σ’ αυτόν τον Λαόν έστω την μέσην οδόν, δηλαδή να κερδίζει 100 και να δαπανά 5.
2. Θα διδάξουμε αυτόν τον Λαόν ότι
e labore stabilitas et e labore virtu, δηλαδή “εκ τηε εργασίας η σταθερότης και εκ της εργασίας η αρετή”.
3. Θα διδάξουμε αυτόν τον Λαό την ιδέα του Ησιοδείου Αρότρου, δηλαδή ότι όχι ΜΟΝΟΝ ΔΕΝ είναι ντροπή η χειρωνακτική εργασία, αλλα ΚΑΙ ότι ο άνθρωπος ΟΥΔΕΠΟΤΕ ολοκληρώνεται εκτός εάν είναι συγχρόνως διανοούμενος ΚΑΙ χειρώναξ.
4. Θα διδάξουμε αυτόν τον Λαόν ότι η φυσική και πνευματική ΑΔΡΑΝΕΙΑ συνιστούν opprobrium, δηλαδή ΜΟΜΦΗΝ και ΟΝΕΙΔΟΣ!
Πάνω και πέραν από τα οικονομικά θέματα, η χώρα μας έχει ΕΛΛΕΙΜΜΑ ΗΘΟΥΣ
Πρέπει λοιπόν, το Δόγμα Πορνανδρέου, το Δόγμα ΠΑΣΟΚ που έχει διαποτίσει ΟΛΗΝ την ΚΟΙΝΩΝΙΑ να περιέλθει σε ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΥΠΟΛΗΨΙΑΝ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Πρέπει όταν ακούγεται το όνομα Πορνανδρέου να ΚΟΚΚΙΝΙΖΟΥΝ όλοι οι Ελληνες από ΝΤΡΟΠΗ !!!!!
Είμαι περίεργος να μάθω σε ποιά δυτική χώρα η χειρωνακτική εργασία δεν γίνεται κυρίως από μετανάστες.
– Σήμερα το πρωϊ, στην ΝΕΤ, ο τέως Πρόεδρος της Βουλής, Α. Κακλαμάνης, έδινε συνέντευξι, me to σχετικό “ψιχάλισμα”…..
– Μεταξύ άλλων επεξηγήσεων, διευκρίνησε, οτι ο ΓΑΠ, όταν έλεγε οτι “υπάρχουν χρήματα”, ΔΕΝ εννοούσε οτι υπάρχουν χρήματα στα ταμεία του Κράτους !!!!
– Απλή, ξεκάθαρη, σοσιαλιστΡική επεξήγησις και ο νοών , νοείτω….
– Δεν ήταν ο κ.Λοβέρδος παρών, για να μαζέψει αυτό που του έλλειπε….., άσε που χωρίς “αυτό” θα είναι επώδυνη η “επέμβασις”……………
@ spyridon
Μεταξύ άλλων επεξηγήσεων, διευκρίνησε, οτι ο ΓΑΠ, όταν έλεγε οτι «υπάρχουν χρήματα», ΔΕΝ εννοούσε οτι υπάρχουν χρήματα στα ταμεία του Κράτους !!!!
AYTO που ΟΥΔΕΠΟΤΕ σκέφθηκαν ΑΥΤΟΙ οι ΣΥΜΜΟΡΙΤΕΣ είναι ότι η συνολική περιουσία των πλουσίων περίπου 2.000 Ελλήνων ανέρχεται σε 300 ΔΙΣ. Εάν, λοιπόν, ΔΗΜΕΥΘΕΙ ή περιουσία τους, όλο κιόλο που θα προκύψει είναι ένα ποσό 30.000 ευρώ για κάθε Ελληνα.
Σίγουρα τα λεφτά αυτά θάχουν φαγωθεί σε μιά διετία. Το ερώτημα, τότε, είναι ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ μετά τα ΑΛΗΤΟΠΑΣΟΚΙΑ και ο ΧΥΔΑΙΟΣ ΛΑΟΣ.
(35) Σιγά μην σκεφθούν κι΄΄ολας – Αν σκέπτονταν θα το έλεγαν ????
– Το γούστο είναι οτι “η γλώσσα λανθάνουσα………….”
Αλλά, ουδείς εκ των “2000” έχει αφήσει φράγκο εντός Ελλάδος – και οι υπεδυπόλοιποι εξάγουν μεν ό΄τι έχουν και δεν έχουν μεν, αλλά φωνάζουν και για επαναφορά στην δραχμή δε !!!!!!
Θυμήθηκαν τα ένδοξα χρόνια του 30% πληθωρισμού…………………………….
… η συνολική περιουσία των πλουσίων περίπου 2.000 Ελλήνων ανέρχεται σε 300 ΔΙΣ.
Δηλαδή κάπου 150 εκ. κατά κεφαλήν! Δεν λέω να δημευθεί αυτός ο πλούτος, αλλά κατά περίεργη σύμπτωση είναι περίπου ίσος με το εθνικό μας χρέος ή το 125% του ΑΕΠ. Αναρωτιέμαι, όμως, για το πως αποκτήθηκε και συσσωρεύτηκε ένας τέτοιος πλούτος, αφού βεβαίως όχι με σκληρή δουλιά και αποταμίευση. Με τη σχετικά καλοπληρωμένη δουλιά μου θα χρειαστώ μερικές ζωές για να μαζέψω μια τέτοια περιουσία!
Και μετά, σου λέει ο άλλος, δεν υπάρχουν κοινωνικές ανισότητες, ακόμα και σε αυτήν την έρμη την Ελλάδα.
300 δις=300.000.000.000
300.000.000.000/10.000.000=30.000 ευρω ανα κατοικο
300 δις / 2000 κεφάλια = 150 εκ. / κεφάλι.
rebel,
Διαφορά σκεπτικού,
– Στην Ελλάδα, και στην Ευρώπη γενικώς, τα λεφτα “ή τα έκλεψες ή τα κληρονόμησες”,
– Στις ΗΠΑ (και αλλού ευτυχώς), τα λεφτά τα φτιάχνεις μόνος σου (you “make” money),
Ακατανόητο για την Ευρωπαϊκή νοοτροπία αλλά πραγματοποιήσιμο………. στην αληθινή ζωή……
Σε ουδεμία χώρα είναι δυνατή η συγκέντρωση τέτοιων μεγεθών πλούτου μέσω προσωπικής εργασίας και αποταμίευσης.
H παραπάνω εκτίμηση είναι προσωπική μου. Είναι αυθαίρετη και μάλλον αισιόδοξη, αλλά educated opinion και είμαι βέβαιος πως το ποσό ΔΕΝ είναι κατώτερο από 150-200 ΔΙΣ. ΓΙΑΤΙ σας κάνει εντύπωση;;;; Μερικά οικόπεδα νάχεις στη Μύκονο ή την Σαντορίνη, ιδού μερικές δεκάδες εκατομμύρια. Οπως ορθά το θέσατε, τα χρήματα βρίσκονται κατά 90% και πλέον ΕΚΤΟΣ Ελλάδος και ουδείς μπορεί ΝΟΜΙΚΑ να εξαναγκάσει κανένα από τους κτήτορες να τα “επαναπατρίσει”.
Στο ερώτημα του rebel εάν αναφέρομαι σε ιθαγενείς Ελληνες ή ΚΑΙ της διασποράς, απαντώ πως οι Ελληνες της διασποράς είναι ΑΛΛΗ οντότης και τα χρήματά τους είναι δύσκολο να εκτιμηθούν. Μιλώ, λοιπόν, για ιθαγενείς στους οποίους συμπεριλαμβάνω ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΟΥΣ Ελληνες αλλά διεθνείς πολίτες, ήτοι αυτούς με διττήν υπηκοότητα, δλδ Ελληνικήν και έτερη, κυρίως Αμερικανική (βέβαια, η τελευταία κατηγορία είναι πολύ μικρή, δλδ είναι ζήτημα εάν συνολικά είναι 50-100 άτομα) που πληρώνουν φόρους ΚΑΙ στην Ελλάδα, ψηφίζουν κλπ κλπ. Με τον ορισμό μου, λοιπόν, εξαιρείται ο λεγόμενος “ομογενής” έστω και ο μετανάστης, που συνήθως δεν διατηρεί και δεν νοιάζεται να διατηρήσει current το Ελληνικό του διαβατήριο.
Η ΣΥΝΤΡΙΠΤΙΚΗ πλειοψηφία από τους έχοντες πολλά χρήματα, και μάλιστα σε τράπεζες του εξωτερικού, δραστηριοποιούνται κυρίως ή μόνο στην Ελλάδα (προμηθευτές Υγείας, προμηθευτές Αμυνας, ασφάλειες, υπόκοσμος/πορνεία-προαγωγή-μαστροπία/παραγωγή και διακίνηση ναρκωτικών, μερικοί ξενοδόχοι, δημόσια έργα, κατασκευές, media, πολιτικοί, κομματόσκυλα). Είναι ΛΑΜΟΓΙΑ στην πλειοψηφία, που άρχισαν να εκπτύσσονται επί δικτατορίας, αλλά >>90% απ’ αυτούς πλούτισαν επί ΠΑΣΟΚ. ΔΕΝ αναφέρομαι προφανώς σε άτομα που απέκτησαν χρήματα αποκλειστικά από εκτός Ελλάδος δραστηριότητες, που άλλωστε θάταν δύσκολο να τεκμηριωθούν.
Για να αντιλαμβάνονται οι νεότεροι από σας, στα 1960ς, όταν ήμουν πιτσιρικάς, τα ονόματα Βαρδινογιάννης, Κόκκαλης και λοιπά ΗΣΑΝ παντελώς ΑΓΝΩΣΤΑ. Από τα γνωστά σήμερα ονόματα, πλούσιοι ΚΑΙ τότε ήσαν οι Αγγελόπουλοι (Χαλυβουργική), Κανελλόπουλοι (Τιτάν), Κιοσέογλου (Τσιμέντα Χαλκίδος) και φυσικά οι παραδοσιακές εφοπλιστικές οικογένειες του Λονδίνου. ΟΛΟΙ αυτοί που σήμερα συζητούνται παντού ήσαν γιοί και κόρες ΚΑΤΩΤΑΤΩΝ στρωμάτων (παρακάτω ΔΕΝ υπάρχει), ήτοι δωσιλόγων της Χούντας και ρουφιάνων του ΠΑΣΟΚ, καθώς και πορνών-συνομιλητριών του Πατερούλη που έδινε θέσεις στους συζύγους τους για να τους σφραγλιζει το στόμα ερμητικά (η μόνη περίπτωση που διέρρευσε, αν και μόνο στα σαλόνια, ήταν της θυγατέρας αδελφής του Ωνάση, που έγινε επίσημη concubine του Πορνανδρέου, και της οποίας τον τενεκέ σύζυγο διόρισε διοικητή της Εθνικής Τράπεζας).
ΤΕΛΟΣ, στους υπερπλούσιους συμπεριλαμβάνεται βεβαιωμένα ΚΑΙ υπουργός του ΠΑΣΟΚ (ξέρετε ποιός) γιός εργάτη στις φάμπρικες της Γερμανίας που έβγαλε πολλάάάάάάάάάάά από προμήθειες – περί τα 100 εκατομμύρια ευρώ. Γιά τον έτερο υπουργό που ο κόσμος πιστεύει ότι έφαγε πολλά ΔΕΝ υπάρχει προς το παρόν ΑΠΟΔΕΙΞΗ και εξακολουθεί να ζει σεμνά και μαζεμένα κάπου στο Λυκαβηττό. Πάντως, η οικογένεια Παπανδρέου ΔΕΝ έκλεψε – η αλήθεια να λέγεται. Αισχροί δημαγωγοί, τύραννοι, εκμαυλιστές του Λαού είναι, ΚΛΕΦΤΕΣ ΟΧΙ.
ΚΑΙ επειδή μιλάμε για την ΒΡΩΜΙΑ επί ΠΑΣΟΚ και του ΠΑΣΟΚ, οφείλω να διακρίνω ΚΑΙ τον ΕΝΤΙΜΟΤΕΡΟ μείζονα Ελληνα ΠΟΛΙΤΙΚΟ του δεύτερου ημίσεος του 20ού αιώνα, αυτόν που με βάφτισε στην Μονή του Πανορμίτη, τον κατά μιά γενιά μεγαλύτερό μου, αγαπημένο πρωτεξάδελφο, παρολίγον πρωθυπουργό.
Μπορεί νάταν σαν τον rebel, ανόητος αλλά όχι κακοπροαίρετος μαρξιστής και λαϊκιστής μέχρι θανάτου. Ηταν καλόψυχος αν και θάχε καταστρέψει οικονομικά την χώρα 15 χρόνια νωρίτερα, αν δεν τον προλάβαινε ο καρκίνος. Πέθανε σε μιά υπόγεια γκαροσνιέρα και έλεγε στην διαπρεπή μαμά, “Καλέ θεία, μήπως υπάρχουν παγωμένα μακαρόνια από χθες;” Αυτή ήταν η γευστική του αδυναμία-ανωμαλία, η “πολυτέλειά του”, παγωμένα χθεσινά μακαρόνια.
@Κώστας Α. Χασαπογιάννης
Ο καταστροφέας του έθνους, ίσως μην έκλεβε από μόνος του, αλλά έπαιρνε τα δωράκια του από τις κλεψιές των άλλων από κάτω του. Δεν νομίζω να μεγάλωσε την περιουσία του με τον πρωθυπουργικό μισθό του, ή με τις επενδυτικές του ικανότητες…
@ seiji otaku
Νομίζω ότι αυτά που λέτε (και είναι σωστά) συνέβησαν στην putanesca περίοδο οπόταν είχε, τουλάχιστον μερικώς, απωλέσει τον απόλυτο έλεγχο των νοητικών του λειτουργιών ΚΑΙ ήταν παντοιοτρόπως ευάλωτος. Ως γιατρός και μάλιστα καρδιολόγος δεν δικαιούμαι να του αποδώσω ευθύνες για εκείνη την περίοδο.
@ Tassos Anastassopoulos Ιανουαρίου 14th, 2010 12:56 πμ :
…Το τι παρουσίασε ο Γιώργος Αλογοσκούφης τον Οκτώβριο του 2008, ως προσχέδιο προϋπολογισμού 2009 δεν έχει καμμία σχέση με το τι συνέβη μετέπειτα. Το προσχέδιο αυτό ήταν αποτέλεσμα μιας προεργασίας που είχε γίνει πριν από την έλευση της ύφεσης τον Σεπτέμβριο του 2008 και παρουσιάστηκε την στιγμή εκείνη, που δεν υπήρχε καθαρή εικόνα για την έκταση που ελάμβανε η ύφεση στην συνέχεια…”
Θα διαφωνήσω έντονα. Ένας στοιχειωδώς ενημερωμένος, έλλογος, παρατηρητής της οικονομικής πραγματικότητας μπορούσε να φανταστεί / προγνώσει τι έρχεται. Πόσο μάλλον οικονομολόγος. Από τον Δεκέμβριο 2007 / Ιανουάριο 2008 είχε κάνει φανερό την παρουσία του το πρόβλημα στη διεθνή οικονομία. Τόσο δύσκολο ήταν να “φανταστούν” τη χρονική υστέρηση στην έλευση της κρίσης στην Ελλάδα (που περιγράφει ο κ. Χασαπογιάννης στο σχόλιο 16);
Αν ναι, ο υπογράφων δηλώνει υποψήφιος για υπουργός οικονομίας…