Δεν υπάρχουν ανεύθυνοι πολίτες
Ιαν 6th, 2009 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Ανδρέας Ανδριανόπουλος |
Email This Post
|
Print This Post
|
Με την αισιοδοξία που προσφέρει το ξεκίνημα κάθε νέας χρονιάς αισθάνομαι την ελευθερία να προχωρήσω σε μερικές εξομολογήσεις. Που έχουν να κάνουν με πράξεις και παραλείψεις μου στη διάρκεια της πορείας μου στην δημόσια ζωή της χώρας. Αλλά και με σκέψεις και απόψεις μου για τα τρέχοντα προβλήματα και τις μελλοντικές εξελίξεις.
Αρκετά συχνά, ιδιαίτερα μετά τα τελευταία γεγονότα, συναντώ συμπολίτες που με παροτρύνουν με αγωνία: «Κάντε κάτι». Η απάντησή μου είναι σχεδόν πάντα στερεότυπη. Πως τίποτα δεν εξαρτάται από εμένα και κάποια άλλα δημόσια πρόσωπα. Αλλά πως είναι συνάρτηση κοινωνικής συνειδητοποίησης των προβλημάτων και κίνηση πολιτική από τα κάτω. Υπάρχουν πολλά που μπορούν να κάνουν οι πολίτες. Αλλά σχεδόν ποτέ δεν δραστηριοποιούνται. Θα μπορούσαν λ.χ, να πιέσουν για πολιτικές και πρόσωπα με γράμματα, τηλεγραφήματα, φάξ, ηλεκτρονικά μηνύματα, SMS και επισκέψεις σε πολιτικές προσωπικότητες και δημοσιογραφικά γραφεία. Τέτοιες κινήσεις πείθουν για τις ευαισθησίες της κοινωνίας και δείχνουν πως υπάρχει και πολιτικό κόστος πέραν από τις πιέσεις και τα συμφέροντα των οργανωμένων συντεχνιών.
Η κοινωνία όμως συνεχίζει να παραμένει σιωπηλή. Και να αποζητά από άλλους τον ρόλο του σωτήρα. Ποιοι διαμαρτυρήθηκαν για τους ατιμώρητους βανδαλισμούς των τελευταίων εβδομάδων; Πότε και πως απαίτησαν την εφαρμογή των νόμων και την σύλληψη των παρανομούντων – είτε των απροκάλυπτα κινητοποιούμενων ακτιβιστών (εισβολή σε τηλεοπτικά στούντιο, διακοπή θεατρικών παραστάσεων, αναχαίτιση αυτοκινητιστών και έλεγχος ταυτοτήτων (!), καταστροφές πανεπιστημιακών χώρων), είτε αυτών που παρεμπόδιζαν την νόμιμη λειτουργία των καταστημάτων την τελευταία Κυριακή της χρονιάς. Δεν συζητώ βέβαια για τους πυρομανείς καταστροφείς καταστημάτων και τους λιθοβόλους κατά αστυνομικών τμημάτων και ανύποπτων πολιτών – και των οποίων τα πρόσωπα καταγράφηκαν από τηλεοράσεις και φωτογραφικούς φακούς. Ο φορολογούμενος ακριβοπληρώνει για συστήματα ασφάλειας. Που όμως ουδείς χρησιμοποιεί.
Διαβάζω σχόλια αγανακτισμένων πολιτών που κατηγορούν συλλήβδην τους πολιτικούς για τα χάλια της χώρας. Φροντίζουν όμως να κρύβουν το γεγονός πως οι πολιτικοί οδήγησαν εκεί τα πράγματα καθ’ υπόδειξη της ίδιας της κοινωνίας. Δεν υπάρχουν ένοχοι πολιτικοί και αθώοι πολίτες. Οσοι προσπαθήσαμε να μιλήσουμε την γλώσσα της αλήθειας και να προχωρήσουμε έγκαιρα σε κινήσεις μεταρρύθμισης και αλλαγών συναντήσαμε αντίδραση, καταγγελίες και την γενικότερη κατακραυγή. «Η κοινωνία δεν είναι ώριμη για τις ιδέες σας» μας έλεγαν οι καλοπροαίρετοι. «Κοινωνικά ανευαίσθητους και υπέρμαχους της οικονομικής ασυδοσίας» μας ονομάτιζαν ιδεολογικοί αντίπαλοι και εσωκομματικοί εχθροί. Ο λαός «παράγει», και ανέχεται βέβαια, τους πολιτικούς που του ταιριάζουν. Και μαζί οδηγούν την χώρα σε λεωφόρους η ατραπούς. Αν ο δρόμος είναι λασπωμένος και προβληματικός ευθύνη δεν έχει μόνο ο οδηγός. Την πορεία την έχουν διαλέξει οι επιβάτες.
Συχνά γίνομαι στόχος δημόσιας κριτικής για δύο κυρίως πράγματα. Η οικονομία της αγοράς επιμένουν οι περισσότεροι προκάλεσε την καταστροφική πορεία της οικονομίας σήμερα. Μόνο που στην Ελλάδα ο κρατισμός ποτέ δεν σταμάτησε να κυριαρχεί. Σε μια οικονομία που πάνω από το 62% της οικονομικής δραστηριότητας ελέγχεται άμεσα η έμμεσα από το κράτος είναι τουλάχιστον παρανοικό να κατηγορείται ο …νεοφιλελευθερισμός για τα αδιέξοδά της. Κάποιοι θεωρούν δογματισμό την άρνησή μου να αποδεχθώ την ελεύθερη αγορά σαν υπαίτια της παγκόσμιας κρίσης. Όταν όμως οι Τράπεζες στις ΗΠΑ έδιναν στεγαστικά δάνεια δίχως εγγυήσεις σε εφαρμογή κυβερνητικών εντολών, και η κυβέρνηση Μπούς λάτρευε να υποστηρίζει την «επιστροφή του κράτους» σαν φάρο της οικονομικής της πολιτικής, πως είναι δογματισμός η παράθεση της αλήθειας; Για τους λεγόμενους ρεαλιστές , προφανώς όταν τα γεγονότα δεν ταιριάζουν με την πραγματικότητα καλό είναι να αλλάζουμε την πραγματικότητα. Σε τελευταία ανάλυση, η βαριά κρατική παρέμβαση που ακολούθησε την κρίση των στεγαστικών δανείων βάθυνε αντί να περιορίσει την κρίση. Ποιος ευθύνεται, σε τελευταία ανάλυση, για τα σημερινά αδιέξοδα;
Αντιμετωπίζω όμως και επικρίσεις για την περίφημη απελευθέρωση της αγοράς των καυσίμων. Υπενθυμίζω πως με κάθε μείωση της διεθνούς τιμής του πετρελαίου, και παρά το σύνθετο σύστημα υπολογισμού της, μειώνεται σημαντικά και η τιμή της βενζίνης στο πρατήριο. Αυτό ποτέ δεν θα μπορούσε να συμβεί με το προηγούμενο σύστημα. Οπου το κράτος κερδοσκοπούσε πάνω σε κάθε διεθνή μείωση της τιμής των καυσίμων. Αλλά και με την απελευθέρωση η αύξηση της τιμής δεν προήλθε από την αγορά. Αλλά από το κράτος – που επέβαλε τον φόρο των 50 δρχ. Αφού βέβαια εγώ είχα αποχωρήσει από το Υπουργείο Ενέργειας. Εφ όσον με τίποτα δεν δεχόμουνα αύξηση του φόρου.
Υπάρχει όμως και το θέμα των μελλοντικών προοπτικών. Και λυπάμαι διότι κανένας δεν μιλάει στον κόσμο με την γλώσσα της αλήθειας. Οι νέοι – κάποιοι νέοι τέλος πάντων – ξεσηκώνονται γιατί κάποια πράγματα τους ενοχλούν. Τι ακριβώς τους ενοχλεί δεν είναι απόλυτα προσδιορισμένο. Αν αυτό είναι η διαφθορά στο πολιτικό σύστημα και η υποκρισία των πολιτικών θα ήσαν δικαιολογημένοι. Πως όμως αυτό συμβιβάζεται με την συμπάθεια που εκδηλώνουν προς την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ που υποσχέθηκε λ.χ. φτηνό πετρέλαιο από την …Βενεζουέλα!! Πως γίνεται να τους ενοχλεί η διαφθορά των μεγάλων κι εντούτοις να αγωνιούν για το ενδεχόμενο να μην μπορούν να εξασφαλίσουν το ίδιο επίπεδο ζωής με τους γονείς τους. Που όμως στηρίχθηκε στο διεφθαρμένο ακριβώς αυτό σύστημα των κάτω από το τραπέζι συναλλαγών. Πως γίνεται οι νέοι να κατηγορούν το σύστημα για το άθλιο επίπεδο της ελληνικής παιδείας. Και να κινητοποιούνται υπερασπιζόμενοι κάθε αθλιότητα που αυτό το σύστημα παιδείας παράγει. Αντιτιθέμενοι σε κάθε προσπάθεια αλλαγής, εκσυγχρονισμού και μεταρρύθμισης;
Στην οικονομία ουδείς στέκεται με ηρεμία απέναντι στο μέλλον. Ολοι ζητούν φιλολαικά μέτρα. Που σημαίνει παροχές. Και παραπέρα καταβύθιση της οικονομίας. Σε άλλο σημείωμα θα αναφερθώ στο τι θα έπρεπε να γίνει. Αυτό που τώρα με ανησυχεί είναι πως σχεδόν όλοι ζητούν αυτά ακριβώς που δεν πρέπει να γίνουν. Δεν ελπίζω πως θα εισακουσθώ. Αλλά δεν θα ήθελα στο μέλλον να συναντήσω και πάλι, σιωπηλούς σήμερα, πολίτες που να μου λένε: «Κάντε κάτι».
Ανδρέας Ανδριανόπουλος
…στο κάτω-κάτω οι ίδιοι οι “εξεγερμένοι” όταν ερωτώνται (αν δεν είναι βαλτοί και από το παρακράτος γιατί στην Ελλάδα όλα γίνονται) γιατί καταστρέφουν τις περιουσίες των απλών ανθρώπων (και όχι μεγαλοδημοσιογράφων πχ, ή των εκδοτών περιοδικών lifestyle) αυτοί απαντούν “διότι με την σιωπή τους οι νοικοκυραίοι είναι συνένοχοι στα εγκλήματα του αστικού κατεστημένου και των δυνάμεων καταστολής”.
‘Αρα η άλλη πλευρά έχει ήδη στοχοποιήσει την υπόλοιπη κοινωνία πριν εκείνη αντιδράσει.
Και συμφωνώ (όπως και διαφωνώ με την άποψη ότι ο “καπιταλισμός” είναι τελείως αμέτοχος στην κρίση) ως προς το ότι ΚΑΝΕΝΑΣ δεν έχει δικαίωμα να σας κρίνει κε Αδριανόπουλε, και εσάς αλλά και όσους, με τις όποιες ιδεολογικές διαφορές, υψώσατε με παρρησία τη φωνή σας εκεί που οι άλλοι εσιώπησαν. Ας τα βρουν με τον άκαπνο “Κωστάκη” και με το “Γιωργάκη” που δεν μπορούν να χωρίσουν δυο γαϊδάρων άχυρα και τους (περι)παίζει στα δάχτυλα ο καιροσκόπος Αλαβάνος και ο θρασύτατος Τσίπρας.
Και κρίμα και για το παιδάκι και για τον αστυνομικό. Αλλά βέβαια, τώρα που άρχισε να δουλεύει ο μηχανισμός της υποκρισίας, από που να αρχίσεις και που να τελειώσεις.
Well said.
Περιχαρακωμένη η κοινωνία στη δανεική βολεψιά της, αρνείται πεισματικά οποιαδήποτε ουσιαστική μεταρρύθμιση, με το -τουλάχιστον γραφικό- πρόσχημα “ξένων κέντρων”, που θέλουν να μας κάνουν “πιόνια” στη σκακιέρα της παγκοσμιοποίησης…
Το χάσαμε και αυτό το τρένο, greco μασκαρά! Μας ξεπέρασε και η Σλοβενία. Έπεται η Βουλγαρία.
“Αυτό που τώρα με ανησυχεί είναι πως σχεδόν όλοι ζητούν αυτά ακριβώς που δεν πρέπει να γίνουν. Δεν ελπίζω πως θα εισακουσθώ.” …φωνή βοώντος, κ. Ανδριανόπουλε..
Αλλά κι εγώ δεν κουράζομαι να το επαναλαμβάνω κάθε φορά, ακόμα και σε ώτα μη ακουόντων:
TANSTAAFL (“There Ain’t No Such Thing As A Free Lunch”)
Καλά τα λέτε κύριε Υπουργέ, είναι όμως λίγο άγνωστη στη νέα γενιά η δύναμη των μεταρρυθμίσεων γιατί πολύ απλά δεν τις γνωρίσανε ποτέ.
Τί πρέπει να γίνει γι αυτό; Να ξαναμπούνε στο τραπέζι οι προτάσεις για αλλαγή και για κίνηση μπροστά.
Πως; Βλέπετε κάποιο άλλο κόμμα εκτός απο τη ΦιΣ να προτείνει κάτι άλλο εκτός απο το ανακάτεμα της τράπουλας; Γιατί λοιπόν κύριε Υπουργέ δεν ενισχύετε με πολιτικό κεφάλαιο ή με ένα μέρος των εσόδων σας απο την συνεργασία με το νυν Πρόεδρο της Ρωσίας ή και με τα δύο, το μοναδικό κόμμα που προτείνει κάτι διαφορετικό; Καλές οι παροτρύνσεις για CIVIC MOVEMENT αλλά κάτι τέτοιο χρειάζεται και πρωτεργάτες. Πρωτεργάτες γνωστούς που θα μπορέσει να τους εμπιστευθεί ο κόσμος.
Πιστεύω με βάση πως αν μπαίνατε εσείς, ο κύριος Μάνος και ο κύριος Τατούλης στη ΦιΣ ή σε ένα ευρύτερο Δημοκρατικό Συνασπισμό, η είσοδος στη βουλή θα ήταν εγγυημένη.
Για να τα βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους, και να κάνουμε αυτοκριτική όπως ΔΕΝ κάνουν τα τάγματα εφόδου του Αριστεριστάν:
1. Όχι ότι δεν έχει υπάρξει εκμετάλλευση των εργαζομένων, και με την εκλεπτυσμένη μορφή του corporate environment όπως το βιώνει δεκαετίες τώρα κάποιος στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο, ή στην ημιβάρβαρη κατάσταση που λαμβάνει χώρα από τα γυάλινα κτίρια της Κηφισίας (Πάλι ο Βωβός φταίει!!!) μέχρι τα γραφεία εταιρειών στον Ταύρο και την Ελευσίνα, είτε εκεί που το βίωσα εγώ στο χώρο της όποιας ιδιωτικής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
2. Όχι ότι δεν έχει ακουστεί πολλές φορές ότι δεν είναι ανελέητη η εργοδοσία, σε επίπεδο μεγα-εταιρειών και τραπεζών αλλά και σε επίπεδο “νοικοκυραίων”. Tου λαού, ντε, από αυτούς που ολοφύρονται ότι όλοι τους δέρνουν και τους κυνηγάνε, από το κράτος με το ΣΔΟΕ μέχρι τις τράπεζες αλλά και τους αναρχικούς που παραληρούν από τα ληγμένα δακρυγόνα και τα ναρκωτικά και καίνε ότι βρουν μπροστά τους. Ναι, αυτών, των “νοικοκυραίων” οι οποίοι φέρονται με χαρακτηριστική και αδικαιολόγητη σκληρότητα στους υπαλλήλους τους ενώ εδώ βέβαια δεν υπάρχει σαν δικαιολογία η “απρόσωπη εταιρεία” αλλά το αφεντικό το οποίο είναι συνήθως ένας χαμηλού επιπέδου βλάχος κουτοπόνηρος νεοΈλληνας.
Έχουν κάααααποιο δίκιο οι “αναρχικοί” όταν λένε ότι “είναι υποκρισία να λέτε ότι σας ενοχλεί η σιγανή, ύπουλη και φθοροποιά βία που ζείτε στη δουλειά σας, στα νοσοκομεία και στις κρατικές υπηρεσίες δε σας ενοχλεί αλλά σας ενοχλεί η δικά μας”. Βέβαια θεωρώ εξίσου νταβατζιλίκι το να μου λέει ο μασκοφόρος τι με ενοχλεί περισσότερο και να μου υπενθυμίζει τα δικαιώματα μου ως πολίτη (ενώ εκείνος αποποιείται αυτή την ιδιότητα) αλλά ΕΔΩ ας το διαβάσουμε έστω και σαν ταοϊστικό γρίφο-“κοάν”.
3. Όχι ότι δεν φταίνε και οι περιρρέουσες καταστάσεις όπου από τη μια έχει επικαθήσει πάνω στη δύστυχη αυτή χώρα ένα περίεργο καθεστώς οικονομικής ολιγαρχίας το οποίο κρινόμενο εκ του αποτελέσματος κυνηγάει το μικρό και νεοεισερχόμενο επιχειρηματία για να μην εξελιχθεί σε μεγάλη επιχείρηση και απειλήσει τους κατά επιχειρηματικό κλάδο νταβατζήδες -ποιους; Ανοίξτε τις τηλεοράσεις σας και δείτε ποιοι διαφημίζονται και μας έχουν ζαλίσει τα ούμπαλα. Πως; Με το να απαιτούνται 645553745 πιστοποιητικά και γραφειοκρατία μηνών για να ανοίξεις τυροπιτάδικο. Με το να σε κυνηγάει ο Αλογοσκούφης για να σου σκίσει τα ράματα επειδή δεν μπόρεσε να βρει τα έσοδα για να καλύψει την κτηνώδη αύξηση των δημοσίων εξόδων που ποιος ξέρει τι κουτοπόνηρους μικροπολιτικούς στόχους εξυπηρετεί, ή απλά ΝεοΔημοκρατικό πλιάτσικο, δεν είδαμε δα και κανένα φωτοστέφανο στους σημερινούς κυβερνώντες.
Και, φυσικά, η κατάσταση επιδεινώνεται με το να θέλεις μέσον τον Πάπα για να σου δοθεί η ευκαιρία να δουλέψεις σε μια entry level θέση σε μια εταιρεία με προοπτικές. Το ξέρουμε, το ζούμε αλλά κάνουμε την πάπια μη θίξουμε την “ιδιωτική πρωτοβουλία”. Όσο εμείς (εσείς, αυτοί) σαν “φιλελέυθεροι” δεν σκύβουμε ΚΑΙ πάνω από αυτό το πρόβλημα μακριά από κυνισμούς (ας πρόσεχες, δεν προσπάθησες, κλπ) εφόσον γνωρίζουμε την κατάσταση που επικρατεί γύρω μας (και την οποία βιώνω στο πετσί μου εδώ και ΠΟΛΛΑ χρόνια) τόσο γινόμαστε εν μέρει και σε πολύ μικρό ποσοστό, συνένοχοι της ανωμαλίας που χαρακτηρίζει την Ελληνική εργασιακή και κοινωνική πραγματικότητα.
Κατά τα άλλα όμως φταίει ο “νεοφιλελευθερισμός”. Κούνια που μας κούναγε…
Όλοι όσοι πιστεύουμε στον πολιτισμό και όχι στην βαρβαρότητα οφείλουμε, να δώσουμε ένα διμέτωπο αγώνα. Για παράδειγμα, από τη μια δεν πρέπει να κλείνουμε τις φωνές μας σε όσους λένε ότι η Ελληνική αστυνομία εμφανίζει erratic και επικίνδυνη συμπεριφορά. Με την κοινωνία και την εξουσία να την έχει του κλώτσου και του μπάτσου, υποπληρωμένη, με διαδικασίες πρόσληψης μέσω…. πανελληνίων, με ανεπαρκή εκπαίδευση (εδώ ο φραγκοφονιάς Αλογοσκούφης δε δίνει λεφτά για νοσοκόμες, για την αστυνομία θα δώσει;) πολλοί αστυνομικοί εφόσον δεν μπορούν ούτε κλέφτες να πιάσουν, ούτε μεγαλέμπορους ναρκωτικών να αγγίξουν, ούτε νονούς, ούτε τίποτα, ενώ τους βρίζουν όλοι, ξεσπούν σε άτυχους μακρυμάλληδες, σε μετανάστες, σε ανήμπορους. Ε, όντως ΑΥΤΗ η αστυνομία θέλει την ΠΡΟΣΟΧΗ ΟΛΩΝ μας. Όταν ένας ολόκληρος κόσμος βοά ότι είναι ένας συνδυασμός αντιεπαγγελματισμού, ανικανότητας και σαδιστικής νοοτροπίας, ε μάλλον κάτι τρέχει. Τι; Ας το βρούμε.
Από την άλλη όμως, δεν γίνεται να υποκαταστήσουμε την συγκαλυμμένη βαρβαρότητα με την επιλεκτική ή/ και την προβοκατόρικη βαρβαρότητα της κουκούλας. Ιδίως όταν ανερυθρίαστα έρχονται σαν απολογητές της άνθρωποι οι οποίοι επενδύονται ένα ιδεολογικό μανδύα ενός καθεστώτος (του κομμουνιστικού, με όλες τις παραλλαγές του) το οποίο σκότωσε πολλαπλάσιους αντιφρονούντες από ότι όλα τα άλλα απολυταρχικά καθεστώτα μαζί.
Ο καπιταλισμός επιδέχεται διορθώσεις. Είναι ντροπή να υπάρχει τόση απληστία. Στην τροφική αλυσίδα (το περίφημο food chain που πολλοί μεταλλαγμένοι και αδίστακτοι χρηματοθήρες αρέσκονται να μνημονεύουν με ρατσιστικό τρόπο -“αν δε μπορείς είσαι πεθαμένος”, ή την άλλη παπαριά “why you do this?”, “because I can”), όλα τα μέλη της έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης. Δεν γίνεται να είμαστε όλοι geniuses α λα Richard Branson ή Σκρουτζ Μακ Ντακ. Όλοι όμως πρέπει να μπορούν να υπάρξουν στην πραγματική κοινωνία. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι ο καπιταλισμός μετά τα 1990 πήρε μια περίεργη κυνική τροπή. Όχι ότι και πριν δεν υπήρχε, αλλά από εκεί και πέρα παράγινε. Και το παράλογο είναι ότι κυνήγησε με μανία τους στρατιώτες του. Τους εργαζόμενους. Καλούς και καούς, δίκαιους και άδικους. Τους ανθρώπους οι οποίοι τον στήριζαν. Τους ξεζούμισε (δάνεια αντί μισθών). Κάπου ξέφυγε το πράγμα. Και τώρα αυτό πληρώνει. Όσο αυτό δεν γίνεται αντιληπτό, τόσο θα έρχονται οι “κρίσεις” η μία μετά την άλλη.
Παρόλα αυτά, με μερικές διορθώσεις, μπορεί να συνεχίσει να είναι το πιο αξιόπιστο σύστημα πολλαπλασιασμού πλούτου. Αυτό μπορεί να γίνει. Όχι όμως και το να επιστρέψουμε στη βαρβαρότητα και τη βία, και φυσικά οι τελευταίοι στους οποίους οφείλουμε να απολογηθούμε σαν άνθρωποι είναι η καιροσκοπική “αριστερά”.
Διότι -και δυστυχώς αυτό φαίνεται να είναι δομικό στοιχείο της ανθρώπινης φύσης, αυτό που ακούγεται από τους “αναρχικούς” το “σας καίμε γιατί εφόσον δεν παίρνετε θέση ή δε μας υποστηρίζετε, με την ανοχή σας συντελείτε στα εγκλήματα της άρχουσας τάξης (οι λέξεις “εγκλήματα” και “άρχουσα τάξη” οριζόμενες αξιωματικά από αυτούς τους ίδιους) μου φαίνεται μέσα στον απλοποιημένο μανιχαϊσμό του το ίδιο με το “αν δεν είστε μαζί μας είστε εναντίον μας” που είπε μια άλλη ψυχή. Εκεί, στον αυταρχισμό της απολυτότητας συναντώνται τα άκρα.
Και κάπου εκεί χωρίζουν οι δρόμοι μας παιδιά, διότι όσο και αν μας τη σπάει η ιδέα μιας αυταρχικής ή όπως στην Ελληνική περίπτωση, μιας αυταρχικά ηλίθιας ή ηλίθια αυταρχικής εξουσίας, άλλο τόσο μας τη σπάει η ιδέα μιας αυταρχικής κουκούλας ή μιας αυταρχικής συνεχούς αναταραχής που προέρχεται από ζάπλουτους πολιτικάντηδες και η οποία αναμασά
Ο καθένας ας αναλάβει τις ευθύνες του.
@ Νικήτας Λάριν:
“Πιστεύω με βάση πως αν μπαίνατε εσείς, ο κύριος Μάνος και ο κύριος Τατούλης στη ΦιΣ ή σε ένα ευρύτερο Δημοκρατικό Συνασπισμό, η είσοδος στη βουλή θα ήταν εγγυημένη.”
Πολύ καλή επιλογή ονόματος αγαπητέ μου. Πολύ καλή. Και πολύ καλή η πρόταση σας και την προσυπογράφω. Δεν μπορεί οι σκοταδιστικότερες φωνές της Ελληνικής κοινωνίας να έχουν πάρει τ’ απάνω τους και να μην υπάρχει αντίλογος. Μακάρι να εισακουστείτε.
Στην πολιτική αγορά υπάρχει ζήτηση (όλοι θέλουν κάτι καινούργιο) αλλά δεν μπορεί να δημιουργηθεί η αντίστοιχη προσφορά (να υπάρξουν αξιόπιστα κόμματα) διότι υπάρχει ολιγοπώλιο κομμάτων (barriers to entry με την μορφή του ορίου του 3% και με τις κρατικές χρηματοδοτήσεις των εντός βουλής κομμάτων). Παρ’ όλα αυτά ο φιλελευθερισμός μακροχρόνια θα επικρατήσει γιατί είναι θεωρητικά και πρακτικά σωστός. Η αρχή γιά αυτοχρηματοδότηση καινούργιων κομμάτων θα μπορούσε να γίνει με donations μικροποσών όπως έγινε κατά κόρον στις ιστοσελίδες όλων των υποψηφίων στις τελευταίες αμερικάνικες εκλογές. Το internet είναι αυτό που θα ανατρέψει το ολιγοπώλιο του κρατισμού και θα το αντικαταστήσει με τον ανταγωνισμό των ιδεών.
Μανώλης Στειακάκης (www.kede.gr)
Τι να το κάνω να στείλω 500 email, γράμματα, fax, και να διαμαρτυρηθώ σε αυτούς που ψηφίζουν οι βολεμένοι και οι συγγενείς τους, όταν δεν υπάρχει κόμμα που να εκπροσωπεί τις ιδέες μου και το οποίο να μπορεί να μπει στη βουλή;
Είναι δυνατόν να έχει μπει στη βουλή η κάθε Φουντουκίδου, η κάθε Καϊλή, ο κάθε χασισοπότης του Σύριζα( όπως ο ίδιος δήλωσε), ο κάθε Βελόπουλος;
Μα ποια μοσχάρια τους ψηφίζουν αυτούς;
@gm2263,
Ορθότατες επισημάνσεις, φίλε. Και φυσικά, όσοι βοούν και σκούζουν περί “νεοφιλελευθερισμού” στην Ελλάδα, τρομάρα τους, φυσικά εννοούν (όχι βέβαια εκ προθέσεως σημασιολογικής, αλλά de facto) τον πελατειακό κρατισμό που επικρατεί στην Ελλάδα μεταπολεμικά και ο οποίος έχει διαμορφώσει τον τομέα της αγοράς στην χώρα κατ’ εικόνα της ιδίας στρεβλότητας. Και εδώ έγκειται το παράδοξο. Αγορά με λιγότερες στρεβλώσεις, χωρίς επιδοτήσεις πελατών των πολιτικών, χωρίς ευνοιοκρατία στις δημόσιες προμήθειες, χωρίς απουσία ουσιαστικού ανταγωνισμού και επικράτηση ολιγοπωλειακών καταστάσεων (και άρα δυσκαμψιών στο επίπεδο τιμών, έλλειψη επενδύσεων στην καινοτομία, κλπ.) δεν νοείται δίπλα σ’ ένα δημόσιο τομέα με τη φυσιογνωμία του ελληνικού, μαστιζόμενο δηλαδή από εκτεταμένες σχέσεις πατρωνείας, αθέμιτων συναλλαγών, νεποτισμού και εν γένει αναξιοκρατίας. Ένα δημόσιο τομέα που αγνοεί κριτήρια αποδοτικότητας στις δράσεις του αλλά και πάσχει από έλλειψη γενικού στρατηγικού σχεδιασμού στις επενδύσεις υποδομής που αναλαμβάνει. Εν τέλει, έναν τομέα που ουσιαστικά βοηθά στην αναπαραγωγή κοινωνικών ανισοτήτων και στην εξάλειψη ουσιαστικής κοινωνικοοικονομικής κινητικότητας σε όσους δεν μετέχουν στα πελατειακά δίκτυα. Αλλά όσοι διατρανώνουν την αντίθεσή τους στον “νεοφιλελευθερισμό” στη χώρα μας, ζητώντας παράλληλα να μείνουν ή να γίνουν όλα δημόσια (ενίοτε και δωρεάν, όπως η τριτοβάθμια εκπαίδευση), λέξη δεν αρθρώνουν για το τι είδους διαχείριση έχει επιφυλάξει το δημόσιο στους διάφορους τομείς υπό την εποπτεία και ευθύνη του. Σαν να μην μπορούν να δουν το γενικό μαρασμό στον οποίον έχουν περιέλθει υπό την μέριμνα του δημοσίου, και τους μάρανε η αγορά και ο “νεοφιλελευθερισμός”.
Φίλε Γιώργο, μου λες τα αυτονόητα και εννοείται πως συμφωνώ. Δυστυχώς, ακόμα και τα αυτονόητα είναι δυσνόητα σε μια χώρα ιδεολογικών λωτοφάγων που καταλαβαίνουν πως τους έπιασαν μεγάλα κορόϊδα…
@gm2263
Ναι, τα αυτονόητα, τι άλλω να πω. Αλλά όπως λες, δεν είναι πράγματι τέτοια. Υφίσταται, αντιθέτως, έλλειμμα στην κατανόηση, εκ μέρους σημαντικού τμήματος της κοινωνίας μας, του ποιες αξίες χρειάζεται να υιοθετήσει στο δημόσιο βίο, στις καθ’ ιδίαν σχέσεις και στην διεπαφή του ιδιωτικού με το δημόσιο, και για ποιους ακριβώς λόγους. Υπάρχει επίσης σοβαρό έλλειμμα κατανόησης της εμπειρικής πραγματικότητας, ιδίως του οικονομικού, θεσμικού και πολιτισμικού περιβάλλοντος της ευρωπαϊκής κοινότητας στο οποίο επέλεξε να ενταχθεί και υπό τις απαιτήσεις και τις δεσμεύσεις του οποίου καλείται να λειτουργήσει (καθότι σήμερα περισσότερο παρά ποτέ φαινόμαστε σαν να είμαστε με το ένα πόδι μέσα στην Ευρώπη και με το άλλο να κλωτσάμε για να φύγουμε).
Με άλλα λόγια, είναι ελλιπής στην κοινωνία μας η κατανόηση των επιχειρημάτων υπέρ του εκσυγχρονισμού και μιας συμπεριφορικής και αξιακής βέλτιστης προσαρμογής στις πραγματικές (και όχι τις φαντασιακές) συνθήκες, που μας διέπουν είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε.
Κύριε Ανδριανόπουλε σας ενημερώνω ότι κάποιος με τον ίδιο όνομα και επίθετο, την ίδια χροιά φωνής και την ίδια ιδιότητα (πρώην υπουργός) βγήκε στον 9,84 στις 15/01/09 και είπε « Ο λαός παρασύρεται, ο λαός ΠΟΤΕ δεν έχει ευθύνη».
Παραθέτω την ιστοσελίδα με την ηχογραφημένη συνέντευξη. Η συγκεκριμένη φράση ακούγεται περίπου στο 10:35 λεπτό.
http://www.athina984.gr/podcast?page=2