Πραγματισμός και πολιτική οραμάτων
Ιαν 20th, 2007 | Ανδρέας Ανδριανόπουλος| Κατηγορία: Πολιτική |
Email This Post
|
Print This Post
|
του Ανδρέα Ανδριανόπουλου
Πολύ συζήτηση γίνεται τελευταία για το είδος της πολιτικής που οδηγεί στην εξουσία. Και πολλοί αναλυτές και ειδικοί «επικοινωνιολόγοι» προκρίνουν τον πραγματισμό από τον ιδεολογικό δογματισμό. Οι δογματικοί βέβαια δεν έχουν τύχη σε κανένα ελεύθερο και ανοιχτό πολιτικό σύστημα. Δεν είναι όμως ο δογματισμός το ίδιο πράγμα με μιά πολιτική αρχών που στηρίζεται σε ένα συγκροτημένο όραμα για την κοινωνία που η πολιτική αυτή επιδιώκει. Η αντίθεση λοιπόν δεν είναι ανάμεσα στον πραγματισμό και τον δογματισμό. Αλλά ανάμεσα σε μιά πολιτική συμπεριφορά ευκαιριακή, δίχως αρχές και ουσιαστικές προεκλογικές δεσμεύσεις, και σε μιά πολιτική σχεδιασμένη πάνω σε οράματα και ηθικο-πολιτικούς προσδιορισμούς.
Η πολιτική του πραγματισμού στηρίζεται πάνω στην απαράδεκτη πρόθεση του πολιτικού να παραπλανήσει το εκλογικό του σώμα. Πηγαίνοντας με τα νερά της κοινής γνώμης, όπως αυτά αποτυπώνονται στις δημοσκοπήσεις, ο πραγματιστής ηγέτης νοιάζεται βασικά για την με κάθε τρόπο αναρρίχηση στην εξουσία. Κι όχι με τις αλλαγές που απαραίτητα χρειάζεται η κοινωνία για να ξεφύγει από τα προβλήματα που αντιμετωπίζει. Το αποτέλεσμα είναι πως η – συνήθης, διότι δεν ενοχλεί κανένα – επιτυχία του στις εκλογές δεν συνοδεύεται από την απαραίτητη συνακόλουθη ικανοποίηση του εκλογικού σώματος από τις επιδόσεις του μετεκλογικά. Η περίπτωση του Τζών Μέητζορ στην Βρετανία είναι χαρακτηριστική. Κέρδισε τις εκλογές σαν ο πραγματιστής διάδοχος της ιδεολογικοποιημένης κας Θάτσερ και καταποντίσθηκε στην συνέχεια μη έχοντας να πεί και να κάνει απολύτως τίποτε για τα προβλήματα της Αγγλικής κοινωνίας.
Ενα δεύτερο σοβαρότατο πρόβλημα της πραγματιστικής λεγόμενης πολιτικής είναι η επικίνδυνη έλλειψη συνοχής της παράταξης αυτής αφού βρεθεί στην εξουσία. Με την απουσία μιάς δυναμικής πολιτικής αρχών και καθαρών προσανατολισμών το παιχνίδι καταντάει να επικεντρώνεται στην νομή και διανομή της εξουσίας. Και στον τομέα αυτό οι ορέξεις είναι αβυσσαλέες, οι φιλοδοξίες απύθμενες και οι δυνατότητες ικανοποίησής τους περιορισμένες. Το φυσιολογικό και αναπόφευκτο αποτέλεσμα είναι οι εσωκομματικές αντιπαραθέσεις, οι συγκρούσεις ανάμεσα στα «εγώ» διαφόρων πολιτικών και η έλλειψη στιβαρής διαχείρισης των προβλημάτων και των λογής κρίσεων. Η περίπτωση της ΝΔ σήμερα είναι χαρακτηριστική τέτοιων καταστάσεων. Ο Πρωθυπουργός αποφεύγει να εμπλακεί στην ουσία των θεμάτων φοβούμενος μήπως τυχόν πληγωθεί η δημόσιά του εικόνα και το «μαγαζί», δηλ. η κυβέρνηση και το κόμμα, κλονίζεται από αμοιβαίες υπονομεύσεις, διαπροσωπικές συγκρούσεις και σκληρές διαφωνίες.
Το προβάδισμα της ΝΔ στις προτιμήσεις του εκλογικού σώματος, ακόμη και σήμερα, δύο και πλέον χρόνια από τις εκλογές, δεν είναι αποτέλεσμα της πραγματιστικής στάσης του Πρωθυπουργού. Οφείλεται κατά κύριο λόγο στην χλωμή παρουσία της αντιπολίτευσης γενικότερα (το ΠΑΣΟΚ βασανίζεται ακόμη από την μακροχρόνια παρουσία του στους κυβερνητικούς θώκους ενώ τα κόμματα της Αριστεράς συνεχίζουν το σχεδόν ταυτόσημο πολιτικό τροπάρι των τελευταίων δεκαετιών) και στην εύλογη για την ώρα στάση ανοχής της κοινής γνώμης. Συγκρίσεις με εξελίξεις και πολιτικούς άλλων χωρών είναι εξαιρετικά επισφαλείς. Ο κ. Κάμερον στην Βρετανία πηγαίνει καλά στις δημοσκοπήσεις όχι σαν υπόδειγμα πραγματισμού αλλά σαν πρότυπο καινούργιου life style, που λατρεύουν τα ΜΜΕ, και με κάποιες πρωτοποριακές κινήσεις στον τομέα της κοινωνικής ανοχής και συνειδητοποίησης (ομοφυλόφιλοι, περιβάλλον κλπ). Η κα Ρουαγιάλ στην Γαλλία αναδεικνύεται στο πρόσωπο που τα Μέσα λατρεύουν να μισούν, με επίκεντρο πάντα την εντυπωσιακή γυναικεία της παρουσία. Ο κος Σαρκοζί, από την άλλη πλευρά, αντεπιτίθεται με στιβαρή πολιτική πλατφόρμα αρχών (άσχετο αν πολλοί πιστεύουν πως δεν πρόκειται να την τηρήσει) και έντονα ιδεολογικοποιημένο λόγο. Ο κος Πρόντι στην Ιταλία εξελέγη με ελάχιστα πολιτικά έντονο λόγο και θέσεις. Και όλοι βλέπουμε, σαν απόδειξη όλων των παραπάνω, πως παραπαίει σήμερα η κυβέρνηση.της Ιταλίας. Αν πάλι μιλήσουμε για χώρες του Τρίτου Κόσμου (Βραζιλίά, Αργεντινή, Βενεζουέλα, Βολιβία κλπ) θα ήταν μάλλον αφέλεια να μιλήσει κανείς για έλλειψη σκληρότατων ιδεολογικών προσνατολισμών των νικητών των εκεί εκλογών.
Το συμπέρασμα εκτιμώ πως προκύπτει από μόνο του. Δίχως πολιτικές αρχών δεν επιτυγχάνεται η μακροχρόνια πολιτική παρουσία και επιτυχία μιάς παράταξης.
—————————————————————-
www.andrianopoulos.gr
ti gnomi exete gia ayto poy xetriposa?
http://parafoniades.wordpress.com/2007/01/19/%ce%9c%ce%b5-%ce%bc%cf%80%ce%b5%cf%81%ce%b4%ce%ad%cf%88%ce%b1%cf%84%ce%b5-%ce%ba%cf%8d%cf%81%ce%b9%ce%b5-%ce%91%ce%bd%ce%b4%cf%81%ce%b9%ce%b1%ce%bd%cf%8c%cf%80%ce%bf%cf%85%ce%bb%ce%b5/
Η γνώμη μου και για τα δύο (άρθρο Ανδριανόπουλου και διάλογοι στις παραφωνιάδες) είναι ότι χρειάζεται, τώρα, ένας πραγματικός και γνήσιος φιλελεύθερος σχηματισμός που δε θα γίνει ποτέ δεκανίκι εξουσίας. Θα προσπαθεί όμως συνέχεια να ακούγεται η φωνή του, να διατυπώνει τη φιλελεύθερη οπτική που λείπει στην Ελλάδα, να ορίζει την ατζέντα της πολιτικής συζήτησης, να οδηγεί στις αλλαγές, να υποστηρίζει όχι συνολικά αλλά κατά περίπτωση μόνο γνήσια φιλελεύθερα πολιτικά μέτρα…
Πολύ ενδιαφέροντα τα όσα γράφει ο κ. Ανδριανόπουλος, αλλά προβληματίζομαι γιατί άλλα υποστηρίζει στην Ελλάδα και άλλα στη Ρωσσία. Σας θυμίζω ότι αυτός ο αρχιερέας τού εντόπιου φιλελευθερισμού κατέχει έμμισθη θέση think tank συνεργαζόμενου με τη ρωσσική κυβέρνηση προκειμένου να υποστηρίζει στα δυτικά ΜΜΕ τις εθνικοποιήσεις των ενεργειακών κολοσσών από τον κ. Πούτιν! Μπερδεύτηκα… Ποιον Ανδριανόπουλο από τους δύο να πιστέψω;
Δεν είναι ακριβώς έτσι. Ο κ.Ανδριανόπουλος δουλεύει για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως σύμβουλος της ρωσικής κυβέρνησης για θέματα ανταγωνισμού. Από την Ευρωπαϊκή Ένωση πληρώνεται, όχι την ρωσική κυβέρνηση, και δουλεία του είναι να συμβουλεύει στην ενίσχυση του ανταγωνισμού στον τομέα της ενέργειας. Όχι να μιλάει σε δυτικά ΜΜΕ. Τώρα για το αν η ρωσική κυβέρνηση ακούει τις συμβουλές του, είναι άλλο θέμα…
@ Φώτης Περλικός
Τότε πώς εξηγείτε, αγαπητέ, το γεγονός ότι όπυ βρεθεί και όπου σταθεί, ο κ. Ανδριανόπουλος υποστηρίζει τις εθνικοποιήσεις τού Προέδρου Πούτιν;
Μπορείτε να τεκμηριώσετε αυτό με συγκεκριμένα παραδείγματα; Και όχι απλές αποσπασματικές φράσεις. Με όλο το πλαίσιο με το οποίο διατυπώνονται. Διότι υπάρχει η τάση σε όσους δεν συμφωνούν με τον ΑΑ να ερμηνεύουν κατά το δοκούν τα όσα λέει.
Αυτες τις μερες πολλες φορες καθομουν να σκεφτω ολα οσα ειπωθηκαν γυρο απο τον πραγματισμο που πρεπει η οχι να διεπει ενα κομμα που θελει να χαρακτηριζεται “εξουσιας”Ολα ξεκινησαν με αφορμη το προηγουμενο ποστ του Σωτήρη Γεωργανά “αν ημουν προθυπουργος”.Το ποστ αυτο με βρηκε αρκετα συμφωνο και συνεχιζει να με προκαλει εντονους προβληματισμους ποσο μαλλον που και τα επομενα ποστ οπως και το συγκεκριμενο δεν ειναι πολυ μακρια απο το θεμα αυτο.Το μονο που θα ηθελα να να διευκρινησω ειναι οτι λεγωντας πραγματισμο δεν εννοω την υιοθετηση λαικιστικων συνθηματων η πωληση των προσωπικων αρχων και ιδεολογιας στο βωμο της εξουσιας.Απλα υιοθετηση ενος λογου διπλωματικου ο οποιος να μην ερχεται σε μετωπικη συγκρουση με την κυριαρχουσα ιδεολογια των πολιτων.Υπαρχουν πολλοι τροποι να πει καποιος το ιδιο πραγμα.Για παραδειγμα την υιοθετηση της αγγλικης ως πρωτης γλωσσας τη θεωρω εκτος τοπου και χρονου οχι ως προς την ουσια της προτασης αλλα κυριως γιατι δινεται τροφη στο συλλογικο φαντασιακο ως προς την ταυτοτητα του κομματος,τη στιγμη που μπορει να επιτευχθει το ιδιο αποτελεσμα (της αριστης εκμαθησης της αγγλικης απο τους πολιτες)με πλαγιους τροπους.Ξερω πως η εκφραση “πλαγιος τροπος” βρωμαει ομως προτιμοτερο ετσι.Πιστευω οτι μια κοινωνια για να την αλλαξεις δεν πρεπει να συγκρουεσαι μετωπικα με τα πιστευω της γιατι ετσι πολυ απλα δινεις περισσοτερη δυναμη στους δογματικους της συντηρησης και αναγκαζεις την κοινωνια σε μεγαλυτερη εσωστρεφεια.
Τωρα για το ρολο του ανδριανοπουλου ποσως με ενδιαφερει.Ξερω μονο οτι τα οσα γραφει συνηθως με βρισκουν συμφωνο η τουλαχιστον μου δινουν τροφη για σκεψη και αυτο ειναι που μετραει.Τα υπολοιπα μου φερνουν περισσοτερο σαν gossip.
Απλά να τονίσω για άλλη μια φορά, ότι κύριος στόχος της δεύτερης επίσημης γλώσσας δεν είναι να μάθουν οι Έλληνες καλύτερα αγγλικά και προφανώς δεν είναι να υποβαθμιστεί η ελληνική γλώσσα μεταξύ των Ελλήνων. Είναι προκειμένου το σύνολο των κρατικών δομών να είναι υποχρεωμένες να εξυπηρετούν και μη-γνώστες της ελληνικής (που διαρκώς αυξάνουν ως ποσοστό του πληθυσμού). Οι υπηρεσίες να έχουν υπαλλήλους με γνώσεις αγγλικών, επαρκείς για τις συναλλαγές τους με το κοινό, να εκδίδονται τα πιστοποιητικά και στα αγγλικά, να υπάρχει διαθέσιμο το σύνολο της νομοθεσίας στα αγγλικά (πχ. πώς αξιώνεις από εκατομμύρια ξένων κατοίκων και εκατομμύρια τουριστών να είναι νομοταγείς όταν δεν έχουν πρόσβαση στο νόμο; ), να έχουν νομική ισχύ συμβόλαια στα αγγλικά, να υπάρχει υποχρέωση συγγραφής των τόμων των προκηρύξεων δημοσίων έργων στα αγγλικά (πράγμα εξισώνει τις ξένες εταιρίες και τις ελληνικές και μειώνει τα περιθόρια διαφθοράς) κτλ, όχι απλά για να βελτιωθεί η διδασκαλία των αγγλικών. Το νόημα είναι να κάνουμε το ελληνικό κράτος (και όλες τις υπηρεσίες του) πιο προσβάσιμο στον πολίτη ή τον μη-ελληνόφωνο κάτοικο, πιο φιλικό σε ξένες επενδύσεις και πιο εξωστρεφές προς τον κόσμο.
Αγαπητέ Φώτη,
Τα μέτρα που προτείνεις (όπως και άλλα σχετικά που έχουμε προτείνει και άλλοι) είναι αναγκαία και χρήσιμα, τόσο για λόγους επενδύσεων όσο και για λόγους πρόσβασης στην πληροφορία των δυνατών περισσότερων. Είναι όμως μόνο μέτρα. Γιατί όμως θα πρέπει, για να τα επιδιώξουμε και να τα επιτύχουμε, να προκαλέσουμε; Αν τα επιδιώξουμε ως μέτρα, θα περάσουν πολύ πιο εύκολα από ότι η θέση για καθιέρωση 2ης αγγλικής. Κανένα νομικό πρόβλημα δεν υπάρχει στην υιοθέτηση μέτρων που θα προβλέπουν μεταφράσεις δημοσίων κειμένων και εξυπηρέτηση πολιτών σε άλλη γλώσσα. Γιατί επομένως να προκαλούμε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας στο θέμα της γλώσσας; Γιατί να μην υπηρετήσουμε τον ίδιο στόχο με έναν πιο εύκολο αγώνα; Αυτό σημαίνει πραγματισμός στην πολιτική: να παράγεις αποτέλεσμα χωρίς να διχάζεις την κοινωνία και να δημιουργείς ανυπέρβλητα εμπόδια.
Ποτέ και πουθενά δεν υποστήριξα εθνικοποιήσεις στην Ρωσία. Τα κείμενά μου βρίσκονται στην ιστοσελίδα μου και ο καθένας μπορεί να το επιβεβαιώσει. Εχω κάποιες φορές εξηγήσει γιατί γίνονται. Ποτέ όμως υποστηρικτικά της πρακτικής αυτής. Σε άρθρο μου μάλιστα στο Moscow Times έχω εξηγήσει και τους κινδύνους για την Ρωσική οικονομία από τέτοιες πρακτικές. Καλό θα είναι εμείς οι φιλελεύθεροι, αντί να τρώμε αναίτια και με την πρώτη αφορμή τις σάρκες μας, να ασχολούμεθα λίγο περισσότερο με την διάδοση των απόψεών μας στους άλλους.
Α.Α.
Προς Φωτη.
Σου ζητω συγνωμη ομως εψαχνα ενα γρηγορο παραδειγμα και γι αυτο και χρησιμοποιησα αυτο της δευτερης γλωσσας χωρις να νοιωσω την αναγκη να ακριβολογησω σε οτι αφορα το μετρο αυτο που προταθηκε και το λογο.Θα μπορουσα να χρησιμοποιησω και κατι φανταστικο στη θεση του απλα ηθελα να φερω ενα οποιοδηποτε παραδειγμα.Γνωριζω παντως τους λογους που μου ανεφερες,,,αν και ουτως η αλλως εκανες καλα που το διευκρινησες προς αποφυγη ψευδων εντυπωσεων.
Προς “Στέργιος”
«Καλό θα είναι εμείς οι φιλελεύθεροι, αντί να τρώμε αναίτια και με την πρώτη αφορμή τις σάρκες μας, να ασχολούμεθα λίγο περισσότερο με την διάδοση των απόψεών μας στους άλλους».
Αυτό το επιχείρημα ο Α. Ανδριανόπουλος, το έχει απευθύνει και σε μένα προσωπικά, επειδή κατά καιρούς είχε ακούσει από μένα, κατ’ ιδίαν αλλά και μέσα από τα γραπτά μου, τα εξ’ αμάξης για διάφορες κατά καιρούς θέσεις που εξέφραζε ή ενέργειες του.
Πρέπει να πω κατ’ αρχάς, ότι το επιχείρημα αυτό δεν είναι καθόλου πειστικό. Ανεξάρτητα όμως απ’ αυτό, ουδέποτε εντόπισα σε κανένα κείμενο του Ανδριανόπουλου, ότι υποστήριξε τις εθνικοποιήσεις του γκαγκεμπίτη Πούστιν. Κι επειδή θεωρώ απίθανο να μην έχει υποπέσει στην αντίληψη μου μια τέτοια θέση του Ανδριανόπουλου, το σχετικό σχόλιο σας το εκλαμβάνω ως λαθεμένο ή στη χειρότερη περίπτωση ως κακόβουλο.
Όπως έγραφε κι ο Κοραής: «Ελευθερία χωρίς αρετήν δεν δύναται ποτέ να σταθή»!
Προς theodore, τα μέτρα που προτείνω είναι ακριβώς η έννοια της επίσημης γλώσσας. Επίσημες γλώσσες είναι οι γλώσσες που χρησιμοποιούνται από το κράτος, αναγνωρίζονται από την δημόσια διοίκηση κτλ. Όχι τι μιλάνε οι πολίτες μεταξύ τους. Δυστυχώς το γεγονός ότι αν πεις το ίδιο πράγμα με διαφορετικό τρόπο έχει διαφορετική αντιμετώπιση αποκαλύπτει τα βαθύτατα εθνικιστικά αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, όπου ειδικά ο γλωσσικός εθνικισμός είναι από τις εντονότερες εκδηλώσεις τους.
Δεν με νοιάζει πώς θα λέγεται. Αυτό που με νοιάζει είναι να επιτευχθεί ο στόχος του προσβάσιμου, φιλικού και ανοιχτού κράτους. Αλλά διατηρώ σοβαρές αμφιβολίες για την αποτελεσματικότητα μιας πολιτικής που στην ουσία θέλει να “ξεγελάσει” την κοινωνία και να παρακάμψει τα αντανακλαστικά της. Η κοινωνία θα αντιδράσει τελικά πολύ πιο ακραία και για πολύ πιο γελοία θέματα (πχ ταυτότητες). Η συναίνεση για τέτοιες αλλαγές θα έρθει (άν έρθει) μόνο μέσα από τον ανοιχτό δημόσιο διάλογο, και αυτόν μόνο η ξεκάθαρη και ευθεία προβολή του θέματος μπορεί να τον προκαλέσει.
@ Φώτης Περλικός
@ Γιώργος Μπούρχας
Αγαπητοί ερωτευμένοι με τον κ. Ανδριανόπουλο που βιαστήκατε να με αποκαλέσετε κακόβουλο, σας παραθέτω αποσπάσματα από άρθρο του (μπορείτε να το βρείτε στην ιστοσελίδα του). Δεν το μεταφράζω, αγγλικά ξέρετε, είναι η οφίσιαλ λάνγκουεϊτζ τής παρέας σας, εξάλλου:
RUSSIA IS NOT AN AUTHORITARIAN COUNTRY
03/04/2006
Moscow Times
…Moreover, some initiatives undertaken by the Russian government do not diverge very much from similar behavior by administrations in the west. How would the US tax authorities had reacted if a company like, say, Yukos, had not paid its appropriate taxes for more than five years?
Ώστε αν μια εταιρεία στις ΗΠΑ δεν πλήρωνε φόρους επί πέντε χρόνια, η αμερικανική κυβέρνηση θα την εθνικοποιούσε; Και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ θα διόριζε διευθυντή της τους αχυρανθρώπους του; Ωραίος φιλελευθερισμός!
…All in all, Russia has a considerable way still to go to parallel the west in building a smoothly functioning democratic, free market civil society. But it is not true that is heading towards authoritarianism. The general direction is correct.
Η γενική κατεύθυνση τής Ρωσσίας είναι σωστή. Δεν το λέω εγώ, ο κ. Ανδριανόπουλος το λέει. Φιλελεύθεροι όλων των εθνών, ενωθείτε!
Επανειλημμένα ο Μπούρχας έχει δείξει την εμπάθειά του με τον Ανδριανόπουλο. Δεν το έχει κάνει για κανένα αριστερό!! Ας διαβάσει ολόκληρο το άρθρο κι ας αφήσει τα κομμουνιστικά κόλπα με τα τσιτάτα από κομμάτια του. Δηλαδή, τι περιμένει, να γίνει η Ρωσία σε 10 χρόνια αυτό που έγιαν οι ΗΠΑ και η Βρετανία σε 200; Και που λέει ο Α. πως οι εθνικοποιήσεις κάνουν καλό;
Προς «liberal»
Εκτός από πολιτική μυωπία φαίνεται ότι έχεις και πραγματική.
Προς «Στέργιος»
Το άρθρο που αναφέρεις το είχα υπόψη μου, όπως και άλλα σχετικά. Το μόνο που προκύπτει από αυτό είναι ότι ο Ανδριανόπουλος δεν συμμερίζεται μεταξύ άλλων τις απόψεις του αντιπροέδρου των ΗΠΑ, του Αντρέι Ιλαριόνοφ αλλά και τις δικές μου για τον βίο και την πολιτεία του γκαγκεμπίτη Πούστιν. Από πουθενα δεν προκύπτει ότι υποστηρίζει τις εθνικοποιήσεις του.
@ Γιώργος Μπούρχας
Ας μην παίζουμε την κολοκυθιά, αγαπητέ.
Είναι φανερό ότι ο κ. Ανδριανόπουλος βρίσκει ότι σε γενικές γραμμές η πορεία τής Ρωσσίας επί Πούτιν είναι καλή. Σε ρωτώ, τι εννοεί με αυτή τη φράση ο κ. Ανδριανόπουλος;
Πολύ απλά, ότι ο Πούτιν κατάφερε εθνικοποιώντας το κολοσσιαίο κεφάλαιο τής ενέργειας να συγκεντρώσει ασύλληπτο πλούτο στα χέρια τού ρωσσικού δημοσίου και με αυτό να αναστήσει μια πολιτική παροχών προς τους πολίτες, παρόμοια με αυτήν που είχαν συνηθίσει επί ΕΣΣΔ.
Αν ο κ. Ανδριανόπουλος πίστευε και για τη Ρωσσία ό,τι διακηρύσσει για την Ελλάδα, τότε θα έπρεπε ο Πούτιν να γίνει Γέλτσιν και να μην παρέμβει καθόλου στην οικονομική δράση των “Ολιγαρχών”.
Αλλο ο νεοφιλελευθερισμός και άλλο πράγμα η γκανγκστερική κλοπή δημόσιας περιουσίας. Πως έγιναν οι “ολιγάρχες” άνθρωποι; Μήπως με σωστές ιδιωτικοποιήσεις; Kαι είναι λάθος που ο Πούτιν τους βάζει στην θέση τους; Αυτό εννοείτε κάποιοι με τον φιλελευθερισμό; Να γίνουμε δηλ. σαν τον Αμπράμοβιτς και να κλέβουμε το κράτος στο τσάμπα για να πληρώνουμε τον …Μουρίνιο; Aς πάει ο Μπούρχας να κάνει παρέα στον Κόκκαλη. Να τα παίρνουν από τον ΟΤΕ και να τα δίνουν του …Λεμονή!! Οσο για τον Τσένευ, με τον οποίο σωστά δεν συμφωνεί ο Α. ξέρουμε πόσο …φιλελεύθερος είναι. Εστειλε την Hullibarton να …ανοικοδομήσει το Ιράκ, κι όταν αυτή είδε πως εκεί δεν έχει ψωμί (δηλ. τσάμπα κονόμες) τα μάζεψε κι έφυγε. Ο Πούτιν τον έφαγε τώρα. Σαν “μη φιλελεύθερος”. Δεν κοιτάει τα δικά του χάλια που η κυβέρνησή του φόρτωσε την αμερικανική οικονομία με το μεγαλύτερο δημόσιο χρέος της ιστορίας της. Αυτά λένε ο Χάυεκ κι ο Ρόθμπαρτ; Ο κρατισμός (!) των Ρώσων τον πείραξε.
Και για του λόγου το ασφαλές, διαβάστε πως οι σούπερ φιλελεύθεροι καπιταλιστές στο Νταβός θα καθήσουν και θα ακούσουν σαν μαθητες από τους Ρώσους τα επιτεύγματά τους…
DAVOS, Switzerland — In a sharp reversal from the past few years, a high-powered Kremlin delegation led by First Deputy Prime Minister Dmitry Medvedev is at Davos this week to make the case for investing — and trusting — in Russia.
Dmitry Medvedev, Gref and Matviyenko will present the government’s view of Russia’s place in the world at what is expected to be a packed plenary session at Davos Saturday. Immediately afterward, Sistema head Vladimir Yevtushenko and Vneshtorgbank chairman Andrei Kostin will offer investors’ side of the story together with Coca-Cola chairman E. Neville Isdell and Ernst & Young chairman James Turley at a second plenary session.
Dmitry Medvedev will be the host at a three-hour reception Thursday evening and speak to media leaders during a 45-minute coffee break Friday. He, Gref, Reiman and Matviyenko have all scheduled news conferences. Between the official events, they will focus on private meetings.
“We have scheduled a number of meetings with existing investors and potential investors. We want to hear their views on the current situation, and to be open and transparent and to establish contact,” Deputy Economic Development and Trade Minister Kirill Androsov said in a telephone interview.
Androsov said the officials would use Davos sessions to tout Russia’s economic stability and potential, but that their comments would be kept brief to allow attendees to ask questions.
The meeting will effectively serve as an international coming-out party for Dmitry Medvedev, who is widely regarded as a leading candidate to succeed President Vladimir Putin in elections next year. It will be his first high-profile get-together with the world elite, and some Russian participants speculated that the Kremlin might be putting him into the international spotlight as it tries to figure out whether he is presidential material.
But another leading candidate for Putin’s blessing as successor, Defense Minister Sergei Ivanov, is also very much in the international spotlight this week, overseeing the signing of billion-dollar nuclear and energy deals with India. Putin himself will visit India on Thursday.
Να λοιπόν που το δικαίωμα στην ιδιοκτησία αποκτά σχετική έννοια…
και τα όρια του τα καθορίζει υποκειμενικά ο αρχηγός του κράτους…
δεν μου ακούγεται και πολύ φιλελεύθερο αυτό!
Στην βάση του όμως το επιχείρημα φαίνεται να έχει ένα ηθικό υπόβαθρο… Τόσο εδραίο μάλιστα που δεν βλέπω γιατί να περιορίσουμε την ισχύ του επιχειρήματος στην Ρωσία και να μην το εφαρμόσουμε γενικώς. Που τα βρήκε τα πλούτη της η δική μας “ολιγαρχία”? Τι πάρε-δώσε είχαν οι προγόνοι τους με τους Τούρκους, τους Γερμανούς, τους διαχειριστές των πόρων του σχεδίου Μάρσαλ, τους διαχειριστές των Πακέτων Ντελόρ κλπ κλπ κλπ?
Δήμευση ΤΩΡΑ όλης ιδιωτικής περιουσίας, και αναδιανομή της, σε ίσα μερίδια σε όλους! Εμπρός για την Πραγματική Φιλελευθερη Επανάσταση! Σύνθημά μας, είναι ένα: “Σπάστα και ξαναρίξτα” 🙂
Δεν είναι κακό να συγκρίνεις αυγά με αχλάδια. Αλλά μπορεί και να στομαχιάσεις όμως!! Αλλά και οι σοφιστές στην Ελλάδα ευδοκίμησαν…
Προς «liberal»
Σε αδίκησα λεβεντιά μου φιλελεύθερη και σου ζητώ συγνώμη! Μας άνοιξες τα μάτια!
Όλοι στην Ελλάδα είχαμε την εντύπωση ότι ο …Λεμονής πληρώνεται από τον γκαγκεμπίτη μόσκοβο πρόεδρο!
Και βέβαια, αποτελεί ασήμαντη λεπτομέρεια για κάθε φιλελεύθερο η χρήση της εθνικοποιημένης στρόφιγγας, εκτός των άλλων, για τον πολιτικό εκβιασμό των βαλτικών χωρών, της Πολωνίας, της Γεωργίας, της Ουκρανίας, αύριο της Ευρώπης κλπ.
Λεβεντιά μου φιλελελεύθερη το ξέχασα!
Και εκείνος ο αντιφιλελεύθερος ο Μπούς, που επιμένει άλα Ρήγκαν σε μη αύξηση των φόρων….
Τι κοτσάνα πάλι ήταν αυτή; Κι’ ο Πούτιν μειώνει τους φόρους. Το λέιε και το Index Freedom 2007. Και δεν βάζει μάλιστα και νέους δασμούς σε εισαγόμενα προιόντα, όπως ο φίλος σου ο Μπούς. Είναι κι’ αυτός μήπως σούπερ – φιλελεύθερος; Πρώτη φορά ακούω πως όσοι μεγαλώνουν το κράτος, και τις δαπάνες βέβαια, είναι φιλελεύθεροι!! Απλά επειδή μειώνουν μόνο τους φόρος. Στην Κίνα έχουν ελάχιστους φόρους. Ζήτω οι κομμουνιστές φιλελεύθεροι λοιπόν. Διάβασε τον Χαύεκ, την Αυν Ράντ και τον Ρόθμπαρ ξανά.
Προς “liberal”
Λεβεντιά μου φιλελεύθερη, ο Μπους, ο Ρήγκαν η αφεντιά μου και μερικοί άλλοι βαρεμένοι, όπως o Laffer, ο Gilder, o Wannisky, o Kemp κλπ είμαστε υπέρ των οικονομικών …της χαρτοπετσέτας εστιατορίου!! Γι αυτό και δεν μας απασχολούν σχεδόν καθόλου οι δαπάνες. Πιστεύουμε ότι ο καπιταλισμός, άμα λάχει, έχει και δωρεάν γεύματα και τεράστιες στρατιωτικές δαπάνες για να περιποιείται τα κουμάσια της οικουμένης. Με λίγα λόγια είμαστε άπαιχτοι. Οι μόνοι που μπορούν να μας βλάψουν είναι …οι σύγχρονοι απόγονοι του Κριτία, του Αλκιβιάδη και του Χαρμίδη. Έχουμε πάρει, όμως, αρκετά μαθήματα Ιστορίας από τότε.
Υ.Γ. Με συμπαθάς αν σε πλήγωσαν οι κοτσάνες μου, δεν πρόκειται να ρίξω άλλες! Ό,τι κατάλαβες …κατάλαβες!
Δεν ξέρω, είμαι μόνο εγώ που ενοχλούμαι με τέτοιες αγοραίες εκφράσεις (“λεβεντία μου φιλελεύθερη”, “Πουστιν” κτλ);
Επι της ουσίας, η κατάσταση στην Ρωσία είναι πολύπλοκη και δεν είναι εύκολο να αναλυθεί με μαυρόασπρες αναλύσεις (και βρισιές τύπου Πούστιν κτλ) σαν αυτές του κ. Μπούρχα. Προσωπικά ο Πούτιν και η κατάσταση στην Ρωσία με τρομάζει αλλά πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε από χώρες που είναι “ανώριμες” πολιτικά και οικονομικά να ακολουθούν τις ίδιες αυστηρές φιλελεύθερες αρχές όπως πιο “ανεπτυγμένα” κράτη.
Αυτή είναι μια επικύνδινη θέση γιατί μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να δικαιολογήσει λογής λογής εγκλήματα αλλά δεν παύει να είναι και αλήθεια.
Πρέπει να πω πάντως ότι αν και ο κ. Ανδριανόπουλος πάντοτε κρατάει αρκετές αποστάσεις έτσι ώστε τα λεγόμενα του να είναι defendαble, και εγώ προβληματίζομαι λίγο από τον γενικότερο θετικό τόνο που έχει στην ανάλυση των πολιτικών του κ. Πούτιν, ο οποίος, αν και ίσως αναγκαίο κακό για την Ρωσία, έχει σίγουρα αυταρχικές και υπερεθνικιστικές τάσεις… Αυτό είναι ιδιαίτερα περίεργο καθότι ο κ. Ανδριανόπουλος, ας μου επιτραπεί να παρατηρήσω, έτεινε πάντα προς την θεωριτική και ιδεολογική καθαρότητα και ανάλυση παρά στον πραγματισμό (σε σχέση πχ με τον κ. Μάνο)!
Ο Μπούρχας δεν έχει δοιβάσει ούτε τον Βανίσκι, ούτε τον Γκίλντερ και ιδιαίτερα ούτε τον Κέμπ καλά!! Τα οικονομικά της προσφοράς συνδέονται απόλυτα με την μείωση των φόρων. Οχι όμως και με την αύξηση δαπανών!! Αυτό είναι τρελό. Ο Βανίσκι μάλιστα εξηγεί πως η αποτελεσματικότητα του συστήματος θα έχει κάποια λογική καθυστέρηση. Με μείωση των δαπανών μπορεί μοναχά να εξασφαλισθεί κάποια ισορροπία. Η Θάτσερ μείωσε τις δαπάνες ακόμη και στις πρεσβείες της Αγγλίας στο εξωτερικό και στα Πανεπιστήμια. Ο Ρέηγκαν αύξησε μόνο τις δαπάνες της άμυνας για εύλογους και κατανοητούς λόγους (Strategic Defence Initiative). Και έφερε τούμπα την Σοβ. Ενωση!! Να μην ξεχνάμε και το λεχθέν από τον Φρήντμαν: “there is no such a thing as a free lunch”.
«Δεν είμαστε καλά, δεν έχουμε μυαλό είμαστε άρρωστοι με τον Αρθούρο τον τρελό»!
The Two Faces of Ronald Reagan
by Murray N. Rothbard
http://www.lewrockwell.com/rothbard/rothbard50.html
In the macroeconomic arena, for some months a well-publicized battle has been raging for the soul of Ronald Reagan. Two groups are in bitter conflict, with Reagan trying to pick his way through the minefield. In one camp are what we may call “the Responsibles,” all the economists prominent in the Nixon and Ford administrations. They comprise a coalition of monetarists, headed by Milton Friedman and including Martin Anderson, and conservative Keynesians, including George Shultz, Arthur Burns, Alan Greenspan, Charles E. Walker, Herbert Stein, and William Simon.
In the area of economic theory Friedmanites and Keynesians are at odds, but in the realm of practical policy they are close enough for a cozy coalition. During an inflationary period conservative Keynesians call for a balanced budget, perhaps even a surplus; a budget deficit is abhorred as propelling further inflation. To the Friedmanites, deficits per se are not inflationary, only those financed by the banking system. Since in practice any deficit is likely to be financed by the banks, both groups can unite in calling for a balanced budget to combat inflation. In that case, however, the Responsibles – with grave reluctance and appropriate sobriety – have to counsel Reagan against any large tax cut unless such a cut is matched by an equivalent slash in government spending.
But the Responsibles feel in their hearts that cutting government spending is politically unrealistic. And so, from Friedman to Simon, they have opted for a constitutional amendment, on the state and federal levels, to limit the future growth of government spending to its current proportion of the gross national (or state) product. This is in line with the constitutional amendment proposed by the establishment-conservative National Tax Limitation Committee, as well as Proposition I, which Reagan pushed for in California and which failed to pass in 1973.
When analyzed, the position of the Responsibles, sober and responsible though it may be, holds very little charm for the critic of big government, or indeed for anyone else. When you peel away the fiery free-market rhetoric of a Simon or a Friedman, the practical political offer is simply more of the same: the current status quo. To hard-working people angry at high taxes and wild spending, all that the Responsibles can offer is to keep government at its current pace relative to the private sector. No tax cuts, no reduced government, just fiscal rectitude. Who is going to go to the barricades for that?
It is this grave defect in the political economy of the Responsibles that has given rise to a maverick group in the Reagan economic camp, the neopopulists – or, as one of them cheerfully conceded, the “Wild Men.” Guru of the neopopulists is Arthur Laffer, of the University of Southern California; the other key figure is Laffer’s propagandist and point man, Jude Wanniski, formerly of the Wall Street Journal. Their political leader in the Reagan camp is Representative Jack Kemp of New York and their overall political philosopher is Irving Kristol, godfather of the neoconservative movement.
The Laffer group begins its analysis with the keen perception that no one is going to jump with excitement over a balanced budget and fiscal sobriety. The Republicans, they assert, should start ladling out their own goodies to the masses; why leave promises to the liberal big spenders, with conservatives offering only dour hangovers for the morning after? Specifically, the neopopulists ask themselves: What do the voters want? And the answer comes to them loud and clear. They want big tax cuts; they want to keep and even add to the current spending goodies of the welfare-warfare state; and they also want a balanced budget to end inflation. Great, say the neopopulists, we’ll give them all three. And so came the one specific Reagan proposal that has fired public support: the Kemp-Roth overall income tax cut of 30 percent over a three-year period. To hell with fiscal sobriety.
But, but… as Mary McGrory asked the Republican candidates in the Iowa debate, how can you offer the public three contradictory things: big tax cuts, balanced budgets, and maintaining government spending and services at current levels? And then came the magic answer, the panacea—the “Laffer curve.” The Laffer curve, which can be explained to any congressman on a dinner napkin, states that if tax rates are cut, productivity and investment will increase to such an extent that the supply of goods will increase and total tax revenues will actually rise. So presto, chango. The circle can be squared, and contrary to Milton Friedman, there is such a thing as a free lunch. Just call it the Laffer curve and “supply-side economics.” Not only that: A tax cut will also cure the inflation problem, because the increased supply of goods will swamp any tendencies toward inflation.
Laffer’s Victory
New York Sun EditorialJuly 10, 2006
http://www.nysun.com/article/35673
It’s official — Arthur Laffer wins. New data show federal revenues surged in the first three quarters of the current fiscal year. Corporate tax receipts are up more than 26% over the same period last year, ringing in at $250 billion. Individual income tax collections, at $791 billion, are up 14% over the first nine months of fiscal 2005. The Congressional Budget Office projects corporate tax receipts will total $330 billion by the end of the fiscal year. As a result, the deficit for the year is expected to be about $300 billion, down from $318 billion last year and $412 billion the year before.
What, you ask, has led to this miraculous event? A tax cut, it turns out. Or rather, an array of tax cuts, on corporate income, personal income, and capital gains. These tax cuts, passed in 2001 and 2003, appear to be having the desired effect of spurring economic growth by creating addition incentives for work and entrepreneurship. The latest numbers, moreover, offer some hard data to challenge some of the charges leveled against President Bush and congressional Republicans in respect of tax cuts. These tax cuts haven’t exactly benefited “the rich.” A third of those higher income-tax revenues came from the highest-earning 1% of households, according to the New York Times.
That said, the deficit is still projected to be $300 billion, even if that’s lower than it might have been. The latest budget estimates, then, throw down a gauntlet to the alleged Republicans in Congress. Thanks to the incentives provided by the tax cuts, the rest of the economy is doing the best it can to make up the deficit through economic growth. But non-defense discretionary spending has increased by a third under President Bush. Supply-side tax cuts will not grow us out of a deficit unless the Congress can keep federal spending increases from outpacing economic growth. At least Republicans now have hard data to rebuff Democratic claims that tax increases are the solution to federal budget woes or that tax cuts favor “the rich.” Thank you, Professor Laffer.
“Supply-side tax cuts will not grow us out of a deficit unless the Congress can keep federal spending increases from outpacing economic growth”.
Αυτό τα λέει όλα…
Arthur Laffer: You Don’t Need To Read This Bush’s LipsThe Wall Street Journal
February 14, 2005
ARTHUR B. LAFFERPosted on 02/14/2005 by presidio9
http://www.freerepublic.com/focus/f-news/1342772/posts
When “W” ran for president in 2000, I voted for him but not enthusiastically. I had voted for Bill Clinton in the prior two presidential elections, but with Al Gore as the Democratic candidate in 2000 the choice was easy for me even if I wasn’t all that excited about George Bush.
I am now flabbergasted by the performance of Bush 43.
George W. Bush could well turn out to be the best president in recent history. His inaugural address and his State of the Union speech were as good as any I’ve ever heard. He has also shown unbelievable steadfastness of purpose during his first term and now has put forth an agenda for his second term that would lock in the gains of the supply-side revolution for generations to come. And, I might add, he’s done it all with little pretense and no scandal (keep your fingers crossed).
* * * On the proactive side of public policy, President Bush’s proposal for private accounts for Social Security is the first time ever we’ve tried to associate effort with reward in this program. Taking steps to reduce the unfunded liability of the Social Security program, both Ronald Reagan and Bill Clinton reduced Social Security benefits by subjecting them to income taxes — 50% of benefits following the 1986 tax act and then 85% of benefits after the 1993 tax act. In addition, Reagan’s Blue Ribbon Commission on Social Security, chaired by Alan Greenspan, extended the age of retirement. Mr. Clinton took the additional pro-growth step of removing the “retirement test” for receipt of Social Security benefits, thereby lowering taxes on the working elderly. But President Bush’s proposal is so much better than any of these changes.
Laffer Throws Curve with Latest TheoryTuesday, August 29, 2006
Alan Tonelson
Posted on 09/02/2006 by A. Pole
http://www.freerepublic.com/focus/f-news/1694625/posts
Although most economists keep insisting that their discipline is all about peaceful competition, it’s increasingly clear that they need to do violence to language and logic when defending today’s U.S. globalization policies.
The latest example: Arthur B. Laffer’s recent suggestion in a Wall Street Journal article http://www.globalpolicy.org/socecon/crisis/tradedeficit/2005/0103laffer.htm
that the term “trade deficit” is a misnomer. Instead, insisted the “Father of Supply-Side Economics” and former guru to President Reagan, Americans should call their country’s bloated excess of imports over exports a “capital surplus” – reflecting the borrowing from abroad needed to sustain it.
Unfortunately for the United States, word games can’t possibly reduce the dangers created by piling up so much debt, and in the process squandering so much of the earnings capacity needed to restore balance.
But if they really believe such verbal gimmickery reflects reality, the least Laffer and his fans at the Wall Street Journal could do is this: manage their personal finances by maximizing their debts, paying only the interest, and expecting to remain creditworthy and to maintain their high lifestyle because they’re running “individual capital surpluses.”
Ρε σεις παιρνετε στα σοβαρα τον Μπουρχα εναν δικηγορακο που οι γνωσεις του στα οικονομικα ειναι οσες εχει ενα κουταβο στην πυρηνικη φυσικη. Ενα νεοσυντηρητικο απολιθωμα το οποιο υποστηριζει το Πανεπιστημικαο ασυλο, ουρλιαζε να Θυσιαστει ο Ρασμουσεν επειδη δεν ζητησε συγγνωμη απο τους Ισλαμοφασιστες για τα καρτουν του Μωαμεθ κλπ κλπ. Ο τυπος αναμφισβητα με τον αντιρωσισμο του θα πρεπει να ειναι παλαιο μελος της ΟΑΚΚΕ που θα πηρε δρομο σε μια απο τις εκαθαρρισεις της.
Τωρα επειδη ακουω σοβαρους ανθρωπους και οχι τον Μπουρχα να μιλανε για supply side economics. Δεν υπαρχει καμια ακαδημαικη μελετη καμια επισημη οικονομικη σχολη που να λεει supply side economics 101 στο αναλυτικο της προγραμμα. Ο Λαφερ δεν εχει δημοσιευσει σε κανενα επιστημονικο περιοδικο, ο Βανισκι και τα αλλα βληματα δεν ειναι οικονομολογοι. Τα οικονομικα της προσφορας ειναι μια σκετη ανοησια για οσους ξερουν απο οικονομικα. Εχουν δικιο οταν λενε 100% φορος=μηδεν εσοδα αλλα δεν δινουν guidelines για τον βελτιστο φορο. Συνηθως το οπτιμαλ τα δινουν τα λαμογια της Γουωλ Στρητ Τζερναλ
http://www.huppi.com/kangaroo/23More.htm
http://alexmthomas.wordpress.com/tag/arthur-laffer/
Προς “kalakrasia”
Είμαι επαρχιώτης δικηγοράκος!
Δεν είχα ποτέ καμμία σχέση με την ΟΑΚΚΕ!
Παρεπιμπτόντως, η ΟΑΚΚΕ έχει εκδώσει μερικά ενδιαφέροντα βιβλία για τον ελληνικό εθνοεθνικισμό των J. P. Fallmerayer και Δημ. Λιθοξόου.
Δεν με απασχολει οτι ειστε απο επαρχια και εγω επαρχιωτης ειμαι τις αποψεις σχολιαζω οι οποιες στερουνται σοβαροτητας. Δεχομαι οτι δεν ειχατε σχεση με την ΟΑΚΚΕ οποτε αποσυρω το σχολιο
“Unfortunately for the United States, word games can’t possibly reduce the dangers created by piling up so much debt, and in the process squandering so much of the earnings capacity needed to restore balance”.
Mην συνεχίζεις με αυτά τα τσιτάτα γιατί εκτίθεσαι…
Eginan kai oi fileleu8eroi opadoi tou xreous. Reeee sas blepoun kai gelane